Öcalan, koşullar yeterince olgunlaşsın diye uzun süredir bekletilen çağrısını nihayet yaptı. Kamuoyu ile paylaşılan çağrının başlığı, bilindiği üzere; “Barış ve Demokratik Toplum Çağrısı” idi. Ancak bu başlığa rağmen çağrı, öncelikle konunun tüm muhataplarına yapılmış bir çağrı değil.
Keza, Kürt tarafının onurunu incitmeyecek ve temel konularda ulusal mağduriyetini giderecek adil bir barışın sağlanması çağrısı hiç değil. Çağrının ikinci konusu olan “demokratik toplumun” oluşturulması çağrısı da değil. Çağrı, devlet yetkililerinin her birinin ağzından düşürmediği o egemen zorbalığın sesiyle: “Ya koşulsuz silah bırakırlar ya da silahlarıyla birlikte toprağa gömülürler” tehditleri eşliğinde, tek taraflı olarak esasen PKK’ye yapılmış bir çağrıdır.
Çağrının, peşrevsel ısınma turları dışındaki bütün mahiyeti
Buna ilişkin olarak aynen şöyle diyor Öcalan: “Varlığı zorla sona erdirilmemiş her çağdaş cemiyet ve partinin gönüllü olarak yapacağı gibi devlet ve toplumla bütünleşme için kongrenizi toplayın ve karar alın; tüm gruplar silah bırakmalı ve PKK kendini feshetmelidir.” (İlgili çağrı.) Evet, çağrının bütün mahiyeti budur. O bir çuval dolusu onca tarihi ve felsefik peşrev de bunu söyleyebilmek içindir.
Çalınan minareye kılıf biçmek
Tabii hiç kolay değil dört parçaya bölünmüş ezilen bağımlı bir ulusun ulusal haklarını, hükümran pozisyonda bulunan egemen ulusun egemenliğini perçinlemek amacıyla teoriyi yeniden kurmak. Hiç kolay değil, bugün sahip olunan her şeyini sağlayan, yarım asra yaklaşan ve on binlerce cana mal olan o mücadelenin, aslında tamamen Kürt-Türk ittifakını “parçalamayı esas gaye edinmiş” (i.ç) emperyalistlerin kışkırtmasının sonucu olduğunu, yani tamamen tarihi bir hata olduğunu ifade edebilmek için teoriye taklalar attırmak. Ve tabii hiç kolay değil Kürtleri buna razı etmek için uygun “makul” gerekçelendirmeler yapabilmek…
Takdir etmek gerekir ki “çalınan minareye kılıf uydurma” işinde Öcalan hep en yetkinlerden ola gelmiştir. O, bu özelliğiyle, elbette iyi bir burjuva siyasetçisi olabilir. Fakat iyi ve sağlam bir dava insanı olmadığını da gerek uçakta sarf ettiği o utanç verici sözleri ve duruşuyla, gerek mahkemedeki savunmasıyla ve gerekse kendi bu pespaye duruşunu meşrulaştırmak için, düşman karşısında ölümüne dik duran nice devrimcinin anısına saygı duyma gereği dahi göstermeden onların tutum ve yaklaşımlarını “kaba direniş çizgisi” olarak küçümsemesiyle ve daha bir dizi tutum ve yaklaşımıyla zaten ortaya koyuyor da.
Söylemek istediği tam olarak şudur:
Bunun yapılması halinde, Devletin elinden savaş enstrümanı alınacak ve Türk Devleti, askeri anlamda karşısında savaşacak güç bulamayacağından; doğallığıyla, savaş da sona erecek. Böylelikle de en kestirme ve en “yaratıcı” yolla Kürt-Türk barışı sağlanacak ve bin yıllık kardeşlik hukuku egemen kılınacak. Nitekim ilgili çağrıda bunun mantıksal arka planı da aynen şu ifadelerle hazırlanıyor: “1000 yılı aşan tarihler boyunca Türkler ve Kürtler, varlıklarını sürdürmek ve hegemonik güçlere karşı ayakta kalmak için gönüllülük yönü ağır basan, hep bir ittifak içinde kalmayı zorunlu görmüşlerdir.” (i.ç) “tarihsel ortak hafızamızın” da öğreticiliğiyle; “Kapitalist modernitenin son 200 yılı, bu ittifakı parçalamayı esas gaye edinmiştir. (Bununla, PKK tarihi ve öncülük ettiği “en uzun son isyan” dahil, ulusal hak istemli tüm diğer isyan ve zulme karşı meşru direnişler ve keza sömürgeci, işgal ve ilhakçı ve koyu asimilasyoncu tutumuyla Kürtleri isyana mecbur bırakan ve ardından da bu isyanları bastırma adına “bin yıllık kardeşlerini” boğazlayan Türk Devletinin kendisi de aslında hiçbir gerçekliği bulunmayan bu kurgusal “tarihsel Kürt-Türk ittifakını” parçalamayı esas hedef alan “kapitalist modernitenin” aleti ve piyonu olmuş olmuyor mu acaba? Bn.) (…) Günümüzde çok kırılgan hâl alan tarihsel ilişkiyi, kardeşlik ruhu içinde (…) yeniden düzenlemek esas görevdir.” (i.ç)
Yanıltma amaçlı kurgusal tarihi arka plan
Öcalan’ın bahsettiği bu “Kürt-Türk kardeşliğinin”, aslında tarihsel hiçbir gerçekliği bulunmamaktadır. Keza “ortak tarihlerinin” hiçbir kesitinde de asla eşit haklara sahip bir kardeşlik hukukuna sahip olmamışlardır. Bilakis Türk tarafı hep egemen ve ayrıcalıklı olup, diğerini her yönüyle ezip sömürmüş, katliamlardan geçirmiş ve dönem olmuş varlığını dahi inkâr etmişken, tarihsel gerçeklik tamamen buyken; ezilen ve hak yoksunu bırakılmış bir tarafın temsilcilerinden biri olarak Öcalan, acaba böylesi bir ilişkiyi “yeniden düzenlemeyi” neden “ESAS GÖREVİ” edinir?
Şayet yaşanmakta olan sürecin olguları, tarihte birkaç kez görüldüğü gibi, tarafları yeniden ittifak kurmaya mecbur bırakıyorsa; bunun gereğince davranmak, elbette siyaseten yanlış olmaz. Gerekçeleri ortaya konularak, aralarındaki savaşa bir mola verip, ortak dış düşman veya düşmanlara karşı aynı safta buluşulabilir. Bu, son derece makul ve anlaşılır da olur. Ama hem ortada böylesi bir ortak dış düşman gerçekliği yok halihazırda ve hem de yukarıda ifade edildiği gibi böylesi bir kardeşlik ilişkisi yok.
Öcalan’ın boyun borcu mudur Türk Devleti’nin “ulvi çıkarlarına” hizmet?
O halde Öcalan’ın derdi ne ve daha da önemlisi niye Türk Devleti’nin hiç de aslı bulunmayan “ortak dış düşman” kurgusunda ve “Türkiye Türkiye’den büyüktür” emperyal emellerinde rol talep ediyor? Neden onu bölgenin lider ülkesi yapmayı kendisine bir “boyun borcu” yapıyor? Neden ulusunun düşmanı olan Türk Devleti’nin düşmanlarını taktik olarak kendi “dostu” olarak görüp, onlarla ittifak kurup, kendi ulusunun çıkarlarını öncelemiyor da kendisine ulusal haklarını vereceği sözleşmesi de yapmayan Türk Devleti’nin stratejik çıkarlarını ve “bekasını” önceliyor? Bütün bu sorular sorulmak ve mantıklı makul yanıtları da alınmak zorundadır. Bu sorumluluk başta yurt sever Kürtler olmak üzere tüm sol-sosyalist ve komünist kesimlerindir.
Öcalan hazretlerinin buyruklarını, tıpkı “dini bütün müminlerin” “tanrı kelamını” sorgusuz sualsiz kabul edip, huşuyla hayata geçirme gayreti, başlı başına sorgulanması gereken psikososyal bir garabet halidir.
Devlet neden ısrarla “barış” ve Kürt-Türk ittifakı istiyor?
Devlet, sözüm ona bu barış ve ittifakı, T.C tarihi boyunca “kapitalist modernitenin” oyununa gelmiş olmaktan ve Kürt-Türk ittifakının bozulmasında birer maşa olarak kullanılıyor olmaktan ötürü özür dileyip, Kürt-Türk ittifakını yeniden tesis etmek için istiyor değil. Uluslararası sahada sıkışıp dara düştüğü yeni bir paylaşım savaşı tehdidi altında, dört parçadaki Kürtleri kendi safına çekip, bölgesel denklemde konumunu güçlendirmek maksadıyla, evet tamamen bu maksatla yeniden Kürt-Türk ittifakı kurmak istiyor. Bu, hiçbir demagojik çarpıtma ve manevranın örtemeyeceği bir gerçekliktir.
Öcalan’ın etkin rol ve işlevi
İşte Öcalan, devletin tamamen bu maksatla kendisine getirdiği bu tarz bir “barışmayı”, kendi örgütü ve yıllardır ulusal hakları için bedeller ödeyen halkının kolektif iradesini de yok sayarak; Devlet adına yetkili kılınan görevlilerle baş başa vererek, tipik bir otoriter şef keyfiyetciliği ve darbeciliğiyle kabul etmiş görünüyor. Gerçi bunda şaşılacak bir yön de yok. Çünkü Öcalan, aktüel emsal örnek olan Erdoğan’ın yetkileriyle kıyaslanmayacak oranda çok daha katı merkeziyetçi bir yönetim tarzıyla hükmediyordu örgütüne. O, kolektif merkezi önderliğin fonksiyonunu kendi şahsında tek başına üstlenmenin ifadesi olan: “Önderlik” payesine sahip, her halde dünyada ki tek örnektir de.
Tabii bu, aslında belki de başlı başına ele alınıp, bilimsel olarak analiz edilmesi gereken bir aşka tez konusudur da. Ama yine de belki şu yönüne vurgu yapılabilir: Genel olarak demokrasi bilinci geri arkaik ataerkil toplumların ve özel olarak da yüz yıllardır baskı ve tahakküm altında tutulan bir toplumun sosyal psikolojik gerçekliğiyle de alakalı bir durum olsa gerek.
Bu, normal bir barış çağrısı değil.
Bu çağrı, sunulduğunun aksine, öncelikle olağan-normal bir “barış çağrısı” değil. Çünkü barış, savaşan, kavga eden veya çatışan tarafların karşılıklı istemiyle savaşa veya çatışmaya son verme iradesini gerektirir. Barışma isteği taraflara karşılıklı birtakım zorunlu yükümlükler getirir. Keza bu türden ağır vakalarda, bu yükümlülüklere uyulmasını denetleyen “garantör güçler” de devrede olur, vs.vs.
Bütün bunlar için taraflar öncelikle bir ateşkes iradesi ortaya koyar. Ardından da savaşı barışa çevirebilmek için neden artık savaş değil de barış istediklerini ortaya koyarlar. Bu zeminde yapılan tartışmalar neticesinde bir sonuca varırlar. Barış iradesi oluşmuşsa; barış anlaşması yazılır ve garantörler tanıklığında, karşılıklı olarak imza edilir ve kamuoyuna deklere edilir.
Peki böyle bir süreç söz konusu oldu mu? Hayır, olmadı. Peki o halde ne oldu? Daha önceleri şiddetle karşı çıkılan, “Devlet aklının” temsilcileri ile Öcalan arasında kapalı kapılar ardında uzunca bir süreden beridir kotarılan “yeni bir paradigma” olduğu savına, bugün artık karşı çıkan kalmadı gibi.
Ve bugün artık çok daha açık bir şekilde görülüp anlaşılmaktadır ki bu süreç ve bu “yeni paradigma” PKK kadro ve taraftarlarının iddia ettiği gibi Öcalan’ın önderliğinde değil; bizzat ve doğrudan “devlet aklının” önderliğinde başlatılmış ve de sürdürülmektedir. Öcalan ise, bizzat kendi beyanıyla, devletin bu “yeni paradigmasına” ve dolayısıyla da “yeni sürece” olumlu yönde katkı sunma ve sürecin başarısı için kendisine yüklenen rolü layıkıyla yerine getirme konusunda devletle anlaşmış durumdadır. Çünkü “devlet aklının” Öcalan’a götürdüğü “yeni paradigma” dedikleri şey esasında, ana hatlarıyla, Öcalan’ın “Demokratik Cumhuriyetle Birlik Projesi” nde devlete yaptığı teklif esas alınarak hazırlanmış bir projedir.
Öcalan’ın gönlünde 2. İdris-i Bitlisi olmak var galiba (*)
Öcalan’ın, Türk Devletinin stratejik çıkarlarını merkeze alan “Misak-ı Millici Çözüm Projesine” ta Özal ile yapılan görüşmelerden beri, fazlasıyla yatkın olduğu bir sır değil… Tutsak düştükten sonraki sürecinde ise devlete hizmeti ve egemen ulusun egemenlik ayrıcalıkları lehine, ezilen bağımlı ulus olarak Kürtlerin egemenlik haklarını inkâr etmeyi düşün dünyasının merkezine koyduğu da gerek İmralı Savunmasında ve gerekse özel olarak “Demokratik Cumhuriyet İle Birlik Projesi” adı verilen çalışmasıyla ispatlıdır. Nitekim bunu, son çağrı metninde de işleyecek kadar, kendi yeni rotasının tayin edici argümanı olarak görüyor. Sonradan kendisine empoze edilen bu inkâr esaslı felsefik bakışını da hâkim ulus milliyetçiliğiyle fingirdeşen şu ibretlik argümanlarıyla teorileştiriyor: “Aşırı milliyetçi savruluşunun zorunlu sonucu olan; ayrı ulus-devlet, federasyon, idari özerklik ve kültüralist çözümler, tarihsel toplum sosyolojisine cevap olamamaktadır.” (İlgili çağrı).
Öcalan ideolojik olarak artık çoktandır karşı cepheden ses veriyor
Yerden göğe kadar haklı olarak sormak gerekmez mi? Peki Öcalan yukarıya aktarılan bu durum saptamasını niye sadece ezilen-bağımlı veya sömürge veya işgal ve ilhak edilmiş uluslar için söz konusu yapıyor? Oysa madem bu argümanlar Kürt-Türk ittifakını yüzyılı aşkın bir süredir baltalayıp yıkmak isteyen “kapitalist modernitenin” hileli argümanlarıdır; Türk-Kürt kardeşliğine yeniden ihtiyaç duyarak ayağına gelen egemen ulus olarak Türklerin devlet yetkilerine, niye bunlardan vaz geçerek eşit kardeşlik hukuku zemininde bu kardeşliği yeniden kurmayı şart koşmuyor? Madem emperyalistlerin oyununu bozmaktır Devlet- Öcalan ittifakının muradı ve büyük kutsal davası, o halde önce buradan başlamaları gerekmez mi?
Ama uzunca bir süreden beridir Öcalan’ın derdinin bu olmadığı ortada. Onun derdi, kendisine görev edindiği Kürtleri eşit kardeşler statüsüne getirerek barış içinde bir arada yaşamanın formülünü bulmak değil. Onun derdi ve misyonu, K. Kürdistan Kürtlerini “eşit anayasal vatandaşlık statüsü” ve yerel yönetimler özerkliğiyle çerçevelenen ademi merkeziyetçi bir “çözüm formülüyle”, diğer parçalardaki Kürtleri de mevcut konjonktürün de elvereceği uygun bir formülle egemen ulusa entegre etmektir. Bunun bir boyutunu, PKK’ye yaptığı çağrıda şu sözleriyle ifade ediyor da zaten: “(…) devlet ve toplumla bütünleşme için kongrenizi toplayın ve karar alın (…)”
Öngörülen “Kürt-Türk ittifakı”, Türk Devleti’nin emperyal hedeflerinin aracıdır
Gayet tabii ki Türk Devleti sadece bunun için “Kürt-Türk İttifakının” peşinde değil. Tabii ki ihtiyacı duyulan “iç cephenin tahkimatı” bağlamında da buna ihtiyacı var. Fakat bundan daha belirleyici olan ise; Bölgesel denklemde kurucu rol üstlenmek ve olası “İsrail-Kürt ittifakının” oluşmasının önünü almak için bu ittifaka ihtiyaçları var. Zaten “barışın” Kürt Ulusal Hareketi bileşenleri açısından esas cezbedici “gizli” yanı da bu boyutudur: Sahadaki güçler denklemi üzerinden güncellenecek yeni bir “entegrasyon” formülüyle Güney ve Batı Kürdistan yakın bir gelecekte, Doğu Kürdistan ise İran’dan kopuşuyla birlikte Türk Devletinin himayesine alınacak. Buna belki, İsrail’in hamlelerine bağlı olarak, HTŞ ve bileşenlerinin denetimde kalacak olan Sünni Arap kesimi de dahil edilebilir. Yani en azından kurgulanan senaryonun bu olduğu, rahatlıkla öngörülebilir diyelim. Evdeki hesabın çarşıya ne oranda uyup uymayacağı da elbette ki sahadaki gelişmeler tarafından belirlenecek. Hani Öcalan diyordu ya: “Ya benim çözümüm ya da ABD’nin.” Tabii bu, basit bir caka atmaktan ibaret olsa da ama mevcut güçler denkleminde ABD’nin olurunu alamayan bir projenin, şayet diğer büyük emperyalist güçlerin belli başlılarınca, örneğin ayrışma emareleri giderek belirginleşen İngiltere, Fransa ve benzerlerinin açıktan desteğini almazsa, şansının olmayacağını Öcalan-Türk Devleti ittifakı da gayet iyi biliyor olsa gerek.
Özetle, yani devletin ihtiyacını duyduğu bu tarz bir “barış”, çok önceden Öcalan ile kotarılmış bile. Ekim ayından beri yapılan ise, bir tiyatro senaryosu gereği, taraflar kendi rollerine uygun olarak mensubu oldukları veya temsil ettikleri sosyal kesimlere bunu empoze ederek, kabul ettirmeye ve onların rızasını oluşturmaya çalışmaktan ibarettir. Dolayısıyla da ön görülen ve amaçlanan şeyin ana parametrelerinin isabetlice anlaşılabilmesi için öncelikle bu belirleyici/kurucu “ayrıntının” görülmesi gerekiyor.
Muhatap Öcalan olunca, barış için karşılıklı ateşkes ihtiyacı bile duyulmuyor.
Düşünsenize, “barışalım”, “kardeş olalım tekrardan” söylemleriyle güya uygun atmosfer oluşturmaya çalışıyor görünüyorlar değil mi? Ama bunun için son derece gerekli bir koşul olan, “karşılıklı ateşkes” anlaşmasına dahi gidilmedi. Bilakis Devlet her fırsatta saldırmaya, yakıp yıkmaya, bombalamaya, işgal, tutuklama ve demokratik sivil alanların irade gaspına devam ediyor.
Türk Devleti’nin ve özellikle de yeniden başkan olma sevdası peşinde olan Erdoğan’ın bir muradı da kamuoyunda, “teröristlerle pazarlık yapıldı” algısının oluşmamasıdır. Devam ede gelen operasyonların bir boyutu da budur zaten. İlginçtir, Öcalan da Devletin bu “hassasiyetini” titizlikle gözetiyor. Galiba Kürtleri denize düşürüp yılana sarılmaya zorlama siyaseti, kendisinin de işine geliyor. Çünkü böylelikle, düşülen o çıkmaz dehlizden Öcalan’a sarılarak çıkma koşulları oluşturuyor devletin bu türden “orantısız” saldırı salvoları.
Tabii Öcalan dengeyi sağlamak için, Kürt tarafına da: “Devletle kotardığımız bu barışın bir koşulu olan kendinizi feshederek silahlı mücadeleye son vermeniz, asla yenildiğiniz anlamına gelmeyecektir” anlamına gelen şu sözleriyle hitap ediyor: “Varlığı zorla sona erdirilmemiş her çağdaş cemiyet ve partinin gönüllü olarak yapacağı gibi (…) PKK kendini feshetmelidir.”
Öcalan’ın “barışa” atfettiği, Kürtlerin tek taraflı olarak savaştan çekilmesidir.
Peki Öcalan’ın malum çağrısında, barışın sağlanması için devlete bir çağrı var mı? Hayır bu da yok! O halde yapılan ne? Yapılan tamamen şu: Öcalan barışı, tek taraflı olarak Kürtlerin savaştan çekilme iradesi ortaya koymasıyla sağlamak istiyor. Bunun gereğini de zaten PKK’ye yaptığı silahları bırakın ve kendinizi feshedin çağrısıyla yerine getiriyor. Demek ki devletle vardığı “barış anlaşmasının" koşulu bunu gerektiriyormuş, demek hiç de yanlış olmayacaktır.
Öcalan’ın iki argümanı ve “Kürt sorunu”nuna biçtiği yeni ‘forma’
Öcalan’ın PKK’yi ve sosyal tabanını savaştan tek taraflı geri çekilmeye ikna edebilmek için baş vurduğu iki temel argümandan birincisi şudur: Öcalan’a göre silahlı mücadele seçeneği; “Kürt realitesinin inkârı, başta ifade olmak üzere özgürlükler konusunda yasaklardan kaynaklı oluşan zemin” üzerinden kendisini var etmiştir. Ama bu, aslında hiç de haklı, zorunlu bir seçenek değilken; sürecin ideolojik şekillenişinin sürüklediği kötü bir maceraydı: “PKK; tarihin en yoğun şiddet yüzyılı olan 20. asrı, iki dünya savaşı, reel-sosyalizm ve dünya genelinde yaşanan soğuk savaş ortamları (…) doğmuştur” (i.ç) şeklinde ifade ettiği bu örtük özeleştiriyle, aslında sadece “Kürt realitesinin inkârı” ve bir takım özgürlüklerin yasaklı olması gerekçeleriyle böylesi kanlı bir isyan hareketi başlatmak, tarihsel bir hataydı, demeye getiriyor ki İmralı sürecinden beridir sistematik olarak savunduğu ve empoze etmeye çalıştığı da zaten tamamen budur.
“Kürt realitesinin inkârına” indirgediği “Kürt sorunu”, haliyle; “1990’larda… ülkede kimlik inkârının çözülüşü, ifade özgürlüğünde sağlanan gelişmeler” (i.ç) neticesinde de asgari çözümünü zaten bulmuş oluyor (hatırlanacağı gibi başta Erdoğan olmak üzere, iktidar cenahının ortak argümanı da böyledir). Dolayısıyla da artık bu gerekçelerle silahlı mücadele yürütmenin haklı gerekçelerinin kalmadığının görülüp kabul edilmesini istiyor. Keza aynı şekilde, bu mücadeleyi örgütleyip yürüten kurum olarak PKK’in de artık geçerli ve işlevli bir enstrüman olma özelliğinin kalmadığının da görülüp kabul edilmesini istiyor. Ve bu “olgulara dayalı bu son derece isabetli bilimsel tespitlerin” güçlü ikna ediciliğiyle; gönül rahatlığıyla örgütüne yeni bir rota veriyor: Mücadeleyi ileriye taşıma kabiliyetini yitirmiş ve esasen kısır döngüde kendisini tekrar edecek bu örgüt ve mücadele tarzını terk ederek, yeniden yapılanma ve dönüşüm ile mücadelenin önünü açmak esas olandır. (Aslında bütün bunları devlete ve onun “ulvi” çıkarları ve “beka sorununa” angaje olmadan yapsaydı; bu, sert bir şekilde eleştirilecek olsa da ama neticede elbette son derece saygın bir duruş ve yönelim olarak karşılanırdı. Ama maalesef ki böyle değil ve işin aslı çok farklı. Bundan ötürü de takınılacak tavır, “normal” alttan alıcı bir eleştiri boyutuyla sınırlı olamaz. Kesin-net tanımlamalarla, yapılmakta olanın tam olarak ne olduğunun deşifre edilmesi ve kesinlikle desteklenmeyecek bir şey olduğunun kamuoyuna deklere edilmesi şarttır.)
Öcalan’ın yeni gözdesi: “Demokratik uzlaşma temel yöntemdir”
Diğer bir temel argümanı ise her türlü hak arama mücadelesinin yolunun artık; “Sistem arayışları ve gerçekleştirmeler için demokrasi dışı yol yoktur. Olamaz. Demokratik uzlaşma temel yöntemdir.” (i.ç) Bunun için de devletle el ele verip, büyük bir uzlaşı kültürü ile, “demokratik toplum inşa etmeliyiz” diyor. Yani DEM Parti ve PKK cenahından yükselen yorumlayışla bu, aslında hiç de legal ve demokratik hak ve özgürlüklerin kullanılması zeminde, devrimci tarzda hak arama ve almakta sistemle dişe diş, kıran kırana militan bir devrimci mücadelecilik değildir. Buyrulan ve çizilen yeni rota, çok açık ve net ifadelerle tanımlanıyor: “Demokratik uzlaşma temel yöntemdir”
Bu, Gandi’nin “sivil itaatsizlik” yöntemi de değildir
Çünkü Gandi’nin yöntemi, hakkını söke söke alma, ama bunu kaba şiddete başvurmadan yapma prensibini esas alır. Yani aslında devrimci bir militan direniş ve mücadelecilik esasına oturur. Dolayısıyla da Öcalan’ın size çizdiği bu yeni rota konusunda da lütfen kendinizi ve de kitleleri kandırmayın, bundan ivedilikle vazgeçin. Ne demiş ulu bir ata: “Cehenneme giden yollar iyi niyet taşlarıyla döşelidir.” Siz de saftirik bu kötü ve körlemesine bağlılık ve itaatle, cehennem yolunun “iyi niyet taşları” olmayın.
“Demokratik Toplum Çağrısı”
Söz konusu çağrı başlığında her ne kadar da “Demokratik Toplum Çağrısı” da yer alıyorsa da aslında somut olarak böyle bir çağrı yapılmıyor. Yapılan şey; “Demokratik toplum ihtiyacı kaçınılmazdır” ve “Kimliklere saygı, kendilerini özgürce ifade edip, demokratik anlamda örgütlenmeleri, her kesimin kendilerine esas aldıkları sosyo-ekonomik ve siyasal yapılanmaları ancak demokratik toplum ve siyasal alanın mevcudiyetiyle mümkündür” şeklindeki tanım ve soyutlamadan ibaret olup, esasen de “Devlet büyüklerine” yapılan naçizane temenniler olarak kalıyor.
Kaldı ki böylesi İslami-faşist katı diktatörlük koşullarında, “demokratik toplum inşası” ancak ki ya onları gerçekten de temellerinden sarsacak güçlü iç veya dış direniş dinamikleri böylesi kısmi tavizler vermeye zorlayabilir; ya da bu faşist diktatörlük alaşağı edilme koşuluyla. Yani böylesi bir çağrı ancak ki bu iki halde ve bu sürecin asıl dinamiklerine yapılması halinde anlamlı ve isabetli olabilir.
Ancak ne var ki Öcalan’ın burada da meşru muhatapları bu toplumsal dinamikler değil; İslamcı-faşist iktidar ve onun başı Erdoğan oluyor. İlginçtir (ama asla şaşırtıcı değil; çünkü dedik ya her şey bir kurguya uygun olarak sahneleniyor) bu, hemen de karşılık buldu. Öcalan’ın çağrısının ertesi günü Erdoğan, katıldığı bir toplantıda; savaşın ve “terörün” son bulmasıyla birlikte demokratikleşme ve demokratik siyasetin yolunun açılacağının müjdesini verdi. Keza daha düne kadar insanları ve partileri Öcalan ve PKK yandaşlığı yapmakla itham edip soruşturma ve yargılama konusu yaptıran Bahçeli, bütün bunları büyük bir pişkinlik ve iki yüzlülükle yok sayıp, Öcalan ve Kandildekilere teşekkür mesajı yayınladı. AKP kadrolarından ve eski başbakanlardan Binali Yıldırım da Anayasa’da yer alan etnik köken vurgusunun değiştirilmesi ve ademi merkeziyetçiliğe geçilmesi için gereken düzenlemelerin yapılmasının gerekliliğine dikkat çekti vs. vs.
Ama tecrübelerle sabittir, özellikle de dinci ve ırkçı milliyetçi faşistlerin ayıya dayı deyişlerinin hüküm ve miadı, hep köprüyü geçene kadar olmuştur. Erdoğan’ın bir istisna olmayacağı da zaten çeyrek asırlık sosyal pratiğiyle sabit değil midir acaba?
Son söz yerine: Bu bir devlet projesidir. Halkın gardının düşmesine izin vermemek için, eleştirel tavır almak, devrimci bir sorumluluktur.
(*)https://osmanli.org.tr/idris-i-bitlisi-dogu-anadoludaki-gayretleri/
