Teknoloji ve savunmanın gizli gücü: Geleceği şekillendirecek nadir toprak elementleri nedir? Hangi ülkelerde var?

 Nadir toprak elementleri ya da kısaca NTE, lantanitlerle birlikte itriyum ve skandiyum elementlerinin oluşturduğu bir grubu kapsamaktadır. Lantanitler atom numaraları 57'den 71'e kadar olan ve kimyasal olarak benzer elementlerin oluşturduğu bir gruptur. Atom numarası 39 olan itriyum ve atom numarası 21 olan skandiyum da lantanitlerle benzer kimyasal özellikleri nadir toprak elementlerinin içine dâhil edilmiştir. Yerkabuğunda diğer minerallere oranla daha fazla bulunmadıkları sanıldığından dolayı bu ismi almışlardır.

 Genellikle nadir toprak elementleri hafif nadir toprak elementleri ve ağır nadir toprak elementleri olarak kategorize edilmiştir. Lantan, seryum, praseodim, neodimyum, prometyum ve samaryum hafif nadir toprak elementleri olarak kabul edilirken itriyum, evropiyum, gadolinyum, terbiyum, disprosyum, holmiyum, erbium, tulyum, iterbiyum ve lutesyumu ağır nadir toprak elementleri olarak kabul edilmiştir. Nadir toprak elementleri kararlı bileşiklerinde +3 değerliklidir. Seryum, terbiyum ve praseodim +4; samaryum, evropiyum, tulyum ve iterbiyum +2 değerlik de alabilir.

 

'YÜZDE 95'İ ÇİN'DE GERÇEKLEŞTİRİLMEKTE'

"Dünyadaki nadir elementlerin üretimi ve bunların nihai ürüne dönüştürülmesi çalışmalarının yüzde 95'i Çin'de gerçekleştirilmektedir." 

Yüksek teknolojili ürünlerin temel bileşenleri olan nadir elementlerin üretimini de ilk öncelik olarak belirli bir halihazırda dünyadaki nadir elementlerin üretimi ve bunların nihai ürüne dönüştürülmesi çalışmalarının %95'i Çinde gerçekleştirilmektedir. Son dönemdeki gelişmeler sebebiyle bu ürünlerin üretimi ve tedarikinde sorunlar çıkmış fiyatlarında da faiz artışlar yaşanmıştır. 

 

ÇİN, ABD'Yİ BU ELEMENTLE UYARMIŞTI

Dünyada nadir element üretiminde tekele sahip olan Çin'in, ABD’ye misilleme olarak bu elementlerin ihracatına kısıtlamaya gidebileceği yönünde iddialar ortaya atılmıştı.

Çin Kapitalist Partisi’nin resmi yayın organı 'Halkın Günlüğü' gazetesinin, "ABD, Çin’in misilleme yapma kapasitesini küçümseme" başlıklı yazısında "Nadir elementler, Çin’in ABD’nin sebepsiz yere uyguladığı baskıya karşı koyması için karşı silah haline gelecek mi? ABD Çin’in ticaret savaşında kapasitesini hafife almamalıdır" gibi ifadeler kullanılmıştı.

F-35 ÜRETİMİ NADİR ELEMENTE BAĞLI

Rusya Bilimler Akademisi Uzak Doğu Enstitüsü Başkanı Prof. Aleksey Maslov, 2021 yılında Vzglyad gazetesine açıklamasında Çin’den ithal edilen nadir toprak elementlerinin ABD’de F-35 savaş uçakları dahil çok sayıda askeri teçhizat üretiminde kullanıldığını belirtti.

Maslov, “Ayrıca Çin metalleri, mikro devre ve mikroçip gibi ileri teknolojilerin üretiminde kullanılıyor” dedi.

 

NADİR TOPRAK ELEMENTİ NEDİR?

Nadir toprak elementleri ya da kısaca NTE, lantanitlerle birlikte itriyum ve skandiyum elementlerinin oluşturduğu bir grubu kapsamaktadır. Lantanitler atom numaraları 57 den 71’e kadar olan ve kimyasal olarak benzer elementlerin oluşturduğu bir gruptur.

Atom numarası 39 olan itriyum ve atom numarası 21 olan skandiyum da lantanitlerle benzer kimyasal özellikleri nadir toprak elementlerinin içine dâhil edilmiştir.

 Yerkabuğunda diğer minerallere oranla daha fazla bulunmadıkları sanıldığından dolayı bu ismi almışlardır.

Nadir toprak elementleri 1948 yılına kadar Hindistan ve Brezilya’daki plaser yataklarından elde edilmekteydi. 1950’lerde Güney Afrika’da keşfedilen büyük monazit damarıyla dünyanın nadir toprak elementleri kaynağı burası haline geldi.

1965 ile 1985 yılları arasında ise Mountain Pass madeninden elde edildi. 1985 yılından sonra da Çin’deki bastnazit ve monazit yataklarından elde edilmiştir. Çin'deki en büyük nadir toprak elementleri madeni İç Moğolistan Özerk Bölgesi’nin Baotou şehrinin 120 km güneyinde bulunan Bayan Obo madenidir.


 

 

 

Çin’in 800 milyon tonluk  büyük rezerv olarak kayda geçti. Nadir toprak elementleri, fiber optikten uydu haberleşmesine, akıllı füzelerden yakıt hücrelerine kadar 20’den fazla alanda kullanılıyor

 
 “(Nadir toprak elementleri) Havacılık, savunma ve uzay sanayiin yanı sıra tıp sanayii olmak üzere birçok alanda kullanılan ürünler”

  “Son derece değerli elementler. Dünyanın her yerinde bulunmadığı için de bunlara erişim o kadar kolay değil. Son derece stratejik, teknolojik ürünlerde kullanılan maddelerden bahsediyoruz. Havacılık, savunma ve uzay sanayiin yanı sıra tıp sanayii olmak üzere birçok alanda az ya da çok miktarda olmakla birlikte kullanılan ürünler.  

Devrimci ve Komünist HareketinDurumu

 

Sonuç

Emperyalist sermayenin 20. yy’ın son çeyreğinden itibaren uluslararası alanda işbölümünü yeniden düzenleme politikaları yarı-sömürge pazarlara yönelik aralarında sanayi sektörü de olmak üzere doğrudan sermaye yatırımlarını artırmasına neden olmuştur.

 Bu objektif durum, yarı-sömürge pazarlarda sermayenin yoğunlaşmasına ve merkezileşmesine paralel tefeci tüccar sermayesinin sanayi sermayesiyle daha fazla bütünleşmesine yol açmıştır. 

Bu ise yarı-sömürge ülkelerde alt yapıda ve üst yapıda önemli değişikliklerin yaşanmasına neden olmuştur.

Emperyalist kapitalist sistemin uluslararası alanda üretim sürecini yeniden örgütlemesine paralel olarak yarı-sömürge pazarların yeniden şekillendirilmesi süreci, Türkiye pazarını da doğrudan etkilemiştir.

Kurulduğu günden itibaren emperyalist sermayenin yarı-sömürgesi olan Türkiye pazarında, alt yapıda ve üst yapıda önemli değişimler yaşamıştır. Türkiye açısından “AKP’li yıllar” olarak tanımlanabilecek 21. yy’ın ilk çeyreği bu politikaların uygulanmasıyla geçmiştir.

Bu somut duruma paralel bir şekilde ülke içinde yine emperyalist sermayenin çıkarları doğrultusunda uygulamaya konulan politikalar ve TC devletinin sosyal ve ulusal kurtuluş mücadelelerine yönelik faşist saldırganlığı (ambargo, zorla göç ettirme ve köy boşaltma, katletme vb.) tarımsal alanda köylülüğün üretimden kopmasını ve şehirlere göç etmesini hızlandırırken; şehirlerde montaj sanayine dayanan imalat sanayi ve bu sanayiye bağlı yedek parça sanayinin gelişmesine yol açmış, bu alanlarda işçi sınıfının gelişime neden olmuştur. 

Köylülüğün şehirlere göç etmesi aynı zamanda geniş bir işsizler kitlesinin ortaya çıkmasına neden olmuştur.

Türkiye’nin ekonomik, siyasal ve toplumsal şekillenişinde emperyalist kapitalist sistemin yarı-sömürge koşulları belirleyici önemdedir. Son çeyrek asırdır emperyalist sermayenin sömürüsünün sürdürülmesi ve derinleştirilmesi amacıyla başta ekonomik olmak üzere, alt yapıda yaşanan değişim vedönüşüm, toplumsal ve siyasal alanda da değişimlerin yaşanmasına neden olmuştur. 

Bu anlamıylaTürkiye toplumununşekillenmesi ve içinde bulunduğu durum emperyalist kapitalist sistemden ve yarı-sömürge koşullardan ayrı değerlendirilemez.

Türkiye’de sınıfların şekillenişinde emperyalist sermayenin tahakkümü ve sömürüsü önemli bir etkendir. Dolayısıyla Türkiye’de sınıflar vemevzilenişi değinirken bu olgu göz ardı edilmemelidir. Ekonomik olarak emperyalizme bağımlı yarı-sömürge koşulların daha da derinleşmesi, komprador kapitalizmin daha da gelişmesine neden olmuştur. 

Türkiye ekonomisinin GSYİH’da sanayi sektörünün ağırlığı artmıştır. Bunun yanında kırdan şehirlere -şu veya bu nedenle göç- sonucunda şehirde yaşayanlarınoranı artmış, Türkiye nüfusunun önemli bir kısmı emeğini satarak geçimini sağlar hale gelmiştir. Gelinen aşamada artı değer sömürüsü hakim sömürü biçimi olarak ortaya çıkmış durumdadır. Bu somut durum, Türkiyetoplumunda başlıca çelişkileri belirleyen bir yerde durmaktadır.

Türkiye nüfusunun önemli bir bölümünün ücretli çalışan haline dönüşmesine yol açan bu durum, sadece ücretli çalışan sayısının artması değil, bu çalışanların önemli bir kısmının asgari ücret denilen ve açlık sınırının da altında ücretle yaşamlarını sürdürmesi anlamına gelmektedir.

Açıklanan son resmi verilere göre 2024 yılında Türkiye’de ücretli (maaşlı) olarak çalışan sayısı 15 milyon 22 bin 900 kişi olduğu ifade edilmektedir.

Komprador kapitalizmin gelişimi özellikle montaj sanayinin gelişimine neden olmuştur. Türkiye’de ücretli çalışan toplam 15 milyon 22 bin 900 kişinin, 8 milyon 331 bin kişisi ticaret ve hizmetler sektöründe, 4 milyon 989 bin kişi sanayi sektöründe (kibusektördeçalışanların4milyon648biniimalat sanayinde çalışmaktadır)

 ve 1 milyon 701 bin kişi ise inşaat sektöründe çalışmaktadır. 

Bu rakamlar Türkiye’nin yarı-sömürge koşulların derinleşmesine paralel mülksüzleşme sürecinin hızlandığı, toplumun büyük çoğunluğunun işçileştiği anlamına gelmektedir. Yaşamını emeğini satarak sürdürenlerin ise büyük çoğunluğu “asgari ücret” denilen ve gerçekte açlık sınırının altında olan ücretle geçimini sürdürmektedir.

 Türkiye’nin yarı-sömürge koşullarının derinleşmesine paralel olarak yarı-sömürge yarı feodal ekonomik yapının farklılaştığını ifade etmek gerekir. 

Kuruluşundan itibaren yarı-sömürge yarı-feodal bir ekonomik yapıya sahip olan Türkiye’de yarı-feodal üretim ilişkileri baskın durumdayken, emperyalist sermayenin uluslararası alanda üretim sürecini yeniden düzenlemesi ve yarı- sömürge pazarlara yönelik doğrudan sermaye yatırımları gerçekleştirmesi, beraberinde yarı-sömürge koşulları daha derinleştirirken, emperyalizme bağımlı kapitalizmi (komprador kapitalizmi) geliştirmiştir. 

Komprador kapitalizmin gelişimi ise burjuvazinin kendi aralarındaki ilişkileri de etkilemiştir.

Daha önceden yarı-feodalizm temel unsurken yarı-sömürgecilik temel unsur haline gelmiştir. Yarı-feodal üretim ilişkilerinin tasfiye edilmemekle birlikte zayıflaması, burjuvazinin devlet iktidarındaki politik konumlanışını da etkilemiştir. 

Komprador bürokrat burjuvazi ve büyük toprak ağalarıiktidarında, toprak ağalarının etkisi zayıflamış, komprador bürokrat burjuvazinin ağırlığı artmıştır.

Komprador bürokrat burjuvazi ve toprak ağaları iktidarında,emperyalist sermayenin yarı-sömürgeTürkiye pazarınayönelmesi, sermayenin yoğunlaşmasına ve merkezileşmesine paralel tefeci tüccar sermayesinin sanayi sermayesiyle daha fazla bütünleşmesine neden olmuştur. 

Bu ise hakim sınıf iktidarı içinde komprador burjuvaların ve komprador bürokrat burjuvaların etkinliğini artırmıştır. Ancak bu durum Türk hakim sınıf klikleri içinde çelişkileri ortadan kaldırmamıştır. 

Özellikle komprador bürokrat burjuvaların her birisinin doğrudan bağımlılık ilişkisi olduğu emperyalist sermaye tekellerinin çıkarları doğrultusunda hareket etmeleri bu çelişkinin zeminini oluşturmuştur.

Buna bağlı olarak üst yapıda da önemli değişimler gerçekleştirilmiştir. 

Özellikle Türk devlet örgütlenmesi açısından parlamenter maskeli faşist diktatörlükten, “Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi” denilen faşist diktatörlüğe geçilmiştir. 

Geçmişte göstermelik de olsa var olan yasama, yürütme ve yargı “bağımsızlığı” ve demokrasi maskesinin yerine, “başkanlık rejimi” denilen bir sisteme geçilmiştir. Faşist diktatörlük doğrudan Cumhurbaşkanı tarafından çıkartılan Cumhurbaşkanlığı Kararnameleri (CBK) ile yönetilmeye başlanmıştır. Böylelikle alt yapıda yarı-sömürge koşulların derinleşmesine paralel üst yapıda da bu derinleşmeye uygun politikalar hızla hayata geçirilmiş, hakim sınıfın baskı aygıtı olan devlet örgütlenmesi de bu değişime uygun yeniden örgütlenmiştir. Bu politikalar sonucunda Türkiye toplumsal formasyonunda çeşitli çelişkilerin ön plana çıktığı gözlemlenmektedir. Ön plana çıkan başlıca çelişmeler şunlardır.

1-  Emperyalizmlegenişhalkyığınlarıarasındaki çelişme

2-  Halk yığınlarıylafeodal kalıntılararasındaki çelişme

3-  Proletaryaileburjuvazi arasındaki çelişme

4-  Ezenuluslaezilenulusvemilliyetler arasındakiçelişme

5-  Ataerkilsistemleezilencinsarasındaki çelişme

6-  Ezeninançlaezileninançlar arasındakiçelişme

7-  Kapitalizmleekolojiksistemarasındaki çelişme

8-  Hakimsınıfarasındakiçelişme

9-  Hakimsınıflasığınmacılar arasındakiçelişki

 

Özetlersek;

a)     Devrimimizin izleyeceği yol Demokratik Halk Devrimi’dir. Ülkemizde iktisadi olarak komprador kapitalizm hakim olmasına rağmen hala feodal kalıntılar varlığını sürdürmektedir. Başta Kürt ulusal sorunu, kadın sorunu olmak üzere Demokratik Halk Devrimi’yle çözülmesi gereken bir dizi demokratik görev vardır. Proletarya önderliğinde emekçilerin, ezilen ulus ve azınlık milliyetlerin, kadınların, LGBTİ+ bireylerin birliği ancak budemokratik talepleri içeren bir devrim perspektifiyle sağlanabilir.

b)  Bugün var olan başlıca çelişmeler arasında birden fazla çelişmenin daha görünür hale geldiği bir gerçektir. Bugün temel çelişki, emperyalizm, komprador kapitalizm, feodal kalıntılar ile geniş halk yığınları arasındaki çelişkidir. Demokratik Halk Devrimi sürecinde ise baş çelişki, komprador kapitalizm, feodal kalıntılar ile geniş halk yığınları arasındaki çelişkidir.

Devrimci ve Komünist HareketinDurumu

Türk devletinin emperyalist sermayenin çıkarları doğrultusundayeniden şekillendirilmesi ve doğal olarak bu şekillendirmeden aracılık payını alan Türk burjuvazisinin AKP’li yıllar aracığıyla izlediği politikaların başarı şansı için öncelikle toplumun en ileri ve bilinçli kesimi hedeflendi. Sadece ekonomik alandadeğil, bir bütün olarakTürkiyetoplumuna yönelik “topyekûn bir saldırı” başlatıldı. Böylelikle AKP’li hükümetlerin işçi sınıfı ve emekçihalk karşıtı politikalarında olası yol kazalarına karşı önlem alındı.

Türkiye işçi sınıfı ve emekçi halkının en ileri ve bilinçli kesimlerini oluşturan devrimci ve komünist harekete yönelik kapsamlı bir tasfiye saldırısının adımı olarak F tipi hapishaneler, tecrit ve tretman sistemi devreye sokuldu. Bu amaç doğrultusunda Türk devleti, hapishanelerde devrimci ve komünist tutsaklara yönelik katliam saldırılarına başvurdu.

Dönemin devrimci ve komünist hareketi, bu saldırının “topyekûn bir saldırı” olduğunu, asıl amacının devrimci ve komünist hareketi tasfiye etmek ve böylelikle tüm toplumu teslim almayı hedeflediğini doğru tespit etmekle birlikte, aradan geçen çeyrek asırlık süreçte ortaya çıkan tablonun, “topyekûn saldırı” olarak tanımlanan saldırının kapsamı konusunda eksik bir kavrayışa ve buradan hareketle bu saldırıyı karşılamada yetersizliğe işaret etmektedir.

 

Türkiye devrimci ve komünist hareketi TC devletinin hapishaneler merkezli teslim alma ve tasfiye etme saldırısının “topyekûn bir saldırı” ve asıl amacın toplumu teslim almak olduğu öngörüsünde haklı olmakla birlikte, bu saldırının sadece burjuvazinin politikalarıyla ve bunu da belirleyen bir şekilde emperyalistlerin günlük çıkarlarını gerçekleştirmek hedefiyle değil, daha kapsamlı ve emperyalizmin uluslararası alanda üretim sürecini yeniden düzenlemesi, bu düzenlemesinin sonucu olarak aralarında Türkiye gibi yarı- sömürge ülkelere biçilen rolün değiştiğini analiz etmekte ve buna uygun bir politik-örgütsel ve askeri bir yönelim örgütlemede yetersiz kaldı.

Bu yetersizlik beraberinde Türkiye devrimci ve komünist hareketinin TC rejiminin AKP hükümetleri aracılığıyla işçi sınıfına ve emekçi halka karşı yürüttüğü saldırganlığı karşılamada ve dahası iktidar hedefli devrim mücadelesine kanalize etmesinde başarısız olmasına neden olmuştur. İşçi sınıfının ve kitlelerin eylem ve direnişleri çeşitli biçim ve içeriklerdesürmesine ve dahası Gezi İsyanı gibi yüz yıllık TC rejimi tarihi açısından son derece önemli bir kitle eylemi ortaya çıkmasına rağmen, devrimci komünist hareketin bu eylemlere önderlik etmede yetersizliğine işaret etmek gerekir.

Benzer şekilde TC destekli DAİŞ çetelerinin Kobanê’ye yönelik yok etme saldırısına karşı, Kürt ulusal hareketinin çağrısıyla yaşanan Kobanê Serhildanı gibi kitle eylemlerinde devrimci komünist hareket, yer almasına rağmen bu eylemleri kitlelerle ilişkisini geliştirecek bir mecraya akıtmada yetersiz kaldı.

Türkiye devrimci ve komünist hareketinin, -Kürt ulusal özgürlük hareketi dışında-, 21. yy’ın ilk çeyreğinde TC rejiminin AKP hükümetleri aracılığıyla pratikleştirdiği işçi sınıfı ve halk düşmanı politikalarına yanıt olmada başarılı olduğu söylenemez. 

Devrimci ve komünist hareket, TC rejiminin hapishaneler merkezli tasfiye saldırısına, 19-15 Aralık 2000 Hapishaneler Direnişi ve Ölüm Oruçları’yla yanıt vermiş ve sonraki yıllarda rejimin saldırıları karşısında önemli direniş ve mücadele pratikleri ortaya konulmuşsa da, bu pratikler tekil örnekler olarak kalmıştır. 

Gezi İsyanı,Kobanê Serhildanı ve ardından metal işçilerinin “Metal Fırtınası” gibi süreçler yaşanmasına rağmen devrimci ve komünist hareketin bu süreçleri başarıyla değerlendirebildiği söylenemez.

Denilebilir ki, bu süreçte Gezi İsyanı ve Kobanê Serhildanı gibi kitlesel eylemlerin yaşanmasına rağmen devrimci komünist hareketin kitlelerle olan ilişkisi güç kaybetmeye devam etmiştir. Kuşkusuz bunun çeşitli nedenleri bulunmaktadır.

 Dışsal neden olarak TC devletinin devrimci komünist harekete yönelik faşist saldırganlığının etkisi olmakla birlikte belirleyici olan edenneden içseldir. TC faşizminin devrimci komünist harekete yönelik tehdit algısının ürünü olarak şekillenen tasfiye etme saldırısının, devrimci komünist hareketlerüzerindeetkiliolmasınınnedeni,faşistdevletinsaldırganlığı

 

değildir. Asıl olarak devrimci komünist hareketin iktidar bilincinde yaşanan kırılma ve bununla bağlantılı olarak, faşist devletin işçi sınıfı ve emekçi halka yönelik saldırılarını göğüslemede birleşik devrimci bir tutum geliştirememesidir.

Bunda belirleyici olan husus ise devrimci komünist hareketlerin işçi sınıfı ve emekçilerin, -en geniş anlamda kitlelerin- içinde bulunduğu koşulları doğru analiz etmede yetersiz kalmasıdır. Bunun en önemli nedeni ise devrimci ve komünist hareketlerin Türkiye toplumunun yaşadığı değişim ve dönüşümü kavramada yetersizliğidir. 

Bu durum süreç içinde giderek devrimci komünist hareketin kitlelerin sorunlarından ve taleplerinde uzaklaşmasını doğurmuş, kendi içine ve gündemine dönmesine neden olmuştur. Devrimci komünist hareketlerin politik iktidar hedefinde kırılma yaşanmasına neden olan budurum beraberinde tasfiyecilik saldırısından etkilenmesini doğurmuştur.

Örneğin komünist hareketin kendi içinde yaşadığı darbeci tasfiyeci saldırı, -her ne kadar 2015 yılında Alman emperyalizmi ve TC faşizmi tarafından gerçekleştirilen karşı devrimci bir düşman operasyonunun ürünü olarak ortaya çıkmışsa da-, proletarya partisi saflarında yarattığı etki bakımından sadece karşı devrimin düşman operasyonu ve tasfiye saldırısıyla açıklanamaz. Darbeci tasfiyeci saldırının komünist hareket saflarında etkili olması ve bir kısım parti gücünü etkileyebilmesi,komünist hareketin,işçi sınıfı ve emekçi halkın içinde bulunduğu durumla ve talepleriyle devrimci temelde yeterli bir ilişki kuramaması nedeniyledir.

Kitlelerle andaki talep ve istekleriyle devrimci temelde ilişkilenmemek ve dahası kitlelerin eylemlerinden şu veya biçim ve içeriklerde bu yeralmamak beraberinde komünist hareketin tasfiyecilik saldırısını göğüslemesinde yetersizliğe ve dahası bu saldırının kendi saflarında gelişmesi ve darbeci bir tarza bürünmesini engelleyemeyesine neden olmuştur.

Komünist hareketin kendi saflarında yaşamış olduğu bu süreç aynı zamanda devrimci ve komünist hareketin içinde bulunduğu durumu da özetler niteliktedir. Devrimci ve komünist hareket işçi sınıfı ve emekçi halkın -şuveya bu nedenle- talepleriyle devrimci temelde ilişkilenmediği dahası kitlelerin andaki hareketiyle, eylem ve direnişleriyle ilişkilenip, bu hareketi kendi içinde devrimci bir temelde yeniden üretemediği koşulda kendi içinde sorunlar yaşamıştır. Bu sorunlar ise devrimci komünist hareketlerin kitlelerle var olan sınırlı ilişkilerinin daha da gerilemesine neden olmuştur.

Devrimci ve komünist hareketin düşmanın imha saldırıları başta olmak üzere tasfiye saldırılarına yanıt olabilmesinin tek yolu, kitlelerden kitlelere devrimci çizgisinin uygulanmasıdır. Koşullar ne olursa olsun temel hareket noktası, kitlelerin andaki kendiliğinden eylemleriyle ilişkilenmek, ilerikitleleri devrimci ve komünist hareket saflarında örgütlemek,orta kitleleri devrimci ve komünist hareket saflarına yakınlaştırmak, geri kitleleri ise en azından tarafsızlaştırmak temel yönelim olmalıdır.

Bu kitle çizgisi hayata geçirilmediği oranda devrimci komünist harekete en yakın olan, devrimci komünist hareketin “doğal kitle tabanı”nı oluşturan kitlelerin bile devrimci komünist hareketlerin saflarında örgütlenmesi başarılamaz. 

Örneğin yoksulluğun giderek arttığı bir ortamda devrimci hareketin tabanını oluşturan ilerici ve demokrat kesimlerin ve özellikle gençlerin çete ve mafya ilişkileri içine çekildiği bir gerçektir.

 Özellikle Alevi ve Kürt emekçilerin yoğunlukla yaşadığı mahallelerde rejimin desteğiyle yol verdiği uyuşturucu, fuhuş ve kriminal faaliyetlerin önünün açıldığı, devrimci hareketin ilk elden tabanını oluşturacak kitlelerin bu şekilde etkisizleştirilerek sisteme yedeklendiği rahatlıkla söylenebilir. 

Bunun yanında kimi devrimci örgütlerinde bu tür ilişkilere yönelik pragmatist yaklaşımınında, bu türden çete ve mafya ilişkilerinin güçlenmesine zemin sunmuştur.

Devrimci komünist hareketin “doğal kitle tabanı”nı oluşturan kitlelerin dahi doğru bir politikayla örgütlenememesi aksine bu kitlelerin her türlü kriminal suç örgütleri içinde yer alarak, faşizmin doğrudan ve dolaylı olarak uzantıları haline gelmesi gerçeği, devrimci komünist hareketin kitlelerle ilişkisine dair önemli bir veri sunmaktadır.

 Elbette bu tür çete ve suç gruplarının ortaya çıkışında faşist devletin özellikle Alevi ve Kürt gençlerinin yaşadığı mahallelerde uyguladığı “özel politika”ların etkisi vardır. Ancak tam da bu nedenle devrimci ve komünist örgütlerin bu politikalara karşı devrimci bir alternatif olarak kendini var edemediğini görmekteyiz.

Bunun nedenleri arasında devrimci komünist hareketlere yönelik faşizmin katletme ve tutuklama saldırılarının etkisiyle yaşamış olduğu kadro kaybı etkili olmakla birlikte devrimci komünist hareketin sürece yanıt olacak kadroları yaratamaması ve kendini yenileyememesi etkili olmuştur. Faşizmin teknolojik gelişmeleri de kullanarak kitle iletişim araçlarıyla yoğun ideolojik saldırısına, kültürel hegemonyasına karşı ideolojik bir karşı duruş, kültürel bir direniş odağı yaratılamamıştır.

Örneğin sistemin TV dizileri aracılığıyla suç örgütlerini konu alan,ırkçı, şoven, kadın ve LGBTİ+ düşmanı faşist kişilikleri rol modeli olarak “kahraman”laştıran ya da diziler aracılığıyla bireyi kutsayan, “köşe dönmeciliği” yücelten propagandaları karşısında, devrimci ve komünist örgütlenmeler karşı bir tavır geliştirememiş tam aksine bu türden propagandalar devrimci hareketin taraftarlarını dahi etkilemiştir.

Faşizmin halk kitleleri üzerinde hegemonyasını sürdürmesinde, kitlelerin rızasının alınmasında, din olgusuyla birlikte ırkçılık ve şovenizm de yaygın olarak kullanılmıştır.İktidar partisinin islamcı söylemi beraberindeileri kitlelerin önemli bir kısmının“laiklik”adıaltında sisteme yedeklenmesinin önünü açmıştır. 

Bu durum bir kısım ilerici ve devrimci örgütü dahi hakim sınıfın muhalefetteki kliği arkasında yedeklenmesine neden olmuştur.

Benzer durum, burjuvazinin genel ve yerel seçim gündemlerinde de yaşanmıştır. “İktidardaki AKP-MHP faşizmini” ve “Erdoğan rejimini” geriletmek ve “nefes almak” adına, Kürt ulusal hareketinin demokratik alan mücadelesi de dahil olmak üzere devrimci hareketin bir kısmı, burjuva muhalefetin arkasında yedeklenmiştir. Bu ise devrimci ve komünist çizgi karşısında düzen içi çözümlere kapı aralayan, reformist anlayışların önünü açmıştır.

Bu nedenle faşizmin devrimci ve komünist hareketlere yönelik fiziki ve ideolojik tasfiye saldırısında, reformizme ve reformist hareketlere özellikle değinmek gerekir. Devrimci komünist hareket saflarında reformist anlayışların ortaya çıkışı, devrimci ve komünist hareketin ortaya çıkışıyla birliktedir. Bu anlamıyla devrimci ve komünist hareket açısından reformizm bir olgu olarak başından itibaren vardır. 

Ancak Türkiye devrimci hareketinin ’71 silahlı devrimci çıkışı aynı zamanda reformist ve düzen içi çizgiyle hesaplaşma çıkışıdır. 

Bu olgu beraberinde Türkiye koşullarında reformist hareketlerin, devrimci ve komünist hareketler karşısında “destek”lenmesini ve önünün açılmasını doğurmuştur. Bu anlamıyla Türkiye koşullarında sınıf mücadelesinin gelişimi, devrimci ve komünist örgütlerin kitleselleşmesi önünde reformizm ve reformist hareketler bir engel olarak ortaya çıkmaktadır. Bu nedenle reformizme yönelik ideolojik ve politik mücadele kesintisizce sürdürülmeye devam edilmelidir.

Benzer bir durum faşizmin başta Kürt ulusal sorunu olmak üzere, Suriyeli sığınmacılar ve göçmenlere yönelik ırkçı, faşist saldırılarında da yaşanmıştır. Burjuvazinin iktidar ve muhalif klikleri, kitlelerin desteğini arkalamak için şovenizmi yaygın olarak kullanmıştır. Bu durum beraberinde ileri kitleler içinde, devrimci örgütlerin taraftarları arasında dahi belli bir karşılık bulmuştur. Devrimci ve komünist hareketlerin saflarında başta Kürt ulusal mücadelesi olmak üzere, Suriyeli sığınmacılar karşısında sosyal şovenizmin etkili olması durumu ortaya çıkmıştır. 

Kimi küçük burjuva devrimci örgütlerde “vatan” savunması adı altına gelişen, Kürt ulusal hareketini ezilen bir ulus hareketi olarak değil de “milliyetçi hareket” olarak değerlendirip propaganda eden politik konumlanışlar ortaya çıkmıştır.

Başta Kürt ulusunayönelikhakim ulus imtiyazlarını güçlendiren sosyal şovenizme karşı mücadelede Türkiye devrimci ve komünist hareketi açısından önemini ve gerekliliğini korumaya devam etmektedir.

Devrimci komünist hareketler açısından dikkat çekilmesi gereken bir diğer olgu da Kürt ulusal özgürlük hareketinin paradigma değişikliği adıaltında savunduğu ve propaganda ettiği görüşlerdir. 

Kürt ulusal devrimci hareketinin

“Ekolojik,Kadın Özgürlükçü ve Demokratik Ulus Paradigması”

 olarak tanımladığı ve “Demokratik Modernite” olarak propaganda ettiği görüşler, devrimci komünist hareket üzerinde etkili olmaktadır.

Kürt ulusal hareketinin gerilla savaşındaki ulaştığı yetkinlik ve kitle desteği karşısında Türkiye devrimci ve komünist hareketinin geriliği beraberinde Türkiye devrimci hareketi üzerinde ideolojik tahakküm kurmasına neden olmaktadır. Komünist hareket bu ideolojik tahakkümden azade değildir.

 Kürt ulusal hareketinin ütopik ve anarşizan kimi politik görüşleri, “genel doğrular” olarak kabul görmektedir. Bu konuda ideolojik ve politik mücadeleye ve uyanıklığa ihtiyaç olarak vardır.

...................Bu etkinin iki yönlü olduğunu ifade etmekgerekir.

Örneğin....devrimcive komünist hareketler Kürt ulusal hareketinin kadınve ekoloji mücadelesi (ki bu gündemlerde kendi içinde ayrıca tartışılmalıdır) gibi kimi söylem ve propagandalarından olumlu yönde etkilenirken;

 “demokratik ulus” gibi anarşizan ve ütopik görüşlerinden olumsuz yönde etkilenmektedir. Bu olguya karşı uyanık olmak ve proletaryanın kendi bayrağını kıskançlıkla savunmak gerekir.

Öte yandan proletaryanın bilimini savunmak adı altında dogmatizme düşmeden yeni gelişme ve gündemlere yanıt olunmak zorundadır. MLM biliminin revize edilmesinden değil, MLM biliminin somut koşulların somut tahlilinden hareket ederek, anın ihtiyaçlarına yanıt olunması çabası içinde olunmalıdır.

Kürt ulusal hareketinin mücadelesinin Türkiye Kürdistanı sınırlarını aştığı ve bölgesel bir güç olarak ortaya çıkmış olması bir realitedir. Özelikle Suriye iç savaşı sırasında, IŞİD çetelerine karşı verilen savaş ve Kürt ulusal hareketinin önderliğinde Rojava Devrimi süreci önemli bir gelişmedir. 

Bu süreç PKK’yi bölgesel bir güç olarak ortaya çıkarmış durumdadır. TC devleti tamda bu nedenle Kürt ulusal hareketinin kazanımlarını kendi varlığı açısından öncelikli bir tehdit olarak algılamaktadır. Bu durum, TC devletinin sınır içinde Kürt ulusuna yönelik gerçekleştirdiği saldırıları sınır dışında da gerçekleştirmesine neden olmaktadır. 

Irak ve Suriye Kürdistanı’nda TCfaşizmi tarafından gerçekleştirilen işgal saldırıları, Kürt ulusal hareketinin kazanımlarının tasfiye edilmesi, gerilla mücadelesinin yenilgiye uğratılması ve dahası işgal edilen bölgelerin ilhak edilmesi amacını taşımaktadır. 

Bu nedenle Kürt ulusal hareketiyle birlikte hareket etmek, hem ulusların Özgürce Ayrılma Hakkı’nın kayıtsız şartsız savunulması hem de devrimci ve komünist hareket saflarındaki sosyal şovenizme karşı panzehir işlevi görecektir.

Esasen aralarında Kürt ulusal hareketi de dahil olmak üzere Türkiyeli devrimci ve komünist hareketlerin eylem birliği temelinde bir araya gelerek ilan ettikleri Halkların Birleşik Devrim Hareketi coğrafyamızda en ileri devrimci duruşu temsil etmektedir.

 Bu örgütlenme içinde yer alan devrimci ve komünist örgütlerin çeşitli biçim ve içeriklerde sürdürdükleri birleşik mücadele önümüzdeki süreçte sınıflar mücadelesinin seyri üzerinde tayin edici bir yerde durmaktadır.

Türkiye’nin yarı-sömürge koşullarının derinleşmesine paralel olarak yarı-sömürge yarı feodal ekonomik yapının farklılaştığını ifade etmek gerekir. 

 

Kuruluşundan itibaren yarı-sömürge yarı-feodal bir ekonomik yapıya sahip olan Türkiye’de yarı-feodal üretim ilişkileri baskın durumdayken, emperyalist sermayenin uluslararası alanda üretim sürecini yeniden düzenlemesi ve yarı- sömürge pazarlara yönelik doğrudan sermaye yatırımları gerçekleştirmesi, beraberinde yarı-sömürge koşulları daha derinleştirirken, emperyalizme bağımlı kapitalizmi (komprador kapitalizmi) geliştirmiştir. 

 

 https://tkpmlmedia.tkpml.com/wp-content/uploads/2025/01/10200206/k-79.pdf?fbclid=IwY2xjawIuy-5leHRuA2FlbQIxMAABHaD8qNZODgfp9Pa8RVfJodpm7qB0VrC7pcavVvcDKBczYRXITld0tdAeWQ_aem_NNGSwVhezvYq--D2sf14XQ

TARİHİN DOĞRU TARAFINDA OLMAK_Fırtınaya Hazırlanmak!

Sunu Yoldaşlar; Komünist’in 79. sayısında 2. Kongre tartışma ve kararlarından biri olan “Dünyada ve Türkiye’de Durum” başlıklarının genişletilmiş hali yer almaktadır. Ülkemizde ve dünyada sınıf mücadelesi, sürekli yeni aşama ve süreçler doğurmaktadır. Komünistler, bu akışın önüne geçecek hız ve kabiliyette olmalıdır. Bu nedenle ülkede ve dünyada durum değerlendirmeleri tek başına belirlemeler, makaleler olmaktan çıkmalı, yönelimin ana halkası olarak ele alınmalı, Kongrede alınan kararların pratikleştirilmesinde önümüzü açmalıdır.

 

Emperyalist-kapitalist sistemin saldırganlığı, ülke ve bölgedeki jeopolitik durum, Kürt ulusal sorununun büyüyen gerilim ve cepheleşme karakteriyle hassas bir kulvarda ilerleyen hali vb. bütün bunların kaynağı ve bileşkesi olarak şiddetlenen sınıf mücadelesi gerçeği karşımızdadır. Komünistler olarak bizler, bu çok yönlü sürecin çeşitli ve zorlu görevlerini fırsat olarak görmeli; sınanmanın, yetkinleşmenin adımları olarak ele almalıyız. Unutmamalıyız ki, tarihin çarkı, şartları olgunlaştıran bir yöne doğru dönmektedir.

 

Bu süreç, tarihsel olarak parçası olduğumuz ve ezilenlerin asırlardır süregelen mücadelesinin devamıdır. Bu bütünlük içerisinde hareket ettiğimizde, önümüzdeki dönemin görevleriyle -2. Kongre kararlarımız ışığında- daha sağlıklı bir temas kurma şansını yakalamış olacağız. Başarılar... PMK

I.                     BÖLÜM Sermayenin Merkezileşmesi, Emperyalist Tekeller ve Rekabet Giriş “Burjuvazi bütün üretim araçlarının hızla iyileşmesi, iletişimin son derece kolaylaşması sonunda bütün ulusları, hatta en barbarlarını bile uygarlığın bağrına çekiyor. …

  Burjuvazi bütün ulusları yok olup gitmemek için burjuvazinin üretim tarzını benimsemek zorunda bırakıyor; bütün ulusları kendisinin uygarlık dediği şeyi kabullenmek, yani burjuva olmak zorunda bırakıyor. Açıkçası burjuvazi kendi suretinde bir dünya yaratıyor.”

(Dipnot: Komünist Manifesto, Karl Marx ve Friedrich Engels, Yordam Kitap, Sayfa 42, Ocak 2014)

Karl Marx ve Friedrich Engels, 175 yıl önce kaleme aldıkları Komünist Manifesto'da burjuva dünyanın ortaya çıkışını bu cümlelerle tanımlıyorlardı. Aradan iki yüzyıla yakın bir zaman geçti. Bu zaman dilimi bir insan hayatı için uzun olmakla birlikte, toplumlar ve sınıflar mücadelesi açısından oldukça kısa bir süredir. Gelinen aşamada bu iki yüzyıllık süre içinde burjuvazi dünya çapında kendi suretinde bir dünya yaratmış görünüyor.

Ve burjuvazinin kendi suretinde yarattığı dünyanın nasıl bir dünya olduğunu fazlasıyla deneyimlemiş durumdayız. 20. yy’ın başlarında burjuvazinin bu dünyasına karşı kazanılan zaferler yenilgiye uğradı. Bu iktidarlar içten ve dıştan gerçekleştirilen ideolojik saldırılara karşı, çağın gerektirdiği yanıtları yeniden üretemedikleri gibi içten modern revizyonizmin dışardan ise emperyalist kapitalist sistemin saldırılarıyla birlikte modern revizyonizmin ihanetine uğradılar.

Sosyalizmden yaşanan geriye dönüşlerle birlikte proletarya ve ezilen halk iktidarlarının birer birer kapitalist dünya sistemine entegre edilmesiyle burjuvazi zafer ilan etti. Aradan yüzyıl geçtikten sonra 21 yy’ın başlarında burjuvazinin kendi suretinde yarattığı dünyasının yok oluşa doğru gittiğini, -yine burjuvazinin kendi kurumları- açık açık söylüyorlar.

 Öyle ki; “insanlık için hayatta kalma rehberi” yayınlıyorlar.

Devamı_Linkte_VPN kullnılmalı…

https://tkpmlmedia.tkpml.com/wp-content/uploads/2025/01/10200206/k-79.pdf?fbclid=IwY2xjawIuy-5leHRuA2FlbQIxMAABHaD8qNZODgfp9Pa8RVfJodpm7qB0VrC7pcavVvcDKBczYRXITld0tdAeWQ_aem_NNGSwVhezvYq--D2sf14XQ

 

Abdullah Öcalan' ın Mektubu

 

Süren operasyonlar: İslamcı faşist iktidarın “iç cephe tahkimatı” __Halil Gündoğan 26.02.2025

Malum olduğu üzere “Türk Devlet aklı” bir süreden beridir “iç cephenin acilen tahkimi” ve Kürt-Türk İttifakına gidilerek “iç barışın” sağlanması şeklinde formüle edilebilecek yeni bir politik strateji benimser oldu. Oysa bu sömürgeci-ilhakçı faşizan odak yıllardır, “Pençe Kilit” vb. fantastik isimli imha savaşlarıyla “ha bugün ha yarın, bu işi savaş yöntemleriyle kökünden halletmekte kararlıyız” vaatleriyle toplumu zehirlemekle meşguldü. Fakat özellikle BOP kapsamında Orta Doğu’nun yeniden dizaynında “Aksa Tufanı” Operasyonunu “ayağa gelmiş eşsiz fırsat” olarak değerlendirerek, oldukça agresif bir karşı atakla harekete geçen ABD-İsrail yayılmacılığı karşısında pozisyon alabilmek için işte böylesi bir “makas değiştirme” gereği duydu.

Ancak somut pratikte de görüleceği gibi bu yeni politik stratejinin gereği olarak ihtiyaç duyulan “iç barışın sağlanması” ile “iç cephenin tahkimine” yüklenen muhtevalar birbirinden ayrışan farklılıklara sahip. Elbette iç barışın sağlanması da iç cephenin tahkim edilmesinin bir unsurudur. Ancak burada böyle değil. Devletin bu somutta iç barış ile hedeflediği sadece ihtiyacını duydukları Kürt-Türk İttifakının oluşabilmesi için Kürtlerle savaşı sonlandırıp, barışmaktır. 

Bu, elbette ihtiyaçlarını duydukları iç cephe tahkimatının sağlanmasında çok belirleyici stratejik bir unsurdur. Fakat ne var ki Türkiye ve K. Kürdistan bütününde yaşanan ekonomik krizin var ettiği keskin sınıfsal çelişkiler, çok ciddi sosyal hoşnutsuzlukları barındığından; istenen o iç barışı da dolayısıyla da iç cephenin tahkim edilmesini de imkânsız kılıyor.

 Devlet, farklı karakterli bu iki çelişmeden birinin “barışına” belli tavizler vererek ulaşabiliyor ve böylece onu iç cephenin tahkim edilmesinin kolaylaştırıcı unsuru olarak kullanabiliyorken; diğer çelişmedeyse aynı yöntemle aynı sonuca ulaşması mümkün olamıyor. Çünkü bu çelişmeyi yumuşatıp, kabul edilebilir bir uzlaşı ile, bir süreliğine de olsa, onu da “iç barışın” bir unsuru haline getirme şans ve imkanlarına sahip değil. Ama varsayılan o dış tehdide karşı ille ki iç cephenin de bir şekilde tahkim edilmesi gerekiyor. “Güzellikle” olmuyorsa; geriye kalan en klasik yol olan zor yoluyla yapmaktır.

 Temel enstrüman: Her türlü zor aygıtı

 Nitekim yapılmakta olan da budur: Her türlü “hukuk dışı” ve anti demokratik yol ve yöntemi kullanarak, kolluğu ve yargıyı bir sindirme aygıtına dönüştürerek toplumun tüm muhalif dinamiklerini susturup, biat etmeye zorlamak.

 

Yani bir diğer ifadeyle, en liberal demokratından tutun da en otoriterine kadar tüm burjuva diktatörlükler bu türden olağanüstü koşullarda “iç faşistleşme” yoluna baş vurmak suretiyle iç cepheyi tahkim etmeyi zorunlu bir savaş stratejisi olarak uygulayagelmişlerdir.

 Savaşa hazırlık olarak “iç faşistleşme” süreci

 Nitekim 3. Dünya savaşı tamtamlarının şiddetlenerek arttığı bu süreçte başta ABD olmak üzere Batı Avrupa devletlerinin büyük bir bölümü, savaşa hazırlık olarak hızla iç faşistleşme sürecini tamamlamaya çalışıyor. Çünkü buralarda savaşa hazırlığın bir gereği olarak iç cephenin tahkim edilebilmesinin bir başka yolu yok.

 İktidarın “İç cepheyi tahkim” yöntemi

 Türk Devleti’nin muhalif tüm kesimlere yönelik olarak güttüğü sindirip susturarak toplumu teslim alma ve biat etmeye zorlama siyaseti de işte hem böylesi genel bir zorunluluğun gereğidir ve ama hem de yaşam koşullarının mayalamakta olduğu sosyal patlamalardan duyulan ölümcül büyük korku gereğidir. Yıllar sonra Gezi “hayaleti” ile yeni tutuklama gerekçeleri oluşturmak tamamen bundan ötürüdür.

Ya da basit ve rutin bir mezuniyet merasiminde sarf edilen “Mustafa Kemalin askerleriyiz” sözlerinde “örgütlü bir askeri kalkışma” görüp, “yılanın başını küçükken ezme” desturuyla hışımla ayağa kalkıp, hoyratça sayılabilecek “orantısız” cezalarla gözdağı vermek bundan ötürüdür. 

Ya da “gözünün üzerinde kaşın var” minvalinde, küçük dokundurma yollu eleştirel yaklaşım sergileyen gazeteci ve habercilerin sabaha karşı baskınlarla ters kelepçe yapılarak göz altına alınıp hapsedilmeleri, eleştirel ses ve itirazların birikerek isyan seline dönüşeceğinden duyulan korkudan ötürüdür. 

Ya da “Kürt-Türk İttifakı” ile kotarılmak istenen artık her ne ise, ona karşı radikal tavır takınacaklarını beyan eden faşist Ümit Özdağ’ın hapsedilmesi, yönetme krizini daha da büyütecek olmasından duyulan korkudan ötürüdür. Ve daha bunun gibi birçok ibretlik örnek sayılabilir.

 Güdülen amacı deşifre eden iki bariz örnek

 Öbür taraftan şu iki örnek ise süreci çok daha doğrudan karakterize etme özelliğine sahiptir: Birinci örnek; tekelci burjuvazinin en gözde kurumu TÜSİAD temsilcilerinin, sistemin tıkanan stratejik bazı noktalarına ilişkin yaptıkları küçük serzenişleri karşısında derhal gardını alarak yargı yoluyla hizaya çekme ve sermayelerine çökme tehditleri şeklindeki tutumdur. Tabii ki bununla hem rakip klikler arası çıkar dalaşının potansiyelini söndürme ve hem de bu serzeniş ve muhalif seslerin toplumda yaratacağı aleyhte yankıyı etkisiz kılmak hedefleniyor.

 İkinci örnek ise; HDK ve diğer sol-sosyalist kesimlere ilişkin gerçekleştirilen büyük çaplı ardışık operasyonlardır.  Bunlarla da doğrudan toplumu, toplumsal muhalefetin en dinamik örgütlü kesimlerini etkisizleştirerek, sindirip susturmak amaçlanıyor. Tabii bunun belki bir yönü de kotarılmak istenen “Türk-Kürt İttifakına” karşı gelişebilecek devrimci itirazların önünü almaktır da. Evet, muhtemeldir ki böylesi bir yönü de olabilir.

 Eskisi gibi yönetilmek istememe ve yönetememe krizi

 Gerek içine girilen küresel sürecin gereklilikleri ve gerekse Türkiye ve K. Kürdistan’da yaşanan ekonomik ve siyasi krizin halkı hızla artık eskisi gibi yaşamını sürdüremez noktaya sürüklemesi ve hem de iktidar bloğunun artık çok bariz bir şekilde bir “yönetememe krizi” içine girmiş olmasından ötürü; giderek daha baskıcı ve artan oranlarda daha koyu faşizan yöntemlere baş vurmak, onlar açısından kaçınılmazdır.

 Günün görev ve sorumluluğu: Anti faşist ve anti emperyalist savaş karşıtı birleşik cephe

 Öncelikle sol-sosyalist ve komünist güçler ve keza bilumum muhalif demokratik güçler ve hatta çeşitli katmanlardan burjuva muhalif güçler tarafından sürecin bu olgusal realitesinin acilen görülmesi önem arz ediyor. Daha koyu faşizan bu gidişe ve artık aktüel olan emperyalist savaş tehdidine karşı, daha işe yarar konumlanışlar içine girerek; anti-faşist ve anti emperyalist bir savaş cephesi örgütlemenin kaçınılmaz tek direnç odağı olacağı artık görülmek zorundadır. Kesinlikle güçlerin bu iki aktüel tehdide karşı yeniden tahkim edilmesi şarttır; işin hafife alınır ya da ağırdan alınır bir yanı kalmamıştır çünkü.

 Kürt siyasal hareketinin tarihi sorumluluğu

 Bu vesileyle bir kez daha Kürt siyasal hareketinin, “Kürt-Türk İttifakı ile ülke, bölge ve tüm dünya, tüm insanlık demokratikleşecek” minvalindeki bu propagandanın ne kadar vahim bir hata olacağını acilen görmelerini hatırlatmak gerekiyor. Unutmamak gerekiyor ki hangi gerekçeyle olursa olsun bu İslamcı faşist iktidarın ömrünü uzatmaya hizmet edecek her tutum ve yaklaşım; bu iktidarın ulaşmaya çalıştığı o “iç cephenin tahkim edilmesi” amacına yani daha baskıcı ve daha koyu bir “iç faşistleşme” sürecinin yaşanmasına hizmet edecektir. Böylece, daha önce kaleme aldığım ve mevcut durumu tanımlayan “Yaşanmakta olan, ikili hukuk denkleminde, bir ara rejim midir?” başlıklı makalemde tanımlanan bu ikili durum da yapılması hedeflenen yeni anayasa ve yasal düzenlemelerle sona erdirilmeye çalışılacaktır.

Gazze’yi “Orta Doğu’nun Riviera’sı” yapma hesapları: İŞGAL VE İLHAK_Halil Gündoğan_22.02.2025

Trump’un tarihsel genetik kodları……………

ABD başkanı sıfatıyla, “efendi” Trump, İsrail’in Gazze’yi ABD’ye devretmesinden bahsediyor… Elbirliğiyle adeta moloz yığınına çevirdikleri bu kadim Filistin yurdunu, geriye kalan yerli halkından da tamamen arındırarak; “Orta Doğu’nun Riviera’sı” olacak şekilde yeniden inşa edip, zenginler için bir cennet bahçesine çevirmek istiyormuş. Yani bir bakıma, tıpkı atalarının, Kızılderilileri soy kırımdan geçirip, yurtlarını işgal ve ilhak ederek bugünkü ABD’yi var edişlerinde olduğu gibi…

(https://tr.wikipedia.org/wiki/K%C4%B1z%C4%B1lderili_soyk%C4%B1r%C4%B1mlar%C4%B1)

 Deli saçması, uçuk-kaçık bir fantezi gibi geliyor aklı selim, vicdan sahibi olanlara, değil mi? Evet, elbette öyle aslında. Fakat maalesef ki bir haydutluk projesi olarak, bir o kadar da gerçek… Sanki zaman tünelinden Orta Çağ’ın işgal-ilhak ve yağmalarla karakterize olunan o barbarlık dönemine hızlı bir geçiş yapılmış gibi: “Gücü gücüne yetene” kuralı dışında hiçbir kuralın hükmünün olmadığı bir zorbalık dönemi…

 Hangi hakla kimi kimin yurdundan kovuyorsun?

Gazze İsrail’in mi ki ABD başkanı orayı kendilerine devretmesini istiyor? Siyonist “vaat edilmiş topraklar” söylencesine göre, bir bütün olarak tüm Filistin yurdu, Lübnan, Ürdün, Irak, Sina Yarımadası ve daha pek çok yer İsrail yurdu. Ama en azından bin yıllardır bu toprakların sahipleri, buraları yurt edinmiş halklardır. Bu gerçeklik yok sayılacaksa, başta ABD olmak üzere birçok devlet, pılını pırtını toplayarak, bugün “bizim yurdumuz” dedikleri yerlerden defolup gitmeleri gerekir.

 İsrail’in Gazze’yi Trump’a devredebilmesi için işgal ve ilhak etmesi gerekiyor

ABD başkanının söyleminde belki böylesi bir Siyonist gönderme de vardır. Fakat bu, Gazze’yi fiili ve resmi olarak İsrail’in mülkü kılmaya yeterli gelmez. Dolayısıyla da öncelikle İsrail’in fiilen Gazze’nin sahibi olması gerekiyor ki Trump’un dileğini yerine getirebilsin. Mevcut koşullarda bunun gerçekleşebilmesinin tek yolu ise: Gazze’nin İsrail tarafından işgal ve ilhak edilmesidir! Bu operasyonla, geriye kalanların büyük bir bölümü zaten katledilecekken, ölmek istemeyenlere de yol verilerek, Gazze Filistinlerden tamamen arındırılmış olacak.

 

Aksa Tufanı Operasyonu sonrası İsrail’in yapmak istediği de zaten tam olarak bu değil miydi? Elbette ki buydu. Ancak Filistinlerin elindeki rehinelerinin tamamının imhasıyla sonuçlanacak böylesi bir kökten imha karşısında kendi kamuoyundan alacağı tepkiden ve keza ABD’nin eski yönetiminin onay vermemesinden ötürü zamana yayma taktiği güdüyordu.

 Ateşkes ve Trump İsrail için “tanrının bir lütfu”

Fakat son süreçte hem sağlanan ateşkes ile rehineleri takas ederek alma ve hem de yeni ABD yönetiminin onay vermesiyle; öyle görünüyor ki bu projeyi hayata geçirmek için artık hiçbir ciddi engel yok gibi. Yani ateşkes ve Trump, Siyonist İsrail Devleti için “tanrının bir lütfu” oluyor.

 İsrail ve ABD’yi bu projeyi pratiğe koymaktan ne alıkoyabilir?

BM’mi, uluslararası hukuk mu, Tayip Erdoğan’ın yalancı kabadayı böğürmeleri mi, Avrupalı emperyalist devletlerin adeta tümünün diplomatik nezaket sınırları içinde dilendirdikleri itirazlar mı, yoksa Çin ve Rusya’nın ölgün cılız serzenişleri mi?

 Bu operasyondan ABD ve İsrail’i kim, nasıl caydırabilir?  

Şu bir gerçek ki özellikle de Avrupalı emperyalist devletlerin tamamına yakını, dünkü desteklerinin aksine bugün ABD ve İsrail’in Gazze’ye yönelik böylesi bir operasyonuna hep birlikte itiraz ediyorlar. Fakat tecrübeyle sabittir ki gerek dünya halkları ve gerekse itiraz eden bu devletler tarafından zorlayıcı-caydırıcı fiili bir takım yaptırım ve engeller devreye sokulmadıkça; ABD ve İsrail’i başta Gazze olmak üzere Batı Şeria, Lübnan ve Suriye’nin bir kısmını işgal ve ilhak etmekten vaz geçirmek pek mümkün olmayacak gibi.

 Mevcut koşullarda Suriye’de direnecek güç odakları yok. Lübnan’da direnecek güç odaklarının ise, İran desteğinden mahrum bırakıldıkları bu halleriyle ve keza Gazze ve Batı Şeria’da ki Filistin güçlerinin de kendi başlarına bu işgali boşa çıkarmaları pek olası olmadığından; ABD ve İsrail’in çok daha vahşi bir yıkım ve kıyıcılıkla bu operasyonu gerçekleştirecekleri varsayılabilir.

Bu durumda belki de tek caydırıcı güç, dünya kamuoyunun yaratacağı o muazzam baskı olabilir. Bu baskı, operasyona karşı olan devletleri de daha aktif bir karşı koyuşa zorlayabilir. Bunun için yarın değil, bugünden bu karşı koyuşu örgütlemek bir insanlık borcu ve enternasyonal bir görevdir.

 “İki devletli çözüm” projesi

Mevcut koşullarda, reel-politik olarak, Filistin sorununun çözümünü mümkün kılacak olan ve hemen hemen birçok kesimin de hem fikir olduğu “iki devletli çözüm” projesini dayatıp, kabul edilmesini sağlamak, tek çıkış yolu olarak görünüyor. ABD ve İsrail’in Gazze’ye yönelik kurguladıkları bu senaryo ile bir nevi yalnızlaştıkları bugün, bunun koşullarının düne göre çok daha fazla olduğunu görmek gerekiyor.