DÜNYA YENİDEN PAYLAŞILIRKEN ÖCALAN'IN "BARIS VE DEMOKRATİK TOPLUM AÇIKLAMASI" ...Hüseyin Karakuş

 Öcalan sonunda beklenen açıklamayı yaptı. Yapılan açıklama kimilerini çok memnun etti, kimilerini ise hiç memnun etmedi. Başka bir ifadeyle açıklamayla ilgili ülke içinde ve dışında kimileri tarafından alkışlanıp memnuniyet ifade edilirken, kimileri tarafından değişik biçim ve seviyelerde eleştirildi. Hatta bazı kişiler yerden yere vurdu, "hainlikle ve "ihanet"le suçladı.

Öcalan ve Kürt ulusal hareketinden beklentisi fazla olanlar ister istemez hayal kırıklığına uğradı. Hayal kırıklığının getirdiği psikoloji ile ağır eleştiri ve suçlamalar getirdi. Öcalan'ın kişiliğini, niteliğini, misyonunu kavrayan, ulusal hareketin günümüzdeki anlam ve önemini bilen insanlar daha sağduyulu ve doğru değerlendirmelerde bulundular.

Öcalan'ın açıklaması benim için öngörü ve beklentimin ötesinde hiçbir anlam ifade etmedi. Bahceli'nin çağrısıyla başlayan ve hızla Türkiye gündemine açık şekilde oturduğu bir süreçte görüşlerimi yaptığım paylaşımda ortaya koymuştum.

Açıklamayla ilgili bazı noktalara değinmekte yarar görüyorum.

Burada sorunu salt bir açıklama ve açıklamanın içeriği  açısından değil bir bütün olarak, genel resmin bütünlüğü içinde, yani ülkemizde, Ortadoğu'da ve dünyada gelişen siyasal, sosyal ve ekonomik gelişmeler ışığında açıklamanın neyi ifade ettiğine, kime ve kimlere yaradığına, kimleri güçlendirip kimleri zayıflattığına, yani kimlerin lehine, kimlerin aleyhine olduğuna bakmak gerekir.

Her şeyden önce Öcalan'ın açıklamasının ABD ve İsrail devletinden habersiz ve onaysız olmadığını ifade etmek gerekir. Yapılan açıklama yeni olabilir ancak karşılıklı görüşme ve aralarındaki anlaşma dünden bugüne olan bir şey olmadığı anlaşılıyor.

Burada şunu düşünmek gerekir. BOP (Büyük Ortadoğu Projesi) planı devam ettiğine ve Erdoğan'ın eş başkanlığı sürdüğünü göre Kurtlerin Türk devletiyle bütünleşme hamlesi ne anlama geliyor? Biz biliyoruz ki, ABD ve İsrail "Büyük Kürdistan"ın kurulmasını istiyor. Ancak Öcalan'ın açıklaması bu planı bozuyor gözüküyor. Olaya yüzeysel bakıldığında evet öyle. ABD ve İsrail bu plandan vaz geçebilir mi? Vaz geçtiklerini hiç sanmıyorum. O halde neden böyle çelişki bir durum ortaya çıkıyor. Bunun şimdilik iki temel sebebi olabilir. Birincisi; bunu ilerleyen bir zamanda anlayabiliriz. Belki o plana farklı bir yönden ama daha rahat ve "mesru" olacak şekilde ulaşılmak istenmesi. Ikincisi; Turkiye'ye geçici bir taviz vererek, başka büyük bir planın uygulanmasında Türk devletini kullanma arzusu. 

Öcalan'ın açıklaması tam da iktidarın iç cepheyi sağlamlaştırma, tüm muhalif kesimleri susturma politikasının uygulamaya sokulduğu bir sürece denk gelmesi, iktidarın bu politikasıyla uyuşuyor. Dolayısıyla bu açıklamayı, iktidarın daha geniş ve büyük bir hamlesinin bir parçası olarak da görmek gerekir. 

Öcalan'ın  açıklaması gerek niyet ve gerekse içerik açısından, Öcalan'ın yakalanıp Türkiye'ye teslim edildiği andan itibaren yaptığı açıklamalar ve devletle olan ilişkileriyle tam bir uyum içindedir. Buradan da anlıyoruz ki, Öcalan taktik bir manevra yapmıyor, niyet ve düşüncesi neyse ona uygun davranıyor. Diğer Kürt kesimleri de"irademiz" dedikleri Öcalan'ın  bu açıklamasına uyacaklarını açıkladılar zaten.

Öcalan'ın  çağrısı üzerine PKK çağrıya uyup silahları bırakacağını ve kendisini feshedeceğini açıkladı. Bu tamamen onların kararıdır. Bizim buna bir diyecegimiz olmaz. Ancak bunca yıldır ağır bedeller ödenerek bugünlere gelindi. Bunun karşılığında ne elde edildi, diye soracaktır insanlar. Hiç bir somut kazanım elde etmeden, Kürtlerin statüsü dahi belirlenmeden kayıtsız şartsız ( En azından açıklama metnine bakarak bunu söylüyoruz. Açıklanmayıp gizli tutulan ayrı bir metin varsa bizler bunu bilmiyoruz) Türk devletiyle bütünleşmek ne ifade ediyor?  diye soracaktır insanlar elbette. Daha çok şey sorulabilir, ancak cevabı Türkiye'de yaşayan halkların aleyhine olan cevaplardır. 

Kürtler açısından açıklamanın ne anlama geldiğine, neyi ifade ettiğine, onların kendileri karar verecektir. Onlar adına konuşmamızın doğru olmadığını ve bir anlam ifade etmediğini düşünüyorum. Ancak Kürtlerin dışında kalan diğer halkları da ilgilendiren yönleri açısından herkes düşünce ve eleştirilerini ifade edebilir. 

Kimin ve kimlerin, neyi nereye kadar eleştireceğini bilmeli, kendi eleştiri hakkının sınırlarını aşmadan rahatlıkla eleştiri yapabilmeli ve görüşlerini söyleyebilmelidir. Küfür ve hakaret bir eleştiri değildir, olmamalıdır. Kürt ulusunun kaderinin belirlendiği bir süreçte ve konuda, Türkiye'de  yaşayan tüm halkların ve onların siyasi temsilcilerinin veya tek tek bireylerin eleştiri ve görüş belirtme hakkı vardır. Bu hakkı kimse engelleyemez. Çünkü bir halkın kaderi diğer tüm halkların kaderiyle iç içe geçmiştir ve dolayısıyla herkesi ilgilendirmektedir. 

Öcalan'ın açıklaması üzerine dikkat edilmesi gereken bir başka nokta, bir halkın, bir ulusun kaderinin belirlendiği bir konuda bir ulusun adına karar verirken doğru ve meşru bir yöntem uygulanmalıdır. Bu konuda herkesin bildiği en demokratik  yöntem  bir referandum yaparak ulusun kaderini tayin hakkını ne yönde kullanacağını belirleyip ona uygun hareket etmektir. Bugün bu yönde bir irade belirlenmiş değildir.

Öcalan'ın  açıklaması Kürtlerin devletle bütünleşmesini vaazediyor. Turkiye'de yaşayan tüm halkların barış içinde kardeşçe yaşaması kötü bir şey değil elbette. Ancak eşit yurttaşlık hakları temelinde olmalıdır. Tüm hukiki ve toplumsal altyapısı oluşturulmuş ve anayasal güvenceye alınmış bir birlikte yaşam elbette iyidir, güzeldir. Emperyalizmin "böl, parçala, yönet" politikasına karşı da doğru bir duruş sergilenmis olunur.

Bazen tarihsel koşullar öyle olur ki, birlikte yaşam yerine ayrılarak ayrı bir devlet kurmak en doğru ve en uygun bir yöntem olabilir. Buna da yine o tarihi koşulları değerlendirerek karar vermek gerekir. Her halükarda değişmeyecek kriterimiz ve bakış açımız her ulustan prolareyanın sınıf çıkarlarına uygun olup olmadığına bakmak olmalıdır. Kavgalı bir birlikteliktense her iki ulustan halkların kardeşçe ve dostça ilişkiler içinde ayrı yaşamaları daha doğru ve uygundur.

Öcalan'ın  yaptığı açıklama Türkiye'nin mevcut siyasi yapısı ve içinde bulunulan koşullar ve dünyadaki  genel gidişat açısından bakıldığında açıklamanın içerisinde bahsedilen barış ve demokratikleşme  sağlanamaz ve hukuksal zemin yaratılamaz.  Bu ancak olsa olsa mevcut iktidarı ve ortağını güçlendirir ve ömürlerini uzatır. Dolayısıyla Türkiye'de yaşayan tüm halkların üstüne bir karabasan gibi çökmüş olan faşizmin daha da azması ve ağırlığını halk üzerinde hissettirmesi demektir.

Dün olduğu gibi bugün de rüzgar genel olarak barış ve demokrasiden yana esmiyor. Tam aksine savaşlar, çatışmalar, yeniden paylaşımlar, kuralsızlık ve hukuksuzluk almış başını gidiyor. ABD'de Trump'ın yönetime gelmesiyle bu daha da açık hale geldi. ABD faşizmi, Avrupa'daki faşist partileri destekliyor. Neo Nazi parti ve grupların önlerinin açılması ve yasaklamaların kaldırılması için Trump yönetimi Avrupa devletlerine adeta ayar veriyor., baskı uyguluyor. Mevcut Avrupa "demokrasileri"ni eleştirip yerden yere vuruyor. Resmen Avrupa devlet yönetimlerini kaynar suyun içine sokup çıkartıyor. 

İşte böylesi bir ortam ve gidişat içerisinde Erdoğan ve Bahçeli'nin yelkenleri şişerken, bu faşist ve kural tanımaz yönetim, rüzgarı arkasına almışken ve buna bir de, Öcalan'ın devlet lehine olan açıklaması eklenmişken, kim tutar iktidarı. Bu ortam ve esen rüzgarda ülkede halklar lehine hiçbir şey olmaz. Ancak aleyhlerine herşey olabilir. Dolayısıyla barış ve demokratikleşme beklemek hayaldir. Hatta bunun hayali bile lüks olabilir.

PKK'nin silah bırakıp kendisini fethetmesi devletin öteden beri iç düşman bahanesini ortadan kaldırır mı? Olsa aslında bunu olumlu bir kazanım sayabilirdik, ancak biz biliyoruz ki, bu asla  mümkün olmaz. Devlet iç ve dış düşmansız yapamaz. İç düşman bahanesi yine devam eder. Sadece PKK iç düşman olmaktan çıkabilir. Onun yerine iktidara muhalif tüm kesimler ile bir ihtimal olarak PKK'yi dinlemeyip ayrılabilecek küçük gruplar yeni iç düşmanlar olarak muamele görmeye başlanır. Görüleceği gibi burada da lehe olabilecek bir durum yoktur.

Zayıf bir ihtimal ama Türkiye  sol sosyalist hareketin biraz hareketlenmesi ve kendine güven duyacak şekilde ayağa kalkması pekala mümkün olabilir. Böylece sınıf mücadelesi bir şeylerin gölgesinde kalmadan daha görünür hale gelebilir. En azından ben böyle olmasını umuyor ve  bekliyorum.

Suriye Kürtlerinin kaderiyle ilgili görüşlerimi birkaç cümleyle de olsa daha önceki paylaşımımda ifade etmiştim. Suriye Kürtleriyle Türk devletinin genelde aynı cephede olduklarını, Türk devletiyle Rojova yönetimi ileride ilişki içine giderlerse şaşırmayalım demiştim. Ve ayrıca Rojova'nın Türk devletini pek rahatsız etmeyecek bir çözüm üzerinde anlaşacaklarını, Öcalan'ın  bunu sağlayacağını yazmıştım. Bugün gelinen noktaya baktığımızda durumun ve gidişatın tam da buna uygun olduğu anlaşılıyor. Burayla ilgili şimdilik fazla bir şey söylemek henüz erken. 

                               ..........................................................Hüseyin Karakuş

Elias Nin.. Mustafa Kemal’den Öcalan’a Antiemperyalizm Masalı

 Mustafa Kemal’den Öcalan’a Antiemperyalizm Masalı.

Mustafa Kemal'in sahsında, Türklerin imparatorluk kalıntıları üzerine uluslaşma, ulus devlet inşa savaşına “Antiemperyalist” bir karakter atfedilmektedir. Bu iddianın sahibi yalnızca devlet değil tabii ki; solun, hatta Kürt camiasının da ezici çoğunluğu aynı kanaattedir.

Özellikle Apoculuğun Kürt dinamiğini fiziki ve ideolojik olarak kontrol altına aldığı şu sıralarda bu iddia Kürtlerde daha geniş bir topluluk tarafından kabul görmektedir.

Zaten “Yeni Türk-Kürt İttifakı” olarak planlanan sürecin referanslarından biri de bu yalan resmi tarihtir.

Birincisi; Osmanlı Devleti ve onun yıkıntılarından bir ulus devlet inşa etmek için savaş başlatan İttihatçı (Kemalist) hareket, emperyalist ülkelerle herhangi bir çatışmaya girmemiştir.

Emperyalist ülkeler, yani Osmanlı Devletini teslim alan İngiltere, Fransa liderliğindeki itilaf devletleri İstanbul’da idi. Savaş da 1918 yılında fiilen bitmiştir, 1918-1923 arası devam eden daha çok pazarlık sürecidir.

Türklerin adına “Kurtuluş Savaşı, Antiemperyalist” savaş dedikleri çatışmalar 1919 yılında başlamış, 1923’te son bulmuştur ve bu süre zarfında bir tek emperyalist devlete karşı tek bir mermi sıkılmamıştır. Kaldı ki Mustafa Kemal ve yanındaki İttihatçıları İstanbul’dan Samsun’a götüren gemi de İngiltere’nin izniyle İstanbul boğazından Karadeniz’e açılmıştır.

Gemide bulunanlar, Osmanlı Sarayına bağlıdır, emirleri Damat Ferit Paşa’dan almaktadırlar.

İttihatçı subayların Samsun'a gitme nedenleri, RUM, ERMENİ ve KOÇGİRİ Kürt isyanlarını bastırmaktır.

Mustafa Kemal’in Sünni Kürt aşiretleri ve dini liderleriyle yaptığı görüşmelerde, “Hilafet adına buradayım” dediğini, bu maksatla onlardan destek istediğini biliyoruz.

Ortada emperyalizme karşı bir savaş vardır ne de böyle bir niyet söz konusudur. Kaldı ki antikapitalist olmayan bir savaş/mücadele, anti-emperyalist de olamaz; bir devlet ya da savaş gücü emperyalist bir devletle çatışma halinde olabilir ama bu onu antiemperyalist yapmaz.

Mesela Taliban, İranlı Mollalar, Kaddafi, Saddam da zaman zaman emperyalist devletlerle çatıştılar ama antiemperyalist oldukları için değil, karşılarındaki güç emperyalistti, eğer başka bir güç olsaydı onunla çatışacaklardı. Yani düşmanın emperyalist olması, ona karşı savaşanı antiemperyalist yapmaz; en fazla anti işgalci yapar.

Kaldı ki Türklerin savaşı işgal karşıtı da değildi zira işgalciler esasen İngilizler, İtalyanlar, Fransızlardı.

Türkler ise Kürtlere, Ermeniler, Pontuslu Rumlara karşı savaşmıştır; bu da işgali sonlandırmak için değil, Türk işgalini devam ettirmek içindir. 

Sonuç olarak: Türkler, tarih boyunca işgal karşıtı ya da anti-emperyalist bir savaş yapmamıştır; bu bir yalandır, resmi DEVLET tezidir.

Erdoğan-Bahçeli-Öcalan üçlüsünün iddia ettiklerinin aksine, Türklerin son BİN yıl boyunca yaptıkları savaşların tamamı ilhak maksatlıdır. Bu üçlünün maksadı, failden mağdur yaratmaktır.

Yüz yıl boyunca Türkiye’de adına layık sosyalist bir geleneğin, Kürdistan’da ise Kürt tarih anlayışının, bağımsızlık hareketinin inşa edilememiş olmasının en önemli nedeni, bu tarih anlayışıdır; bunun aşılması gerekiyor.

Elias Nin

İMRALI NOTLARI- 4-PARALEL DEVLET HAKKINDA:

 “ Paralel devlet son iki yüzyılda Kürt- Türk ilişkisini bir çatışmaya dönüştürmek için hareket etmiştir. Son 30 yılda da etkindir ve en büyük hamleyi de bu günlerde yapıyorlar.

 Cemaatin dersane meselesi var. Dersane semboldür.

Bunun altında gizli bir iktidar hesaplaşması vardır. Ve derin bir çatışma. NATO ve Barzaniyle de ilişkilidir. Barzani de bunların adamıdır. Sırf bana karşı kullanılmasının sonucu felekattır. Bunun devlet çıkarları ile de alakası yoktur…

 

Kürtler de bu devlete bağlıdır. Bu bir İslam devletidir.” S.198

 

“ Cemaat”in merkezi ABD” dir. Bana göre Fetullah bir zavallıdır. Benim buraya alınmamla birlikte Fetullah da ABD ye alındı.” S.20

“Kürtler kendilerine yer arıyorlar. Kürtlerin devletten dışlanmaları son yüzyıldadır. Abdulhamit bile onlara yer verdi. Mustafa Kemal de başta yer verdi. Bu, paralel bir devlettir. Bin yıllık bir gelenektir.”s.21

 

“ Bu paralel devlet denen şeyi biraz açayım yine. Türkiye”nin NATO”ya alınmasından bu yana üç lobi üzerinden politikalarını oluşturup hayata geçiriyorlar. Menderes”den beri böyledir. Sürekli komplo imal ediyorlar. Türkeş bile gitti, eğitimini gördü.

 

90”ların başında Doğan Güreş Londra”ya gitti. Dönünce “ bize yeşil ışık yaktılar” dedi. Kürt tasfiyesi ondan sonra başladı. Bunlar hep lobilerin kararıdır. Aslında önceleri Güney üzerinden Yahudi lobilerinin planları var.

 

 Petrol İsrail projesidir. Daha sonra Filistin de karar kılıyorlar. Talat paşa dönemlerinden beri etkilidirler. Zaten onların yetiştirmesidir. Mustafa Kemal‘i de kuşatıp teslim alıyorlar. Musul- Kerkük‘e karşılık Cumhuriyet diyorlar. Misaki- Milli yi böylelikle bozuyorlar.

 

Beni de bu politika buraya getirdi.

 

Demek istediğim bu politika hala devam ediyor. Tarihsel arka planı iyi anlamak gerekir. Kürt Ulus Devletciği üzerinden, bütün Kürtleri teslim almak istediler. Saddamı”da bu yüzden tasfiye ettiler. 1950-60”lardan beri bu soykırım politikalarını uyguluyorlar.

 

Bu politikanın son kurbanı da benim işte.” S.107

 

“ Tayyip Bey”i bu Londra politikaları üzerinden etkiliyorlar. Ben, biraz Tayyip Bey”e yardımcı olmaya, demokratik bir parti olmalarını sağlamaya çalışıyorum.

 

Ordunun bizimle çözüme gitmek isteyen kesimi de Ergenekonla birlikte tasfiye edildi.

 

ABD yaptı bunları, yoksa Tayyip Bey bir onbaşıyı bile tasfiye edemez.

 

 Cemaat”in savcıları eliyle bunları yaptılar.

 

 Sonra KCK operasyonlarını da aynen yaptılar.” S.107-108

 

“ İşte televziyonda size de Cemaat- Hükümet gerilimini soruyorlar. İktidarı ele geçirme yarışıdır. Başbakanın önüne şunu getiriyorlar. “ Tasfiye mümkünken neden görüşüyorsun.? Geleneksel vekalet savaşı sürdürmek istiyorlar. Türk‘ü Kürt‘e tasfiye ettir, Kürt‘ü de Türk‘e saldırt, isyan ettir dayatması. Şeyh Sait, NATO, Menderes, 6-7 Eylül olayları, Şağ, Sol çatışmasıhep bunun örnekleridir. Bu proje halen yürürlüktedir. ” S. 123-24

 

“ Paralel devlet gizli bir olgudur.

 

Mesela Sakine”lerin olayı, Savaş Buldan”ların katli, köy boşaltmalar, Cizre”de pazarın yakılması, bu son operasyonlar. PKK içinde de olabilir, ama azaldı, mesela köy basmalar.

 

 İngilizlerin, kapitalistlerin iki yüzyıllık sızmasıyla bu hegemon güçler Türkiye Cumhuriyeti üzerinde kurumsallaşmış. Türkiye dört koldan kapatma ve kuşatma altına alınıyor.

 

 Demokratik ulus çözümü adlı kitabımda var. Daha Mustafa Kemal Ankara ya gelmeden kuşatılmıştır.“

 

“12 Eylülden sonra CHP, İsrail, Cemaat sermayenin kontrolünü eline alıyor ve örgütlüyor. Bu plan Türk- Kürt çatışmasını derinleştirmeyi amaçlıyor. CIA, Özel –Harp Dairesi, MHP ve ülkücüleri, lobileri, Cemaat”i harekete geçiriyor.” S.153

 

“ Cemaat korkunç çalışıyor. ...Biz barışa giderken onlar çatışmayı geliştiriyorlar.

 

TARAF”ta Emre Uslu ve Baransu yu takip edin, müthiş çalışıyorlar. Bizden daha çok bizi takip ediyorlar...Paralel devlet iki yüzyıldır kurumsallaştı.

 

 Şeyh Sait”in idamı da böyle gelişti. Şeyh Sait isyanının bilimsel bir yanı yok.” S.154

“ Paralel devlete teslim olmayacağız.

 

Devletle görüşmeye devam edeceğim.

 

Paralel devlet KCK operasyonlarını Yaptı. MİT Yapmadı.” S.155

“ Paralel devlet, AKP yönetimi, KCK yönetimi var. Çözüm gelişmezse bu üç yönetim arasında çatışma riski artar.” S. 156

 

“...Onlara söyleyin. Emniyet içinde sizi devirmek isteyenlerle, Cezaevlerinde provakasyon yapanlar aynıdır. 7 Şubat Darbesi neyse bu çocuklara, kadınlara, hastalara yönelik cevaevlerinde provakasyonlar aynıdır. Bunu görmüyormusunuz. Özal suikastinden bugüne kadar bu provakatörler devrededir.” S.179-80

 

“ Başbakan örnek istiyorsa Mursi”ye baksın. Onu kim devirdiyse burada da aynıdır. Düşürme, yıpratma hala geçerlidir. Başbakan 7 Şubat tan kıl payı kurtulmuştur. Bunu da yapan Özel-Harp Dairesidir...Başbakanın en yakınındakiler de buna dahildir. 7 Şubat darbesinde de yanıbaşında olanlar vardır.“ S.180-81

 

“ Erdoğan bunların kendisini düşüremiyeceklerini zannediyor. Böyle giderse ben AKP”ye politika yapamayacağım ve desteğimi geri çekeceğim. İsrail ve benzeri, bunlar da Başbakan”a darbeyi yapabilir. Onu tek şey kurtarır. Demokratik ilkeyi işletmesi gereklidir. Erdoğan kitle içindeki popüleritesine çok güvenmesin, geçicidir. Kalıcı olması için bizimle işbirliği yapması lazım.” S.181

 

“ PKK” nin gücü Erdoğan”ın yaşamasını sağladı. Biz önlemesek çoktan gitmişti. Türkiye de Hizbullah”ın gelişmesini biz önledik.” S.182

 

“ Daha sonra Hakan Bey”le bazı şeyleri aştık. Onunla yaptığımız tartışmalar pek çok şeyi önledi. 17 Aralık darbesi de bu şekilde önlendi. Benim uyarılarım olmasaydı bu darbe zafere ulaşacaktı…KCK tutuklamaları için de darbe demiş uyarmıştım. KCK” de bunu yeterince anlamadı, cevap olamadı. Tek bir tetbir alamadı.” S.220-21

 

“ Cemaat KCK”yi vuran, Özel Harp Dairesinin vurucu gücüdür. İlker Başbuğu tasfiye edenler, Hakan Fidanı”da, Emre Taneri”de rahatlıkla götürebilirlerdi. ...” Emre Taner ve Hakan Fidan teslim olsalardı Erdoğan da gitmişti.”S. 225

 

“ Devlet heyeti kendi tetbirini kendisi alsın. Erdoğan her şeyi yapabilir. Bombalarla katliam yapabilir. Paralel devletle bunlar Sakine”ler gibi elli kişiyi katledebilirler.” S.238

 

“ Ben bunlara, beni, “ terörist başı”nı hangi merkezlerde tartıştılar, hepsini anlatacağım. Tüm bunları korkudan yapmadım. Türkiye”nin iyiliği için yaptım.” S.238

 

“ Bütün çabalarıma rağmen sayın Tayyip”i Cemaat”ten uzaklaştıramadık. Darbe dinamiği var, önlemini al, burada büyük bir oyun var dedim. Tarih beni doğruladı. O darbeyi bu masa önledi. Başbakan”ı tümüyle kendilerine bağladılar. Bunlar en son MİT Müsteşarlığını ve Kürdistan bürolarını istiyorlardı. Devleti tamamen ele geçirmek istiyorlardı. “ S. 264

 

“ 7 Şubat,17-25 Aralık sadece bir darbe değildir.

Küresel bir operasyondur.

 

 Özal, Erbakan ve Ecevit”de darbe ile gittiler.” S.374

Öcalan’ın son çağrısı üzerine kısa bir değerlendirme_Halil Gündoğan_5.03.2025

Öcalan, koşullar yeterince olgunlaşsın diye uzun süredir bekletilen çağrısını nihayet yaptı. Kamuoyu ile paylaşılan çağrının başlığı, bilindiği üzere; “Barış ve Demokratik Toplum Çağrısı” idi. Ancak bu başlığa rağmen çağrı, öncelikle konunun tüm muhataplarına yapılmış bir çağrı değil. 

Keza, Kürt tarafının onurunu incitmeyecek ve temel konularda ulusal mağduriyetini giderecek adil bir barışın sağlanması çağrısı hiç değil. Çağrının ikinci konusu olan “demokratik toplumun” oluşturulması çağrısı da değil. Çağrı, devlet yetkililerinin her birinin ağzından düşürmediği o egemen zorbalığın sesiyle: “Ya koşulsuz silah bırakırlar ya da silahlarıyla birlikte toprağa gömülürler” tehditleri eşliğinde, tek taraflı olarak esasen PKK’ye yapılmış bir çağrıdır.

 Çağrının, peşrevsel ısınma turları dışındaki bütün mahiyeti

Buna ilişkin olarak aynen şöyle diyor Öcalan: “Varlığı zorla sona erdirilmemiş her çağdaş cemiyet ve partinin gönüllü olarak yapacağı gibi devlet ve toplumla bütünleşme için kongrenizi toplayın ve karar alın; tüm gruplar silah bırakmalı ve PKK kendini feshetmelidir.” (İlgili çağrı.) Evet, çağrının bütün mahiyeti budur. O bir çuval dolusu onca tarihi ve felsefik peşrev de bunu söyleyebilmek içindir.

 Çalınan minareye kılıf biçmek

Tabii hiç kolay değil dört parçaya bölünmüş ezilen bağımlı bir ulusun ulusal haklarını, hükümran pozisyonda bulunan egemen ulusun egemenliğini perçinlemek amacıyla teoriyi yeniden kurmak. Hiç kolay değil, bugün sahip olunan her şeyini sağlayan, yarım asra yaklaşan ve on binlerce cana mal olan o mücadelenin, aslında tamamen Kürt-Türk ittifakını “parçalamayı esas gaye edinmiş” (i.ç) emperyalistlerin kışkırtmasının sonucu olduğunu, yani tamamen tarihi bir hata olduğunu ifade edebilmek için teoriye taklalar attırmak. Ve tabii hiç kolay değil Kürtleri buna razı etmek için uygun “makul” gerekçelendirmeler yapabilmek… 

Takdir etmek gerekir ki “çalınan minareye kılıf uydurma” işinde Öcalan hep en yetkinlerden ola gelmiştir. O, bu özelliğiyle, elbette iyi bir burjuva siyasetçisi olabilir. Fakat iyi ve sağlam bir dava insanı olmadığını da gerek uçakta sarf ettiği o utanç verici sözleri ve duruşuyla, gerek mahkemedeki savunmasıyla ve gerekse kendi bu pespaye duruşunu meşrulaştırmak için, düşman karşısında ölümüne dik duran nice devrimcinin anısına saygı duyma gereği dahi göstermeden onların tutum ve yaklaşımlarını “kaba direniş çizgisi” olarak küçümsemesiyle ve daha bir dizi tutum ve yaklaşımıyla zaten ortaya koyuyor da.

 Söylemek istediği tam olarak şudur:

Bunun yapılması halinde, Devletin elinden savaş enstrümanı alınacak ve Türk Devleti, askeri anlamda karşısında savaşacak güç bulamayacağından; doğallığıyla, savaş da sona erecek. Böylelikle de en kestirme ve en “yaratıcı” yolla Kürt-Türk barışı sağlanacak ve bin yıllık kardeşlik hukuku egemen kılınacak. Nitekim ilgili çağrıda bunun mantıksal arka planı da aynen şu ifadelerle hazırlanıyor: “1000 yılı aşan tarihler boyunca Türkler ve Kürtler, varlıklarını sürdürmek ve hegemonik güçlere karşı ayakta kalmak için gönüllülük yönü ağır basan, hep bir ittifak içinde kalmayı zorunlu görmüşlerdir.” (i.ç) “tarihsel ortak hafızamızın” da öğreticiliğiyle; “Kapitalist modernitenin son 200 yılı, bu ittifakı parçalamayı esas gaye edinmiştir. (Bununla, PKK tarihi ve öncülük ettiği “en uzun son isyan” dahil, ulusal hak istemli tüm diğer isyan ve zulme karşı meşru direnişler ve keza sömürgeci, işgal ve ilhakçı ve koyu asimilasyoncu tutumuyla Kürtleri isyana mecbur bırakan ve ardından da bu isyanları bastırma adına “bin yıllık kardeşlerini” boğazlayan Türk Devletinin kendisi de aslında hiçbir gerçekliği bulunmayan bu kurgusal “tarihsel Kürt-Türk ittifakını” parçalamayı esas hedef alan “kapitalist modernitenin” aleti ve piyonu olmuş olmuyor mu acaba? Bn.) (…) Günümüzde çok kırılgan hâl alan tarihsel ilişkiyi, kardeşlik ruhu içinde (…) yeniden düzenlemek esas görevdir.” (i.ç)

 

Yanıltma amaçlı kurgusal tarihi arka plan

Öcalan’ın bahsettiği bu “Kürt-Türk kardeşliğinin”, aslında tarihsel hiçbir gerçekliği bulunmamaktadır. Keza “ortak tarihlerinin” hiçbir kesitinde de asla eşit haklara sahip bir kardeşlik hukukuna sahip olmamışlardır. Bilakis Türk tarafı hep egemen ve ayrıcalıklı olup, diğerini her yönüyle ezip sömürmüş, katliamlardan geçirmiş ve dönem olmuş varlığını dahi inkâr etmişken, tarihsel gerçeklik tamamen buyken; ezilen ve hak yoksunu bırakılmış bir tarafın temsilcilerinden biri olarak Öcalan, acaba böylesi bir ilişkiyi “yeniden düzenlemeyi” neden “ESAS GÖREVİ” edinir?

 

Şayet yaşanmakta olan sürecin olguları, tarihte birkaç kez görüldüğü gibi, tarafları yeniden ittifak kurmaya mecbur bırakıyorsa; bunun gereğince davranmak, elbette siyaseten yanlış olmaz. Gerekçeleri ortaya konularak, aralarındaki savaşa bir mola verip, ortak dış düşman veya düşmanlara karşı aynı safta buluşulabilir. Bu, son derece makul ve anlaşılır da olur. Ama hem ortada böylesi bir ortak dış düşman gerçekliği yok halihazırda ve hem de yukarıda ifade edildiği gibi böylesi bir kardeşlik ilişkisi yok.

 

Öcalan’ın boyun borcu mudur Türk Devleti’nin “ulvi çıkarlarına” hizmet?

O halde Öcalan’ın derdi ne ve daha da önemlisi niye Türk Devleti’nin hiç de aslı bulunmayan “ortak dış düşman” kurgusunda ve “Türkiye Türkiye’den büyüktür” emperyal emellerinde rol talep ediyor? Neden onu bölgenin lider ülkesi yapmayı kendisine bir “boyun borcu” yapıyor? Neden ulusunun düşmanı olan Türk Devleti’nin düşmanlarını taktik olarak kendi “dostu” olarak görüp, onlarla ittifak kurup, kendi ulusunun çıkarlarını öncelemiyor da kendisine ulusal haklarını vereceği sözleşmesi de yapmayan Türk Devleti’nin stratejik çıkarlarını ve “bekasını” önceliyor? Bütün bu sorular sorulmak ve mantıklı makul yanıtları da alınmak zorundadır. Bu sorumluluk başta yurt sever Kürtler olmak üzere tüm sol-sosyalist ve komünist kesimlerindir.

Öcalan hazretlerinin buyruklarını, tıpkı “dini bütün müminlerin” “tanrı kelamını” sorgusuz sualsiz kabul edip, huşuyla hayata geçirme gayreti, başlı başına sorgulanması gereken psikososyal bir garabet halidir.

 

Devlet neden ısrarla “barış” ve Kürt-Türk ittifakı istiyor?

Devlet, sözüm ona bu barış ve ittifakı, T.C tarihi boyunca “kapitalist modernitenin” oyununa gelmiş olmaktan ve Kürt-Türk ittifakının bozulmasında birer maşa olarak kullanılıyor olmaktan ötürü özür dileyip, Kürt-Türk ittifakını yeniden tesis etmek için istiyor değil. Uluslararası sahada sıkışıp dara düştüğü yeni bir paylaşım savaşı tehdidi altında, dört parçadaki Kürtleri kendi safına çekip, bölgesel denklemde konumunu güçlendirmek maksadıyla, evet tamamen bu maksatla yeniden Kürt-Türk ittifakı kurmak istiyor. Bu, hiçbir demagojik çarpıtma ve manevranın örtemeyeceği bir gerçekliktir.

 

Öcalan’ın etkin rol ve işlevi

İşte Öcalan, devletin tamamen bu maksatla kendisine getirdiği bu tarz bir “barışmayı”, kendi örgütü ve yıllardır ulusal hakları için bedeller ödeyen halkının kolektif iradesini de yok sayarak; Devlet adına yetkili kılınan görevlilerle baş başa vererek, tipik bir otoriter şef keyfiyetciliği ve darbeciliğiyle kabul etmiş görünüyor. Gerçi bunda şaşılacak bir yön de yok. Çünkü Öcalan, aktüel emsal örnek olan Erdoğan’ın yetkileriyle kıyaslanmayacak oranda çok daha katı merkeziyetçi bir yönetim tarzıyla hükmediyordu örgütüne. O, kolektif merkezi önderliğin fonksiyonunu kendi şahsında tek başına üstlenmenin ifadesi olan: “Önderlik” payesine sahip, her halde dünyada ki tek örnektir de.

 

Tabii bu, aslında belki de başlı başına ele alınıp, bilimsel olarak analiz edilmesi gereken bir aşka tez konusudur da. Ama yine de belki şu yönüne vurgu yapılabilir: Genel olarak demokrasi bilinci geri arkaik ataerkil toplumların ve özel olarak da yüz yıllardır baskı ve tahakküm altında tutulan bir toplumun sosyal psikolojik gerçekliğiyle de alakalı bir durum olsa gerek.

 

Bu, normal bir barış çağrısı değil.

Bu çağrı, sunulduğunun aksine, öncelikle olağan-normal bir “barış çağrısı” değil. Çünkü barış, savaşan, kavga eden veya çatışan tarafların karşılıklı istemiyle savaşa veya çatışmaya son verme iradesini gerektirir. Barışma isteği taraflara karşılıklı birtakım zorunlu yükümlükler getirir. Keza bu türden ağır vakalarda, bu yükümlülüklere uyulmasını denetleyen “garantör güçler” de devrede olur, vs.vs.

 

Bütün bunlar için taraflar öncelikle bir ateşkes iradesi ortaya koyar. Ardından da savaşı barışa çevirebilmek için neden artık savaş değil de barış istediklerini ortaya koyarlar. Bu zeminde yapılan tartışmalar neticesinde bir sonuca varırlar. Barış iradesi oluşmuşsa; barış anlaşması yazılır ve garantörler tanıklığında, karşılıklı olarak imza edilir ve kamuoyuna deklere edilir.

Peki böyle bir süreç söz konusu oldu mu? Hayır, olmadı. Peki o halde ne oldu? Daha önceleri şiddetle karşı çıkılan, “Devlet aklının” temsilcileri ile Öcalan arasında kapalı kapılar ardında uzunca bir süreden beridir kotarılan “yeni bir paradigma” olduğu savına, bugün artık karşı çıkan kalmadı gibi.

 

Ve bugün artık çok daha açık bir şekilde görülüp anlaşılmaktadır ki bu süreç ve bu “yeni paradigma” PKK kadro ve taraftarlarının iddia ettiği gibi Öcalan’ın önderliğinde değil; bizzat ve doğrudan “devlet aklının” önderliğinde başlatılmış ve de sürdürülmektedir. Öcalan ise, bizzat kendi beyanıyla, devletin bu “yeni paradigmasına” ve dolayısıyla da “yeni sürece” olumlu yönde katkı sunma ve sürecin başarısı için kendisine yüklenen rolü layıkıyla yerine getirme konusunda devletle anlaşmış durumdadır. Çünkü “devlet aklının” Öcalan’a götürdüğü “yeni paradigma” dedikleri şey esasında, ana hatlarıyla, Öcalan’ın “Demokratik Cumhuriyetle Birlik Projesi” nde devlete yaptığı teklif esas alınarak hazırlanmış bir projedir.

  

Öcalan’ın gönlünde 2. İdris-i Bitlisi olmak var galiba (*)

Öcalan’ın, Türk Devletinin stratejik çıkarlarını merkeze alan “Misak-ı Millici Çözüm Projesine” ta Özal ile yapılan görüşmelerden beri, fazlasıyla yatkın olduğu bir sır değil… Tutsak düştükten sonraki sürecinde ise devlete hizmeti ve egemen ulusun egemenlik ayrıcalıkları lehine, ezilen bağımlı ulus olarak Kürtlerin egemenlik haklarını inkâr etmeyi düşün dünyasının merkezine koyduğu da gerek İmralı Savunmasında ve gerekse özel olarak “Demokratik Cumhuriyet İle Birlik Projesi” adı verilen çalışmasıyla ispatlıdır. Nitekim bunu, son çağrı metninde de işleyecek kadar, kendi yeni rotasının tayin edici argümanı olarak görüyor. Sonradan kendisine empoze edilen bu inkâr esaslı felsefik bakışını da hâkim ulus milliyetçiliğiyle fingirdeşen şu ibretlik argümanlarıyla teorileştiriyor: “Aşırı milliyetçi savruluşunun zorunlu sonucu olan; ayrı ulus-devlet, federasyon, idari özerklik ve kültüralist çözümler, tarihsel toplum sosyolojisine cevap olamamaktadır.” (İlgili çağrı).

 

Öcalan ideolojik olarak artık çoktandır karşı cepheden ses veriyor

Yerden göğe kadar haklı olarak sormak gerekmez mi? Peki Öcalan yukarıya aktarılan bu durum saptamasını niye sadece ezilen-bağımlı veya sömürge veya işgal ve ilhak edilmiş uluslar için söz konusu yapıyor? Oysa madem bu argümanlar Kürt-Türk ittifakını yüzyılı aşkın bir süredir baltalayıp yıkmak isteyen “kapitalist modernitenin” hileli argümanlarıdır; Türk-Kürt kardeşliğine yeniden ihtiyaç duyarak ayağına gelen egemen ulus olarak Türklerin devlet yetkilerine, niye bunlardan vaz geçerek eşit kardeşlik hukuku zemininde bu kardeşliği yeniden kurmayı şart koşmuyor? Madem emperyalistlerin oyununu bozmaktır Devlet- Öcalan ittifakının muradı ve büyük kutsal davası, o halde önce buradan başlamaları gerekmez mi?

Ama uzunca bir süreden beridir Öcalan’ın derdinin bu olmadığı ortada. Onun derdi, kendisine görev edindiği Kürtleri eşit kardeşler statüsüne getirerek barış içinde bir arada yaşamanın formülünü bulmak değil. Onun derdi ve misyonu, K. Kürdistan Kürtlerini “eşit anayasal vatandaşlık statüsü” ve yerel yönetimler özerkliğiyle çerçevelenen ademi merkeziyetçi bir “çözüm formülüyle”, diğer parçalardaki Kürtleri de mevcut konjonktürün de elvereceği uygun bir formülle egemen ulusa entegre etmektir. Bunun bir boyutunu, PKK’ye yaptığı çağrıda şu sözleriyle ifade ediyor da zaten: “(…) devlet ve toplumla bütünleşme için kongrenizi toplayın ve karar alın (…)”

 

Öngörülen “Kürt-Türk ittifakı”, Türk Devleti’nin emperyal hedeflerinin aracıdır

Gayet tabii ki Türk Devleti sadece bunun için “Kürt-Türk İttifakının” peşinde değil. Tabii ki ihtiyacı duyulan “iç cephenin tahkimatı” bağlamında da buna ihtiyacı var. Fakat bundan daha belirleyici olan ise; Bölgesel denklemde kurucu rol üstlenmek ve olası “İsrail-Kürt ittifakının” oluşmasının önünü almak için bu ittifaka ihtiyaçları var. Zaten “barışın” Kürt Ulusal Hareketi bileşenleri açısından esas cezbedici “gizli” yanı da bu boyutudur: Sahadaki güçler denklemi üzerinden güncellenecek yeni bir “entegrasyon” formülüyle Güney ve Batı Kürdistan yakın bir gelecekte, Doğu Kürdistan ise İran’dan kopuşuyla birlikte Türk Devletinin himayesine alınacak. Buna belki, İsrail’in hamlelerine bağlı olarak, HTŞ ve bileşenlerinin denetimde kalacak olan Sünni Arap kesimi de dahil edilebilir. Yani en azından kurgulanan senaryonun bu olduğu, rahatlıkla öngörülebilir diyelim. Evdeki hesabın çarşıya ne oranda uyup uymayacağı da elbette ki sahadaki gelişmeler tarafından belirlenecek. Hani Öcalan diyordu ya: “Ya benim çözümüm ya da ABD’nin.” Tabii bu, basit bir caka atmaktan ibaret olsa da ama mevcut güçler denkleminde ABD’nin olurunu alamayan bir projenin, şayet diğer büyük emperyalist güçlerin belli başlılarınca, örneğin ayrışma emareleri giderek belirginleşen İngiltere, Fransa ve benzerlerinin açıktan desteğini almazsa, şansının olmayacağını Öcalan-Türk Devleti ittifakı da gayet iyi biliyor olsa gerek.

   

Özetle, yani devletin ihtiyacını duyduğu bu tarz bir “barış”, çok önceden Öcalan ile kotarılmış bile. Ekim ayından beri yapılan ise, bir tiyatro senaryosu gereği, taraflar kendi rollerine uygun olarak mensubu oldukları veya temsil ettikleri sosyal kesimlere bunu empoze ederek, kabul ettirmeye ve onların rızasını oluşturmaya çalışmaktan ibarettir. Dolayısıyla da ön görülen ve amaçlanan şeyin ana parametrelerinin isabetlice anlaşılabilmesi için öncelikle bu belirleyici/kurucu “ayrıntının” görülmesi gerekiyor.

 

Muhatap Öcalan olunca, barış için karşılıklı ateşkes ihtiyacı bile duyulmuyor.

Düşünsenize, “barışalım”, “kardeş olalım tekrardan” söylemleriyle güya uygun atmosfer oluşturmaya çalışıyor görünüyorlar değil mi? Ama bunun için son derece gerekli bir koşul olan, “karşılıklı ateşkes” anlaşmasına dahi gidilmedi. Bilakis Devlet her fırsatta saldırmaya, yakıp yıkmaya, bombalamaya, işgal, tutuklama ve demokratik sivil alanların irade gaspına devam ediyor.

 

Türk Devleti’nin ve özellikle de yeniden başkan olma sevdası peşinde olan Erdoğan’ın bir muradı da kamuoyunda, “teröristlerle pazarlık yapıldı” algısının oluşmamasıdır. Devam ede gelen operasyonların bir boyutu da budur zaten. İlginçtir, Öcalan da Devletin bu “hassasiyetini” titizlikle gözetiyor. Galiba Kürtleri denize düşürüp yılana sarılmaya zorlama siyaseti, kendisinin de işine geliyor. Çünkü böylelikle, düşülen o çıkmaz dehlizden Öcalan’a sarılarak çıkma koşulları oluşturuyor devletin bu türden “orantısız” saldırı salvoları.

  

Tabii Öcalan dengeyi sağlamak için, Kürt tarafına da: “Devletle kotardığımız bu barışın bir koşulu olan kendinizi feshederek silahlı mücadeleye son vermeniz, asla yenildiğiniz anlamına gelmeyecektir” anlamına gelen şu sözleriyle hitap ediyor: “Varlığı zorla sona erdirilmemiş her çağdaş cemiyet ve partinin gönüllü olarak yapacağı gibi (…) PKK kendini feshetmelidir.”

Öcalan’ın “barışa” atfettiği, Kürtlerin tek taraflı olarak savaştan çekilmesidir.

 

Peki Öcalan’ın malum çağrısında, barışın sağlanması için devlete bir çağrı var mı? Hayır bu da yok! O halde yapılan ne? Yapılan tamamen şu: Öcalan barışı, tek taraflı olarak Kürtlerin savaştan çekilme iradesi ortaya koymasıyla sağlamak istiyor. Bunun gereğini de zaten PKK’ye yaptığı silahları bırakın ve kendinizi feshedin çağrısıyla yerine getiriyor. Demek ki devletle vardığı “barış anlaşmasının" koşulu bunu gerektiriyormuş, demek hiç de yanlış olmayacaktır.

 

Öcalan’ın iki argümanı ve “Kürt sorunu”nuna biçtiği yeni ‘forma’

Öcalan’ın PKK’yi ve sosyal tabanını savaştan tek taraflı geri çekilmeye ikna edebilmek için baş vurduğu iki temel argümandan birincisi şudur: Öcalan’a göre silahlı mücadele seçeneği; “Kürt realitesinin inkârı, başta ifade olmak üzere özgürlükler konusunda yasaklardan kaynaklı oluşan zemin” üzerinden kendisini var etmiştir. Ama bu, aslında hiç de haklı, zorunlu bir seçenek değilken; sürecin ideolojik şekillenişinin sürüklediği kötü bir maceraydı: “PKK; tarihin en yoğun şiddet yüzyılı olan 20. asrı, iki dünya savaşı, reel-sosyalizm ve dünya genelinde yaşanan soğuk savaş ortamları (…) doğmuştur” (i.ç) şeklinde ifade ettiği bu örtük özeleştiriyle, aslında sadece “Kürt realitesinin inkârı” ve bir takım özgürlüklerin yasaklı olması gerekçeleriyle böylesi kanlı bir isyan hareketi başlatmak, tarihsel bir hataydı, demeye getiriyor ki İmralı sürecinden beridir sistematik olarak savunduğu ve empoze etmeye çalıştığı da zaten tamamen budur.

 

“Kürt realitesinin inkârına” indirgediği “Kürt sorunu”, haliyle; “1990’larda… ülkede kimlik inkârının çözülüşü, ifade özgürlüğünde sağlanan gelişmeler” (i.ç) neticesinde de asgari çözümünü zaten bulmuş oluyor (hatırlanacağı gibi başta Erdoğan olmak üzere, iktidar cenahının ortak argümanı da böyledir). Dolayısıyla da artık bu gerekçelerle silahlı mücadele yürütmenin haklı gerekçelerinin kalmadığının görülüp kabul edilmesini istiyor. Keza aynı şekilde, bu mücadeleyi örgütleyip yürüten kurum olarak PKK’in de artık geçerli ve işlevli bir enstrüman olma özelliğinin kalmadığının da görülüp kabul edilmesini istiyor. Ve bu “olgulara dayalı bu son derece isabetli bilimsel tespitlerin” güçlü ikna ediciliğiyle; gönül rahatlığıyla örgütüne yeni bir rota veriyor: Mücadeleyi ileriye taşıma kabiliyetini yitirmiş ve esasen kısır döngüde kendisini tekrar edecek bu örgüt ve mücadele tarzını terk ederek, yeniden yapılanma ve dönüşüm ile mücadelenin önünü açmak esas olandır. (Aslında bütün bunları devlete ve onun “ulvi” çıkarları ve “beka sorununa” angaje olmadan yapsaydı; bu, sert bir şekilde eleştirilecek olsa da ama neticede elbette son derece saygın bir duruş ve yönelim olarak karşılanırdı. Ama maalesef ki böyle değil ve işin aslı çok farklı. Bundan ötürü de takınılacak tavır, “normal” alttan alıcı bir eleştiri boyutuyla sınırlı olamaz.  Kesin-net tanımlamalarla, yapılmakta olanın tam olarak ne olduğunun deşifre edilmesi ve kesinlikle desteklenmeyecek bir şey olduğunun kamuoyuna deklere edilmesi şarttır.)

 

Öcalan’ın yeni gözdesi: “Demokratik uzlaşma temel yöntemdir”

Diğer bir temel argümanı ise her türlü hak arama mücadelesinin yolunun artık; “Sistem arayışları ve gerçekleştirmeler için demokrasi dışı yol yoktur. Olamaz. Demokratik uzlaşma temel yöntemdir.” (i.ç) Bunun için de devletle el ele verip, büyük bir uzlaşı kültürü ile, “demokratik toplum inşa etmeliyiz” diyor. Yani DEM Parti ve PKK cenahından yükselen yorumlayışla bu, aslında hiç de legal ve demokratik hak ve özgürlüklerin kullanılması zeminde, devrimci tarzda hak arama ve almakta sistemle dişe diş, kıran kırana militan bir devrimci mücadelecilik değildir. Buyrulan ve çizilen yeni rota, çok açık ve net ifadelerle tanımlanıyor: “Demokratik uzlaşma temel yöntemdir”

 

Bu, Gandi’nin “sivil itaatsizlik” yöntemi de değildir

Çünkü Gandi’nin yöntemi, hakkını söke söke alma, ama bunu kaba şiddete başvurmadan yapma prensibini esas alır. Yani aslında devrimci bir militan direniş ve mücadelecilik esasına oturur.  Dolayısıyla da Öcalan’ın size çizdiği bu yeni rota konusunda da lütfen kendinizi ve de kitleleri kandırmayın, bundan ivedilikle vazgeçin. Ne demiş ulu bir ata: “Cehenneme giden yollar iyi niyet taşlarıyla döşelidir.” Siz de saftirik bu kötü ve körlemesine bağlılık ve itaatle, cehennem yolunun “iyi niyet taşları” olmayın.

 

“Demokratik Toplum Çağrısı”

Söz konusu çağrı başlığında her ne kadar da “Demokratik Toplum Çağrısı” da yer alıyorsa da aslında somut olarak böyle bir çağrı yapılmıyor. Yapılan şey; “Demokratik toplum ihtiyacı kaçınılmazdır” ve “Kimliklere saygı, kendilerini özgürce ifade edip, demokratik anlamda örgütlenmeleri, her kesimin kendilerine esas aldıkları sosyo-ekonomik ve siyasal yapılanmaları ancak demokratik toplum ve siyasal alanın mevcudiyetiyle mümkündür” şeklindeki tanım ve soyutlamadan ibaret olup, esasen de “Devlet büyüklerine” yapılan naçizane temenniler olarak kalıyor.

 

Kaldı ki böylesi İslami-faşist katı diktatörlük koşullarında, “demokratik toplum inşası” ancak ki ya onları gerçekten de temellerinden sarsacak güçlü iç veya dış direniş dinamikleri böylesi kısmi tavizler vermeye zorlayabilir; ya da bu faşist diktatörlük alaşağı edilme koşuluyla. Yani böylesi bir çağrı ancak ki bu iki halde ve bu sürecin asıl dinamiklerine yapılması halinde anlamlı ve isabetli olabilir.

 

Ancak ne var ki Öcalan’ın burada da meşru muhatapları bu toplumsal dinamikler değil; İslamcı-faşist iktidar ve onun başı Erdoğan oluyor. İlginçtir (ama asla şaşırtıcı değil; çünkü dedik ya her şey bir kurguya uygun olarak sahneleniyor) bu, hemen de karşılık buldu. Öcalan’ın çağrısının ertesi günü Erdoğan, katıldığı bir toplantıda; savaşın ve “terörün” son bulmasıyla birlikte demokratikleşme ve demokratik siyasetin yolunun açılacağının müjdesini verdi. Keza daha düne kadar insanları ve partileri Öcalan ve PKK yandaşlığı yapmakla itham edip soruşturma ve yargılama konusu yaptıran Bahçeli, bütün bunları büyük bir pişkinlik ve iki yüzlülükle yok sayıp, Öcalan ve Kandildekilere teşekkür mesajı yayınladı. AKP kadrolarından ve eski başbakanlardan Binali Yıldırım da Anayasa’da yer alan etnik köken vurgusunun değiştirilmesi ve ademi merkeziyetçiliğe geçilmesi için gereken düzenlemelerin yapılmasının gerekliliğine dikkat çekti vs. vs.

  

Ama tecrübelerle sabittir, özellikle de dinci ve ırkçı milliyetçi faşistlerin ayıya dayı deyişlerinin hüküm ve miadı, hep köprüyü geçene kadar olmuştur. Erdoğan’ın bir istisna olmayacağı da zaten çeyrek asırlık sosyal pratiğiyle sabit değil midir acaba?

 

Son söz yerine: Bu bir devlet projesidir. Halkın gardının düşmesine izin vermemek için, eleştirel tavır almak, devrimci bir sorumluluktur.

 

(*)https://osmanli.org.tr/idris-i-bitlisi-dogu-anadoludaki-gayretleri/

 

Ukrayna Devlet Başkanı Volodimir Zelenskiy, taraflar hazır olduğu takdirde ABD ile nadir toprak elementlerine yatırım yapılmasını öngören anlaşmayı imzalamaya hazır olduklarını belirtti.

İngiltere’nin başkenti Londra’da düzenlenen "Ukrayna" konulu liderler zirvesine katılan Zelenskiy, ülkesine dönmeden önce Stansted Havalimanı’nda basın mensuplarının sorularını yanıtladı.

Ukrayna Devlet Başkanı Zelenskiy, kendisine yöneltilen "Beyaz Saray’da yaşadığınız hararetli tartışmanın ardından toprak tavizi hakkında konuşmaya istekli misiniz?" sorusuna doğrudan yanıt vermekten kaçındı.

"Ben sadece Ukrayna’nın pozisyonunun duyulmasını istiyorum." ifadesini kullanan Zelenskiy, ülkesinin tutumunun belirsiz olmaması gerektiğini vurgulayarak, "Hepimiz birbirimizi tanımalı ve kırmızı çizgileri anlamalıyız." dedi.

ABD ile maden anlaşması için süreç devam ediyor

ABD ile nadir toprak elementlerine yatırım yapılmasını öngören anlaşmanın geleceğine dair bir soruya yanıt veren Zelenskiy, anlaşmanın ilgili bakan tarafından imzalanmaya hazır olduğunu belirterek, "Geçmişte ne olduysa onu devam ettirmek bizim politikamız, biz yapıcıyız. Eğer maden anlaşmasını imzalamayı kabul ettiysek, imzalamaya hazırız. Masada olan anlaşma taraflar hazır olduğu takdirde imzalanacak." şeklinde konuştu.

"Ukrayna'nın ABD ile ilişkileri devam edecek"

Zelenskiy, Londra'daki zirve ve Ukrayna’nın güvenlik garantileri konusundaki değerlendirmeleri sorulduğunda, ülkesinin en büyük güvenlik garantisinin "güçlü bir Ukrayna ordusu" olduğunu dile getirdi.

Ukrayna’nın ABD ile ilişkilerinin devam edeceğini belirten Zelenskiy, 28 Şubat’ta Beyaz Saray’da Trump ile yaşanan gerginliğin geçici olduğuna inandığını belirterek, gelecekte daha yapıcı görüşmeler gerçekleşmesi halinde "olumlu sonuç çıkacağını" kaydetti.

"NATO üyeliği için takas yapılabilirim"

Zelenskiy, ABD’li bazı siyasilerin kendisine yönelik istifa çağrılarına ilişkin soruya verdiği yanıtta ise Ukrayna’nın NATO üyeliğine kabul edilmesi halinde istifa edebileceğini söyledi.

Bu sürecin kolay olmayacağını da belirten Ukrayna Devlet Başkanı, "NATO üyeliği için takas yapılabilirim. NATO üyeliği için takas yapabileceğimi söylemiştim, o zaman görevimi yerine getirmişim demektir. NATO (üyeliği) benim görevimi yerine getirdiğim anlamına gelir." şeklinde konuştu.

ABD Başkanı Donald Trump ve Ukrayna Devlet Başkanı Volodimir Zelenskiy arasında Beyaz Saray’da gerçekleşen görüşme, kamuoyunun gündemine oturan bir tartışmaya sahne oldu. Trump’ın kameralar karşısında Zelenskiy’i sert sözlerle eleştirmesi ve Ukrayna liderinin toplantıyı terk etmesi, iki ülke arasındaki diplomatik ilişkiler açısından büyük yankı uyandırdı. Avrupa ülkeleri ve uluslararası toplum, Zelenskiy’e güçlü destek mesajları verirken, Washington’daki bu olay dünya liderleri arasında da geniş yankı buldu.

Oval Ofis’teki Gerginlik ve Zelenskiy’nin Tepkisi

Beyaz Saray’da düzenlenen görüşme sırasında Trump, Ukrayna liderini ağır sözlerle eleştirdi. “Ülkemize saygısızlık ediyorsun, biz olmadan kazanamayacağını biliyorsun” diyerek Zelenskiy’ye karşı açık bir tavır aldı. Trump, Ukrayna'nın ABD’nin desteğine bağımlı olduğunu ima ederken, Zelenskiy ise konuşmasına devam etmek isteyince ortam daha da gerildi. Trump, Ukrayna liderinin sözlerini keserek “Elinde oynayacak hiçbir kartın yok” ifadelerini kullandı. Tartışmanın büyümesi üzerine Zelenskiy toplantıyı yarıda bıraktı ve Beyaz Saray’dan ayrıldı.

Yaşanan bu olayın ardından Trump, Zelenskiy’nin Oval Ofis’e ve ABD’ye saygısızlık ettiğini vurgulayarak, “Barış için hazır olduğunda geri gelebilir” dedi. Ukrayna Devlet Başkanı ise ABD’ye dört kez teşekkür ettiğini belirterek Beyaz Saray’ı terk etti ve ülkeye planladığı ziyaret programlarını iptal etti.

Avrupa Liderlerinden Zelenskiy’e Destek Mesajları

Beyaz Saray’da yaşanan bu diplomatik kriz, dünya kamuoyunun gündemine oturdu. Avrupa ülkelerinin liderleri ve uluslararası yetkililer, Ukrayna liderine destek mesajları iletti. Fransa Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron, Portekiz’de gazetecilere verdiği demeçte, Ukrayna’nın yanında olduklarını belirtti ve “Başından beri savaşanlara saygı göstermeliyiz” diyerek Zelenskiy’ye sahip çıktı. Polonya Başbakanı Donald Tusk ise sosyal medya hesabından, “Sevgili Zelenskiy ve Ukraynalı dostlar, yalnız değilsiniz” ifadelerini paylaştı.

İspanya Başbakanı Pedro Sanchez, Ukrayna’nın yalnız olmadığını vurgulayarak “Ukrayna, İspanya senin yanında” dedi. Almanya Dışişleri Bakanı Annalena Baerbock, Avrupa ülkelerinin Ukrayna’nın yanında olduğunu belirtti ve “Almanya, Avrupalı müttefiklerimizle birlikte Ukrayna’nın yanında ve Rus saldırganlığına karşı birleşmiş durumda” ifadelerini kullandı. Görevini devreden Almanya Başbakanı Olaf Scholz da benzer açıklamalarda bulunarak, “Hiç kimse Ukrayna vatandaşlarından daha fazla barış istemez! Bu yüzden kalıcı ve adil bir barışa giden bir yol bulmak için birlikte çalışıyoruz. Ukrayna Almanya’ya ve Avrupa’ya güvenebilir” şeklinde konuştu.

Hollanda Başbakanı Dick Schoof, “Hollanda Ukrayna’yı desteklemeye devam ediyor. Özellikle şimdi. Kalıcı barış ve Rusya’nın başlattığı saldırganlık savaşının sona ermesini istiyoruz. Ukrayna için, tüm sakinleri için ve Avrupa için” dedi. Lüksemburg Başbakanı Luc Frieden de Ukrayna’nın yanında olduklarını belirterek, “Özgürlüğünüz ve kurallara dayalı uluslararası bir düzen için savaşıyorsunuz” sözleriyle destek verdi.

Beyaz Saray’dan İlk Açıklamalar ve Zelenskiy’nin Yanıtı

Yaşanan bu diplomatik gerilim üzerine Beyaz Saray yetkilileri de bir açıklama yaptı. Açıklamada, Trump’ın Zelenskiy’nin söylem ve davranışlarını saygısızlık olarak gördüğü ve bu nedenle görüşmenin beklenenden erken sonlandığı belirtildi. Zelenskiy ise olayın ardından sosyal medya hesabından bir paylaşım yaparak, “Teşekkürler Amerika, desteğiniz için teşekkürler. Bu ziyaret için teşekkürler. Başkana, Kongre ve Amerikan halkına teşekkürler. Ukrayna’nın adil ve kalıcı bir barışa ihtiyacı var ve biz de tam bunun için çalışıyoruz” ifadelerini kullandı.

Bu gelişme, ABD ve Ukrayna arasındaki diplomatik ilişkilerde bir kırılma noktası olarak değerlendirilirken, Avrupa’nın Ukrayna’ya verdiği destek de bir kez daha uluslararası sahnede kendini gösterdi. Zelenskiy’nin Avrupa’dan aldığı destek, ABD ile Ukrayna arasındaki ilişkilerin geleceğine dair yeni tartışmalara yol açtı.

 

Teknoloji ve savunmanın gizli gücü: Geleceği şekillendirecek nadir toprak elementleri nedir? Hangi ülkelerde var?

 Nadir toprak elementleri ya da kısaca NTE, lantanitlerle birlikte itriyum ve skandiyum elementlerinin oluşturduğu bir grubu kapsamaktadır. Lantanitler atom numaraları 57'den 71'e kadar olan ve kimyasal olarak benzer elementlerin oluşturduğu bir gruptur. Atom numarası 39 olan itriyum ve atom numarası 21 olan skandiyum da lantanitlerle benzer kimyasal özellikleri nadir toprak elementlerinin içine dâhil edilmiştir. Yerkabuğunda diğer minerallere oranla daha fazla bulunmadıkları sanıldığından dolayı bu ismi almışlardır.

 Genellikle nadir toprak elementleri hafif nadir toprak elementleri ve ağır nadir toprak elementleri olarak kategorize edilmiştir. Lantan, seryum, praseodim, neodimyum, prometyum ve samaryum hafif nadir toprak elementleri olarak kabul edilirken itriyum, evropiyum, gadolinyum, terbiyum, disprosyum, holmiyum, erbium, tulyum, iterbiyum ve lutesyumu ağır nadir toprak elementleri olarak kabul edilmiştir. Nadir toprak elementleri kararlı bileşiklerinde +3 değerliklidir. Seryum, terbiyum ve praseodim +4; samaryum, evropiyum, tulyum ve iterbiyum +2 değerlik de alabilir.

 

'YÜZDE 95'İ ÇİN'DE GERÇEKLEŞTİRİLMEKTE'

"Dünyadaki nadir elementlerin üretimi ve bunların nihai ürüne dönüştürülmesi çalışmalarının yüzde 95'i Çin'de gerçekleştirilmektedir." 

Yüksek teknolojili ürünlerin temel bileşenleri olan nadir elementlerin üretimini de ilk öncelik olarak belirli bir halihazırda dünyadaki nadir elementlerin üretimi ve bunların nihai ürüne dönüştürülmesi çalışmalarının %95'i Çinde gerçekleştirilmektedir. Son dönemdeki gelişmeler sebebiyle bu ürünlerin üretimi ve tedarikinde sorunlar çıkmış fiyatlarında da faiz artışlar yaşanmıştır. 

 

ÇİN, ABD'Yİ BU ELEMENTLE UYARMIŞTI

Dünyada nadir element üretiminde tekele sahip olan Çin'in, ABD’ye misilleme olarak bu elementlerin ihracatına kısıtlamaya gidebileceği yönünde iddialar ortaya atılmıştı.

Çin Kapitalist Partisi’nin resmi yayın organı 'Halkın Günlüğü' gazetesinin, "ABD, Çin’in misilleme yapma kapasitesini küçümseme" başlıklı yazısında "Nadir elementler, Çin’in ABD’nin sebepsiz yere uyguladığı baskıya karşı koyması için karşı silah haline gelecek mi? ABD Çin’in ticaret savaşında kapasitesini hafife almamalıdır" gibi ifadeler kullanılmıştı.

F-35 ÜRETİMİ NADİR ELEMENTE BAĞLI

Rusya Bilimler Akademisi Uzak Doğu Enstitüsü Başkanı Prof. Aleksey Maslov, 2021 yılında Vzglyad gazetesine açıklamasında Çin’den ithal edilen nadir toprak elementlerinin ABD’de F-35 savaş uçakları dahil çok sayıda askeri teçhizat üretiminde kullanıldığını belirtti.

Maslov, “Ayrıca Çin metalleri, mikro devre ve mikroçip gibi ileri teknolojilerin üretiminde kullanılıyor” dedi.

 

NADİR TOPRAK ELEMENTİ NEDİR?

Nadir toprak elementleri ya da kısaca NTE, lantanitlerle birlikte itriyum ve skandiyum elementlerinin oluşturduğu bir grubu kapsamaktadır. Lantanitler atom numaraları 57 den 71’e kadar olan ve kimyasal olarak benzer elementlerin oluşturduğu bir gruptur.

Atom numarası 39 olan itriyum ve atom numarası 21 olan skandiyum da lantanitlerle benzer kimyasal özellikleri nadir toprak elementlerinin içine dâhil edilmiştir.

 Yerkabuğunda diğer minerallere oranla daha fazla bulunmadıkları sanıldığından dolayı bu ismi almışlardır.

Nadir toprak elementleri 1948 yılına kadar Hindistan ve Brezilya’daki plaser yataklarından elde edilmekteydi. 1950’lerde Güney Afrika’da keşfedilen büyük monazit damarıyla dünyanın nadir toprak elementleri kaynağı burası haline geldi.

1965 ile 1985 yılları arasında ise Mountain Pass madeninden elde edildi. 1985 yılından sonra da Çin’deki bastnazit ve monazit yataklarından elde edilmiştir. Çin'deki en büyük nadir toprak elementleri madeni İç Moğolistan Özerk Bölgesi’nin Baotou şehrinin 120 km güneyinde bulunan Bayan Obo madenidir.


 

 

 

Çin’in 800 milyon tonluk  büyük rezerv olarak kayda geçti. Nadir toprak elementleri, fiber optikten uydu haberleşmesine, akıllı füzelerden yakıt hücrelerine kadar 20’den fazla alanda kullanılıyor

 
 “(Nadir toprak elementleri) Havacılık, savunma ve uzay sanayiin yanı sıra tıp sanayii olmak üzere birçok alanda kullanılan ürünler”

  “Son derece değerli elementler. Dünyanın her yerinde bulunmadığı için de bunlara erişim o kadar kolay değil. Son derece stratejik, teknolojik ürünlerde kullanılan maddelerden bahsediyoruz. Havacılık, savunma ve uzay sanayiin yanı sıra tıp sanayii olmak üzere birçok alanda az ya da çok miktarda olmakla birlikte kullanılan ürünler.