Fikret Karavaz_İttifaklar Sorununa İlişkin..

 

Halil Gündoğan’ın İttifaklar Sorununa İlişkin Yazıma Getirdiği Eleştiri Üzerine

 

Halil Gündoğan kendi bloğunda 3 Kasım 2020 Tarihli bir yazısında benim İttifaklar Sorunu Üzerine yazdığım bir yazıyı eleştiriyor. Halil Gündoğan’ın Partizanın Defteri sayfasında bir kaç kez yayınlanmış aynı başlıklı yazılardan hangisini esas aldığını bilmiyorum. 

Fakat Halil Gündoğan’ın eleştirisinde bir çok mantıksal tutarsızlık belirgin olarak kendisini göstermektedir. Bu arada Halil Gündoğan beni tanımadığını söylüyor. Ben Kaypakkaya geleneğinden biriyim. Bir dönem de Güneşin Sofrası’nda Kazım Gündoğan ile beraberdik. Ben de Halil Gündoğan’ı gıyabında tanıyorum. 

Halil Gündoğan’ın eleştiri yazısındaki mantıksal tutarsızlıklardan bir tanesi İttifaklar sorununun strateji ve ideolojiyle ilşkisine dair. Şöyle ki Halil Gündoğan eleştirisinin başlangıcında ittifaklar sorununa dair şöyle bir belirleme yapıyor:  ”Öncelikle belirtmek gerekiyorki Komünist Devrimciler için ittifaklar sorunu ideolojik-ilkesel bir sorun olmayıp; siyasal mücadelenin taktiksel bir sorunudur.

 Dolayısıylada sorun her türlü katı- basma kalıp formülerin dışında, günün objektif ve subjektif somut koşulları içerisinde, dinamik olarak ele alınacak bir sorundur.”  Halil Gündoğan daha sonra eleştirisinin ilerleyen bölümlerinde ittifaklar sorununa dair birinci belirlemesini yadsıyan başka bir belirleme daha yapıyor:  ”Somut olarak ittifaklar sorununda irdelenecek olursa görülecektirki; “Maoist Birleşik Halk Cephesi anlayışı”, devrim mücadelesinin başarıya ulaşmasının “olmazsa olmaz” üç stratejik silahından biri olan ittifaklar sorununda, komünist-devrimcileri esasen silahsızlandırmaktadır.

Çünkü öngörülen anlayış; komünist-devrimcileri, öncelikle yarı-sömürge, yarı-feodal sosyo-ekonomik koşullar ile sınırlıyor. Ve buna göre de o basma kalıp şablon ile reçeteler yazmaya koşulluyor:”  Bu iki belirleme açıkça birbirini yadsıyan belirlemelerdir. Halil Gündoğan, birinci belirlemesinde ittifaklar sorununu taktiğe indirgedikten sonra ikinci belrlemesinde ” ittifaklar sorununu devrim mücadelesinin başarıya ulaşmasının olmazsa olmaz üç stratejik silahından biri olarak değerlendiriyor.

Şimdi, bu belirlemelerden hangisi doğru? Kuşkusuz ikinci belirleme doğru. Çünkü ittifaklar sorunundaki taktik anlayışlar devrim stratejisi ve ideolojisinden bağımsız olarak ele alınamaz. Bu demek değildir ki bir devrim sürecinin bütün ittifaklar siyaseti stratejiktir. Bir devrim süreci için stratejik ittfaklar olabileceği gibi taktik ittfaklarda mümkündür.

 Örneğin, Sovyet ve Çin devrimlerinde proletaryanın öncüsünün köylülükle yaptığı ittifak stratejik bir ittifakken, Sovyetler Birliği’nin ikinci emperyalist paylaşım savaşında Alman faşizmine karşı Müttefik devletlerle yaptığı ittifak taktik bir ittifaktır. Bir ittifakın stratejik olması demek belirli bir çelişkide çelişkinin devrimci tarafında duran unsurları kapsaması demektir. Örneğin, demokratik devrim aşamasında işçi sınıfının köylülükle yaptığı ittifak stratejik bir ittifaktır. 

Çünkü bu ittifak gerçekleşmeden işçi sınıfının tek başına iktidarı ele geçirmesi ve sosyalizmi inşa etmesi mümkün değildir. İşçi sınıfı ile köylülük arasındaki ittifak, köylü sorununun çözülmediği, köylülüğün farklılaşma sürecinin halen devam ettiği coğrafyalarda stratejik bir ittifaktır. Dolayısıyla, bir devrim sürecinde proletaryanın politik öznesi öncelikle devrimden menfaati bulunan sınıflar arasında stratejik ittifakları gerçekleştirme mücadelesi sürdürür; bunun yol ve yöntemleri üzerinde yoğunlaşır.

Sratejik ittifaklar bir coğrafyanın devrim sürecinin temel stratejik yönelimlerini, esas ve tali mücadele araç ve yöntemlerini belirler. Stratejik ittifakları taktiğe indirgemek esas ve tali mücadele araç ve yöntemleri arasındaki ayrımı belirsizleştirmek anlamına gelir. Köylü sorununun çözülmediği, köylülüğün farklılaşma sürecinin tamamlanmadığı yarı-feodal coğrafyalarda köylülük temel güç, proletarya ideolojik güçtür. 

Maoist Uzun Süreli Halk Savaşı Stratejisi temel güç olan köylülüğe dayanılarak inşa edilir.

  Halil Gündoğan eleştirisinin devamında kendine has belirlemeler yapmaya devam ediyor. 

Örneğin şöyle diyor: 

”“Halkın Birleşik Cephesi, işçi-köylü temel ittifakı üzerinde, devrimden çıkarı olan anti-feodal, anti-emperyalist ve anti-komprador sınıf ve katmanların ittifakıdır. Esası toprak devrimi olan Demokratik Halk Devrimi sürecinde milli burjuvazi, bu ittifakın vazgeçilemez bileşenidir.

 Halkın Birleşik Cephesi (HBC), KP öderliğini şart koşar. Halkın birleşik cephesinin kurulabilmesi için KP önderliğinde bir veya birkaç bölgede kızıl siyasi üslerin kurulmuş olması gerekir. Bu, yürütülen savaşın en azından stratejik denge aşamasında olması anlamına gelir. KP bu güce, savaş bu düzeye varmadan HBC kurulamaz. KP önderliğinde kurulmamış olan ittifaklar da hem HBC olarak tanımlanamazlar ve hemde bunlar içinde yer almak kuyrukçu, sınıf işbirlikçi pozisyona düşürür. 

HBC bir iktidar orgaınıdır. Devrimle kurulacak yeni demokrasinin iktidar organıdır ve milli burjuvazi, sosyalist devrime kadar bu halk iktidarının bir bileşeni olarak varlığını devam ettirir.”“Maoist HBC anlayışı” diye sunulan sol-sübjektif perspektifin kaba özeti budur! 

Görüleceği üzere bu perspektifte;

 a-) ülkenin sosyo-ekonomik yapısında yaşanmış olan değişim ve dönüşümlerin, örneğin kapitalist üretim ilişkilerinin hakim hale geçmiş olmasının ve bunun devrim aşamasında ve ittifaklar sorununda ne tür farklılaşmalar yarattığının bir önemi bulunmuyor.

b-) Türkiye ve K.Kürdistan somutunda yaşanan gelişmelerin tolumsal ve ulusal çelişmeleri ve keza savaş strateji ve taktiklerini nasıl etkilediği ve değiştirdiğinin bir hükmü bulunmuyor. Türkiye ve K. Kürdistan’ın iki farklı sosyo-ekonomik yapıya, iki farklı devrim aşamasına ve iki farklı devrim stratejisine, iki farklı itifaklar siyasetine ve bunlarla birlikte çok daha ivedilikle öne çıkan birleşik devrim stratejisi ihtiyacına göre devrim teorisini yenilemek geregtiğinin bir önemi bulunmuyor. 

c-) derimci mücadelenin öncü öznesi olarak komünist-devrimcilerin, devrimci mücadeleye fiilen başladıkları andan itibaren, mücadelenin herbir evresini başarıyla tamamlayabilmek için, mücadelenin farklı herbir evresinde düşmanı o özgülün somutunda yenilgiye uğratma mücadelesinin de, Lenin’in önemle vurguladığı tarzda bir “kitlesel müttefikler” siyasetiyle mümkün olabileceğinin bir önemi bulunmuyor. Komünist-devrimcilerin, diğer sınıf ve katmanlara, onların siyasal önderi örgütlerine önderliklerini kabul ettirecek o güçlü duruma hangi mücadele yol ve araçlarını kulanarak varabileceklerinin bir önemi bulunmuyor. 

(Tipik bir öncü savaş mantığı mı güdülüyor acaba? Biz gerilla mücadelesiyle düşmana darbeler vurdukça, düşman zayıflayacak ve ters orantılı olarak bizde güçleneceğiz. Ve böylece kitleleşeceğiz. Işte bu sayede devrimden çıkarı bulunan diğer sınıf ve katmanlar dahil, milli burjuvazinin sol kanadıda önderliğimizi kabul ederek HBC’yi oluşturma koşularını olgunlaştırmış olacağız.) vs. vs.Fikret’in yaklaşımı da bunun tipik örneklerindendir.

 Lenin referansıyla konu özgülündeki doğmatik-mekanik yaklaşıların eleştirisi yapılmak istenmişse de ancak anlaşılan o ki, tedrisatından geçtiği “Maoizim” buna pek fazla şans tanımamış. Karşımızda farklı versiyonuyla kaskatı bir dogmatizm var.” 

  Şimdi, bu belirleme neresinden tutsanız elinizde kalacak bir belirleme. Birincisi, Halil Gündoğan coğrafyamızda kapitalist üretim ilişkilerinin hakim hale geldiğine inanıyor. İnanıyor diyoruz; çünkü, tarımda kapitalist üretim ilişkilerinin nasıl hakim hale geldiğine dair gösterilen herhangibir veri yok. Öyle ise biraz Anadolu ve Kürdistan coğrafyasının sosyoekonomik yapısından bahsetmek gerekiyor.         

Anadoluda bugüne kadar başlamış ve tamamlanmış hiçbir toplumsal devrim yoktur.İkinci meşrutiyete kadar olanların tamamı emperyalistlerin güdümündeki reform hareketleri idi zaten.İkinci Meşrutiyet ise cılız bir burjuva hareketi olup,başarısızlıkla sonuçlanmış,hareketin başındakiler emperyalistlerle birlikte kapitalist ve feodal üretim ilşkilerini yan yana sürdürmüşlerdir.İkinci meşrutiyetin ilanındada cumhuriyetin ilanındadan sonra da iktidardaki toplumsal sınıflar önceki toplumsal sınıflarla aynıdır.  

    Cumhuriyetle birlikte elbette ki değişen bazı şeyler vardır.Cumhuriyetten önceki komprador büyük burjuvazinin, toprak ağalarınıneski bürokrasinin,ulemanın yerini,ulusal karakterdeki orta burjuvazi içinden güçlenerek çıkan emperyalizmle komprador ilişkilere giren Türk ve Kürt burjuvazisi ve eski Türk ve Kürt komprador burjuvazi ve toprak ağalarının bir kısmı aldı.       

Anadoluda bugün istihdam edilen 22 594 000 kişinin yaklaşık %61’i üçretli veya yevmiyeli,%25’i kendi hesabına çalışan, veya işveren,%13,6’sı ücretsiz aile işçisidir.      Ücretli ve maaşlı olan13 762 000 kişinin 527 000 i tarım, 4 950 000 i sanayi, 8 285 000 i hizmet sektöründe çalışmaktadır. Kendi hesabına çalışan 5 750 000 kişinin 2 513 000 i tarım, 883 000 i sanayi, 2 354 000 i hizmet sektöründe çalışmaktadır.Ücretsiz ailşe işcisi olan 3 083 000 kişinin 2 643 000 i tarım, 94 000 i sanayi, 346 000 i  hizmet sektöründe faaliyet göstermektedir.      Kendi hesabına çalışan 5 750 000 kişinin %90 ı 1-4 kişi çalıştıran iş yeri sahibi,%6 sı 5-9 kişi çalıştıran iş yeri sahibi,%2 si 10-24 kişi çalıştıran iş yeri sahibi, %1 i 25-49 kişi çalıştıran işyeri sahibi ve %0,5 i 50 kişiden fazla işçi çalıştıran işyeri sahibidir.        Ücretsiz aile işçisi olan 3 083 000 kişinin %86 sı 1-4 kişi çalıştıran işyerlerinde, %0,6 sı 10-24 kişi çalıştıran işyerlerinde, %0,03 ü 25-49 kişi çalıştıran işyerlerinde, %0,03 ü 50 den fazla kişi çalıştıran işyerlerinde çalışmaktadır.   

    Merkezi feodal Osmanlı imparatorluğu döneminde, küçük üreticilere toprağın küçük parçalar halinde sadece kullanım hakkını veren Asya tipi üretim biçimi uygulandığından bu olgu önce köylülüğün farklılaşmasını yavaşlatmış el zanaatları ve manifaktürün gelişimini ve buna bağlı olarak ilkel birikimi engellemiştir.Sonrasında emperyalizmin önce meta ihracı ve sonrasında sermaye ihracı ile zaten güdük olan ve ilkel iş aletleri ile üretim yapan el zanaatlarını ve manüfaktürü çökertmesi ile yerli sanayinin gelişmesi engellendiği gibi karşılıklı diyalektik etki ile tarımda kapitalist üretim ilşkileri gelişememiştir.       

Anadoluda toprak mülküyeti, 1924 Anayasası ile güvence altına alınmış,eski tımar vb. toprakları işleyenlere,bu durumu kanıtlamaları halinde,bu toprakları mülküyetlerine geçireceklerine ilşkin yasanın çıkışından sonra bir çok nüfuzlu esnaf, büyük toprak sahibi, ellerindeki eski osmanlı belgelerini mahkemelere sunarak bu toprakları sahiplenmişlerdir.        Osmanlı döneminden beri emperyalizm bir taraftan ülkedeki hammaddeleri talan etmekte,artı-değerin önemli bir bölümünü borçlandırma ile kendi hanesine aktarmaya devam etmektedir.Emperyalizm, bunu yaparken,kapitalizm öncesi geri üretim ilşkilerini korumakta, tarımın ve sanayinin gelişmesine engel olmaktadır.

Bu talan ve soygun sisteminde küçük üretici köylü topraktan ve üretim araçlarından belli bir oranda kopmaktadır.Böylece özgür emekçilerin sayısı her geçen gün artmaktadır.Fakat bu artışın çok yavaş ve sancılı olduğu, tarım kesiminde yoksul ve küçük köylü üreticilerinin, sanayi kesiminde mikro ve küçük işletmelerin çokluğundan anlaşılmaktadır.Anadoludaki tarım ve sanayinin emperyalizmle ilişkisi artarak sürmekte, tarım ve tarım dışında gelişen ilkel birikimin geri üretim ilşkilerini tasfiyesi engellenmektedir.     

  İlkel birikim denilen kavram serf niteliğinde topraksız köylülüğün ve küçük üretici köylünün üretim araçlarından ayrılması buna karşılık üretim araçlarının belirli ellerde toplanarak sermayeye dönüşmesidir.Kapitalizmin kendi dinamikleri ile geliştiği bir süreçteki ilkel birikim kavramı ile komprador kapitalizmin yarattığı ilkel birikim işlevsel olrak farklı olgulardır.Birinci olguda kapitalizmin gelişmesi ve ilkel birikimin gerçekleşmesi geri üretim ilşkilerinin tasfiyesi ile doğru orantılı iken ikinci olguda komprador kapitalizm bizzat geri üretim ilşkileri zemininde geliştiğinden bu ilşkileri koruyup sürdürmesi esas eğilimidir.       

  Tarımda etkinlik gösteren 3 022 127 işletmenin arazi büyüklüğüne ve dahil edildikleri toplumsal sınıflara göre dağılımı  şöyledir: 

        Tarımda etkinlik gösteren işletmelerin 1 952 142 si yoksul ve küçük köylü işletmelerdir.

Bu işletmeler Anadoludaki tarım işletmelerinin %68 i olup, işlettiği arazi miktarı Anadoludaki toplam arazinin %21 idir ve bu işletmelerde bir traktöre düşen arazi miktarı 9 dekardır.

Orta köylü işletmelerin sayısı 887 376 dır ve bu işletmeler Anadoluda tarım işletmelerinin %29 u olup, işlettikleri arazi miktarı, Anadoludaki toplam arazinin%45 idir ve bu işletmelerde bir traktöre düşen arazi miktarı 25 dekardır.

Zengin köylüler 171 113 işletmeye sahiptir ve bu işletmeler, Anadoludaki toplam işletmelerin %6 sı olup, işlettikleri arazi miktarı,Anadoludaki toplam arazi miktarının %29 udur ve bir traktöre düşen arazi miktarı 730 dekardır.Büyük toprak sahipleri ve toprak ağaları 2 477 işletmeye sahip olup, bu iletmeler Anadoludaki toplam işletmelerin %0,15 i olup, işlettikleri arazi miktarı, Anadoludaki toplam arazinin %5 dir ve bir traktöre düşen arazi miktarı 1 265 dekardır.     

  Yoksul ve küçük köylülerden arazi,si olanların %88 i yalnız kendi arazisini işlerken,diğerleri hem kendi arazisini hem zilyetlikle,hem kendi arazisini hem başkasının arazisini işletmektedir.Arazisi olmayanlar ise,kirayla,ortakçılıkla, diğer şekilde, iki yada daha fazla tasarruf şekli ile arazi işletmektedir.       

  Orta köylülerden arazisi olanların %79 u yalnız kendi arazisini, işletirken,diğerleri,zilyetlikle,hem kendi arazisini hem zilyetlikle,hem kendi arazisini hem başkasının arazisini işletmektedir.Arazisi olmayanlar kirayla, ortakçılıkla,diğer şekilde, iki veya daha fazla tasarruf şekliyle arazi işletmektedir.       

  Zengin köylülerden arazisi olanların %70 i yalnız kendi arazisini işletirken, diğerlerinin çok küçük bir bölümü zilyetlik, hem zilyetlik hem kendi arazisini işletirken, çok büyük bölümü hem kendi arazisini hem başkasının arazisini işletmektedir.Arazisi olmayanlar, tasarruf biçimlerinin tümüyle arazi işletirken, esas olarak kiracılık ve ortakçılık ile arazi işletmektedir.         

Büyük toprak sahiplerinin ve toprak ağalarının arazisi olanların %49 u yalnızca kendi arazisini işletirken, dğerleri topraklarını arazi tasarruf biçiminin tümüyle işletmekte, esas olarak, hem kendi arazisini hem başkasının arazisini işletenlerle işletmektedir.Arazisi olmayanlar ise, bütün tasarruf biçimleri ile arazi işletmekle birlikte, arazi işlettikleri esas tasarruf biçimi ortakçılıktır.         

Yoksul ve küçük köylü üreticilerinin büyük çoğunluğu, toprak sahipleri ile  veya temsilcileri ile zilyetlik, ortakçılık ve diğer feodal ilişkiler içinde değildir.Ancak Anadolu tarımında feodalizm esas olarak değişim sürecinden ziyade üretim sürecinin kendisindedir.Küçük meta üretimi yapan köylülük esas olarak kendi geçimlik ihtiyacı için kulanım değeri üretmektedir.Ürünün sonradan metalaşması bu gerçekliği değiştirmez ve bu kullanım değeri üretilirken yine belirleyici olarak satın alınmış emek değil aile emeği kullanılır.Yani emeğin kendisi metalaşmamaktadır.Artı ürünün bir kısmı zorunlu olarak diğer geçim araçlarını edinmek için metalaşır.Bu değişim sürecinde tefeci, tüccar ve tefeci, tüccar niteliğindeki devlet köylünün artı-emeğine el koymaktadır.Ürünün metalaşma sürecinde ürününü pazara götürecek olanağı olmadığından köylü ürünü pazar fiyatının altında bir fiyatla elden çıkarır.Ama esas sömürü şu olgudadır ki metalaşan ürünün kar realizasyonu tefeci, tüccar yada tefeci tüccar niteliğindeki devletle değişim sürecinde sonlanmaz;kar realizasyonu mamul maddenin yani sanayi ürününün pazara sunumu ile tamamlanır.İşte bu olgu, komprador kapitalizmin niteliği gereği gereksinim duyduğu ucuz hammaddenin yaratılmasının dinamiğinin tarımda küçük meta üretimi olduğu gerçeğinden kaynaklanır.     

  Bu anlaşılır bir şeydir; eğer tarımda kapitalist ülkelerde olduğu gibi esas olarak satın alınmış emek kullanılsa idi ve bir tarafta üretim araçlarından yoksun emek kitlesi diğer tarafta üretim araçlarını ve toprağı sermayeye dönüştürmüş olan kapitalistler şeklinde bir sınıfsal bölünme oluşsaydı, kapitalizm kendi dinamikleri ile gelişecek ve ilkel birikim süreci tamamlanacaktı.Ancak emperyalizm ve ona bağlı olarak gelişen komprador ilşkiler bizzat kar realizasyonunu tarımın bu yarı-feodal niteliğinin yani küçük meta üretiminin çelişkileri ile gerçekleştirmektedirler.       

  Komprador kapitalizm ve emperyalizmin gereksinim duyduğu ucuz hammadde ve hatta ucuz iş gücünü yaratan üretim ve hatta değişim süreci feodal karakterde olan küçük meta üretimidir.Komprador kapitalizmin ilkel birkimin oluşmasını engellediği iddaları doğru değildir.

Büyük komprador holdinklerin kökeninde tefeci, tüccar sermayesi ve toprak ağalığı vardır.Oluşan bu sermaye birikimi tarımda küçük meta üretimini tasfiyeye yönelemez çünkü bizzat onun üstüne inşa edilmiştir. 

      Başkasının toprağını işletenler işletmeyenlere göre çok daha kötü koşullarda üretim yapmaktadır.Ortakçılıkla kiracılık, kapitalist üretim biçimine yakınlığı ile karşılaştırıldığında, kiracılık daha yakındır.Ortakçılıkta, hasat iyi de olsa kötü de olsa, ürün önceden anlaşıldığı şekilde toprağı işletenle toprak sahibi arasında bölüşülmektedir.Kiracılıkta durum daha farklıdır.

Hasat iyi olduğunda kira rahatlıkla ödenebilmektedir.Toprak verimliyse, ürün pazarda değer buluyorsa, ücretli işçi bile çalıştırılıp,kapitalist ilşkilere girilebilmektedir.Hasat kötü olduğunda, üretici kirayı ödeyememekte,ödediyse de kendisine bir şey kalmadığından, tefeciyle, tüccarla ilşkiye girmekte, daha önceden ilşkisi varsa, bu ilşkiler, kendi aleyhine dönüşmekte, topraktan ve üretim araçlarından kopmaktadır.     

   Köylülüğün topraktan ve üretim araçlarından kopma süreci komprador kapitalizm koşularında kapitalizmmin kendi dinamikleri ile geliştiği koşulardan farklıdır.Bir taraftan giderek bölünen arazi ve yoğun sömürü yoksul ve küçük köylülüğü ve hatta orta köylülüğü topraktan koparırken köylülüğün oldukça önemli bir kısmı proleterleşmemekte ve yarı proletere dönüşmektedir.Tarımla ilişkisini toprağını ortakçı veya kiracıya bırakarak sürdüren bu kitle komprador kapitalizme ucuz iş gücü ve yedek iş gücü yaratmaktadır.Yarı- proleterler ücrete karşılık gelen gerekli emek zamanını düşürerek vasıfsız iş gücü kullanan sektörlerde komprador kapitalizme ucuz iş gücü yaratmaktadır.Ucuz iş gücünün bir diğer kaynağı da yedek iş gücüdür.   

  Yoksul ve küçük köylü üreticiler, az sayıda ve ilkel tarım araçlarına sahip olup, kendi emekleri ile ve aile bireylerinin emekleri ile üretimde bulunmakta, kapitalist üretimdeki işçiler gibi çalışmaktadırlar.Onlardan farkları, üretim araçlarının kapitalistlere değil kendilerine ait olmasıdır.Üretim araçları kapitalistlere ait olsaydı, üretim ilşkileri kapitalistle olacaktı, fakat kendi toprağı olan yoksul ve küçük köylülerin ilşkileri, tefeci, tüccar ve tefeci, tüccar niteliğindeki devletle; başkalarının topraklarını işletenlerin ilşkileri, hem toprak sahibile hem de tefeci, tüccar ve tefeci, tüccar niteliğindeki devletledir.Bu sınıfın ürettiği artı emek,tefeci,tüccar,toprak sahibi ve tefeci,tüccar niteliğindeki devlet tarafından gasp edilmektedir.Daha başka bir anlatımla,yoksul ve küçük köylü üreticiler, feodal ilşki içinde üretimlerini sürdürmekte, çok zor duruma geldiklerinde, topraktan ve üretim araçlarından yukarıda anlatıldığı gibi kopmaktadırlar.     

  Yoksul ve küçük köylü üreticiler,feodal üretim biçiminde görülen kullanım değeri üretmektedir. Bilinmektedir ki,kulanım değeri, üreticinin kendi gereksinimlerini karşılamak,yaşamını sürdürmek için yapılmaktadır.Bu nedenle,üreticinin ürünlerini pazara götürmesi,onun pazar için üretim yaptığı anlamına gelmez.Pazar için üretim, değişim değeri üretimi demektir.Küçük üreticinin kendi üretim araçları ile doğrudan ürettiği ve kullanım değerine sahip ürün, tüccar aracılığı ile bilinmeyen pazara götürüldüğünde değişim değerine sahip metaya dönüşmektedir.Burada artı- değer,feodal biçimde üretilmekte, değişim sırasında tüccar tarafından ele geçirilmektedir.Üretim araçlarına sahip kapitalist,emekçilerin iş gücünü ücret karşılığında satın alarak ürettiği ürünü parayla değiştirmek için pazara götürmektedir.Burada ürünün üretilme biçimi önemlidir,pazarda para yerine başka bir ürünle değiştirilmesinin hiçbir önemi yoktur.        Kapitalist üretimin temel ölçütü üretimin ücretli emek tarafından yapılmasıdır.Kapitalist üretim, aynı zamanda süreç ilerledikçe sermaye birikimi yapar, küçük tarım üreticilerinin yerini  ücretli tarım işçileri alır.Yoksul ve küçük köylü üreticileri, üretim araçlarının parçası yada sahibidir ve doğayla ayrılmaz bir bütün oluşturmaktadır ve üretim araçları, üreticinin kendisini yeniden üretmek için kullanılmaktadır.       

Orta köylülerin büyük çoğunluğu kendi arazilerini işletir.Bu sınıfın esas özelliği, kendi emeği ile aile bireylerinin emeği ile tarımsal üretim yapmaktır.Küçük meta üretimi yapan orta köylüler, bazen tarım işlerinde ve tarım dışı işlerde geçici ücretli işçi olarak çalışırken, bazen kendileri de ücretli işçi kiralayarak kapitalist meta üretimi yani pazar için üretim yapmaktadırlar.İşleri iyi gidenler zamanla kapitalist çifçilere dönüşürken, kötü gidenler, tüccar tefeci veya banka borçları nedeni ile topraktan ve üretim araçlarından kopmaktadırlar.         

Zengin köylülerin esas üretim biçimi , kapitalist üretimdir, çünkü gelirleri, ücretli işçilerin artı-değerleridir.Bunun yanında, topraklarını kiraya verip, bu yolla da getirim elde etmektedirler.Zengin köylülerin topraklarını kira karşılığında işleten yoksul ve küçük köylüler ise, kendi gereksinimleri için üretim yaptıklarından, toprak sahibi ile feodal ilişki içindedirler.Söz konusu topraklar, ücret karşılığında işçi çalıştıran kapitalist işletmeler tarafından işletildiğinde, buradaki ilişki, kapitalist ilişkidir, toprak sahibine ödenen kira, artı-değerin işçilere ödenmeyen bölümünden verilmektedir.Bir başka anlatımla zengin köylülerin bir tarafı ücretle çalıştırdıkları işçilerle kapitalist ilişki içinde olurken,diğer tarafı, topraklarını, kirayla, ortakçılıkla, yarıcılıkla verdiği yoksul ve küçük köylülerle,orta köylülerle feodal toprak ilişkisi içindedirler.       

Büyük toprak sahipleri ve toprak ağalarının tamamına yakını kendi topraklarına sahiptir.Zengin köylüler gibi ücretli işçi kiralayarak, kapitalist üretim gerçekleştirirken, ticaret yaparken, topraklarını, tarımsal üretim yapan yoksul ve küçük köylülere, orta köylülere, zengin köylülere yarıcılıkla, ortakçılıkla veya kiracılıkla vererek, bu kesimlerle feodal ilşki içindedirler.     

  Tarımsal kesimde, ücretli işçi çalıştıran kapitalist işletmeler, dikkate değer bir varlık göstermemektedir,Kendi hesabına çalışanlarla ücretsiz aile işçisi toplamı neredeyse, esas işi tarım olanların tamamıdır.      

  Anadoluda işletmelerin işlettiği araziler daha çok küçük parçalar halindedir.Bunun nedenleri, Osmanlı tımar sisteminde kullanım hakkı olan arazinin onu işletenlere verilmesi, borçlarını ödeyemeyen bazı köylülerin arazilerinin belli bir kısmını elden çıkarması ve veraset nedeni ile arazilerin daha küçük parçalara ayrılmasıdır.Bir işletmenin çok sayıda parça işletmesinin nedenleri ise, kendi topraklarında elde ettiği ürünle geçinememesidir.Yoksul köylüler, küçük köylüler ve orta köylülerin bir bölümü böyle yapmaktadır.     

  Yoksul ve küçük köylüler, küçük meta üretimi ile sağlanan gelirle geçinemediği halde, topraktan ve üretim araçlarından kopamamaktadırlar.Bunun en önemli nedeni ücretli olarak çalışacakları kapitalist işletme bulamamalarıdır.       

  Kırsal nüfusta nispi azalma ile birlikte tarımda küçük meta üretiminin korunması Asya tipi tarım geçmişinden gelen yarı-feodal formasyonlarda esas eğilimdir. çünkü komrador kapitalizmin tarımı kapitalistleştirme dinamiği olmadığı gibi bizzat küçük meta üretimi niteliğindeki tarım emperyalizme bağımlılığın koşulları olan ucuz tahıl ve hammadde ile ucuz iş gücünün yaratıcısıdır.         

Lenin tarımda kapitalizm ile ilgili değerlendirmelerini yaparken ücretli emeğin ve makina kullanımının yaygınlaşmasını ve ücretli işçi artış oranının toplam nüfus ve kırsal nüfus artış oranından yüksek olmasını önemli ölçütler olarak görür.          Tahıl fiyatlarının küçük köylü toprak mülkiyetinin belirleyici olduğu ülkelerde kapitalist üretim biçimine sahip ülkelerden daha düşük olmasının esas nedeni küçük meta üretiminde emeğin kendisinin metalaşmamasıdır.         

  Küçük meta üretiminde sermaye birikiminin üretim süreci döngüsünün dışında gerçekleşmesi önemlidir çünkü bu olgu bu üretim tarzının kendi dinamikleri ile asla kapitalist üretim tarzına dönüşemeyeceğini anlatır. 

Anadolu ve Kuzey Kürdistanda tarımda ücretli emek kullanım oranları bölgelere göre şöyledir:

          İstanbul buölgesi %0,1, Batı Anadolu bölgesi %1,9,Batı Marmara bölgesi %4,5, Doğu Marmara bölgesi %2, Ege Bölgesi %5,4,Akdeniz bölgesi %10,6,Orta Anadolu bölgesi %4,5,Batı Karadeniz bölgesi %2,9, Doğu    Karadeniz bölgesi52,Orta Doğu Anadolu bölgesi%3,6, Kuzey Doğu Anadolu bölgesi %4,2,Güney Doğu Anadolu bölgesi%7,9           

    Görüldüğü gibi sanılandan farklı olarak tarımın en fazla kapitalistleştiği bölgeler ücretli iş gücü kullanım oranları ile %10,6 ile Akdeniz bölgesi ve %7,9 ile Güney Doğu Anadolu bölgesidir.Bu bölgeler aynı zamanda büyük toprak mülküyetinin en fazla görüldüğü bölgelerdir.         

  Kır nüfusunda yüzdelik azalmaya karşılık tarımda kapitalist üretim ilişkilerinin geliştiği ve tarımın kapitalist bir niteliğe büründüğü iddaları tutarsızdır.Nüfus oranlarına dair istatistik yüzdeler tek başına üretim ilişkilerinde bir nitelik ifade etmezler; üretim ilişkilerinin niteliği konusunda bir vargı oluşturmak için bizzat üretim sürecine içkin olan çelişkilerin tahlil edilmesi gerekir.Tarla tarımına yarı feodal niteliğini veren esas olgu üretim aşamasında emeğin metalaşmamasıdır.Kısmen satın alınmış emek kullanımı tarımın yarı feodal niteliğini değiştirmez.

Ayrıca kır nüfusunda yılara göre nispi azalma yani kırdan şehire sürekli nüfus hareketi yine yarı- feodal ekonomilere dair bir olgudur.Küçük meta üretimi niteliğindeki tarla tarımı köylülüğün esareti olduğu gibi kırdan şehire nüfus hareketi komprador kapitalizme vasıfsız iş gücü ve yedek iş gücü yaratır.Ayrıca kırdan göçle gelen yığınların tarımdan tamamen ayrılmaması ve yarıcı, ortakçı,kiracı ilişkisi ile kır ekonomisiyle ilşkisinin sürmesi onlara yarı proleter nitelik verir ve bu yarı proleter kitle işçinin kendisini yeniden üretmek için ihtiyaç duyduğu miktara karşılık gelen gerekli emek zamanını yani ortalama ücretleri düşürür.         

Görüldüğü gibi Anadolu tarımında küçük meta üretimi niteliğinde kapitalist ve feodal formasyonlar çok farklı biçimlerde iç içe geçmiş ve birlikte komprador kapitalizmin karakterini belirlemektedirler.Bu üretim ilşkilerinden hangisinin belirleyici olduğu tartışmasının tutarlılığı yoktur.

Bu iki üretim biçimi iç içe geçerek bir format oluşturmaktadır.          İMF ve Dünya Bankası tarım projeleri ile tarımı tekeleştirme girişimleri ile getirilen sözleşmeli çiftçilik gibi olgular da  sonuçta küçük meta üretiminden başka bir şey değildir.Tarımda kar marjları düşük, doğal etkilere açık,risk oranı yüksektir. Bu olgularda tefeci tüccar sermayesinin ve komprador sermayenin tarımda kapitalist yatırıma yönelmemesinin nedenlerindendir.Küçük üretici topraktan tedricen kopsa da  küçük meta üretimi ve yarı feodal formasyon komrador kapitalizmin karakterini belirlemeyi sürdürecektir.   

Görüldüğü gibi Halil Gündoğan’ın Anadolu ve Türkiye sınırları içinde kalan Kuzey Kürdistan coğrafyasının iki farklı sosyoekonomik yapı ve dolayısıyla iki farklı devrim stratejisi ve sınıf ittifakları içerdiğine dair belirlemesi doğru değildir. Zaten böyle bir belirleme eşyanın tabiatına da aykırıdır. Belirli bir devlet sınırları içinde kalan ve aynı üretim ilşkileriyle koşullanmış bir coğrafyanın iki farklı sosyoekonomik yapı göstermesi mümkün değidir.  

İbrahim Kaypakkaya’nın 72 programından bu yana sosyoekonomik yapıda nitel bir değişim olmadığı halde yarı feodal yarı sömürge coğrafyalara özgü Maoist HBC siyasetinin eskidiğini, güncelliğini yitirdiğini idea etmek revizyonizme karşılık gelir.

Şöyle devam ediyor Halil Gündoğan:

  ”Bu öylesine tipiktir ki; Mao Zedung’un Çin koşulları ve uzun süreli halk savaşı stratejisi bağlamında formüle ettiği, Kaypakkaya’nın da (indirgemeci bir tarzla) doğrudan Türkiye ve K. Kürdistan koşulları için öngördüğü, tanımlı, “Halkın Birleşik Cephesi” teorisini, “Maoist Birleşik Cephe Anlayışı” adı altında, genel geçerliğe sahip bir teoriymiş gibi, ittifaklar sorununa ilişkin tüm teorisini bunun kantarına vurarak oluşturmaya çalışmış.”   

Böylelikle, Halil Gündoğan, ibrahim Kaypakkaya’yı ve beni Mao Zedung’un Çin koşulları ve Uzun Süreli Halk Savaşı Stratejisi (USHSS) bağlamında formüle ettiği Halkın Birleşik Cephesi (HBC) teorisini ”Maoist Birleşik Cephe Anlayışı” adı altında indirgemeci bir mantıkla Anadolu ve Kürdistan coğrafyasına uyarlamakla suçluyor.    

Bir süre yalnız kalmış devrimcilerde geçmişin inkarı neredeyse bir moda gibi yaygın bir ruh hali haline geliyor.Geçmiş elbette yadsına bilir; fakat bu yadsımanın nesnel gerekçeleri, bir iç tutarlılığı olmalıdır. Maoist Birleşik Cephe Anlayışı yarı-sömürge yarı-feodal sosyoekonomik yapıların tamamı için evrensel olarak geçerli bir teoridir. Halil Gündoğan’ın buna itirazı ancak sosyoekonomik yapının değiştiğini göstermekle olabilir ki biz yukarıdaki verilerle sosyoekonomik yapının genel karakterinin cumhuriyetin ilanından buyana değişmediğini, köylü ve tarım sorununun çözülmediğini, tarımda klasik feodalizmin yerini yarı-feodal üretim ilşkilerine bırakmasından başka sosyoekonomik yapıda belirleyici nitelikte bir değişim yaşanmadığını göstermeye çalıştık. Zaten, emperyalizmle komprador ilşkisini sürdüren bir coğrafyada tarımda kapitalist değişim de mümkün değildir. Çünkü, komprador kapitalizm bizzat tarımın bu yarı-feodal yapısı üzerine inşa edilmiş ve onun tarafından yeniden üretilmektedir.  

  Tarım ve köylü sorunu demek mutlak anlamda bir klasik feodalizmin varlığı demek değildir. Tarımda emeğin metalaşmadığı, toprağın yoksul köylülüğün sefaletinin ve esaretinin kaynağı olduğu ve köylülüğün farklılaşmasının halen sancılı ve yavaş bir biçimde sürdüğü bir coğrafyada toprak devrimi halen güncel demektir. Toprak devrimi demek mutlak anlamda bir toprak reformu demek değildir. Bizim gibi coğrafyalarda toprak reformu tarımda yarı-feodal yapıyı ortadan kaldırmaz. Dolayısıyla, köylü ve tarım sorunun nihai çözümü sosyalizmin ilerleyen aşamalarında kolektif tarıma geçilinceye kadar güncelliğini koruyacaktır. Yarı-feodal bir coğrafyada da işçi-köylü temel ittifakı demokratik devrimin temel stratejik ittifakıdır.  

  Halil Gündoğan, beni ve İbrahim Kaypakkaya’yı birleşik cephe anlayışında Çin şablonculuğuyla suçladıktan sonra beni  HBC’ye ilişkin coğrafyanın bir takım özgünlüklerini aynı şablona uyarlamakla itham ediyor.Ben, adı geçen yazıda coğrafyanın bir takım özgünlüklerine ilşkin olarak şöyle diyorum:

”Peki coğrafyamızda birleşik cephenin bir prototipinin gerçekleşme koşulları var mıdır?
Coğrafyamızda köylülük genel olarak kendi tarlasını ekip biçen küçük köylü karakterindedir. Topraksız köylülüğün oranı genel ortalama içinde düşük kalmaktadır. Bu olgu toprak talebinin cılız olması sebebi ile köylülüğün geniş kitleler halinde hızla demokratik devrime politize olmasını engellemektedir. Buna karşılık birleşenleri içinde Kürt köylülüğü, proleteryası ve küçük burjuvazi ile birlikte milli burjuvazi ve bir kısım büyük toprak mülküyetini de barındıran Kürt Özgürlük hareketinin anti faşist karakteri ile varlığı ve birleşenleri içinde asıl savaşan güçlerinin Kürt köylülüğünden oluşması Kürt özgürlük hareketine aynı zamanda köylü sorununun coğrafyamıza özgü politik biçimi karakterini vermektedir.

Kürt Özgürlük Hareketinin Orta Doğu coğrafyasının diğer parçaları olan Irak, Suriye ve İran coğrafyasındaki parçaları genel olarak bir köylü hareketi karakterinde olup proleter bir arka cepheden yoksundur. Kürt Özgürlük Hareketinin proleter bir arka cepheye sahip olduğu yegane coğrafya Anadolu coğrafyasıdır. Kürt Köylülüğü Anadolu coğrafyasında kendi coğrafyası dışında metropol şehirlerde proleterleşmektedir.Bu olgu Kürdistanın özgürleşmesi sorununu Anadolu coğrafyasının komprador kapitalizm ve faşizmden özgürleşmesi sorununa doğrudan bağlamaktadır. Yine Kürdistanın diğer parçalarının özgürleşebilmesi için yegane proleter arka cepheye sahip olduğu Kuzey Kürdistanın özgürleşmesi soruna bağlıdır.

Kürt Özgürlük Hareketinin varlığı koşullarında anti faşist, anti emperyalist gerilla savaşı Kürt Özgürlük Hareketinin Irak Ve Suriyede askeri üslere sahip olması, kitle desteği ve gerilla sayısı itibari ile halen stratejik savunma aşamasında olmasına rağmen stratejik denge aşamasına yakın özellikler göstermektedir. Geniş anti faşist, anti emperyalist birleşik cephenin kurulması bir takım nesnel şartların gerçekleşmesine bağlıdır. Bu nesnel şartlar KP nin bir yada bir kaç KSİ ye sahip olması asgari programının geniş kitleler tarafından benimsenmesi gibi nesnel şartlardır. Türk köylülüğü halen şovenizmin etkisinde olduğu için geniş kitleler halinde halk savaşına politize olmamakta politizasyon tedricen gerçekleşmektedir.

 Buna karşılık Kürt kölülüğü geniş kitller halinde gerillla savaşına politize olabilmektedir.Kürt Özgürlük hareketinin bu niteliği ile köylü sorunun coğrafyaya özgü politik biçimi niteliğinde olması dar anlamda bir birleşik cephe prototipinin gerçekleşebilmesine de olanak tanımaktadır. Kürt sorunu mevcut niteliği ile Demokratik Devrimin dinamosu rolünü oynamaktadır. Kürt Özgürlük mücadelesindeki her gelişme Demokratik Devrim sürecinde ileri bir aşamaya karşılık gelmektedir. Mevcut siyasal konjontürde Demokratik Devrim mücadelesi sürdüren siyasal yapıların Kürt Özgürlük hareketi ile bir birleşik cephe protipi etrafında birleşmeleri siyasal ve askeri bir zorunluluk olarak ortaya çıkmaktadır.
Fakat, ulusal sorunun politik mücadele sonucunda öne çıkmış olması baş çelişkinin değiştiği anlamına gelmez. Baş çelişki sosyoekonomik yapının karakteri tarafından belirlenir ve yine, köylülükle yarı feodal üretim ilişkileri arasındaki çelişkidir.Sosyoekononik yapının karakteri değişmeden baş çelişki değişmez.

Geniş anlamda Halkın Birleşik Cephesini oluşması ise yukarıda değinilen nesnel şartların gerçekleşmesine bağlıdır. Demokratik devrim mücadelesi sürdüren siyasal yapılar KSİ lerin gerçekleşmesi ve geniş kitlelerin demokratik devrime politize olmasını beklemeden dar anlamda bir birleşik cephe protitipi etrafında Kürt hareketi ile HBDH oluşumu etrafında doğru bir siyasal hamle ile ortaklaşmışlardır.
Halkların Birleşik Cephesinin gerçekleşme koşullarından en önemlisi demokratik devrimin asgari programının geniş kitllerce benimsenmesidir. Bu anlamda demokratik devrimin asgari programı Kürt Özgürlük Hareketinin kitlesi tarafından kabul görmektedir. Toprak devrimi programı ise zaten köylülüğün büyük oranda kendi toprağına sahip küçük köylü karakterinde olması sebebi ile azami prorama devredecek bir sorun niteliğindedir.

Kürt Özgürlük Hareketinin sınır dışında da olsa askeri üs bölgelewrine sahip olması ve bu bölgelerin komünist faaliyete uygun olması Birleşik Cephe için KSİ şartına özgün bir nitelik vermektedir. Demokratik Devrim mücadelesi veren siyasi yapılar kendi siyasal ve ideolojik bağımsızlıklarını koruyarak Kürt Özgürlük Hareketi ile HBDH oluşumu içinde bir birleşik cephe prototipi gerçekleştirerek mücadelelerinde nitel bir gelişme gerçekleştirmişlerdir.
Ulusal sorunun var olduğu ve geniş kitlesel örgütlülüğe dönüştüğü bir ülkede milli burjuvazi ve köylülük siyaseten bölünmüştür. Hem ezen ulus milli burjuvazisi hem de ezilen ulus milli burjuvazisi ile anti emperyalist, anti faşist, anti şoven temelde ittifak yapmanın nesnel koşulları yoktur.

Ezen ulus milli burjuvazisi şovendir.Ezen ulus köylülüğü de bu şovenizmin etkisindedir.Ezen ulus halk sınıflarının şovenizmin etkisinden kurtulabilmesi demokratik devrim mücadelesinin gelişme koşullarına bağlıdır.Demokratik devrim mücadelesi sürdüren siyasal yapıların ittifak siyasetinde ezilen ulus milli burjuvazisi ve halk sınıfları ile ittifak nesnel bir zorunluluk olarak oryaya çıkmaktadır. Her coğrafyanın demokratik devrim sürecinde izleyeceği yol ve ittifaklar siyaseti coğrafyanın özgünlükleri tatafından belirlenir. Kürt Özgürlük hateketinin siyaseten reformist niteliği geçici ve konjoktürel bir durumdur.

Demokratik devrim mücadelesinin ilerleyen aşamalarında Kürt özgürlük hateketi Özgür Kürdistan paradikmasının komrador kapitalizm ve onun üst yapısı olan faşizmin tam tasfiyesine bağlı olduğunu,. Kürdistanın Orta Doğu coğrafyasındaki diğer parçalarının özgürleşmesinin ve emperyalist siyasetten bağımsızlaşabilmesinin de yegane proleter arka cepheye sahip olduğu Anadolu coğrafyasının demokratik devriminin başarısından geçtiğini kendi deneyimleri ile öğreneceklerdir.” 

Halil Gündoğan bizim bu belirlemelerimizi uçuk-kaçık olarak niteliyor. Fakat belirlemelerde uçuk kaçık olanın ne olduğunu göstermediği için bu tesbiti temelsiz bir suçlama olarak kalıyor.     

Halil Gündoğan, benim Kürt Özgürlük Hareketinin geleceğine dair tebitlerimi bir temenni olarak değerlendiriyor. Bir temenni ile bir öngörüyü birbirinden ayran şey öngörünün nesnel bir tahlile dayanmasıdır. Ben, Kürt Ulusal Sorununun köylü ve tarım sorunuyla ilişkisini gösterek KÖH”nin bugünkü önderliğinin reformist çizgisinin konjonktürel olduğunu ve KÖH”nin demokratik devrim sürecinin ilerleyen aşamalarında devrimci bir çizgiye doğru evrileceğini öngörüyorum.

 Bu öngörü nesnel bir tahlile dayandırılan bir öngörüdür. Reformlarla çözülemeyecek bir sorunun devrimci bir tarzda çözülmeden sürekli gündemde kalacağını ve coğrafyanın devrimci dinamiklerinden birini oluşturacağını söylemek bir temenni değil bir öngörüdür. İbrahim Kaypakkaya’da derin devrimci iç güdüleriyle Halk Savaşını Kürt Ulusal Sorununun bu devrimci potansiyelinden hareketle Kürdistan coğrafyasından başlatmıştır.

Halil Gündoğan Kürt Özgürlük Hareketi’nin (KÖH) anti faşistliğinin de anti emperyalistliğinin de konjonktürel olduğunu, hatta KÖH’nin hiç bir zaman anti emperyalist olmadığını, anti sömürgeci olduğunu söylüyor. Faşizmin hedefindeki bir siyasal hareketin anti faşist olmaktan başka bir seçeneği var mıdır sayın Gündoğan?

Anti emperyalizme gelince, KÖH’nin Orta Doğuda emperyalistler arası çelişkiye oynamaktan, emperyalistler arasındaki çelişkiler üzerinden siyaset üretmekten başka bir seçeneği var mıdır? Stalin önderliğindeki Sovyetler Birliği de Mao önderliğindeki Çin Halk Cumhuriyeti de emperyalistler arasındaki çelişkiler üzerinden siyaset üretmiş ve bunlar arasında kendilerine saldıran emperyalistlerle saldırmayan emperyalistler arasında ayırım yapan bir taktik ittifaklar siyaseti izlemişlerdir. 

Lenin’in bizim de alıntıladığımız ittifak anlayışında vurguladığı gibi düşman kamp arasındaki her çatlaktan yararlanmak devrim sürecinin menfaatinedir.

“Güçlü bir düşman ancak, güçlerin en yoğun biçimde biraraya toplanmasıyla ve ancak hem düşmanlar arasındaki en küçük ‘çatlak’lar da dahil her çatlaktan, çeşitli ülkelerin burjuvazileri arasındaki, tek tek ülkelerde burjuvazinin çeşitli grup ve kesimleri arasındaki her türlü çıkar çatışmasından, hem de geçici, iktikrarsız, emniyetsiz, güvenilmez ve koşullu da olsa kitlesel bir müttefik kazanmak için en küçük imkan da dahil her imkandan mutlaka* en ihtimamlı, en itinalı, en dikkatli ve en usta şekilde yararlanılırsa yenilebilir. Bunu kavramamış olanlar, Marksizmden, bilimsel, modern sosyalizmden zerrece bir şey anlamamışlardır.

*Epeyce uzun bir zaman dilimi içerisinde ve epeyce değişik politik durumlarda, bu doğruyu fiilde uygulamayı becerdiğini pratikte kanıtlamamış olanlar, tüm emekçi insanlığı sömürücülerden kurtarma mücadelesinde devrimci sınıfa yardımcı olmayı henüz öğrenememişler demektir. Ve bu söylediklerimiz aynı ölçüde, politik iktidarın proletarya tarafından ele geçirilmesinden önceki dönem için de, sonraki dönem için de geçerlidir.”‘

Sol’ komünizm, Vladimir İlyiç Lenin

Sol Komünizm’deki bu görüşleri siyasal öncünün ittifaklar siyasetinin temel ilkesi olarak kabul ettikten sonra düşman kamptaki çelişkilerden yararlanma hakkını Kürt Özgürlük Hareketinden neden esirgiyorsunuz?

Emperyalist kamptaki çelişki ve saflaşmalar etrafında siyaset üretmek, emperyalist kamptan geçici de olsa müttefikler edinme siyaseti izlemek emperyalizme yedeklenmek anlamına gelmez. Fakat bu KÖH’ nin emperyalizme yedeklenme potansiyeli taşımadığı anlamına da gelmez. Komünistler işte bu ikinci olasılığa karşı Kürt ulusal sorunun coğrafyanın demokratik devrim sürecinin menfaatine devrimci tarzda çözülmesi için KÖH ile sıkı ilişkiler gerçekleştirmeli, KÖH ile gerçekleştirilecek bir birleşik cephe öncülünü gelecekte HBC’ ne dönüştürecek bir siyasal yaklaşımı ivedilikle hayata geçirmelidirler.

Halil Gündoğan, HBDH’nin birleşik cephenin bir prototipi olamayacağının çünkü bunun şartlarını taşımadığını söylüyor. Oysa, HBDH projesi tam da bileşenleri içersinde Kürt köylülü ve proletaryasını bulunduran KÖH ile devrimci güçler arasında somut ittifak koşullarına dayanan bir birleşik cephe prototipidir. Her hangi bir olguya dair bir prototip (öncül) olgunun gelecekte alacağı biçimin ön verilerini içerdiği kadarıyla bir prototiptir.

 HBDH projesi Kürt köylülüğü ve proletaryasıyla birlikte Kürt milli burjuvazisini kapsayan sınıfsal içeriğiyle devrimci güçlerle KÖH arasında somut ittifak olasılığının aldığı siyasal bir biçim o0larak demokratik devrim sürecinin ilerleyen aşamalarında gerçekleşmeye aday geniş birleşik cephenin bir öncülüdür. Adı geçen yazıda birleşik cephe prototipiyle geniş birleşik cephe arasında farka ilişkin olarak şöyle bir belirleme yapıyoruz: ””Gerçekliğin zorunlu ilişkileri ve yanları tarafından ortaya çıkarılan gerçek olanaklılıklar, gerçekleşmeleri için gerekli koşullarla olan bağlarına göre, aralarında ayrılırlar. Ve bu koşullarla olan bağın biçimlerine göre de, soyut ve somut olanaklılıklara bölünürler.

Somut olanaklılık öyle bir olanaklılıktır ki, onun için, denk gelen koşullar, şimdiki zamanda yoğunlaşabilir. Soyut olanaklılık ise öyle bir olanaklılıktır ki, içinde bulunulan anda onun gerçekleşmesi için zorunlu koşullar yoktur. Gerçekleşebilmesi için onu içeren maddesel oluşumun bir çok gelişim evresini aşmış olması gerekir.
Somut bir olanaklılık örneğin, çağımızda, eş zamanlı olarak bütün kapitalist ülkelerin ya da kapitalizm öncesinde gelişim evresinde olanların sosyalizme geçişinin olanaklılığıdır.Buna karşılık, soyut olanaklılığa bir örnek de şudur: Yalın mal (emtia) üretiminde ekonomik bunalımların olanaklılığı.

 Bu olanaklılığı gerçeğe dönüştürebilmek için yalın mal üretiminde, bu zorunlu koşullar bulunmuyordu; yalın mal üretiminin bir çok gelişim evresini aşması, nitel bir çok dönüşümlerden geçmesi, kapitalist mal üretimine dönüşmesi ve bu sonuncunun da öte yandan gelişiminin belli bir düzeyine ulaşmış olması gerekiyordu. İşte bunun için, ilk ekonomik bunalım, ancak 1825’te patlak verdiyse, bu bir rastlantı değildir.

Gerçek soyut ve somut olanaklılıkların ayırdına varılması ve onların göz önünde tutulması, insanların pratik etkinliği için, özelikle de somut planlama ve uzun erimli planlamayı gerçekleştirmek için büyük bir önem taşır.Değişik tipteki olanaklılıkların karışıklığı, büyük yanılgılara yol açar. Bu karışıklığın sonuçlarına örnek olarak, Sovyetler Birliği’nde kolektifleştirme sırasında düşülmüş olan yanılgılara değinilebilir; yerel yöneticilerin özel küçük mal üretiminden, kolhozlara değil de, doğrudan doğruya komünlere geçme kararları vermeleri; komüne geçiş gerçek bir olanaklılıktır, sovyet devletinin doğal iç yapısından, işleyiş ve gelişiminin yasalarından kaynaklanır. Adı geçen dönemde, bu olanaklılık soyuttur; zira onun gerçekleşmesi için gerekli koşullar yoktur; bu koşulların doğabilmesi için Sovyet toplumunun ekonomisi ve kültürü bir çok gelişim evrelerini aşmış olmalıydı ve bir çok nitel dönüşümleri geçirmiş olmalıydı.”

Aleksandr Şeptulin, Diyalektiğin Katagorileri Ve Yasaları, Yordam Kitap, s: 375

Bu alıntıda örneklenen olanaklılık tipleri arasındaki somut ve soyut ayırımı tıpkı işçi-köylü ittifakının Çin Devriminde ve Sovyet devriminde somut bir olanaklılık olarak gerçekleşmesine karşın bizim coğrafyamız için söz konusu ittifakın gerçekleşme koşulları için bu ittifakın soyut bir olanaklılık olarak kendini göstermesine benzemektedir. Sovyet devriminde birinci emperyalist paylaşım savaşının özellikle köylü kitleler üstünde yarattığı yıkıma bağlı olarak kitlelerin yükselen tepkisi ve özellikle köylü kitlelerin politik ajitasyona yanıt vererek hızla devrim saflarına akın etmesi bir devrimci durum yaratıyor ve işçi-köylü ittifakını somut bir olanaklılık haline getiriyordu.

Yine, Çin devrimi koşularında köylülüğün çoğunlukla topraksız köylülüktern oluşması, toprak talebinin köylülük için hayati önemi, köylülüğün toprak talebi etrafında halk savaşına hızla politizasyonu işçi-köylü ittifakını somut bir olanaklılık haline getiriyordu. Oysa, coğrafyamızda köylülüğün çoğunlukla kendi toprağını ekip biçen küçük ve orta köylülükten oluşması toprak talebi etrafında köylülüğün Halk Savaşına hızla politizasyonunu engellemekte ve bu durum işçi-köylü ittifakının gerçekleşmesini komprador kapitalizmin krizlerinin derinleşmesine bağlı olarak devrimci durumda bir yükselme yaratacak koşullara bağımlı hale getirerek işçi-köylü ittifakını soyut bir olanaklılık haline getirmektedir. İşçi-köylü ittifakının somut bir olanaklılığa dönüşmesi devrimci durumda bir dizi gelişmeyle birlikte güçlü bir politik öznenin yaratılmasına bağlıdır.” 

Halil Gündoğan, bizim yaptığımız bu tahlil ve belirlemelerin üzerinde hiç durmadan bizi ittifaklar sorununu kitabına uydurmakla suçluyor. Maoizmde neyin evrensel neyin özgün olduğu Çin Devrim Tarihinin dersleriyle sabittir. Maoizme benzeri eleştiriler soldan ve sağdan geçmiş zamanlarda bir çok kez getirilmiştir. Fakat bu eleştirilerin hemen hepsinin ortak noktası özgün olanla evrensel olanın ayırımının çarıtılmasıdır. İşçi-köylü temel ittifakı bütün yarı sömürge yarı feodal coğrafyalara uyarlanabilecek demokratik devrimin temel stratejik ittifakıdır. 

Halil Gündoğan Coğrafyanın devrim sürecinin halen demokratik devrim süreci olduğunu, köylü ve tarım sorunun halen güncel olduğunu, yalnızca Kürt sorununun varlığının bile coğrafyanın halen demokratik devrim aşamasında olduğu gerçeğini gösterdiğini yadsıyarak ittifaklar sorunun taktik bir sürece indirgemekle devrim gemisinin yelkenlerini rüzgarsız bırakıyor. İşçi-köylü temel ittifakını yadsıyan Halil Gündoğan’ın proletaryanın öncüsünün ittifaklar siyaseti yerine nasıl bir sınıfsal ittifak siyaseti ikame ettiği ise eleştiri yazısında muğlak kalıyor. Öyle ya bir toprak devrimi etrafında işçi-köylü temel ittifakı gereksizse ve KÖH anti faşist anti emperyalist mücadele için güvenilmez bir müttefikse Proletaryanın öncüsünün bir devrim süreci için aradığı müttefikleri nerede bulacağını da Halil Gündoğan’ın kendisinden başka kimse bilmiyor demektir.

Not: İstatistikler Vasfi Nadir Tekin’in Zincirin Halkası çalışmasından alınmış TÜİK verileridir.

Fikret Karavaz   

 

M.ORUÇOĞLU’NDA ANARŞİZAN VE REVİZYONİST GÖRÜŞLERİ DEĞERLENDİRME…

 

Yıllar önce kaleme aldığım bir makalenin başlığı aynen şöyleydi. “Oruçoğlu Proletaryayı silahsızlandırmaya devam ediyor!”

Aradan geçen tüm bu koca zaman dilimi içerisinde de Sayın Oruçoğlu maalesef ki bu tutumunu sürdüre geldi.

“Mao Zedung Değerlendirmeleri Üzerine” isimli üç ciltten oluşan kitaplarıma bakabilir.

https://drive.google.com/file/d/1xPpqwO2ajsBuUvyff9XKNy1ZsTa04Vy6/view

 M.ORUÇOĞLU’NDA BOY VEREN ANARŞİZAN VE REVİZYONİST KARAKTERLİ KİMİ GÖRÜŞLER ÜZERİNE KISA BİR DEĞERLENDİRME…

 

 

Halil Gündoğan….15 Ocak 2016

Politik aklın eleştirisi...

Bilenler bilir Sayın Oruçoğlu Halkın Günlüğü gazetesinde “Antagonizma” ismiyle tanımlamayı tercih ettiği köşesinde çeşitli konular/meselelere dair görüş ve düşünsel eğilimlerini paylaşır okuruyla.

 

Sanırım tıpkı benim gibi ilgi ve de dikkatle takip edenleri de bir hayli fazladır. Gerek anlatım tarzı, dili ve gerekse ele alıp paylaştığı konular itibariyle bu ilgiyi hak ettiğini de düşünenlerdenim. Yani kanaatimce, insanlarımızın Sayın Oruçoğlu’na ilgi ve sevgisi sadece TKP/ML’nin kurucu önderlerinden birisi olması ve hâlâ da davaya hizmet etme sevdasını sürdürüyor olmasından ötürü değildir.

 

 

Keza yine bilenler bilir ki, ideolojik duruşu itibariyle Sayın Oruçoğlu, özellikle de son çeyrek asırda, Marksizm -Leninizm’in kimi temel ilkesel sorunlarında ciddi boyutlara uzanan kırılmalar sergileye gelmiştir.Nitekim Oruçoğlu’nda ki bu savruluşlar kimilerince “Yeni tarz revizyonizm”[1] ve keza kimilerince de anarşizan eğilimler olarak karşılanıp yorumlanmaktadır.

 

 

 

Elbette kendisine ilişkin bu tarz değerlendirmeler yapıldığını biliyor da. Yazılarında yer yer açıktan, çoğu kez de satır aralarında değinir de bu tür eleştirilere.

 

Galiba bu türden satır arası ‘savunuların artık yeterli gelmediğine hükmetmiş olmalı ki, ideolojik duruşunun tam olarak neye tekabül ettiğini daha etraflıca ve daha doğrudan ortaya koyma ihtiyacı duymuş.

 

Adı da geçen gazetenin 16-31 Aralık 2015 tarihli 113. Sayısındaki Antagonizmanın konu başlığı aynen şöyle: “Beni Anarşistlerden ve yirminci yüz yıl devrimlerinden ayıran bazı noktalar.”!

 

Oruçoğlu bu yazısında her ne kadar da,

 

 1-) “Kapitalist egemenlik aygıtlarının Paris Komününde ve onu izleyen 20. Yüzyıl işçi devrimlerinde olduğu gibi dipten tepeye doğru, devrimci kitle hareketleriyle parçalanması ve komününün, sadece Paris Komününde olduğu gibi dipten tepeye doğru inşası. (…)” yani “(…) tabanda, taban tarafında konulan, tüm devlet görevlerinin tabana, komünlere devredildiği, halkın genel silahlanmasına ve doğrudan seferberliğine dayanan bir Komün Cumhuriyeti, devlet ile devletsizlik arası bir geçiş devleti, devletsiz bir devlettir” diyerek açılmadığı ve;

 “Yeni bir şey savunmadığımı söylemeliyim.”

Vurgusuyla, kendisinin yapmaya çalıştığının sadece ve sadece; “ (…) Marks, Engels ve Lenin’ in, Paris Komünü tecrübesinden doğan, ama teorilerinde hakim hale gelmeyen bir görüşün, hakim hale getirilmesinden ibaret “ olduğunu dile getiriyorsa da; ve

 

 

 

2-) Her ne kadarda “birçok insan benim Anarşizme kaydığımı sanıyor” olmasını da tamamen yukarıdaki görüşlerin aksi görüşlerini teoriye hâkim kılan “Yirminci Yüz Yıl Devrimleri” olarak ta andığı “eski komünist” görüşlere karşı çıkması üzerinden izah ediliyorsa da;

 

[Ki, aynen şöyle dile getirmekte, “Eski komünist görüş, aygıtı, tepeden tabana doğru, merkezi, militer, bürokratik bir devrim devleti olarak kuruyor (…) ]; aslında besbelli ki sorun hiçte bu kadar basit ve yüzeysel değildir.

 

 Çünkü her şeyden önce Oruçoğlu’nun buradaki duruşu ve takınmayı yeğlediği tutumu Marksizm-Leninizm teorisi karşısında sakat ve zorlama bir öznel’ci bir özellik arz etmektedir. Amiyane tabiriyle Oruçoğlu burada alenen ‘yamuk yapmaktadır.

 

 Çünkü “20 yy. devrimleri” dediği (ki bunlar bildiğimiz Rusya, Çin, Doğu Avrupa, Balkanlar, Vietnam ve Küba devrimleridir.)

 

 Zorunlu tarihi koşulların ürünleri oldukları yadsınamaz olan devrimin gerçekleşmesi korunması ve sosyalist inşanın yürütülebilmesinin verili somut süreçteki politikaları anlamındaki devrim teorisinin Marks, Engels ve Lenin’in Paris Komünü deneyiminden de yararlanarak sentezlenmiş olan Oruçoğlu’nun da yukarıda öne çıkardığı Marksizm teorisinin öngörmüş olduğu perspektif yerine geçildiğini/ikame edildiğini ve bu anlamıyla da Marksizm’in özünden sapılmış olduğunu ileri sürmüş oluyor ki; bu başlı başına yanlış ve esasen de Troçkizan referanslı bir sorgulayış ve savruluş olur.

 

 Neden böyledir peki? Çünkü akıl-izan ve de vicdan sahibi her sorgulayıcı beyin rahatlıkla teslim eder ki ‘20. Yy devrimleri teorisi’ hiç ama hiçbir şekilde Sayın Oruçoğlu’nun iddia ettiği gibi “komünist görüş” olarak Marks, Engels ve Lenin tarafından oluşturulmuş olan devrim ve devlet/proletarya diktatörlüğü teorisinin yerine “aygıtı tepeden, tabana doğru, merkezi, militer, bürokratik bir devrim devleti” /bir ‘proletarya diktatörlüğü tarzı bir sisteminin gerçekleşmesi gerektiğini öngörmemiştir.

 

 Yapılanın tamamı, sadece ve sadece, teoride öngörülen sistem modelinin, devrimin gerçekleştiği ülkenin verili koşullarında hemen ve doğrudan yaşama geçirilmesinin mümkün olmamasından hareketle, devrimi sürdürmeyi ve sosyalist inşayı görece daha alt evreli özgün geçiş modelleri ve geçici araç, aygıt ve ‘hal çareleri’ üzerinden sürdürme politikası izlemelerinden ibarettir. Yani bu tıpkı nesnel koşulların doğrudan sosyalist devrime ve sosyalist cumhuriyete imkân sunmadığı durumlarda örneğin devrimci işçi- köylü veya halk veya yeni demokratik devrim ve iktidar biçimlerinin yaşanmasının öngörülüyor olmasında olduğu gibi; strateji ve ana yönelimin sadece ve sadece verili şart koşullarına uyarlanmış olmasından ibarettir. Ve bu aleni gerçekliğe rağmen Sayın Oruçoğlu’nun bunun üzerinden böyle kolaylıkla atlayıvermesi ve ötesine de geçip, gerçekçi olmayan zorlama ve kolaycı ithamlarda bulunması, gayet tabii ki birileri tarafından sorgulanacak ve karşılık verilecektir.

Doğrudan demokrasinin, yani iktidarın taban örgütlülüğü ve inisiyatifi üzerinden kurgulanmasının bir ifadesi ve özgün modellerinin biri olan Sovyetler iktidarını öngören ve “bütün iktidar Sovyetlere!” karakteristik temel şiarı ile ekim devrimi startını veren, aleni ve net bir teorik berraklıkla proletarya diktatörlüğü devlet modelinin “devletsiz devlet “ tarzında alacağı, düzenli ordu ve geniş bürokratik yönetim aygıtlarının olmayacağı, en üst devlet görevlilerinin maaşlarının standart işçi maaşını geçmeyeceği, devlet görevlilerinin seçimle belirleneceğini ve yine seçilenlerin iradesiyle azledilebilecekleri keza komünist partisinin rolünün sınıfa önderlik etmekten öteye geçmeyeceği vs. vs.yi öngörüyorken; örneğin ne veya neler olmuştu da ve hangi “öngörülemeyen koşullar ”la karşı karşıya kalınmıştı da, teoride öngörülen perspektifin yerine daha farklı ve de sıkı bir sınırlayıcılık ve kontrolle denetim altında tutulamadığı taktirde sistemi içten bozguna uğratacak özelliklere sahip daha farklı tarz ve modellere başvurmak zorunda kalınmıştı!

 Hakikaten devrim önderliği bir zorunlulukla mı karşı karşıya kalmıştı, yoksa işin kolayına kaçmayı mı yeğlemişti? Ya da zor olanı yapmada sebat göstermeyip, kolay yoldan teoriye sırtını dönüp, revizyona mı başvurmuştu?

 

 Keza sorun örneğin ‘NEP’ gibi geçici hal çareleri olarak öngörülen ‘güçlü-merkezi düzenli ordu’, ‘katı merkeziyetçi yönetim modeli’, ‘Fordist çalışma sistemi ’ve ‘teşvik primleri’, ‘Komünist Partisini rolü ’nün ve inisiyatifinin ‘iktidar organı olan Sovyetlerin önüne geçirilmesi’ vb. gibi daha pek çok ‘kitap dışı’ politikalar nasıl olmuştu da ‘geçici hal çareleri’ olmaktan çıkıp basbayağısından ‘olağanlaşarak’, kalıcı tarzlar olarak yerleşmişlerdi?

 

 Bütün bu’ sonuçlarda dönemin önderi KP’nin ve KP’nin önder kadrolarının yaklaşım-tutum ve savunularının rol ve etkisinin ne olduğunu sorgulanarak sonuçlar çıkarmak ayrı bir şeydir; Sayın Oruçoğlu’nun malum ithamlı tutumuyla sergilemiş olduğu yaklaşım ve duruş, her haldeki bambaşka bir şeydir. Sanırım bu noktanın altını kalınca çizmekte de fayda var.

 

 Oruçoğlu’nun sorun somutundaki, meseleyi ele alış ve sorgulayış tarzı her şeyden önce diyalektik ve öznel olarak da tarihsel materyalist perspektifle ciddi şekilde problemlidir. Bariz öznelci bir tutumdur öne çıkan. Bunun ardında, geçmiş dönemde soyunduğu ‘Maoizm teorisi’ icat etme gayretinin sürüklemiş olduğu güçlü bir Stalin alerjisinin yaratmış olduğu dinamik bir bilinçaltı marifetinin rol oynadığını da illaki kayda geçirmek gerekiyor diye düşünüyorum.

 

 Ancak Sayın Oruçoğlu’nu belli yönleriyle ve kimi konularda ciddi şekilde revizyonizmle buluşturan esas belirleyici unsur, hiç kuşku yok ki, “Leninist sınıf mücadelesi”yle (bilerek veya bilmeyerek)arasına koyduğu mesafedir! Altı önemle ve kalınca çizilmesi gereken bir diğer nokta da budur.

 

 

Oruçoğlu gerek devrimin örgütlenmesi ve gerçekleştirilmesi sürecinde ama esasen de devrim sonrası, komünizm ereğiyle sosyalist inşa sürecinin başarıyla örgütlenip tamamlanabilmesi sürecinde sorunu Marksist Sınıf mücadelesi teorisi ekseninde ele almayarak, zaten Marksizm-Leninizm sürecinden esasen kopmuş oluyor.

 

 Ve kendisini belli yönleriyle anarşizme ve anılan konu başlıklarında ciddi şekilde de revizyonizme vardıran belirleyici esas unsurun bu olduğunun bir kez daha önemle altını çizmekte fayda var.

 

 Fakat galiba kendisi bunun pek de farkında değil gibi! Saf saf kalkmış anarşizmle arasındaki temel ayrım noktasının şu olduğunu dile getiriyor: Güya onlar “daha bugünden, örgütün, hiyerarşinin ve biçimi ne olursa olsun devletin olmadığı bir sistemden söz ediyorlarmış. Kendisiyle “(…) lağvedilen devletin yerine neyin konulacağı konusunda Anarşizmle aynı görüşte değilmiş.” “Ben” diyor; “bir komün cumhuriyetinden söz ediyorum. Merkezi ordusu ve bürokrasisi olmayan, komünlerin ortak sorunlarını tartışan ve komünlerin arasında koordineyi sağlayan, dengesizliği kaldırmaya hizmet eden komün cumhuriyeti parlamentosundan, devletsiz bir geçiş devletinden söz ediyorum” diyor.

 

 Anarşistler ile kendisi arasındaki temel farkın, onların ‘daha bugünden ’her türlü örgüt ve örgütlü mücadele ve inşayı yadsıyor oluşuyla izah eden Oruçoğlu, aslında bununla fena halde bir yanılsama oluşturuyor. Çünkü gerek devrimin örgütlenmesi ve gerçekleştirilmesi ve gerekse sosyalist inşa sürecinin tamamlanarak komünizme uzanılması evresine ilişkin öngörüleriyle, anarşistler ile arasında var olduğunu ifade ettiği o ‘temel farkın aslında hiç de öyle esasa ilişkin belirleyici bir fark olmadığını bizzat kendisi ortaya koymuş oluyor. Aralarındaki fark olsa olsa, kendisinin; “Anarşizmin envaı çeşit biçimleri, türleri var” dediği türden, bir başka anarşizan perspektif farkı olabilir, anacak ki;

 

 Çünkü Sayın Oruçoğlu devrim öncesi ve sonrası süreçlere ilişkin olarak sorunu Marksist perspektifin olmazsa olmazı olan sınıflar ve sınıf mücadelesi yasaları gereğince ele almıyor, ortaya koyduğu yaklaşım bütünlüğü içinde devrimin örgütlenmesi, gerçekleştirilmesi ve sosyalist inşanın başarı ile tamamlanarak komünizme varılmasına, örgütleri üzerinden/onlar aracılığı ile önderlik etmesi ve motor güç rolü oynaması gereken proletaryanın esamesi dahi okunmuyor!

 

 Öte yandan Oruçoğlu’nun yaklaşım bütünlüğünde toplum, devrim öncesinde, iktidarda bulunan bir avuç egemen sınıf ile çıkar çelişkileri olmayan yekpare bir zümre olan halktan/ezilenlerden ibaretken; devrim sonrasında ise, sınıf ve sınıfsal farklılıkları bulunmayan ve kendiliğinde bir yönelişle (âdete içgüdüsel olarak) ‘komünal yaşam’a odaklanmış ve yine ortak bir ‘ülkü’ olarak ‘devletsiz devlet’ bir özellik taşıyan ‘geçici devletli evreyi de tamamlayarak ‘devletsiz sisteme, yani klasik anarşizmin öngörmüş olduğu tarzda her türden örgütlü-hiyerarşik yapılanma aygıtlarını da tasfiye eden “örgütsüz toplum ”evresine varmayı hedeflemiş, çıkar çelişkilerinden azade, sınıfsız-zümresiz bir halk söz konusu olsa gerek ki; devrim öncesi sürece ilişkin: “(…) devrim sürecinde, şartlara bağlı olarak ortaya çıkabilecek örgüt, mücadele ve şiddet biçimlerini( gerilla şiddeti, kitle ve komün şiddeti vb.) reddetmiyorum.(…)”şeklinde dile getirmiş olduğu bu yaklaşımında da rahatlıkla görülebileceği gibi,devrime sınıfın ( proletaryanın elbette) önderliğini şart koşmayan ve buna bağlı olarak da doğallığıyla sınıfın örgütlü önderliğinin/KP örgütlülüğü ve önderliğinin iradi olarak oluşturulması ve konumlandırılmasını, sınıf mücadelesinin başarıyla gelişip hedefine varabilmesini zorunlu bir gereği olarak ortaya koymayan (ki bu nokta Marksizm ile revizyonizm arasındaki en ince sınırlardan birisidir ); ama ‘şartlara bağlı olarak ortaya çıkabilecek’ olası direniş ve diğer her türlü mücadele organizasyonlarını da reddetmediğini ama devrim sonrasında, “ Komün cumhuriyetinin kuruluşuyla birlikte, komünler hariç, tüm örgütlerin kayıtsız şartsız lağvedilmesini savunuyorum.” (abç) diyor/diyebiliyor.

 

 Rahatlıkla görülüp teslim edileceği üzere, Sayın Oruçoğlu, gerek devrimin örgütlenmesi ve gerçekleştirilmesi ve gerek korunup, komünizm hedefine doğru kararlıca ve kesintisizce, emin adımlarla ilerletilebilmesini de içeren tüm bu zorlu sınıf mücadelesi sürecini, örgütlü sınıfların iradi (kıran kırana) mücadele sahası olarak ele almıyor. Böyle tanımlamıyor.

 

 Farklı toplumsal kesim ve sınıflar arasındaki politik, iktisadi, askeri ve kültürel daha mücadelelerinin her birinin aslında kendi egemenliklerini sağlama, çıkar ve avantajlarını koruma ve geliştirme, karşısındaki güçlerin egemenlik sahalarını daraltma ve mümkünse tümden saha dışına atıp tahakküm altına alma/yıkıma uğratma üzerinden şekillenen örtük ve aleni biçimlerde seyreden bir iktidar mücadelesi olduğunu elbette Sayın Oruçoğlu da biliyordur.

 

 Ve sınıflar arası bu kanlı /kansız iktidar mücadelesinde tarafların sürecin ta en başından itibaren güçlerini politik, ekonomik, merkezi ve sıkı disiplinli örgütsel mekanizmalarla yer alacağı olgusu, tarafların öznel keyfiyetlerinin bir tercihi durumu olmayıp; sınıf mücadelesi doğasının buyurduğu, kaçınılmaz zorunlu bir gereklilik durumudur.

 

 Fakat gelin görün ki Sayın Oruçoğlu’nun bu karakteristik soruna yaklaşımı hiç de M-L perspektiften değildir. Sınıflar arası mücadelenin her iki evresinde de ( yada başka ifadeyle söylemek gerekirse; Proletarya-burjuvazi çelişmesini çözümünün her iki evresinde de) sınıfları ve diğer toplumsal kesimleri örgütlü güçleriyle ( ki örgütlenme olgusu aynı zamanda farklı düşüncelerin kendisini özgürce ve etkinli ifade etmesinin bir biçimi ve aracıdır da. Böyle iken Oruçoğlu’nun ‘taban demokrasisi’ temeli üzerine inşa edileceği öngörülen ‘Komün Cumhuriyeti’nde demokrasinin bu olmazsa olmazı düşünce özgürlüğü, komünler dışındaki, ‘tüm örgütlerin kayıtsız şartsız lağvedilecek olmasıyla’ esasen söz konusu olmayacak demektir. İlginç bir ikilem doğrusu!) konumlandırmıyor: Devrimin örgütlenmesi süreci zaten tamamen kendiliğindenci bir kaynayış olarak kurgulanıyorken; devrimi gerçekleştirileceği evrede de, yine iradi olarak öngörülüp uygulamaya sokulacak bir örgütlü mücadele söz konusu olmuyor!

 

Ama bütün bunlara rağmen Oruçoğlu hala da kendisine toz kondurmuyor: ‘Bende anarşizm arayanlar fena halde yanılıyorlar’ havalarında. Muhtemelen kendisini buna fena halde ikna etmiş gibi. Büyük bir özgüvenle; gerek devrimin gerçekleştirilmesi sürecinde şartların zorlamasıyla kendiliğinden ortaya çıkacak olan kitle inisiyatifli kendiliğinden örgütsel oluşumlara (örneğin tıpkı Gezi sürecinde ortaya çıkan taban ve tepe/çatı koordinasyonlarını sağlayan oluşumlar gibi) itiraz etmiyor oluşunu ve gerekse ‘lağvedilen devletin yerine’ ‘komün cumhuriyeti’ ve ‘devletsiz devlet’ özelliği taşıyan ‘geçiş devleti’ni öngörüyor olmasının kendisini anarşizan perspektifin uzağında tutacağını/tuttuğunu savunabiliyor.

 

 En ilkel ya da ‘natürel’ ortamlı hayvanlar âleminde dahi, sürüler ve koloniler tarzında yaşayan hayvan topluluklarının da ‘sosyal yaşamı’ illaki kendi doğrularına özgü bir ‘iç nizam’, bir arada yaşayabilmelerini mümkün kılan, ‘uyumu’ organize eden bir ‘örgütsel mekanizma’ ve yine illaki beli bir ‘hiyerarşik ilişkiler sistemine’ sahiplerdir.

 

 Böyleyken anarşistlerin genel devrimin örgütlenmesi ve gerçekleştirilmesi gerekse devrim sonrası toplumsal yaşamın yeniden inşa sürecini, organize edecek hiçbir özgün örgütsel ve hiyerarşik mekanizmalar ve ilişkiler ağı sistemine başvurmadan öngörüyor olduklarını (belki ‘Bireyci Anarşizm’ akımını bu genelleme dışında tutmak isabetli olabilir.) ileri sürmek, herhalde ‘şehir efsanesi’ kabilinden bir rivayeti referans almakla mümkün olabilir.

 

 Anarşist referansın genel yaklaşımında örneğin toplumun bir devlet ya da hükümet örgütü tarafından yönetilmesine, keza ‘Marksist öncü parti’ ve “bir geçiş dönemi idaresi” ne karşı olduklarını ileri sürmek aynı şeydir; onların, toplumsal yaşamın organizasyonunun sağlanabilmesi içi ‘zorunlu gereklilikler olarak var olması şart olan her türden organizasyon mekanizmalarına ve ilişkiler ağı sistemine de karşı olduğunu söylemek, apayrı bir şey olsa gerek.

 

 Yani özetle; Sayın Oruçoğlu’nun anarşist perspektiflerle temel farklılıklarını böylesine ‘ince ayarlı ’küçük nüans’ farklılıkları üzerinden izah etmeye kalkışması, galiba kendisi açısından biraz ‘şanssızlık’ olmuş gibi.

Bilinir ki Anarşistleri (Ana akım anarşistleri baz alarak yapıyorum bu genellemeyi) Marksist–Leninistlerden ayıran en temel kriterlerin başında hiç kuşkusuz ki devrimin örgütlenmesi, gerçekleştirilmesi ve sosyalist inşa sürecinde proletaryanın sınıf mücadelesini sıkı disiplinli-merkezi öncü örgütsel mekanizmalar ve de geçiş sürecini proletarya diktatörlüğü devlet sistemi üzerinden ele almayı reddetmek tutumları yer alır.

 

 Hal böyle olunca da yukarıda ele aldığımız pasajlardaki yaklaşımlarını baz alarak söylemek gerekirse; rahatlıkla görülecektir ki Sayın Oruçoğlu ile anarşizan perspektif arasında pek te öyle ilkesel boyutlu herhangi bir fark bulunmamaktadır.

Keza bu pasajlarda sergilemiş olduğu yaklaşımlarını baz alarak Sayın Oruçoğlu’nun ’20.yy.devrimleri’ dediği devrimler deneyiminde ortaya çıkan; “tepeden tabana doğru” gelişerek toplum yaşamının sosyalist dinamiğini felç eden, devrimin ilerleyişini kötürümleştirip yolundan saptıran, sosyalist inşayı komünizm hedefine doğru ilerletme potansiyelini yıkıma uğratan, onu bu kabiliyetinden mahrum bırakan keza devrimin ‘kalesi’ ve ‘kurmay heyeti’ olması gereken en başta komünist parti mekanizmasını ve Sovyetleri/komünleri yeni tipte burjuvazinin yeşerip boy verdiği ‘fidelikler’ haline gelmesine yol açan, doğrudan demokrasi sistemini ortadan kaldıran, toplumun imkanlarının önemlice bir miktarını emen “merkezi, militer, bürokratik bir devrim devleti” modeline haklı olarak karşı çıkma adına; ve de “tabanda, taban tarafından kurulan, tüm devlet görevlerinin tabana, komünlere devredildiği, halkın genel silahlanmasına ve doğrudan seferberliğine dayanan bir komün cumhuriyeti, devlet ile devletsizlik arasının bir geçiş devleti, devletsiz bir devlettir.(…)” şeklinde özetlenebilecek proletarya diktatörlüğü sistemine ilişkin Marksist-Leninist perspektifi savunacağım adına, Marksist-Leninist sınıf mücadelesinin/Leninist proletarya diktatörlüğü teorisinin vazgeçilmezi sayılan ‘sınıf’, ‘sınıf önderliği’, ideolojik önderlik ’ve bu bağlamda da sınıfsal örgüt ve örgütsel yönetim mekanizmalarının zorunlu gerekliliğini alenen yadsıma durumuna düşülürse; herhalde ki bunun adı sadece anarşizan perspektife kaymak olmaz; bundan daha çok basbayağısında revizyonizme dümen kırmak olur.

 

 Çünkü bu tarz bir yaklaşım her şeyden önce (aktardığım pasajlarda da alenen görüldüğü üzere) gerek devrimin gerçekleştirilmesi ve gerekse geçiş evresi olarak sosyalist inşa sürecinde sınıflar ve sınıf mücadelesi olgusunu yadsıyor! Proletarya-burjuvazi çelişmesinin ikinci evresi itibariyle de çözülmeden sınıf mücadelesinin kıran kırana süreceği gerçekliğini yadsıyor! Proletarya önderliğinin kayışız koşulsuz bir şart olduğu kriterini yadsıyor! Proletarya dışındaki toplumsal kesimlerin (ve ana tabakaların) de sınıf ve sınıfsal farklılıkların ortadan kaldırılması, bu farklılıkları her an yeniden yeniden üreterek var eden üretim ilişkilerinin tasfiye edilmesi ve sonuçta da komünizme varılması amaç ve sevdalarının olabileceğini savlıyor! vs. vs.

 

 Ve besbelli ki bu her iki tutum da Marksist değil, âlâsından revizyonist perspektiftir.

Sorunun bu boyutu Sayın Oruçoğlu’nun ‘zayıf karnı’ özelliğindendir:

 “Komün” diyor,

 “Komün Cumhuriyeti”

 diyor, “devlet olmayan devletsiz devlet”

 e doğru evriliş diyor, “tüm mülkiyetin” diyor “komün mülkiyeti haline getirilmesi” ni savunuyorum diyor.

(Gerçi “ tüm mülkiyetin” derken anlaşılan hâliyle tüm mülkiyeti kastetmiyor Oruçoğlu. Nedense sadece ve de özel bir öne çıkarmayla “kırsal bölgelerde” ki “tüm mülkiyetin” komün mülkiyetine dönüştürülmesini öngörüyor.) Ve keza çok haklı ve de isabetli bir öne çıkarıp görünür kılmayla: “tarih, ahlak, hiyerarşi, dil, kültür, gelenek, yaşam değerleri ve tarzı gibi bin bir bağla, halkın bilincine, ruhuna, inancına ve yaşamına köklenen ve tüm haşmetiyle yaşanan görünmez sivil devlet” ile esaslı bir şekilde savaşa tutuşmak diyor, vs. vs.

Ancak bütün bunların her birinin farklı çıkarlarla birbirinden ayrılan ve dolayısıyla da güne ve geleceğe farklı pencerelerden bakan, güne geleceğe ilişkin beklentileri farklı farlı olan toplumsal kesimlerin her birince farklı farklı algılanıp karşılanacağı, eşyanın tabiatı gereğinceyken; dolayısıyla da örneğin küçük ve orta ölçekli üreticiler ve küçük mülkiyet sahipleri ile, işgücünden başka hiçbir ‘ üretim aracı’, ‘özel mülkiyeti’ olmayan işçi sınıfı arasında nasıl olacak da ‘ortak gelecek’ projesi söz konusu olabilecektir acaba?

 

Örneğin küçük mülkiyet dâhil, ‘tüm mülkiyetin’ komün mülkiyetine dönüştürülmesi gücünü ‘komün devrimi’ne kim nasıl kazandıracaktır acaba? Keza, örneğin Oruçoğlu’nun ’sivil devlet’ olarak ifade etmeyi tercih ettiği eski toplumsal sistemlerden devralınan tüm o değer yargıları besbelli ki farklı toplumsal kesimlerce farklı farklı karşılanacak, göreceli şeylerken; bunlara karşı Komünist yaşam tarzının koşullandığı karakterde bir karşı cephe oluşturma ortak amacında buluşup birleşmeyi hangi ‘otorite’ sağlayabilecek acaba? vs. vs.

 

 Öyle ya, ‘komün’ var ‘komün’ var! Ben farklı içeriklendiririm, sen farklı içeriklendirirsin, örneğin Sayın Oruçoğlu’nun gönlünde yatan ‘komün’ güzellemesi tasarısı ile A. Öcalan’ın ‘yeni yaşam’ adı altında, sınıfsal konumlarına/mülkiyet ilişkilerine dokunmaksızın, tüm ‘yurtsever’ toplumsal kesimleri bünyesine alma hevesiyle ve tüm işlevi ve amacı da dayanışmacı bir toplumsal yeniden üretim ve dengeli, görece ‘eşit’ bir paylaşımdan zerre kadar öteye geçmeyeceği/geçemeyeceği besbelli olan ve keza çok açık ve net olarak kapitalist üretim ilişkileri zemininde kalacağı tartışma götürmez bir gerçeklik olan ‘komün’ü arasında ne türden bir özsel fark olacaktır acaba? Özden bir fark olacaksa, bu fark, bu farkı egemen kılacak irade nasıl oluşacak acaba? Kendiliğinden oluşmayacaksa, bu iradeyi kim ( ve ya kimler) ve nasıl oluşturacaktır? vs. vs.

 

 İşte tüm bu ve benzeri yönleriyle de Sayın Oruçoğlu’nun perspektifi, önem ve ciddiyetle yanıt vermesini gerektiren bir yığın hayati değerde sorularla doludur.

 

 Yıllar önce kaleme aldığım bir makalenin başlığı aynen şöyleydi. “Oruçoğlu Proletaryayı silahsızlandırmaya devam ediyor!”

 

Aradan geçen tüm bu koca zaman dilimi içerisinde de Sayın Oruçoğlu maalesef ki bu tutumunu sürdüre geldi.

 

Umarım bu eleştiri ve değerlendirmeler Sayın Oruçoğlu’na vesile olurda, muhasebesini yaptığı anarşistler ve “yirminci yüz yıl devrimleri” ile arasındaki görüş farklılıklarını daha bir köklü bir şekilde ele alır da Marksizm-Leninizm ile arasında açtığı açıyı kapatır.

 

 

[1] Mesela böyle olduğunu yorumlayanlardan biri de benim. Ta 1996 sonları 1996 başlarında Uzun Yürüyüş dergisinde yayınlanan ‘stilimiz’ başlığı altında ortaya koyduğu perspektifsel görüşlerini ‘Rota’ başlıklı kitap çalışmamda ele alıp değerlendirmiş ve Oruçoğlu’nun birçok temel konu başlığındaki görüşlerinin “yeni tipte sağ revizyonist karakter arz eden görüşler” olarak kayıt altına almıştım. Keza ‘Maoizm teorisi’nin oluşturulmasındaki katkılarını da yine bu karakterli görüşler kategorisinde değerlendirmiştim. İlgi duyanlar “Mao Zedung Değerlendirmeleri Üzerine” isimli üç ciltten oluşan kitaplarıma bakabilir.

Değerlerimizi Satanların Saflarda Yeri Yok

Öncü Partizan - Özel Sayı..1994-1997 yılları arasında yayınlanan, Partizan Sesi gazetesi

https://issuu.com/yenidemokrasi/docs/name15d744

 

*MKP’DE “MAOİZM*

“Maoizm”i yeterli bulmayıp, “ille de Maoizm” söylemini öne çıkaranlar arasında yer alan coğrafyamız  “Maoist”lerinden MKP’nin, gerek kavram olarak “Maoizm”e getirdiği tanımın, gerek “neden Maoizm?”  sorusuna oluşturduğu yanıtın ve gerekse, “Ama bu ideoloji nasıl ortaya çıktı, bunun tarihsel arka planı  nereye dayanır?” sorularına verdikleri yanıtın sorgulanması; hem “Maoizm”in ve hem de özel olarak  MKP’deki “Maoizm”in nasıl bir şey olduğunun anlaşılması bakımından önem arzediyor.

Bu bakımdan MKP’li dostlarımızın yaklaşımlarını daha yakın plandan görmemiz gerekiyor.

Öncelikle getirdikleri  “Maoizm” tanımına bakalım.

Şöyle demekteler. 

MAOİZMİN TANIMI 

“Maoizm,Marksizm-Leninizm’in nitel ve yüksek bir aşamasıdır.”

 

(Bkz., “Sınıf Teorisi” dergisi, sf. 8)

 

Görüleceği gibi “Maoizm” bu dostlarımızın algısında sadece “Marksizm-Leninizm’in nitel” bir  aşaması da değildir; aynı zamanda ve esas olarak da onun “yüksek bir aşamasıdır.” “Marksizm-Leninizm’in nitel ve yüksek bir aşaması”?!.. Hemen ifade etmek gerekiyor ki buradaki  “nitel”ve “yüksek aşama”ları belirleyen ölçütlerin bilimsel herhangi bir açıklaması var mıdır, bilemiyoruz. 

Bu nitelemelerin altı neyle nasıl doldurulur, doğrusu buna da net yanıtlar oluşturmak, galiba çok da kolay  olmasa gerek. 

 

“Nitel aşama” derken, gelişimde bir üst düzey zaten otomatikman dile getirilmiş de olur. Mao Zedung katkılarıyla Marksizm-Leninizm’i niteliksel olarak geliştirmiş ise, bu zaten onu bir üst aşamaya da  çıkarmış olduğu anlamına da gelir, değil mi? 

 

Anlaşılan o ki, burada sırf bir üst aşamaya çıkarma durumunun, Mao Zedung’un yaptığı iddia edilen  “nitel katkılar”ı ifade etmeye yeterli gelmeyeceği, bu katkıların tam karşılığının ancak ki “yüksek bir aşama”  nitelemesiyle bulabileceği düşünülmekte. 

 

Ölçü ve nitelemeler, olgular ve nesnel veriler kıstasları üzerinden ortaya konmadıkları durumda,  bilimsel bir değer ifade etmeleri hayli zorlaşır. MKP’li dostlarımızın “Maoizm”i Marksizm-Leninizm”in  “yüksek bir aşaması” olarak nitelemelerindeki gerçeklik de bundan farklı değildir. 

 

“Nedir onu Marksizm-Leninizm’in yüksek bir aşamasına çıkaran özelliği?” ve “buradaki yüksek  aşamanın ‘yüksekliği’nin ölçüsü nedir ve ne anlama gelir?” gibi sorular sorulsa, MKP’li dostlarımızın ne  türden yanıtları olabilir ki acaba? 

Değil bilimsel, herhaldeki mantıklı-iç tutarlılığa sahip doğru dürüst bir yanıt dahi verilemeyecektir. Neden?  Çünkü ölçü, açıktır ki olguların ev somut verilerin bir ifadesi üzerinden ortaya konmuyor.

 

Ölçü, ölçüyü  kullananların öznel kurgularında, duygularının bir karşılığı olarak ortaya çıkıyor. Böyle olduğu için de  MKP’li dostlarımızın değerlendirmelerinde, işin daha ilk adımında, devasa boyutlu bir öznelcilik illetiyle  burun buruna geliyoruz. 

 

Dostlarımızın bindiği öznelcilik atının dizginlerinin kolayca kontrol edilemediği de, yine bu  değerlendirmelerindeki “yüksek aşama” nitelemesiyle de yetinmeyip, “Maoizm”i bir de M-L dışında, kendi  başına bir ideoloji olarak nitelemelerinden de bellidir. 

 

Yukarıya aktardığımız tanımın hemen ardından söylenenler aynen şöyledir: 

“(…) ama bu ideoloji nasıl ortaya çıktı, bunun tarihsel arka planı nereye dayanır, vb. soruları  öncelikle yanıtlamamız gerekir.” …….(sf. 8, abç) 

 

Görüleceği gibi burada “Marksizm-Leninizm’in nitel ve yüksek bir aşaması” olarak tanımlanan  “Maoizm”, yüksek bir aşaması olduğu M-L ideolojinin bir bileşeni olarak, onun bir unsuru olarak ve onun  adıyla değil; başlı başına bir ideoloji olarak sunulmaktadır: “Maoizm ideolojisi!” Bu çarpık yaklaşım  kendisini çok daha somut olarak da şu şiarlarında ifade eder: “Yaşasın Marksizm-Leninizm-Maoizm ve ama ‘ille de Maoizm’!” 

 

İşte “Maoizm” teorisi böylesi sakat ve ölçüsüz yaklaşımlarla varedilen bir şey oluyor. 

 

https://drive.google.com/file/d/1xPpqwO2ajsBuUvyff9XKNy1ZsTa04Vy6/view