5.Türkiye’de Milli Baskının Şampiyonları ve Onların Suç Ortakları

Ülkemizde milli baskının asıl şampiyonları, komprador nitelikteki Türk büyük burjuvazisi ve toprak ağaları sınıfıdır. ABD emperyalizmi, bunların milli baskı politikasını ve ırkçılık politikasını desteklemekte ve kışkırtmaktadır.

Ama aynı suça, yani milli baskılara, daha sinsi ve daha ince metotlarla, milli karakter taşıyan Türk orta burjuvazisi de iştirak etmektedir.

Lenin yoldaşın deyimiyle bunlar:

“Bütün siyasi meselelerde olduğu gibi diller meselesinde de [tabii milli meselenin her alanında] bir elini (açıkça) demokrasiye uzatan ve öteki elini (arkalarında) gericilere ve polis ajanlarına uzatan ikiyüzlü bezirgânlar gibi davranmaktadırlar.”

Doğan Avcıoğlu’na, Ecevit’e ve bütün oportünistlerimize, M. Belli’ye, H. Kıvılcımlı’ya bakın!

Lenin’in bu tanımına nasıl da uyuyorlar.

Bunlar, bir yandan iktidarın elindeki feodal sopaya, bunun işe yaramayacağını ileri sürerek karşı çıkarken, öte yandan milli baskının daha ince ve kibar metotlarını tavsiye etmekten kendilerini alamıyorlar.

D. Avcıoğlu feodal sopayı sımsıkı kavramış, azgın ve fanatik Türk şovenistlerinin dahi savunmaya cesaret edemediği komando zulümlerini,

 “Bir Komando Subayı Anlatıyor” (Devrim Gazetesi)

 başlıklı iğrenç tefrikayla müdafaaya kalkıştı.

Bu zulmü şöyle savunuyor:

“Kadınları askerler aramaktadır. Kadınların aranmasında dedektör kullanılmaktadır.

Ağaların dışında, köylülerin herkesin gözü önünde dövüldükleri doğru değildir.

Soyundurma ve toplu olarak halkı yerlerde süründürme iddiaları asılsızdır.

Ancak yat-kalk talimleri yaptırılmıştır.

 Ayrıca bazı yerlerde silahlar ve kanun kaçakları teslim edilmeyince şüpheli kişilerin, etkili bir yol olan karısının ve kendilerinin soyundurulup teşhir edileceği tehdidiyle korkutulduğu doğrudur.

Fakat tehdidin ötesinde bir şey yapılmamıştır.”

D. Avcıoğlu ve benzerlerinin bu kaba şovenizmine ve iğrenç suç ortaklığına karşılık, M. Belli ve benzerleri daha gizli (ama yine de aşikâr) bir Türk milliyetçiliğinin …..

(Marksizm-Leninizm’le maskelenmeye çalışılan bir milliyetçiliğin) bayrağını olanca gücüyle yüksek tutmakta ve bunu “sosyalistlerin tarihi görevi” saymaktadır.

Türkeş’in ırkçı-turancı faşizminde bile “olumlu” bir yön bulan M. Belli, Kürt mesele[1]sinde şöyle diyor:

“Türkiye’de etkin topluluklar için ve özellikle Kürtler için ana dil ve kültür eğitimlerinin, merkezi, laik, devrimci bir cumhuriyet maarifi yönetiminde olmasını gerekli gördüğümüzü belirttik... Tarihi köklere dayanan Türklerle Kürtler arasındaki kardeşliğin, Türkiye’de ulusal birliğin, Türkiye’nin toprak bütünlüğünün hangi biçimde olursa olsun baltalanması, hem Türklerin, hem Kürtlerin gerçek çıkarlarına aykırı sonuçlara varır ve dünyanın bu bölgesinde emperyalizmin durumunu güçlendirir.” (abç)

Bu, hâkim millet şovenizminin ta kendisi değil midir?

Sözde milliyetlerin eşitliğinden yana görünüp, gerçekte devlet kurma imtiyazını sadece Türklere tanıyarak, Kürtlerin devlet kurma hakkını “ulusal birlik”, “toprak bütünlüğü” gibi demagojik burjuva sloganları ile ortadan kaldırmak en adi bir tarzda milliyetler arasındaki eşitsizliğin ve Türk burjuvazisinin imtiyazlarının savunuculuğunu yapmak değil midir?

Sosyalistler, herhangi bir ulus lehine en ufak bir imtiyaza, bir eşitsizliğe dahi karşıdırlar.

 Oysa Türkiye’de ulusal devlet kurma bugüne kadar bir ulusun, Türk ulusunun bir imtiyazı olagelmiştir ve durum halen de böyledir.

 Biz komünistler, hiçbir imtiyazı savunmadığımız gibi, bu imtiyazı da savunmayız,savunmuyoruz.

Kürt milletinin devlet kurma hakkını olanca gücümüzle savunuruz ve savunuyoruz. Biz bu hakka sonuna kadar saygılıyız;

biz,

Türklerin Kürtler üzerindeki (ve başka milliyetler üzerindeki) imtiyazlı durumlarını desteklemeyiz,

biz kitlelere bu hakkı tereddütsüz tanımayı öğretiriz, devlet kurma hakkının herhangi bir ulusun tekelinde imtiyaz olmasını reddetmeyi öğretiriz.

 Lenin yoldaş şunu diyor:

“Eğer ulusların ayrılma hakkı sloganını ileri sürmez ve onu savunmazsak, o zaman ezen ulusun sadece burjuvazisinin değil, ama feodal derebeylerinin ve despotizminin de oyununa gelmiş oluruz.”

 Bizim milli karakterdeki orta burjuvalarımız ve sosyal oportünistlerimiz, bir yandan imtiyazlara karşıymış gibi bir poz takınırken, öte yandan ve sinsice Türk burjuvazisi lehine mevcut imtiyazlara dört elle ve kıskançlıkla sarılıyorlar.

 Bu ikiyüzlü bezirgânlar, bir ellerini (açıkça) demokrasiye uzatırken, öteki ellerini (arkalarında) gericilere ve polis ajanlarına, azgın ve fanatik Türkeş milliyetçiliğine, feodal ırkçılığa uzatıyorlar, onlarla suç ortaklığı yapıyorlar.

 Milli baskının sadece Kürt halkına uygulandığı ne kadar yanlışsa, milli baskıyı sadece komprador burjuva ve toprak ağaları iktidarının uyguladığı da o kadar yanlıştır.

Milli karakterdeki Türk orta burjuvaları ve onların temsilcileri (Doğan Avcıoğlular, İlhan Selçuklar, onların izinde yürüyen bilumum Türk milliyetçileri), bunlardan en ufak bir farkı olmayan oportünistlerimiz (M. Belli, H. Kıvılcımlı,Aren-Boran oportünistleri ve daha sinsi olan Şafak revizyonistleri) milli baskının uygulanmasında Türk komprador burjuvazisinin ve toprak ağalarının suç ortaklarıdır.

Bunların sinsi milliyetçiliğiyle de mücadele edilmeden, Türk işçileri ve emekçileri üzerinde, bu milliyetçiliğin izleri de silinmeden çeşitli milliyetlere mensup işçiler ve emekçiler arasında, karşılıklı güven, birlik ve dayanışma sağlanamaz.

 

3. Milli=Ulusal= Baskının Amacı Nedir?

Milli Baskının Amacı Nedir? Şafak revizyonistlerine göre milli baskının amacı “Kürt halkını yıldırmak”tır. “Amerikancı iktidarlar, ağır zulüm ve işkencelere Kürt halkını yıldırmak için girişmiştir.” (abç) Elbette Amerikancı iktidarların bir amacı da, Kürt halkını yıldırmaktır. Hatta onların Türk halkı ve genel olarak Türk, Kürt, Ermeni, Rum, Arap, Laz vs. vs. bütün Türkiye halkı üzerindeki baskılarının amacı da halkı yıldırmaktır. Ama milli baskının amacı bu mudur? 

Öyle olsaydı Kürt burjuvazisine ve küçük toprak ağalarına yapılan baskı nasıl izah edilebilirdi? Kürtçeyi yasaklamanın ne anlamı kalırdı? Eğer öyle olsaydı, Amerikancı iktidarların Türk halkına uyguladığı baskıyla Kürt halkına uyguladığı baskı arasında ne fark kalırdı? 

Çünkü Amerikancı iktidarlar, Türk halkını da yıldırmak istiyorlar ve bu amaçla ona da ağır zulüm ve işkencelere girişiyorlar. Sıkıyönetim mahkemeleri, yüzlerce devrimci Türk işçisiyle, köylüsüyle, aydınıyla dolu. 15-16 Haziran olaylarından sonra, yüzlerce Türk işçi polis tarafında hunharca işkencelere uğratıldı. Toprak işgal eden Türk köylülerinin karakollarda pestili çıkarıldı. Önderler zindanlara tıkıldı. 

 O halde Amerikancı iktidarın amacı, “KÜRT HALKINI yıldırmak”tan ibaret değildir. Bu, bütün gerici iktidarların, milliyetine bakmaksızın bütün emekçilere karşı uyguladığı politikadır. 

Onun ötesinde,sadece “Kürt halkı” değil, bütün Kürt milleti (bir avuç büyük feodal beyler hariç),sadece “yıldırmak” için değil, aynı zamanda daha esaslı bir amacı gerçekleştirmek için de “zulüm ve işkencelere” uğratılır. 

Bu amaç nedir? 

Bu amaç, en genel ifadesiyle ülkenin bütün pazarlarının maddi zenginliklerinin rakipsiz hâkimi olmaktır. 

Yeni imtiyazlar edinmek, eski imtiyazları en son sınırına kadar genişletmek ve kullanmaktır. Bunun için hâkim ulusun burjuvaları ve toprak ağaları, ülkenin siyasi sınırlarını muhafaza etmek yolunda, ayrı milliyetlerin yaşadığı bölgelerin ülkeden kopmasını her ne surette olursa olsun engellemek yolunda büyük çaba gösterirler. Ticaretin en geniş ölçüde gelişebilmesi için gereklişartlardan biri de dil birliğidir. Bu amaçla hâkim ulusun burjuvaları ve toprak ağaları, kendi dillerinin bütün ülkede konuşulmasını isterler ve hatta bunu zorla kabul ettirmeye çalışırlar. 

Stalin yoldaşın ifadesiyle..............

“pazara kim hâkim olacaktır?” 

Meselenin özü budur, “Milli birlik”, “devletin ülkesi ve milliyetiyle bölünmez birliği ve bütünlüğü”, “toprak bütünlüğü” şiarları, burjuvazinin ve toprak ağalarının bencil çıkarlarının, “pazar”a kayıtsız şartsız hâkim olma arzularının ifadesidir.

Stalin yoldaş şunu da ilave ediyor: 

“Ama iş her zaman pazarda bitmez. Mücadeleye, ‘zorbalık ve aktif savunma’metotlarıyla hâkim ulusun yarı-feodal, yarı-burjuva bürokrasisi de gelir katılır... ‘Güçler’ birleşmekte ve ezilen ulus burjuvazisine karşı bir sürü kısıtlayıcı tedbirlerin uygulanması başlamaktadır, kısaca bir süre sonra soysuzlaşarak baskı biçimine bürünen tedbirler... Mücadele iktisadi alandan siyasi alana aktarılır. Gezi özgürlüğünün kısıtlanması, dilin konuşulmasına karşı çıkarılan engeller, seçim haklarının kısıtlanması, okul sayısının azaltılması, dini örf ve adetlerin uygulanmasına karşı çıkarılan engeller vb.,rakibin başına yağmaya başlar. Hiç şüphe yok ki, bu gibi tedbirler hâkim ulusun burjuva sınıflarının çıkarlarına yaramakla kalmaz, aynı zamanda  belirli amaçlar da güder.

 Hâkim bürokrasinin kast amaçları.” (Marksizm ve Milli Mesele, s. 25) Hâkim ulusun burjuvazisinin ve toprak ağalarının “pazar” için, hâkim bürokrasinin “kast amaçları” için uyguladığı milli baskılar, demokratik hakların gaspına ve kitle katliamlarına (yani jenoside = soykırıma) kadar uzanır. Türkiye’de jenosidin de birçok örnekleri vardır. Azınlık milliyetlerin emekçilerine yapılan baskı, böylelikle katmerli bir nitelik kazanır. Birincisi, sınıfsal amaçlarla, daha çok sömürmek ve sınıf mücadelesini bastırmak için emekçilere yapılan sınıfsal baskı; ikincisi, yukarda belirttiğimiz amaçlarla, yani milli amaçlarla azınlık milletin ve milliyetlerin hemen bütün sınıflarına uygulanan milli baskı. 

Komünistler, bu iki baskıyı birbirinden ayırdetmek zorundadırlar.

 Çünkü mesela,

 Kürt burjuva ve küçük toprak ağaları ikinci çeşit baskıya karşı çıkarken, birinci çeşit baskıya taraftardır. 

Biz ise, her iki baskıya da karşıyız.

 Milli baskının ortadan kalkması için, Kürt burjuva ve küçük toprak ağalarının mücadelesini destekleriz; ama öte yandan,sınıfsal baskının ortadan kalkması için onlarla da mücadele etmek zorundayız. Şafak revizyonistleri, milli baskıyla sınıfsal baskıyı bir ve aynı şey gibi göstermektedir. İki ihtimal vardır: Ya Şafak revizyonistleri halk kavramı içine Kürt burjuvazisini ve toprak ağalarını katmamakta, bu kavramı doğru olarak kullanmaktadır; o takdirde, 

Kürt burjuva ve küçük toprak ağalarının milli baskıya karşı mücadelesinin demokratik muhtevasını inkar etmek gibi Türk milliyetçiliğinin işine yarayacak sonuca varmaktadırlar.

 Ya da, Şafak revizyonistleri, yanlış olarak, Kürt burjuvazisini ve küçük toprak ağalarını da halk kavramı içinde düşünmektedir; o takdirde, Kürt burjuvazisine ve küçük toprak ağalarına karşı Kürt işçilerinin ve diğer emekçilerin mücadelesini göz ardı etmekte, Kürt milliyetçiliğinin değirmenine su taşımaktadırlar. İkisinden biri! 

Her iki halde de, 

Türk ve Kürt emekçilerinin birliği baltalanmakta, mücadelesi zarar görmektedir. Kürt halkına yapılan sınıfsal baskıyla Kürt milletine yapılan milli baskıyı birbirinden ayırmak son derece önemlidir. 

Yukarda belirttiğimiz gibi, bu iki baskının mahiyetleri, biçimleri başka başka olduğu gibi, amaçları da başka başkadır.
 

Burjuva Basın_Takvim_"DRONE'larla Kimyasal''

RUSLAR'IN COLANİ ile anlaşmaya çalışması göze batarken, İngiltere'nin Moskova'ya yaptığı basınç tüm şiddetiyle sürmekte. Rusya Federasyonu Silahlı Kuvvetleri Radyasyon, Kimyasal ve Biyolojik Savunma Birlikleri (RChBZ) Başkanı Korgeneral Igor Kirillov ve yardımcısı, Moskova'nın güneydoğusunda meydana gelen bir patlamada hayatını kaybetti.

Kirillov ve yardımcısı Ryazansky, Prospekt'teki bir evden çıkarken el yapımı bir patlayıcı infilak etti. Evin dışında bir elektrikli scooter'a yerleştirilen 200 gr. ağırlığındaki TNT uzaktan kumandayla başka bir aracın içinden patlatıldı.

MADALYA SAHİBİ 54 yaşındaki Korgeneral Igor Kirillov, 2017 yılından bu yana Rusya Federasyonu Silahlı Kuvvetleri Radyasyon, Kimyasal ve Biyolojik Savunma Birlikleri Başkanlığı görevini yürütüyordu.

Peki perde gerisinde ne vardı?

Ayak izlerini takip ettiğinizde bir İNTİKAM virajına ulaşıyordunuz... Gelin bakmaya gayret edelim...

UKRAYNA ve İNGİLTERE savaşın başından bu yana Kirillov'un savaş suçu işlediğini düşünüyordu. Ukrayna ordusuna karşı yasaklı kimyasal silahların kullanılması emrini verdiği için kesinlikle hedefti.

Hatta suikasttan saatler önce de Kirillov'un savaşın DOĞU ve GÜNEY cephelerinde "Yoğun şekilde kimyasal silah kullanın" talimatı verdiği öne sürülüyordu. Özellikle İngiliz istihbarat raporlarına göre savaşın başlangıcından bu yana Ruslar'ın yani KİRİLLOV'un UKRAYNA'ya 4 bin 800'den fazla farklı farklı yasaklı kimyasal mühimmatla saldırdığı not ediliyordu.

Ukraynalı istihbarat yetkilileri "DRONE'larla kimyasal serpinti yapılıyor ve askerlerimizin mevzilerinden çıkması ve hedef olması amaçlanıyor" açıklaması yapıyordu.

Korgeneral Igor Kirillov durmayınca İNGİLTERE de kendisine YAPTIRIM kararı alıyordu...

Bana göre olay bunların gölgesinde gerçekleşse de başka bir boyutu başka bir amacı vardı! İlginç olan da orasıydı sanırım...

Açalım... Bir yıl geriye dönelim...

Daha önce de yazmıştım.

Ukrayna Askeri İstihbarat Başkanı Kyrylo Budanov İNGİLTERE'ye çok yakın olan MI6 ile arasından su sızmayan bir isimdi. Putin'in canını en çok yakan isimlerin başında geliyordu. Rus istihbaratı savaşın başlangıcından bu yana 10 kez BUDANOV'u öldürmek istiyor ancak başaramıyordu...

Ruslar da vazgeçmiyordu.

Hatırlayanlar olacaktır...

Rusya'nın ÇEÇENİSTAN'da işlediği suçları yazan gazeteci Anna Politkovskaya evinin asansöründe öldürüldü. Putin muhalifi eski KGB casusu Litvinenko da olayın peşine düştü. KGB'den eski arkadaşları ile temas kurdu. "Olayla ilgisi olabilecek isimlerin listesini sana veririz" dediler.

Bunun üzerine heyecanlanan Litvinenko Londra'da bir BARDA eski arkadaşlarıyla bir araya geldi. O gün bilerek seçiliyordu. Arsenal- CSKA Moskova Şampiyonlar Ligi karşılaşması vardı.

Rus taraftarlarla birlikte AJANLAR da Londra'ya uçuyordu. Buluşmaya Litvinenko'nun KGB'den eski arkadaşları Andrei Lugovoy, Dmitry Kovtun ve Vyacheslav Sokolenko da katıldı. O görüşmeden sonra Litvinenko zehirlendiği için hastalandı. 22 gün sonra da öldü.

Ajan Skripal olayı da böyleydi. Rus istihbaratı ZEHİRLE gelmeyi seviyordu.

UKRAYNA tarafında ortadan kalkması geren isim BUDANOV'du.

Öyle düşünüyorlardı.

Ancak en az 10 girişim başarısız kalmıştı. Bunun üzerine hedef değiştirildi.

Geçtiğimiz yıl Budanov'un 30 yaşındaki eşi Marianna Budanova'ya saldırı başlatıldı.

Kiev Belediye Başkanı Vitali Klitschko'nun danışmanı olan Marianna Budanova, her geçen gün artan halsizlik ve ağrılardan dolayı şikayetçiydi. Hastalığın devamlı artış göstererek ilerlemesi üzerine kırmızı alarm verildi.

Yapılan incelemelerde Ukrayna İstihbarat Dairesi Başkanı Kyrylo Budanov'un eşi Marianna Budanova'nın cıva ve arsenikle sistematik bir şekilde zehirlendiği anlaşıldı.

Savaşın başlangıcından beri eşiyle OFİSTE yaşayan Budanova'nın zehiri nasıl aldığı tespit edilemedi. Ruslar belli ki canlarını yakan BUDANOV'un canını yakmak istiyordu. Hastaneye kaldırılan Budanova'nın tahlillerinde normal hayatta ve savaşta kullanılan maddelerin dışında başka unsurlar bulunuyordu.

Tüm oklar doğal olarak aynı adresi işaret ediyordu...

1993 yılında Kiev'de doğan Budanova, psikoloji yüksek lisansı yaptı. Kiev Belediye Başkanı'nın danışmanı olarak işe girdi. Böylece siyasete atıldı.

2022'de Elle dergisine, 2015-2017'de Kiev'deki askeri hastanede gönüllü olarak çalıştığını söyledi.

Ukrayna'nın şu an için "en önemli adamlar listesinde" başı çeken BUDANOV bir yıl sonra saldırıya saldırı ile karşılık verdi.

Karısını öldürmeye kalkan ismin Rus ordusunun nükleer, biyolojik ve kimyasal kuvvetlerinin komutanı olan Korgeneral Igor Kirillov olduğunu düşünüyordu.

Bunun için hazırlıklar başlıyor muhtemelen İNGİLİZ MI6'in büyük katkılarıyla KİRİLLOV üzerinden Putin'e mesaj yollanıyordu. İngilizler daha önce "SAVAŞTA DA OLSAN HUKUKUN DIŞINA BEDEL ÖDEMEDEN ÇIKAMAZSIN" diyordu.

Bu uyarıyı Kremlin'e yolluyordu. Kirillov suikastı tamamen Budanov'un eşinin zehirlenmesine karşı bir hamleydi. 2 bin Ukrayna askeri değişik zamanlarda zehirlenme şikayetiyle hastaneleri doldursa da KİRİLLOV işi şahsileştirmişti.

İngilizler'in yetiştirdiği Budanov da hem eşinin hem askerlerinin intikamı alıyordu.

Libya'da, Dağlık Karabağ'da ve Suriye'de BÜYÜK KAYBEDEN Rusya şimdi Moskova'da da kayıp yaşıyordu.

Kirillov Ukrayna'daki savaşın tanınan bilinen simge yüzlerindendi. Tasfiye edildi.

Ortadoğu'dan dışlanan Kremlin, şimdi içeride bu baskıyı omuzlarında hissediyordu.

Netanyahu'nun "Ortadoğu'nun yüzünü değiştireceğiz ve gerçekten de bunu yapıyoruz. Suriye aynı Suriye değil. Lübnan aynı Lübnan değil. Gazze aynı Gazze değil. Ve eksenin başı İran aynı İran değil, o da bizim kolumuzun gücünü hissetti" ifadelerini kullandı. Türkiye'nin SURİYE'deki ağırlığını da yanına getirirseniz PUTİN'in kayıplarla baş başa kaldığı görülmekteydi...

Tarihin doğru tarafı RUSYA'nın karşısındaydı.

Bakalım Putin bir cevap verebilecek miydi? Zor...

 

Kobanê Film 2023 | Full HD 2023 Film Kobanê- Berxwedana Kobanê

TIKLA

 https://www.youtube.com/watch?v=2KcC7mBpoKo

ANALİZ | Ortadoğu: Emperyalist Rekabetin-Çatışmaların Odağı_17 Aralık 2024

 "Tüm bu yıkıcı politikalara-ırkçı ve faşist hareketlere karşı işçi ve emekçiler cephesinde devrimci bir hareketin gelişme dinamikleri her zaman mevcuttur. Burada asıl olan, devrimci öznelerin bu emperyalist saldırganlığa, gericilik dalgasına karşı geniş emekçi yığınlarda oluşan tepkileri örgütleme ve mücadeleyi geliştirme becerisidir."

İçinden geçmekte olduğumuz yüz yılda, emperyalistler ve işbirlikçileri tarafından Afganistan, Libya ve Irak da yarattıkları sorunlara “çözüm” diye sunmuş oldukları projelerin yol açtığı yıkımlar bütün sonuçlarıyla karşımızda durmakta. 

Açık ki, alternatif olma iddiasıyla etnik-mezhepsel motivasyonla harekete geçen-geçirilen bu güçler, mevcut iktidarların değişimiyle birlikte, kendi ideolojik şekillenişlerine uygun olarak iç iktidar mücadelesine yönelirler. Çünkü her güç, diğer gücü varlığı için bir tehdit olarak görüyor.

 

Keza, bu temelde yoğun çelişkilerin yaşandığı ülkelere dışardan müdahale eden emperyalist odaklar da halkların birleşmesinin önünde engel olan tarihsel düşmanlıkları her fırsatta canlı tutmayı bir görev haline getirirler. Yani “böl-yönet” stratejilerinin hayat hakkı bulması için bu tablonun yaratılmasını bir zorunluluk olarak görüyorlar. Emperyalistlerin ve suç ortaklarının bu yıkıcı politikalarını boşa çıkarmak için, öncelikle ilerici-demokratik güçlerin ortak çıkarları doğrultusunda birleşerek mücadele etmeleri gerekir. Hiç kuşkusuz Ortadoğu gibi bir coğrafyada bu çizgide yürümenin zorlukları oldukça fazladır. Ama gerçek manada demokrasiye, özgürlüğe ancak bu yoldan varılır. Diğer tüm yollar sonuç itibariyle tuzaklarla doludur. Emperyalistler ve bölgedeki suç ortakları tarafından “çözüme” dair sunulan-açılan tüm kanallar tamamen onların bölgesel çıkarlarına ayarlıdır. Çıkarlarına ters gelişmeler olunca da açtıkları kanalları kapatırlar. Bu durum karşısında “yine ihanete uğradık” feryadı, ortaya çıkan hiçbir sonucun telafi edilmesine faydası olmaz.

 

Bu türden ihanetleri öngörmek için her zaman şu gerçekleri dikkate almak gerekir. Birincisi, tarihi tecrübeler açısından yakın süreçlerde hem genel hem de bölgesel bazda yaşanan pratiklerden öğrenmesini bilmeliyiz. Bu anlamıyla bugün Suriye’de muhtemel gelişmelere dair öngörülerimizi ortaya koyarken, Afganistan, Irak ve Libya’daki tarihi süreçleri yeniden gözden geçirmekte fayda vardır. Evet koşullar farklılaşıyor, kimi aktörler sahneden uzaklaştırılıyor. Değişmeyen tek şey, emperyalistlerin süren hegemonya mücadelesidir. Bundan dolayı bir avuç emperyalist burjuvazinin ve yerel uşaklarının çıkarlarını korumak için her türlü yıkıcı politikalar uygulamakta asla tereddüt etmezler.

 

İkinci önemli faktör de tam da yukarıda işaret ettiğimiz gibi emperyalistlerin amaç ve hedefleri konusunda berrak görüşlere sahip olmak gerekir. Emperyalizmin niteliği konusunda kafalar karışık olursa, olup bitenleri doğru bir tarzda yorumlamak daha da zorlaşır. Bu nedenle değerlendirmelerimizde daha fazla hataya düşmemek için bilimsel yöntemi elden bırakmamalıyız. Madem insanlık tarihi sınıflar mücadelesi tarihidir diyorsak, o zaman sınıfsal yaklaşımdan-proleter bakış açısından uzaklaşmamalıyız. Her olayı, her gelişmeyi bu bakış açısıyla ele alıp sorgulamalıyız.

 

Soruna bu çerçevede yaklaştığımızda bugün Ortadoğu’da yaşanan işgal-ilhak politikalarını, kapitalist-emperyalist sistemin niteliğinden ve güncel bağlamından, krizinden bağımsız olarak ele alamayız. Çok yönlü ve kapsamlı olarak krizin boyutu arttıkça, emperyalist güçler arasında süren hegemonya mücadelesi de o denli artar. Ortadoğu’da bugün yaşananlar bu genel tablonun güncel bağlamda somutlaşmış halidir.

 

Haksız savaşlar, yeni pazarlara ulaşmanın aracıdır

 

Tabii ki, bölgesel çapta süren bu savaşta en karlı çıkacak olan güçler, bu sürece daha hazırlıklı olan güçler olacaktır. Ve içine düşmüş oldukları bu çok yönlü krizleri bölgesel çatışmalarla hafifletmeyi hedefliyorlar. Var olan güçler dengesinde farklılaşmalar yaratmaya çalışıyorlar. An itibariyle bölgedeki gelişmelere baktığımızda ABD-NATO güçleri, bölgesel aktör bazında İsrail Siyonizmi ve kısmen faşist TC lehine avantajlar ortaya çıkmış durumda.

 

Bilindiği gibi, haksız savaşlar, krizleri aşmanın, yeni pazarlara ulaşarak nüfuz alanlarını genişletmenin birer aracıdır. Ortadoğu coğrafyasına yapılan emperyalist müdahaleleri ve emperyalistler arasında kızışan rekabeti de bu anlayış çerçevesinde okumak gerekir. Bölgedeki enerji kaynakları, enerji yolları, su kaynaklarının varlığı bu coğrafyada yakın gelecekte de bu hegemonya savaşlarının süreceğine işaret ediyor. Bu nedenle Suriye’de yaşananlar bu bölgede ilk olmadığı gibi son da olmayacaktır.

 

An itibariyle esas olarak ABD-İsrail lehine bir değişim yaşansa da çatışmalar durmayacak, farklı biçimlerde sürecektir. Öyle görünüyor ki, ABD ve İsrail devleti askeri ve psikolojik olarak sağladıkları üstünlüğü daha da kalıcılaştırmak için sahadaki saldırganlığını sürdüreceklerdir. İsrail devletinin, Esat rejimi devrilmesine rağmen Suriye devletinin askeri tesislerine, limanlarına, hava alanlarına dönük saldırılarını sürdürmesi, yalnız destekledikleri cihatçı güçlere şimdiden verilen bir mesajı içermiyor. Aynı zamanda Suriye’de var olan yıkımı daha da derinleştirerek, bu güçlerin toparlanmasını uzun bir sürece yaymak istiyorlar. Bağımlılıklarını kalıcılaştırmaya çalışıyorlar. Akıldan çıkartmamak gerekir ki, bu güçler arasındaki ilişkiler esas olarak çıkarlar üzerine kuruludur. Dostluklara dair ifade ettikleri tüm söylemler, kumdan inşa edilmiş şatolar gibidir. Bu durum an itibariyle Suriye’de iktidara yerleşme planlarını yapan emperyalistlerin piyonları selefi çeteci gruplar için de geçerlidir. ABD, İsrail devletinin başını çektiği haydut güçler, bölgede “böl-yönet”, “çatıştır-zayıflat” karşı devrimci pratiklere daha çok başvuracaklardır.

 

TC’nin bu karmaşık süreçte öncelikli hedeflerinden biri Kürtlerin herhangi bir kazanım elde etmesini önlemeye çalışmaktır. Bunun için öncelikle Kuzeydoğu Suriye Özerk Yönetimi’nin (KSÖY) kontrolünde olan kentleri, kasabaları çeteci gruplarla birlikte geri almaya çalışacaktır. Bunun için her türlü provokasyona başvurulacaktır. KSÖY içinde olan Arap aşiretlerini kışkırtmaya çalışmak da buna dahildir. Bölgeye müdahale eden güçlerin inisiyatifinde yeniden şekillenecek yönetimde Kürtlerin yer almaması için her türlü şantaja başvurmaktan çekinmeyecektir. Kamuoyuna dönük açıklamalarda “Kürtlerin müttefikliğinden” söz eden ABD emperyalistleri, Türk devletinin ve çetelerinin sahadaki saldırılarına karşı herhangi bir tutum almamaktadır. Tabii ki, bu durum asla şaşırtıcı değildir. ABD için öncelikli olan bölgesel çıkarlarıdır, İsrail devletinin güvenliğidir. Kürtlerle ilişkilerini belirleyen de bu politikalarla uyumlu hareket etme düzeyidir. Bu durum yalnız ABD emperyalistleri için değil diğer emperyalist güçler için de geçerlidir. TC’nin Kürtlere dönük yürütmüş olduğu saldırgan politikalara karşı suskunluğu tercih eden bu güçler, Şam’a yerleşen ve daha önce terörist diyerek başına ödül koydukları çeteci başını aklama telaşı içindeler. Emperyalistlerin ikiyüzlü politikalarını anlamak yani suçluyu suçüstü yakalama bakımında bu pratik tutum oldukça ikna edicidir.

 

Türk devletinin, Suriye’nin iç işlerine müdahalesi uzun yıllara dayanmaktadır. Dolayısıyla çete gruplarla kurulan bu ilişki ve kader birliğinin hem bölgede hem de iç siyasette belli yansımaları olacaktır. Örneğin Esat rejimini yıkmak için İsrail devletiyle aynı mevzide konumlanan Türk devletinin bölge siyasetinin başka sahalarında karşı karşıya gelmeleri kaçınılmaz gibi görünüyor. Aynı durum eski Astana sürecindeki ortaklarıyla olan ilişkiler için de geçerlidir. Bu nedenle içerde siyasal İslamcı-ırkçı milliyetçi güçlerin zafer çığlıkları bağrında yeni korkular taşımaktadır. Türk egemen sınıfları da yeni oluşabilecek bu risklerin farkındadır.

 

Emperyalizm ile hesaplaşma

 

Bölgedeki son siyasal gelişmeler, emperyalist-kapitalist sistem krizinin yerküremizde yaratmış olduğu tahribat ve sosyal yıkım noktasında bize somut veriler sunmaktadır. Bu krizde işçilerin-emekçilerin, ilerici insanlığın lehine kendiliğinden bir gelişim olmaz. Her halükârda devrimci bir tarzda iradi bir müdahaleye, ezilenlerin itirazlarını, öfkesini örgütlemeye ihtiyaç vardır.

 

Bugün aynı zamanda faşist hareketlerin yerküremizin birçok coğrafyasında tırmanışa geçtiği ve emperyalist savaş tehlikesinin arttığı bir dönemden geçiyoruz. Bu tablo bize dünya halklarına, ezilen uluslara karşı baskıların, saldırı politikalarının daha da hız kazanacağı mesajını da veriyor. Bunun en güçlü işaretlerini bugün Ortadoğu’da ABD emperyalizmi, NATO güçlerinin, İsrail Siyonizmi, faşist Türk devleti ve cihatçı güçlerin karşı devrimci pratiklerinde görüyoruz.

 

Bu faşist ve gerici dalgaya karşı başta sınıf bilinçli proletarya olmak üzere tüm ileri-devrimci güçlere büyük görevler düşüyor. Bunlardan biri en geniş işçi ve emekçileri bu tehlikelere karşı duyarlı hale getirmek, genel ve yerel düzeylerde anti emperyalist, anti-faşist birlikler oluşturmak için çaba sarf etmektir. Yine yaşanan ekonomik krizden dolayı, her geçen gün üretenlerle, yönetenler arasındaki eşitsizlik artıyor. Emperyalist müdahaleler, işgaller, dizginsizce sürdürülen sömürü politikaları, emperyalistlerle ezilenler arasındaki çelişkiyi belirginleştiriyor. Özellikle bölgesel düzeyde çatışmaların yaşandığı ülkelerde daha büyük yıkımlar yaşanmakta, milyonlarca insan yerinden edilerek göç yollarına düşmektedir.

 

Tüm bu yıkıcı politikalara-ırkçı ve faşist hareketlere karşı işçi ve emekçiler cephesinde devrimci bir hareketin gelişme dinamikleri her zaman mevcuttur. Burada asıl olan, devrimci öznelerin bu emperyalist saldırganlığa, gericilik dalgasına karşı geniş emekçi yığınlarda oluşan tepkileri örgütleme ve mücadeleyi geliştirme becerisidir. Bu anlamıyla güncel bağlamda Filistin halkının İsrail siyonizmine, Kürt halkının Türk devletine, cihatçı çetelerine karşı yürüttükleri mücadeleyi sahiplenmek oldukça anlamlıdır.

 

Emperyalistlerin ve gericilerin yaratmış olduğu toplumsal çürüme, itaat kültürü, ancak devrimci bir mücadeleyle aşılarak, doğru bir ideolojik, siyasal, örgütsel zemine oturtabilir.

https://ozgurgelecek52.net/analiz-ortadogu-emperyalist-rekabetin-catismalarin-odagi/

 

Sosyalist Devrim Mi? Demokaratik Devrim Mi?_13 Aralık 2024_yusufkose@hotmail.com

TDH içinde, 1960-1970’lerde “milli demokratik devrim” argümanı ağır basıyordu. O günlerde bu saptama ülke gerçeği ile genelde uyuşuyordu. Çünkü ülke gerçekten emperyalizmin yarı-sömürgesi durumundaydı ve nüfusun yarısından fazlası köylerde yaşıyordu. Ancak, 50 yılı aşkın bir süre sonra aynı sloganı kullanmak, işçi sınıfının önüne, stratejik hedefi olarak “demokratik devrimi” koymak, ülke geçeği ile uyuşmadığı gibi, dün doğru olan slogan bugün sosyalşevonist bir sapmaya dönüşmüştür.

Demokratik devrimin bir yanı emperyalizme karşı bağımsızlık mücadelesini içerirken, bir yanı da tarım devrimini, daha doğrusu var olan feodal ve de feodal kalıntıları ortadan kaldırmayı hedefler. Yoğun bir topraksız köylü nüfusu olur ve toprak sorununu çözmek için demokratik bir devrim gereklidir. Ve demokratik devrim sosyalizme giden yolda ara bir aşama olur.

Çin Devrimi, yarı-feodal ve yarı-sömürge ülkeler için bir örnek teşkil eder. Kapitalizmin geliştiği, feodal üretim ilişkilerinin kalmadığı bir ülkede, toprak devriminden söz etmek, kapitalizm gerçekliğiyle bağdaşmaz. Ya da kapitalizm kısmen geliştiği, yarı-sömürgeciliğin ağır bastığı ülkelerde, “milli demokratik devrim” gündemde olabilir. Bu tür ülkeler, genelde Afrika'nın bazı ülkelerinde söz konusudur.

Örneğin, Ekim Devrimi öngününde, Rusya'da da yoğun bir topraksız köylü nüfusu vardı. Ancak 1917 Şubat devrimi ile bu çözüldü. Çarlığın devrilmesi ve burjuvazi ile uzlaşan menşevik ve Sosyalist Devrimciler'in “geçici hükümet”de yer almasıyla, siyasal olarak demokratik devrim geçekleşmiş oldu ve Bolşeviklerin önderliğinde gerçekleşen devrim doğrudan sosyalist devrim oldu. Bolşeviklerin, Sosyalist Devrimciler'in tarım programını kullanmaları, devrimin sosyalist niteliğini değiştirmedi.

Bazı anlayışlar, feodal üretimin yok edilmesi için “devrim” bekliyor. Yani, feodalizmin topraktan tasfiyesinin ancak ve ancak proletarya önderliğinde “demokratik devrimle”olacağı görüşünde. Bu gerçekci değildir. Emperyalizm ve proleter devrimler çağında,, emperyalizm girdiği ülkelerde feodalizmin çözülmesini hızlandırıcı bir rol oynamıştır.

 Kapitalizm, girdiği ülkelerde feodalizmle uzun süre birlikte içiçe yaşayamaz. Yeni olan, baskın olan, eskiyi şu veya bu şekilde tasfiye eder. Bu tasfiye işlemi, devrimci bir tarzda değil, kapitalist gelişmenin doğal eğilimi içinde olur. Emperyalist bir dünyada, üretimin uluslararasılaşmasının en üst boyuta çıktığı bir süreçte, eğer, feodal üretim ilişkileri, bazı ülkelerde, az ya da çok varlığını sürdürüyorsa, emperyalistler arası çatışmanın, pazar paylaşımının sonucu ortaya çıkan boşluklar içinde varlığını sürdürüyordur. Örneğin Afganistan ve Afrika kıtasındaki bazı ülkelerde olduğu gibi...

Türkiye sosyalist devriminin önünde, bugün köylünün topraklandrılması esas görev değildir. Deyim yerindeyse, gelinen aşamada köylü kalmadı. TÜİK 2022 verilerine göre %7 civarında nüfus köylerde yaşıyor. Varolan köylülerin bir “toprak sorunu” yoktur. Kapitalizm köylülüğü son elli yıl içinde mülksüzleştirerek işçileştirdi. Varolan köylülük ise kapitalist üretim ilişkileri içinde olan bir köylülüktür. Yani, sosyalist devrimin çözeceği bir tarım sorunu vardır.

 Türkiye'de, topraksız köylülük lafı edilmeyecek derecede azalmıştır. Çünkü daha önce var olan topraksız köylüler, şehirlere çekilerek işçileştirilmişlerdir. Az miktarda toprak sahibi olan köylülükte şehirlere göç etmiş ve köylülerin bir kısmı ise mülksüzleştirilmiştir. Özellikle Kuzey Kürdistan'da eski feodal toprak ağaları yoktur. Bunlar tamamıyle kapitalist çiftlikler halini almıştır. Ve tarım bütünüyle kapitalistleşmiştir. Kürdistan'da halen büyük toprak sahibi “şeyh” “şıh” varsa, bunlar kapitalist “şeyh” ve “şıh”tır. Toprağa bağlı müritleri olmayan, ama ücretli işçileri, dinsel ve siyasal etkinliği olan kesimlerdir. En gelişmiş kapitalist ülkelerde de bunların benzerleri bulunabilir. “Büyük Toprak Sahiplerinin Tasfiyesi” başlığı altında köylü-toprak sorununa yeniden döneceğim.

 Kapitalizm Boş Pazar Bırakmaz

 Kapitalizm her şeyi pazara bağlamıştır. İran'ın şeriat rejmiyle yönetilmesi, Katar, S. Arabistan, BAE gibi ülkelerin “şeriat rejimleri” olması, o ülkelerin feodal ya da yarı-feodal bir ekonomiye sahip oldukları anlamına gelmiyor. Tersine özellikle körfez dikatatörlükleri en gelişmiş kapitalist ülkelerdir. Uluslararası sermayenin yoğunlaştığı alanlardır. Bu adlarını saydığım ülkeler emperyalist ülkelerdir. Nasıl ki, İngiltere ve Avrupa'nın bir çok ülkesinde “monarşi” kralların olması, o ülkelerin niteliğini “feodal” yapmıyorsa, “şeriat” adı altındaki yönetimleri de “feodal” nitelikli yapmıyor. Eğer, Afganistan, Taliban yönetimi altında devam ederse, dışardan ve içerden karıştırmalar olmazsa, orası da, bir süre sonra kapitalist üretim ilişkilerin egemen olduğu yer olmaktan kaçamayacaktır. Emperyalizm günümüzün en gerici sistemidir ve devamlı gericilik üretir. “Tanrı, nasıl, Trump'ı ABD'ye lider olarak gönderiyor”sa, bunları da yönettikleri halkın, inandığı tanrı “lider olarak gönderiyor”.

 

 Ayrıca, belirtmek gerekiyor, emperyalizmin krizi derinleştikçe, emperyalistler arası kutuplaşmadan kaynaklı çelişmeler keskinleştikçe, dinsel gericileşme, dine daha fazla sarılma'da birlikte gelir. Tek tanrılı dinler, her zaman egemen sınıfların hizmetinde olmuştur. Günümüzde de en sıkı şekilde emperyalizmin yayılmacılığının ve kapitalist sömürünün hizmetindedir. Kapitalist burjuvazi, feodal aristokrasiye karşı sekülerdi. Kapitalist gelişmenin o zaman buna gereksinimi vardı. Bugün emperyalizmin, sermaye birikimi ve egemenlik alanlarını genişletmesi için, sekülerizme değil dinsel gericiliğe gereksinimi var. Kapitalizmi seküler olarak görmek yanıltıcıdır. O gerilerde kaldı. Şimdi çağımız emperyalizm ve proleter devriler çağıdır. Burjuvazinin karşısında, feodal aristokrasi değil, onu yıkmak ve daha ileri bir sistem (sosyalizm) kurmak isteyen devrimci proletarya var.

 

 Buradan hareketle, kapitalist bir ülkede “demokratik devrim” savunuculuğu geri bir adım ve gericiliktir. Hele hele, Türkiye gibi emperyalist bir ülkede “Bağımsız Demokratik Bir ülke İçin Anti Emperyalist Mücadele1 “yi proleteryanın önüne esas starateji olarak koymak, Türk tekelci burjuvazisinin ülkeye her yönüyle egemen oluduğu gerçeğini yadsımak olur ki, bu sosyal şovenist bir teorik belilemedir.

 Son olarak Evrensel'in TÜİK'in “yabancı şirketlerle” ilgili haberini buraya alalım:

 "TÜİK yabancı kontrollü girişim istatistikleri"ni açıkladı. Buna göre, yabancı kontrolündeki girişim sayısı 2021'de 7 bin 424 iken, 2022'de 8 bin 134 oldu. Bu girişimlerin toplam cirodaki payı 2021'de yüzde 12,9, 2022'de ise yüzde 12,7 olarak kayıtlara geçti.”2

 Almanya'dan da bu konuyla ilgili rakamlar verelim. “2022 yılında tam 38.438 şirket yurt dışında yerleşik bir ana şirkete aitti.” ve “2022 yılı itibariyle, yaklaşık 4,4 milyon kişi yabancıların kontrolündeki şirketlerde çalışıyor.” ... “2022 raporlama yılında, Alman şirketlerinin neredeyse %14'ü orada (diğer Avrupa ülkelerinde -YK-) bulunan ana şirketler tarafından kontrol ediliyordu. ... ”3 Almanya'da faaliyet sürdüren yabancı tekellerin, Almanya'daki istihdam içindeki payları %10,2 iken, toplam cironun %22,3'dür. Ve bu satışların değeri ise 1 trilyon 95 milyar Avro kadardır.4 Oysa, Almanya'nın 2021 yılı GSYIH 3 trilyon 676 milyar Avro kadardı.5 Yani, Alman milli gelirinin yaklaşık üçte biri yabancı tekellerin kontrolündeki şirketlerin satışından elde edilmiştir. Ve bu tekellerin Almanya içindeki yatırımların payı, toplam yatırımların % 13,6'ını oluşturuyor. Almanya'daki brüt katma değerin %16,7'sini yabancı tekellerin işletmelerinden geliyor. Akdağ'ın anlayışıyla hareket edersek, Alman emperyalizmi yabancı emperyalist tekellerin işgali altında.

 

Bu örnekleri vermemin nedeni, sorunu yüzeysel ele alıp, emperyalist sistemin genel yapısı gözardı edilmektedir. İyi niyetli “anti-emperyalizm” karşıtlığı, emperyalist sistemin geldiği aşamayı doğru çözümlemeye yetmiyor. Emperyalist sistemin geldiği aşama diyalektik materyalist anlayışla ele alınmalıdır. Onu, ağır gümrük duvarları ile geriye döndürmenin olanaksızlığı açıktır.

 İçinde Sosyalizm geçmeyen bir anti-emperyalizm

 Y. Akdağ'ın adı geçen iki makalesinde de “sosyalizm” kelimesi geçmiyor. İnkar etmemek içn söyliyeyim. Bir tane geçiyor. O da M. Kemal'den aldığı bir alıntı içinde.

 

 Türkiye'yi „kapitalist ülke“, „tekelci burjuvazinin egemenliği„ olarak değerlendirenlerin, sosyalist devrim yerine „demokratik devrimi“ esas almaları, kendi teorik saptamalarıyla çelişiyor. Bunlardan bazılarını buraya alıp değerlendirelim.

 

 “...%98’i küçük işletme ölçeğinde olan işletmeler bu koşullarda faaliyet yürütmekte, bir kısmı tekelci ve emperyalist baskı nedeniyle iflasa sürüklenerek yok olurken, diğer bir kesimi büyükler için taşeron ve taşeronun taşeronu olarak yürüttükleri faaliyetle varlıklarını sürdürmekte;” 6

 

Yazar, bu değerlendirmeyi, ülkedeki küçük işletmelerin emperyalizmin etkisiyle iflasa sürüklendiğini gerekçelendirmek için yapıyor:

 

KOBİ'lerin toplam işletmeler içindeki yeri -en büyük emperyalist ülkelerden az gelişmiş kapitalist ülkelere kadar-, hemen hemen aynı orandadır. Yani, %99 -%98 arasındadır. Bu bilgi ve veriler “Emperyalist Türkiye” kitabımda yer almaktadır. Örneğin Almanya'da KOBİ'lerin toplam işletmeler içindeki oranı %99,3, büyük işletmelerin oranı ise %0,7 kadardır.7 Tekelciliğin geliştiği yerde, küçük üreticilerin ve küçük işletmelerin iflas ve yutulmaktan başka çareleri olamaz. Bu, ister Türkiye'de olsun, isterse ABD'de, genel durum budur ve bu, kapitalizmin olmazsa olmaz bir eğilimidir. Mülksüzleştirilme son sınırına kadar, yani mülksüzleştirenlerinde mülksüzleştirilmesine kadar devam eder.

 (Bir makalemde belirttiğim gibi, mülksüzleştirienlerin mülksüzleştirilmesi sürecine çoktan girilmişttir.)8 Büyük işletmeler %1'in altında olmasına karşın, belirleyici olan, ekonomiye ve siteme damgasını vuran ve devleti elinde tutanlar, söz konusu olan bu %1'dir. Bunun anlamı tekelleşmedir. Tekelci burjuvazinin egemenliğinin matematiksel göstergesidir. Ayrıca, küçük esnafın (genel anlmada KOBİ'lerin) iflasa sürüklenmesi, salt Türkiye'ye özgü değil, kapitalizmin en gelşmiş olduğu ülkelerde de KOBİ iflasları kapitalizmin krizileriyle daha da yagınlaşır. Yazarın, söz konusu küçük şirketlerin iflasının yoğunluğunu sadece “”yarı-sömürge”lere bağlaması, kapitalist sistemin genel yapısıyla çelişir. Sadece küçük şirketler değil, büyük tekellerin battığı ya da yutulduğu, kapitalist ekonominin genel bir eğilimdir. Özellikle krizi dönemlerinde bu tür iflaslar çoğalır. Şirket iflasları aynı yıl içinde Türkiye'de ise %19 azalmıştır.9 Şirket iflasları, “emperyalizme bağımlı ya da bağımsız olmakla” doğrudan bir ilişkisi olmayıp, kapitalizmin yapısal sorunudur.

Sosyalist devrimi'in “anti emperyalist” görevi yok mu?

Türkiye'deki bir çok devrimci örgüt ve parti, nedense, emperyalizmin ülkeden kovulmasının, ancak ve ancak “demokratik devrimle” başarılabileceğine inanıyor olmalılar ki, sosyalist devrimin önüne anti-emperyalizm görevini koymuyorlar. Ya da sosyalist devrimin böyle bir görevi başarıyor olabileceğine inanmıyor olmalılar ki, anti-emperyalist devrimi salt “demokartik devrim”le sınırlıyorlar.

Örneğin, MLKP'nin parti programının IV Bölümü'nde ; “asgari program” olarak, “anti-faşist, anti-emperyalist, antisömürgeci, cins özgürlükçü demokratik devrim”10. Bütün görevi demokratik devrime yüklemişler. Ama, sosyalizm de anti-faşist, anti-emperyalist, anti-sömürgeci ve “cins özgürlükçüdür”. Ayrıca, kadınların özgürlüğü demokratik devrimle kısmen gerçekleşirken, esas olarak sosyalizmle gerçekleştiği ve gerçekleşeceği bir gerçektir. Proletarya önderliğindeki demokratik devrimin herşeyden önce sınıf bileşimi daha farklıdır. Sosyalist devrimde proletarya önderliğindedir, ama sınıf bileşimi ve sınıf egemenliği daha farklıdır. Çin ve Rus Ekim Devrimleri bu iki devrime örnektir.

Ülkenin ekonomik yapısının kapitalist ve egemenliğin tekelci burjuvazinin elinde olduğu kabul edilecek, ancak, yine devrim “demokratik” nitelikli olacak? Oysa, tekelci burjuvazi soyut bir kavram değildir. Ülkedeki kapitalistleşmenin tekelci olmasından kaynaklıdır. Tekelci burjuvazinin olduğu yerde tekelci kapitalizm vardır. Kapitalist bir ülkede ise proletaryanın önündeki görev; (ülkede kapitalizm ve kapitalizmle bağlantılı ekonomik ve siyasal yapılar, buna emperyalist ilişkiler ve yatırımlarda dahildir) sosyalist devrimdir.

Türkiye'de ulusal sorunun olması, bu sorunu sosyalist devrimin çözemeyeceği anlamına gelmez. Soyalist devrim altında birden fazla ulusal sorunun çözümüne, Rus Ekim Devrimi buna en iyi örnektir.

„Ülkede feodalizm ya da feodal kalıntılar var, ve bunlar baş çelişkidir” diyenler, kendi belirlemeleri içinde “demokratik devrimi” esas almakla (ülkenin sosyo ekonomik yapısıyla çelişmesine karşın) tutarlıdırlar. Ama, kapitalizmin ve tekelci burjuvazinin egemenliğinden söz edenlerin, “demokratik devrime” sarılmalarının tek bir nedeni olabilir, halkçı politik çizgiden vazgeçememelerindendir. Halkçılık ise küçük burjuvazinin politikası ve düşünce tarzıdır. İleri olana karşı bu tür ayak diremeler, devrimci radikalizm yerine, reformizme sarılma düşünce tarzı olmasından kaynaklıdır. Tipik küçük burjuva düşünce tarzı.

Teori ve Eylem yazarı Y. Akdağ'dan uzun bir alıntı alalım. “Demokratik devrim”i savunanların hemen hemen hepsi aynı argümanları ileri sürüyorlar.

“Bu da bağımsızlık için bağımlılık ilişkilerinin tüm biçimlerine son verilmesini; emperyalizmin, mali sermaye ve uluslararası tekellerin hakimiyetinin son bulmasını gerektirir. Ancak, emperyalist sömürü ve bağımlılık ilişkilerinin tasfiyesiyle işbirlikçi tekelci burjuvazi ve büyük toprak sahiplerinin egemenliğine son verilmesi için yürütülen mücadele birbirinden soyutlanamaz. Anti emperyalist mücadelenin zafere ulaşması için, emperyalizmin içerideki işbirlikçilerinin iktidarına son verilmesi ve halkın demokratik egemenliğine dayanan bir yeni yönetimin oluşturulması şarttır ve bu mücadele ancak işçi sınıfı öncülüğünde, tutarlı antiemperyalist ve tam bağımsızlıkçı çizgide sürdürülürse kesin zafer yönünde ilerletilerek bağımsızlık teminat altına alınabilir. İşçi sınıfı öncülüğü, tekelci burjuvazi ve büyük toprak sahipleri iktidarının yıkılması ve yeni bir toplumsal yaşamın tesisi için en güvenilir toplumsal sınıf dayanağını oluşturacak, mücadelenin başarılı ve tutarlı şekilde sürdürülmesini sağlayacaktır.”11

“Büyük toprak sahibi” , “yarı-feodal üretim tarzı”, “feodal kalıntılar” gibi belirlemelerde bulunanlar, bunların ülke ekonomisi içindeki yerlerini istatiksel olarak birer birer açıklasalar ne iyi ederler. Türkiye'de bütün tekeller, irili ufaklı işletmeler, üretilen ve tüketilen mallar, bütün kalemleriyle ithalatı ve ihracatı, tarımı, sanayisi ve hizmet sektörü, kısacası her şey kayıt altında. Hatta kaynağı “belirsiz” olarak ülkeye giren sermayenin bile tutarı bilinmektedir.12 O zaman, bu meşhur “büyük toprak sahipleri”de bilinebilir. Böylece bunların nasıl bir iktidar ortağı olduğunu o zaman daha iyi analayabiliriz.

 

Yanlış bir anlamaya mahal vermeden, bütün ülkeler emperyalist ekonomik zincirin birer halkalarıdır. Uluslararası üretimin gelişmesiyle bu daha da pekişmiştir ve uluslar arası emperyalist sermaye bütün ülkelerin ekonomi ve siyasetine şu veya bu şekilde yön veriyor, etki ediyor. Emperyalist Türk tekelci burjuvazisi de uluslararsı emperyalist sermayeden ayrı değidir. Ama bu, birbirine bağımlılık, birbiriyle kıran kırana çatışmadıkları ve küçüklerin büyüklere boyun eğmediği anlamına da gelmiyor.

Öncelikle, alıntıdaki birinci cümleden başlayalım. Kapitalizmin egemen olduğu bir ülkede, sosyalizm neden bu görevi yapamasın? Sosyalist devrimin bunları başaramaması için bir neden mi var? “Demokratik devrimi” ileri sürenlerin tek bir nedeni olabilir? “Milli burjuvaziyi” küstürmemek ya da onları da devrime katma niyeti?

Oysa, enternasyonal proletaryanın önünde çok önemli bir sosyalist devrim deneyimi var. Rus Ekim Devrimi. O, nüfusun yaklaşık %70'nin köylü olduğu bir ülkede sosyalist devrimi gerçekleştirdi ve tam 14 emperyalist ülkeye karşı savaşım verdi ve onları ülkeden attı. Ama Lenin, “bu bir demokratik devrim” demedi.

Eğer “demokratik devrim”in gerekçesi, salt emperyalistlerin ülkedeki yatırımıysa, Türkiye'li devrimcilerden çok Alman, İngiltere ve ABD'li devrimcilerin önünde “anti-emperyalist bağımsızlık” mücadelesi olmalıdır. ABD'de uluslararsı yabancı tekellerin sermaye yatırımları, ABD'li tekellerin dış ülkelerdeki sermaye yatırımlarından daha fazladır.

Akdağ, emperyalizme bağımlılıkta yabancı sermayenin ülke içindeki sermaye yatırımlarına bakarak değelendirme yapmış. Türkiye'de 2022 yılında yaklaşık 202,5 milyar ABD doları sermaye yatırımı varken, 2023 yılında bu 156,5 milyar dolar'a düşmüş. Bu da bir yıl içinde, Türkiye'den ciddi bir sermaye kaçışının göstergesidir. Türk devletinin uzun zamandan beri ekonomik krizden çıkamamasının bir nedeni de bu büyüklükte bir sermaye çıkışı(kaçışı)dır. (UNCTAD WIR 2024)

ABD'ye bakalım. 2023 yılı itibariyle, ABD'ye dışardan gelen toplam yabancı sermaye yatırımı 12 trilyon 817 milyar ABD doları ve ABD'den dış ülkelere giden toplam sermaye yatırımının tutarı ise, 9,4 trilyon dolar. Yani, ABD yabancı sermaye cenneti. Akdağ'ın anlayışına göre, ABD'li devrimcilerin önünde duran esas görev; “antiemperyalist bağımsızlık” için “demokratik devrim” olmalı. Çünkü ABD'de Uluslar arası sermayeye “göbekten bağımlı”dır. İngiltere'de durum farklı değildir.

İşte, İngiltere'nin iç ve dış sermaye yatırım toplamı:

2023 yılı itibariyle, uluslararası yabancı tekellerin İngiltere'ye toplam sermaye yatırımı 3 trilyon ABD doları, İngiltere'nin dış ülkelere yabancı sermaye yatırımının toplamı ise 2 trilyon ABD doları civarındadır. Çin emperyalizminin durumu da farklı değildir. Bu ülkede uluslararası sermayeye “göbekten bağımlı”dır. İç sermaye (dışardan Çin'e gelen dış sermaye) stoku 3,5 trilyon ABD doları, dış sermaye (Çin'den diğer ülkelere giden doğrudan sermaye yatırım) stoku ise 2,9 trilyon ABD doları civarındadır.13 Faşist Trump'ın Çin'e giden dış sermaye yatırımını ABD'ye çekerek “Make America Great Again” ” vaat etmesinin bir nedeni de budur. ABD'ye daha fazla dış ülkelerden sermaye akışını kolaylaştıracak baskı ve teşvik politikalarını yürürlüğe sokmak istiyor. ABD ve diğer emperyalist ülkelerin dış borçlarını ise hesaba katmadım. ABD'nin toplam borcu, GSYIH'na oranı %130'u geçmektedir.

 

Burada anlatmak istediğim, uluslararsı sermaye yatırımının fazla olması, o ülkenin “yarı-sömürge”liğini göstermez. Dış sermaye daha fazla gereksinim duyduğu bir gerçektir. Bütün ülkeler, dış sermaye çekmek için yoğun çaba harcıyorlar ve uluslararası sermayenin gelip yatırım yapması için uzun vadeli büyük teşvikler sunuyorlar. Ancak, çok istemesine karşın, kriz içindeki emperyalist sermaye dış sermaye yatırımlarını yapamıyor. 2023 yılı itibariyle uluslararsı toplam dış sermaye yatırımları 1,3 trilyona gerilemiştir. 2015 yıllarında yaklaşık 2 trilyon ABD doları civarındaydı. (bkz. UNCTAD WIR Report 2024)

Emperyalist sistemin bu denli içiçeliğe geçmesi, uluslararası sosyalsit devrimin nesnel koşullarının fazlasıyla olgunlaştığının bir göstergesidir.

 

“Büyük Toprak Sahiplerinin Tasfiyesi”...

Teori ve Eylem Dergisi yazarı Akdağ'dan aktardığımız yukarıdaki uzun alıntıda şöyle bir belirlemede var.

“Ancak, emperyalist sömürü ve bağımlılık ilişkilerinin tasfiyesiyle işbirlikçi tekelci burjuvazi ve büyük toprak sahiplerinin egemenliğine son verilmesi için yürütülen mücadele birbirinden soyutlanamaz.”

Proletarya önderliğindeki anti-emperyalist demokratik devrimin hedefleri için doğru. Ancak, anlatılan Türkiye olunca, “büyük toprak sahipleri”nden kast edilen ne? Türkiye'de feodal büyük toprak sahipleri yoktur ve kendisinin de böyle bir belirlemesi ya da “analizi” yok. Varolan büyük kapitalist toprak sahipleri, tekelci burjuvazinin içindedir. O sınıftan ayrı değildir. “ ... tekelci burjuvazi ve büyük toprak sahiplerinin egemenliğine son verilmesi..” gibi iddialı bir belirleme, tekelci burjuvazinin dışında devlete egemen olan bir kesim ya da iktidar ortağı daha varmış anlamına gelir. Y. Akdağ'ın adı geçen incelemesinde, okuyucuyu ikna edecek böyle bir veri yoktur.

 

Geçerken değinelim; “büyük toprak sahipleri” iktidara ortak olacak kadar güçlüyseler, bunların GSYH'a büyük bir katkısı olması gerekir. Türkiye'de tarımın GSYH'a katkısı %5,8 civarındadır.14 Buna karşın, 2005'de %25,5 olan toplam istihdam içindeki payı, 2024'de %14,6'ya gerilemesine karşın hala yüksek bir rakamdır.15 Diğer yandan ekilen tarım arazilerinin toplamı içinde 500-1000 dekar arası arazi sahiplerinin oranı %20 civarındadır.16 Büyük çoğunluğu orta ve küçük işletme(çiftçi)lerdir. Çiftçi Kayıt Sistemi verilerine göre ise toplamda 2 milyon 177 bin çiftçi var.

 

2014 yılı verisine göre de durum şöyle: “Toplam 3 milyon tarım işletmesinin yüzde 65’i 50 dönümün altında arazi varlığına sahip. Yüzde 83’ünün ise tarım arazisinin büyüklüğü 100 dönümün altında.”17 Devletin, köylüyü hızlı bir şekilde mülksüzleştirmesi (topraksızlaştırma) olmasına karşın, toprağın “toplulaşması”ni daha başarılabilmiş değil.18 2014 yılında 3 milyon olan çiftçi sayısı yıllar içinde azalmıştır ve azalmaya devam ediyor. Devlet de bunu destekliyerek, toprakların büyük mülk sahipleri elinde toplanmasını istiyor. Çiftçi sayısının her geçen gün azaldığının haberlerini, günlük bütün burjuva basını veriyor.

 

Binlerce dönüm toprak sahibi olan endüstiriel işletmeler vardır. Hayvancılık, tahıl, pamuk vb. gibi ürünleri üretenlerin elinde toplanmıştır. Bunlar tamamıyle endüstirieldir. Toprak sahipleri, ama sanayi içinde bir toprak sahibidir. Daha genel bir belirlemeyle, kapitalist üretim ilişkileri içinde olan toprak sahipleridir. Türkiye'deki “büyük toprak sahipleri” olsa olsa, ormanları, dereleri işgal ederek maden “arayan” Cengiz Holding vb.leri gibi uluslararsı tekeller vardır. Ya da Bill Gates ve Jeff Bozes gibi teknoloji tekelleri sahiplerinin de milyonlarca dönüm arazileri var. Ama bunlar, esas olarak teknoloji tekelleridir.

 TDH'nin 1960-1980 arasındaki siyasi gelenekten gelen bir çok siyasal yapı, ”demokratik devrim”den de, “toprak sahipleri iktidarın” belirlemesinden de vaz geçmediler ve vazgeçemiyorlar. 

14.12.2024

 1Yusuf Akdağ, https://teoriveeylem.net/tr/2023/03/27/turkiyenin-emperyalizme-bagimliligi-ve-anti-emperyalist-mucadele/

2https://www.evrensel.net/haber/536668/tuik-toplam-cironun-yuzde-12-7si-yabanci-kontrollu-girisimler-tarafindan-elde-edildi 12 Aralık 2024 ayrıca bkz. https://data.tuik.gov.tr/Bulten/Index?p=Yabanci-Kontrollu-Girisim-Istatistikleri-2022-53804

3https://www.destatis.de/DE/Themen/Branchen-Unternehmen/Unternehmen/Auslandskontrollierte-Unternehmen/_inhalt.html

4https://www.bpb.de/kurz-knapp/zahlen-und-fakten/globalisierung/52864/deutschland-auslandskontrollierte-unternehmen-i/ 06.09.2024 /

5https://de.statista.com/statistik/daten/studie/1251/umfrage/entwicklung-des-bruttoinlandsprodukts-seit-dem-jahr-1991/

6Y. Akdağ, agM

7https://de.statista.com/statistik/daten/studie/731901/umfrage/verteilung-unternehmen-in-deutschland-nach-unternehmensgroesse/

8https://www.kaypakkayahaber.com/kose-yazisi/kapitalist-toplumsal-bir-kirilma-ve-yeniden-tarihi-yeni-bir-toplumsal-surec

9Federal İstatistik Ofisi'nin iflas istatistiklerine göre, Almanya'da 2023'te 17.814 şirket iflas başvurusunda bulundu; bu sayı, 2022'ye kıyasla yaklaşık 3.200 (+%22,1) daha fazla. Krizler ve artan finansman maliyetleri göz önüne alındığında bu artışın beklenmesi gerekiyordu. ABD'de (2023) iflaslar, bir önceki yıla göre %18 artarak 445 binin üzerinde gerçekleşmiş. https://www.ifm-bonn.org/statistiken/gruendungen-und-unternehmensschliessungen/unternehmensinsolvenzen https://www.marketingturkiye.com.tr/haberler/sirket-iflaslari-10-yilin-en-yuksek-seviyesine-cikti/

10İbrahim Çiftçi, Marksist-Teori, Ekim-Kasım 2024, sf. 93, sy. 62

11Yusuf Akdağ, https://teoriveeylem.net/tr/2023/03/27/turkiyenin-emperyalizme-bagimliligi-ve-anti-emperyalist-mucadele/

122022'nin ilk 8 ayında Türkiye'ye 28,3 milyar dolarlık kaynağı belirsiz para girişi oldu. https://www.sozcu.com.tr/kaynagi-belirsiz-para-girisi-8-ayda-283-milyar-dolar-oldu-wp7412642

13Bütün bu rakamlar 2UNCTAD'ın World Inwestment Report 2024, sf. 180-182'den alınmıştır. https://unctad.org/system/files/official-document/wir2024_overview_en.pdf

14Türkiye bankalar Birliği Tarım Sektörü Raporu, sf. 12 Haziran2023, İstanbul

15https://www.tarimorman.gov.tr/SGB/Belgeler/Veriler/IstihdamIsgucu.pdf

16https://www.kkb.com.tr/Resources/ContentFile/Tarimsal-gorunum-saha-arastirma-raporu2022.pdf

17Ali Ekber Yıldırım https://www.tarimdunyasi.net/2014/05/06/toprak-sahibi-40-milyon-hissedar-icin-karar-zamani/

18“Toprak Koruma ve Arazi Kullanım Kanunu ve Türk Medeni Kanununda Değişiklik Yapılması Hakkında Kanun” https://dergipark.org.tr/tr/download/article-file/273393

http://yusuf-kose.blogspot.com/2024/12/sosyalist-devrim-mi-demokaratik-devrim.html
 

Türkiye’de Milli Mesele===(ULUSAL_MESELE) ....İBRAHİM KAYPAKKAYA........ 221_276_seçme yazılar

1. Milli Meselede Şafak Revizyonizminin Tezleri “Feodal ağalarla ittifak kuran büyük burjuvazi, Kürt halkına karşı da milli baskı ve eritme politikası uyguladı.” (Program Taslağı, Madde 10) “Yurdumuzda yaşayan 6 milyon nüfuslu Kürt halkı burjuva ve toprak ağası iktidarların ağır milli baskı ve eritme politikasına karşı mücadele bayrağını kaldırdı. Amerikancı iktidarların Kürt halkını yıldırmak için giriştiği en ağır zulüm ve işkencelere göğüs gerdi. Kürt halkının demokratik haklar, milliyetlerin eşitliği ve kendi kaderini tayin için giriştiği mücadele hızla güçlenmektedir.

Türkiye’nin bütün işçi ve köylüleri bu mücadeleyi destekliyor. Türkiye halklarını birbirine düşman etmek ve ezmek amacını güden emperyalizmin ırkçılık politikası iflas etmekte ve halkları devrim yolunda birleştiren bağlar sağlamlaşmaktadır.” (Program Taslağı, Madde 25)

“Hareketimiz, Kürt halkının kendi kaderini tayin ve isterse ayrı bir devlet kurma hakkını tanıdığını açıklar.” “Hareketimiz... Kürt halkının kaderinin Kürt işçi ve köylülerinin menfaatleri yönünde tayin edilmesi için çalışır.” “Hareketimiz, Türkiye’nin iki kardeş halkının demokratik halk cumhuriyeti içinde eşit haklara sahip olarak birleşmelerine yönelen bir siyaset izler.”

“Hareketimiz, Türk ve Kürt halklarının devrimci birliği ve kardeşliğine düşmanlık güden her milliyetten gerici hâkim sınıflarla ve onlarn bölücü politikalarıyla mücadele eder.” (Program Taslağı, Madde 52) “Marksist-Leninist hareket, Kürt halkının kendi kaderini tayin hakkının en tavizsiz savunucusudur ve aynı zamanda Kürt halkının kaderinin Kürt işçi ve köylülerinin menfaati yönünde tayin edilmesi için 221 mücadele edecektir.

 Bununla beraber, Marksist-Leninist hareket, Türkiye’nin iki kardeş halkının, demokratik halk cumhuriyeti içinde eşit haklara sahip olarak birleştirilmelerine yönelen bir siyaset izleyecektir.” (12 Mart’tan Sonra Dünyada ve Türkiye’de Siyasi durum, s. 74) “Kürt halkının kendi kaderini tayin hakkını tavizsiz olarak savunacağız.” (agy, s. 72) “Kürt halkının kendi kaderini tayin hakkı[sonradan kurtuluşu], yoksul köylülere dayanan toprak devrimi mücadelesinden ve emperyalizme karşı mücadeleden koparılamaz.” (agy, s. 73) “Kürt halkına karşı yürütülen milli düşmanlık ve eritme politikası...

” (Kızıl Siyasi İktidar Kurulması Meselesi Üzerine) “Kürt halkına uygulanan milli baskılarla mücadele...” (agy) “Kürt halkının kaderinin tayin hakkınısavunmaya ısrarla devam etmeliyiz.” (agy) Eski adıyla Proleter DevrimciAYDINLIK (PDA), yeni adıyla Şafak revizyonizminin yeni dönemde, yani 26 Nisan 1971 sıkıyönetiminden beri milli meselede ileri sürdüğü tezlerin hemen hepsi bunlardır. Milli meselede sıkıyönetim öncesi izlenen çizgi üzerinde durmuyoruz.

 Çünkü o dönemde koyu bir Türk milliyetçiliğinin, Mihricilikten miras azgın bir hâkim ulus milliyetçiliğinin hüküm sürdüğü, hareketle ilgisi olan hemen herkesin malumudur. Şimdi, milliyetçiliğin daha ince ve aldatıcı biçimleri geliştirilmiştir ki, bugün mücadele edilmesi ve çürütülmesi gereken bunlardır. Bu tezler üzerinde duralım:

2. Milli Baskı Kime Uygulanıyor? 

Şafak revizyonizmine göre milli baskı, Kürt halkına uygulanmaktadır. Bu, milli baskının ne olduğunu anlamamaktır. Milli baskı, ezen, sömüren ve hâkim milletlerin hâkim sınıflarının, ezilen bağımlı ve uyruk milletlere uyguladığı baskıdır. Türkiye’de milli baskı, hâkim Türk milletinin hâkim sınıflarının, sadece Kürt halkına değil, bütün Kürt milletine,sadece Kürt milletine de değil, bütün azınlık uyruk milliyetlere uyguladığı baskıdır. 

Halk ve millet aynışeyler değildirler.

 Halk kavramı, bugün genel olarak işçi sınıfını, yoksul ve orta halli köylüleri, yarı-proleterleri ve şehir küçük-burjuvazisini kapsar. Geri ülkelerde, halk sınıflarına bir de emperyalizme, feodalizme ve komprador kapitalizmine karşı, demokratik halk devrimi safında yer alan milli burjuvazinin devrimci kanadı girer. 

Oysa millet, hâkim sınıflar da dâhil, bütün sınıf ve tabakaları içine alır. 

“Millet [veya ulus]; 

dil, toprak, iktisadi yaşantı birliğinin ve ortak kültür biçiminde beliren ruhi şekillenme birliğinin hüküm sürdüğü, tarihi olarak meydana gelmiş istikrarlı bir topluluktur.” (Stalin) 

Aynı dili konuşan, aynı toprak üzerinde oturan, iktisadi yaşantı birliği ve ruhi şekillenme birliği içinde olan bütün sınıf ve tabakalar, milletin kapsamına dâhildirler. Bunların içinde devrimden menfaati olan, devrim safında yer alan sınıf ve tabakalar olduğu gibi, devrime düşman olan ve devrimle karşı-devrim arasında bocalayan sınıf ve tabakalar da vardır. 

Halk, her tarihi dönemde devrimden menfaati olan, devrim safında yer alan sınıf ve tabakaları ifade eder. Halk, belirli bir tarihi dönemde ortaya çıkan ve sonra yok olan bir topluluk olmayıp, her tarihi dönemde mevcut olan bir topluluktur. Oysa millet, kapitalizmle birlikte, “kapitalizmin yükselme çağı”nda ortaya çıkmıştır;sosyalizmin ileri bir aşamasında yok olacaktır. Halkın kapsamı, her devrim aşamasında değişir.

 Oysa milletin kapsamı, devrim aşamalarına bağlı değildir. Bugün Kürt halkı kavramına Kürt işçileri, Kürt yoksul ve orta halli köylüleri, şehir yarı-proleterleri, şehir küçük burjuvazisi ve Kürt burjuvazisinin demokratik halk devrimisaflarına katılacak olan devrimci kanadı girer. Oysa Kürt milleti kavramına, bu sınıf ve tabakalardan başka, Kürt burjuvalarının diğer bütün kesimleri ve Kürt toprak ağaları da girer. 

Bazı çokbilmiş akıldaneler, toprak ağalarının milletten sayılamayacağını iddia ediyorlar. Hatta bunlar Kürt bölgesinde toprak ağalarının mevcut olması sebebiyle Kürtlerin henüz bir millet teşkil etmediği kerametini de yumurtluyorlar. Bu, korkunç bir demagoji ve safsatadır. Toprak ağaları aynı ortak dili konuşmuyor mu?

Aynı toprak üzerinde oturmuyor mu?

Aynı iktisadi yaşantı birliği ve ruhi şekillenme birliği içinde bulunmuyor mu? Hem sonra milletler, kapitalizmin gelişmesinin son sınırına ulaşmasıyla değil, kapitalizmin şafağında ortaya çıkarlar. Kapitalizmin bir ülkeye, bir bölgeye belli ölçülerde girmesiyle ve o ülkede, o bölgede pazarları belli ölçüde birleştirmesiyle, millet olmanın diğer şartlarını bir arada taşıyan topluluklar artık millet haline gelmiş sayılırlar. 

Eğer öyle olmasaydı, kapitalist gelişmenin sınırlı olduğu bütün geri ülkelerdeki ve bölgelerdeki istikrarlı toplulukları milletten saymamak gerekirdi. Çin’de 1940’lara kadar oldukça kuvvetli bir feodal parçalanma mevcuttu; bu mantığa göre Çin’de daha önce milletlerin varlığını kabul etmemek gerekirdi. 1917 Devrimi’ne kadar Rusya’nın geniş kırlık bölgelerinde feodalizm kuvvetle mevcuttu; bu anlayışa göre Rusya’da milletlerin varlığını kabul etmemek gerekirdi.

 Türkiye’de mesela, Kurtuluş Savaşı yıllarında bugünkünden çok daha kuvvetli olarak feodalizm mevcuttu; bu anlayışa göre o yıllarda Türkiye’de hiçbir milletin var olmadığını kabul etmek gerekirdi. Bugün dünyanın iktisaden geri ve ezilen bölgelerinde ve ülkelerinde, Asya’da, Afrika’da, Latin Amerika’da değişen ölçülerde feodalizm mevcuttur; bu anlayışa göre, iktisaden geri bölgelerde ve ülkelerde milletlerin varlığını kabul etmemek gerekmektedir. Kürtlerin bir millet oluşturmadığını ilerisüren tez, besbelli ki baştan sona saçmadır, gerçeklere aykırıdır ve pratikte de zararlıdır. 

Zararlıdır çünkü, böyle bir tez, ancak ezen, sömüren ve hâkim milletlerin hâkim sınıflarının işine yarar. Onlar böylece ezilen, bağımlı ve uyruk milletlere uyguladıkları milli baskıyı ve zulmü, kendi lehlerine olan bütün imtiyazları ve eşitsizliği haklı çıkaracak bir gerekçe bulmuş olurlar. Böylece proletaryanın, milletlerin eşitliği uğruna, milli baskıların, imtiyazların vs... kalkması uğruna yürütmesi gereken mücadele suya düşmüş olur. 

Milletlerin kendi kaderini tayin hakkı suya düşmüş olur. Emperyalistlerin, geri milletlerisömürgeleştirmesi, onların içişlerine burnunu sokması, kendi kaderini tayin hakkını alçakça çiğnemesi, “onların bir millet teşkil etmediği” gerekçesiyle meşrulaştırılmış olur.

 Aynı şekilde, çok milletli devletlerde, hâkim milletin uyruk milletler üzerindeki her türlü zulmü ve zorbalığı meşrulaştırılmış olur. Toprak ağalarının bulunması halinde milletten söz edilemeyeceğini iddia edenler, emperyalizmin ve hâkim milletlerin borusunu öttürmektedirler. 

Türkiye’de Kürtlerin bir millet teşkil etmediğini iddia edenler, Türk hâkim sınıflarının borusunu öttürmektedirler. Bilindiği gibi Türk hâkim sınıfları da Kürtlerin bir millet olmadığını iddia etmektedir. Bunlar, Türk hâkim sınıflarının imtiyazlarını savunmak suretiyle çeşitli milliyetlere mensup emekçi halk kitleleri arasındaki güveni, dayanışmayı ve birliği alçakça sabote etmektedirler. 

Çözülmemiş bir feodalizm şartlarında yaşayan bir topluluk, elbette millet olarak nitelendirilemez. Ama bugün dünyanın neresinde böyle bir feodalizm mevcuttur? Kapitalizm daha 19. yüzyılın sonunda ve 20. yüzyılın başında ezilen Doğu Avrupa’nın, Asya’nın, Afrika’nın, Latin Amerika’nın hayatına sessizce girmiş oralarda ulus çapında pazarları bir ölçüde birleştirerek iktisadi yaşantı birliğini sağlamış, milletlerin teşekkülüne yol açmış bulunuyordu. 

Bugün millet haline gelmemiş kabile toplulukları, dünyanın bazı bölgelerinde ve çok sınırlı bir alanda mevcuttur ki, bunlar, söz edilmeye değmeyecek kadar azdır. Özetlersek; Türkiye’de Kürtlerin bir millet teşkil ettiği, gözü, azgın Türk şovenizmiyle karartılmamış olan herkesin kabul edeceği tartışılmayacak kadar açık bir gerçektir. Kürt işçileri, yoksul ve orta halli köylüleri, yarı - proleterleri, şehir küçük-burjuvazisi, bütün Kürt burjuvazisi ve toprak ağaları Kürt milletinin kapsamına dâhildirler.

Milli baskı sadece Kürt halkına değil, Türk hâkim sınıflarıyla her bakımdan kaynaşmış bir avuç büyük feodal bey ve üç-beş büyük burjuva hariç, bütün Kürt milletine uygulanmaktadır. 

Kürt işçileri, köylüleri,şehir küçük-burjuvazisi, küçük toprak ağaları milli baskıdan acı çekmektedir. Hatta milli baskıların esas hedefi, ezilen, bağımlı ve uyruk milletin burjuvazisidir. Çünkü hâkim millete mensup kapitalistler ve toprak ağaları, ülkenin bütün zenginliklerinin ve pazarlarının rakipsiz sahibi olmak isterler. Devlet kurma imtiyazlarını ellerinde tutmak isterler. 

Diğer dilleri yasaklayarak, pazar için son derece gerekli olan “dil birliği”nisağlamak isterler. Ezilen milliyete mensup burjuvazi ve toprak ağaları, bu emellerin önüne önemli bir engel olarak dikilir.

Çünkü o da kendi pazarına kendisi sahip olmak, bu pazarı dilediği gibi kontrol etmek, maddi zenginlikleri ve halkın işgücünü kendisi sömürmek ister. İki milletin burjuva ve toprak ağalarını birbirine düşüren güçlü ekonomik etkenler bunlardır; hâkim millete mensup burjuva ve toprak sahiplerinin ardı arkası kesilmeyen milli baskılara girişmesi buradan gelir; milli baskıların, ezilen ulusun burjuva ve toprak ağalarına da yönelmesi buradan gelir. Bugün faşist sıkıyönetim, Diyarbakır hapishanesini Kürt burjuvalarının ve küçük toprak ağalarının sözcüsü demokrat Kürt aydınlarıyla, gençleriyle doldurmuştur. 

Bugün küçük toprak ağaları ve bir kısım Kürt din adamları da zindanlardadır. Veya zindanlara tıkılmak için aranmaktadır. Bir avuç büyük toprak ağasına, onların yaltakçılarına ve üç-beş büyük burjuvaya gelince: Bunlar öteden beri Türk hâkim sınıflarıyla ittifak kurmuşlardır. Her türlü imtiyaz, Türk hâkim sınıfları gibi bunlara da açıktır. Ordu, jandarma ve polis bunların da hizmetindedir. 

Kemal Burkay şöyle diyor: “Feodal beyler, eski hükümranlık iddialarını terketmişler; yani onlar, artık bazı küçük krallıkların tek hâkimi olma inatçılığını bırakmışlar, buna karşılık burjuvaziyle ekonomik ve politik alanda işbirliği kurmuşlar. Ağalar, ağa-dedeler, hatta şeyhler ticaret yapıyorlar, topraklarını traktörle işletiyorlar, banka kredilerinde aslan payı onların. Encümen azası, belediye başkanı, mebus, bakan da oluyorlar. Partiler, onların avuçlarında. 

Şimdi ‘Kürdistan Emirliği’davası güden bir Şeyh Sait yok; ama meclislerde grup sözcülüğü filan yapan ‘doçentşeyhler’var... Şimdi, Dersim dağlarında hüküm ferman bir Seyit Rıza yok; ama aynı dağlardan çıkan ve önce İskenderun’a, oradan da İtalya’ya Amerika’ya sevk edilen krom madeninin ulaşımından önemli miktarda komisyon alan bir torunu var. Ve doğulu feodalite kalıntıları şimdi bürokrasiyle rahat anlaşıyorlar; o günden bu yana kravata ve fötr şapkaya alıştılar.

” Kemal Burkay’ın belirttiği şeyler, büyük toprak ağaları ve üç-beş büyük burjuva ve bunların yaltakçıları için doğrudur ama, onun göstermek istediği gibi, bütün “feodal kalıntılar” için ve bütün Kürt burjuvazisi için asla doğru değildir. Küçük toprak ağalarının ve Kürt burjuvalarının çok büyük bir kısmı, Türk hâkim sınıflarının milli baskısına maruz kalmaktadırlar. 

Bunlar, hatta büyük Kürt feodal beylerinin de baskısına maruz kalıyorlar. Bir avuçluk büyük toprak ağaları, küçük toprak ağalarından zorla ve baskıyla büyük haraçlar alıyor. Küçük toprak ağalarının ve Kürt burjuvazisinin, büyük feodal beylere ve bunların yaltakçılarına öfkelenmesi, işte bu iki sebebe dayanıyor. 

Bizzat Kemal Burkay’ın bunlara gösterdiği tepki de burdan geliyor. Kemal Burkay, “Türk burjuvalarıyla” tamamlaşan “feodal kalıntıların” dışında, homojen bir “Doğu halkı”ndan söz ediyor. Bunların içine Kürt burjuvalarının ve küçük toprak ağalarının da girdiğini ustalıkla gözden saklayarak (“Doğu halkıyla şeyh, ağa, ağa-dede ve işbirlikçi burjuvalar gibi tutucu unsurlar dışındaki tüm halkı kastediyorum”). Böylece, Kürt proletaryasıyla, yarı-proletaryasıyla ve yoksul ve aşağı orta halli köylüleriyle Kürt burjuvaları ve küçük toprak ağaları arasındaki çelişki de göz ardı edilmiş oluyor. Kürt burjuvazisinin ve küçük toprak ağalarının kendi sınıf emelleri, proleter, yarı-proleter unsurların ve yoksul köylülerin emelleriyle bir ve aynı gibi gösterilmiş oluyor.

 Şimdilik özet olarak şunu belirtelim ve geçelim:

 Kürt işçileriyle, yarı-proleterleriyle, yoksul ve orta köylüleriyle, şehir küçük-burjuvazisiyle birlikte Kürt burjuvazisi ve küçük toprak ağaları da milli baskıya maruzdur. Ve Kürt milli hareketinin saflarını bu sınıflar teşkil ediyor. Milli baskılara karşı birleşen bu saflardaki her birsınıfın elbette kendine has emelleri ve hedefleri de var. Biz bunlardan neyi, nereye kadar destekleyeceğimizi ilerde belirteceğiz. Şafak revizyonistleri, milli baskının sadece Kürt halkına uygulandığını ileri sürmekle şu iki yanlıştan birine düşmektedir:

 Ya bu KÜRT HALKI ifadesi doğru olarak kullanılmakta, bütün Kürt burjuvazisi ve küçük toprak ağaları bunun içine dâhil edilmemektedir; bu takdirde Kürt burjuvalarına ve küçük toprak ağalarına uygulanan milli baskı gözlerden saklanmakta; bu baskı dolaylı olarak tasvip edilmekte, böylece Türk milliyetçiliği çizgisine düşülmektedir; ya da Kürt halkı kavramına yanlış olarak bütün Kürt burjuvazisi ve küçük toprak ağaları da dâhil edilmektedir; bu takdirde milli baskının yanında bir de sınıfsal baskı altında olan Kürt halkı üzerindeki katmerli baskı gözlerden saklanmakta, milli hareketle sınıf hareketi, bir ve aynı şey gibi gösterilmekte, böylece Kürt milliyetçilerinin çizgisine düşülmektedir. 

Ayrıca, Kürt milletinin dışında da, bir ulus teşkil etmeyen azınlık milliyetler vardır ve bunlar üzerinde de dillerini yasaklamak vb.şeklinde milli baskı uygulanmaktadır. Şafak revizyonistleri bu noktayı tamamen bir kenara bırakıyorlar. 

3. Milli =ULUSAL=Baskının Amacı Nedir?_____DEVAM EDECEK

TÜRKİYE BÜYÜK RESMİN NERESİNDE_Hüseyin Karakuş_13.12.2024

Geniş açıdan baktığımızda Türkiye  çizilen resimde fazla bir yer kapsamıyor. Satranç tahtasına baktığımızda ise pozisyon itibariyle biraz  önem arzetse de maçın kaderini değiştirecek  bir taş konumunda gözükmüyor.

 Doğaldır ki herkes mevcut konumunu güçlendirme ve etkin bir rol kapma peşinde olacaktır. Perde önüne ve görünen konumlara bakılarak nihai karar vermek zor. Niyet okuyarak hareket edilemeyeceğine göre objektif koşullar içinde sahadaki durumu iyi analiz ederek, geçmişten beri izlenen politika ve planları dikkate alarak gidişatın yönünü görebilir ve ona uygun düşünce ifade edebiliriz.

      Olayların nasılını, niçinini fazla konuşup yazmaya gerek yok. Artık her şey ortada.Suriye'nin her şeyini ele geçirdiler, kapanın elinde kalıyor. Siyaset boşluk tanımıyor,  boşluktan yararlanan bir yerlere bayrak dikiyor, kimileri ise demokrasi ve istikrar vurgusu yapıyor.

     Çıkar için sağdan soldan toplanan hırsız, aylak, bilinçsiz, paramiliter  cihatçı zihniyetten demokrasi, adalet, insan hakları, kadınlara insanca davranış vs. beklenmez.

     Dıştan yönlendirme ve makyajla bir devlet yönetimi nereye kadar gidebilir. Bir noktada kendi özüne dönecektir. En somut örneği Afganistan.

     Hırsız çalarken kavga etmez, paylaşırken kavga eder. Henüz kendi aralarında paylaşım başlamadı.

Öyle ki, Suriye'deki gelişmeler Türkiye'yi direkt ilgilendirecek. Suriye'den Türkiye'ye hayır gelmez bela gelir. Paylaşım başlarsa istikrar değil çatışma olur.

     Türk devleti Rojova'ya karşı bazı tacizler yapabilir, MSO'nu kullanarak çatışmalar çıkartabilir ancak çok fazla bir zarar verecek harekat yapacağını düşünmüyorum. Türk devleti yapmak istese bile buna ABD 'nin ve İsrail'in müsaade edeceğini sanmıyorum. Bir süre sonra PYD ile ilişki içine girilirse de kimse şaşırmasın. Büyük resme bakıldığında aslında aynı cephe içinde oldukları rahatlıkla görülecektir.

      Suriye'deki gelişmeler ve gidişat üzerine Kürtler ve Türkiye'deki tüm sol yapılar çok iyi düşünmek, sorunun bölgesel ve küresel anlamda önemini ve ciddiyetini kavrayarak ona uygun politikalar geliştirerek tüm halkların lehine olabilecek çözümleri üretip asgari müştereklerde birlikte hareket etmek zorundadır. Artık bu bir gereklilikten öte  bir zorunluluktur.

     Sorumluluk sahibi her yapı ve kuruma Türkiye'nin de içine çekileceği Lübnan'laşmaya müsaade etmemek için tarihi görev ve sorumluluk düşüyor.

      Rusya Suriye'yi daha büyük menfaati için üsleri dışında çekildi ama bana göre stratejik hata yaptı, stratejik ilişki içinde olduğu ülkeler nezdinde güven kaybetti. Bence bunun bedelini ağır ödeyecek. Daha önce yaptığım paylaşımlarda "ABD ve NATO'lu emperyalist devletlerin esas hedefi Rusya'yı Kaflaslardan kuşatmak. Bunu başardıkları oranda Rusya'nın tepesine bilecekler." demiştim. Rusya, Suriye'yi bırakıp gitmekle emperyalistler bu amaçlarına bir  adım daha yaklaşmış oldular. Yine daha önceki paylaşımlarımda demiştim ki, "İran'ı aşmadan Kafkaslardan ve Orta Asya'dan Rusya'yı kuşatmalaı pek mümkün değil." Daha önce İran üzerinden denedilerek olmadı. Batıdan Ukrayna üzerinden denediler, Rusya bunun önünü daha Ukrayna sınırları içindeki topraklarda kesti, sınırına yaklaştırmadı. Bir süre sonra Ukrayna  üzerinden kuşatma harekatı devreden çıkabilir. Zaten Gürcistan, Azerbaycan ve Ermenistan Rusya açısından pek de güvenilecek devletler değiller.  Suriye engeli de ortadan kalktığına göre  şimdi tekrar İran üzerinden denemeye kalacaklar diye düşünüyorum.      13.12.2024 

Çözümsüzlük açmazının Kürt milliyetçilerini vardırdığı nokta_Halil Gündoğan_14.12.2024

Bundan kısa bir süre önce, “Yeni Ortadoğu İçin İsrail-Kürt İttifakı Gelecekteki Riskler Ve Fırsatlar” ana temalı bir panel düzenlenmişti. Verilen bilgiye göre panel, Kudüs İbrani Üniversitesi’nden Kürt akademisyen Veysi Dağ tarafından organize edilmişti. Panelistler üç İsrailli akademisyen ve Kürt tarafını temsilen de Kürdistani Parti (PAKURD) kurucu başkanı vardı.

Panelistlerin tamamı, İsrailler ile Kürtler arası ittifakın ta Asurlar, Babiller vs. dönemlerinden beri devam edegelen tarihi bir kökenini olduğunu uzun uzun anlatarak başladı. Yani “bin yıllık Türk-Kürt Kardeşliği”nden daha da eski tarihlere dayanan, alternatif bir “kardeşlik hikayesi”. Ve yine panelistlerin tamamı, bugünün koşullarında gerekliliği elzem görülen Kürt-İsrail İttifakını, bu “köklü tarihi miras” ve “benzeşen ortak tarihsel yaşam öyküsü” üzerinden kurgulamayı tercih etti: “Her iki halk bin yıllarca devletsiz bırakıldı ve sürgün edildi. Bu ortak yönümüz bizim birbirimizi daha iyi anlamamızı sağlayacak güçlü bir bağdır. İsrail bu makus talihi yıkıp, kendisini yoktan var ederek devletleşti.

Şimdi sıra, İsrail’in desteğiyle Kürtlerdedir. Kürtler devletlerini kurabilirse, yok edilmek üzere dört taraftan kuşatılmış İsrail’in bu coğrafyadaki en büyük koruyucuları olacaklardır. İki kardeş devlet sırt sırta verirse hiç kimse onlara yan gözle bakamaz. Bu yüzden, yaşanmakta olan bu tarihi fırsatları değerlendirip, mutlak surette bu ittifakın kurulmasını sağlamalıyız.” mealinde şeyler.

Bunlar, itiraz etmeyi pek de gerektirmeyen, anlaşılabilir şeylerdir elbet. Fakat o koca koca Prof. Ünvanlı ve güya “mazlumun hak arayıcıları” ve ilerici-demokrat, insan hakları savunucuları olarak takdim edilen bilim insanların hiçbiri ağzına İsrail Devleti’nin bir başka halkı yerinden yurdundan etme ve soy kırıma uğratma pahasına kurulduğuna değinmedi bile… İsrail’in kendisine hak gördüğü devlet olarak var olma hakkını, Filistin halkına tanımamakta ısrar etmesindeki haksızlığı ve vicdansızlığı kınamadı bile… Kuruluşundan beri sürekli ve sistemli bir şekilde Filistin topraklarını işgal ve ilhak ederek, topraklarını mislince büyütme siyasetini, dokundurma yoluyla da olsa, eleştirmedi bile. Belki de daha da vahimi, son bir yıl içinde Gazze’de gerçekleştirilen soy kırımı lanetlemedi bile…

 

“Kürtlerin Anası” olarak takdim edilen Prof. Dr. Ofra Bengio, çeşitli Kürt grup ve çevreleriyle olan ilişki düzeylerini ifade ederken şu ifadeyi kurabildi: “Örneğin PKK ile ilişkilerimiz oldukça gergindi. Çünkü PKK geçmişte Filistin Kurtuluş Örgütü’ne de destek veriyordu.”

 

Sayın Bengio bu ifadesiyle kendisini Siyonist İsrail devleti ve milliyetçileriyle özdeşleştirmiş oluyordu bir bakıma: Filistin halkına duyulan düşmanlığın boyutuna bakın ki PKK’nin, kendisi gibi haklı bir davanın temsilcisi olan FKÖ’yü desteklemesindeki özü anlamaya bile çalışmamış. Ezilenlerin ve mağduriyeti yaşayanların dayanışmasını mazur görme olgunluğunu dahi gösteremeyen birinin, “Kürtlerin anası” olarak payelendirilmesi de ayrıca ironiktir. Yıllardır kendi devletinin zulmüne maruz kalan mazlum Filistin halkının acısını yüreğinde hissetmeyen birinin, hiçbir çıkar gözetmeksizin, samimiyetle Kürt veya bir başka halkın acısını hissetmesini beklemek, safdillik olur herhalde.

 

Ve ilginçtir; vicdan yoksunu bu kaskatı milliyetçi pragmatist yaklaşım, panelistlerin tamamın ortak paydasıydı da.

PAKURD adına konuşan panelist aynen şu ifadeleri kuruyordu: “(…) 7 Ekim 2023 olaylarından sonra Ortadoğu’da yeni bir dönem başladı. Hamas’ın masum sivillere karşı gerçekleştirdiği terör saldırısı bazılarında sevinç yarattı ve onlarda, Yahudi halkını yok etmelerini ilerletmeleri için adeta umut yarattı. Bence İsrail’in bu saldırıya karşı hızlı ve kararlı bir şekilde yanıt vermekten başka bir seçeneği yoktu. İsrail Hamas’a ve Hizbullah’a karşı ağır darbeler indirdi. Ancak herkes biliyor ki bu iki örgüt İran başta olmak üzere bazı devletlerin piyonlarıdır. ‘Direniş ekseni’ denilen yapı özellikle İran’a bağlı güçleri koordine ederek Yahudileri ortadan kaldırmayı hedefliyor. Bu gerçek bize şunu açıkça gösteriyor: Eğer bu İslamcı terör örgütlerinin güçleri yetecek olsa Yahudi halkından tek bir kişinin hayatta kalmasına izin vermeyecekler. Aynı zamanda bu ‘Direniş ekseni’ doğrudan veya dolaylı olarak Kürtleri de İsrail ile aynı kefeye koyuyor. Herhangi bir bağ olmasa bile Kürtler İsrail’in müttefiki olarak görülüyor ve bizleri de aynı düşmanlıkla hedef alıyorlar. (…)”

“İsrail Kürtlerin ortaklığını kazanmadan bölgede gerçek bir liderlik rolü üslenemez. (…) Bu durumda Kürtler ve İsrail birlikte neler yapabilir (…) İsrail güçlü bir devlet ve bize göre 7 Ekim 2023’den sonra Ortadoğu’nun yeni lideri olmuştur. İsrail güçlü liderliği ve etkisiyle ABD ve Avrupa’da Kürtler için yeni fırsatlar yaratabilir. (…) Biz sizin yeni Ortadoğu vizyonunuzun müttefikleri olmak istiyoruz ve bunun için hazırız. (…)”

Ürperten bir soğukkanlılıkla ifade edildi bütün bu düşünceler. Yüzyıllardır ezilip sömürülen ve tüm ulusal haklarından mahrum bırakılmış olan bir halkın mensubu değil de adeta Netanyahu’nun bir sözcüsüymüşçesine.

Kuruluş sürecinden bugüne değin Siyonist İsrail Devleti sanki de Filistinleri yerinden yurdundan etmemiş, kuruluşunun temelinde bu işgal ve göçertme yokmuş gibi, tek taraflı bir “avcı hikayesi” ile sorun sunuldu. Keza sanki de İsrail bulduğu her fırsattan yararlanarak Filistinlerin topraklarını ilhak etmemiş gibi, onların hak talep etme ve özgürlük mücadelelerini “terörist faaliyet” olarak damgalayıp, binlerce insanı katletmemiş, hapislere tıkmamış ve sürgüne göndermemiş gibi anlatıldı. Filistinlerin adı bile anılmadı. Hamas ve diğer Filistinli yapılar topluca terörist örgütler olarak nitelendi. Bunların Filistinli ve Filistin davasını savunan örgütler olduğu, ima yoluyla olsun, dile getirilmedi. Örneğin tıpkı Türk Devleti ve tüm diğer sömürgeci-faşist devletlerin yaptığı gibi; bunlar yabancı devlet ve istihbarat örgütlerinin çıkarları doğrultusunda faaliyet sürdüren piyonlar olduğu savunuldu. İsrail zulmüne ve işgalciliğine karşı bir halkın kurtuluş ve özgürlük mücadelesinin temsilcileri olarak anılmadılar. Bilakis bu bilinçli bir gayretle es geçildi.

Ortada zaten Filistin davası diye bir dava da yoktu. Dolayısıyla da bu örgütler ve yürüttükleri mücadele tamamen, Yahudi halkını yok etmek için İran’ın kurup finanse ettiği “vekalet güçler” idi. Siyonist İsrail Devleti’nin yürüte geldiği savaş tamamen nefsi müdafaa olup, tüm eleştirilerden muaftı. 7 Ekim 2023 sonrası yaşananlar da tamamen bu kapsam ve nitelikteydi. Çoluk-çocuk, yaşlı-genç, kadın-erkek demeden evleri başlarına yıkılarak katledilen elli bin Filistinli arasında sivil yoktu demek ki anmaya ve bu katliamı kınamaya değer görmediler bile. Yani hiç olmazsa biraz objektif davran da Hamas’ın sivil katliamlarını andığın yerde İsrail’i de elli bin sivil Filistinliyi ve bir o kadar Lübnanlıyı katlettiği için eleştir. Bu katliamlardan ötürü onu kına ve “doğru yapılmamıştır” de.

 

Ancak ne var ki bunun yerine zalim bir devletin yaptığı ve BM de bile insanlık suçu olarak mahkûm edilen tüm bu kötülükler, adeta bir fırça darbesiyle kapatılmaya çalışıldı. Bunun yerine eli kanlı Siyonistlere güzellemeler yapılıp, methiyeler dizildi. Ortadoğu’nun “güçlü lideri” olarak payelendirildi.

 

Öte yandan, emperyalist güçlerin Ortadoğu’yu yeniden paylaşım ve dizayn ederken birinci derecen gözettikleri “İsrail Devleti’nin güvenliği” ve “liderliği” projesinde rol talep ettiler: “İsrail Kürtlerin ortaklığını kazanmadan bölgede gerçek bir liderlik rolü üslenemez.”

 

Bütün bu “anormal” tutum ve yaklaşımlar aslında bir çaresizliğin ve kendi halkına ve gücüne zerre kadar inancı olmayan, kurtuluşu başka güçlerden dilenen, onların himayesi olmadan hiçbir şanslarının olmadığına inanmış bir kafanın eseri… Zerre kadar öz güvenleri olmadığı için de karşıdaki “ittifak partneri” ile kendisini eşit muhatap olarak göremiyor. Görmediği için de mütemadiyen onu yüceltme ve pohpohlama ihtiyacı duyuyor. Böyle olsa gerek ki muhatabının ellerindeki o on binlerce masum insanın kanını “kına kırmızısı” olarak manipüle etmekte herhangi bir beis görmüyor.

 

Başka halkların acı ve kanları üzerinden kurulması istenen, bu en temel insani erdemlerden yoksun ittifak ilişkisi, görülmesi gerekiyor ki ilk başta Kürt tarafını tarih önünde mahcup bırakır ve manevi olarak da çökertir. Dolayısıyla da kimsenin kendi halkına böylesi bir kötülüğü yapma hakkını kendisinde görmemesi gerekir.

 

Ama maalesef ki kör milliyetçi duyguların esiri olmuş kafalar bütün bunları, kolayca; “sırtında yumurta küfesi taşımayan romantik solculuk” olarak yaftalayıp, “yüz yılda bir çıkan bu tarihi fırsatı solcuların boş etik söylevlerinin insafına terk etmeyeceğiz” diyerek burun kıvıracak ve bildiklerini okumaya devam edeceklerdir. Tabii onlar ve başkaları böyle diyor veya diyecekler diye bizler doğruları ve ilkelerimizi savunmaktan ve her fırsatta onları ileri sürmekten geri duracak değiliz.    

Halil Gündoğan