Hakim Üretim Tarzı ve Küçük Burjuva Kafa Karışıklığı_2

belirlediği yerde kapitalizmin egemenliğinden söz edilemez. "Tefeci sermaye, sermayenin üretim tarzının henüz bulunmadığı bir sermayeye özgü bir sömürü yöntemi kullanmaktadır. (abç) Bu durum, kendisini burjuva ekonomisi 'çerisinde geri kalmış sanayi koşullarında ya da modern üretim tarzına geçişe direnen sanayi kollarında yinelenmektedir.- (12)

 

Bütün bunlar, bu tür sömürü biçimlerinin, aynı zamanda sermaye yetersizliği, para faizlerinin yüksekliği, kısacası üretken olmayan bir asalaklığa elveren bir ekonomik-toplumsal durumunda kanıtıdır. Üretim koşullarının devrimci'eştirilmesi için gerekli birikim sağlanamamakta, küçük üreticilerin üretim araçları sermayeye, emeğin kendisi metaemeğe dönüşememekte,herkes para aramakta, ancak çok azını bulabilmekte.

 

Çünkü, birikimlerin büyük bir bölümü yerli tefeciler, rantiyeciler, asalak hizmet sektörleri -devlet bürokrasisi ve en başta da tefeci emperyalist sermaye tarafından yutulmaktadır.

Bu nedenle bütün ulusal üretim sektörleride, yeniden-üretim güçlükle sürdürülebilmekte; felce uğrayan kırsal üretim, yeniden -üretim bakımından her geçen yıl daha da büyük güçlüğe düşmekte, büyük emek kitlesi emek pazarına sürüldüğü halde istihdam edilememekte, büyük işsiz kitlesi ortaya çıkmakta ve bu emekçiler yurtdışnda iş bulabilmek için büyük maceralara atılmakta, S.Arabistan, Libya vb. yerlerde içler acısı serüvenlere katlanmaktadırlar.

 

Yurtdışındaki işçi kitlesinin neredeyse ulusal ücretli-emek kitlesinin yarısına ulaşması, bunun çarpıcı göstergesidir. Özal hükümetlerinin bolca "kredi itibarından söz etmesi, emperyalistlerden borç para alma yeteneğinden övünerek oy avcılığına çıkması bundandır. Böylece, en başta emperyalist tefecilik olmak üzere para-ticareti ve faiz gelirleri cazip bir ekonomik yatırım biçimi olmaktadır.

 

Herkes üretken yatırım yapmak yerine kupon kesmeyi, faizcilik ve tefecilik yapmayı tercih ediyor. Üretken-sermaye yatırımları -ülke baştan başa bakir durumda olduğu halde yeterli ilgiyi uyandırmıyor, çünkü emperyalist mallar karşısında bu çok riskli bir girişimciliktir.

 

Bu yüzden sermaye, bizzat iş adamlarının deyimiyle "üretken-yatırım alanlarından kaçıyor!’’

Dolayısıyla, ticaret ve tefecilik kazançları karşısında ancak güldürebilen sanayi teşvik prim ve kolaylıkları bir işe yaramıyor, tersine, bunlar, yine üretim-dışı alanlardaki vurgunlara istismar ediliyor. Yani demek oluyor ki, ülke ekonomisinin yarı-feodal yapısal özelliğinden dolayı, rantiye kârları, sanayi kârlarının sınırlarını tartışmasız biçimde belirliyor.

 

Marks'ın, bir yüzyıl önce gözlediği bu durum için vardığı hüküm şudur:

 

"Artı-emeğin üreticiden doğrudan doğruya ve zorla biçimsel boyunduruğu altına girmediği bazı ara biçimlere (abç), ... bu gibi biçimlerde sermaye henüz emek sürecini doğrudan denetim altına almış değildir.(abç)

 

El zanaatları ile tarımı eski geleneksel biçimi ile sürdüren bağımsız üreticilerin yanıbaşında, bunların üzerinde asalak gibi beslenen tefeci ya da tüccar sermayesi vardır. Bir toplumda bu tür sömürünün egemen oluşu halinde, kapitalist üretim tarzına burada yer olmaz. .(abç)

Marksizm hayellerle değil,gerçeklerle ilgilenir.Çünkü o, bilimle tam uygunluk içinde hareket

eder. Bilimin nesnesi gerçektir.

 

 

En çok "ilerici" hayaller kurabilenler Wilerici" kimseler olabilseydi, M.Yılmazer"i de bu "en ilericiler arasında sayabilirdik,ama Marksist asla.

Türkiye’de sosyalist olmayı, Türkiye'nin kapitalist olduğunu söyleyip söylememeye bağlayan biri nasıl Marksist olabilir. Bu aynı zamanda Marksizmin sadece kapitalist bir topluma uygulanabileceğini varsayan, ya da sadec ekapitalist toplumda devrimcilik ile bilimin geçerli olabileceğini sanan bir düşüncedir.

 

Böyle bir kafa ne işçi sınıfının, ne de diğer emekçilerin dostu olamaz. Marks, 1861 Amerikan devrimini açıkça övdü ve deşteklediğini, bizzat burjuva liderine kutlama mesajları göndererek belirtti.

 

 Lenin, Meksika köylü hareketini sempatiyle destekledi ve önderi Zapata ile sürekli yazıştı.

 

Marks ve Lenin, bu hareketlere işçi sınıfının önderlik etmesini elbette çok isterdi.

 

Ancak toplumsal koşullar ve işçi sınıfının durumu buna elvermiyordu. İşçi sınıfı hareketi, ABD'de bile ancak 15/20 yıl sonra iddialı hale gelebildi. İşçi sınıfının böyle büyük toplumsal devrimler karşısında oturup durması korkunç bir şeydir.

 

Sorun, "daralan üretim tarzı" ve "dağılan sınıf" açısından bakıp bakmama sorunu değil, sorun şudur: bu burjuva demokratik devrim sürecinde işçi sınıfının devrime öncülük etmesi ya da onu burjuvaziye veya kendi haline bırakmasıdır.

 

Yoksa işçi sınıfı için romantik sözler ederek ona dost olunamayacağı gibi, yarı-feodal toplum çelişkileri ve temel gücü yerine, kapitalist üretim tarzının çelişki ve temel gücünü koymakla da sosyalist olunmaz.

 

Gerek tek tek ülkelerin toplumsal durumu ve çelişkilerin ve gerekse uluslararası durum ve çelişkilerin yerine kendi ütoğyalarını, Marksist bilim yerine kendi revizyonizmlerini koyanların "reel sosyalizmi" nerelere getirdiğini işte görüyoruz.

 

Bu teorinin ülkemizdeki birçok eklentisinden birisini savunan M.Yılmazer, l.Kaypakkaya'ya "köylü devrimcisi", "sosyalizm düşmanı" diyeceğine kendi sefil haline bakmalı.

 

Çünkü, bugün dünyanın çeşitli yerlerinde anti-emperyalist, anti-feodal mücadele yürüten gerçekten burjuva ve köylü devrimcileri bile ondan bin defa daha devrimci konumdalar.

 

Marks şöyle diyor:

 

"İçerebildiği bütün üretici güçleri gelişmeden önce, bir toplumsal oluşum asla yok olmaz; yerine ve daha yüksek üretim ilişkileri, bu ilişkilerin maddi varlık koşulları, eski toplumun bağrında çiçek açmadan asla gelip yerini almazlar. Onun içindir ki, insanlık kendi önüne, ancak çözüme bağlayabileceği sorunları koyar, çünkü yakından bakıldığında, her zaman görülecektir ki, sorunun kendisi, ancak onu çözüme bağlayacak olan maddi koşulların mevcut oluduğu ya da gelişmekte bulunduğu yerde ortaya çıkar. (abç)

 

Geniş çizgileriyle, Asya üretim tarzı, antik çağ, feodal ve modern burjuva üretim tarzları, toplumsal ekonomik şekillenmenin ileriye doğru gelişen çağları olarak nitelendirilebilir." (14)

 

Görüldüğü gibi, Marksizm dışı sınıfına dalkavukça laflar eden bir edebiyat akımı değildir. Objektif bir toplumun iç çelişkileri ve devrimci devrinimlerinin yerine M. Yılmazer ve diğer "sosyalist"lerimizin kafalarındaki çelişkileri koyarak atlayamayız; böyle ebem kuşağında ip atlama yeteneği ile sosyalist olunmaz.

 

 Yılmazer'in temsil ettiği çizginin bilinen bir sürü yanlışını burda sıralamak gerekmez, sadece şunu söylemeliyiz ki, bütün bunlar kendi dünya görüşlerinin genel sistematiğine tamamen uygundur.

 

Çünkü, idealizm her şeyi tersten görme ve gösterme özelliğine sahiptir.

 

 örneğin, "kurtuluş savaşı, ... aynı zamanda Osmanlılıktan burjuva düzenine geçiş" (!) olduğuna göre, bu noktada sınıflar konumunda bir altüstlük" olmalı diyor, yani devrim olmalı demek istiyor.

 

Elbette gerçek hiç de öyle değil, Feodalizmden kapitalizme geçiş, "Osmanlılıktan’’ cumhuriyete geçiş şeklinde anlamak, sultanın yerine cumhurbaşkanı, vezirlerin yerine bakanlar, Meclis-i Mebusan'nın yerine TBMM'nin geçmesine bakarak kapitalizme geçildiğini sanmak, tam da idealist bakış açısı ve burjuva tarih görüşüdür. Oysa gerçek şudur ki; çağımızda üretim tarzında hiç bir değişiklik olmaksızın, birçok krallık, şahlık ve sultanlık "cumhuriyet" adıyla değiştirilmektedir.

 

Özellikle büyük toplumsal hareketlere gebe ülkelerde bunu tercih ediyorlar, çünkü emperyalizmin ve işbirlikçilerinin çıkarına daha uygundur. Halka karşı ilkel üretim koşulları ve emperyalist sömürüyü gizlemek için, "modern"lik izlenimi veren "cumhuriyet" teriminoloji ve biçimlerini kullanıyorlar.

 

O yüzden, İ.Kaypakkaya, günde birkaç tanesi yuvarlanan bu taçları' kim alıp başha koymak ister derken tamamen haklıdır. Gerçekten eğer, "krallık" ya da "Cumhuriyet adlarına bakarak karar vermek doğru olsa, 350 yıllık İngiliz ve neredeyse yüzyıllık Japon kapitalizmine "feodalizm" demek gerekir;

 

çünkü bunların adları hala "kralılk’’ ve "imparatorluk"tur. Bilindiği gibi burjva tarihçileri, sorunun daha çok hukuki ve siyasi biçimleriyle ilgilenirler.Onlar için, toplumsal üretim, yeniden-üretim faaliyetleri sırasındaki insanlararası ilişkilerin toplumsal hareket ve ilerlemedeki rolü pek önemli değil; önemli olan siyasi, hukuki ilişkilerdir; bunlar da genellikle "büyük adamlar" ekseninde tezahür etmektedir, vs...

 

Bu yüzden idealist burjuva tarih görüşü için sözgelişi, herhangi bir ülkenin sosyalist sayılması için, adının "sosyalist" olması ve bir de "sosyalist anayasalarının bulunması yeterlidir. Ama emekçiler bu bürokratik burjuva diktatörlüklerine, "hırsızlar bizi kandırdınız", "iktidarın içeriğinden bizi tamamen boşaltarak kendi diktatörlüğünüze dünüştürdünüz" deyip bu "sosyalist"lerin üzerine yürüyüp de yeryerinden oynayınca, bu kez işi çılgınlıkla, emekçilerin aklını kaçırmakla açıklamaya kalkışırlar; bunlar kendilerinin sömürüleceği burjuva düzeni istiyor...

 

 

Sanki öteki sömüren burjuva düzeni değilmiş gibi, biraz demokrasi istemelerine çılgınlık deyiveriyorlar. Tıpkı bunun gibi, toplumsal tabanında hiçbir değişiklik olmaksızın, "Osmanlılıktan" cumhuriyete geçiş, feodalizmden "burjuva düzenine geçiş sayıyorlar. Halbuki gerçekte olan şey; sömürgeliciğin tasfiye edilmesi, yarı-sömürge statüsünün (eski bazı aşırı kapitülasyonlar azaltılarak) sürdürülmesi ve Türk komprador burjuvalarının, asker ve bürokrat burjuvazinin ve toprak ağaları ile din adamlarının egemenliğinin "cumhuriyet" adı altında yeni baştan düzenlenmesidir.

 

 

Genel olarak düşünüldüğünde, Marks'ın esas olarâk yaptığı şey, volantirist (iradeci) görüşleri,tarihsel materyalizme dayanarak yerle bir etmek olmuştur. Ama bu, ölülerin yeniden dirilmesi dileğiyle mezarlarını sabah-akşam ziyaret edip huşu içinde tanrıya yalvaranların artık hiç bulunmadığı anlamına gelmez.

 

Tersine, insanların bilgisizliğinin "uyanık" politikaların nesnel dayanağı haline geldiği her yerde bunların kürsüleri inanılmaz bir hızla dolar ve çoğalır! Ama harekete kalkışan yığınların aldatılması fazla uzun sürmez.

Bu gürüttü hengamesinin alt edilmesi için diyalektik tarihsel materyalizmin bir tek kürsüsü bile yetebiliyor; tarih buna tanıktır. Oysa sayıların ondalık kesirlere bölünmesi, toplamım ve niteliğini asla değiştirmez.

 

GERİ TOPLUMSAL KOŞULLAR NEDEN GİZLENİYOR?

 

Gerçek, şeylerin sürekli gelişim ve değişimi nedeniyle daima göreli bir özellik taşımakla birlikte bir çok algılama biçimi vardır.

Çeşitli sınıflara mensup süjelerinin bu algılama biçimleri tandansal değişiklikler, farklılıklar ve benzerlikler, dikkatlice incelendiğinde, herbirinin sınıfsal davranış çizgisini, istek ve eğilimini açığa vurduğu açıkça görülür. Büyük toplumsal hareketlerin iç devinim düzeninde, gerçeklerin algılanma biçimlerindeki, benzerlikten-ayrıllğa doğru kademe kademe ilerleyen bu farklılıklar, devrimle-karşı devrim arasındaki ara basamak ve uzaklıkları da belirliyor.

         O yüzden bu algılama biçimlerine "basit şeyler" "basit insan yanılgısı" deyip geçmiyoruz, önemsiyoruz. Özal, Türk komprador ve uluslararası mali sermayenin bu tescilli adamı, neden, durmadan "biz artık kalkınıyoruz, ülkemiz artık sanayi ülkesidir, ihracatımızın % 75'i sanayi ürünleridir" diyor? Hergün, her yerde niye ısrarla bunu vurguluyor?

Özal, oyuncaklarını heyacanına kendini kaptırmış bir çocuk değildir; belli bir sınıfsal çıkarı temsil ediyor (bu işi ne kadar şakasız yaptığını da MESS Başkanlığı döneminden biliyoruz) ve dikkatimizi biryerlerden başka yerlere çekmek, bir şeyleri gizlemek istiyor...

Ülkenin ekonomik,toplumsal durumunu inceleyen herkes hemen şunu farkeder:

Türkiye'de bugüne kadar ne tarım ne de sanayi sayımı ciddi biçimde yapılmamıştır. Oysa bu ne kadar kolay bir iştir! Düzenlenen istatistiklerin çoğu güvenilmez, yetersiz istatistiklerdir. Örneğin, "Başbakanlık Devlet İstatistikleri Enstitüsü"nün "Tarımsal Yapı veÜretim" adlı düzenli çıkan yıllık yayınının "Açıklama" bölümündeki şu sözlere bakın:

"Bu rakamlar objektif metodlara dayanan bilgiler değildir. Tarım teknisyenlerinin kendi bölgeleri hakkındaki izlenimlerine dayanan bilgiler niteliğindedir." Bir de, bu "teknisyenler" Özal gibi pireyi deve yapan kimselerse, varın bilgilerin güvenilirliğini siz düşünün!

Dünya üstünde süren sınıf mücadelesi, sınıfların ekonomik çıkarlarını savunma mücadelesi, muazzam çapta propaganda ile elele yürüyor. Kapitalist dünya "demokrasi insanca yaşama ve ilerleme" konularında akılalmaz bir sahtekârlıkla, karmaşık dev iletişim imkanlarını kullanarak insanları aptallaştıran propagandalar yürütüyor. Şimdi, eski sosyalist ülkelerde iktidarı ele geçiren bürokrat burjuvazinin yarattığı durumu fırsat bilerek, sosyalizmin ütopya olduğunu, ekonomik ilerleme sağlayamadığını, demokrasi ve insanca yaşama konusundaki iddialarının boş çıktığını; buna karşılık kapitalizmin iyi olduğunun ispatlandığı safsatasına da- yanan bir propaganda yürütüyor.

Neden?

Çünkü insanlar bu propagandaların dayandığı güzel şeyleri istiyor. Sosyalizmin insan yaşamında uyandırdığı canlılık, ilerleme, insancıl değişiklikler ve yaygınlaştırılan toplumsal gönenç, emperyalist gerici dünyayı tepeden tırnağa sorgulayan sarsıntılara uğrattı.

Batı Avrupa'dan yüzyıldan fazla geri olan Rusya, devrimden sonra çok kısa bir zamanda onları geride bıraktı. Çin ve diğer yarı-sömürge halklar, devrimden önce açlıktan kırılırken, kısacık bir zamanda görülmemiş hızda bir ilerleme kaydettiler ve modern uluslar haline geldiler.

Oysa emperyalizmin güdümündeki Hindistan, Türkiye, İran vd.leri nerdeyse yerinde sayıyorlar. Öyleyse dünya insanlığının gözünü açan bu tehlikeli, tahrik edici pırıltıyı yoketmek gerekir. Zoru denediler olmadı, ışık her tarafa yayılmaya başladı; içerde vurmayı denediler,sonunda başardılar. İktidarı ele geçiren, güzelliğin kalleş katilleri, artık, "sosyalizm insancıl ve ilerletici değil" safsatasını sözde kanıtlamaya koyuldular.

Sosyalizmin her bakımdan muazzam üstünlüğü karşısında ölüm telaşına düşen emperyalist gerici dünya, böylece, "sosyalizm" (!) adına kendilerinin kötü bir kopyası olan sosyalizm yıkıcılarının toplumsal düzeniyle kendilerini kıyaslayarak, yeniden sözde "üstünlük” propagandasına giriştiler. Demek ki, emperyalizm ile yerel gerici sınıf sömürüsünün tipik bir uzlaşmasını temsil eden ve alttan alta gerici ne varsa hızla onları örgütleyen Özal kliğinin, gerçeği, geri toplumsal koşulları gizlemesi çok önemlidir! Engels'in dediği gibi, sınıfsal gerçeklere dayanmayan hiç bir dini, hukuki, kültürel, politik olay yoktur.

Arlık niye bu kadar geriyiz?

 Biz de diğer halklar gibi yaşamak istiyoruz! Sizin alaturka düzeninizden bıktık! Toplu iğne ve kemer tokasını bile ithal etmek ne biçim saçmalıktır!" diye homurdanan halka, Özal şu mesajı vermek istiyor: Evet, biraz geriyiz, ama ilerliyoruz. Sosyalizime daha çok ilerleyemeyiz ki! Sabırlı olun, bakın itibarımız çok, Batı devletleri bize yardım ediyor. Allahan izniyle çok yakında onlara ulaşacağız. Solculara inanmayın ki istediğimizi yapalım...

 

Ülkenin bütün maddesel zenginliklerini emperyalist talana sonuna kadar açan, onun güven ve şefkat dolu kollarına kendini bırakan bu "Anadolu’’ , kendi çıkarlarını daha iyi hangi sözlerle savunabilirler, sayın Yılmazer? Siz, sömürge olgusunu abartmayalım derken onların korkusuyla tamı tamına çakışıyorsunuz!      

 

Evet, Türkiye'de  ‘’kör gözlere batasıca" bir gerçek var, ama böyle farklı sınıflar tarafından farklı söyleniyor işte.

 

Mesele bir ‘’kör’’ lük meselesimidir acaba? Sanmıyoruz…mesele, düzenle ‘’güçlü hesaplaşmalar’’a girişmeyi göze alamayan M.Yılmazer gibi küçük burjuvalarımız umudu düzenin santim santim ilerlemesine bağlamış durumda‼ Olanı değil, olmasını istedikleri şeyi anlatıyorlar….düzen santim santim ilerlerken, kendilerinide ezince, arada bir kentlerde protesto eder, öfkelerini yatıştırılar olur biter…Devrim gibi tehlikelı bir maceraya ne gerek var.

 

Sorun feodalizmi yeterinden fazla abartmak  ya da kapitalizmi olduğundan geri gösterme sorunu değil, hakim üretim biçimini saptama sorunudur..Çünkü bu, toplumsal devrimin nasıl yapılacağının anahtarını, çelişkilerini veriyor.Kapitalizmin hakkını yemek şöyle dursun, belki de gelişmesini sizden daha iyi görüyoruz.

 

Bir kez, sizin tanımladığınız kapitalizmde, kapitalizmin gerçek öncül ve katagorilerini kullanarak kapitalist olmayan ‘’ kapitalizmi ’’ çıkarırsak, elimize tutuşdurduğumuz kanıtlardan geriye çok az şeyiniz kalır.Çünkü elinize farkında olmadan farklı şeyler almışsınız.

 

 

Yarı – feodal üretim tarzı, ‘’ katıksız feodalizm’’ değildir; Mao’ nun dediği gibi, ‘’ feodalizmle kapitalizmin binlerce özelliğinin iç içe geçtiği ‘’ bir üretim biçimi, bir geçiş toplum biçimidir.

 

Öte yandan, yarı-feodal terimi, eskinin egemenliğine dayanan yeni ile hem bir çatışma, hem bir uzlaşmayı da ifade ediyor.Bir yanda üretken-sermaye, bir yanda asalak-sermaye ( tefeci, ticaret ), bir yanda artı-değer üretimi, diğer yanda faiz ve rantiye gelirleri; bir yanda ücretli-emek, öte yanda küçük meta üreticileri ve başka biçimlerde bulunan feodal emek, bir yanda kapitalist rekabet, yanıbaşında feodal mülkiyet tekeli, devletin üretim üzerindeki yasak ve sınırlamaları; bir yanda kredi sistemi, onun yanında bunu katlıyan faizleriyle tefecilik…

 

Bir yanda dinsel eğitim ve kurumlar, öte yanda laik burjuva eğitimi vs.vs….

 

(Bütün bu içiçe geçişlerde, feodalizmin ekonomik öğelerinin hala hakim durumda olduğu üzerinde ilerde duracağız.)

 

Marks’ ın bizzat ‘’ yarı-feodal ’’ terimini kullanarak da (15) yaptığı yarı-feodal ekonomik yapı çözümlemeleri de Mao’ nunki ile aynıdır. Keza hem Marks’ın hem Engels’ in 14. ,15. yüzyıl İngiltere’si için yaptığı tahliller gözönünde bulundurulduğunda ve Engels’in 14. Yüzyıl İngiliz krallığı için ‘’burjuva krallığı’’ demesini de hatırlarsak, yarı-feodal toplumsal yapının özelliklerini daha iyi anlarız.

 

Çünkü 14. – 15. Yüzyıldan 17. Yüzyıla kadar süren İngiltere’deki bu tipik ’’geçiş ekonomisini ’’

hala feodalizmin egemenliği (( yeniden eskiyle uzlaşması sadece eski karşısında güçsüzlüğünden ileri gelebilir))…Ve zaten burjuva devriminin 1640’ da yapıldığını biliyoruz.

 

Aynı şekilde Engels’in 19. Yüzyıl Almanya’sının ekonomik ve sosyal durumuyla kıyaslandığında gene aynı şeyi, ‘’ feodalizm ile kapitalizmin binlerce özelliğinin içiçe geçtiği’’ bir ekonomik-toplumsal yapı görüyoruz.Lenin’in ‘’ Rusya’da Kapitalizmin Gelişmesi’’ yapıtı dikkatlice incelendiğinde, gene aynı öncülerin, aynı içerikle kullanıldığını görüyoruz.

 

Tek bir dünya görüşüne dayandığı için, değişk zamanda ve değişik yerlerde bu kadar büyük bir mantıksal iç uyumlulukla bütün büyük Marksistlerin çakışması elbette anlamaya değerdir.

 

Ancak anlayabilmek için öncelikle mekanik ‘’yüzde" hesabını ve yüzeysel "bağdaşmazlık" kafasını bir tarafa bırakmak gerekir.

 

Bu mekanik düşünme tarzı, yarı-feodalizm konusunda kendisini şöyle gösteriyor:

 

Öncelikle feodalizmle kapitalizmin belli özellikte ve belli koşul lar altında onaya çıkan uzlaşmasında, bu uzlaşmanın karmaşık yapısı karşısında şaşırarak hakim yönü görmemek.

 

İkinci olarak, dolayısıyla sorunu yüzdeler kafasıyla açıklamaya çalışmak.

 

Üçüncüsü ve en önemlisi, bir üretim tarzını belirlemede temel, emeğin nesnel varolma koşullarından hareket etmek yerine, siyasi ve hukuki yanına takılıp kalmak.

 

Elbette, bu düşünme yöntemiyle, kapitalizmin feodalizmle belli bir ilişki ve çelişkisine dayanan yarı-feodal toplumu anlamak olanaklı değildir.

 

 Çeşitli yarı-feodal iktisadi yapıları incelediğimiz zaman, herbirinde kapitalist gelişme düzeyi farklı farklı olmakla birlikte,temel ortak özellik olarak hepsinde emek kitlesinin çoğunluğu hala doğrudan sermayenin boyunduruğuna girmemiş emekten oluştuğunu saptarız.

 

Ataerkil üretim koşullarında çalışan bu milyonlarca emekçinin çelişmesinin "emek-sermaye çelişmesi olduğunu ileri sürmek, ne sermayenin ne de kapitalist emeğin ne demek olduğunu ve dolayısıyla feodalizmin ne demek olduğunu bilmemektir.

 

 Köylüler; tefeciler, tüccarlar ve hatta sanayici kapitalistler tarafından sömürülüyor olmakla birIikte, bu emeğin kapitalizmin boyunduruğu altındaki kapitalist-emek olduğunu göstermez. Yarı-feodal geri üretim koşutlarına sahip ülkelerde, "emekçi, kapitalist tarafından sömürülüyor olmakla birlikte, emeğin henüz resmen sermayenin boyunduruğu altına girmediği ülkelerdir." (16)

 

 

Yılmazer, emeğin toplumsal koşullarının incelenmesi, hakim üretim biçiminin belirlenmesi ve buna dayanan baş çelişme ve temel güç saptamalarıyla, "en devrimci’’ sınıfın saptanması ve tercihini bilinçli olarak birbirine karıştırarak demagoji yapmaktadır. Öte yanda, irademize bağlı olmayan bir toplumsal devrim aşamasını, emeğin toplumsal koşullarının değişmesi, sosyalist üretim koşullarının olgunlaşması için kaçınılmaz bir aşamanın, bizim nihai amacımız ve isteğimiz olduğunu ileri sürmek, ‘’kapitalizmle sınırlı’’ bir devrim istediğimizi iddia etmekte aynı şekilde bir sahtekarlıktır.

 

 

Günümüzde, ülkemizin sömürücü sınıfları, neredeyse kapitalist sömürüyü normal karşıladıkları için esas olarak ki şeyi gizlemeye çalışmaktadırlar: Bunlardan biri, emperyalist sömürüdür; bu ‘’karşılıklı yardım’' (!) oluyor ve ülke ekoromisinin ‘kalkındırılmasına' (!) kullanılıyor;

 

ikincisi, feodal ilişkilere dayalı sömürüdür; bunu da, Türkiye'nin artık 'gelişen ükeler arasına girdiğini' iddia ederek gizliyorlar. 

Özal sıksık, Türkiye'nin dışsatımının 3/4'nün sanayi ürünlerinden oluştuğunu, artık bir tarım ülkesi olmadığımızı, Demirel ve diğerlerinin aksi teşhirlerine karşı ateşli ateşli savunuyor. Fakat hemen arkasından patlayan dışsatım skandalları, bu "ihracatların büyük ölçüde sahte olduğu,daha çok tüccarları ve çeşitli yeni vurguncuların ve rantiyecilerin, "vergi iadesi" ve başka kolaylıklar adı altında devlet tarafından desteklenmesine dayanan düzenlemeler olduğu açığa çıkıyor. (1) Böylece, türedi uyanık kompradorların sayısı, emperyalist şirketlerle metres hayatına başlayan yeni afiştelerin sayısı artıyor; yerel çaptaki müzmin asalaklar, böylece bu asalaklığını uluslararası boyutlarla birleştirerek kompradorlaşıyorlar. 

Yarı-feodal üretim tarzında, Marks'ın deyimiyle geri üretim koşulları, yalnız rantiye sınıflarının yaygınlığı, geniş küçük-köylü üretimi, ticaret ve tefeci sermayenin ağırlık taşıması ile kendisini göstermiyor, ayrıca bölgelerarası, hatta aynı ilde iktisadi eşitsizlikler ve farklılıklar anlamına da gelmiyor. 

Bu yüzden doğal üretim koşullarının ara gözenekleri geniş çapta tefeci ve ticaret sömürüsünün yaşamasına ve sığınmasına olanak tanımakta, bu gevşek, serüvene elverişli, verimde vs.de hala modernsermaye ve teknolojinin  eşitleştirici ve dolayısıyla sabit-sermaye ağırlıklı üretim yerine doğal etkenlerin belirlediği bir durumla karşılaşıyoruz. Dolayısıyla bu durum, aynı zamanda yaygın "girişim kârlarına ve "farklılık rantları"na da önkoşul olmaktadır. (2)

Sansasyonel zenginlik haberleri, türedi zenginlik vs.ninde, güvensizlik, istikrarsızlık ve serüvenci ekonominin de nedeni budur. Bütün bunlar kapitalist gelişmeye doğru orantılı olarak ortadan kalkacaklardır.

 Dolayısıyla oranların ters yöndeki büyüklüğü, kapitalist olmayan üretim koşullarının büyüklüğünün de göstergesidir. Ne var ki, yarı-feodal üretim  tarzıyla hakimiyeti, komprador, tüccar ve tefeciler ile her türlü serüvenci vurguncunun varlık koşulu olduğu, bu tür sömürüyü yalnız olanaklı değil, aynı zamanda kârlı da kıldığı için bu ilişkileri yeniden-üretme, koruma ve sürdürme eğilimindedirler.

 Bu aynı elverişlilik emperyalist sömürünün de önkoşuludur. İşte bütün bu gerici öğelerin asalak iktisadi temel üzerinde buluşmalarını anlayamadık mı, feodalizmin gücünü anlayamayız!

KAPİTALİZMİN HER ŞEYE RAĞMEN GELİŞMESİ, ÖNÜNDEKİ GERİCİ ENGELLERİN OLUMLU VE

'YENİLEYİCİ'LİĞİNİN KANITI DEĞİL, ONLARIN SİYASI BİR DEVRİMLE TASFİYESİNİN KAÇINILMAZLIĞININ KANITI OLABİLİR.

 

Türkiye'de uzun yıllar gençlik ve aydın hareketi; bunların anti-emperyalist/yurtseverlik ve anti-feodal/demokratiklik içeriğine dayanan sloganları hep ağırlıktaydı. Yüzyılımızın son çeyreğinde, işçi sınıfının ağırlığı giderek arttı ve  devrimci hareketin önderliğine de yansımaya başladı.

Bundan dolayı feodalizmin artık tasfiye olduğu, kapitalizmin hakim hale geldiği sonucuna varmak, yarı-sömürge, yarı-feodal ülkelerdeki devrimci hareketin gelişme sürecini anlamamaktır.

 Bu kaçınılmaz biçimde, işçi sınıfını ekonomizme ve basit sınıf bencilliği ile sınırlamaya götürmektedir; ve gerçekte olan da budur. Oysa gerçek şudur ki, işçi sınıfı giderek hareketin önderliğini aydınlardan ve demokratik-burjuva akımlardan alıyor, aynı devrim (demokratik devrim) sürecini kendi devrim programı ile birleştirerek sürdürmeye yekiniyor. Bu kaçınılmaz bir durumdur.

 

Bütün yarı-sömürge ve yarı-feodal ülkelerde aynı gelişmeyi görüyoruz. Çin'de Demokratik-burjuva önderlik 1927'de esas olarak miyadını doldurdu ve önderlik proletaryaya geçti, ancak devrimin karakteii hiç değişmedi ve 1949 Ekim'inde onu ba şarıya ulaştırarak sosyalist devrim sürecini başlattı.

Proletarya, sınıflararası ilişkiler alanından dikkatini kaçırdığı an, diğer emekçileri kurtarma görevini savsakladığı an, kendisi de kölelikten asla kurtulamaz. Bugün ücret sistemine karşı mücadeleye her işçi katılabilir, ama anti-emperyalist ve anti-feodal mücadeleye ancak bilinçli işçiler katılmaktadır. Eski üretim tarzına karşı mücadele, demokrasi ve özgürlük için mücadele, bağımsızlık için mücadele verince işçilerin "köylü devrimcisi olacağı, kendisini burjuva demokratizmi ile sınırlayacağı, sosyalist olamayacağı, hatta "sosyalizm düşmanı" olacağı safsatasını, sadece işçi sınıfını tanımayan M.Yılmazer gibi küçük burjuvalar düşünebilir.

 Kentlerdeki mücadelenin salt "finans-kapitale karşı" olduğu sanısı da boş bir ahmaklıktır. Gençlik ve diğer çeşitli meslek grupları ve sosyal tabakaların anti-emperyalist ve demokratik mücadeleleri bir yana, işçi sınıfının da bu yanlarını içermeyen, aynı yarı-feodal toplumsal tabana dayanan devlet otoritesiyle başı derde girmeyen tek bir hareketi yoktur.

 Çünkü, ülkemizde her toplumsal ilerici hareketi koşullayan budur:

Emperyalist baskı, feodal gericilik ve faşizm!

Böylece kentli emekçilerin sağlam ortak bir mücadele zemini doğmaktadır: anti-emperyalist, anti-feodal, anti-faşist mücadele... Emekçi sınıflardan hiç biri bu mücadeleye katılmadan kendi basit sınıf çıkarlarını da koruyamaz: İşçi sınıfı, bu harekete öncülük edebildiği oranda, hareketin özüne damgasını vurur ve devrimi kesintiye uğratmadan sosyalizme doğru ilerletebilir.

Devrimci hareket milyonlarca sessiz, suskun, ufalanmış, dağınık köylü kitlelerine yayılmadıkça, "kentlerdeki güçlü hesaplaşmalar"ı papagan gibi tekrarlayarak, M.Yılmazer vari kötü teoriler lehine bundan sevinç duymak tam bir aymazlıktır.

Devrimci hareketin kentlerde sıkışıp kalması, "köylü devrimcisi" olmamak için, köylülerin gizli gücünü uyandırmaya çabalamaması, hareketin sadece başarısızlığını kanıtlar. Demokratik devrimin temel gücü olan bu geniş köylü kitlesi "kent sosyalistliği" adına kendi haline bırakılması, yalnızca muazzam devrimc bir güçten yararlanmamakla bırakmıyor, aynı zamanda onu ilkel üretim koşulları içinde mistik, kaderci, ve ataerkil gerici kültür biçimleri içinde bırakarak gerici sınıfların onu istismar ederek gerici otoritelerinin dayanağı haline de terk etmiş oluyor.

 

İşçi sınıfına böyle başarılı (!) bir strateji öneren sözde 'sosyalist' poltikacılar, kuşkusuz, köylülerin gizli gücünün farkında olarak onları en iyi kandırmayı beceren Demirel, Erbakan, Türkeş gibileri en başta alkışlarlar. Ve bunlar, büyük köylü kitlelerinin desteği ile iktidarlarını sürdürürkan, bizim bu 'sosyalist'lerimiz de 'sosyalist' hayalleri ile kentlerin kuytu köşelerinde bit ayıklamakla iştigal ederler.

Yılmazer'in baş çelişmeyi ele alış biçimi yalnız, ekonomik anlayışını açığa vurmakla kalmıyor, feodalizm konusundaki……….

Çeşitli gayri meşru yollarla elde edilen gelirlerin aklanması ve yine aynı karakterdeki, sözgelişi İ.Şahı ve Marcos gibileri tarafından kaçırılan gizli hazinelerin çeşitli aracılarla faizle kullandırılması ve para tranzaksiyonları, hayali ihracatın nedenleri ve kaynağı için M.N.Ülgen'in "ÖZALIZMİN ÇIKMAZINI AŞMAK İÇİN’’ kitabına bakınız.

‘’Girişim kârı’’ ve Diferansiyel rant" kapitalizmin hakim üretim oluduğu yerlerde de uzun süre devam eder. Ancak yarı-feodal üretim tarzının eşitsiz gelişme koşulları ve kapitalist ilk girişim olanaklarının sonsuz boyutları, bunların ne kadar yaygın olacağını açıklar.

 Devami var-------------------------