2-TARİHTEN NOTLAR_SINIF BİLİNÇLİ PROLETARYA BÜTÜN ULUSAL HAREKETLERİ NİTELİĞİNE BAKMADAN DESTEKLER Mİ?

2-TARİHTEN NOTLAR_SINIF BİLİNÇLİ PROLETARYA BÜTÜN ULUSAL HAREKETLERİ NİTELİĞİNE BAKMADAN DESTEKLER Mİ?

Konuya Lenin yoldaşın şu tümceleriyle giriş yapalım.

”Hiç şüphe yok ki her ulusal hareket ancak demokratik burjuva hareketi olabilir. Çünkü, geri kalmış ülkelerde nüfusun büyük çoğunluğu burjuva kapitalist ilişkileri temsil eden köylülerdir."

Evet, Lenin'in de oldukça bilimsel bir tanımlamayla ortaya koyduğu gibi, bütün ulusal hareketler burjuva-demokratik nitelik taşır. Ancak bunun yanısıra da, yani her ulusal hareket ”burjuva demokratik nitelik taşıyor" ve dolayısıyla da ”kayıtsız şartsız desteklenmelidir" diyen anlayış sahiplerini de açık ve net bir dille mahkûm etmekten de geri durmayarak şunları söylüyor:

”Burjuva demokratik hareketleri söz edersek reforumcu hareketle devrimci hareket arasındaki bütün ayrımını silip atmış oluruz. Oysa o ayrım son zamanlarda geri kalmış ve sömürge ülkelerde ayan beyan ortaya çıkmıştır. Çünkü, emperyalist  burjuvazi reforumcu hareketi ezilen milliyetlere sokmak için elinden geleni yapacaktır.

Sömürücü ülkelerin burjuvazisi ile sömürge ülkelerin burjuvazisi arasında belli bir yakınlaşma olmuştur. Öyle ki çok kere belkide çoğunluk hallerde ezilen ülkelerin burjuvazisi bir yandan ulusal hareketi desteklerken, öte yandan emperyalist burjuvazi ile tam anlaşma içerisindedir.

Bütün devrimci hareketlere ve devrimci sınıflara karşı onunla güç birliği yapmaktadır.

Bu komisyonda tartışma götürmez bir biçimde kanıtlandı ve tek doğru tutumun bu ayrıtıyı dikkate almak ve "ulusal devrimci" terimini kullamak  olarak kararlaştırıldı.

Bu değişikliğin anlamı şudur:

Biz komünistler olarak sömürgelerde  burjuva kurtuluş hareketlerini ancak gerçekten devrimci bir ruhla eğitip, örgütlenmemize engel olmadıkları taktirde desteklemeliyiz ve destekliyeceğiz...

Bu şartlar yoksa bu gibi ülkelerin komünistleri  ikinci enternasyonal kahramanlarınında saflarında yer aldıkları reformist burjuvazi ile mücadele etmelidirler.“

(III. Enternasyonal Konferansı sf. 65).

Şimdi bu uzun pasajdan çıkarılması gereken sonuçları aktaralım ve oradanda lKDP ve YNK ile olan ilişkisini ortaya koyalım.

1) Bütün ulusal hareketlerin burjuva-demokratik nitelikli oIması;

PARTİZAN 10_sf.25

 

2)Emperyalist burjuvazinin reformcu hareketi ezilen uluslara ve ülkelere sokması ve sömürücü ülkeler burjuvazisiyle sömürge ülkelerin burjuvazisi arasındaki belli yakınlaşmanın olması,

3) Ezilen ve sömürge ulusların burjuvazisinin bir yandan ulusal hareketi desteklemesi, öte yandan emperyalist burjuvaziyle tam bir anlaşma içerisinde olması, dolayısıyla devrimci hareket ve sınıflara karşı onunla işbirliği içerisinde oluşu,

4)Bütün bunların sonucu  olarak ulusal hareketlerin "Ulusal Devrimci" ve ulusal devrimci olmayan hareketler diye ikiye ayrılması; bundan hareketle de desteklenecek ulusal hareketler, desteklenmeyecek ulusal hareketler sonucuna varılması; ve burjuva kurtuluş hareketlerini ancak gerçekten devrimci bir ruhla eğitip örgütlenmemize engel olmadığı taktirde destekleneceği koşulları öne sürülmektedir.

Bundan hareketle IKDP ve YNK'nın niteliği ve neden onu desteklemediğimizi (PKK ile çatışmalarında) bir kez daha ortaya koyalım.

Birincisi, IKDP ve YNK'nın hala ulusal niteliğini taşıdıklarını belirtelim. Fakat bu ulusal nitelikleri devrimci değil yani burjuva-demokratik bir yanlarının olmasına karşın, ulusal devrimci niteliklerini yitirmişlerdir.

Çünkü,

bir yandan ulusal hareketi desteklerken, diğer yandan emperyalizmle bütünleşmiştir. Ki bu ulusal niteliği de Irak işgal ve ilhakçılığıyla sınırlıdır. Emperyalizme ise karşı değildir. Bu hareketlerin geçmişte de emperyalistlerle uzlaşıcı ilişkisi vardı, fakat bu ilişkisi bugünkü gibi bir teslimiyetçiliğe dönüşmemişti.

Bir hareketin işgalciliğe karşı olması (kendisi ve efendileri için), o hareketin karşı-devrimci ve işbirlikçi olmadığı anlamına gelmez ve gelmemelidir.

Sözgelimi,

Çankayşek kliğinin Japon işgalciliğine karşı olması onun ulusalcı yanıyla birlikte, karşı-devrimci niteliğini gizlemiyordu.

Dahası da işgalciliğe karşı olan karşı-devrimci güçlerle ittifaka (Ulusal temelde) gitmek farklı bir şeydir, bu güçleri ulusal devrimci nitelendirip-nitelendirmemek veya destekleyip desteklemek farklı şeydir.

Somut bir örnek sunacak olursak

19. yy’da Marks ve Engels Polonya'nın Çarlık Rusya'sına karşı ulusal hareketini desteklerlerken, bir Çarlığın geri karakolu durumuna gelecek Çek ve Slav ulusal hareketini desteklemiyordu. Birisi dünya halklarının jandarması zayıflatırken, diğeri bu jandarmayı (Çarlığı) güçlendiriyordu.

İşte bunun gibi bugün de IKDP ve YNK'nın başta dünyanın jandarması olan ABD emperyalizminin kucağına oturarak ve Güney Kürdistan'daki bir destek gücü durumuna geldiği ve de içteki devrimci hareketlere karşı uyguladığı (PKK olsun, Adiri sori Kürdistan hareketine olsun) karşı-devrimci ha- reketleri tam bir "işbirlikçi" ve "karşı-devrimci" niteliğe bürünmüştür.  

PARTİZAN 10_sf.26… Devamı var

Bunun somut örneklerini ise çekiç gücün oluşturulması için davetiye çıkarmaları ve ona hala evet demeleri, Kürt federasyonunu emperyalist devletlerin müsadesiyle kurmaları ve çekiç gücün şemsiyesi altına sığnarak korumaya kalkışmaları, PKK'a karşı TC ile birlikte ortak hareket yürütmeleri ve 'Adiri Sori Kürdistan" adlı örgütün karargahını basarak silahsızlandırmaları vb. vb.

İşte lKDP ve YNK bu niteliğe sahip olduğu için ve Kürt federasyonu emperyalist devletlerin ebeliğinde kurulduğu için desteklenmedi ve meşru görülmedi. Aynı şekilde federasyonun oluşturulacağı kararın hemen arkasıda PKK'ya Güney Kürdistan'dan gitmesi için ültimatomların yayıınlanması ve arkasından TC ile birlikte PKK'ya karşı yürütükleri hareket elbetteki sınıf bilinçli proletarya tarafından desteklenemezdi. Yeri gelmişken bu husus üzerinde tekrar duralım:

PKK ile Kürdistani Cephenin (IKDP ve YNK) çatışmasını biz de istemezdik. Fakat, bir şeyi istemek farklı şey, objektif gerçekler ise farklı şeydir. Yani istekler ile gerçekler aynı şey değildir. Bilindiği gibi, Kürdistani Cephe PKK'yı öylesine bir cendere içerisine almıştı ki, yani kendisi isteklerini

güneye çekilme, federasyonu tanıma, TC'ye karşı eylem yapmama vb.) koşulsuz şekilde kabul etmelerini ve her yönüyle kendi çıkarlarına ters düşmemelerini istiyordu. Ve buna ek olarak ta "PKK çıkmazsa bölgeden zorla çıkartacagız" diye de TC ve emperyalistlere söz vermişlerdi. Ki PKK bu istek- leri kabul etmemekle de doğru yaptı.

 Şunu da söyleyelim ki, Kürdistani Cephe çok iyi biliyordu ki PKK bu istekleri kabul etmeyecek. Bunları bilmelerine karşın bu istekleri dayatmalarının altında yatan tek bir gerçeklik vardı, o da bunları kılıf yaparak TC ile birlikte PKK'ya karşı hareket düzenlemek ve darbe vurmaktı. PKK'nın bu gerici ve teslimiyetçi istekleri kabul etmemesi doğru ve Yerinde bir tavır olduğu gibi savaşa tutuşması da doğal olarak doğru ve meşru bir tavırdı.

Nevroz Ateşi'nin iddia ettiği gibi, PKK'nın "yanlışlığı, IKDP ve YNK'nın isteklerini kabul etmemek" değil, bu savaşa girerken"mevzi” (cephe) savaşma tutuşmasıydı. Yani, tamamıyla gerilla savaşma ters düşen bir taktik hataydı. Daha açıkçası aldıkları "ağır darbeler" IKDP ve YNK'nın isteklerini kabul etmemesi sonucu değil, taktik hatalarının sonucuydu.

Durum böyle iken, yani bir taraftan emperyalistler ve TC'nin sözüyle hareket eden ve bu güçlerle birlikte PKK'ya karşı harekete girişen karşı- devrimci ve işbirlikçi güçler varken, öte yandan emperyalizme ve TC'ye darbe vuran ulusal devrimci bir güç varken, elbetteki buradaki tek doğru tavır PKK'yı desteklemek olacaktır. Bunun dışında başkaca doğru tavır olabilir mi?

Burada yeri gelmişken PKK'nın, IKDP ve YNK'nın isteklerini çatışmaların seyri içerisinde kabul etmelerini uzlaşmacı ve teslimiyetçi bir tavır olduğunda belirtmekten geçemeyeceğiz. Bu, PKK'nın iddia ettiği gibi, "iki adım ileri bir adım geri taktiği değil", tamamıyla uzlaşmacı ve teslimiyetçi bir ta- vırdır. Bunu kabul etmemek ileride ortaya çıkacak teslimiyetçi ve uzlaşmacı tavırlara da prim vermektir.

PARTİZAN 10_sf.27

 Böyle bir taktik olamaz. Yani, bir yandan Kürdistani Cepheyi ”emperyalizm ve TC'nin uşağı olarak hain" değerlendireceksin ve öte yandan bu güçlerle çatışmaya oturacaksın, arkasından da zoru gö- rünce bu güçlerin niteliklerini gözardı ederek onların isteklerini kabul edeceksin!

Böylesine tutarsızlığa ve taktiğe de pes doğrusu! Madem ki böyle bir anlaşmayı (hem de tek taraflı) kabul edecektiniz, başından niye kabul etmedniz diye adama sormazlar mı?

Eğer kendi içinizde tutarlı olmak istiyorsanız (ki, tutarlılık beklenemez de) öyle bir savaşa oturduğunuzun özeleştirisini de yapmalısınız!...

 Bize göre savaşa oturmanız taktik (mevzi - savaşı vererek) hata dışında doğru idi. PKK'nın bu yönlü tavırları (pragmatik, uzlaşıcı ve reformist) ve anlayışlarının yeni olmadığı bizce açıktır. Bu yönlü anlayış ve tavırlar sergilemelerinin kendi burjuva milliyetçi niteliklerinden kaynaklı olduğuda açıktır!.

Kısacası PKK'nın ilk tavrı doğruydu ve desteklenmeliydi. Ki, sınıf bilinçli proletarya da aynen öyle yaptı.

Burada şu soruyu sormadan geçmeyelim:

Diyelim ki, Kürdistani Cephe, PKK değil de bir KAWA ve ulusal devrimci güçlere ”buradan çık git veya çıkmazsan benim istediğim platformda hareket edeceksin, yani benim çıkarlarım doğrultusunda faaliyetlerini ancak yürütebilirsin” derse ve bu yönlü dayatmalarda bulunursa ve arkasından da sen bu isteklere uymadın diye sana saldırırsa, o zaman tavrın bu güçlerin istediklerini kuzu kuzu kabul etmek mi olacak, yoksa bu güçlere karşı her türlü mücadele yürüterek savaşmak mı?

 

Newroz Ateşi kendisinin sınıf hareketinin ideolojik düzlemdeki temsilcisi olduğunu (!) iddia ediyorsa (ki kendisini öyle görmektedir), doğru anlayış ve tavrın birincisi değil de ikincisi olduğu açık değil mi?

Ama görülen o ki, Newroz Ateşi ya durumun bilincinde olmadan PKK’nın şahsında Kürdistani Cephenin dediklerini kabul etmemekle eleştirmekte, ya da soruna bilinçli ve faydacı (IKDP ve YNK ile arası bozulmasın diye) bir şekilde yaklaşarak uzlaşıcllığı ve teslimiyetçiliği tercih ediyor.

Çünkü başka bir alternatifi olamaz!

Bir yandan IKDP-YNK ve PKK'yı parçacı ve faydacı diye nitelendireceksin ve bununla da kalmayıp PKK'yı Kürdistani Cephenin ileri sürdüğü (güneye çekilmeleri, federasyonu tanımaları vb.) ve dayattığı ”istekleri kabul etmedi" diye eleştireceksin ve üstelik de ”IKDP ve YNK böyle bir çatış- mayi istemiyordu” diye bu güçleri savunacaksın, bunun adına da ilkeli (!) mücadele diyeceksin.

Neresinden bakılırsa bakılsın uzlaşıcı ve faydacı bir anlayış olduğu ortada değil mi? Kürdistani Cephenin o gerici istem ve dayatmalarına hizmet ettiklerinin farkındalar mı acaba?

Bu arada Güney Kürdistan'da kurulmuş Kürt Federasyonunun sözkonusu güçler tarafından yaşatılmasının da meçhul olduğunu söyleyelim. Bu durumun açılımını kısacıkta olsa yapmakta fayda var.

Öncelikle bilinmelidir ki, sırtını emperyalistlere ve karşı-devrimci dış güçlere dayayarak ve onların icazetiyle kurulan/kurulacak ve de onların

PARTİZAN 10_sf.28

  

 

şemsiyeleri altında korunmaya çalışan "mevzilerin" kalıcı olması veya ileriye (bağımsız devlet) götürülmesi imkansızdır. Çünkü, kendi özgüçlerine dayanarak elde edilmeyen mevzilerin arkasındaki "destek" güçler bu güçlerini çekmeleri halinde korunup yaşatılamaz. Çünkü,sözkonusu oluşum (federasyon) emperyalist devletlerin ebeliğinde ve onların çıkarları için oluşturulmuş bir oluşumdur.

Bunun yanısıra yani Kürdistani Cephe (IKDP ve YNK özellikle) emperyalist haydutlar ve diş güçlere sırtım dayamanın ve onların işbirlikcilik yapmakla birlikte, Irak devletiyle de bağlarını koparamamıştır. Dahası, siözkonusu federasyon faşist Irak diktatörlüğü ile bağlarını koparmadan bağlanmış durumdadır. Dolaylslyla, özgür-bağımsız bir oluşum değildir.

 Ki, bu güçlerden özgür ve bağımsız bir oluşumu beklemekte hayal olur. Çünkü, gerek çok uluslu devletlerde gerekse tek uluslu devletlerde, ezen- egemen sınıflar ve onların efendisi emperyalist canavarlar alt edilmeden ne ezilen halklar gerçek kurtuluşa kavuşur, ne de ezilen uluslar.

Buna muktedir güç, ancak ve ancak proletarya sınıfı ve onun öncü partisidir. Bunun dışındaki güçler ulusal hareketlere önderlik etse de ve şu veya bu şekilde uluslar kendi kaderini tayin etseler de, bu mücadele tüm ezen sınıflarl hedeflemediğinden uluslar gerçek kurtuluşlarına yine kavuşamazlar!

Newroz Ateşi ve milliyetçi düşünce sahipleri, Kürdistani Cephenin TC ile birlikte PKK'ya karşı yürüttüğü hareketin esas nedenlerini, emperyalistlere ve TC'ye verilmiş bir söz olarak görmemekle birlikte, emperyalist haydutlar ve TC ile olan ilişkilerinin nedenlerini de "normal" ve "ilkeli diplomatik" ilişkiler olarak lanse etmekten de geri durmuyorlar.

Dahası, Kürdistani Cephe'nin, "bizim emperyalistlerle ilişkilerimiz ilkelidir", "onların izniyle fe- derasyonu kurmadık", "onlarla ilişkilerimizi 'eşit koşullar' ve eşit yararlar temelinde sürdürüyoruz" vb. söylemlerine o kadar inanmış ve bu çizgilerinin etkisindedirler ki "Irak'a canını vermektense emperyalist güçlere topraklarını üs olarak kullandırmalarını" "diplomatik bir pazarlık" olarak teorileştirmekte ve savunmaktalar.

 Bunu da Lenin yoldaşın "haydutlara canını vermektense paranı verirsin" sözleriyle, hem de içini boşaltıp yozlaştırarak resmileştirmekteler.

Bakınız konuya ilişkin söyledikleri aynen şöyledir:

"Kürdistani Cephe Kürdistan ülkesini haritadan silmek isteyen sömürgeci Irak rejimine karşı uluslararası alanda oluşan uygun ortamda, varolma ve ulus olarak egemenlik hakkını kullanıyor. Ya paranı, ya canını isteyen soyguncular karşısında katil Irak’a canını vermektense canını kurtarmak için parasını isteyen diğer soyguncularla pazarlık yapıyor. Elbette istenen soygunculardan kurtulmaktır." (Newroz Ateşi Aralık sayısı).

Lenin yoldaşın, “önünde duran soyguncu haydutlardan canını kurtartnak için, paranı verirsin” sözleri prensip olarak doğrudur. Bu anlayış yanlış değil, fakat Newroz Ateşi Lenin'in sözlerinin içini boşaltarak karükatürize etmektedir.

Şöyle ki:

Birincisi, Lenin Sovyetlerin Birliği'nin selameti için, yani bütünün canını

PARTİZAN 10_sf.29

korumak için parçayı feda etti. Dolayısıyla Brest-Litovski (1918 Almanya ile yapılan antlaşma) antlaşmasında bir adayı Almanlara vermeyi uygun gördü. Fakat Kürdistani Cephe hangi bütünün canını kurtarmak için parçayı (toprakları) feda etti?

İkincisi, Kürdistani Cephe Kürdistan halkının canını Irak diktatörlüğünden kurtardı mı?

Hayır, kurtaramadı.

Çünkü,

Irak diktatörlüğünden kurtarayım derken bu kez de canını emperyalizme teslim etti. Oysa Lenin, parasını verirken (adayı) bütünün canını kurtardığı gibi, başka haydutlara gel ye diye teslim edip davetiye çıkarmadı.

Üçüncüsü, Kürdistani Cephe Irak haydutlarından Kürt halkı ve ulusunun canını kurtarmak için emperyalist haydutlarla pazarlık yapmıyor, kendi ulusal pazarlarında kendisinin (ekonomik çıkarları gereği) söz sahibi olması için emperyalistlere daha bir sığınıp pay almak istiyor.

Dördüncüsü, Kürdistani Cephenin Kürt ulusu ve halkının canını kurtarmak için emperyalist soyguncularla parasal pazarlıklara girerek Irak diktatörlüğünden kurtardığını söyleyenler, Irak diktatörlüğünden daha bıüyük olan bu canavarları görmedikleri /göremedikleri gibi, bu haydutların silahlarıyla gerek geçmişte gerekse bugün Güney Kürdistan ve diğer halkların canı ve kanının alındığını göremeyenlerle aynıdır.

Beşincisi, Lenin bütünun canını kurtarmak için parasını (adayı) Alman haydutlarına verirken, onun dışındaki haydutlara davetiye çıkarmadığı gibi, Almanlardan kurtulayım da kim gelirse gelsin teslimiyetçiliği ve ihanetine düşmemiştir. Oysa Kürdistani Cephe Irak'tan kurtulayım da (ki ondan kur- tulduğu söylenemez) kim gelirse gelsin derdinde. Yani, onun için Irak dışındaki bütün güçler Kürt halkının dostu ve sevgilisidir.

Öyle olmasaydı çekiç güce davetiye çıkartıp PKK'ya karşı savaşır mıydı?

Sözün özü, Kürdistani Cephenin "diplomatik pazarlıklar" adı altında lanse ettirilmeye çalışılan ilişkileri, ne karşılıklı eşit koşullara dayalı eşit ilişkilerdir, ne de Kürt ulusu ve halkının Irak diktatörlüğünden canını kurtarmak çabasıdır. Ve Lenin'in sözkonusu sözlerinin de sadece ve sadece ismi dışında Kürdistani Cephe'nin "haydutlardan kurtarılmasıyla (!) hiçbir benzerliği yoktur.

Ve Nevroz Ateşi bu benzetmeyi yapmakla her ne kadar da Çekiç Güce karşı çıkıyorsa da, bunu dolaylı olarak savunduğunun da farkında değil!

Çünkü,

"Kürdistani Cephe'nin Kürtlerin canını kurtarmak (!) için (Irak'tan) parasını verdiği güçler emperyalistler ve onun simgesi olan Çekiç Güç’tür.

Newroz Ateşi ve bir-çok milliyetçi düşünce akımının Kürdistani Cepheyi (özellikle de IKDP ve YNK’yı) "Ulusal devrimci" bir niteliğe sahip olduğuna dair oldukça çaba içerisinde olduklarını gösteren çokça sözleri var, fakat biz bunların hepsini aktarmaya gerek görmüyoruz.

Çünkü yukarıya, aktardığımız ve eleştirisini yaptığımız anlayışları Kürdistani Cephe'nin gerçek ni-

PARTİZAN 10_sf.30

 teliğini (karşı-devrimci, işbirlikçi ve hain) gizlediklerinin açık kanıtıdır.

Sonuç Yerine:

Birleşmiş Milletler örgütü tamamıyla emperyalist nitelikli olup karşı- devrimci bir oluşumdur. Bu oluşum içerisinde esas olarak ABD'nin borusu ötmektedir. Dolayısıyla bu oluşum, bugün emperyalist devletlerin başka ülkelere yaptığı saldırıları meşrulaştırmaktan başka bir işe yaramıyor.

Güney Kürdistan'da konuşlandırılan Çekiç Güç, diğer ülkelerdeki askeri üslerden farklı olmadığı gibi onlardan daha tehlikeli bir askeri güçtür. Daha açıkçası, emperyalist haydutların Güney Kürdistan ve orta-doğudaki siyasi ekonomik ve askeri çıkarlarını korumak için oluşturulan işgalci ve imha edici korsan bir güçtür.

Çekiç Güç hiçbir zaman Kürt halkı ve ulusunun dostu olamaz. Tam tersine Kürt ulusu ve halkının sırtına indirilmiş bir hançer gibidir.

Çekiç Güç'ün şemsiyesi altına sığınarak, yani onu davet ederek ve onun kalmasını istemek, emperyalizme ve onun suç ortaklarına dolaylı-dolaysız hizmet etmek olduğu gibi, Kürt ulusu ve halkına da zarar vermektir.

Çekiç Güç'ün oluşturulmasıyla Kürt ulusu ve halkı zarar görürken, emperyalistler ise kârlı çıkmıştır. Çünkü bu gücün oluşturulmasıyla birlikte reformist/revizvonist vb. akımlar daha bir yozlaşmaya ve teslimiyetçiliğe savruldular.

Kürt federasyonu, başta ABD canavarı olmak üzere diğer emperyalistlerin icazetiyle kuruldu.

Kürt federasyonunun başını çeken IKDP ve YNK, gelinen aşamada tamamıyla anti-emperyalist niteliğini yitirerek empervalizmin kucağına oturmuş işbirlikçi karşı-devrimci yapılardır.

Her ulusal hareket burjuva demokratik nitelik taşımasına karşın, ulusal devrimci değildir.

Sınıf bilinçli proletaryanın desteklediği /destekleyeceği hareketler ancak ve ancak "ulusal devrimci" hareketler olur.

Sınıf bilinçli proletaryanın, PKK'ya karşı yürütülen harekatta (Kürdistani Cephe ve TC'nin ortak hareketi) PKK'yı destekleme tavrı doğruydu.

PKK'nın tavrı, taktik hata (mevzi savaşı) ve çatışmaların seyri içerisinde Kürdistani Cepheyle anlaşması (teslimiyetçi bir şekilde) dışında ilk tavrı doğru idi ve desteklenmeliydi.

Anti-emperyalist olunmadan, ne marksistlik ne devrimci-demokratlık ve ne de "ulusal devrimcilik" konumunda olunur.

Ezilen halkları olduğu gibi ezilen ulusları da gerçek anlamda kurtuluşa götürecek bir güç varsa, o da proletarya sınıfı ve öncüsü sınıf partisidir.

PARTİZAN 10_sf.31

Bunun dışında, yani sınıf esasına dayalı yürütülmeyen bir mücadele ne halkları ne de ulusları gerçek özgürlüğüne kavuşturamaz!

Dolayısıyla bu kurtuluşu hızlandırmak için de, bir yandan küçük burjuva kaynaklı olan marksizme yabancı her türlü düşünce akımına karşı ideolojik mücadeleyi yürütürken öte yandan ise MLMbilimi ışığında (silahların eleştirel gücüyle) pratiğe yüklenmeye daha çok gereksinme vardır...

■Şubat '93

  

1-TARİHTEN_NOTLAR_Anti-emperyalist niteliğe sahip olmayan bir ulusal hareket "ulusal devrimci" hareket olarak nitelendirilemez!

Anti-emperyalist niteliğe sahip olmayan bir ulusal hareket "ulusal devrimci" hareket olarak nitelendirilemez!

“Burjuva demokratik hareketten söz edersek reformcu hareketle devrimci hareket arasındaki bir ayrımı silip atmış oluruz. Oysa o ayrım son zamanlarda geri kalmış ve sömürge ülkelerde ayan beyan ortaya çıkmıştır. Çünkü, emperyalist burjuvazi reformcu hareketi ezilen milletlere de sokmak için elinden geleni yapmaktadı              (…………………Lenin)

MLM bilimini kendisine kılavuz edinen ve onu kavrayan her marksist çok iyi bilmektedir ki, proletaryanın bilimsel dünya görüşü olan komünist teorinin daha fazla sulandırılarak tarifata ve küçük burjuva çarpıtmalara sahne olduğu dönemler, gerek uluslararası gerekse tek tek ülkeler düzleminde olsun sınıf mücadelesinin düşük seviyede seyrettiği ve komünist hareketin güçsüz (subjektif olarak bazı zaaflar taşıması ve dağınıklığı) olduğu dönemlerdir.

Sözün özü, marksizmin her türlü revizyonunun prim yaptığı ortamların daha çok bu tip dönemlere denk düşmekte olduğu gerçekliğidir. Bunu söylemekle, yani komünist hareketin gerek uluslararası alanda gerekse tek tek ülkeler özgülünde güçlü olduğu, dolaysıyla sosyal kurtuluş mücadelesine istenilen düzeyde önderlik ettiği dönemlerde marksizme yabancı düşünce akımlarının (revizyonist, reformist ve oportünist) olmadığını veya olmayacağı sonucuna varılmasın!

Daha açık bir söylemle ifade edecek olursak, sözü geçen düşünce akımları her iki dönemde de var, sınıflar ve sınıf mücadelesi varlığını sürdürdüğü müddetçe de varolacaklardır. Ancak, bizim burada işaret etmek istediğimiz her iki dönemde varlığı-yokluğu tartışması değil, bir dönemde daha az etkinliğe, diğer bir dönemde ise daha fazla etkinliğe sahip olduklarıdır.

Bu gerçekliği yadsımak ya da görmezlikten gelmek, kapitalist toplumun bağrında boy veren ve işçi sınıfının sosyal kurtuluş mücadelesiyle birlikte maddileşen diyalektik materyalist felsefe ve buna doğrudan karşı olan burjuva ideolojisinin yanısıra bu ideolojinin türevi olarak, yani onun

 PARTİZAN 10_sf.13

idealist ipliğinden dokunmuş marksizme yabancı düşünce akımlarını görmemekle aynı olduğu gibi, bu güçlere karşı mücadele (ideolojik) edilmeyeceği anlayışıyla da aynıdır. Bu anlayış da, kapitalist toplumu meydana getiren iki temel sınıf (proletarya ve burjuvazi) dışında kalan ara sınıf ve tabakaların (küçük burjuvazi, köylülük, milli burjuvazi vb.) toplum üzerindeki etki ve varlıklarının küçümsendiği ya da reddi anlayışını getirir ki, onlara karşı mücadeleyi gereksiz kılar.

Yine bu gerçekliği (farkı) görmemek veya küçümsemek, gerek sosyal kurtuluş devrimlerini yapmış (bugün hepsinde de geriye dönüşlerin olduğunu söyleyelim) veya yapmamış diğer ülkelerin Komünist partilerin tarihlerinden gerekse 60'lar sonrası devam edegelen uluslararası komünist hareketin (enternasyonal bir örgütün olmaması, veya güçsüz oluşu) içinde bulunduğu durumdan, habersiz olmak demektir.

 Demek istediğimiz o ki, marksizme yabancı bu ara akımlardan bazıları hatta kimi zaman çoğu kendilerini "marksist", "sosyalist" lanse ettirerek mücadele sahasında yer alırlar. Veya aldılar. Hatta diyebiliriz ki, bazı zamanlarda ise bu mücadelede güçlü bir potansiyele de sahip olurlar. Tabiki bu etkinlikleri kalıcı değil geçicidir.

Nasıl ki, bu gibi ara akımların mücadele sahasında yer aldıkları somut bir gerçeklik ise,bu akımların (düşünce) toplumsal ve sınıf yapılarından kaynaklı özellikleri de (istikrarsız, korkak /cesur, panikçi, umutsuz /umutlu, kararlı/kararsız vb. gibi) üzerlerinde taşıdıkları bir o kadar gerçekliktir.

Şöyle ki; bu akımlar ezilen ve sömürülen sınıfların toplumsal muhalefetinin seviyesine göre tavır takınırlar. Eğer toplumsal muhalefet yüksek bir seviyede sevrederse, bu akımlar daha çok canlı ve atak olur; düşükse, coşku ve ataklık yerini korkaklık, umutsuzluk, panik, pasiflik ve karamsarlığa bırakır. Daha açık bir deyişle, bir dönem birinci özellikleri ön plana geçerken, diğer dönem ikinci özellikler ön plana geçer. Çünkü, sözü geçen özelliklerin tümünü de kendi üzerlerinde taşıyarak bir arada yaşamaktadır.

Marksizme yabancı bu ara akımların (sınıflar bağlamında) sosyal kurtuluş mücadelesine karşı tavırlarını

Mao şöyle ifade etmektedir:

“Ara sınıflar, bir kısmının sola dönerek devrime katılması, bir kısmının ise sağa, dönerek karşı-devrime katılmasıyla hızla parçalanmaya mahkumdurlar; ’bağımsız kalabilmeleri imkasızdır.

Dolayısıyla Çin’deki orta-burjuvazinin, kendisinin önder olacağı, ’bağımsız' bir devrim düşünmesi boş bir hayaldir” tabi), diye milli burjuvaziyi tanımlarken,

küçük-burJuvazi için ise şu tanımlamayı yapmakta:

”Normal şartlarda küçük burjuvazinin üç bölümünün (sağ-sol ve orta-bn) devrime karşı tavrı farklıdır. Ama savaş zamanında, yani devrim dalgası yükseldiği ve zafer ufukta görüldüğü zaman, küçük-burjuvazinin sadece sol kanadı değil orta kesimi de devrime katılabilir, hatta proletaryanın ve küçük burjuvazin in sol kanadının devrimci dalgası ile sürüklenen sağ kanatçılar bile devrime katılabilir. “

 PARTİZAN 10_sf.14

İşte Mao'nun sözünü ettiği ve tanımladığı bu ara akımlar yalnızca Çin'de değil, Çin gibi yarı-sömürge yarı-feodal tüm toplumlarda olduğu gibi, devleti olan-olmayan tüm ezilen ülkeler (buna yarı-sömürge ve çok uluslu devletlerde dahil) ve ulusların bağrında bu ara sınıflar vardır. Ve varlıklarını da sürdürmektedirler.

 Bu gibi ara sınıflar olduğu gibi, onların ideolojik /siyasi düzlemde temsilcisi olan partiler ve örgütler de vardır. İşte bu gibi ara sınıfların ideolojik düzlemdeki temsilcileri marksist teoriden "ödünç" aldığı kırıntılarla, gerek çeşitli milliyetlerin yaşadığı Türkiye'de gerekse diğer ülkelerde olsun sosyal kurtuluş hareketlerinin güçlü olduğu dönemlerde yüzlerini marksizme döndürürken, tersi durumda ise hem marksizme hem de sosyal kurtuluş hareketlerine sırtlarını döndürdüklerini başta belirtmiştik.

İşte bu gibi yabancı akımların, komüntern ve komünformun dağılması, arkasından dünyanın en güçlü sosyalist ülkesi olan Sovyetler birliğinde kapitalizmin restorasyonuyla ve arkasından da "doğu-bloku" diye adlandırılan ülkelerde geriye (kapitalizme) dönüşlerin olması,

 

bunlarla birlikte Çin (76), Arnavutluğun ise '78'lerde bu sürece girerek tamamlaması, dahası da kimi akımların hala da güç bağladığı Rusya'nın tamamıyla yüzündeki "sosyalist" maskeyi de atarak "kapitalizmi savunuyoruz" diye aleni olarak ortaya çıkmasıyla daha bir boy vererek attığını söyleyelim.

 

Bu gelişmelerden (Rusya ve Doğu- bloku ülkelerindeki son gelişmeler) MLM bilimini savunan akımlar pek etkilenmedi.

 

Çünkü onlar için bu gelişmeler yeni değil eskiydi. Fakat, MLM bilimini savunmayan akımlar için bu gelişmeler "yeni" sayılırdı. Çünkü, çoğu akımlar kendilerini gerek ideolojik, gerekse diğer yönlerden (Rusya vb. ülkeler yardım yapmazsa devrim yapılamaz vb. diyenler) adı geçen devletlere angaje etmişlerdi. Dolayısıyle bu gelişmeler sonucunda şoke oldular. Ve daha bir ideolojik deprasyona savruldular. Ve bununla birlikte "yeni yeni" teoriler (oysa özünde eski olan) üretmeye başladılar/ başlandı.

Kimileri "marksizm günümüz koşullarına uymuyor" diyerek "yeni devrim süreci" (özünde reformist olan), kimileri, "Stalin'den Lenin'e oradanda Marks'a kadar hepsini yeniden değerlendirmeye tabi tutmalı", "kimileri sınıf mücadeleleri yerine sınıf uzlaşmacılığı", "kimileri" devrim yerine toplumu sivilleştirmeyi birincil görev olarak öne koymayı”, kimileri diplomatik ilişkiler adı alanda emperyalist devletler ve gericilerden destek almayı "ilkeli ve eşit bir ilişkidir", kimileri "geçmişin muhasebesini yapma" vb. vb. gibi teorilerle marksizmi revize eden ve üstelikte sosyalist maskeyle MLM bilimine fütursuzca saldıran "yeni" teoriler icat ettiler ve hala da bunu savunuyorlar.

Daha önceleri de vurguladığımız gibi bu teorilerin hiçbirisi de yeni değil, eskidir. Sadece "yeni" olan birşey varsa, o da bu tip maskelerle MLM bilimine daha çok cepheden saldırıldığı gerçekliğidir.

Daha açıkçaşı, eskiye göre bugün daha çok marksizme cepheden saldırılmakta olduğu gerçekliğidir "yeni" olan.

•Konumuzla bağlantısı olduğundan, her ne kadar bütün sosyalist ülkelerde geriye dönüşler olduysa ve bunlar karşı-devrim cephesine iltihak ettilerse

PARTİZAN 10_sf.15

de bu olumsuz gelişmelerin gelişmekte olan sosyal kurtuluş (Peru bunun somut örneğidir) ve ulusal kurtuluş hareketlerini engelleyemediği de ortadadır. Sözün özü, bu olumsuz gelişmeler Komünist hareketleri subjektif olarak etkilediyse de, yükselmekte olan devrim etmenlerini engelleyemedi. Geçmişte olduğu gibi bugünde devrim etmenleri ağırlıktadır. Bu konuda birincil görev sosyal kurtuluş mücadelesine hız vermek ve devrimin başarıya ulaşması için olunca çaba sarfetmek olmalıdır.

Ve bu arada yazımızın amacının uluslararası komünist hareketin geçmişini irdelemek veya yukarıda işaret ettiğimiz ara sosyal tabakaların niteliklerini ayrıntılı olarak ortaya koymak değil, Kürt milliyetçisi akımların "Çekiç Güç", "Birleşmiş Milletler" ve Güney Kürdistan'da kurulan "Kürt Fedarasyonu"na ilişkin izledikleri çizgilerle başvurdukları bazı çarpıtmaları, genel olarak ele alıp değerlendirmek olacağını vurgulayallm.

Işte, gerek Türkiye solu, gerekse Kürt milliyetçisi akımların burjuva düşüncelerinin mahkûm edilmesinin biricik yolunun da MLM biliminin, bugün eskisinden daha çok özümsenip-savunulmasından geçecektir.

 

Sözün özü, bu bilimin özümsenip savunulmasıyla ancak yabancı düşünce akımları (ideolojik düzlemde) mahkûm edilinebilir. Bu düşünce akımlarının ideolojik düzlemde mahkûm edilmelerinin biricik bilimsel yöntemi MLM bilimiyse, pratik düzlemde ise bu bilim ışığında daha çok pratiğe (radikal mücadeleye) yüklenmek olmalıdır. Ancak bu diyalektik birlikteliğin sağlanması (teori ile pratiğin birliği) sonucu marksizme yabancı düşünce akımlarının toplum üzerindeki etkisi kırılır veya asgariye indirilebilir. Yoksa, tek cephede verilmiş veya verilecek bir mücadeleyle sözkonusu düşünce akımlarının etkisi kırılamaz!

İşte bu bilinçten hareketle "Çekiç Güç", "BM" ve Güney Kürdistan'da kurulan "Kürt Fedarasyonu"na ilişkin düşüncelerimizi bir kez daha bu sayfaları aktarmayı uygun gördük.

 

Birleşmiş Milletler örgütü (bugünkü haliyle) ve Çekiç Güç olgusunun altında yatan gerçekler kavranamadan, emperyalizme karşı doğru bir yön- tele mücadele yürütülemez!

Öncelikle Birleşmiş Milletler olgusu üzerinde duralım.

Birleşmiş Milletler'in 70'li yıllar öncesi oynadığı rolü, bugün oynamadığını başta belirtelim. Bugün neden 70'ler öncesi rolü oynamıyor, diye sorulduğunda bunun altında yatan birinci olgu, birleşmiş milletler örgütü içerisinde yer alan devletlerin hepsinin de karşı-devrimci ve emperyalizmin dalgalan- dırdığı beyaz bayrak altında yer almasıdır.

 Daha açık bir dille ifade edecek olursak, 70'ler öncesi Sovyetlerin başını çektiği (özellikle 60'lar öncesi) sosyalist ülkelerin oluşturduğu sosyalist kamp henüz dağılmamıştı ve bu örgüt içerisinde yer aldığından da dünya halkları ve ezilenleri için olumlu ve etkin kararlar çıkabiliyordu. Dahası da bu örgüt içerisinde bir yandan emperyalistler ve tüm gericilerin dalgalandırdığı beyaz bayrak varken, öte yandan sos-

PARTİZAN 10_sf.16

yalist devletlerin dalgalandırdığı, kızll bayrak vardı. İşte Sovyetlerde kapitalizme dönüşle birlikte (ve onu takib eden doğu-bloku ülkeleride bu kervana katılınca) sosyalist kampın dağılması sonucu, Birleşmiş Milletler denilen ör gütün dünya ezilen halkları ve uluslarının yararı için bir karar ya da bir tavır belirlediklerini söyleyemeyiz.

Sosyalist kampın dağılması arkasında hala da sosyalist niteliğe sahip olan Çin ve Arnavutluğun ise (ki bunlar da 70’li yılların ortalarında ve son çeyreğinde kapitalizme ve karşı-devrim cephesine entegre oldular) bu örgüt içerisinde etkinliği yoktu.

 

Ve olduğu da söylenemez. İşte bu gelişmeler sonucu, yani sosyalist kampın dağılması ve arkasından da  diğer sosyalist devletlerin karşı-devrime iltihak etmeleri sonucunda BM dünya halkları için tek kutuplu bir örgüt haline dönüştü. Kısacası, bu örgüt emperyalist güdümlü karşı-devrimci bir oluşum niteliğine büründü.  

Ki, bu örgüt, gelinen bugünkü aşamada ise Rus sosyal emperyalizminin güç kaybederek ve ABD karşısında boy ölçüşecek durumdan düşmesiyle birlikte ABD’nin birinci derecede insiyatifi altına girdi.

 

Sözkonusu örgüt içerisinde ABD'nin borozanının öttüğünü ve bu örgütün tek kutuplu bir örgüt niteliğinde olduğunu söylerken bununla ABD ve diğer emperyalist devletlerin kendi aralarında çelişkiler kalkmıştır/yoktur sonucuna varılmasın.

 

 Tek kutuplu derken bu örgütün tümüyle emperyalist cephenin elinde olduğunu, dolayısıyla devrim cephesine karşı tek bir ağızdan konuşarak ittifak içerisinde olduklarını vurgulamak istiyoruz. Yoska bu güçler arasında bir yandan devrim cephesine karşı ittifak (birlik) içerisindelerken öte yandan tekelci karakter ve çıkarları için bir çelişki, hem de uzlaşmaz çelişki içerisindeler.

 

Aynı durum emperyalist devletlerin kendi aralarında olduğu gibi bu devletlerin yarı-sömürgelerde sosyal dayanağı durumundaki komprador burjuva ve büyük toprak ağaları sınıfı için de geçerlidir. Yani emperyalist devletler arası çelişkiler onları temsil eden sınıflara da yansır.

Lenin'in işaret ettiği gibi, emperyalistler arası çelişkilerle ittifaklar emperyalizmin karakteridir.

Yine sözkonusu örgüt (BM) '70'ler öncesinin örgütü olmadığı gibi, bu niteliğinin sonucu olarak da istedikleri devletleri istedikleri an oluşuma dahil ettikleri gibi istedikleri an da oluşumdan çıkartıp izole edebiliyorlar.

Örgüt belli bir amaca ulaşmak için kurulan bir araç olduğuna göre, burada kavranılması gereken sorun da bu örgütün kime hangi amaçla hizmet ettiği ve bu  örgiüte önderlik eden güçlerinde kimler olduğu  sorunudur.

 

 İşte tam da burada bu örgütün (gelinen aşamada) tamamıyla emperyalistlerin denetiminde olduğu ve emperyalist çıkarlar için kullanıldığı gerçekliği gün gibi açık değil midir?

 

Böyle bir nitelik ve misyona sahip oluşumu, ezilen halkların sosyal ve ulusal kurtuluş mücadelelerini desteklediği görülmüş müdür?

 

 "Desteklese de“ bunun da temel kaynağını kendi çıkarları oluşturmuyor mu?

 

 PARTİZAN 10_sf.17

Emperyalist güdümlü ve ABD'nin borozanının öttüğü bu oluşumun bugün "insan hakları", "demokrasi", "çevre sorunları", "umut,operasyonları" adı altında sürdürdüğü operasyonlar, tamamıyla emperyalist ve gerici çıkarlarını sağlama almak ve bunları kamufle etmek için birer aksesuar değil de nedir?

Bugün ABD'nin bir yan kuruluşu gibi çalışan BM Somali ve Irak’a zulüm ve katliamdan başka bir şey vermemiştir.

Bugünkii haliyle öylesine bir nitelik ve misyona sahip bir oluşumun Güney Kürdistan'daki askeri simgesini ise Çekiç Güç denilen "imhacı" ve "işgalci" güçler oluşturmaktadır.

Bilindiği gibi bu karşı-devrimci korsan güç, başta ABD olmak üzere diğer emperyalist devletler ve onun bir numaralı uşağı olan TC tarafından altı ay daha Güney Kürdistan toporaklarında kalmak üzere süresi uzatıldı. Bir yandaki emperyalistler ve onun suç ortakları bu "işgal" ve "imha" edici gücün uzatılmasını savunurken, diğer yandan ise ideolojik dokusunu burjuvaziden alan Kürt milliyetçisi akımlarda bu işgalci gücün oluşturulması ve kalmasını hararetle savunmaktadırlar.

 Bunun ötesinde öyle bir gücün oluşturulmasını sevinçle alkışlamaktan da geri durmadılar ve hala da durmuyorlar. Dahası, bu yönlü anlayış ve tavırlarla dolaylı ya da dolaysız emperyalistler ve onlaır suç ortaklarının çıkarlarına hizmet etmiş oldular. Kürdistani Cephenin başını çeken IKDP ve YNK bu oluşuma (Çekiç Güç) hem öznel hem de objektif olarak ön ayak olurken, bu karşı-devrimci gücün kalmasını ve oluşturulmasını savunanlar, subjektif niyetleri ne olursa olsun, objektif olarak bu karşı-devrimci oluşuma hizmet ettikleri somut bir realitedir.

Çekiç Gücün süresi altı ay daha uzatıldı derken, artık bir daha uzatılmayacak /ya da uzatmayacaklar gibisinden hayalci sonuçlara varılmasın. Nasıl ki emperyalist devletler kendi yarı-sömürge ve sömürgeleri durumunda olan ülkelerin topraklarında askeri üslerini (bu toplumsal yapı kaldığı

 sürece) kaldırmayıp kalıcılaştırmışlarsa, Çekiç Güç denilen bu korsan gücü de Güney Kürdistan'dan kaldırmayacaklardır. Ta ki bu güç kovuluncaya veya emperyalistler buralardaki çıkarlarını sağlama alıncaya dek, bu gücün de kalacağnı söylersek, varolan somut bir gerçeğe parmak basmış oluruz. Bu gerçekliği görmemek veya yadsımak, emperyalist devletlerin yarı-sömürge ülke topraklarındaki askeri üslerini görmemek ve kavramamakla aynı olduğu gibi, emperyalistlerle onların sosyal dayanağı, olan sınıfların "işbirlikçi" olduklarını görmemekle de aynıdır.

Olgular varolan objektiflik ise gerçeklik te bu olguların iç kanunlarına hükmedici yasalardır Yine her "icat" belli bir ihtiyacın sonucu olarak ortaya çıkıyorsa, yani "ihtiyaçlar icadın anasıysa" bilimsel belirlemesinde olduğu gibi, Çekiç Güç olgusunun ortaya atılması ve Güney Kürdistan'a yerleştirilmesi de elbette belli bir ihtiyacın sonucu olarak ortaya atılmıştır. Yoksa

PARTİZAN 10_sf.18

durup dururken ortaya atılmadı. Diyalektik materyalist teorinin emrettiği gibi hiçbir şey birden bire ortaya çıkmaz. Bunun gibi Çekiç Güç olgusu da birden bire ortaya çıkmadı. İşte burada kavranılması gereken tamda Çekiç Güç olgusunun kim ya da kimlerin çıkarları için ortaya çıktığı gerçekliğinin kavranmasıdır. İşte Çekiç Güç denilen bir olgu ortaya çıktı ama bu ihtiyaç, Kürt halkı ve ulusunun ihtiyacı olarak değil, tersine emperyalist devletlerin ihtiyaçlarını karşılamak için ortaya atılarak oluşturuldu.

Kürt halkının ve tüm ezilen halkların can düşmanı emperyalist haydutların Çekiç Gücü Güney Kürdistan'a konuşlandırmalarının altında yatan temel ihtiyacın, bu haydutların çıkarları olduğu gerçekliğini görmeyenler, Lenin'in emperyalizm üzerine tezlerini bir nebzecikte olsa kavramayanlar olur ancak.

Şimdi sorunun daha bir kavranılması için Çekiç Gücün neden Güney Kürdistan topraklarına konuşlandırılıp da, başka topraklara konuşlandırılmadıklarının nedenleri üzerinde azıcıkta olsa duralım.

Bilindiği üzere Irak'ın Kuveyt'i işgaliyle birlikte başta ABD ve emperyalist canavarlar Irak'a "ders" vermeye karar verdiler. Ki bu entrikalı planlarını ise "insan haklarını korumak", "demokrasi" vb. şeylerle süsleyip senaryolaştırdıktan sonra pratiğe geçirdiler. Daha önceleri bir dizi korsanlıklar yaparak başka ülkeleri işgal eden bu güçler bir anda işgalciliğe karşı oldular (!). Her zaman olduğu gibi, yine emperyalist çıkarlarının emrettiği şekilde Irak'a her türlü silah ve techizada saldırdılar.

Emperyalistler ve onların suç ortakları Irak'a saldırdı derken, Irak'ın Kuveyt’i işgal etmesini doğru bulduğumuzu, dolayısıyla Irak'ın yanında yer almak gerektiği anlayışını savunduğumuz sanılmasın.

 

Ki, sınıf bilinçli proletarya, bu savaşı haksız ve gerici bir savaş olarak nitelendirdiğini, dolayısıyla hiçbir tarafın yanında yer almıyarak bu savaşa karşı çıktığına dair düşüncelerini ve tavrını koymuştuk.

 

Bizim burada işaret etmek istediğimiz savaşın haksızlığı yanında ABD ve emperyalist canavarları orta-doğuya sürükleyen nedenlerin neler olduğu gerçekliğidir. Nasıl ki, Irak Kuveyt’e saldırmakla ve işgal etmekle kendi siyasi ve ekonomik çıkarları için hareket ettiyse, ABD ve canavarlarda Irak’a saldırmakla ve Kuveyt'i kurtarmakla (!) başlattıkları savaşın altında yatan, kendi siyasi ve ekonomik çıkarlarıydı.

Bu arada bir gerçeğe daha parmak basmak yerinde olur: 

Eğer faşist Saddam  emperyalist efendilerinden izin alarak Kuveyt'i işgal etseydi, o zaman ne böyle bir savaş çıkardı ne de öyle sonuçlanırdı. Fakat Saddam efendilerinin çıkarlarına ters düşen bir hareket yaptığı için, "cezalandırılmaktan da" kendisini kurtaramazdı. Ve öyle de oldu. Çünkü, ’emperyalist haydudar kendi çıkarlarını zedeleyen çocuklarını (uşaklarını), tıpkı feodal düşüncelere sahip bir babanın kendi çıkarlarına ters düştüğü anda çocuğunu cezalandırdığı gibi cezalandırma yoluna giderler. Ve bir daha kendilerine kafa tutmamaları için de "iyiden iyiye döverler". Bunun örnekleri geçmişte olduğu gibi bugünde vardır. Sözgelimi; bir Panamada geçmişte CIA'nın aynı olan Norie-

PARTİZAN 10_sf.19

 ga ve Filipinler'deki Markos, Afganistan’da (Rusya'nın yaptığı) yapılan hükümet değişiklerinin hepsi de bunun somut örnekleridir. İşte emperyalistlerin "Körfez savaşında" Irak yönetimine karşı uyguladıkları yöntem de geçmişte bolca yapılanlardan başka bir şey değildi.

Kısacası, emperyalist devletleri Körfez savaşma sürükleyen olgunun altında yatan temel ihtiyaç, ne "Kuveyt'i kurtarma" ne de "insan haklarını koruyup kollama" değil, ekonomik ve siyasi çıkarlarını (orta-doğu petrol ve bu alanda askeri olarak üstünlük sağlamak) sağlama almaktı.

Öz olarak savaşın nedenleri böyle iken, savaş sonrası da sözkonusu çıkarlarırn daha bir sağlamlaştırmak ve çeşitli mücadele yöntemlerini denemekten de geri duramazlardı elbette.

Çünkü, emperyalist çıkarları böyle emrediyordu.

Savaşta yenilgiye uğrayan Saddam ve yönetimi emperyalistlere yeterince güven vermediği ve onların güvenini sarstığı için, başta ABD olmak üzere diğer emperyalistler Saddam hükümetinin değiştirilip başka bir hükümetin yerine getirilmesi için alternatifler sundular. Fakat Saddam, hükümeten ay- rılmayınca ve alternatif muhalif partilerde Saddam'ı hükümetten düşürecek güçte olmadıklarından (ki bu alternatif güçler hala da var) ABD bu planında başarılı olamadı. Saddam'ı yalnızlaştırmak için ilk olarak bu yöntemi denemekle birlikte bunun yanısıra başka yöntemlerde denemeye giriştiler.

Bilindiği gibi Kürdistani Cephe ile Irak devleti arasında uzun yıllara dayanan bir çelişki vardı. Ve ABD'de bu çelişkiyi iyi keşfetmiş olacak ki IKDP ve YNK temsilcileriyle ilişkilerini daha bir sıklaştırarak, hem de onların zayıf yanlarından yararlanarak atağa geçti. Kürdistani Cephenin başını çeken bu güçlerle ABD ve emperyalist güler arasındaki ilişkiler Körfez savaşından öncede vardı, fakat Körfez savaşı sonrası kadar boyutlu değildi.

Kürfez savaşının bitiminin hemence akabinde, yani ’91 Mart’ında Kürdistani Cephenin önderliğinde ulusal temelde bir ayaklanma oldu. Ve bu ayaklanmayla bir-çok Kürt bölgesi Kürdistani Cephenin denetimine geçti. Fakat bu gelişmeler uzun sürmedi. Dahası, Faşist Saddam diktatörlüğü bu ayak- lanmayı kanla ve katliamla (emperyalistleri de yanına alarak) bastırarak kaybettiği yerleri tekrar ele geçirdi. Bu katliamlar olurken diğer taraftan da yüzbinlerce Kürt göç etmeye başladı.

İşte bu olumsuz gelişmeler Kürdistani Cephenin karakterinden kaynaklı uzlaşıcı ve teslimiyetçi yanını daha bir hızlandırarak emperyalist güçlere ve TC'ye yaklaştırdı. Ve onlardan kendilerine "destek? ve "yardım" etmelerini istedi. İşte tam da bu dönemde ABD güdümlü Birleşmiş Milletler, "insan haklarını korumak", "Kürtlere yapılan katliamları durdurmak" vb. gibi insancıl sözlerle Kürdistani Cepheyi'de yanına alarak "Çekiç Güç oluşturulmalıdır" tartışmasını yaptılar. Ki kısa süre geçmeden de oluşturdular. Böylelikle, emperyalist canavarlar orta-doğu ve Kürdistan'daki çıkarlarını sağlama almak için bir adım daha ileriye atmış oldular. Kürdistani Cephe ise varolan uzlaşıcı tavır ve teslimeyitciliğini daha bir pekiştirdi.

PARTIZAN 10_sf.20

 

Ve böylelikle kendini onların kucağına atmış oldu.

Çekiç Gücün "imha ve işgalci" niteliğini görmeyipte, onu Saddam'a "karşı oluşturulmuş caydıncı" ve "Kürtleri koruyucu" bir güç olarak değerlendirenler, büyük bir gaflet ve sınıf uzlaşmacılığı içiresindedirler. Çünkü, bu karşı-devrimci gücün her halükarda emperyalistlerin orta-doğudaki çı- karlarını korumak için oluşturulduğunu yadsımakla birlikte, bu oluşumun bir misyonun da Kürdistan'da gelişmekte olan ve gelişecek sosyal kurtuluş mücadelesini bastırmak ve öte yandan ulusal kurtuluş mücadelesini de boğmak veya onların öncülerini kendi denetimleri altına almak olduğu gerçekliğidir. Daha şimdiden Kürdistani Cepheyi kendi denetimi altına aldığı gibi, bir dizi Kürt milliyetçisi akımı da reformist ve uzlaşmacı çizgiye doğru savurmuştur.

Bugüne kadar Kürdistan'ı "bölüp parçalayan" bu emperyalist canavarlar ve onların suç ortakları nasıl oluyorda bir anda "Kürtlerin koruyucu meleği" olup "insan haklarını koruyor”???

Bugüne kadar ve bugünde Kürtlerin katledilmesi için uşak iktidarları ve kendileri tarafından kullanılan silah ve techizatlar bu iyilik meleği (!) güçlerin değil midir? Bu anlayış ve tavırlarınızla Kürt halkı ve ulusuna ihanetin zeminlerini hazırladığınızın veya buna ortak olduğunuz un farkında mısınız?

Konumuzun başında Güney Kürdistan'daki "Çekiç Gücün" geçici olmadığını, uzun vadeli hesaplar için oluşturulduğunu belirtmiştik. İşte bu gerçeklik görülmediği ve uzlaşıcı davranıldığı içindir ki Kürdistani Cephe emperyalist devletlere ve TC'ye daha bir sırtını dayayarak onların kucağına oturdu. Ve PKK'ya karşı ortak bir hareketle de pekiştirmiş oldu.

"Güneş balçıkla sıvanmaz", özdeyişinde olduğu gibi, gerçekler bu kadar açık ve net iken, hala da kalkıp Kürdistani Cephenin ilişkilerini "diplomatik" ve "eşit koşullar la sürdürülen ilişkilerdir" diye lanse etmenin ve savunmanın adı, Kürt halkına olduğu kadar Kürt ulusuna oradan da dolaylı olarak dünya ezilenlerine kadar herkese zarar veren "gerici" ve "teslimiyetçi" anlayış ve tavırlar değil de, nedir?

Marksist teoriye ilgi duyan ve gözü milliyetçilikten uzak herkesin görebileceği gibi, Kürdistani Cephenin emperyalist devletlerle sürdüre geldiği ilişkiler emperyalizmden uzaklaştırmak yerine onları emperyalistlere daha çok yaklaştırdığını ve denetimlerine soktuğunu rahatlıkla görebilir.

MLM bilimini savunan ve ona asgari ilgi duyan, ondan da öte tutarlı devrimci-demokrat kişi veya kişiler, hiçbir zaman ne emperyalist güçlerin kendi topraklarında üs kurmasını ne de başka güçlerin başka ulus ve ülkelerin toprakları üzerinde üs kurmasını savunmazlar.

Çünkü, bu askeri güçler ezilenlerin dostu değil, düşmarndır. Dolayısıyla bu karşı-devrimci güçlerden yardım adı altında destek de istemezler. Karşı-devrimci güçler arasındaki çelişkiden yararlanmak farklı şey, bunlara sırtını dayayarak yardım etmek

PARTİZAN 10_sf.21

Devam edecek.

farklı şeydir. Daha açıkçası, karşı-devrimci iktidarlar (devletler) arasındaki çelişkilerden yararlanmak demek, Kürdistani Cephenin yaptığı gibi birini diğerine tercih etmek demek değildir! Bu bilimsel anlayış ve tavrın aksini savunmaya kalkışanlar olsa olsa burjuvazi ile onun ipliğinden dokunmuş küçük burjuvalarla, onun ideolojik düzlemdeki temsilcileri olur ancak. Bu teoriye neresinden bakılırsa bakılsın (kendi özgücüne ve müttefiklerinin gücüne güvenmeyen) bu teorinin reformist/revizyonist ve oportünist düşünceler olduğu ortada.

Evet, Güney Kürdistan'daki cephenin başını (eken IKDP ve YNK ulusal niteliğe sahiptirler, fakat bu güçlerin ulusal niteliğe sahip olmaları başka şeydir, bu güçlerin desteklenmesi ise başka şeydir.

Dahası, bu güçlerin ulusal niteliklerini tespit etmek farklı bir durumu oluştururken, bu güçleri karşı- devrimci olarak nitelendirmek ise farklı bir durumdur. Bunlar birbirine karıştırılmamalıdır. Bunun açılımını konumuzun akışı içerisinde yapacağız.

Çelişkilerden yararlanmak demek birinden vazgeçip (Irak'tan) diğer güçlere sırtını dayamak değildir dedik. Ve Irak'tan kurtulayım da kim gelirse gelsin anlayışı ve tavrı Kürt halkına ve ulusuna ihanettir.

Hem Irak'la tüm bağlarını kesmeyen bir hareket "bağmsız" olamayacağı gibi, emperyalist devletlerle de başını kesmeden bağımsız olamaz. Aksini düşünmek gerçekleşmesi imkansız bir ütopyadır! Burjuva önderlikli ulusal kurtuluş hareketlerinin tarihsel tecrübeleri göstermiştir ki, ulusal burjuva önderlikli hareketler birinden kopmadan diğerine bağlanıyorlar.

Yani, emperyalizmden kopmadan ona bağlanmaktadırlar. Bu bağlamda, Güney Kürdistan’da etkin olan güçlerin, gerek çekiç güce evet demeleri ve onu davet etmeleri, gerek emperyalist icazetli federasyon ilanları ve gerekse emperyalist devletlerin ve TC'nin emriyle PKK'ya karşı harekata katılmaları bu bağlanmanın birer somut göstergesi değil midir?

Aksini iddia eden varsa, o gerek emperyalizmin karakterini gerekse Kürdistani Cephe (IKDP ve YNK) karakterini bilmiyor ya da kavramıyor demektir.

Çoğunluk Kürt milliyetçisi akımlar, "nasıl olurda emperyalizm Kürt fedarasyonunun kurulmasına izin verir?", ”bu emperyalistlerin karakterine ters düşmez mi”?

 gibisinden sorular sorabilirler.

Evet,

 ilk bakışta bu durum çelişkiler arzetmektedir. Fakat olgular, neden ve sonuçlarıyla birlikte somut bir biçimde tahlil edildiği zaman hiçte çelişkili olmadığı ortaya çıkar.

Lenin'in emperyalizm ve ulusal sorun üzerine yazdığı tezlerinden haberi olan herkes, finans kapitalin, ulusal pazarlara tek başına hakim olmak isteyen ve  kendisine karşı çıkan ulusal hareketlere karşı olduğunu görür.

Çünkü, bu tip hareketler (anti-emperyalist) kendi çıkarlarını zedelemektedir. Dolayısıyla, kendi çıkarlarını zedelemeyen ulusal hareketlere ancak izin verirler. Buradaki açık amaç kendi çıkarlarını korumak ve sağlama almaktır. Ki bu da emperyalist devletlerin rekabet bilimine bağlı olarak ortaya çıkar. Bu, emperyalist savaşlar ın olduğu dönemlerde farklı bir biçim alırken relatif (geçici) barışın olduğu dönemde ise farkli biçimler alır.

PARTİZAN 10_sf.22

Daha açik bir deyişle, emperyalist devletler bu tip dönemlerde kendi çıkarlarını sağlama almak için ulusal hareketi kendisine yedeklemek ister. Emperyalistler açısından tek amaç bu iken, burjuva nitelikli ulusal hareketler ise, kendisinden güçlü egemen ulusa ya da bașka güçlere karşi mücadele ederken emperyalistlerden veya kimi faşist devletlerden destek almak için bu tip durumları"bulunmaz bir firsat olarak değerlendirirler.

IKDP ve YNK'nin bırakalım emperyalist güçlerden direkt olarak yardım istemelerini, bu güçler çatışma halinde oldukları güçlerden dahi geçmişte yardım almıșlardır.

Açıkcası, IKDP ve YNK arasındaki kardeş çatışmasında, IKDP lideri M. Mustafa Barzani, İran şahi Rıza Pehlevi'den yardım isterken, YNK lideri Talabani ise Irak faşist diktatörlüğünden yardım isteyerek onlara sığındılar.

Bu gibi karaktere sahip hareketler zor ve güçsüz durumda kaldiklarında kendi sınıf yapılarının gereği, "denize düşen yılana sarılır” özdeyişinde olduğu gibi onlar için düşmanın büyüğü-küçüğü pek önemli değil, yeterki kendisine ”yardim ve destek" versinler. Geçmişte gerek Rusya, gerek Amerika ve gerekse diğer emperyalist devletler bu yola başvurdukları gibi bu günde başvurmaktadırlar.

Lenin'in konuya ilişkin sözlerini aktarırsak ye- rinde olur:

” Finans kapital açısından tek tek küçük ulusların sahip olabilecekleri kadar, hatta “siyasi bağımsızlığa kadar” (abç) demokratik özgürlüğe sahip olmalarına razı olmak, böylece ‘’kendi” askeri operasyonlarının zarar görmesi tehlikesini kaldırmak, sadece – elde edilebilir—değil, trörstler için,kendi emperyalist politikaları için, kendi emperyalist savaşları için bazen daha karlıdır.

Siyasi ve stratejik, ilişkiler özelliğini görmezlikten gelmek ve ‘’emperyalizm’’ kelimesini ayırım gözetmeden, ezberden tekrarlamak,Marksizmden başka herşeydir.’’

  (MBK ve Em.Ek)

Görüldüğü gibi, emperyalizm ekonomik/siyasi ve askeri çıkarları için ezilen ulusların demokratik istemlerine razı olur. Hatta "siyasi bağımsızlıklarına kadar.” İşte çekiç gücü Güney Kiirdistan'da konuşlandırmaları ve arkasından da Kürt federasyonuna izin vermelerinin altinda yatan temel gerçek- lik, sözkonusu çıkarlardır.

Ekonomik çıkarlarının başında orta-doğu petrolleri gelirken, siyasi çıkarlarının başında ise, gerek Kürdistan'da gerekse diğer orta-doğu ülkelerinde olsun gelişmekte olan sosyal ve ulusal kurtuluş mücadelelerini bastırmak, boğmak veya kendi denetimi altına almak için ortadoğuda siyasi denetimi elinde tutmaktır. Ki, bu denetimi sağlamak ve operasyonlarını gerçekleştirmek için de çekiç gücü devreye sokmuştur.

Emperyalizmin federasyona izin vermesinin bir nedeni de,

Kürtlerin federasyonu atlayarak "bağımsız bir devlet" kurma haklarını engellemek ve federasyonla Kürtleri denetim altında tutmaktır. Bunların yanında bir de Saddam yönetimine karşı askeri operas- yonları sağlamak için çekiç gücü kullanmaktır. Sonuçta, bu gibi oluşumlara müsade etmesi ve oluşturmasının tek nedeni varsa o da emperyalistlerin çıkarlarının olduğu gerçekliğidir.

PARTIZAN 10_sf.23

Yoksa, amaçları, ne insan haklarını korumak (!) ne de Kürtlerin katledilmesini önlemekti. İnsan haklarının ve ezilen halkların bir numaralı düşmanı ve kanemicileri olan emperyalistlerin, insan hakları savunucusu ve kürt dostu oldukları görülmemiştir. Çünkü onlar iyiden/güzelden yana herşeyin baş düşmanlarıdır!...

Evet, Kürdistani Cephe ile emperyalist devletler (başta ABD) arasındaki işbirliği sonucu Kürt federasyonu kurulacağı açıklanırken, faşist TC yetkilileri bundan tedirgin oldular, fakat bu tedirginliklerinin görüntüde olduğunu da söyleyelim. Bu güçleri tedirgin eden yan, federasyonun kurulduğu veya kurulacağı değil, "bağımsız bir devlet haline dönüştürüleceği ihtimaliydi" Fakat, Kürdistani Cephe yetkilileri emperyalistlerle anlaştıkları üzere, yani "biz Irak'ın bütünlüğünü bozmayacağız, bu bütünlüğü koruyacağız, dolayısıyla bağımsız devlete doğru gitmeyeceğiz" gibi sözler verdiğinden ve onların (emperyalistler) sözlerinden çıkmayacaklarına dair açıklamalarda bulun- makla, arkasından da TC ile birlikte PKK’a karşı ortak hareket düzenlemeleri için teminat verince ve bunu da pratikte uygulayınca faşist TC'nin görüntüdeki tedirginliği de giderilmiş oldu.

Toparlayacak olursak:

Çekiç güç, dünya halklarının can düşmanı emperyalistler ve onların suç ortakları tarafından Güney Kürdistan'da topraklarının üs olarak kullanılmak üzere oluşturulan "imha" ve "işgalci" askeri bir ordudan başka birşey değildir.

Emperyalist güçlerin yarı-sömürge ve sömürgelerdeki askeri üsleriyle Çekil Güç arasında nitelik farkı yoktur. Her ikisi de, emperyalist yağmacılık ve onun çıkarlarının koruyucusudur. Dolayısıyla, çekiç gücün oluşturulmasının altında ne "insan hakları" ne de Kürt sevgisi (!) yatıyor. Bu yönlü sözler emperyalistlerin kendi planlarını gerçekleştirmek için birer aldatmacadan başka hiçbir anlam ifade etmiyor.

Çekiç Gücün niteliği ve üstlendiği misyon bu kadar açık iken, buna karşın Kürt milliyetçisi akımların hala da bu gücü "koruyucu kalkan", "Caydırıcı güç", "Kürt federasyonu için güvence" vb. gibi gerekçelerle savunmaları ve bunu oy vermelerinin altında yatan gerçeklik, sınıf mücadelesi yerine uzlaşmacılığı, direnme ve ilerleme yerine teslimiyet ve yozlaşmayı, özgücüne ve müttefiklerine güvenme yerine, dış güçlere ve düşmanlara güvenmek, devrim yerine düzen içi değişiklikleri tercih etmeyi vb. teorize eden düşünceler olduğu açıktır.

Bu düşüncelerin sınıf dokusu burjuva ve küçük burjuva sınıf dokusudur

İşte bu sınıf dokularının bir sonucudur ki çekiç gücün kalmasına evet, gitmesine hayır demekteler!..

Marksist olduğunu iddia eden, bırakalım marksistliği bir kenara tutarlı demokrat-devrimci bir kişi ya da kişiler dahi "imha ve işgal" edici gerici orduların kendi topraklarında üslenmelerine karşı çıktığı gibi başka ulusların

PARTİZAN 10_sf.24

topraklarında üslenmelerine de karşı çıkar. Ve bu üslerin kurulmasını istemez!... Çünkü, devrimci-demokratlığın önemli kriterlerinden birisi de ilhak ve işgalciliğe karşı olmasıdır!..

Kısacası, Birleşmiş milletler ve çekiç gücün niteliği ve misyonu kavramadan emperyalizme karşı doğru bir yöntemle  mücadele edilemeyeceği gibi, onun dümen suyuna da girilebilinir.

 

SINIF BİLİNÇLİ PROLETARYA BÜTÜN ULUSAL HAREKETLERİ NİTELİĞİNE BAKMADAN DESTEKLER Mİ?