SÖYLEŞİ | “Ordusu Olmayan Bir Halkın Hiçbir Şeyi Yoktur”

Ş.Eylem Yıldız komutanlarından Munzur Bakır, Suriye yönetiminin düşmesiyle birlikte, Suriye’deki yeni yönetim ve Rojava’daki sürece ilişkin sorularımızı yanıtladı.__26 Ocak 2025

– Bu süreçte Kuzey ve Doğu Suriye Özerk Yönetimi’nin denetiminde olan bölgede neler yaşandı. Görebildiğimiz kadarıyla HTŞ doğrudan Rojava’ya saldırmadı. Ancak TC’nin doğrudan ya da kendisinin doğrudan örgütlediği ve maaşa bağladığı Suriye Milli Ordusu (SMO) adında selefi cihatçı çetelerin saldırıları oldu. Halende bu saldırılar sürüyor. Bu konuda neler söylemek istersiniz?

https://ozgurgelecek54.net/soylesi-ordusu-olmayan-bir-halkin-hicbir-seyi-yoktur/?swcfpc=1&fbclid=IwY2xjawIDF_FleHRuA2FlbQIxMAABHaFue28T8rXD_Ks_T0BY3NLWlvMZFckyu696GCjddH0UgE3iX6xvq13U_g_aem_L3e-VjSJsG33ob6WnaQZZg

 

Erdoğan iktidarının Suriye hayali: Siyasal İslamcı ‘Yavru Vatan’__Halil Gündoğan_25.01.2025

Erdoğan’ın suni-selefi İslam kuşağı rüyası

Uzunca bir zamandan beridir Orta ve Yakın Doğu’da ve keza Orta Asya ve Kafkasya’da ve keza Balkanlar da ve Afrika’da Suni-selefi “Siyasal İslam Projesinin” liderliğine göz koymuş bulunan, şeriat özlemcisi bir İslamo-faşist Erdoğan ile karşı karşıyayız. 22 yıllık iktidarı dönemi boyunca her fırsatı, bu “Suni-selefi İslam kuşağının” başarı ve zafere ulaşması için değerlendirmeye çalıştı. Ve hâlâ da büyük bir aşk ile bu “gizli” sevdasının bir yerlerde ve bir şekilde başarıya ulaşması için canla-başla didinmeye devam ediyor.

Erdoğan koyu-fanatik bir mezhepçidir

Erdoğan kesinlikle, yobazlık derecesinde, koyu-fanatik bir mezhepçidir. Böyle olduğu için de örneğin o, İslam içinde olmasına rağmen, yine de koyu bir Şii karşıtıdır. Kızılbaş, Anadolu ve Türkmen Alevisi ve keza Arap Alevisi karşıtıdır. Siyasal İslam’ın Şii versiyonu olan İran’da ki Molla ve keza Arap Alevisi olan Esad rejimiyle yaşadığı “gizli” düşmanlığının başta gelen nedenlerinden biri de bu değil midir?

Mısır’da ki Siyasal İslamcı kardeşlerine darbe yapan Sisi de sırf bundan ötürü “katil Sisi” yapılmamış mıydı? Suni İslamcı HAMAS lideri öldürüldüğünde üç günlük “milli yas” ilan edip, Filistin davası için ölümüne savaşan Hizbullah liderinin katledilişini sessizlikle geçiştirmesi de bundan değil miydi? Vs., vb. dünya kadar örneği buraya aktarmak mümkün. Ama buna gerek yok; bu kadarı da Erdoğan ve iktidarının gerek Türkiye ve K. Kürdistan somutunda ve gerekse “dış dünyada” yaşanan ve gelişen olaylara bakış öncelikleri arasında bu mezhepçi tutumunun yer aldığını göstermeye fazlasıyla yeterli gelir.

Erdoğan’ın Esad ile özel davası, Müslüman Kardeşler davasıdır da

Bilindiği gibi Suriye’de ortam henüz “sükûn” iken; Esad ve Erdoğan birbirlerine “aile dostu” yakınlığındaydılar. Çünkü o dönem farklı “komşuluk ilişkileri” bunu gerektiriyordu. Ancak ne zaman ki “iç karışıklık” baş gösterdi, “kardeşlik” anında bitti ve yerini “ölümüne düşmanlık” aldı. Çünkü ayaklananların önemlice bir kesimini daha önceki tarihlerde defalarca kez (baba Esad döneminde de) şeriat istemiyle ayaklanmış ve ama bastırılmış o eski Müslüman Kardeşlerin devamcısı olan çeşitli suni-selefi şeriat istemcileri oluşturuyordu. Bunlar zaten oldum olası Türkiye ve K. Kürdistan’daki Siyasi İslamcılarla organize bir ilişki içinde olageldiler. Dolayısıyla da Erdoğan hemen tavrını bunlardan yana koyarak, Esad’ı karşısına aldı. Nitekim kısa bir süre önce yaptığı bir toplantıda bunu şu sözleriyle doğrudan itiraf etti de:

Erdoğan’ın derdi gerçekten de barışçıl protestoların kanlı bastırılması mıydı?

“Ülkemizin tüm iyi niyetli tavsiyelerine rağmen barışçıl protestoları son derece kanlı bir şekilde bastırmayı tercih etti. Kanı durdurma, çatışmaları sonlandırma imkânı varken, Esed kendi halkına zulmetmeye, zulümden de kibirlenmeye devam etti.” (Erdoğan burada büyük bir iki yüzlülük yapıyor. Çünkü 22 yıllık iktidarı döneminde kendisinin de daha beterini yaptığının binlerce örneği orta yerde duruyor. Burada ki “barışçıl protestonun” ayırt edici özelliği, protestocuların şeriat istemcisi olmasıdır. Nitekim Türkiye ve K. Kürdistan’da da sadece bunlar “barışçıl protestocu” sayılıyor. Diğer tüm hak arayıcıları ise, imha edilmesi gereken “teröristler”, “bölücüler”, “sürtükler” ve “çapulcular” idi. Hatırlanacağı üzere şu, bizzat Erdoğan’ın talimatıydı: “Yaşlı, kadın, çocuk demeden acımasızca yok edin” Keza “hendek olayları” olarak anılan süreçte de çatışma ortamından korunmak için evlerin bodrum katlarına sığınan yüzlerce sivil vatandaşın kimyasal gaz ve bombalarla katledilmeleri emri de Erdoğan’ındı. Aynı zalimliği “Gezi Olayları” sürecindeki tutumuyla da ortaya koymuştu vs. vs.)

Suriye’yi HTŞ ile Erdoğan’ın birlikte mi fethetti? 

“Baas rejimi yıkılmış ve Esed korkağı cibilliyetine yaraşır şekilde en yakınındakileri bile satarak Suriye’den kaçmıştır. Suriyeli devrimcilerin Şam’da kontrolü sağlamasıyla birlikte artık bu ülkenin önünde yeni bir sayfa açılmıştır. (…) Biz de Halep’te, Şam’da, Hama’da, Humus’ta, Dera’da, Münbiç’te özgür Suriye bayrağıyla ay yıldızlı bayrağımızı yan yana gördükçe şad oluyoruz. (…) 61 yıllık Baas karanlığının ardından Suriye üzerine doğan özgürlük güneşini gördükçe komşuları ve kardeşleri olarak gerçekten şad oluyoruz.” (https://www.bayburthaberajansi.com.tr/cumhurbaskani-erdogan-biz-de-halep-te-sam-da-hama-da-humus-ta-dera-da-munbic-te-ozgur-suriye-bayragiyla-ay-yildizli-bayragimizi-yan-yana-gordukce-sad-oluyoruz/4860/ )

Emperyalist emeller ve kurgular

Erdoğan, “Türkiye, Türkiye’den daha büyüktür. Millet olarak ufkumuzu 782 bin kilometrekareyle sınırlandıramayız. İnsan nasıl kaderinden kaçarak kurtulamazsa Türkiye ve Türk milleti de mukadderatından kaçamaz, saklanamaz.”(https://gazeteoksijen.com/turkiye/turkiye-turkiyeden-buyuktur-diyen-erdogan-ufkumuzu-782-bin-kilometrekareyle-sinirlandiramayiz-230877 ) şeklinde ki bu sözleriyle,  emperyalist “yeni Osmanlıcı” güdülerini doğrudan beyan etmiş oluyor. Doğan ve devam etmekte olan bu kaos ortamını fırsata çevirerek, eskiden ecdadının sahip olduğu Suriye’yi doğrudan, olmadı dolaylı, ama bir şekilde kendi hakimiyeti altına almanın hesaplarını yapıyor. Muhtemelen burayı, aynı zamanda eskiden berri peşinde olduğu “Suni İslamcı hattının kurtarılmış yeni hareket üssü” olarak kurguluyor olsa gerek. Öte yandan buranın yeniden imarı vs. ile açılan “yeni ekmek kapısını” kimselerle paylaşmak da istemiyor. “Tamamen benim” demeye getiriyor.

Erdoğan’ın, Suriye’nin asıl sahibi edaları

Nitekim Erdoğan, kabul ettiği Suriye’nin “yeni hükümet heyeti” ile yaptığı görüşmelerin ardından yaptığı açıklamalarla, Suriye’nin “asli sahibi” olduğunu da ilan ediverdi: “Herkes bölgeden elini çeksin. Biz Suriyeli kardeşlerimizle beraber DEAŞ’ın da YPG’nin de diğer terör örgütlerinin de kafasını kısa sürede ezeriz. (…) halihazırda Suriye’deki en ciddi sıkıntı ülke topraklarının neredeyse üçte birini halen işgal altında tutan YPG terör örgütüdür.” (https://www.voaturkce.com/a/erdogan-herkes-suriyeden-elini-ceksin-biz-suriyeli-kardeslerimizle-deasin-da-ypgnin-de-kafasini-ezeriz/7937478.html)

Sanırsınız ki İŞİD’in Kobne’de zaferini ilan etmesini; “Kobane düştü düşecek” diye el ovuşturarak bekleyen kendisi değilmiş gibi, bugün İŞİD’e karşı yürütülecek mücadeleyi “Evelallah” kendilerinin yürütebileceğinin sahte teminatını vermeye çalışıyor NATO’lu müttefiklerine.

Öte yandan ve asıl önemli olanı ise; Suriye’nin bilmem ne kadar kısmının ve doğal kaynaklarının bilmem ne kadarının kendi mezhebinden olan şeriatçı kardeşlerinin denetiminde olmayıp, Suriyeli seküler-laiklik Kürtlerin elinde bulunmasıymış…

Sormak gerekmez mi; sana ne bundan? Orası senin ülken mi? Esad, ülkeyi terk etmeden önce tapusunu sana mı devretti? İşine geldiğinde sarılıp sığındığın o ‘Uluslararası Hukuk’a ne oldu? Sen hangi hak ve hukukla bir başka ülkenin iç işlerine böyle mafya vari dayılanmalarla müdahil olmaya kalkıyorsun?

Bu konuda öylesine fütursuzca bir yaklaşım sergileniyor ki örneğin MİT kafalı Hakan Fidan da ülkenin yeni isminin ne olacağına karar verebiliyor: “(…) Dışişleri Bakanı Hakan Fidan, devletin adının da mevcut ismi olan Suriye Arap Cumhuriyeti olacağını ifade etti.” (https://gazeteoksijen.com/turkiye/fidandan-suriye-aciklamasi-devletin-adi-suriye-arap-cumhuriyeti-olmaya-devam-edecek-232215 )

Ufku, 782 bin kilometrekare ile sınırlamama pervasızlığı 

Erdoğan iktidarı ve “Devlet aklının” bütün bunlarla meramı, ideolojik olarak aralarında “kan bağı” olan HTŞ üzerinde ki nüfusunu en “verimli” bir şekilde kullanarak; Suriye’de suni-selefi bir şeriat rejiminin inşasını temin etmek ve böylelikle de Suriye’yi, mümkün olursa bir bütün olarak (toprak bütünlüğüne yapılan baskın vurgu bunun bir ifadesidir), bu mümkün olmazsa; HTŞ’nin kontrolünde kalacak kısmını, Türkiye’yi Türkiye’den daha büyük kılmak için, “yavru vatan” yapmaktır.

 

 Keza “Türk-Kürt İttifakı” ile güdülen meramın da Türkiye’yi Türkiye’den daha büyük yapmak olduğu göz önüne alındığında, böylelikle Misak-ı Milli hülyalarının da bu şekilde önemli oranda gerçekleştirilebilir olabileceğini varsayıyor olmalılar.

Bir taşla iki kuş avlama hesapları

Bu her iki boyut üzerinden sağlanacak başarı ile de milliyetçi-muhafazakâr ve fanatik İslamcı kesimlerin yanı sıra DEM Parti seçmeni Kürtlerin de “Reisi” bir dönem daha tahta seçeceklerini hesap ediyorlar muhtemelen.

“Demokratikleşme” aldatmacasına prim vermemek gerekiyor

Öcalan, Demirtaş ve DEM Parti’nin bu süreci “Demokratikleşme süreci” olarak lanse etmeleri ise gerçekten de vahim bir yanılgı ve yanıltmadan öte bir şey değildir. Tabii “demokratikleşme” ile kast ettikleri sadece Kürtlere, üniter devlet şemsiyesi altında, alt düzeyli bir takım ulusal haklar verilmesinden ibaret değilse. Bu, elbette Kürtler açısından bir kazanım olarak değerlendirilebilir; ama bunun, verilen bunca mücadelenin ve ödenen onca bedelin karşılığı olmayacağı da acı bir gerçektir. En başta Kürtler olmak üzere, hiç kimsenin içine sinmeyeceği de rahatlıkla söylenebilir.

Öte yandan Mevcut faşist Siyasal İslamcı ve Türk milliyetçisi bu bloğun iktidarı altında, Kürtlerin bu alt düzeyli ulusal haklarına kavuşmasının aynı zamanda Türkiye ve K. Kürdistan’da genel hak ve özgürlükler anlamında bir demokratikleşme sağlayacağı anlamına da asla gelmeyecektir. Tam aksine Erdoğan giderek daha da otoriterleşmek zorundadır. Buna, hem dünya savaşına hazırlık anlamında iç faşistleşmeyi daha da pekiştirme zorunluluğundan ötürü mecburdur (nitekim dünyanın birçok yerin de ha bire faşist partiler iktidara geliyor ve böylece buralarda da iç faşistleşme süreci olanca hızıyla yaşanmaya devam ediyor). Ve hem de gerek ideolojik zihin yapısı olarak ve gerekse de giderek daha da derinleşecek olan iktisadi krizi başka yöntemlerle yönetebilme şansının olmamasından ötürü buna mecburdur.

Dolayısıyla da bütün bunları perdeleyerek böylesi ham hayal bir beklenti oluşturmak, herhalde ki halka yapılabilecek en büyük kötülüklerden bir başkası olacaktır.

 

ATEŞ OLMADAN KÖZ OLMAZ - 1-2-3__Fikret Karavaz

ATEŞ OLMADAN KÖZ OLMAZ - 1. BÖLÜM

    Millî Demokratik Devrim, Türkiye'de 1970'li yıllarda askerî bir müdahale ile Marksist-Leninist tipte bir sosyalist devrimin olması gerektiğini savunan düşüncedir. Doğan Avcıoğlu'nun başı çektiği Yön ve Devrim dergileri, Millî Demokratik Devrim'in savunucusuydu ve 12 Mart Sürecinde önemli bir yere sahipti.

Millî Demokratik Devrim, Türkiye İşçi Partisi (TİP) içinde tartışılmış ve bölünmeye neden olmuştur. Özellikle Mehmet Ali Aybar'ın liderliğindeki TİP çevresi, "Millî Demokratik Devrim" ile "Sosyalist Devrim"i birbirinden ayrılamaz olduğunu savunup doğrudan bir sosyalist devrimi tercih ederken Mihri Belli'nin kavramlaştırdığı Millî Demokratik Devrim ise Türkiye'ye daha uygun bir devrim olarak ikinci bir grup tarafından tercih edilmiştir. Bu gruptakilere göre devrim, iki aşamalı olmalıdır.

Önce Millî Demokratik Devrim, "askerî darbe" şeklinde "genç subayların" önderliğinde olacak; sonra da "proleter devrim" şiddete dayanmadan kesintisiz bir şekilde işçi sınıfının hâkimiyetini kuracaktır. Çünkü MDD ile sosyalist devrim farklı türde çelişkilerin çözümünü içermekte, dolayısıyla farklı hedef ve ittifaklara dayansalar da birbirlerini tamamlamaktadırlar.

Belli ve ekibi kendilerine yakıştırılan MDD'ciler ismini reddetmiş ve kendilerini "proleter devrimciler" olarak tanımlamayı tercih etmişlerdir.MDD’cilerin sosyalist devrimin birinci aşamasında bir askeri darbeye bel bağlamaları kuşkusuz onların kemalizme ve Kemalist orduya biçtikleri ilerici misyondan kaynaklanıyor ve bu nedenle de  Marksist devlet teziyle çelişiyordu.İşte tam da burada İbrahim Kaypakkaya sosyalist devrimin asgari programına karşılık gelen Demokratik Halk Devrimi (DHD)’nin dayanması gereken sınıf ittifakları ve mücadele stratejisiyle her türden oportünist- revizyonist çizgilerle arasına kalın bir çizgi çizmiştir. Benzer bir yaklaşım Kemalizm konusundaki tereddütlereine rağmen Mahir Çayan’da da mevcuttur.

    İbrahim Kaypakkaya’nın kendi sürecinde diğer devrimcilerden esas farkı, gerek devrim aşaması olarak DHD’nin dayanması gereken işçi-köylü ittifakı ve gerekse ulusal sorun bağlamında Kürt ulusal sorununun devrimci karakterine yaklaşımıyla, MDD’cilerin asker-sivil aydın zümreden başka devrimci bir dinamik göremedikleri coğrafyamızın devriminin asli dinamiklerine yaptığı vurgu ve stratejik hattındadır.

    Demokratik devrim belirlemesi, ilk olarak Marks tarafından Almanya'da burjuva demokratik devrimin tamamlanmamış görevlerine dair olarak yapılmıştır. Daha sonra, kapitalizmin emperyalizm aşamasında, Lenin tarafından, sömürge ve yarı sömürgelerin devrim programı olarak demokratik devrim, İşçi köylü temel ittifakı ile sosyalist devrimin asgari programı olarak belirlenmiştir

   Maoizm ise Çin devrimi pratiğinde demokratik devrimi yine Sovyet devrimi gibi sosyalist devrimin asgari programı olarak geliştirmesine rağmen, bu kez devrim coğrafyasının bir yarı sömürge olmasıyla sınıf ittifakları daha geniş yelpazede, milli burjuvaziyi de kapsayacak bir biçimde gerçekleşmişti. Maoizm Demokratik Halk Devrimi olarak tanımlanan devrim programının karakterini milli olarak tanımlarken bu tanımlama devrim Demokratik cephesinde milli burjuvazinin bulunmasından dolayı değil, hem komprador kapitalizme hem de açık emperyalist işgale karşı gelişen devrimci sürecin niteliğinden dolayıdır.

   Ben, bu yazı dizisinde, Kim daha iyi ya da daha kötü Kaypakkayacı tartışmalarına doğmatik bir perspektiften değil ama 73’ten günümüze değin olan gelişmeler bağlamında İbrahim Kaypakkaya’nın görüşlerini gerçekçi bir yaklaşımla değerlendirerek, onun her türden revizyonizm ve oportünizmle arasına koyduğu kalın çizgileri belirsizleştirmeyen yeni bir DHD perspektifi ortaya koymaya çalışacağım. Çünkü, İbrahim Kaypakkaya’dan günümüze değin olan gelişmeleri dikkate almayan doğmatik bir savunu kadar, söz konusu değişimlerin ana yönlerini yanlış belirleyen ve değişmeden kalan sosyo ekonomik ve siyasal olguları dikkate almayan herhangi bir İbrahim Kaypakkaya revizyonunun da Anadolu ve Kürdistan devrimine tutarlı bir perspektif getiremeyeceğini düşünüyorum.Kuşkusuz, Kaypakkayacı gelenek Kemalizmin sınıfsal niteliğine ilişkin tutumu ile resmi ideolojiden köklü bir kopuşa karşılık gelmesiyle coğrafyanın devrim tarihinde farklı ve özgün bir konuma sahiptir. Fakat, bu, komünistlerin birliği sorununun Kaypakkayacıların birliği sorununa indirgeme yaklaşımlarına zemin oluşturabilecek bir olgu da değildir.

   İbrahim Kaypakkaya’nın fark yaratan görüşlerinin derinliğinde Kemalizmin faşist sınıfsal karakterinin teşhirinin yanı sıra, dönemin MDD’cilerinin burjuva feodal devlet aygıtını ele geçirip onu devrim menfaatine kullanma fantezilerinin ürünü olan anti Marksist, darbeci tezlerine karşı DHD perspektifli devrim anlayışını, devrimin dayanması gereken temel sınıf ve ittifaklar bağlamında net bir biçimde ortaya koyarken, yine, kendi döneminin teorik yazınında hiç dikkate alınmayan ve o dönem için açık bir mücadele biçimi almamış olan Kürt ulusunun kendi kaderini tayin hakkı kapsamındaki olası bir mücadelesinin  Anadıolu  ve  Kürdistan devrimi için  tayin edici öneminin fark ederek Kürt ulusal sorununa ayrı bir önem vermesi ve 12 Mart sonrası silahlı mücadeleyi de Kürt coğrafyasından başlatmasıdır.

   İyi bir Kaypakkayacı olmak her şeyden önce iyi bir Marksist-Leninist-Maoist olmayı gerektirir.Bugün,iyi bir Kaypakkayacı olmanın ölçütü onu şuradan ya da buradan savunmak değil  onun görüşlerini değişen ve değişmeyen koşullar bağlamında coğrafyanın devrim pratiğine tutarlı bir biçimde uyarlamaktır. Yoksa, Kapakkaya’yı doğmatik bir biçimde savunanlar kadar onun Kemalizm tesbitlerinen ulusal soruna kadar görüşlerini muhafaza ederek çeşitli biçimlerde revizyona tabi tutanlar da şu ya da bu biçimde Kaypakkayacıdır, en azından ondan etkilenmiştir.Bu anlamda, kaypakkaya çizgisinin coğrafyanın gerçekleriyle örtüşmeyen tutarsız reviyonları kadar onun görüşlerini değişen koşulları dikkate almadan doğmatik bir biçimde savunmaya çalışanlar da hatalıdır.Ve eğer ortada bir hatalar silsilesi varsa bir komünist olarak bize bu hatalar silsilesinin kaynaklarını göstererek Kaypakkkayacıları tutarlı bir çizgide bir araya getirebilecek yeni bir perspektif arayışına olanaklar ölçüsünde çaba göstermek düşer. Böylesine güç ve her an her cepheden çeşitli biçimlerdeki tepkileri üzerine çekebilecek bir tartışmanın içine bireysel bir yaklaşımla girmek ne kadar riski bir iş olsa da inandığım davaya inancım bana böyle bir cüreti göstermem gerektiğini söylüyor.

   İbrahim Kaypak kaya, 68 :sürecinin temel bölünmelerinden olan MDD -sosyalist devrim ayrımında MDD geleneğinden gelmesine rağmen DHD surecini bir MDD olarak tanımlamaz.Anadolu devrimin karakterinin DHD niteliğinde olduğunu, Çünkü, burjuva demokratik devrimin tamamlanmadığını, feodal ve yarı feodal üretim iliksilerinin komprador kapitalizmle kompleks bir yapı oluşturduğunu belirterek, işçi köylü temel ittifakı ve uzun sureli halk savaşı stratejisiyle belirli bir DHD tanımlaması yapmıştır. İsçi köylü temel ittifakına şehir küçük burjuvazisi ile birlikte orta burjuvazinin devrimci kesimlerinizde katılabileceğini belirtirken, başta Çin devrimi olmak üzere geçmiş devrim deneyimlerinin birikimleri üstünden belirlemeler yapmıştır.

   İbrahim Kaypakkaya, yine, genel olarak demokratik devrimle ilişkisi bağlamında ulusal sorun ve özel olarak Kürt ulusal sorununun niteliğine dair de çözümlemeler yaparken, proletaryanın öncüsünün, ulusların kendi kaderini tayin hakkı ilkesi kapsamında, milli hareketler içindeki halk sınıflarının demokratik devrimde kendiliğinden proletaryanın müttefiki potansiyeli taşıdığını da belirler. Bizzat bu belirlemenin kendisi doğrudan sosyalist devrim programlarında ulusal hareketlere ve bu karakterdeki devrimci hareketlere hiç yer vermeyen yâ da kendi kaderini tayin hakkinin demokratik muhtevasını genel olarak demokratik devrim programı ile ilişkilendirmeyen anlayışlardan farklı olarak, Anadolu devriminin niteliğinin, hem yarı feodal sosyoekonomik yapı ve dolayısıyla demokratik devrimin tamamlanmamış olmasından dolayı ve hem de burjuva demokratik bir hak kapsamında olan ulusal sorunun halen çözülmemiş olmasından dolayı DHD karakterinde olduğunu belirlerken, DHD surecini ise içinden geldiği siyasal gelenekten farklı olarak MDD olarak tanımlamamaktadır. Kuşkusuz bu olguda oldukça yeterli bir ideolojik birikimle birlikte ulusal sorunun gelişme eğilimlerine karşı güçlü bir siyasal ön sezi söz konusudur.

   İbrahim Kaypakkaya’da, Kürt ulusunun kendi kaderini tayin hakkının burjuva demokratik bir hak olarak halen çözüme bağlanmamış olmasından dolayı coğrafyanın devrim sürecinin diğer nedenlerle birlikte DHD  süreci olduğuna dair açık bir ifade bulunmamasına rağmen, Kürt sorununun ayrıntılı bir biçimde gelecekte alabileceği biçimler bağlamında da irdelenmiş olması, onun, sorunu DHD sürecinin ayrılmaz ve en önemli parçalarından biri olarak  gördüğünü ortaya koyar.Çünkü, bilindiği gibi DHD’nin birincil görevi burjuva demokratik devrimin çözüme bağlamadığı ya da bağlayamadığı sorunları çözüme bağlamaktır.

   Anadolu ve Kürdistan devrimi ,esas olarak, yukarıda belirtilen temel problemlerinden dolayı bir DHD sureci tanımlasa da bu süreç bir MDD süreci olarak tanımlanamaz. Her şeyden önce ,temel olarak iki farklı ulustan halk sınıflarının katılımı ile gelişme eğilimi gösteren bir DHD süreci, ister farklı siyasal yapılar biçiminde, isterse ortak bir siyasal program etrafında gelişsin her iki durumda da MDD olarak tanımlanamaz

   Her iki durumda da DHD surecini MDD olarak tanımlamak eğer egemen ulusun milli nitelikteki devrimini tanımlıyorsa en kaba biçimiyle bir şovenizme karşılık geldiği gibi kendi kaderini tayin hakkı ilkesinin demokratik muhtevasının da hem açık bir ihlali ve hem de genel olarak ulusal sorunun DHD ile ilişkili diyalektiğine karşı bir kayıtsızlığın göstergesidir.

   Tarihte, ulusal hareketlerin, bir coğrafyada sosyalizm mücadelesinden daha güçlü siyasal dinamikler geliştirmesi, özellikle, 68 sonrası süreçlere dair nadir bir olgudur. Sosyalizm deneyimlerinin yenilgileri ile birlikte sosyalizmin dünya genelinde yaşadığı saygınlık kaybı ve sonrasında 3.emperyalist paylaşım Savaşlarının dünya genelinde bölgesel çatışmalar biçiminde gelişmesi ulusal kurtuluş mücadelelerinin gelişme trendini güçlendiren uluslararası koşulları yaratmıştır.

    Anadolu coğrafyasında da Kürt ulusal sorunu etrafında gelişen ulusal kurtuluş mücadelesi kendi kaderini tayin hakkı ilkesi bağlamında demokratik bir muhtevaya sahiptir. Kuşkusuz, iki farklı milliyetten halk sınıflarının faşizme karşı mücadelesi, ister farklı siyasal yapılanmalar biçiminde gelişsin isterse ortak bir siyasal program etrafında gelişsin bir MDD tanımlamaz. Çin devrim deneyimi ve sonrasında tek uluslu ya da ezilen ulus konumunda olan siyasal hareketlerin devrim süreci MDD olarak tanımlansa da Anadolu devriminde ,Kürt ulusal sorununun, aynı zamanda, tarım ve köylü sorunuyla iç içe geçmiş bir niteliğe sahip olması ,Kürt ulusal sorunun nihai çözümünü DHD sureci ve sosyalist devrimle hem asgari program ve hem de azami program bağlamında esastan ilgilendiren bir nitelik göstermektedir. Dolayısıyla ulusal kültür, dil sorunu gibi ulusal sorunun argümanlarını oluşturan meselelerin DHD ile ilişkisi bağlamında bir MDD programının kapsamı ile sınırlandırılamaz niteliği ve yine, Anadolu  ve Kürdistan coğrafyası için ulusal sorundan başka farklı kimlik ve aidiyet sorunlarının varlığı ,DHD’nin asgari programının alanını genişletmekte ve DHD surecini bir MDD olarak tanımlamaya olanak tanımamaktadır. DHD’nin asgari programının genişleyen kapsamı devrimin niteliğine dair MDD belirlemelerini pratikte uygulanması olanaksız ütopik belirlemeler haline getirmektedir .

   Komprador kapitalizmin eşitsiz gelişme yasasının hâkimiyetinde yarattığı bölgesel dengesizlikler ve özellikle Kürt coğrafyasının iklimsel ve tarımsal farklılığı ile birlikte kapitalist gelişmenin verimli tarım alanları etrafında ve ulaşım yolları üstünde gelişme eğilimi, Kürt coğrafyasında kapitalist gelişme bakımından büyük uçurumlar yaratmaktadır. Kürt köylülüğü kendi coğrafyasının dışında proleterleşmekte bu olgu da Kürt ulusal sorunu sınıf mücadelesi ile ortaklaştıran bir nitelik göstermektedir.

    Kürdistan ve Anadolu devrimi bir birinden farklı iki ayrı MDD süreci olarak belirlense dahi ne Kürt coğrafyasının ne de Anadolu coğrafyasının yalnızca kendi dinamikleri MDD surecini sonuca vardıracak yeterliliklerden yoksun görünmektedir. Kürt coğrafyası için tanımlanabilecek bir MDD süreci, köylülüğün, esas eğilim olarak, kendi coğrafyası dışında proleterleşme eğilimi sebebiyle sınıfsal dinamiklerden yoksun olduğu gibi, Kürt milli burjuvazisinin, yine, esas olarak ticaret sermayesi niteliğinde olması ,Kürdistan devriminin  tutarlı bir MDD süreci olarak gelişmesini olanaksız hale getirmektedir.

 Yine, Kürt milli burjuvazisinin esas olarak tarım kökenli sermaye yapısı ve milli burjuvazinin de tarımın yarı feodal yapısına bağlı olarak sermaye birikiminin üretim süreci dışında, değişim süreçlerinde oluşması eğilimiyle tefeci tüccar sermayesi niteliğinde olması ,bu sınıfın komprador kapitalizmle çelişkilerinin esas olarak pazar çelişkileri alanında kalmasının koşullarını yaratırken, yine ,Kürt milli burjuvazisini anakent şehirlere bağımlı hale getirmekle milli devrimin tutarlı bir MDD süreci olarak gelişmesine olanak tanımamaktadır

    Kapitalizmin emperyalizm aşamasında ,yarı sömürge ve sömürgelerde geliştirilen komprador kapitalizmlerin bütün dinamikleri tarımın yarı feodal niteliğine bağımlı olarak inşa edilir. Dolayısıyla, yalnız emperyalizm ve işbirlikçi burjuvazinin değil milli burjuvazinin de tarımda yarı feodal biçimleri tasfiye edecek ve tarımı kapitalistleştirecek bir niteliği yoktur. Çünkü, bu sınıfların tamamı bizzat tarımın yarı feodal niteliğinin yarattığı ekonomi politik dinamiklerle kendilerini yeniden üretmektedirler.

   Bu olgu, egemen sınıflar cephesinden bir gerçeklik olduğu gibi halk sınıfları cephesinden de böyledir.Örneğin, Anadolu coğrafyasında halk sınıflarının kaynağı köylülüktür. Proletarya gibi küçük burjuvazi ve orta sınıflar da köylülüğün farklılaşması sonucu gelişmektedir. Köylülüğün farklılaşması süreçler,i kapitalizmin emperyalizm öncesi serbest rekabetçi kapitalizm döneminden farklı nitelikler gösterir. Komprador kapitalizm, bir taraftan ,ucuz iş gücü ve hammaddeyi tarımın yarı feodal niteliğine bağlı olarak yeniden üretirken, diğer taraftan ,bu yarı feodal yapı toplumun diğer bütün sınıfsal farklılaşmalarının niteliğini de belirlemektedir.

 Örneğin, ekilebilir arazilerin sabit kalmasıyla kırlarda oluşan artı nüfus şehirlerde birikirken, bu artı nüfusun bir bölümü tamamen köyle iliksisinden koparak proleterleşirken, bir bölümü de Köyle ilişkisini yarıcı ve kiracı ekonomisi ile sürdürerek köydeki toprağının büyüklüğüne göre şehirlerde yarı proletarya, küçük burjuvazi ve orta sınıfları meydana getirmektedir. şehirlerde biriken bu artı nüfusun, yarı proletaryayı oluşturan kısmı, köyden bir miktar gelirinin olmasıyla emeğin kendisini yeniden üretmek için ihtiyaç duyduğu miktara karşılık gelen gerekli emek zamanını düşürerek ortalama ücretleri düşürmektedir. Bu olgu, komprador kapitalizme ucuz iş gücü yaratan dinamiklerin esasını oluşturmaktadır. Yine, şehirlerde biriken artı nüfustan işsiz kitleler de arz ve talep dengeleri ile ortalama ücretleri düşürmektedir.

   Diğer taraftan, küçük ölçekli aile tarımı niteliğindeki yarı feodal tarımda üretim surecine giren feodal angaryanın farklı biçimleri ve esas olarak satın alınmış ücretli emek kullanımının tali kalması, tarımsal ürünlerin ve dolayısıyla sınaî hammaddelerin ilk elden fiyatını düşürmekle komprador kapitalizm ve emperyalizme ucuz hammadde kaynağı yaratmaktadır. Sermaye birikiminin, tarımda esas eğilim olarak üretim süreçleri dışında, değişim surecinde gelişme eğilimi tefeci tüccar sermayesi biçimini alırken, bu tefeci tüccar sermayesi ,iş birlikçi holding sermayesinin olduğu gibi bizzat devletin ekonomik faaliyetinin de niteliğini belirlemektedir. Yine, orta sınıflar ve milli burjuvazi de tarımla iliksisi bağlamında tefeci tüccar sermayesi niteliği göstermektedir.

   Küçük  ve orta ölçekli tarım ve buna bağlı olarak halk sınıflarının bileşiminde çekirdek proletaryanın zayıf konumu ve toprak talebinin zayıflığı, asgari programın ekonomik talepler ve sınıf dinamikleri olarak handikaplı niteliğini oluşturur Anadolu coğrafyasında, halk sınıflarının birleşiminde ,küçük burjuvazi ve yarı proletaryanın belirgin hakimiyeti ile birlikte, küçük ve orta ölçekli tarıma bağlı olarak toprakta küçük mülkiyetin belirleyici niteliği ile toprak talebinin zayıflığı DHD asgari programının handikaplarını oluştururken, tarihsel olarak köklü bir ulusal sorunla birlikte, yine tarihsel kökleri olan bir kimlik sorunu olarak alevi kimliğinin demokratik talepleri asgari programın siyasal muhtevasını genişleterek DHD’nin içeriğini sınıfsal dinamiklerle birlikte derinleştirmektedir.

   Köylü ve tarım sorunuyla iç içe geçmiş olan Kürt ulusal sorunu ve alevi kimliğinin demokratik talepleriyle birlikte diğer ezilen toplumsal kimliklerin talepleri asgari programın siyasal muhtevasını ve kitle tabanını sınıfsal dinamiklerin ötesine taşımaktadır. Bu niteliği ile Anadolu ve Kürdistan coğrafyasının DHD süreci, Kürt ve Türk coğrafyasında iki ayrı MDD biçiminde değerlendirilse dahi her iki coğrafyanın gerek sınıfsal, gerekse kimliksel dinamikleri DHD surecinin bir MDD biçiminde gelişmesine yeterli siyasal koşulları üretememektedir.

 Dolayısıyla, bütün ekonomik ve siyasal göstergeler Kürdistan demokratik devrimi ile Anadolu demokratik devrimini ortaklaşa ve iç içe süreçler haline getirmesine rağmen, gerek Kürt milli burjuvazisi ve bir kısım toprak ağalarının, dört ayrı devlet coğrafyasına bölünmüş olan Kürt realitesinin bölgesel faşizmlerle çatışmasında, halen meşru bir niteliğe sahip olan demokratik taleplerin temsilcisi konumunda olması ve bu olgudan dolayı Kürt proletaryası ve köylülüğünü halen siyaseten yedekleme avantajları yla ve gerekse ,Anadolu devrimci dinamiklerinin siyaseten ve örgütsel yetersizlikleri, Kürt ve Anadolu demokratik devriminin ortaklaşma koşullarını olumsuz etkilemektedir.

    Görünen odur ki Anadolu devrimi ile Kürdistan devriminin ortaklaşma koşulları ,Kürdistan demokratik devrimi için asıl mücadele eden kitleleri oluşturan Kürt proletaryası ve köylülüğünün, yalnızca kimliksel ve demokratik taleplerinin değil ama sınıfsal taleplerinin de Kürt milli burjuvazisi ve toprak ağalarından farklılaşacağı bir siyasal konjonktüre kadar Anadolu devrimi ve Kürdistan devriminin siyasal öncü düzeyinde ortaklaşma koşulları handikaplıdır. DHD’nin bütün bu handikaplarına rağmen, Kürdistan ve Anadolu coğrafyasının iki farklı MDD sureci olarak gelişme olanaklarının yetersizliği ,Kürdistan ve Anadolu devrimini giderek daha güçlü siyasal dinamiklerle iç içe süreçler haline getirmektedir.

   Burada, özellikle, şu olgunun vurgulanması da gerekir ki Anadolu ve Kürdistan DHD süreci için işçi- köylü temel ittifakının müttefik sınıfı genel olarak  orta burjuvaziye karşılık gelen milli burjuvazi değil ama yalnızca Kürt milli burjuvazisidir.

Çünkü, Türk milli burjuvazisi, özellikle, Kürt sorununun varlığı bağlamında komprador burjuvazi saflarında şoven bir siyasal pozisyonu işgal etmektedir.Diğer nedenler bir tarafa bırakılsa dahi Kürt milli burjuvazisinin DHD sürecinde işçi –köylü temel ittifakının müttefiki olmasını koşullayan Kürt ulusal sorunu bile tek başına varlığı dahi coğrafyanın devrim sürecinin DHD süreci olduğuna dair yeterli bir sebep teşkil eder.DHD’den sosyalist devrime doğru olacak olan gelişme, DHD sürecinde kazanılacak mevzilerin belirleyeceği,konjonktürdeki değişmelere göre  çeşitli mücadele biçim ve yöntemlerinin birbiriyle  yer değiştireceği uzun soluklu bir mücadele sürecini güncellemektedir.

    Gerek Anadolu coğrafyasında, hem halk sınıfları cephesinden hem de kimlik ve aidiyet sorunları cephesinden DHD’nin  asgari programı için engel oluşturan olgular aynı zamanda her iki coğrafyanın devriminin siyasal öncülüğünün gelişme dinamiklerini de yine çelişkinin bu özgün niteliği koşullarında belirlemeye adaydır. Halk sınıfları cephesinden, proletaryanın zayıf konumu ve köylülüğün esas olarak küçük  ve orta köylülükten oluşması sebebiyle toprak talebinin zayıflığı koşullarında, halk sınıflarının bileşiminin de küçük burjuvazi ve yarı proletaryanın çoğunluğu teşkil etmesiyle, devrimci dinamiklerin, esas olarak küçük burjuvazi ve yarı proletaryanın devrimci unsurları zemininde gelişmesi ,güçlü bir proletarya partisinin mevcut siyasal konjonktürde yaratılma koşullarına handikap oluşturmakta ve devrim cephesinde çok parçalı siyasal bir görünüm oluşmasına sebep olmaktadır.

DHD’nin esas dinamiklerinde güçlü bir hareket yaratma yeterliliğinde bir proleter öncülüğün yaratıma koşulları, kendi coğrafyası dışında proleterleşen Kürt halk sınıflarının, siyaseten kendi mülk sahibi sınıflarından farlılaşacağı bir siyasal konjonktürün gelişme koşulları tarafından belirlenecektir. Kürt köylülüğü ve proletaryasının, kendi ulusal kimlik sorunlarının ötesinde ,sınıfsal dinamiklerle katılmadığı bir DHD Anadolu coğrafyası için pratikte gerçekleşmesi olanaksız bir ütopyadan ibarettir.

   Yine, özellikle orta sınıfların ve milli burjuvazinin ekonomik dinamiklerinin tarıma bağımlı niteliği ile örneğin, KOBI tarzı isletmelerin ve mikro isletmelerin faaliyet dışı gelirlerinin tarım kaynaklı olması, komprador kapitalizmin ekonomik buhranlarına bir esneklik vermekte ve bu olgu halk sınıflarının birleşiminde  çekirdek proletaryanın zayıf konumu ile birleşerek emperyalizmin ve komprador kapitalizmin ekonomik buhranlarının siyasal buhranlara dönüşmesindeki yetersizliklere sebep teşkil etmektedir.

   Anadolu coğrafyası için DHD surecini Bir MDD süreci olarak algılayan siyasal anlayışlar, kitlelerde beklenen politizasyonun istenen düzeyde gelişmediği koşullarda ve özellikle halk savaşı için köylülüğün toprak talebinin zayıflığından dolayı kitlesel gelişmenin yetersizliği koşullarında, DHD’nin bu şabloncu dogmatik anlayışından cayarak, bu kez modern değişimci bir konuma savrularak doğrudan sosyalist devrim tezlerine sarılmaktadır. Oysa, diyalektik olarak düşünüldüğünde, sınıfsal dinamiklerin bir DHD sureci için dahi engel oluşturduğu ve yetersizlik gösterdiği koşullarda sosyalist devrimin hangi sınıfsal dinamikler üstünde gelişeceği kocaman bir soru işareti olarak durmaktadır.

    Bütün siyasal ve ekonomik göstergeler Anadolu ve Kürdistan demokratik devrimlerini gerek kimlik sorunları etrafında ve gerekse sınıfsal dinamikler etrafında ortaklaşmaya doğru sürüklemektedir. Sosyalist devrim ve DHD’nin  azami programı ile asgari programının birleşme dinamikleri tam da Anadolu ve Kürdistan devrimlerinin zorunlu ortaklaşma dinamiklerinden gelişmeye aday konumdadır. Örneğin ,ulusal sorunun köylü sorunu ile iç içe niteliği ile birlikte, Kürt köylülüğünün kendi coğrafyası dışında proleterleşme koşulları bu sınıfsal dinamiklerden başlıcalarını oluştururken, yine, bir toprak reformunun yarı feodal tarla tarımının niteliğinde bir değişim yaratmayacağı ve küçük tarımı ortadan kaldırmayacağından dolayı ,tarım ve köylü sorunun nihai çözümünün tarımın kolektifleştirilmesine zorunlu bağımlılığı, asgari programın azami programa koordine olduğu siyasal içeriği oluştururken, DHD den sosyalist inşaya geçiş süreçlerini de iç içe olgular haline getirmektedir.

    Anadolu DHD’ni MDD formatında kavrayan siyasal anlayışlar serf niteliğinde topraksız köylülükten çok küçük ve orta köylülük yapısındaki kırlardan beklenen reaksiyonu gerçekleştiremediklerinde bu kez DHD’nin l temel tezlerini Külliyen yadsımakla doğrudan sosyalist devrim paradigmaları geliştiriyorlar. Oysa, DHD surecinin toprak ve köylü sorunu, ulusal sorun, kimlik ve aidiyet sorunları etrafındaki asgari programı atlanarak doğrudan azami programı esas almakla bir sosyalist devrim paradigması yaratmak olanaksızdır.

 Çünkü, asgari programa niteliğini veren ve böylece devrim sürecinin de niteliğini belirleyen sorunlar silsilesi etrafında gelişen pilitizasyon, örneğin, içeriği kendi kaderini tayin hakkı gibi burjuva demokratik bir hak olan, bizzat Kürt sorununun varlığı, doğrudan azami programı siyasallaştırmaya olanak tanımadığı gibi yukarıda belirtildiği gibi halk sınıfları içinde çekirdek  proletaryanın konumunun belirleyici nitelikte olmaması da doğrudan sosyalist devrim paradigmalarını pratikte uygulanması olanaksız kağıt üstünde tezler haline getirmektedir. Herhangi bir coğrafyada devrim sürecinin niteliği o coğrafyanın ekonomi politiğinden, devrimci ve karşı devrimci sınıflar arasındaki çelişkilerin niteliğinden ve varsa ulusal sorun ve kimlik sorunları gibi siyasal sorunlar etrafında gelişen taleplerin niteliğinden bağımsız olarak belirlenemez. doğrudan sosyalist devrim paradigmaları ,asgari programı azami programın kuyruğuna yedeklemekle devrimin siyasal içeriğini belirlediklerini sanmakla yanılmaktadırlar. Çünkü, doğrudan sosyalist devrim paradigması esas olarak proletaryayı öncü ve temel güç olarak belirlemeyi gerektirir ve baş çelişki emek sermaye çelişkisi olarak belirlenir.

   Oysa, baş çelişkinin niteliğindeki bu farklılık yalnızca yukarıda belirtilen sebeplerden dolayı emek kitlesinde antikapitalist bir pilitizasyon yaratmaya yetmeyeceği gibi asgari programın görevlerini de tali hale getirerek savsaklayacaktır. Çünkü, Anadolu coğrafyasında, zaten, DHD perspektifi için asil sorun köylülüğün proleterleşme surecinin kendine dair niteliğinden kaynaklanmaktadır. Köylülüğün proleterleşme süreci tarımın yarı feodal yapısı ve küçü ve ortak ölçekli tarım karakterine bağlı olarak komprador kapitalizm koşullarında yavaş ve sıkıntılı bir nitelik göstermektedir. Yine, bu süreç, kırsal artı nüfustan yalnız proleter kitleleri değil ama ondan daha belirgin olarak yarı proleter ve küçük burjuva kitleleri de türetmektedir. Yari proletarya ve küçük burjuvazinin halk sınıflarının birleşiminde belirgin bir çoğunluk teşkil ettiği bir siyasal coğrafyada bir de bu olguya ulusal sorun ve diğer aidiyet ve kimlik sorunları eklenmişse doğrudan sosyalist devrim paradigması bir ütopyadan öte bir anlam ifade etmeyecektir.

  Fikret Karavaz

ATEŞ OLMADAN KÖZ OLMAZ _   2. Bölüm:

 

Dünden Bugüne kaypakkaya Geleneği Üzerine

  İbrahim Kaypakkaya, Anadolu devriminin niteliğini proletaryanın ideolojik öncülüğünde bir DHD sureci olarak belirlerken, devrim surecini içinden geldiği geleneğe rağmen bir MDD olarak tanımlamaktan kaçınmakta ve kendi döneminin devrimci akımlarından farklı olarak Kürt ulusal sorununa ayrı bir önem vermektedir. Öyle ki bütün siyasal hamlelerini öncelikle Kürt ulusal sorununu DHD etrafında yedekleme stratejisinin ihtiyaçlarına göre belirlemesine rağmen, gerek komünist hareketin aldığı yenilgi gerekse sonraki süreçlerde ulusal ve uluslar arası konjonktürdeki değişkenler Kürt ulusal sorununun bir komünist önderlik etrafında DHD surecine direk yedeklenmesini engellemiştir.

   Bugün, Anadolu coğrafyasında süreç halen DHD surecidir. Baş çelişki, tarımın yarı feodal niteliğine bağlı olarak halk sınıflarıyla yarı feodalizm arasındaki çelişkidir. Çünkü, komprador kapitalizmin ekonomik ve siyasal niteliklerini belirleyen bütün diğer çelişki ve olgular bu baş çelişki tarafından belirlenmektedir. Ancak, gerek köylü sorununun Anadolu coğrafyasına dair aldığı biçim, gerekse siyasal konjonktürün ve asgari programın diğer birleşenlerini oluşturan ulusal sorun ve aidiyet sorunlarının politikleşme biçimlerinin niteliği,bugün, komünist hareketin 68 den farklı olarak başka siyasal hamleler ve refleksler geliştirmesi gereğini öne çıkarmaktadır.

   İbrahim Kaypakkaya’nın yaşadığı süreçten farklı olarak komprador kapitalizmdeki gelişmeler ve tarımda makine kullanımının yaygınlaşması, maraba tarımını ortadan kaldırırken, coğrafyanın tarımında, emeğin kendisinin metalaşmadığı küçük ve orta ölçekli aile tarımının kalıcı niteliği, baş çelişkiyi Kapakkaya’nın belirlediği gibi köylülükle feodalizm arasındaki çelişki olmaktan çıkararak, bugün, asgari ücretten sanayi ham maddelerinin fiyatına kadar komprador kapitalizmin bütün dinamiklerini kendisine bağlı olarak biçimlendiren, tarımın yarı feodal karakteriyle halk sınıfları arasındaki çelişkiyi baş çelişki haline getirmiştir. Öyle ki Kaypak kaya’nın köylülükle sınırlı tuttuğu baş çelişki, bugün, bütün halk sınıflarının baş çelişkisi konumundadır.

   Burada, şunu da özellikle belirtmek gerekir ki Kuzey Kürdistan Ve Anadolu coğrafyası gibi bugünkü sınırları içinde aynı sosyo ekonomik yapıya sahip ve tarihsel gelişmenin ayrılmaz bağlarla birleştirdiği bir coğrafyada iki farklı baş çelişki belirlemek,  gerek teorik olarak ve gerekse sonuçları itibarıyla pratik olarak büyük bir hatadır. Her şeyden önce, Kürt köylülüğünün kendi coğrafyası dışında metropol şehirlerde farklılaşması ve proleterleşmesi bu iki coğrafyayı köylü sorunu üzerinden birleştirmekte olduğu gibi onun köylü ve tarım sorunu çözülmeden tam olarak çözülemeyeceğini de açıkça ortaya koymaktadır.Baş çelişki, belirli  bir sosyo ekonomik yapıya karakterini veren ve çözümüyle diğer çelişkilerin çözümünün önünü açacak olan çelişkidir. Dolayısıyla, politik konjonktüre etkisi, tarihsel kökeni ne olursa olsun herhangi bir ulusal sorun belirli bir sosyo ekonomik yapıda baş çelişki oluşturmaz ya da ikinci bir baş çelişki olarak ikame edilemez. Bir ve aynı sosyo ekonomik yapıda baş çelişki de tektir ve aynı çelişkidir. Kürt ulusal sorunundan ikinci bir baş çelişki türetmek, her şeyden önce, her iki coğrafyanın DHD sürecinin temel  ittifaklarını bölerek güdükleştirmek, böylelikle de gerek DHD sürecini ve gerekse DHD sürecinde kazanılacak mevzilerle gerçeklik kazanabilecek olan sosyalist devrim aşamasının gelişim dinamiklerini baltalamak ve pratikte imkansız hale getirmek anlamına gelir.

 İkinci olarak ise Kürt sorunundan baş çelişki türetmek, Kürt sorunu pratikte köylü ve tarım sorunu üzerinden sınıfsal dinamiklerle doğrudan ilişkili olduğu halde, sorunu yalnızca ulusal sorun boyutuyla ele alıp Kürt milli burjuvazisi ve Kürt feodalleri gibi mülk sahibi sınıflara havale ederek  sorundan sıyrılmak, Kürt köylülüğü ve proletaryasının siyasal öncülüğünü Kürt mülk sahibi sınıflara terk etmek, böylelikle de sorunun Kürt köylülüğü ve proletaryasının menfaatleri bağlamında çözümünü imkansız hale getirmek anlamına gelir ki böyle bir şey bir komünist önderlik için DHD  ve sosyalist devrim mücadelesinin temel meselelerinde kendi elini kolunu bağlamaktan başka bir anlam ifade etmez.

   1917 Sovyet devrimi ,ulusal sorunun proletarya devrimleri ve bir sosyalizm projesi ile ilişkisini güncelleştiren niteliği ile önemlidir. Sovyet devrimi, birinci dünya savaşının yıkıntıları üstünde gelişmiş bir devrim olması itibarı ile halklarda kitlesel bir beklenti haline gelmiş olan öncelikli değişim beklentilerini temsil etmekte olan bir devrim hareketi niteliğindeydi. Bu anlamda, ulusal soruna dair kendi kaderini tayin hakkı ilkesinin, yalnızca, siyasal formulasyonu Sovyet devriminde sanayi proletaryasının çeşitli milliyetlerden köylü kitleleri devrime yedeklemesine yetebilmiştir. Çünkü, Sovyet devriminin en önemli ve siyaseten üretken örgütlülüğü sanayi proletaryasını temsil eden içi Sovyetleriyle birlikte uzayan ve geniş çaplı yıkımlara neden olan emperyalist savaşın mağdur ettiği asker ve köylü Sovyetleridir.

    Anadolu DHD süreci ise başlangıcından itibaren köklü bir ulusal sorun ve bundan ayrı olarak farklı kimlik ve inanç çelişkilerini üstünde taşımaktadır. Yine, Anadolu devrimi için temel güç teşkil eden köylülüğün farklılaşma süreçlerinde ki özgünlüklere bağlı olarak, halk sınıflarından ara sınıfların geniş bir yelpaze oluşturması, topraksız köylülük ve çekirdek proletaryanın halk sınıfları safında nispeten zayıf konumu, buna karşılık yarı proletarya ve küçük burjuvazinin farklı tabakalarının belirgin bir çoğunluğu temsil etmesi ve yine burjuva feodal devlet aygıtının kırlarda ve kentlerde orta sınıflara kadar uzanan ekonomik ve ideolojik formasyonu Anadolu devriminin handikaplı sorunlarını oluşturmaktadır.

    Proletaryanın öncüsü konumunda olan siyasal yapılar, bütün bu ekonomi politik olgular etrafında bir DHD programı belirlerken, yalnızca ulusal sorunun kendi kaderini tayin hakkı ilkesi bağlamında formulasyonun basit bir tekrarı ile yetinemezler. Ulusal sorunun, köylü ve tarım sorunu ile iç içe geçtiği koşullarda, proletaryanın öncüsünün ,Kürt köylülüğü ve proletaryasını kendi mülk sahibi sınıflarının iç pazara yönelik siyasetinden farklılaştıracak siyasal projeler geliştirebilme yeterliliğini gösterebilmesi gerekir. Hemen hemen toplumu oluşturan belli başlı bütün sınıfların köylülükten farklılaştığı bir siyasal coğrafyada, devrimci ve karşı devrimci sınıfların köylü yığınların farklı siyasal eğilimlerini temsil etmekten ve bu eğilimler tarafından etkilenip bu eğilimleri etkilemekten azade olması düşünülemez.

    Sanayi proletaryası ile köylülük arasındaki temel siyasal farklılık, köylülüğün nispeten küçük mülkiyet eğilimi ve siyasal dağınıklığından ileri gelir. Dolayısıyla, proletaryanın öncüsü, kentlerde köylülüğün farklılaşmasından oluşmuş yarı proleter ve küçük burjuva kitleleri proletaryanın siyasal programına yedekleme becerisi gösteremediğinde ve tutarlı bir DHD programı oluşturamadığında öncülük misyonunun yerine getirildiği iddiası gerçekçi olmayacaktır. Köylülüğün dağınıklığından ileri gelen ve sonrasında köylülüğün farklılaşması ile oluşmuş yarı proletarya ve kent küçük burjuvazisi gibi halk sınıflarının kendiliğinden liberal siyasal alışkanlıklarının ve yine, Kürt ve alevi kimliği gibi kimi aidiyetler etrafında izole olmuş siyasal niteliklerinin dinamikleştirilebilmesi ancak kitle örgütleri aracılığıyla mümkündür.

    Bu anlamda, bir Demokratik Kitle Örgütü kültürü gelişmeden tutarlı bir DHD ve sosyalist demokrasi mücadelesinden bahsetmek ve sosyalist demokrasiyi projelendirmek olanaksızdır. İbrahim Kaypakkaya, Kürt ulusal sorununu, Anadolu DHD süreci için taşıdığı önemi fark ederek, yalnızca sorunu formüle etmekle yetinmeyip aynı zamanda, sorun etrafında siyaset üretebileceği pratik siyasal manevralara da yönelmekle ne kadar güçlü siyasal ön sezilere sahip olduğunu göstermektedir. 73 Vartinik hamlesi, hem 12 Mart darbesine bir siyasal yanıt ve hem de Kürt ulusal sorununun ilerde alacağı biçimlere dair sorunu DHD mücadelesi ile birleştirmeye yönelik bir siyasal hamle niteliğindedir.

   Vartinik hamlesi, yakın tarihte bir isyan kültürü olan Dersim coğrafyasından başlatılmakla, DHD sürecinin içeriğini sınıfasal dinamikler yanında Kürt ve alevi toplumsal kimliklerinin demokratik devrimci talepleriyle derinleştirip güçlendirmeye yönelik, özellikle tercih edilmiş komünist bir hamledir. Vartinik hamlesinin bir benzeri olan Kızıldere hamlesi de Anadolu Aleviliğinin devrimci taleplerini sınıf dinamiklerine yedeklemeye yönelik komünist iç güdülerin belirlediği tercihli bir hamledir.

    Proletarya ne kadar örgütsüz olsa da politik refleksleri her zaman köylülük ve diğer halk sınıflarından diridir. Proletaryanın öncüsü için önemli olan bu diri refleksleri örgütlemektir. Yarı feodal tarla tarımının yarattığı birincil ve ikincil etkilerin ürünü olarak gelişen sosyal olguları DHD perspektifinden yönlendirmek gerekir. Bu olgulardan ,örneğin, şehirlerde biriken artı nüfusun politik ihtiyaçlarına karşılık gelecek siyasal oluşumların yaratılması gerekir.Demokratik Kitle Örgütleri(DKÖ)Anadolu coğrafyası için politik devrimin olmazsa olmazı niteliğindedir. Hem şehirlerde biriken yarı proletarya ve küçük burjuva kitlelerin örgütsel ihtiyaçlarının karşılanması, hem de Kürt ulusal hareketi içinde asıl mücadele eden proletarya ve köylülüğün DHD perspektifine yönlendirilmesi, DKÖ’lerin çeşitlenmesine ve yaygınlaşmasına bağlıdır. Kürt ticaret burjuvazisi ve büyük toprak mülkiyeti, Kürt proletaryası ve köylülüğünü yukarıdan merkezi bir siyasal örgütlülük içinde tutmak istemekte ,Kürt halk sınıflarının proletaryanın ideolojik argümanları ile tanışmasını istememektedir.

   Kürt proletaryası ve köylülüğü, komprador kapitalizm koşullarında bölgesel özerklik gibi çözümlerin kendisi için ne anlam ifade ettiğini sorgulayabileceği ve üstünlük geliştirebileceği kitle örgütlerinden yoksundur. Yukarıdan merkezi siyaset anlayışı, Kürt ticaret burjuvazisi ve büyük toprak mülkiyetinin tercihi olarak gelişirken kendileri için istedikleri bölgesel özerklik ve yerel yönetimlerin geliştirilmesine yönelik talepler, iç pazarın kendi kontrollerine geçmesi maksadının ötesinde bir içeriğe sahip olmaması ile birlikte, kendi örgütsel anlayışlarının âdemi merkeziyetçi yapısı ile de çelişmektedir.Bu durum, KDP ve KYP kadar Kürt Özgürlük Hareketinin (KÖH) de öncelikli eğilimlerinden biri olup KÖH, ULUSAL BİRLİK GİBİ Kürt feodallerini de içine alan projeleri her zaman sınıfsal perspektiflerin önüne koymakta ve kendi coğrafyası dışında proleterleşen Kürt köylülüğünün sınıfsal içerikli taleplerini ötelemekle, aslında, Kürt Özgürlük Hareketinin geleceğine zarar vermektedir.

    Kürt ticaret burjuvazisi ve büyük toprak mülkiyeti, kendi halk sınıflarına karşı ikiyüzlü bir siyaset sürdürmektedir. Proletaryanın öncülüğü iddiası, Kürt halk sınıflarının aktif katılımının olmadığı bir DHD sürecinin hayal ürünü bir ütopyadan öte değerinin olmayacağından hareketle, kendi kaderini tayin ilkesinin demokratik muhtevasını savunurken Kürt mülk sahibi sınıfların devrime karşı ikiyüzlü tutumunu teşhir siyasetini sürdürmeyi gerektirir. Bu anlamda ,proleter öncü DKÖ’leri yaygınlaştırarak politik yaşamın giderek öznesi yapmaya yönelik siyasal perspektifler geliştirmeli, özellikle Kürt halk sınıflarını kitle örgütleri içine çekmelidir. DKÖ’ler sosyetik formatta geliştirilmeli ve çevrelerinde örgütlenecek milis örgütlülükleri ile desteklenmelidir. Kirsalda gerilla mücadelesi ile kitle örgütleri arasında koordineli bir birlik oluşturulmalıdır. İbrahim Kaypakkaya'nin 73 Vartinik hamlesinin bugün değişen ve farklılaşan siyasal konjonkturde aldığı biçim bu olguda belirginleşmektedir.

   DHD perspektifinin, Kürt ulusal sorununun genel olarak köylü ve tarım sorunuyla ortaklaşa bir perspektiften yeniden formüle edilmesi, hiç kuşkusuz, DHD yi MDD perspektifinin ötesine taşımak anlamına gelir. MDD perspektifinin dar, sınırlı ve yetersiz ve tutarsız içeriği Kürt ulusal sorununun devrimci dinamiklerinin katkısı ile güçlü bir DHD programı yaratılarak aşılabilir.

   Ulusal sorunda sol ve sağ siyasetlerin anlamak istemediği gerçeklik buradadır ki ulusal soruna dair emperyalizm çağının Marksist siyaseti, kendi kaderini tayin hakkı ilkesinin demokratik muhtevasının kayıtsız şartsız desteklenmesi Leninist siyaseti yegâne bilimsel siyasal tarzdır. Çünkü, kendi kaderini tayin hakkinin reddi, ulusal sorunda egemen ulus burjuvazisi ve büyük mülkiyetinin şoven siyasetine hizmet ederken, kendi kaderini tayin hakkini, kendi kaderini bizzat tayin, yani ,ayrı bir devlet kurma olarak mutlaklaştırmak ezilen ulus burjuvazisi ve büyük toprak mülkiyetinin siyasetini benimsemek olacaktır. Ulusal soruna dair egemen ulus solculuğunun yansıması olan sağ şovenizm biçimindeki kendi kaderini tayin hakkı ilkesinin reddi kolaylıkla görünen bir fırsatçılık olmasına rağmen, ulusal soruna dair sol oprtunizmin bir yansıması olan kendi kaderini tayin hakkı ilkesini, yani ,ayrı bir devlet kurma hakkı ilkesini bir hak olmanın ötesinde mutlaklaştıran ve ezilen ulusun egemen sınıf siyasetine yedeklenen  anlayış sol oportünizmindir. Oysa,ulusal soruna dair Leninist çözüm ,farklı milliyetlerden emekçi kitleleri kapitalist gelişmeye bağlı olarak kendiliğinden toplandıkları ve sanayi proletaryasını yarattıkları büyük sanayi merkezlerindeki kitle örgütlerinde örgütlemek ve kapitalizme karşı birleştirmektir.Leninizmin bu ilkesl perspektifinde kendi kaderini tayin hakkını sosyalizm mücadelesinin çıkarlarına yedeklenmiştir.Sosyalizm mücadelesinin menfaatlerinden azade bir ulusal sorun çözümü Leninist değil burjuva revizyonist siyasete karşılık gelir.

   Büyük sanayi metropolleri farklı milliyetten emekçi kitlelerin kaynaştığı alanlardır. Leninizm, kendi kaderini tayin hakki ilkesini neden bir hak olarak formüle etmiş ve mutlaklastirmamiştir. Çünkü, emperyalizm çağında bağımlı ulusların burjuvazisinin emperyalizmden bağımsız siyasal dinamikleri kalmamıştır. Kürt ulusal sorununda sol oportünizmin anlamak istemediği olgu, bütün diğer sınıflar gibi proletaryanın da Anadolu coğrafyasında halen köylülüğün farklılaşmasıyla kendini yeniden ürettiği gerçekliğidir. Oysa, emperyalist metropollerde demokratik devrim tamamlanmış olduğundan köylü ve tarım sorunu çözülmüş, tarım kapitalistleşmiş ve köylülüğün tarım ve sanayi proletaryasına dönüşmesi süreci tamamlanmıştır. Buna karşılık, yarı sömürgelerde, halen halk sınıfları ve orta sınıflar dâhil toplumsal sınıflar köylülüğün  farklılaşması ile kendini yeniden üretmektedir. Kürt köylülüğü, kapitalizmin eşitsiz gelişme koşullarına tabi olarak kendi coğrafyası dışında proleterleşmekteyken, Kürt burjuvazisi ve büyük toprak mülkiyeti Kürt proletaryası ve köylülüğünü kendi ulusal siyaseti etrafında dikey siyasal yapılarda yedeklemektedir. Çünkü, dikey siyasal örgütlenmeler ulusalcı siyaset için daha işlevseldir.

    Leninizm, bu siyasal olgunun farkında olarak büyük sanayi proletaryasının kendini yeniden üretme dinamiklerini esas alan ve farklı milliyetten emek kitlesinin kaynaştığı sovyetik kitle örgütleri siyasetine karşılık, kendi kaderini tayin hakkini yalnızca bir siyasal hak kapsamıyla benimserken, bu hakkı mutlaklaştırmaz ve proletaryanın mücadele birliğine bağlı olarak ezilen ulusun kendi kaderini tayin hakkinin demokratik muhtevasının desteklenmesiyle yetinir. Yani ,kendi kadehini tayin hakkini, yani ,ayrı bir devlet kurma hakkını, kendi kaderini bizzat tayin, yani ayrı bir devlet kurma ilkesi olarak mutlaklaştırmaz. Çünkü ,büyük kapitalist sanayi farklı milliyetlerden emek kitlesini birleştirir ve farklı milliyetlerden proletaryanın sosyalist iktidarı için siyasal koşulları yaratır. Bu olguda, farklı milliyetlerden emek kitlesinin birliğini kendi kaderini tayin hakkı ilkesinin önünde siyasallaştırmak bir şovenizm değil proletaryanın siyasal mücadelesinin ve sınıf siyasetinin bir zorunluluğudur. Bu nedenle, kendi kaderini tayin hakkı ,yani ,ayrı bir devlet kurma hakkı ,Leninizmde bir siyasal hak olarak tanımlanırken, kendi kaderini her koşulda bizzat tayin, yani ayrı bir devlet olarak örgütlenme biçiminde mutlaklaştırılmamıştır.

   Leninizm, hem ezen ulus hem de ezilen ulus egemen sınıflarının ulusalcı ve proletaryanın ortak mücadelesini bölen dikey siyasal oluşumlarına karşı farklı milliyetlerden sanayi proletaryasının birleştiği birer yatay siyasal örgütlenme olan sovyetik kitle örgütlerini esas alan bir stratejiye bağlı olarak, kendi kaderini tayin hakki ilkesinin egemen ulus şovenizmine karşıt olarak gelişen demokratik niteliğini savunmakla yetinir. Ayrılma ve ayrı bir devlet kurma hakkını mutlaklaştırmadan proletaryanın sınıf mücadelesi ile ilişkisi bağlamında her coğrafyanın kendi siyasal koşulları ve sınıf mücadelesin öncelikli ihtiyaçlarına göre formüle eder. Ayrı bir devlet olarak ezilen ulusun ayrılması sınıf mücadelesinin nihai amaçları ve demokratik devrimin genel menfaatleri bağlamında desteklenir yâ da desteklenmez.

    Kürt ulusal sorununda, Vartinik hamlesi, hem 12 Mart askeri darbesine karşı erken bir refleks hem de Kürt sorunun ilerde alabileceği biçimlere karşı proletaryanın öncüsünün elini güçlendiren siyasal bir hamledir. Bugün, Kürt ulusal mücadelesinin proletaryanın Birleşik mücadelesinden ayrı burjuva feodal bir önderlik siyasetinde siyasallaşmış olması ve bu sınıfsal niteliği ile Kürt proletaryası ve köylülüğünü kendi ekonomi politik gerçekliğinden farklı olarak, Birleşik sanayi proletaryasından yalıtan dikey örgütlenmelere tabi kılan niteliğine karşıt olarak, bütün milliyetlerden proletaryanın öncüsünün siyaseti ,yalnızca Vartinik hamlesinde ısrar ve devam ettirmekle yetinmek yerine, demokratik devrim surecinde olan yarı sömürgelerin niteliği gereği kitlelerin yatay demokratik örgütlenme alanlarının genişletilmesi ve Kürt proletaryası ve köylülüğünün gerek demokratik devrimin, gerekse Kürt sorununun bütün yönleri ile sorgulayabileceği yatay kitle örgütlerinde farklı milliyetlerden emek kitlesi ile kaynaşabileceği demokratik siyasal özgüm biçimlerini geliştirmek ve yaygınlaştırmaktır.

    Halk sınıflarının birleşik mücadele araçları olan bu yatay örgütlenmeler, ayni zamanda ezen ve ezilen ulustan egemen sınıfların kendi sınıf siyasetlerine hizmet eden ve burjuva feodal devlet aygıtının hiyararsisini kopya eden dikey örgüt biçimlerine karşıt olarak halk sınıflarının birer öz yönetim araçları niteliğindedir. Dikey siyasal yapılanmalarla burjuva feodal hiyerarşinin ideolojik ve yönetsel hegomanyasinin boyunduruğunu aşabilecek bir siyasal perspektif, ancak farklı milliyetlerden emek kitlesinin kaynaştığı ve mücadele birliği yaratarak kendi egemen sınıflarından siyaseten özgürleştiği yatay demokratik kitle örgütleri mücadelesi kültürünün gelişmesi ve yaygınlaşması ile yaratılabilir.

Kitle örgütlerinden yoksun bir DHD ve sosyalizm mücadelesinin kanatlarından yoksun bir kuştan farkı yoktur. Kürt köylülüğü ve proletaryası farklı milliyetlerden sanayi proletaryası ile kaynaşarak Birleşik mücadele örgütlerinde mücadele birlikleri yaratmadan, hangi biçimi alırsa aslin bir DHD programının Anadolu coğrafyası için uygulanabilirliğinden bahsetmek olanaksızdır.

    Anadolu ve Orta Doğu coğrafyasında, Kürt köylülüğü, kendi coğrafyasının dışında proleterleşmektedir. Yine ,Kürt  ticaret burjuvazisi ,yâri feodal tarımdan türeme ticaret burjuvazisi kimliğinde olup tefeci tüccar sermayesi ile iç içe niteliği ile bir taraftan kendi büyük toprak mülkiyetine, diğer taraftan İstanbul gibi metropollere bağımlıdır. Kürt coğrafyasında sanayi proletaryasının gelişimi yetersiz ve sanayi burjuvazisi yok denecek kadar azdır. Bütün bu olgular, Kürdistan devrimini kendi dinamikleri ile bir MDD olarak geliştirmeye yetmemektedir. Kürt burjuvazisi ve büyük toprak mülkiyetinin bütün devrimciliği pazar çelişkileri tarafından belirlenmekte ve sınıfsal nitelikleri Kürt köylülüğü ve proletaryasına bir Kürt cumhuriyeti koşullarında dahi bugünkünden farklı bir perspektif sunmamaktadır.

    Kürt burjuvazisi, küçük burjuvazisi ve büyük toprak mülkiyeti ideolojik formatta ve siyasal örgütlenme tarzında Kemalizmin kötü bir kopyasını yansıtmakta, kitleleri dikey siyasal yapılarda kitle inisiyatifinin gelişmediği ve yatay kitle örgütlerinden yoksun bir siyasal formatta kendi pazar çelişkileri etrafında yedekleme siyaseti gütmektedir. Anadolu sosyalist hareketlerinde MDD'ci sol ise Çin devrimi pratiğinde olduğu gibi hızla ve çabuk politize olan topraksız köylülüğün bulunmadığı bir coğrafyada, köylülüğün yarı feodal tarımın komprador kapitalizmle iç içe geçtiği özgün bir sosyoekonomik formasyonda, proletaryadan çok yarı proletarya ve küçük burjuvaziye farklılaştığı bir coğrafyada ,klasik halk savaşına uygun bir zemin bulamadığında, İbrahim Kaypakkaya’yı anlamak ve derinleştirmek yerine, MDD formatında algıladığı DHD stratejisinden, sosyalist devrim tezlerine çark ederek çelişkilerden sıyrılmaya çalışmaktadır.

Oysa, Anadolu  ve Kürdistan devrimi ,baslıca iki ulusun da kendi sınıfsal dinamiklerinin bir MDD süreci için yetersiz kaldığı ve her iki milliyetten ve diğer azınlık milliyetlerden halk sınıfların Birleşik mücadelesinin tayin edeceği yeni tipte bir DHD süreci olarak gelişme potansiyelleri taşımaktadır.

   İbrahim Kaypakkaya’nın doğmatik kavranışı ise Her iki milliyetten halk sınıflarının, gerek sınıfsal ve gerekse kimliksel taleplerini birleşik bir mücadelede ortaklaştırmak yerine, kötü bir MDD talitçiliğini DHD süreci olarak benimsemekle, ne Maoizmi ne de İbrahim Kaypakkaya’yı içselleştiremediğini ortaya koymaktadır. Oysa, Kürt Ulusal Hareketi’nin kazandığı her mevzi Anadolu ve Kürdistan devrimi için yeni olanaklar yaratmakta ve DHD sürecini bir üst aşamaya taşıma potansiyeli göstermektedir. Öyle ki Kürt Ulusal Hareketi’nin Suriye ve Irak’taki üsleri, birleşik bir DHD süreci için Türkiye sınırları içinde bugün için olanaksız olan Kızıl Siyasi İktidar’ların bir prototipini temsil etmekte ve KSİ perspektifine ölü ve doğmatik değil ama canlı ve güncel bir içerik kazandırmaktadır.İbrahim Kaypakkaya’yı doğmatik bir perspektiften, henüz ortada bugünkü Kürt Hareketinin olmadığı siyasal süreçleri bugüne taşıyan bir perspektiften savunmak, Kürt Hareketiyle birleşik bir DHD süreci yerine, mevcut olmayan, ya da yetersiz olan topraksız köylülük savaşını, bu coğrafyaya Çin pratiğinde olduğu gibi aynen ikame etmeye çalışmak, aslında, İbocu bir devrimciliğe değil kötü bir MDD taklitçiliğine karşılık gelmektedir.

   Mevcut örgütsel perspektiflerin yetersizliği koşullarında ,zaten sınıfsal dinamiklerdeki yetersizliklere neden olan özgün sosyoekonomik yapı, MDD formatında bir DHD sürecini her iki ulusun ayrı ayrı demokratik devrim mücadelesi için yetersiz hale getirirken, bir de ulusal sorunda sol fırsatçı, kendi kaderini tayin hakkını ayrılma yönünde kullanma tezleriyle desteklenmiş sosyalist devrim tezleri, Marksizmin kötü bir karikatüründen öte bir nitelik göstermemektedir. Anadolu ve Kürdistan devrimi ,her iki ulus için ayrı ayrı yetersizlikler gösteren ve buna karşılık, gerek yarı feodal tarımın yarattığı ucuz iş gücü gibi birincil ekonomik sonuçlar, gerekse tarihsel kökleri olan kimlik ve aidiyet ve demokrasi sorunları gibi ikincil sorunların asgari programın içeriğini genişletip derinleştirdiği,  her iki ulusun devrim süreçlerini zorunlu olarak Birleşik mücadeleye zorladığı, yeni tipte bir DHD süreci olarak gelişme potansiyellerinde kendisini göstermektedir.

Fikret Karavaz

ATEŞ OLMADAN KÖZ OLMAZ_ 3.Bölüm :

Dünden Bugüne Kaypakkaya Geleneği Üzerine 

 Ulusal sorunda ve dolayısı ile Anadoluve Kürdistan DHD sürecinde egemen ulus şovenizminden muzdarip inkârcı sağ oportunizm, proletaryanın zayıf bir konumda olduğu siyasal coğrafyalarda her zaman görülebilir. Ancak, inkârcı sağ oportunizmden daha ince ve kıvrak olan ayrımcı sol oprtunizmi de fark etmek gerekir. Kürt milli sermayesi, esas olarak tarımın yarı feodal niteliğinden türeme tefeci tüccar sermayesi ve ticaret sermayesi niteliği ile kendi pazarı etrafında büyük toprak mulkiyetine yaslanmadan siyaset üretemez. 

Büyük toprak mulkiyeti ise Irak üstünden ya doğrudan emperyalizme ya da dolaylı olarak petrodolari temsil eden Arap gericiliğine yaslanmadan kendisini var edemez. Böylesi ulusal ve uluslar arası dinamiklere sahip bir milli mesele bir de tarımın yarı feodal niteliği ile köylü sorunuyla iç içe geçmişken, bir taraftan kendi kaderini tayin hakkı ilkesini ayrı bir devlet kurma siyaseti olarak mutlaklaştıran, diğer taraftan DHD’ni Kurt köylülüğü ve proletaryasını Kürt ticaret burjuvazisi ve onun yaltakçısı Kürt küçük burjuva entelektüelizmi aracılığıyla büyük toprak mülkiyetine ve feodalizme yedekleyen siyasal anlayışlar, her şeyden önce ,sosyalizm iddasinda samimi olmadıklarını göstermektedirler. Kürt köylülüğü ve proletaryasının kendi ulusal egemenlerine yedeklendiği ve topraksız köylülükle proletaryanın, yarı proletarya ve küçük burjuvazi karşısında azınlık konumunda, üstelik de örgütsüz bırakıldığı bir siyasal toplumsal durum da kim hangi sınıfsal dinamiklerden bir sosyalist devrim projesi üretebilir.

   Köylülüğün, proletaryadan ziyade yarı proletarya ve kent küçük burjuvazisine farklılaşma eğilimi gösterdiği bir siyasal coğrafyada, şehirler ,topraksız köylülüğün nüfusun yüzde doksanını teşkil ettiği Çin devriminde olduğu gibi pasif güç biriktirme alanları değil, kırdaki gerilla mücadelesi ile koordineli aktif mücadele alanlarıdır. Bu olguda, esas- tali ayrımı bir koordinasyon sorunu biçimini almaktadır ve zamana ve konjonktüre bağlı olarak yer değiştirme eğilimi gösterir. 

Üstelik, tarihsel kimlik ve aidiyet sorunlarının da katıldığı ve köklü bir ulusal sorunun varlığında, bir taraftan demokratik devriminin asgari programının üstünden atlayarak sosyalist devrim tezleri üretirken, diğer taraftan ulusal sorunu soldan revize ederek ezilen ulus burjuvazisi ve büyük toprak mülkiyetine kapı aralama  anlayışları ,tıpkı doğmatik İbrahim Kaypakkaya savunuculuğu gibi Anadolu  ve Kürdistan sosyalist hareketinin aşması gereken zafiyetlerden biridir.

   Buna karşılık, İbrahim Kaypakkaya’nın doğmatik savunuculuğunu yapan siyasal yapı ise sosyo ekonomik yapıda 1930’ların Çin’inde olduğu gibi topraksız köylülüğün belirleyici bir konumda olmadığını, bu nedenle köylülüğün halk savaşına kitlesel olarak değil tedricen politize olduğunu, yine aynı nedenle, kendilerinin sürdürdüğü mücadelenin köylülüğün kitlesel katılımıyla gerçekleşen bir halk savaşı değil pratikte öncü savaşının bir biçimine karşılık geldiğini, mücadelenin halk savaşı biçimini alabilmesi için Kürt köylülüğü ve proletaryasının kendi kaderini tayin hakkı kapsamında kitlesel olarak politize olduğu Kürt ulusal mücadelesiyle birleşik bir karaktere bürünmesinin, coğrafyanın devrimci dinamiklerinin dayattığı bir zorunluluğa karşılık geldiğini görememektedir.

   Anadolu ve Kürdistan  devriminin DHD sürecinde, uzunca bir süre, kırsalda gerilla mücadelesinin stratejinin esasını oluşturması, halen, köylü sorununun varlığı ve komprador kapitalizmin bütün dinamiklerini belirlemesinden dolayı olduğu gibi kırlarda devlet denetiminin şehirlere göre zorluğundan dolayıdır. Yoksa, Tamamen kendine özgü tarihsel ve ekonomi politik süreçlerde gelişen Çin devriminin Anadolu  ve Kürdistan DHD surecine olduğu gibi ikame etme anlayışlarının ne MLM ne de İbrahim Kaypakkaya’ nın siyasal mirası ile tutarlı bir ilişkisi olmayıp, tamamen siyasal yetersizlik ürünü olan ve Kaypakkaya sonrası coğrafyanın gerçeklerini görmekte başarısızlık ürünü,siyaseten iflas etmiş kaba bir dogmatizmden başka bir şey değildir. Böylesi bir dogmatizm iflasını ilan ederken, bir zamanlar kökten karşı olduğu  öncü savaşı pratiğini halk savaşına ikame etmekte, Maoist Halk savaşını bir öncü savaşına indirgeyerek pratikleştirmekte de  bir sakınca görmemektedir.  

   Gramsci, 1919-1920'lerde Italya'da komünist hareketin yenilgisinden ve faşizmin kitle tabanında yaygınlaşmasından sonra Marksist Leninist devlet kavramının içeriğini muhafaza ederek,doğudaki feodal ve burjuva feodal devlet aygıtlarından farklı olarak, batıda burjuva ideolojisinin emek kitlesi içinde çok daha derinlere kök salmasından hareketle, devletin yalnızca egemen sınıfların baskı aracı olmadığı ama aynı zamanda egemen sınıfların bir ideolojik ve kültürel hegemonya aracı olduğu tespitini yaparak, batı Avrupa için daha uygun bir anti faşist mücadele araçları üzerine tezler geliştirmeye yöneldi. Gramsci ,kapitalist toplumun üst yapısının, yani burjuva devletin, alt yapıdan, yani üretim ilişkilerinden nispeten özerk bir ideolojik ve kültürel hegemonya yarattığını, bu olguyla, burjuvazinin kendi sınıf iktidarını toplumun ezilen sınıfları arasında derinleştirdiği tespitini yapıyordu.

   Her ne kadar burjuvazinin bir üst yapı argümanı olan devlet aracılığı ile ezilen sınıflar arasında yarattığı ideolojik ve kültürel hegemonya birebir üst yapının bir fonksiyonu olarak değil, alt yapıda, yani üretim iliklilerinde kapitalist toplumun temel çelişkisinin yarattığı sınıfsal bölünme ve buna bağlı olarak gelişen toplumsal iş bölümünün üst yapıdaki görüntüsü olarak gelişen ve buradan ezilen sınıflara yine kapitalist toplumun temel sınıf bölünmesi olan emek sermaye bölünmesi aracılığı ile empoze edilen, ideolojik ve kültürel hegomonyanin kaynağı konusunda, Gramsci ,olguyu tepetaklak ederek çözümlemek istemişse de vargı olarak tespit ettiği ve burjuvazinin sınıf iktidarını toplumun ezilen sınıf ve katmanları arasında meşrulaştıran ideolojik ve kültürel hegemonya, kapitalizmin emperyalizm aşamasında, finans oligarşinin ekonomi politik eğilimlerinin ezilen sınıflar arasında faşist ideoloji olarak yaygınlaşması bağlamında, burjuva devlet kavramına dair irdelenmesi gereken yeni bir olgu idi.Çünkü, batı Avrupa’nın emperyal devlet aygıtları, sömürge ve yarı sömürgelerden aktardıkları kaynaklarla bir işçi aristograsisi yaratmış ve burjuva ideolojik kültürel argümanları emekçi sınıflar içinde derinleştirmişlerdi.

    Gramsci, batıda ,Sovyet devriminde olduğu gibi sosyalizm bağlamında hızla politize olan bir işçi sınıfının olmadığı ve burjuva devletin ideolojik ve kültürel hegemonya ile ezilen sınıf ve tabakalara kadar nüfuz ettiği tespitini yaparken haklı olmasına rağmen, batıda burjuva devrimlerin tamamlandığı ve köylülüğün farklılaşma sürecinin sona erdiği ,buna karşılık, Sovyet devriminin ise halen köylülüğün farklılaşma surecinin devam ettiği bir coğrafyada gerçekleştiği gerçeğini fark edemiyor. Köylülüğün farklılaşması surecinin sürdüğü bir coğrafyada ,bir de emperyalist savaşın yarattığı ekonomik ve moral tahribatın üstünde, köylülük gibi mevcut koşullarda farklılaşması süren ve toplumun en hareketli tabakasını oluşturan bir sınıfın, giderek artan oranda devrim saflarına ve proletaryaya katılma olgusu, Sovyet devriminde kitlesel politizasyonun esas dinamiğini oluşturmaktaydı. Zaten, proleterleşme süreci savaş koşullarında daha da hızlanmış ve büyük yıkımlar yasayan köylülüğün yarattığı devrimci enerji Sovyet devriminde devrimin temel dinamiklerinden birini yaratmaktaydı.

    Buna karşılık, batıda köylülüğün farklılaşma süreci tamamlanmış ve işçi sınıfı da yine emperyalizm marifeti ile sömürge ve yarı sömürgelerden aktarılan emek sömürüsünden, nispeten, burjuvazi tarafından nemalandırılarak pasifize edilmişken, mevcut sosyoekonomik formasyonda, batıda, burjuva devletlerin ideolojik ve kültürel hegomanyasinin halk sınıfları arasında derinlik yaratması ve faşizmin kitle tabanı bulabilmesi beklenmesi gereken bir olgu idi. Burjuvazi ideolojik ve kültürel hegemonya aracılığı ile sınıf iktidarını ezilen sınıflar arasında derinleştirip meşrulaştırırken lümpen proletarya ve sınıf bilincinden yoksun halk tabakalarına tutunuyordu.

   Gramsci, faşist ideolojinin, batıda halk sınıfları arasında yaygınlaşmasına karsı, proleter öncünün, cephe siyasetinden mevzi siyasetine geçmesi ve burjuvazinin ,burjuva devletin hiyerarşik örgütlenmesini taklit eden dikey siyasal yapılarla faşist ideolojinin kitleselleşmesine karşı ,yatay siyasal yapılanmalar ve kitle örgütleri aracılığı ile burjuva devletin kuşatılacağı ve proletaryanın kendi karşıt ideolojik hegomanyasinin yaratılacağı bir demokratik kitle örgütü siyasetine bağlı mevzi mücadelesini benimsiyordu.

   Maoizm, halkın birleşik cephesinin, ancak halk savaşı stratejisine bağlı olarak bir ya da bir kaç bölgede Kızıl Siyasi iktidarın kurulmasıyla gerçekleşebileceğini ,yoksa, birleşik cephe siyasetinde proletaryanın önderliğinin yaratılamayacağını söylerken haklıydı.Coğrafyamız koşullarında, yukarıda irdelenen sebeplerden dolayı ,ne Kürt ne de Türk coğrafyasında DHD’nin bir MDD formatında gelişme koşullarının mümkün olmadığı sosyopolitik şartlarda, Gramsci'nin cephe siyaseti yerine önerdiği mevzi mücadelesi siyaseti güncelliğini korumaktadir.

    Zaten, kendi kaderini tayin hakkı kapsamında gelişen Kürt ulusal hareketinin ve yine demokratik haklar bağlamında gelişme eğilimi gösteren kimlik , aidiyet ve inanç özgürlükleri baglamindaki demokratik hareketlerle birlikte, sınıf mücadelesi, her biri birbiriyle ilişkili, ancak ayni zamanda özerk bir nitelik gösteren birer demokrasi sorunu olarak gelişme potansiyeli taşıyan ve bu nitelikleri ile DHD’nin  asgari programına niteliğini veren siyasal argumanlarin gelişme seyri de eski tipte bir birlesik cephe siyasetinden çok bir mevzi mücadelesi siyasetine ihtiyaç gösterirken, proleter öncünün demokratik kitle örgütleri siyasetine ayrı bir önem vermesi ihtiyacı kendisini göstermektedir.

    Coğrafyamızda, devrim ve demokrasi sorunları ile ilişkisi içinde proleter öncülük iddiasında olan çoğu siyasal yapının bir MDD siyaseti için yetersizlikler gösteren sosyopolitik koşullarda ,sınıfsal dinamiklerden çok kimlik ve aidiyet dinamiklerine bağımlılık gösteren örgütsel yapıların gelişme koşulları düşünüldüğünde, sınıf dinamiklerini aktive edecek ve özellikle, köylülüğü kendi coğrafyasının dışında proleterleşme eğilimi göstermesine rağmen ,ulusal ve kimlik siyasetine daha uyumlu dikey siyasal yapılanmalarla kendi burjuvazisi ve büyük toprak mülkiyetine siyasetine yedeklenen Kürt köylülüğü ve proletaryasının, DHD surecinin sınıf dinamiklerinin ihtiyaçlarını sorgulayabileceği, sınıf siyaseti ile ilişkilenebileceği, Kürt sorununda farklı sınıfsal perspektifleri irdeleyip bağımsız bir sınıf siyaseti geliştirebileceği yegâne demokratik mevziler olarak Demokratik Kitle Örgütlerinin çeşitlendirilip yaygınlaştırılması ayrı bir önem arz etmektedir.

Çünkü,DKÖ’ler kitlelerin mücadele okuludur ve Kürt dinamiklerinden yoksun bir DHD sürecinin Anadolu coğrafyası için bir kısır döngüden başka bir şey ifade edemeyeceğini bilince çıkarması gereken Komünist önderliğin, her şeyden önce, Kürt sorununun tarım ve köylü sorunu üzerinden sınıf dinamiklerini açığa çıkaran ve sorunun Kürt köylülüğü ve proletaryası menfaatine çözümüyle birlikte, mevcut dinamikleri birleşik bir DHD sürecine seferber edebilecek bir politik perspektife sahip olması, bu politik perspektifi pratiğe geçirecek uygun araç ve yöntemleri azami bir özen ve çabayla yaşama geçirebilmesi gerekir.

    Coğrafyamızda, gerek sık tekrarlanan açık veya post modern darbe siyasetlerinin ya da sosyoekonomik yapının kendi özgürlüklerinin bir sonucu olarak, sosyalizm deneyimlerinin yenilgilerinin de yarattığı psikososyal koşullarında, kimlik ve aidiyet sarmalında sıkışarak, giderek sınıf dinamiklerinden soyutlamakta olan siyasal yapıların, kimlik ve aidiyet dinamiklerinden beslenen kastlaşmış siyasal öncülüklerinin, kendi içinde de devrim ve demokrasi mücadelesinin dikey siyaset perspektifini,kitlelerin yaratıcı dinamikleri zemininde gelişme olanağı bulabileceği yatay siyasal mecralar ve kitle örgütleri perspektifi de DHD surecinin sınıf dinamiklerini aktive eden bir mevzi mücadelesi perspektifinin gelişmesine karşı ,siyasal öncülük iddiasındaki yapıların kimlik siyaseti içinde sıkışmışlıklarının aşılabilmesi,Gramsci’nin, demokratik kitle örgütleri zemininde, proletaryanın, devletin ve her bir farklı kimlik ve aidiyetin ideolojik kültürel hegemonya siyasetine karşı, faşizmi,kendi öz yönetim örgütleri aracılığı ile kuşatabileceği ve kendi kültürel siyasi hegemanyasini yaratabileceği mevzi mücadelesi siyasetini yeniden güncelleştirme ihtiyacı kendini göstermektedir. Mevzi mücadelesi siyaseti, Batı toplumlarında ve coğrafyamızda farklı nedenlerle de olsa güncelliğini korumaktadır. Mevzi mücadelesi siyasetinden bileşik cephe siyasetine geçişin ise ancak Kürt köylülüğü ve proletaryasının sınıf dinamiklerini benimseyeceği ve böylelikle gerçek bir proleter öncünün teşekkül etme koşullarının olgunlaşacağı süreçlerde, halk savaşı stratejisinin ileriki aşamalarında gelişme eğiliminde olabileceği anlaşılmalıdır.

Fakat, bu türden bir mevzi siyaseti, mevcut sendikalar ya da meslek örgütleri aracılığıyla yaşama geçirilemez. Çünkü, coğrafyamızda, köylülüğün farklılaşmasından ortaya çıkan proletarya ve yarı proletaryanın büyük çoğunluğu sendikalı değil, küçük ve orta boy işletmelerde güvencesiz ve sendikasız olarak çalışmaktadır. Zaten, bu nesnel durumun kendisi, batı Avrupa coğrafyasından farklı olarak, coğrafyamızda ve benzer, diğer yarı sömürge coğrafyalarda, devletin ideolojik ve kültürel hegamonyasının emekçi sınıflar arasında da derinlik kazanmasının en önemli nedenini teşkil etmektedir.

    Kürt ulusal hareketinin bugünkü ideolojik argümanları, faşizmi askeri mevzilerde yıpratmış olmasına rağmen, ideolojik ve kültürel hegemonya alanında, ulusal eksenli karşılıklı tez antitez zemininde faşizmin ideolojik argümanlarını yenilemesine olanak tanıyan ve faşizmin dikey hiyerarşik örgüt motiflerini taklit eden, dikey siyasal formlar etrafında gelişmektedir. En son HDP projesi de bir dikey siyasal oluşum olup, biçimsel olarak değilse de siyaseten kitlelerin aktif katılımı ve siyasal denetiminden azade, yukarıdan aşağıya bir örgütlenme modeli göstermektedir. Oysa, HDP benzeri bir siyasal oluşumu demokratik kitle örgütleri zemininde yaratmak ve parti üyelik ölçütü olarak, örneğin ,en az iki kitle örgütüne aktif üyelik şartı getirilerek, hem kitle örgütlerini güçlendirmek hem de siyaseti dikey hiyerarşik formlardan azade ederek gerçek anlamda demokratikleştirmek ve kitle inisiyatifini olanaklı hale getirmek mümkündür ki örneğin, bugün, Küba'da sosyalist devlet yapısı içinde herhangi bir yetkilendirme, bireyin, hangi kitle örgütlerinde ne kadar aktif insiyatif aldığına dair fiili bir şarta bağlanmıştır. Böylelikle, sosyalist devlet aygıtının bürokratik eğilimlerle işgal edilmesine ve bürokratizme karşı kitle örgütleri zemininde, kitle dinamikleri fiilen aktif hale getirilerek devrimci pratik esaslarında önlemler alınmaya çalışılmıştır. Bu örnek, gönüllük temelindeki herhangi bir sözleşmeye bağlı olmayan komünist emek ile zorunlu toplumsal iş bölümü arasındaki çelişkiyi bir sosyalist demokratizmin amaçlarına uygun olarak çözmeye yönelik olumlu bir örnektir.

Castro ailesinin Küba sosyalizmindeki konumundan hareketle onu küçük burjuva sosyalizmi olarak yaftalayanlar, Castro ailesinin Küba sosyalizminin iç işlerinde neredeyse sembolik bir rol oynadığını ama buna karşılık Küba'nın dış ilişkilerinde sosyalizmin garantörü olarak, toplumun hemen hemen tamamı tarafından onaylanmış olan simgesel bir işlevi, adeta, ilkel komünal toplumdaki bir kabile şefinin  herkesçe kabul gören bir saygınlığını temsil ettiğini fark edememektedirler.

   Engels'in, sınıflı toplumun en ayrıcalıklı yetkelerle donatılmış bir devlet memurunun toplumsal saygınlığıyla, bir kabile şefine karşı duyulan içten gelme saygıyı kıyaslarken ifade etmeye çalıştığı gibi komünist toplumun bir prototipi olan ilkel komündeki iş bölümünün tamamen toplumsal rıza temelinde şekillenmesine karşın, sınıflı toplumda, devlet memurlarının bütün 'saygınlığı'nın, toplumsal bir rıza temeli şöyle dursun, söz konusu toplumun ekonomi politiğinin hukuki ifadesinden başka bir şey olmayan devlet zoruna dayandığı gerçekliğidir.

  Kuşkusuz, biz şimdi, Küba sosyalizminde Castro ailesinin konumuna ilişkin, onu bir kabile şefinin ilkel komündeki toplumsal rızaya dayalı rolüyle benzeştirirken, bir sosyalist paradigma için bu modelin mutlak ve zorunlu bir biçim oluşturduğunu değil ama sosyalist demokratizmin olanak ve biçimlerini de geliştirecek olan kolektif üretici güçlerdeki tarihsel gelişmeye bağlı olarak aşılacak olan ve aşılması gereken, tarihsel zorunlulukların belirlediği somut bir olgu olarak değerlendirilmesi gerektiğini ifade etmeye çalışıyoruz ki benzeri bir durum, bugün, örgüt liderlerine, tıpkı ilkel komünde olduğu gibi bir kabile şefi gibi ''dayılık'' misyonu atfeden siyasal yapılar için de söz konusudur. Burada, bir kabile şefinin içten gelme saygınlığını temsil eden ''dayılık'' misyonu, tıpkı, Küba sosyalizminde Castro ailesinin temsil ettiği rol gibi özel olarak devrimci örgütü, genel olarak bütün toplumu devrimci mücadelenin ve sosyalist inşanın görevlerine seferber eden birleştirici bir rol oynamaktadır ki bu rol, onu gereksizleştirecek ve bir lider kültünü aşacak toplumsal şartlar ortaya çıkmadığı sürece, gerek bir devrimci örgütün ve gerekse bir sosyalist paradigmanın demokratizminin, onun karşısındaki engeller tarafından koşullanan zorunlu tarihsel biçiminden başka bir şey değildir.Burada, şunu da söylemek gerekir ki Stalin önderliğindeki proletarya dikdatörlüğüne ilişkin küçük burjuva entelektüelizminin dillendirdiği eleştirilerle, Küba sosyalizminde Castro ailesinin konumuna ya da bizdeki ''dayılık'' misyonuna getirilen eleştiriler, tarihsel materyalizm biliminin gerektirdiği somut şartların somut tahlilinden değil, burjuva demokratizminden ya da küçük burjuva ütopyacılığından köken alan temelsiz ve dayanaksız iddea ve yaklaşımlardan başka bir şey ifade etmemektedir.

    Gramsci'nin tespitleri, sosyalizm deneyimlerinin yenilgi nedenlerine dair de önem teşkil etmektedir. Küçük burjuva entelektüalizmi ve onun bürokratik eğilimleri, kafa emeği ile kol emeği arasındaki çelişkide, yönetsel sorunlar bağlamında, teknik bilgi ve birikimin yönetsel mekanizmaları kolektivizmin ruhuna aykırı olarak, burjuva devlet aygıtında olduğu gibi kendi varlığı ve inisiyatifine bağımlı tuttuğu dikey siyasal yapılanmalarda kendisini ifade etmektedir. Oysa ,emeği toplumsallaştırmış sınıf olarak proletarya, tarihte sınıflı toplumlarda eşi benzeri görülmemiş demokratik bicimler yaratmaya muktedir bir sınıftır ve toplumsal emeğin üretim ve paylaşım dinamiklerini sonsuza kadar giderek daha yetkin  bir biçimde kolektifleştirme dinamiklerinden yoksun değildir. Proletarya, burjuvazinin egemenlik aygıtı olan devletle mücadelesinde burjuva yöntem ve aygıtları taklit etmemelidir. Yıktığı formların bir benzerini değil emeğin toplumsal niteliği ile uyumlu ve kolektivizmin ihtiyaçlarına karşılık üretebilecek, olabildiğince demokratik ,kitle inisiyatifinin yaratıcılığını aktive eden öz yönetim formlarını yaratma mücadelesinde olmalıdır .

  Fakat, burada, gerek devrimci bir örgütün ve gerekse bir sosyalist paradigmanın demokratizmine ilişkin olarak niyet edilen şeylerle, somut şartlarda var olan gerçekliğin birbiri yerine ikame edilmemesi gerekir. Örneğin, Lenin'in Ne Yapmalı'da, henüz mücadele aşamasındaki bir devrimci örgütün demokratizmine ilişkin yaklaşımıyla, Devlet Ve İhtilal'de iktidarı ele geçirmiş olan bir komünist partisinin demokratizmine yaklaşımı farklıdır. Lenin, henüz mücadele aşamasındaki illegal bir devrimci örgütün demokratizminin biçimini belirliyen şeyin, tamamen devrimci mücadelenin zorunlulukları olduğunu ve dolayısıyla, bu aşamada, bir devrimci örgütün demokratizminin, her şeyin günlerce tartışıldığı ve eleştiri özgürlüğünün hakim olduğu bir liberalizme indirgenemeyeceğini söylerken ne kadar gerçekçi ve haklıysa, iktidardaki bir komünist partisinin, demokratizmi olabildiğince geliştirmek, bunun biçimlerini aramakla yükümlü olduğunu, çünkü, tek başına alındığında hiç bir demokratizmin bize sosyalizmi vermemesine rağmen, demokratizmin, hiç bir zaman tek başına amaç olarak ele alınamayacağını, onun olası biçim ve yöntemlerinin komünist partisinin karşısındaki tarihsel sorunların niteliği tarafından belirlendiğini ve dolayısıyla, iktidardaki bir komünist partisinin demokratizm arayışlarının da ancak sosyalist ekonomi politikle ilişkisi içinde, birbirini karşılıklı olarak geliştiren bir anlayış temelinde değerlendirilmesini söylerken de bir o kadar haklıdır.

   Demokratizm sorununu ve bunun biçimlerini, onu çevreleyen tarihsel koşullar ve zorunluluklardan yalıtılmış bir biçimde tek başına  bir amaç olarak ütopik bir biçimde değerlendiren anlayışların yaklaşımı, Stalin önderliğindeki proletarya dikdatörlüğüne, bugünkü Küba sosyalizmine ya da devrimci örgütlerdeki ''dayılık'' misyonuna yaklaşımlarıyla aynı minvalde, somut şartların somut tahlilinden uzak, ütopik küçük burjuva entelektüel gevezeliklerden başka bir şey ifade etmemektedir.

   Demokratizm sorununu tek başına bir amaç olarak değerlendiren anlayışların, söz konusu demokratizmin biçimini de belirleyen tarihsel zorunluluklar karşısında üstlendikleri herhangi bir sorumluluk dahi yokken, biçim üzerinde sürdürdükleri tartışmaların devrimci mücadelenin sorunlarına ilişkin olarak hiç bir değeri ve anlamı olmadığı gibi herhangi bir sorumluluk taşımadıkları halde, kendilerini her şeyi her biçimde eleştirmeye yetkili görenlerin, bu yetkiyi nereden aldıklarını da sormak gerekir ki böylelerinin tarih karşısındaki pozisyonu, ordusuz komutanların durumundan farklı değildir.

   Sosyalizm deneyimlerinin yenilgileri bağlamında bürokratizm sorununa dair değerlendirmelerin merkezine konulması gereken şey  ise bir lider kültü eleştirisinin ötesinde, bürokratik eğilimleri yaratan, üretim ilişkilerine eski toplumdan tarihsel bir zorunluluk olarak devretmiş olan burjuva ekonomi politiği ve hukukunun kalıntılarına karşı  geliştirilmesi gereken mücadele yöntem ve biçimleridir ki bir sosyalist paradigmanın demokratizminin biçim ve içeriğini belirleyen şey de bu sorunların niteliğinden başka bir şey değildir.

   Özellikle, iktidardaki bir komünist parti için demokratizm sorununa yaklaşımın, partinin de içinden çıktığı toplumsal yapıyı kuşatan tarihsel zorunluluklar bağlamında çelişkili bir birlik olduğu gerçekliğinden hareketle, Maoist ''yüz çiçek açsın, yüz çiçek yarışsın''  şiarının parti ve üretim ilişkilerinin çelişkilerine uyarlanmasını esas alan bir içeriğe sahip olması gerekir.Çünkü, iktidardaki bir komünist partisinin sosyalist inşanın teorik-pratik ihtiyaçlarına ilişkin sorunsalı, mücadele aşamasındaki bir devrimci örgütten çok daha kapsamlı ve çetrefillidir. Bu nedenle, mücadele aşamasındaki bir devrimci örgüt için olumlu ve yeterli bir işleve karşılık gelen ''dayılık'' ya da liderlik kültü, bir sosyalist paradigmanın inşasına ilişkin sorunsallar karşısında yetersiz kalacaktır.

   Genel olarak MLM siyasetin, özel olarak Kaypakkayacı geleneğin aşması gereken olgulardan biri de her çelişkiyi parti aygıtı aracılığıyla çözmeye çalışma yaklaşımıdır. Oysa, Sovyet devriminde bile, Sovyetler, başlangıçta Menşevikler tarafından kurulan yatay kitle örgütleri olmalarına ve kuruluş felsefesinde narodnik köy komünleri olmasına rağmen Şubat devriminden sonra Leninistlerin insiyatifinde Ekim devriminde tayin edici bir rol oynamışlardır. Kuşkusuz, politik özne olarak Komünist Partisi, her türden toplumsal çelişkiye yaklaşımın odağında olmalıdır. Fakat, politik özne, toplumsal çelişkilere yaklaşımında yön belirleyici misyonunu yerine getirirken, kitle dinamiklerini etkin bir biçimde yaşama geçirme yeteneğine daha yatkın olan yatay kitle örgütlerini toplumsal çelişkilere yaklaşımının olmazsa olmaz bir argümanı olarak kullanabilmeyi ve kitlelerle kitle örgütleri aracılığıyla tutarlı ve güçlü bağlar geliştirebilme kültürünü de yaşanmış devrim deneyimlerinden hareketle daha fazla öne çıkarabilmeli ve her toplumsal çelişkiye doğrudan parti aygıtı üzerinden çözüm arama alışkanlıklarını da aşmalıdır.

   Sosyalizmin bir toplumsal proje olarak yeniden güncelleşme sorunu, her sedyen önce sosyalizm deneyimlerinin yenilgilerinden çıkarılacak dersler etrafında, her coğrafyanın ekonomi politik siyasal özgünlüklerine göre geliştirilmelidir.Bu bağlamda, DKÖ’ler, bizim gibi yarı sömürge coğrafyalarda sık sık tekrarlanan faşist darbelere karşı dayanıksız olsa da şimdiye kadar yapılmış hiçbir faşist darbenin, tamamen militarist yöntemlerle iktidarını sürdüremeyeceği, en azından burjuva klikler arasındaki demokrasiye ihtiyaç duyduğundan kısmi demokratik hakları uzun süre rafa kaldıran militarist yöntemlerle iktidar edemeyeceği de bir gerçekliktir. Burjuvazi, emperyalizm, proleter devrimler ve karşı devrimler çağında bir devlet biçimi olarak faşizme ne kadar ihtiyaç duyuyorsa, emek sömürüsünü realize edebilmek ve kendi klikleri arasındaki ilişkilere demokratik bir nitelik verebilmek için de kısmi demokratik haklara da o kadar ihtiyaç duymaktadır.Evet, bu ,burjuva egemenliğinin bir paradoksudur ama bu paradoksun temellerinde varlığını sürdürebilmek için emek gücü metasına yaşamsal bir ihtiyaç duyan kapitalizmin ekonomi politiğinin çelişkileri vardır.

   Son olarak, coğrafyamızın devriminin sorunlarını çözebilme yeterliliğinde olan bir politik öncünün yaratılabilmesi sorununun Kapakkaya geleneğinin birliğine indirgenmesi yönündeki yaklaşımları da doğru ve gerçekçi bulmadığımı belirtmek isterim.Bugün, eğer, sosyalist halk savaşı perspektifini savunan bir siyasal yapıyla DHD perspektifini doğmatik bir hatta da olsa savunan başka bir Kaypakkayacı geleneğin birleşebilmesi mümkün görünüyorsa, örneğin, işçi örgütlenmesini esas alan  siyasal yapılarla ve hatta Çayancı öncü savaşı sürdüren siyasal yapılarla  da söz konusu Kaypakkayacı geleneklerin bir parti birliği oluşturabilmesi ve kendi alanlarında uzmanlaşmış ve derinleşmiş parti birimleri haline gelen farklı siyasal yapıların bir tek siyasal öncü içinde, ortak bir siyasal program etrafında birleşmesi de pekala mümkündür.İki çizgi mücadelesi gibi yöntemsel bir silaha sahip olan Maoist geleneğin, özünde komünist olan ve fakat farklı mücadele biçimlerini öne çıkaran siyasal hareketlerle güçlü bir politik özne yaratabilmek amacıyla birlik oluşturabilme yeteneği  ve esnekliği de olmalıdır. Unutmayalım ki Leninist politik öncü de bir zamanların narodniklerinin farklılaşması ve bir tek politik öncü içinde birleşmesiyle yaratılabilmişti.Kürt Özgürlük Hareketi ise Orta Doğu bataklığında boğulmamak ve emperyalist hegemonyayı aşabilmek için Kürt feodalleri ve ticaret burjuvazisinden, köylük ve proletaryaya kadar çıkarları birbirine karşıt olan sınıfları bir araya getirmeye çalışan ulusal birlik siyasetinden ziyade, Anadolu devriminin dinamiklerine, yarın, bugün olduğundan daha fazla muhtaç olduğunun ne kadar bilincine varabilirse, kendi handikaplarını aşmada o kadar erken ve çabuk mesafe kaydedebilecektir. Yine, Kürt Özgürlük Hareketi, Komünistler dışında, gerek Kürt ulusu içindeki farklı sınıf ve tabakalarla, ( örneğin, KYB gibi ) gerekse, farklı devlet ve hareketlerle siyasal konjonktürün ihtiyaçları ve zorunlulukları esasında ittifaklar yapabilir. Fakat, bu ittifaklardan hiç biri Kürt sorunun, özellikle, onun asıl mücadele eden kitlesini oluşturan Kürt köylülüğü ve proletaryasının menfatine kalıcı bir çözüme ulaşabilmesi için yeterli olmayacaktır. Başka bir ifadeyle, yukarıda ifade etmeye çalıştığımız nesnel olgulardan dolayı, Kürt ulusunun kendi kaderini tayin hakkının nihai bir çözüme ulaşabilmesi, Türkiye ve Kürdistan demokratik devriminin birbirini zorunlu olarak koşullayan ortak zaferinin gerçekleşmesine bağlıdır.

    Kürt sorununa ilişkin olarak İbrahim Kaypakkaya'nın sezgisel öngörüleri o kadar derinliklidir ki daha ortada silahlanmış bir Kürt Ulusal Hareketi dahi yokken, Kürt sorunun gelecekte alabileceği olası biçimlere dair yaptığı faraziyelerde, örneğin, Kürt Ulusal Mücadelesinin, Türkiye'deki devrimci mücadeleden daha fazla geliştiği bir siyasal konjonktürde Kürt Ulusunun kendi kaderini tayin hakkını, ayrılma, ayrı bir devlet kurma yönünde kullanmasının Türkiye'deki DHD sürecinin menfaatine olabileceğini söylerken, Komünist bir siyasal önderliğe sahip olan ya da Türkiye devrimin komünist öndeliği ile birlikte hareket eden bir Kürt Ulusal Hareketini  esas almaktadır.

    Tarım ve köylü sorununun çözülmemiş olması, köylülüğün farklılaşma sürecinin tamamlanmamış olması, tarımda emeğin kendisinin metalaşmadığı aile emeği üzerine kurulu yarı feodal  küçük ve orta ölçekli tarla tarımının belirleyiciliğinde, sermaye birikiminin üretim süreci dışında, dolaşım sürecinde, tefeci tüccar sermayesi biçiminde gerçekleşmesi, yarı feodal üretim ilişkileri ile halk sınıfları arasındaki çelişkiyi baş çelişki haline getirirken, Kürt ulusal sorununun, özünde, burjuva demokratik bir hak mücadelesi olan kendi kaderini tayin hakkı kapsamında, Kürt köylülüğü ve proletaryasının büyük bir kesimini yedeklemiş olması, coğrafyanın devrim sürenci DHD süreci olarak belirlemektedir. ( sosyo ekonomik yapının ayrıntıları için bknz: Vasfi Nadir Tekin-Zincirin Halkası ) Kürt ulusal sorunu,  ister ikinci bir baş çelişki ya da isterse başlıca çelişkilerden en önemlisi olarak belirlensin,DHD sürecinin üzerinden atlanarak doğrudan bir sosyalist devrim mücadelesini programlaştırmak,  bir taraftan, DHD’nin tarihsel olarak öne çıkardığı görevleri savsaklamak, diğer taraftan, sosyalist devrimi mümkün hale getirebilecek DHD sürecinde kazanılması gereken mevziler (Kürt ulusunun kendi kaderini tayin hakkı kapsamındaki yasal ya da fiili kazanımları gibi) bağlamındaki mücadelenin ihtiyaçlarını ve ittifaklarını ihmal ederek, sosyalist devrim perspektifini de muğlaklaştırmak anlamına gelir.

   Çünkü, olası bir sosyalist devrim perspektifi, ancak, kendi kaderini tayin hakkı gibi burjuva demokratik bir hak mücadelesi için politize olmuş Kürt köylülüğü ve proletaryasının devrimci enerjisini, öncelikle, birleşik bir DHD mücadelesine ve bununla ilişkili olarak, Kürt ulusal sorununun nihai çözümü için faşist devlet aygıtını tasfiye edecek bir sosyalizm mücadelesine seferber edecek bir DHD süreci yaşanmadan, gerek sınıf dinamikleri ve gerekse ittifaklar cephesi bağlamında muğlak kalmaya mahkum, pratik bir işlevi olmayan ölü bir paradigma olarak kalacaktır. Çünkü, ‘’tarım kapitalistleşti, artık köylü sorunu yok,dolayısıyla, devrimin temel gücü köylülük değil işçi sınıfıdır; milli burjuvazi kompradorlaştı, dolayısıyla devrimci bir niteliği kalmadı; Kürt sorunun muhatabı da Kürt ulusal hareketidir’’ tesbitleri üzerinden, doğrudan sosyalist devrim paradigmasına varırsanız, devrim için elinizde ücretlerin iyileştirilmesi, sendikal haklar gibi ekonomik demokratik mücadele sınırlarını aşamayan işçi dinamiklerinden başka bir şey kalmaz.

   Oysa, proletarya, yalnızca işçi sınıfından ibaret değil, yarı proleterler,işsizler ordusu ve yoksul  köylülüğünde dahil olduğu geniş bir cephedir. Hele bir de tarihsel derinliği olan bir ulusal sorun ve inançsal kimlik sorunlarının yaşandığı bir yarı sömürge coğrafya, yarı feodal üretim ilişkilerinin yarattığı sorunlarla alev alev yanan bir yanardağa benzer.  yukarıdaki gibi tesbitlerle doğrudan sosyalist devrim paradigmaları üretmekle, kendi ellerinizle, hem DHD’nin ve hem de sosyalist devrimin bütün sınıf ittifaklarını budayıp proletaryayı faşizme karşı  silahsız ve çırılçıplak bırakmış olursunuz.Oysa devrim, sınıf çelişki ve dinamiklerinin ürünü olan bir toplumsal olgudur. Devrim, politik öznenin giydiği ve kumaşında toplumun bağrındaki  bütün çelişkilerin  nakış nakış işlenmiş olduğu ateşten bir gömlektir;  ateş olmadan köz olmaz.

   Sonuç olarak, İbrahim Kaypakkaya’nın doğmatik savunusu da şu ana kadar programlaşmış revizyonlarından herhangi biri de İyi Kaypakkayacılığın ölçütü değildir. İyi Kaypakkayacılığın ölçütü, coğrafyanın devrimci dinamiklerini amaca uygun olarak harekete geçirebilecek ve koordine edebilecek olan, kesintisiz bir biçimde sosyalist devrimle birbirine bağlanan bir DHD programıdır. Böyle bir programın ise komprador kapitalizmin bütün dinamiklerini şekillendiren yarı feodal üretim ilişkileriyle halk sınıfları arasındaki çelişkiyi baş çelişki olarak belirlerken, başlıca çelişkilerden en önemlisi olan Kürt ulusunun kendi kaderini tayin hakkı kapsamındaki mücadelesi bağlamında, Kürt dinamiklerini, Kürt milli burjuvazisinden Kürt köylülüğü ve proletaryasına kadar örgütlü bir güç haline gelmiş Kürt hareketini  birleşik bir mücadele perspektifiyle DHD’ne yedekleyebilecek içeriğe sahip olması ve bu içeriği pratikleştirmesi gerekir. Çünkü, İbrahim Kaypakkaya’nın Kürt sorununa verdiği özel önem, bu sorunun DHD ile olan derin ilişkisinden ve Kürt dinamikleri olmaksızın Anadolu coğrafyasının ne DHD sürecinin ne de sosyalist devrim aşamasının tam olarak gerçekleşmesinin olanaksızlığından dolayıdır. İbrahim Kaypakkaya’da sezgisel olan bu gerçekliğin, bugünkü takipçileri tarafından bilince çıkarılması ve pratiğe geçirilmesi, kuşkusuz, İyi Kaypakkayacılığın olmazsa olmaz ölçütü olacaktır. Bu bağlamda, Bugünkü Kürt Ulusal Hareketi, Kürt köylülüğü ve proletaryasını büyük oranda mücadeleye yedeklemiş ve mücadelesini sahip olduğu üs bölgeleriyle stratejik denge aşamasına yakın bir aşamaya taşımışken, Türkiye ve Kürdistan devriminin politik öznesi ideasındaki bir Komünist Partisinin faşizme ve emperyalizme karşı mücadeleyi, kendi güç ve olanaklarına karşılık gelen stratejik savunma aşamasında karşılamaya çalışmasının, gerek askeri ve gerekse siyasal bir tutarlılığı yoktur. Kaypakkayacılığın bu doğmatik kavranışı, coğrafyanın devriminin ihtiyaçlarıyla hiç bir biçimde örtüşmediği gibi Kürt Ulusal Hareketiyle ittifak ve mücadele birliği  sorununun, taktik ihtiyaçların ötesinde, coğrafyanın devrim sürecini bir üst aşamaya taşıyacak olan stratejik bir zorunluluk olduğunu kavrayamayan ve kendi kaderini tayin hakkının desteklenmesini, devrim mücadelesinin zorunluluklarından soyutlayarak kağıt üzerinde bırakan bir siyasal kavrayışızlığın , teorik sığlığın  ve öngörüsüzlüğün ürünüdür.

Fikret Karavaz