1_ Tarihimizden Notlar_"Önyargılar Gerçeğe Cehaletten Daha Uzaktır”

 "Önyargılar Gerçeğe Cehaletten Daha Uzaktır”

önyargılar, uydurmalar, çarpıtmalar ve sahte Maoculuk yenilgiye, açık yüreklilik, bilimsel politik samimiyet ve Maoizm zafere götürür!

Partizan Sesi (PS) gazetesinin Aralık '96 (50-51) sayılarında, Özgür Gelecek (ÖG) gazetesinde kendilerine yönelik yayınlanan eleştiri yazısına karşılık, "ÖG Ve Çevresi Karşı Devrimci Hücre'den (KDH) Medet Ummakla Nereye Varmak İstiyor?” başlıklı iki bölümlük yazı yayınlandı.

Söz konusu yazı tam da "suçlunun suçüstü yakalanmasının” haleti ruhiyesiyle yazılmış ve panik halinde yaptıklarını savunmaya çalışan bir türün ilkel karikatürünü oluşturmaktadır. PS 'de yayınlanan bu yazılar; açık yürekli, dürüst ve samimi olmamakta diretip, hilelere, çarpıtmalara, demagojilere ve yalanlara sarılmaya devam eden bir tarzdır.

Kendi tabanını, devrimci kamuoyunu yanıltıp, oyalayarak ayakta durdurulmaya çalışılan bir anlayışın feryadı figanının ibret belgesidir. Böyle olması anlamında okunmaya değer bir yazıdır. Biz bu yazımızda, bu ibret belgesindeki çarpıtma, yalan ve demagojilere yanıt verecek ve o anlayışın tüm çıplaklığıyla ortaya serilmesine çalışacağız.

PS ve kalemşörlerine gerçeklere önyargılı yaklaşmamayı ve gerçekleri görmeyi denemelerini bir kez daha hatırlatarak diyoruz ki: Yanlış yolda direnmek tarihte kimseye bir şey sağlamamıştır, çöküşe gitmekten de kimseyi kurtarmamıştır!

PS ve kalemşörleri; kendi gerçeğini görme, eleştirilerimizi gerçekten anlama, kavrama ve onlardan gerekli dersleri çıkarma yerine, kendini bizden gelen eleştirilere kapatmakta, tabanında önyargı yaratma amacıyla da bizi "KDH'den Medet Ummak"la suçlamaktadır. Böyle bir başlık altında ve yazının girişinde bunu işleyerek ve peşinen bir önyargı yaratarak "Karşı Devrimci mihrak' a yönelik tüm sonuçlar ortaya konulmadan kaleme-kağıda sarılarak bu mihrakı objektif olarak destekler bir tavır sergilediği” mizi söylemekte ve "ucuz politika'  yaptığımızı, "bulanık suda balık avladığı” mızı, "fırsat bu fırsat diyerek PS çevresini nasıl kaparım hesabıyla yola koyulduğu” muzu vb. vb. suçlamaktadır.

Böylece PS ve kalemşörleri; olumsuzluklarını görmek, temellerine inmek istemedikleri gibi, tabanlarının kafasında bize karşı peşinen bir önyargı yaratıp, kendilerine yöneltilen eleştirileri ciddiye alıp, etkisinde kalmaması, haliyle "önderlikleri” üzerinde basınç oluşturmaya yol açmaması için peşinen yanıltma ve önyargı ile donatma yöntemine başvurmaktadırlar.

 Ama peşinen şunu belirtelim; korkunun ecele faydası yok! PS ve kalemşörleri; hatalarının temellerini gösterip, özel vurgu yapanlara öfke duyup saldırma yerine, kendi gerçekliğini görmeye yönelirlerse daha iyi yapmış olurlar. Buna da çok ihtiyaçları olduğunu düşünüyoruz. PS ve kalemşörleri bundan kaçınamayacaklardır. Eğer bundan kaçınmakta ayak diretirlerse, hayat; kendilerine hiç acımayacaktır ve çok uzun olmayan sürede onlara gereken dersi verecektir.

Neyin mücadelesini verdiğini iliğinde hisseden her namuslu insan, gerçekleri görmek ve kabullenmek istemeyenleri beklememelidir. Yetersizlik, tecrübesizlik, gerilik ve cehalet gibi eksiklikler samimiyetin olması halinde giderilir. Ama, gerçeklere kapalılık ve önyargılı yaklaşımın giderilmesi kolay değildir.

Gerçekleri ifade' Etmeyen Uydurma ve Yakıştırmaların Hic Bir Değeri Yoktur. Ona Başvuranların Halini Ortaya Koymaktan Başka Bir işe Yaramazlar!..

PS ve kalemşörleri: "ÖG ve çevresi, KDH'den medet ummakta” dır diye başlık atıyor. "Medet ummak” ne demektir? "Medet ummak” yardım istemektir. Ya da ona sarılmaktır. Peki, PS ve kalemşörleri, böyle bir yönümüzü ve söylemimizi gösterebilirler mi'?

Hayır, gösteremezler!

 Böyle bir şeyi ima eden bir cümle bile gösteremezler. Aklı başında her insan da eleştirilerimizden ve bugüne kadarki yaklaşımımızdan bu yönde en ufak bir sonuç çıkaramaz. Çıkaranlar ise, ancak ve ancak okuduğunu anlamayanlar ve kavrama yeteneğinden yoksun olanlar olabilir,

PS. "Karşı devrimci mihraka Yönelik tüm sonuçlar ortaya konulmadan kaleme-kağıda sarılarak bu mihrakı objektif olarak destekleyen bir tavır sergiledi” diyor. PS ve kalemşörleri; yazdığımız şeylerin özüne, ne söylediğimize ve onlardan çıkarılması gereken derslere bakmıyor, onları anlamıyor ve anlamak da istemiyor. Bu sonuç bizim, neyi nasıl istediğimizi anlatamamamızdan değil, onların anlamamaktaki ısrarından kaynaklanıyor.

KDH'lerine ilişkin "tüm sonuçlar ortaya konulmadan” yazımızın çıktığı doğrudur. Ağustos '96'da PS'de KDH'ye ilişkin açıklama yayınlandı. O yazıda, ajan faaliyetinin bir kısmı, ortaya çıkış süreci vb. ele alınıp açıklanıyordu. Biz, Eylül '96'da ajan faaliyetinin oynadığı rolleri ve süreçteki tahribat ve fonksiyonları vb. ile birlikte ele alınmayıp, onlardan koparılarak iyi bir muhasebesinin yapılamayacağına dair eleştirilerimizle olayın başka boyutlarının incelenmesi gerektiğine dikkat çekmiştik.

Ekim ortalarında ise PS, "tüm sonuçlar” diye tabir ettikleri yazıyı yayınladı. Ama, o yazıda ve daha sonraki süreçte eleştiri ve önerilerimizden en ufak bir ders dahi çıkarmadılar. Eleştirilerimize verdikleri yanıtta da böyle bir dertlerinin olmadığım da ilan ettiler ve samimiyet göstermemekte ayak dirediler. Ve bir eleştiri yazısından çıkarılması gereken en kötü sonucu çıkararak, eleştirilerden kendilerini kurtaracaklarını sandılar. Ama, fena halde yanıldı sayın kalemşörlerimiz. Biz eleştiri ve önerilerimizde ısrar edeceğiz.

ÖG'de yayınlanan yazının amacı; "TKP(ML)” imzası bulunanlar ve görüşlerine paralel olarak hareket edenlerin, sorunu sadece ajanlık boyutuyla açıklayarak işin içinden sıyrılma yöntemine başvurmayıp, onların niteliğine, damgasını vurduğu süreçteki düşünceleri, pratikleri, rolleri, getirdiği sonuçları vb.lerinden koparılmadan, çok yönlü sorgulanıp bir bütün olarak bilimsel bir biçimde ele alınması gerektiğini hatırlatmak ve ancak o zaman doğru sonuçlara varacaklarını vurgulamaktı.

 

 Ama, sözkonusu çevreler bunu anlamak istemediler, anlamak için hiçbir çaba sarfetmediler. Bizim bu eleştirilerimize karşı pişkinlik ömeği sergileyerek "Grupsal yapılarını ayakta tutmaya” çalışmaya yorumladılar. "Geçmiş paslı silahlar" (!) kullanmak olarak göstermeye çalıştılar. "Fırsat bu fırsat diyerek PS çevresini nasıl kapma hesabıyla” hareket ettiğimizi söyleyerek eleştirilerimizin hedefini saptırmaya çalıştılar. Savunma psikolojisiyle gerçekleri görmemek için gözlerini kapattılar.

Ve onca acı tecrübeyle yaşanan sürecin sonuçları üzerinde dolanıp durdular, doğru dersler çıkarmadılar. Asıl kendilerinin, tabanı nasıl elde tutanm kaygısıyla sorunlara yüzeysel olarak yaklaştıklarını yanıtlarında yansıtmış oldular.

"Kaleme-kağıda sarıldık”da orada ne dedik!?

Sürecinizi çok yönlü sorgulayın, bilimsel-doğru dersler çıkarın dedik. Daha yazının girişinde diğer şeylerin yanında "Böylesine kapsamlı bir sorun buna denk düşen bir önem  ve itina ile ele alınıp doğru ve bilimsel yöntemlerle kendi tarihsel süreciy/e bütünlüklü olarak incelenmezse doğru belirlemelere varmak mümkün olmaz. Olguyu bilimse/ yöntemlerle belirler ve belirledikten sonra da MLM yöntemlerle sınıf savaşımının esaslarına uygun tarzda çözersek bu geliştirici olur, ilerletici olur” dedik.

Sadece ajan örgütlenmesi yönüyle değil, süreçleriyle, misyonlarıyla, amaç, hesap vb. ile birlikte ele alın diyoruz. Yazı bunun üzerine kurulu, bunun neresi yanlış?! Samimi ve sağlıklı bir kafayla yaklaşamayacağınızı da tahmin ediyor ve sonuçta ”  öbür taraftan da bu anlayış sahiplerinin sorunları bilimsel yöntemlerle ve somut verilerle çözeceği konusunda da ne yazık ki güven vermekten uzaktır” belirlemesini yapıyoruz.

Bu da ortada değil mi? Değerlendirmelerimizde yanılıyor muyuz?

 Hayır!

Pratiğiniz ve yanıtlarınız bir kez daha haklılığımızı ortaya koyuyor.

 Ehh... birbirimizi artık iyi tanıyoruz, bırakın da tanıyalım ve bunları söyleyelim! Şimdi belirlemelerimiz mi "KDH mihrakı(nı) objektif olarak desteklemek" oluyor. Yoksa sadece ajanlığını ortaya koyup, yargılayıp ama onun sürecine damgasını vuran, ideolojisini, politikasını, pratiğini vb. savunmak, hem de sıkı sıkıya sarılmak mı "objektif olarak desteklemek” olur.

 Aklı başında olan herkes ikincisinin olduğunu söyler. Ama, sorun sizin bunu görmemenizdir. Ama görmek için de dürüst ve samimi olmak baş koşuldur. Hemen şunu da belirtelim ki, hiç kuşkumuz yok ki, dürüst ve samimi insanlar var. Burada biz, önderliğin ve kalemşörlerin belirleyici yönünü kastediyoruz. 

PS 'de yayınlanan yazıda, sayın kalemşörlerimiz:

"ÖG Karşı Devrimci Hücre' nin açığa çıkarılmasına hem seviniyor hem de sevinmiyor” diyor. Ajanların ortaya çıkarılmasına sevindiğimiz doğrudur ve hatta şunu da samimiyetle ekleyelim ki sizden daha çok sevindik.

Neden mi sevindik?

Onu da hemen söyleyelim:

Karşı-devrimin, devrimciler saflarındaki faaliyetlerini aksatmak ve darbe vurmak bizi sevindirdi. Aynı zamanda ajanların baş aktörü Laz Nihat (Enever Doğru)ın 1987 'den beri damgasını vurduğu sürecinizin parti yıkıcılığının, darbeci-tasfiyeciliğinin altında yatan nedenlerinin esasta ortaya çıkması ve herkes tarafından görünür duruma gelmesi bizi sevindirdi.

 Haliyle bu sürecinizi adam akıllı iyi değerlendimek zorunda kalmanız gerekeceği, aksi halde başta tabanınızın hiç güveninin kalmayacağı, bu durumun hesabının verilmemesi halinde insanların artık size güven duymayacağı, '87 'den bugüne kadar özellikle ideolojik, siyasal, örgütsel ve pratik boyutuyla eleştirilerimizin bilimsel doğruluğunun her geçen gün daha iyi görüldüğü, bu gerçekler üzerine sürecinizi çok yönlü sorgulamak zorunda kalacağımzdan samimiyetle yaklaşılması halinde olumlu bir yönelim gösterileceğinden ve bunun da devrime ve sınıf mücadelesine yarar sağlayacağından dolayı sevindik.

 Bu sıraladıklarımızın tersinin olması için biz hiçbir neden göremiyoruz. Ama, sayın kalemşörlerimiz kendilerini çok zorlarlarsa belki birşeyler bulabileceklerini umut edebilirler. Biz onlara böyle bir beyhude çaba içerisinde olmamalarını tavsiye ediyoruz.

PS ve kalemşörleri bize, "KDH'nin açığa çıkarılmasına hem seviniyor, hem de sevinmiyor” derken şu aktamayı yapıyor:

 zira dün söylediklerimiz, yaptığımız belirlemeler bugün kendileri tarafından başka özel nitelemelerle ortaya konuluyor. Neyle ortaya konuluyor? Karşı Devrimci Hücreyle...” Böyle dememizden rahatsız oluyor sayın kalemşörler. Eh ne diyelim; gerçekler bazılarına acı gelir. Bu aktarmadan çok rahat bir şekilde "KDH"nin ortaya çıkarılması ve üzerine gidilmesine "seviniliyor” sonucuna ulaşılabilinir.

 Çünkü bu var. Ama, "sevinmiyor” diye bir sonuç ortaya çıkartılamaz. Bu sonucu çağrıştıracak herhangi bir emare bile yok. Art niyetli olanlar ve okuduğunu anlamada problem yaşayanlar ancak böyle bir sonuç çıkarabilir. Bu "onur”a da PS 'nin kalemşörleri sahip oluyor. Ne diyelim, zorlamanın sınırı yok ve çok büyük meziyet de gerektirmiyor!

PS ve kelemşörleri bu aktarmayı yapıyor ve şöyle yanıtlıyor:

"Bir defa öncelikle şunu belirtmek isteriz ki TKP(ML)nin ne Karşı Devrimci Hücreye ilişkin yaptığı açıklamalarda ne de diğer konularda (ayrılık vb. sorunları tartışırken) yaptığı/yazdığı açıklamalarda

P' nin bu olumsuz sürece gelmesinde veya ayrılıkların kaynağında 'bu karşı devrimci unsurlar vardı' yönlü bir belirlemede ve açıklamada bulunmadığını, tam tersine dünüyle, bugünüyle geçmişine sahip çıktığını herkes bilmelidir.

 Kaldı ki '.. dün bizimdi, gün bizimdir, zafer de bizim olacaktır' sloganı tam da geçmişi sahiplenmeyi ifade eden bir slogandır. (a.ç. PS) Dolayısıyla ÖG'nin '94 öncesi olumsuzlukların kaynağını TKP(ML)'nin de KDH'ye bağladığı yorumu pespaye bir tavır ve demagojiden başka bir anlam ifade etmiyor.

” (PS, sayı:50, sf: 16) diyor.

 İşte, sorun da bu ya! Hala göremiyorsunuz. Ajanın ideolojik, siyasi, pratik vb. yönüyle damgasını vurduğu süreçten kopararak ele alıyor, ajan yönünü mahkum ediyor (isteseniz de savunamazsınız), her yönüyle damgasını vurup peşinde sürüklediği bu süreci savunuyorsunuz.

Laz Nihat baş ajan; ama, sizce sürece damgasını vuran onun ideolojisi, siyaseti, pratiği, "doğru-bilimsel” yani MLM (!) öyle mi?!

 

Bu anlamda "Dünüyle, bugünüyle geçmişine sahip çıktığımızı herkes bilmelidir” diyorsunuz. Pes doğrusu! Bu ne biçim bir ajanmış! Kendisi baş ajan, ama damgasını vurduğu süreç olumlu, sahip çıkılacak bir süreç ve kusursuz(!) "Geçmişi sahipleniyoruz” kendisi ajan, süreci Marksist(!!!).

 

 Olur mu böyle bir şey demeyin, PS'nin kalemşörleri eline kalemi aldı mı ve hele hele karşılarında ÖG var ise demek ki oluyormuş (!). Yalnız bir eksiği var; "Bizim ajan en güzel ajan” demedikleri  kalmış(!). Onu da derlerse şaşmayın.

Baş ajanı hafif, sıradan gösterip kendi rollerini ve suçlarını hafifletmeye çalışıyor sayın kalemşörler ve avaneleri. Böylece süreci sorgulamaktan, Partiye verdikleri zararın hesabından, baş ajan Nihat'ın elinde oyuncak durumunda olmalarını sorgulamaktan kaçınmanın hesaplarını yapıyorlar.

Böylece bu sorumluluktan kurtulacaklarını sanıyorlar ve hesaplarını bunun üzerinde yapıyorlar. Ama, kurtulamazlar. Çünkü, hesap yanlış, bu yanlış hesap Bağdat'tan dönmese de "Munzur'un doruklarından" geri dönecek. Samimi ve sorgulayıcı olanlar bu hesabı irdeleyeceklerdir.

"KDH” dediğiniz ajan örgütlülüğünün başı Laz Nihat'ı öyle sıradan bir ajanmış gibi ele alıp, ajanlık boyutuyla yargılayıp işin içinden sıyrılma çabasıyla bir yere varamazsınız

. İsterseniz geçmişini ana hatlarıyla biraz hatırlatalim, belki size faydası olur!

Nihat; '87 'de DABK'ın P'den ayrılmasından sonra giderek belirleyici duruma geldi. '87 'de darbeci-tasfiyeci bir kafayla P'den ayrılmışlardı. O ayrılıkta Nihat ileri sempatizandı (diğerlerinin çoğunluğu da öyleydi).

Bu açıdan belki belirleyici durumda değildi ama, ayrılıktan sonra DABK MK 'ya getirildiler. '87 ayrılığını P'ye dayatan başka bir gerilla birliği başındaki bir P üyesi ve aday üyedir.

Diğer bir gerilla birliğindekilerde birlikte hareket etti. Ayrılığa başvurduklarında iki PÜ, iki AÜ idi.

 Başta ayrılığı doğru görmeyen, konferans'a gidecek iki yedek delege de sonradan bu kervana katıldı.

Böylece 4 PÜ, iki AÜ gerilla birliklerini peşine takarak P'yi tanımadı.

Darbeci bir şekilde kendisini iradeye dayattı.

Ayrılıkta saflarında doğru dürüst PÜ olmadığı için ileri sempatizan konumundaki Nihat, sempatizan durumundan MK üyeliğine ve sekreter yardımcılığına getirilmiştir.

Bu şekilde MK 'ya getirilen başka örnekler de vardır.. O zaman üyelik müracatı yok, bir parti organında onaylama yok, bir AÜ'lük süreci (yani deney süreci) yaşanmadan hayatında bir parti organına önderlik etme deneyimi olmadan bunlar MK üyeliğine getirilmişlerdir.

İşte parti anlayışlan, işte üye ve kadro anlayışları, işte P'nin sıradanlaştırılması, işte Menşevizm'in iliklerine işlemesi! Sözde partilerinin kaderini tayin eden şeylerde üye olmayan savaşçıların katılımının sağlanması (bunları başlı başına üzerinde durulması gereken anlayışlar olduğu ve bu yazımızın konusu olmadığı için geçiyoruz) ta başından beri başlıyor.

 Baş ajan Nihat MK'lerine getirilmeşinden sonra giderek etkin olmaya başlamış, '88 sonları ve '89'dan itibaren "parti”lerinde belirleyici olmuştur. Ajanlık suçundan tutuklanana kadar da etki ve yetki bakımından esas belirleyici olanıydı. Dolayısıyla bugüne kadarki süreçlerine her açıdan damgasını vuruyordu.

Bugün Laz'a baş ajan demek zorunda kalanların gözünde "İbrahim'den sonra TKP(ML)yi TKP(ML) yapan, titretip kendine getiren, TİKKO'yu gerçek işlevine -kavuşturup savaştıran” bir "önder”di.

 Bu tür belirlemeleri sadece sözde değil sayın kalemşörlerin belgelerinde bulmak hiç de zor değil.

Dahada somutlaştırırsak; birlik döneminde alt konferans tutanaklarında bu tür belirlemeler Laz'ın yardakçıları tarafından bolca yapılmakta olduğu görülmektedir. Tartışma ve konuşmalarda bugünkü "önder”lerinin bir kısmının ağzından dökülüyordu bunlar. Diğer bir kısım "önder” de benzeri söylem ve nitelemelerin dile getirildiği ortam ve süreçleri iyi bilirler.

Bugün: "TKP(ML)” imzasını kullanan yapının başında bulunanların bir kısmı "bu partide en son laf söylenecek, eleştirilecek kişi Nihat yoldaştır” diyorlardı. Bu "önder”ler kendilerini çok iyi bilirler.

Birlik sürecinde o alandaki alt konferansta ve l . OPK'da Nihat ve düşüncesine yönelik her türlü eleştiride istisnasız DABK kesiminden gelenler kalkan oluyordu. Adeta bağırlarını açıp "önce bize vurun” diyorlardı. DABK döneminde de, birlik döneminde de, I. OPK ve sonrasında da, '94 komplocu darbeci tasfiyede ve sonrasında da baş ajan Nihat'ın işaret parmağına göre hareket ediyorlardı.

'94 darbesini Nihat dayattı. Bütün bunları en iyi bir şekilde kalemşörler ve işin başında olanlar biliyor. Nihat da özellikle Sİ'yi pohpohlayıp "ikinci İbo” diye ileri sürüyordu.

Diğerlerinin çoğu da aşağı kalmadı. '94 darbe öncesi baş ajan Nihat, Sİ'yi de piyon olarak kullanarak hazırlık yaptı. Sonra da diğerlerini peşlerinden sürüklediler.

Baş ajan Nihat'a "Bu İK'dan sonra en büyük önder” payesini verdiren neydi? Onun nitelik ve yetenekleri değildi elbette. Teorik, ideolojik, siyasi, örgütsel yetenekleri, tahlilciliği, uzak görüşlülüğü vb. vb. de hiç değildi. Kişilik olarak lümpendi, Ama kurnazlığıyla, hotzotçuluğuyla, bağırıp-çağırıp dayatmasıyla diğerlerini peşinden götürüyordu.

Hilelerle, şantajlarla diğerlerine boyun eğdiriyordu. Olduğu haliyle; ideolojik, siyasal, örgütsel, pratik çerçevesini belirliyor, altını doldurmayı diğerlerinden bazıları yapıyordu. Bunları bugünkü kalemşörler ve "önder”leri çok iyi bilirler. Kurnazlıkla ve hotzotçu dayatmalarıyla da onları adeta sürü gibi güdüyordu.

Böylece bir sürece damgasını vuruyordu, herhangi bir MK üyesi fonksiyonunda değildi. Bunlar inkar edilecek, görmezlikten gelinecek şeyler değildir.

'87 'den sonra Pala'dan sonra belirleyici önderlerini nasıl ekarte ettiğini ve belirleyici konuma geçtiğini ve o kesime nasıl boyun eğdirdiğini, nasıl İ.Bulut'u ekarte ettiği, birlik sonrasında nasıl GBMK toplantısı öncesi ÖN'nin işini nasıl bitirdiğini, nasıl etkisizleştirdiğini, GBMK toplantısında resmen ayrılık ilan eden çağrı yazısını, DABK kökenlilerin tıpış tıpış peşine takıldığını, bir başka piyonla birlikte bir MK üyesine silahlarını çekip bir çatışma arenasına getirip buna rağmen o fiili durumlar yatıştırıldıktan sonra nasıl hemen hemen bütün kararlarda baş ajana göre yönelim belirlediklerini,

 l . OPK 'nın o alandaki alt konferanslarda o alandakilerin nasıl peşine katıldığını, Merkezi OPK 'da nasıl bütünde hemfikir olduklarını, onun ekseninde hareket ettiklerini, l. OPK'da birçok sorun üzerinde kilitlenme olduğunu, defalarca ayrılık noktasına getirildiğini, bunun üzerine tarafımızdan önergeler verildiğini, OPK bitiminde olağanüstü toplantı yapılmak zorunda kalınıp orada da onların baş ajan ekseninde "blok tavırlar” geliştirdiğini, '93 sonbaharındaki dayatmalarını, '93 sonunda Sİ ile birlikte resmen savaş açma ve hizipçi faaliyetlerine, sonraki dönemde şantaj, baskı ve dayatmalarla, iradelerini alma vb.ni Nisan 'da komplocu-darbeci tasfiyeciliğini dayatmaya kadar geldiğini hatırlamak gerekir.

 Darbe öncesi hizipçi faaliyeti, değerleri kontrol altına alma, darbeyle birlikte tutuklama, teslim alma, silahsızlandırma, ölüm kararları, kimi taraftarlarımıza baskı, işkence, tehdit vb. kararları, sözde tüm ideolojik belirlemeleri, saldırılan vb. baş ajandan çıkma şeylerdir. Onun; anlayış, pratik ve yaklaşımlarıdır. Ama, altında sizlerin de ("kalemşör” ve "önderler”) imzası var.

Sakın "Nihat yaptı biz sadece katıldık, imzaladık” demeyesiniz. Bu daha da vahimdir. Bu piyon durumunda olmanızın itirafı olur. Bunu demenizi biz de beklemiyoruz, zaten böyle bir şey söylemeye de niyetiniz yok! Nihat'ı Nihat yapan sizlersiniz. Destekleyen, toz kondurmayan, yükselten ve parmak yörüngesinde hareket eden sizlersiniz. Ve bundan da öte tasfiyecilik konusunda çok başarılı(!) örnekleriniz de vardır. "örgüt için örgüt” oluştururken yetkili olduğunuz alanlarda "Ali kıran, baş kesen” olurken branşınızda hiç de başarısız değildiniz.

YD'de yapılanlar çarpıcı çok canlı örnektir. O nedenle olayı sadece' Nihat'la ve onun tavırlarıyla açıklamak yetmez. Sizin rolünüzün de ayan beyan ortaya serilmesi gerekir. Sizler Nihat'ın damgasını vurduğu süreçte yaptıklarına ortaksınız.

O halde hesabını da vermelisiniz. Kendinizi sorgulamalısınız. Bunun hesabını başta tabanınıza vermelisiniz, dürüstlük bunu gerektirir. Özetle değindiğimiz bu süreçlere, bir ideoloji, bir politika, bir örgütsel-pratik hat yön veriyordu. Ve bu sürece yön veren belirleyici aktör de bir ajan! Hem de baş ajan! Baş ajanın her yönüyle esasta damgasını vurduğu süreç size göre "MLM"dir, doğrudur.

Bu sürecin "dünüyle, bugünüyle geçmişine sahip çıkıyoruz", "Dün bizimdi, gün bizimdir, zafer de bizim olacaktır” sloganı tam da geçmişi sahiplenmeyi ifade ediyor diyerek bir yere varamazsınız. Bu sürecin sorumluluğundan kaçamazsınız, sıyrılamazsınız, günahlarınızı temizleyemezsiniz. Bu haliyle sizi Munzur çayı bile temizleyemez, bunu bilesiniz.

Bu haliyle nasıl "zafer”den bahsedebilirsiniz. Zafer sadece ajanları ortaya çıkarmakla kazanılmaz. Onu; süreciyle, yaptığı tahribatın boyutunu görüp, hesabını vermekle, onu İbo'dan sonra ikinci büyük "önder” payesini vermeye götüren nedenleri mahkum etmekle,' kafanızdaki "MLM” kriterlerin vahametini sorgulamakla, onu o duruma yükselten, bir dediğini iki etmeyen, o haliyle onun parmak işaretine göre hareket eden kafa yapısını sorgulayıp mahkum etmekle, özeleştiri yapmakla açık yürekli ve samimi olmakla mümkündür.

Kuşkusuz baş ajanı onlar kadar tanıyamayız. 1.5-2 yıllık bir birlik süreci yaşandı. Onların genel güvenlerini kazandığı için özel olarak bugünkü niteliği ile göremedik. Ancak anlayış ve yaklaşımlarına karşı, bilimsel görüşlere aykırı olan her nokta üzerine gidildi.

 Faaliyet alanında birçok yoldaş üzerine gitti. İki toplantı ve OPK'da yani birkaç toplantıda yakından tanıma olanağı oldu ve ideolojik-siyasi anlayışları, hesapları vb. boyutlarıyla üzerine gidildi.

l. OPK'da defalarca "bu böyle gitmez” dediğimizi, "bu adam çok geçmeden fırsat bulursa ilk etapta ayrılığa başvuracaktır” vb. vb. dediğimizi ve şimdi süreci bilen birçok insanın kulaklarında bu söylemlerimizin yankı yaptığına inanıyoruz.

 ('94 darbesi öncesi ve sonrası parti yıkıcısı, hizipçi, komplo hazırlıkları, çabaları üzerinde yazılıp çizildiği için burada ayrıca bir daha girmeyeceğiz.) Komplocu-darbeci tasfiyeyi nasıl dayattığı, başvurduğu, nasıl diğerlerini peşinden sürüklediği, nasıl iğrenç uydurmalara ("ajan", "kontra uçları”, "mafyacı”, "katlar, yatlar, restaurantlar”vb.) olmadık yalanlara başvurup, ölüm kararları, teslim ol çağrıları, her şeyine el koyma kararları vb. cunta generallerini andıran birçok savaş kararlarının baş aktörü Laz'dı.

Ancak bu kararı sadece o aldı diye geçiştiremezler, onun altında onların da imzası vardır... Bunlar tarihe iğrenç belgeler ve söylemler olarak geçmişlerdir. Bu tür saldırılarda elle tutulur siyasi-ideolojik hiçbir, şey var mıydı? Tam da burjuvazinin cephaneliğinden çalınmış paslı silahlardı bunlar.

 Bunların eşliğinde isimler, cisimler, konumlar, Parti bütününde yığınlarca şey polise hizmet için aleni duruma getirilip polise sunuluyordu. PS 'nin kalemşör ve "önder”leri o zaman yayınladıkları yazıları, yapıp yaydıkları dedikoduları unutmuşlar.

Onları sakin bir şekilde yeniden okumalarını ve dedikodularını hatırlamalarını tavsiye ediyoruz.

Okudukları zaman kimin hangi araçla kime, nasıl hizmet ettiğini ve yardımcı olduklarını göreceklerdir. (Kuşkusuz irademiz dışında saflarımızdaki bazı tasfiyeciler, geri, tecrübesiz insanlar veya saldırılara karşı savunma güdüsüyle kıyaslanamayacak düzeyde az da olsa belli hatalara düşmüşlerdir.

Bu da süreç içindeki müdahale ile esasta önlenmiştir.) Sonuçta akrep gibi önce kendilerini sokmuş, bir dizi kayıp almışlardır. Tabi aynı süreçlerde yaptıkları deşifrasyon sonucu biz de hayli kayıp almışızdır. Kuşkuşuz her ayrılıkta şu ya da bu ölçüde polise hizmet eden bir deşifrasyon olur. Bilinçsiz kesimde dedikodularla belli deşifrasyonlar olur, bunu engellemek kolay değil.

Ancak, Bolşevik bir kafa bunun bilincinde hareket eder ve olumsuz şeyler olunca da derhal engel olmaya çalışır ve engeller. Ancak o zamanın çıkarılan korsan Partizanlarına bakan olursa kimin ne amaçla deşifrasyonlara gittiğini rahatlıkla görür. Sözlü olarak yalanlar eşliğinde bilinçli olarak yapılan ve yayılan deşifrasyonların da ne amaçla yapıldığı biliniyor. O zaman bazı yazılarımızda bunu eleştirmiştik. "Dürüst olmayan bölünmeler”de polis deşifrasyonu kışkırtır. Hele '94 darbeci-tasfiyeciliğinin "dürüst olmayan” ayrılığını bugün polisin yaptırdığı daha açık görüldüğü ortadayken baş ajanın bilinçli yaptığı diğerlerinin de figüran olduğu ortadadır.

'94 ayrılığından sonra ekim 'de yapılan KÖK l. toplantısında birçok gözlem üzerinden hareket edilerek Nihat'ın ajan olduğu ve bunun araştırılması gerektiği karar altına alınmıştır.

 Bu bir iç karardır ve dışa açılmadı.

 Güvenlik sorunu olduğu için açılamazdı ve ayrıca açılsaydı peşinen savunur ve artniyetli yapıldığı sanılırdı. Aradaki ilişkilerin gerginliğinden dolayı sadece üst düzeyde güven duyulan birilerine resmen iletme düşüncesine varılmış hatta I No'lu'da onlara geçen ... 'ya sözlü söylendiğinden muhtemelen o da o zaman onlara söylemiştir. Ve bugünkü yöneticilerinin haberlerinin olması gerekir.

Arkadaşlar yıllardır eleştirilerimiz karşısında hep ayak diretmiş, kaçacak, tutunacak dal bulamayınca sonradan birçok noktada kabul etmişlerdir. Ama hiçbirinin de nedenlerine inmemiş, samimi özeleştiri yapmamışlardır.

 'Kuşkusuz ki hata ve zaaflarımızı görmede ÖG' nin de yardımı olmuştur...” vb. gibi şeyler söyleseler de samimiyet gösterip ciddi özeleştiri yapmamışlardır. Hep küçük-burjuva gururla hareket etmişlerdir. O dönemin yazılarını hatırlayanlar olursa, özellikle tam bir tüzük ve hukuk dersi verilmiş, bunun karşısında tutunamayan, her yönü delik-deşik olan bazı kaba hatalarını özeleştirisiz kabul etmişlerdir. Ama genellikle bu özeleştirisiz yaklaşımlarında izledikleri yöntem, sanki başından beri kabul ediyor ve söylüyormuş gibi hareket etmek oluyordu.

Evet, eski takalarla okyanuslara açılamayacaklarını, açılsalar da okyanusun azgın dalgalarına eski takalarla dayanılamayacağını unutmamak zorundalar. Hele hele uzak görüşlülükten yoksun, ufku dar, geriliğini iki kitapla örtüştürüp sınırlayan, hep yalpalama gösterip, istikrarlı olmayan, tutarlılıktan yoksun, ciddi sorunlarda dik yürümesini beceremeyen, fırtınalı süreçlerde yolunu, yönünü şaşıran zavallı "önder”lerle bir yere varılamayacağını ve böyle "önder”liklerin kitlelere güven de vermeyeceğini unutmamak gerekir.

Geçmişte olduğu gibi bugün de eleştirilerimiz karşısında samimiyet göstermiyorlar. Kuşkusuz olduğu gibi kabul etmelerini, dürüstlük göstermelerini beklemiyoruz. Bu olgunluğa henüz erişmemişlerdir, zamanla kimilerinin erişip erişmeyeceğini süreç gösterecektir. Eleştirilerimizi kabul etme samimiyeti gösteremeyince etkisizleştirmek için haliyle bir şeyler söyleyeceklerdir ve 'kurt dumanlı havayı sever' misali alabildiğince tezcanlı ve kibirli davranarak kendi olumsuzluklarını kamufle etmeye çalıştı.

Dahası KDH' nin açığa çıkmasını '94 ayrılığında kendilerine meşruluk kazandırmak için malzeme olarak kullanmaya kalktı. Bu, olumsuzluklarını örtüştürmek için sevinç kaynağı oldu” (abç, PS, sayı:50, sayfa 17) diyorlar. Hiç de fırsatçılığımız olmadı, buna ihtiyacımız yok.

'94'te ayrılık ilan edenin de biz olmadığımızı çok iyi biliyorlar. 18 Nisan'da kamuoyuna resmen darbeyi ilan eden biz değildik. Ancak 24 Nisan'da darbeci-tasfiyeciliğe karşı tavır takınılmıştır.   Bunlar belgelerde mevcuttur. Burda yeniden üzerinde durmayacağız.

 Partizan sayılarında birçok yazı-belgeler yayınlandı. Herkes diğer sayıların yanısıra özellikle Partizan 'ın 24. sayısına bakmalıdır, durumu çok daha net göreceklerdir. Eleştirilerimize KDH ile "meşruluk kazandırma”ya ihtiyacımız yok. O zaman meşruyduk, bugün de. KDH'yi ortaya çıkamadan o zaman ne söylemişsek hala doğruluğunu koruyor, hatta doğruluğunu korumakla kalmıyor, o zaman söylediklerimizi, bazı noktalarda kaba yönleriyle zamanla sizler de gördünüz söylediklerimiz bugün daha da ispatlanmıştır. O zaman ideolojik siyasi olarak, nitelik ve yönelim olarak ortaya koyduğumuz şeyleri bugün esasta KDH'nin ajanlık faaliyetleri, suçları arasında sayıyor, kabul ediyor ve sıralıyorsunuz. Ama samimiyetle, dürüstlükle "dün biz göremedik, altında ne yazık ki imzamız da var, bunların suç ortaklığını yaptık” vb. deyip özeleştiri yapmıyorsunuz. "Dün söylediklerimiz, yaptığımız belirlemeler bugün kendileri tarafından başka özel nitelendirmelerle ortaya konuluyor” vb. deyince hemen yerinizden hopluyorsunuz. Sabırlı olun arkadaşlar, görmemek sizin toyluğunuz ve körlüğünüz.

Bu yüzden bize kızacağınıza o omuzlarınızın üzerinde taşıdığınız "şey”e kızıp betonlara vurun. Siyasal onur zedelenmemiş olsa yılların Parti tasfiyeciliğiyle verdiğiniz zarar ve bir baş ajanın emireri, pozisyonunda olmanın ezikliğiyle ya siyasal yaşamınıza son verir ya da samimiyet gösterip özeleştiri yaparsınız. Dürüst olmak, özeleştiri yapmak korktuğunuz kadar zor değil arkadaşlar... Siyasal onur, siyasal samimiyet ve siyasal cesaret sahibi olun, göreceksiniz özeleştiri hiç de zor değil. Ve sizi halka ve devrime biraz daha yakınlaştırır.

Yukarıdaki aktarmanın devamında "Sanki '94 Nisan' ında ayrılık ilan ederken ve hizip örgütlerken KDH'den dolayı ayrılmışlar ve hizip örgütlemişler...” diyorlar. Orada bir dakika durun beyler!

Biz bir yapının istikrarlı, kesintisiz devamcısıyız. Ayrılık ilan etmemiz için bir neden yoktur. Ama onlar '87 de bir alan olarak ayrılık ilan eden, onun devamcıları olarak istisnalar dışında aynı çevre '94'te de komplocu darbe ile yapıyı ele geçirmeye çalışmış, yine tasfiyeci bir yapı olarak ayrılmıştır.

Tarihleri pratik olarak '87 'den itibaren başlar, ondan bu yana süreçlerinin devamcılarıdır. Ve tasfiyeci, dürüst olmayan bir ayrılığa başvurmuşlardır. Dürüstçe ideolojik mücadele yürütüp, bir arada olunamayacak demiş olup, yolları ayırmış olsalardı herkes böylesi bir ayrılığa dürüstçe bir ayrılık derdi. Ama siyasi mayalarında bu dürüstlüğü barındırmadıklarından hep aynı şeyi yapmışlardır, yani darbeci-tasfiyeci ayrılık ilan etmişlerdir. Bunu da Laz Nihat planlamış daha doğrusu polis onunla birlikte planlamış ve uygulamıştır.

Bizim bir "hizip” örgütlediğimiz de olmamıştır. Belgeler ortada, canlı tanıklar ortada. Tersine: açık hizipçi, darbeci bir faaliyet görüldüğü halde birçok alan ve organın uyarılmaması, tedbir alınmaması hatasına düşülmüştür. O zaman bölünmeyi KDH'nin varlığına da bağlamadık.

Ne dün ne de bugün, "O zaman böyle bir şey vardı, ondan dolayı tavır aldık” demedik. KDH'nizin başını çeken baş ajanın anlayışlarına ve pratik tavırlarına karşı birlik sürecinde de karşı çıkıp mahkum ettik. Darbe öncesi hizipçi, tasfiyeci, yıkıcı faaliyetlerini eleştirdik, tavır aldık, komplocu darbeciliğe de başvurduklarında derhal tavır takındık. Bugün olan şey o anlayış, yaklaşım ve pratiğin sahibinin mimarlarının direkt ajan olduğunun ortaya çıkmış olmasıdır, o kadar.

Bugün o zaman tavır almada, mahkum etmede vb.ne kadar haklı ve doğru yolda olduğumuz daha da net bir şekilde ortaya çıkmış oluyor. Tarih bizi bir kez daha haklı çıkarmış oluyor. Bunu neden görmüyorsunuz? Bunu görmeyenlerin, o sürecin ideolojik, siyasi ve pratiğinin baş mimarının ajan olduğunu bugün ortaya çıkarıp da bizim o dönem (aşağıda örneklerini vereceğimiz gibi) ideolojik-siyasi ve fiiliyat olarak eleştirdiğimiz şeylerin bir kısmı kendileri tarafından ajan görev ve suçları olarak sayıldığı halde, hala neredeyse bize karşı savunup "en iyi bizim ajan” diyecek boyutta yaklaşanlar, onun damgasını vurduğu pratik sürecine sahip çıkmakta ayak diretenlerin kör, bağnaz, samimiyetsiz, gerçeklere ve haliyle proletarya davasına bu ölçüde sırtını dönenlerin yanlış yolda olduğunu göstermiş oluyor.

Tarihten Doğru DerslerÇıkaramayanlar, Makus Tarihlerini Bir Kez Daha Yaşarlar!hassssssn devam

Gırıse yaz

Şimdi dürüst olmayanlar kendilerinde olmayan şeyin simsarlığını yapmaya çalışarak "Biraz dürüstlük, birazcık devrimci samimiyet beyler! 'Sol tasfiyeci ve darbeci' dediğiniz 'grup' veya 'örgütten', 'karşı-devrimciler örgüte hakimdir' diye mi ayrılık ilan ettiniz, yoksa hizipçilik, bozgunculuk ve eroin satma gibi suçlardan yargılanmayı göze alamadığınız için mi ayrıldınız?” (PS sayı 50, sayfa 17) diyorlar.

 '94 darbesinde baş ajanın ajanlığına ilişkin net bir veri yoktu elimizde. Ama, o zaman ortaya koyduğumuz yığınlarca eleştiriler birçok belgemizde ortadadır. Sizi dürüst davranmaya, samimi olmaya sürekli davet ettik. Ama siz dürüstlük göstermeyerek, bazı kaba yönlerini yine özeleştirişiz ve samimi olmayan bir şekilde acemi kalemşörleriniz aracılığıyla zoraki bir şekilde belgelere koymak zorunda kaldınız. O zaman kabul edilmeyen bazı yönler bugün yeni yeni, yine samimiyetsiz bir şekilde  nedenleri ve kaynakları konulmayarak kabul ediliyor.

Aşağıda değineceğimiz gibi baş ajana ilişkin net olmasak da objektif olarak o roldeydi. Ama bazılarına ilişkin net olduğumuzu ve daha ayrılık yokken bu bilgileri size ilettiğimizi biliyorsunuz. O zamanki belgelere dikkatle bakılırsa "bu tasfiyeciliğin altında yatan nedenler ileride daha iyi anlaşılacak” gibi ifadelerimiz vardır.

 Baş ajan Nihat'ın "eroin satma” gibi şeyleri hangi amaçla kullandığını bugün daha iyi anlamış olduğunuzu sanıyoruz. Bu konuda da dürüstlüğünüz olsa kendi dosyanıza bakar hesabını verirsiniz.

Bu tür şeylere girmiyorsak, kendimizi sizlerin seviyesine düşürmememizdendir.Bu sorunu çarpıtarak boyutlandıran baş ajanın o gün söylediğimiz ama bugün daha net ortaya çıkan amaçları anlaşılmıştır. Bu kirli olay bazı yoldaşların alakası olsun olmasın özel olarak yıpratmak amacıyla komplo malzemesi olarak kullanıldı.

Bu tür komplocu yıpratma faaliyetlerinin arkasında düşmanın olduğu, çok insanın bilinçli ya da bilinçsiz olarak o eksenden hareket ettiği, sanıyoruz bugün daha da iyi görülüyor. Aynı zamanda partideki sağcılar da amaçları için yıpratma aracı olarak kullanarak paralel hareket etmiş oldu.

 Bu; KP içindeki burjuva anlayışların komplo, yıpratma vb. amaçlarıyla başvurduğu yöntemlerdir. Komünistlerin yabancısı olmadığı, çokça tanık olduğu burjuva yöntemlerdir. Bu yöntemler polisin yörüngesinde olan ve olmayan komplocu parti yıkıcılarının ortak yöntemleridir. Ve bu, sadece siyasal yapıyı değil, özellikle belli kadroları yıpratma amaçlıdır da.

 Buna birkaç örnek verelim: 1905-1907 Rus devriminin yenilgisinden sonra RSDİP içindeki çeşitli tasfiyeci kesimler aynı cepheden hep birlikte Lenin'e karşı savaş açıp yıpratmaya çalışmışlardı.

Lider kadrolarından Lenin genellikle yalnız kalmıştır. Lenin için diğer şeylerin yanısıra "gaspçılar”, "para basıyor", "otokrat” vb. suçlama ve uydurmalarla yıpratmaya çalışıyorlardı.

Şubat devriminden sonra Lenin Rusya'da olup gizlenmek zorunda kaldığı halde burjuva çevreler Lenin'in İsveçli şarkıcı E.EİMUSTİ ile gayrımeşru yaşayıp, gönül eğlendirdiği yönünde basında yıpratma faaliyeti yürütüyorlardı.

Yine Ekim devrimi öncesi Lenin'in Alman ajanı-olduğu yönünde sahte belgeler yayınlayarak komplocu yıpratma yöntemlerine başvuruyorlardl. Devrimden sonra Partinin içinde başını Buharin'in çektiği Kamanev, Troçki tasfiyeci komployla Partide darbe yapmayı planlayıp Lenin, Stalin, Sverdlov'u tutuklayıp (tıpkı baş ajan Nihat'ın darbe yaparken planladıkları gibi) katledip, partiyi ele geçirip

 

Buharincilerden, Troçkistlerden ve sol-sosyalist devrimcilerden bir hükümet oluşturmayı hedeflemeleri gibi.

 Yine Lenin'in F.KAPLAN tarafından vurulması ve kaos yaratılarak Partiyi yıkma ve iktidarı ele geçime çabaları. Lenin'in ölümünden sonra Stalin'e karşı olmadik yöntemlerle harekete geçmeleri, yıpratmaya çalışıp Troçkistlerin ve sağcıların Partiyi ele geçirme çabaları, Troçkistlerin Partiden atılmasından sonra Troçkistler ve 1930'lara doğru ve 30'lu yıllarda Parti içindeki Buharin, Kamanev, Zinovyev vb.lerin bir dizi komplocu yıpratmaları, Troçkistlerin yabancı istihbaratlarla işbirliği yapıp lider kadrolara karşı bir dizi komplolara girişmeleri, Kirov'un öldürülmesi, Gorki'nin oğlunun vb. öldürülmesine   kadar bir dizi komplo faaliyetleri olmuştur.

En son Stalin 'in ölümü ertesinde Kruşçev'in Stalin'e saldırıları, Beria vb. önder kadrolarına karşı komplocu darbesine kadar birçok ömek verilebilir.

Çin'de 1930 ortalarında Parti içindeki Wang Ming'cilerin, Çiang Çing için (evlilik önerisi reddedilen bir kadrodan çıkma) Troçkisttir, onlarla ilişki halindedir vb. gibi yıpratma faaliyetleri. Aynı yıllarda Mao'nun bombalamadan ağır yaralanıp deliren eşinden ayrıldığı dönemler Mao için bilmem hangi gazeteciyle ilişkisi var gibi yıpratma denemeleri, Kültür devrimi yıllarında Amerikalı bir profesör gazeteci ile SB 'nin bilgisi dahilinde Çiang Çing'in yaptığı röportaj üzerine Çiang Çing'in ”ÇKP ve Mao'nun stratejik sırlarını Amerika'ya sattığı” yönlü, "kariyerist", "tek başına iktidar olmak istiyor” yönlü Parti içindeki sağcıların komplocu yıpratma faaliyetleri olmuştur.

1980 ortalarında PKP'deki sağcılar-uzlaşmacıların Gonzalo'yu yıpratma faaliyetleri ve onu öldürüp partiyi ele geçirme faaliyetleri olmuştur. Yine Gonzalo esir düştükten sonra Parti içindeki uzlaşmacı sağcıların düşmanla paralel Gonzalo'nun adını "barış” komplolarına sokmaları birer ömektir.

Yine 1920 ortalarında Alman KP içindeki sağ sapmacılar -uzlaşmacı- ortacılar Partiyi ele geçirmek için "Hamburg örgütünün eski sekreteri olan Wittorf, Partiye ait paraları zimmetine geçirmekle suçlanmış,

bu nedenle

Partiden ihraç edilmiştir. AKP MK 'sı içindeki uzlaşmacılar Wittorf'un Thalmann (P Genel sekreteri- bn) yoldaşla yakın dostluğu kullanılarak -Thalmann yoldaşın Wittorf'un işlediği suçla hiçbir ilgisi olmamasına rağmen Wittorf olayını Thalmann olayına dönüştürmeye ve AKP liderliğini devirmeye çalıştılar... Uzlaşmacı Ewort ve Gerhart, o günlerde AKP MK çoğunluğunu Thalmann yoldaşa karşı peşlerine takmayı geçici olarak başardılar... Thalmann'ı liderlikten uzaklaştırdılar, para yemekle suçladılar...

...AKP'nin devrimci önderliğine karşı bir mücadele, Thalmann yoldaşa karşı bir mücadele, Alman komünistlerinin saflarında sağ sapmayı örtbas etmeyi, uzlaşmacılığı sağlamlaştırmayı amaçlayan bir mücadele gündem olmuş

 Uzlaşmacıların bu darbesi...” (aç. Stalin)

ve AKP bir daha iflah olmamıştır.

 Yine daha TKP/ML kurulmadan Doğu Perinçek'in İbrahim Kaypakkaya'yı katletme girişimi gibi vb.

Bu birkaç örnekte de gösterildiği gibi her KP'de parti içindeki sağcılar, "sol”cular, uzlaşmacı-ortacılar, yani Partideki ideolojik olarak burjuvazinin temsilcileri partiyi başarısızlığa götürmeyi amaçlar. Partiyi yolundan saptırmayı, onu ele geçirmeyi hedefler, ideolojik mücadele ile egemen olamayınca, ideolojik mücadele ile karşısında tutunamadığı önder kadrolara karşı her türlü hilelere, komplolara vb. başvurarak; yıpratıp gözden düşürme, etkisizleştirme, Partiden uzaklaştırma ve imhasına kadar götürme yollarına başvurduklarına dair yığınlarca örnek vardır.

1994 Nisan darbesi de bunlardan biridir.

Bir farkı var, o da darbenin başını çekenin bugün baş ajan olduğunun ortaya çıkmasıdır. Ve onun yetiştirip peşinden sürüklediği, yönlendirdiği kişiler tarafından baş ajan ilan edilip tarihte hak ettiği ünvanla sonunu bulmasıdır.

 

Burjuvazinin KP içindeki siyasi uzantılarını iyi tanımayanlar onların çabalarına, komplolarına karşı uyanık olamaz ve göremez.

 

Ancak kendi siyasal tecrübeleriyle görmek durumunda kalır. Ama o zamana kadar da bunu göremeyenler Parti ve sınıf mücadelesinde ağır bedeller öderler.

Örneklerden de anlaşılacağı gibi birlik döneminde genel olarak emellerine ulaşamayanlar çabalarını hızlandırdı, başarı için yakalatmalarla durumu lehine döndürüp baş ajan ve Sİ hemen yazılar hazırlayıp Parti dışına açıp ortamı hazırlayarak, onunla yetinmeyip darbeyle partiyi ele geçirmeye çalıştılar.

Amaç ve hesaplarında etkili olmak için burjuvaziden ve uluslararası öncellerinden aldıkları yöntemlerle birçok yönetici kadroyu (ideolojik mücadele dışı) komplocu, gerçek-dışı yıpratma-karalama yöntemleriyle etkisizleştirme faaliyetlerine giriştiler. Siyasi mücadeleden tamamen yoksun, pis yöntemlerle: uyanık olmayan, tecrübeden yoksun yığınlarca insanı etkilemeye çalıştılar ve hayli insanı saflarına çektiler.

 Darbeye tavır takındığı halde saflardan da bir hayli sağcı, uzlaşmacı, çürümüş unsurlar şu ya da bu ölçüde etkilendi ve onların ekseninde hareket ederek yapıda etkin olmaya çalıştılar. İdeolojik sağlamlığı olmayanlar, olumsuzluklarından, çürümüşlüklerinden dolayı daha önce üzerine gidilenler: ve doğası gereği uzlaşmacı liberaller vb. gibileri bu durumu fırsatçı bir şekilde değerlendirmeye çalıştı.

Böylesi dönemlerde birçok anlayış ve özelliklerinden dolayı üzerine gidilen insanlara fırsat doğar; çok miktarda insanı incittiğimizde... bütün incinmişler birbirlerini incittiklerini unutup hıçkırarak birbirlerinin kollarına atıldılar ve 'Leninizm'e karşı isyan' bayrağını açtılar.

Boşluktaki bütün insanlar kollarını sıvayarak bütün gücüyle harekete geçmeye çalışırlar. Bizde de aynı durumdaki fırsatçılar bu durumdan iyi yararlanmaya çalıştılar. Bazıları menşevik, anarşist-ekonomist ideolojik saldırılarla yapıyı bozmaya çalıştılar. Darbeyle birlikte yapının tarihinde en büyük zararı verdiler. Yığınlarca insan önemli ölçüde ancak acı deneyleriyle gerçekleri görebildi.

 Tasfiyeci tahribatın hala üstesinden gelinebilmiş değil. Ama yapılanma darbeci-tasfiyecilik ve saflardaki tasfiyeciliğin tahribatının üstesinden tamamen gelecektir, bundan kimsenin kuşkusu olmasın. TKP/ML'nin her türlü tasfiyeciliğin canına ot tıkadığına ve tıkayacağına kimsenin en ufak bir kuşkusu olmamalıdır. Her KP'nin böylesi ağır dönemler geçirdiği olmuştur. Böyle dönemler partileri iyi eğitir. Siyasal deneyimini muazzam ölçüde geliştirir. Yeter ki bu süreçlerden doğru dersler çıkarmasını bilelim ve geleceğimizi doğru dersler ışığında inşa etme çabası içerisinde olalım.

Bir Partideki Bölünmelerle Avunma İyi Bir şey Değildir.

Bu Dökülmeler Komploculuğun, Darbeci-TasfiyeciIiğin Haklılığını Ve Meşruluğunu Göstermez!

Darbeci-tasfiyeciliğe tavır takınırken ön planda olan bazı unsurların dökülmesine ellerini ovuşturarak sevinen PS ve kalemşörleri şöyle diyor:

 "Kaldı ki tüm hizip başı unsurlardan bugün hiç birisinin devrimci mücadele içerisinde olmadıklarını hem biz bilmekteyiz, hem de ÖG çevresi çok iyi bilmektedir. Peki bu mudur doğru bir ideolojik mücadele ışığında ayrılık ilan etmek veya doğru bir politikayla sorunlara müdahale etmek. 

Devamla "Sadece şunu söylemekle yetineceğiz; hizip örgütlenmesi yapan, arkasından ayrılık ilan eden hizip başlarının bununla da yetinmeyip bir başka hizibi ( "devrimci oluşum” ) örgütlediklerinden siz söz ediyordunuz, bu sözlerinizi hatırlamanızı isteriz. (PS, sayı 50, sayfa 17)(abç)

Burada PS ve kalemşörleri birçok şeyi birbirine karıştırıyor. Bildiği halde doğruları yazmaktan ısrarla kaçınıyor. Kendi kendisini kandırması yetmiyormuş gibi devrimci kamuoyunu da kandırmaya çalışıyorlar. Bu tür çarpıtmalar ve kandırmalar çabalarıyla bir varamayacaklarını ısrarla görmek istemiyorlar. Yukarıdaki satırların yazarları ufkunu darbeye başvurdukları kırsal alanla sınırlayarak, orayı gözönünde bulundurarak konuşuyor ve tavır koyanların başında olanlarının ezici çoğunluğunun şu yada bu nedenle saflarımızda olmamasına bakarak değerlendiriyorlar.

Kırsal alanda darbe yapılınca orda darbeye tavır koyanlardan ön planda olanların çoğu döküldü, bu doğru. Ancak Partinin ve ayrılığın sadece orayla sınırlı olmadığını unutuyorlar. PS 'nin gönlünde yatanlarla ve görmek istedikleriyle zihnini sınırlamaları samimiyetsiz ve korkak bir ruh halidir.

 Oysa kırsal alan açısından bile materyalistçe baksalardı hem hala mücadele içerisinde olanları, hem değişik yerlerde esir ve şehit düşenleri görürlerdi. Kaldı ki darbeci yıpratma faaliyetlerinin basıncı altında ideolojik sağlamlık göstermeyip dökülen ve onların kırsal alanda "baş sorumlu” olarak gördüklerinin de en azından çevremizde olduğunu biliyorlar.

 Ayrıca darbenin başvurulduğu kırsal alan dışındaki bütün alanlarda onların deyimiyle "başı” çekenlerin çoğunun hala mücadele içerisinde olduğu kendileri tarafından da biliniyor. Bunu görmeleri için birazcık samimiyet yetiyordu. Durum bu iken "tüm” ünün, "hiçbirisinin devrimci mücadele içerisinde olmadıklarını” söylemenin, yani gerçek-dışı   şeyleri iddia etmenin adı nedir?

 Bu onlara ne sağlayabilir? Kaldı ki tümü olmadığı gibi çoğu da dökülmüş olsa bu onları haklı çıkarır mı?

 Çıkarmayacağı açık!

Peki şu ya da bu nedenle kendilerinin "başını çeken”lerden az mı döküldü? Biraz düşünülürse bunu iyi görürler. Dökülmeler üzerine siyaset inşa edilemez, edilirse de bu siyaset sınıf mücadelesinin ufkunu geliştirici olmaz. Oysa dökülmelere götüren etmenler incelenir ve doğru dersler çıkanlırsa PP bunlardan faydalanır. Kaldı ki darbeye tavır takınanların başında olanlardan bir kısmının dökülmesi, onların karşı tavırlannın ve bakış açılannın olmadığını gösterrnez.

Ancak istikrarını ve ideolojik sağlamlığını, istikrarsızlığını, davada kararlılık göstermemelerini gösterir. Ama PS bunu kavramaktan yoksundur. PS 'nin bu bakış açısına göre; geriye dönüşler oldu, Marksizm 'de dönekler oldu diye o halde Marksist ideoloji doğru değildi, onun için Marksizmden uzaklaştılar, onun için döküldüler sonucunu çıkarmak pek de abartı olmaz sanırız.

İşte "Marksist” kavrayışları bu kadar...

Ki bu konuda kendilerinin yaptığı, proletarya ideolojilerinin yenilgi aldığı tespitleri üzerine polemiklerimiz olmuştur(bakınız ÖG sayı 79, sayfa 18)

PS ve kalemşörleri; "Devrimci oluşum”dan bahsederken kendilerini haklı çıkarma çabasının telaşıyla öyle şeyler uyduruyorlar ki şaşırrnamak(!) elde değil. Sanki o dönem "Devrimci oluşum” imzalı (ilk ve aynı zamanda son) bir bildiri ile ortaya çıkan, zor günlerde yolunu, yönünü şaşıran bir-kaç döneğin darbe öncesi hizip yaptığı iddiamız ve hizip yaptığına dair bizim belirlememiz varmış gibi ifade ediyor. Bunu da "Devrimci Oluşum” ortaya çıkınca dile getirmişiz gibi bir hava veriyor. Bu kesinlikle doğru değildir.

 Ayrıca bunlar darbeci-tasfiyeciliğe karşı tavır koyanların başını da çekmemişlerdi. Hatta kaldı ki; "D.Oluşum” imzalı bir bildiri ile ortaya çıkanlar, ortaya çıkmadan önce başını çeken iki unsurun gerilemesi, olumsuzlukları, çürümüşlükleri ve tasfiyeciliğe karşı yaklaşımları vb.den dolayı PÜ'liğinden atılmış dondurulmuşlardır. Daha sonra ise saflarımızdaki bir başka döneğin de bunlara katılmasıyla devrimci kamuoyuna "arayış”larını dile getiren bir bildiri ile kendilerini tanıtmışlardır. Bu ilk bildirileri aynı zamanda son bildirileri olmuş ve kısa sürede dağılmışlardır.

Bunların, bu durumlarına en çok üzülen PS ve kalemşörleri olmuştur herhalde. Kendilerine fayda sağlayacaklarını düşündükleri "malzeme” ellerinden kaçmıştır. Onun ticaretinden ve pazarlanmasından mahrum kalmışlardır.

PS ve kalemşörleri kendilerine pay çıkarma umuduyla o "abbas yolcu”ların söz konusu bildirisini büyük bir sevinçle dergilerinde yayınlamış, dönekliğin simsarlığını yapmışlardır.

Ama bunlar bildirilerindeki iddialarına da sadık kalamamış ve döneklikte "tutarlılık” sergileyerek tarihin çöplüğünde yerlerini alarak dağılmışlardır.

 

90 sayfa

"ÖG ve çevresi... tüm olumsuzluklarını Karşı-Devrimci Hücre ve elemanlarına havale etmektedir. Kendileri pürüpak, Karşı-Devrimci Hücre ile 'sol tasfiyeci, darbeci' grup her şeyin suçlusu ve her türlü olumsuzluğun kaynağı” ilan ediyor diyor.

Devamla….

'94 Nisan'ından sonra saflarınızda ve başlarınızda ortaya çıkan oluşumcular ve "GÖK” çülerinizi de bu KDH mı örgütledi?” (PS sayı 50, sayfa 17) diye soruyor.

'94 darbesinden sonra kendi sürecimize ilişkin geniş bir değerlendirmeyi kamuoyuna yayınlamış değiliz ve dahası içte de darbe sonrası eksikliklerimizi darbeci-tesfiyecilerin KDH'sına bağlamış değiliz. Darbe sonrası süreçteki yapının olumsuzluklarını darbecilerin 'KDH'sine bağlama diye bir mantıkla yaklaşımımız olmaz, olamaz.

 

Bu sürecimiz üzerine PS ve kalemşörleri ile bir polemiğimiz de olmamıştır. O halde belirlemeliyiz ki olmayan şeyler üzerine şuna "havale etmektedirler” demek kendi içinden geçenleri başkasına mal etmenin çok kabaca yapılmış bir biçimidir. Darbeci-tasfiyeciliğin burjuva cephesindeki saldırıları; sistemleşmiş Menşevik anlayışlarından kaynaklanan örgüt bilincinin yokluğu, aleniyet ve yaptığı deşifrasyonlar sonucu verdiği zararlarla darbe sonrası sürecimizde etkileyici olduğu açıktır.

 Ancak bu süreçte yapının olumsuzluk ve yetersizliklerinin nedeni, safları: mızda ideolojik sağlamlılık gösterememiş olan tasfiyeciliğin, yapıya çelme takmalarıdır.

 Bu zor günlerde yalpalayan dahası yapıyı cepheden yıkmaya çalışan döneklerdir.

 Onları bu çizgiye getiren burjuva cephelerinin ideolojik saldırının etkisinde kalmaları ve onların geldikleri sınıfın özellikleridir. Ancak, burada sorun darbe sonrası süreçte başarılarımız veya başarısızlıklarımız değildir. Komplocu darbeci-tasfiyeciler, PS ve kalemşörleriyle bu yönlü tanışmadık ve tanışmıyoruz. Bu, daha çok bizim sorunumuzdur. Onlarla tartıştığımız darbeci-tasfiyecilik olgusu ve onun ideolojik-siyasi, örgütsel ve pratik hattı üzerinedir. Darbe ve tasfiyeciliğin sorumlusu, suçlusu elbette biz değiliz.

 Bu anlamda elbette darbeci-tasfiyecilikle 'KDH' ile "sol darbeci-tasfiyeci, darbeci” grup her şeyin suçlusudur. Suçlu sadece 'KDH' dediğiniz değil, onun yanısıra sizsiniz. Nüans farklılıkları olsa da fark etmez, olayların başını çeken hepiniz suçlusunuz, her şeyi beraber yaptınız.

 

 Hemen hemen her şeyde ortak davrandınız, alınan kararların altında imzalarınız var.

KDH’ın emireri durumuna düştünüz.

Şimdi bunun hesabını vermekten kaçınarak, sağa-sola kaçışarak renkten renge girmekle kurtulamazsınız. Kabahati başkalarında bulmaya, günahlarınızı dağıtmaya, saklanacak yer aramaya çalışmanız boşuna!

 Böylesi tutum izlemeye devam etmekle daha da batarsınız.

Hayat namuslu olanlara samimiyetle öz-eleştiri vermeyi dayatıyor. Materyalizme, komünizme, devrim ve halka bağlı olanlar bundan kaçmamalıdır ve kaçınamayacaklardır.

Sayfa..91

Devamı aşağıdaki linktedir..

https://www.yüzçiçekaçsın.de/2023/06/saflarmzda-ideolojik-olarak-saglam.html

https://www.yüzçiçekaçsın.de/2023/06/3-tarihimizden-notlaronyarglar-gercege.html

https://www.yüzçiçekaçsın.de/2023/06/4-tarihimizden-notlaronyarglar-gercege.html

 

İbrahim Kaypakkaya Tarafından İpliği Pazara Çıkarılan Can Çekiştikçe Tabulaştırılan Resmi İdeoloji: KEMALİZM_3

          https://partizanarsiv8.net/wp-content/uploads/2018/03/partizan_sayi_81.pdf

   sf: 14-214

Halkın desteğini arkasına almış klasik anlamda bir halk devrimi olmadığı gibi yine sadece burjuva sınıfların önderlik ettiği bir devrim de değildi. Netice itibariyle “burjuva devrim” olarak nitelendirilmesi bu gerçeği değiştirmez. Halk muhalefeti ve eylemsel yönelimi de vardı, üst tabaka sınıflardan kesimlerin iktidar tutkusu da...

Yine Lenin, “Türkiye’de Jön Türklerin yönettiği, ordunun devrimci hareketi zafere ulaştı. Ne var ki Türkiye’nin II. Nikolası, ünlü Türk anayasasını yeniden tesis etme sözüyle şimdilik paçasını kurtardığı için bu zafer sadece yarım bir zaferdir ya da sadece bir zafer kırıntısıdır

” (Ulusal Sorun Ulusal Kurtuluş Savaşları, sy: 38, Lenin)

 değerlendirmesini yaparken “devrim”in abartılmaması gerektiğine de işaret ediyordu. Lenin, İTC’nin ağırlıklı olarak Türk aydınlarından ve subaylarından oluştuğuna ve bunların asıl amaçlarının aslında oluşmakta olan “Türk” kapitalizminin çıkarlarını korumak olduğuna ayrıca vurgu yapar.

Bununla da yetinmez, II. Meşrutiyet’in niteliği ve bunun emperyalistlerce nasıl algılandığı konusunda da şu tespitlerde bulunur.

“Olabildiği kadar büyük bir lokma ‘ısırmak’ ve topraklarıyla sömürgelerini genişletmek için sabırsızlanan kapitalist devletler arasındaki rekabet ve onun yanı sıra, Avrupa tarafından ‘korunan’ ya da ona bağımlı uluslar arasında görülen bağımsız demokratik harekete karşı duyulan korku, tüm Avrupa siyasetinin iki ana öğesini oluşturuyor.

Jön Türkler, ılımlılıklarından ve çizmeden yukarı çıkmayışlarından ötürü övünüyorlar; Türk devrimi övülüyor çünkü zayıftır, çünkü Türk devrimi halk yığınlarını gerçekten bağımsızlığa itmiyor, çünkü Osmanlı imparatorluğu içerisinde baş gösteren proletarya savaşımına düşmandır.

 Ama aynı zamanda Türkiye’nin yağmalanması sürüyor. Jön Türkler, topraklarının yağmalanması olasılığına kapıyı açık tuttukları için övülüyorlar. Bir yandan Jön Türkleri övüyorlar, bir yandan da açık amacı Türkiye’yi paylaşmak olan bir siyaset sürdürüyorlar.” (a.g.e., sy: 38, Lenin)

Sanırız 1908’in niteliğini anlamak açısından bu değerlendirmeler ve tespitler ilk elden yeterlidir.

Şu genel doğruyu kesinlikle savsaklamamak gerekir; süreçlere damgasını vuran ideolojik-siyasal fikirlerin, anlayışların, eylemlerin şekillendiği somut maddi dinamikler, maddi üretimler, ilişkiler ve hepsiyle iç içe geçerek ete-kemiğe bürünen bilincin oluşmasını sağlayan itici unsurlar belirleyicidir.

Yani İTC’yi ve her türlü tasarımlarını, projelerini şekillendiren düşüncelerin oluşumunu şüphesiz ki yarı-feodal yapısal karakteriyle bunalımlarını aşmaya çalışan Osmanlı’daki sancılı değişim süreçlerinin yarattığı bütünlüklü atmosferde aramak gerekir.

23 Temmuz 1908’de Meşrutiyet ilan edildi ama sorunların nedeni olarak ileri sürülen devletsel mekanizma ve onun yapısal gerçekliği olduğu gibi duruyordu. İktidarı şekillendiren geleneksel kadrolar yerlerindeydi. Osmanlı idari yapısında vaat edilen sözler dışında henüz değişim bağlamında kayda değer bir şeyler söz konusu değildi. Asıl mücadele tepeden yeni yeni ateşlenecekti. Her ne kadar Osmanlı’nın dört bir yanında “hürriyet”, “eşitlik” sloganlarıyla kutlamalar, sevinç gösterileri, eğlenceler düzenlense de yığınların özlemlerinden uzak bir iktidar kavgası yaşanmak üzereydi.

Tam da bu noktada İTC’nin ideolojik görünümünü ifadelendiren ve ta- rihe “ittihatçılık” olarak geçen militarist, komitacı, darbeci yaklaşımlarının 1906’dan sonra ana çizgilerini oluşturduğunu belirtmek gerekir.

1908’e gelinen süreci yaratanlar esasta devlet bürokrasisinin belirli katmanları, kent kökenli eşraflar, orta düzeyde ticaretle uğraşan burjuva kesimler, tüccarlar, subaylar, askerler, aydınlar vs.lerdi.

Bu sınıflar kendi çıkarlarına denk düşen özgürlükleri esas alıyorlardı. Genel konjonktürde hakim olan ve itici bir güce dönüşen kapitalizmin (emperyalizmin) önünü açmak ve ona entegre olmak esas yönelimdi.

Tabii ki kendi çıkarlarını da öncelleyerek 1908’i şekillendiren düşünceler oldukça çeşitliydi. Dolayısıyla çok değişik amaçlar, hedefler vardı. Muhalefet yelpazesinin hem çok geniş oluşu hem farklı nedenlerle sürece katılması ve kendi niteliğini yansıtması ve hem de bütün bu fikirsel ve eylemsel zenginliği tek bir potada toplayacak inisiyatifin örgütlenemeyişi 1908’in mevcut karmaşık niteliğiyle tarihte yerini almasına neden oldu. Hürriyet algısı her sınıf ya da düşünce açısından 1908’de mevcut sonuca göre yeniden tanımlanmak zorundaydı.

1908’in gerçekleşmesinde belirleyici ve yönlendirici rol oynayan İTC ideolojisi ve “devrim” diye öngördüğü politikaları esasta 1902 kongresinde netleşmişti. Kongrede farklı fikir grupları oluşsa da hâkim düşünce Avrupa destekli askeri bir darbeyle ve bütün kesimleri (Müslüman olmayanları) de kapsayacak bir ittifakla iktidarı ele alma yönündeydi.

 Bu görüş, diğer kesimlerce rağbet görmese de ileriki dönemde hâkimiyetini koruyacaktı. İTC her ne kadar kitle içerisinde “hürriyet”, “eşitlik” sloganları atsa da, parlamenter düzene dair propaganda yapsa da asıl amacının Abdülhamid’i tahttan indirmek olduğunu gizlemiyordu. Meşrutiyet ilan edildi ama geleneksel yapı hala iş başındaydı. Bu da iktidarda olanlarla iktidarı eline geçirmek isteyenler arasındaki çelişki ve çatışmanın hala sonuçlanmadığını gösteriyordu.

Zaman işliyordu. 1908 Aralık ayında seçimler yapıldı ve Meclis açıldı. Bu geniş kesimlerce olumlu karşılanan gelişmeydi. Ama seçim sistemi geniş kesimlerin iradesinin yansıyacağı bir meclisin oluşmasına hizmet etmiyordu.

 25 yaşından küçükler, kadınlar, vergisini ödememiş olanlar (yani işçiler, köylüler, yoksul tüm kesimler) oy kullanma hakkına sahip değillerdi.

 İşte 1908’in getirdiği “burjuva demokrasisi” böyle bir şeydi. Seç ime katılanlar, İTC’nin sınıfsal-sosyal dayanaklarıydı esasta. Kitleler henüz bu tablonun gerçek renklerini görebilecek düzeyde değildi. Fakat Meşrutiyet’in bayramlık esintisi devam ediyordu.

1908 her ne kadar görece olumlu bir hava yaratsa da sömürü devam ediyor, ezilenlerin ezilmelerine neden olan sistemin fiili uygulamaları kesintisiz sürüyordu. Birçok yerde grevler, gösteriler oluşan olumlu havayla hız kazanıyordu. Kitlelere 1908’in somut kazanımı henüz yansımamıştı. Mücadele 1908 öncesinin dinamiklerine dayanarak devam ediyordu.

1908’in görece olumlu atmosferi kısa ömürlü oldu. Osmanlı’da yaratılmak istenen yapılanma, iktidar mücadelesinin çatışmalı arenasına çıkılmadan mümkün değildi. Osmanlı’nın, emperyalist-kapitalist güçlerin de onayladığı projelere göre yeniden biçimlendirilmesi; bunu gerçekleştirecek olanla buna direnecek güçler arasındaki çatışmanın sonucuna bağlıydı. İşte bu zeminde 1909’da yaşanan ve resmi tarihçilerin “irtica”, “gericilik” olarak tanımladıkları ve her dönem dört elle sarıldıkları ideolojik argüman, “31 Mart Olayı” önem kazanıyor.

 

b-13 Nisan 1909 (31 Mart Olayı); Ordunun Müdahalesi Ve İktidarlaşma Adımı-burdan devam

 

Meşrutiyet’in ilanıyla kaynayan sular durulmadı. Siyasi iktidar mücadelesi yeni duruma göre kendine alanlar açıyor ve yeni araçlarla, söylemlerle bu alanlar üzerinde siyasi gücünü kullanarak uygun mevziler oluşturuyordu. Halen, hakim sınıflar cephesinde güçler tam olarak ölçülüp biçilmemişti. Egemen sınıflar, iktidar emelleri için fırsatlar arıyor, fırsatlar yaratmaya çalışıyordu. Yani kimlerin hükmedeceği ve iktidar gücüne ulaşacağı sınanarak netleşecekti.

Her ne kadar İTC ilk seçimleri kazanarak hükümeti kurmuş olsa da, henüz tam olarak iktidar olamamıştı. 1908 öncesinin idari yapısı da ve bu yapının başındakiler de yerlerini koruyorlardı. İTC’nin avantajı, önceki ya- pının Meşrutiyet’le yeniden düzenlenmesi konusunun geniş kesimlerce kabul gören, istenen ve beklenen bir niteliğe ulaşmasıydı. Bunun için de ilk pratik yönelimi, her egemen sınıfın iktidarlaşmak için yaptığı gibi kendinden öncekileri bir şekilde tasfiye ederek önünü açmaktı.

Bu amaçla İTC, ilk olarak ordu içerisinde İttihatçı olmayanları ordudan attı. Mektepli-alaylı elemesine giderek alaylıları tasfiye etti. Çünkü ittihatçılık en çok ordu içerisinde taban ve kadro bulmuştu. Bunların neredeyse tamamı askeri eğitim kurumlarında yetişmişti. Osmanlı’nın hem en güçlü hem de tersinden en zayıf noktası ordu kurumu idi. Eğer ordu eksenli bir iktidarlaşma seviyesine ulaşılırsa bu durum egemen sınıfların iktidarlaşmasına hem güç hem de süreklilik kazandıracaktı.

Burada bir parantez açarak belirtmek gerekirse; İTC, 22 Ekim 1908’de aldığı bir kararla orduya bağlılığını ilan ediyor ve herhangi bir irticai hareket olduğunda orduyla işbirliğine gideceğini belirtiyordu.

 

İTC’nin ordu içerisinde tasfiyeye yönelmesi aynı zamanda ordu içinde huzursuzluğa neden oldu. Mektepli-alaylı kutuplaşması görece serbestlik kazanan basının da dâhil olmasıyla siyasi tartışmaların malzemesine dö- nüşerek büyüdü. Tartışmalar meşrutiyetçilerle, onları ve politikalarını be- nimseyenler kutuplaşması etrafında yürüyordu.

İktidar mücadelesi her geçen gün keskinleşirken, zemin de toza dumana bürünüyordu. Her türlü provokasyona, tahrike müsait bir ortam doğmuştu. İşlenen cinayetler sürdürülen tartışmalara derinlik veriyordu. Bir nevi “kimin eli kimin cebinde”vari kafa karıştırıcı ve ön yargıları pekiştirici gelişmeler sıklık kazanmıştı.

İTC’nin kural tanımaz tutumu, iktidarlaşma hırsıyla gelen ve tepki gören uygulamalarının kendi karşıtını doğurması; medrese öğrencilerinin de or- duya dahil edilmesi yönünde karar alınması ve bunun tepkiye neden olması; “din elden gidiyor” şeklinde toplumun da hassas olduğu konuda yaygın söylemlerle güvensizlik yaratılması ve oluşan tepkinin de İTC’ye, Meşrutiyet’e yönlendirilmesi; şeriat düzeninin kaldırılacağı yönünde endi- şesi olanların mevcut düzen yanlısı düşüncelerinin yeniden güç kazanması,

2. Abdülhamid ve çevresinin yaşanan gelişmeleri, kaybettiklerini yeniden ele geçirme imkanı olarak görüp harekete geçmesi; emperyalist devletlerin de kendileri için hangi iktidar grubunun faydalı olacağının hesabına uygun biçimde konum almaları ve İngiltere, Fransa, Rusya’nın, Osmanlı üzerinde etkisi her geçen gün artan Alman yanlısı kesimlerin zayıflamasını istemesi ve buna karşın Almanya’nın İTC’yi destekleme tutumunun iyice olgunlaşması gibi dış etkilerin de sürece müdahil oldukları düşünülerek 1909 olaylarının bütünlüklü bir değerlendirmesi yapılmalıdır.

İşte bu zeminde ordudan atılmış askerlerin, medrese öğrencilerinin, din adamlarının, padişah yanlısı bürokratların ve eşrafın, zincirleme olaylarla destek verdikleri isyan başladı. 2. Abdülhamid, durumu kendi açısından iyi değerlendirerek Meşrutiyet’le yitirilenleri geri almanın hesabını yaptı.

İsyancılarla uzlaşma zemini sağlayarak asıl tepkinin İTC’ye, meşru- tiyete ve uygulamalara yönelmesini sağladı. İTC kadroları ülkeyi terk etti, vekiller gizlendi, İTC şubeleri basıldı. İTC’nin atadığı kimi bürokratlar görevlerinden alındı...

Bu ayaklanmanın resmi tarihçiler tarafından öğretildiği gibi “gerici ve şeriat yanlısı” ilan edilmesi resmi ideolojinin kurgusu ve çarpıtmasıdır. İTC de Meşrutiyet de, 1909’da isyan edenlerin ileri sürdükleri taleplerin ötesinde daha ileri bir noktada değillerdi. İTC kadroları ya da esas aldıkları ideolojik-politik söylemleri din olgusuna farklı yaklaştıklarını gösterecek

 

özellikler içermiyordu. Kaldı ki Osmanlı’nın Saltanat ve Hilafet gibi iki asli kurumca idare edildiği gerçeği ve bu yapının işlevsel yanları göz önüne alındığında “din ve şeriat” vurgulu istemler pek de yeni ve yabancı değildir. Zaten İTC’nin Müslüman-Türkçü ideolojisi içerisinde dini yorumlama ya da tasarladıkları sistemin din ile ilişkisinde daha gelişkin bir kavrayışa sahip olmadıkları bilinmektedir.

Neticede 31 Mart Olayları iktidarın el değiştirmesine kadar vardı. Zaten siyasal çatışmanın temelinde yatan da bu amaçtı. İttihatçılar gelişmeleri de- ğerlendirerek isyana karşı özellikle Rumeli’deki kitle gösterileriyle karşı protestoları organize ettiler. İsyanın meşrutiyete karşı gerçekleştiğini propaganda ederek askeri müdahaleyle tekrar iktidarı ele geçirme seçe- neğine yoğunlaştılar.

Selanik’te oluşturulan “Hareket Ordusu” ile isyana müdahale edildi ve isyan bastırılarak İTC yeniden iktidara geldi. Abdülhamid tahttan indirildi, isyancılardan öne çıkanlar idam edildi, tutuklamalar, sürgünler, sıkıyönetim ilanlarıyla İTC pozisyonunu aldı.

TC tarihinde Kemalizm’le özdeşleşen “gericilik-laiklik” kutuplaşması ve laiklik temelinde düzenin savunuculuğu adına yapılanlara meşruiyet verilerek ileri sürülen ideolojik söylemler, esasta İTC’nin 1909’a müdahalesiyle temellendirildi.

 

Artık ordu, 1909 müdahalesiyle iktidardaydı. Ordu, Meşrutiyet’in koruyucusu ve yaşatıcısı rolünü almıştı. İTC ile ordunun iç içeliği, şekillenen devlet düzeninin ve iktidar niteliğinin nasıl olduğuna dair fikirlere de ışık tuttuğunu unutmamak gerekir.

1909 süreci, iktidar mücadelesinde belirli bir güce sahip çevrelerin darbelerle iktidarı ele geçirebilmenin pratik yansımalarını gösterdi. Şüphesiz ki İTC’nin darbeci, komplocu, militarist ruhu da farklı söylemlerle gizlenmiş perdenin arkasında daha fazla duramadı ve iktidar hırsının adımlarıyla açığa çıktı. 1909 sonrası izlenen politikalar İTC’ye yön veren düşüncelerin anlaşılması açısından önemlidir.

Tabii kısaca da olsa “Hareket Ordusu”na değinmekte fayda vardır.

 

Selanik’teki ordular ağırlıklı olarak İttihatçı düşüncelere göre yetişmişti. Ordunun müdahale etmesi fikri olgunlaşınca “Hareket Ordusu” ismiyle (ki bu ismi M. Kemal’in kendisinin verdiğini övgüyle anlattığı bilinir) oluşturulan karma orduyla müdahale edilecekti.

Ordu, 9 maddelik bir bildiriyi 19 Nisan 1909’da (isyandan 6 gün sonra) yayımlayarak amaçlarını duyuruyordu. Bildiriyi kaleme alan ise M. Kemal’di. Bildirinin içeriğinde Meşrutiyet’e vurgular yapılır, Meşrutiyet’e karşı gelişen olayların bastırılacağı ve sorumluların cezalandırılacağı belirtilir.

 Bildiride dikkat çeken noktalardan birisi ise 31 Mart’a neden olanların meşrutiyeti yıkmak ve şer’i kanunların ve anayasanın ayaklar altına alınmak istendiğinin dile getirilmesidir. Yani şeriat isteyenleri hedef alan karşı bir düşünce söz konusu değildir. Bunu, resmi tarihin sonradan kurgulanarak dönemin ihtiyacına göre dizilirken yapılan çarpıtmalar açısından önemsemek gerekir.

 

 M. Kemal, hiç de o günün siyasal söylemlerinden daha ileri bir noktada değildir. Aksine onun bir

parçasıdır. Her ne kadar İTC çevresince 31 Mart olayları “gerici” olarak adlandırılsa da bu, esasta Meşrutiyet’in koruyuculuğunu üstlenmek için ileri atılmış ve kendi müdahale yöntemlerine, biçimlerine, araçlarına ve onların gerekliliğine meşruiyet sağlama manevrasından ibaretti.

Resmi tarihte “Hareket Ordusu”nun ismi ve amacı M. Kemal’le anlatılır ve anılır. “Hareket Orduları Komutanı” olarak methiyeler dizilir. Ama ne M. Kemal’in İTC üyeliğine ne İTC’nin ideolojisinin, politikasının savunucusu olduğuna ne de bildiride geçen “şer’i kanunların” ortadan kaldırılacağına dair kaygıyı onun da taşıdığına değinilir.

 

Resmi tarih, 31 Mart Olayı’nı “gericilik” sınırlarına hapseder. M. Kemal’i ise dönemin siyasi-ideolojik atmosferinden yalıtarak “ilerici, laik” orduların komutanı olarak sunar. İdealist tarih anlayışı elbette öznelci olur ama Kemalist ideolojinin şekillendirdiği idealist resmi tarih anlayışı ise tarihin bütün unsurlarını alabildiğine keyfi bir şekilde kurgulayarak inanılmaz bir öznelcilikle tarihi, topyekûn kendi karanlığına gömer ve anlaşılmaz hale getirir. Böylece kurgulananlar, gerçek diye öğretilir ve Kemalist ideoloji süreklilik kazanmaya devam eder.

c-İTC’nin İktidar Dönemi ve Uygulamaları (1909-1918)

İttihatçılar, 31 Mart olaylarını bastırdıkları andan itibaren baskıcı uygulamalara girişerek sıkıyönetim ilan ettiler, yasakları art arda devreye soktular. Kişisel özgürlüklere sınırlamalar getiren, toplantı ve gösterileri imkânsız- laştıran, bir süredir serbest bırakılan basın ve yayın alanını suskunluğa mahkûm eden yasaklamalar, çıkartılan kanunlarla yürürlüğe konuldu. Sınırlı sayıda bulunan muhalif partilere ise rahat verilmedi. Sürece İçişleri Bakanlığı’na getirilen Mehmet Talat’ın icraatları rengini veriyordu. Partiler kapatılıyor, “uygunsuz” yayın yapan gazeteler susturuluyor ve kimin yaptığı “belli olmayan” cinayetler işleniyordu. Kanun-i Esasi’nin yürürlükte olmasına rağmen hukuki birçok kaidenin uygulanmaması ve kararların iktidarın amaçlarına hizmet eder yönde verilmesi dikkate değerdir. İttihatçılık zihniyeti kendi usulünce iktidarlaşma yolunu açıyordu.

Aslında bu dönem, İTC iktidarının bir dikta rejimi olarak nasıl şekillendiğinin somut verilerini sunar. Hürriyet, eşitlik, kardeşlik, adalet, hak-hukuk, demokrasi gibi temel kavramlarla uzaktan-yakından ilgilerinin olmadığı anlaşılır.

Öyle ki sadece 1911-13 aralığında, parlamentonun varlığına rağmen hiçbir şekilde yasa tanımayan tepeden inmeci, komplocu ve darbeci uygulamalarla nelerin yapıldığını incelemek bile sürecin gerçek özünün doğru bir şekilde görülüp kavranmasına yetecektir. Hasımlarını ne pahasına olursa olsun tasfiye etmede her yolun mubah olduğu anlayışını benimseyen bir İTC şekillenmekteydi.

Örneğin, 1912’de yapılan ve “sopalı seçimler” olarak tarih sayfalarında yerini alan olaylar önemlidir.

1912 seçimlerine itirazlar büyüktü. Aylar içerisinde hükümetler düşürülüyor, yenileri devreye sokuluyordu. İttihatçılar güç yitirdikçe seçimler, parlamento meşru olmayan müdahaleleri için bir araç olarak ileri sürülüyordu. Diktatörlük kendine alan bulamayınca askeri yöntemlerle devreye girerek uygun ortamı hazırlıyordu.

Bu dönemde Osmanlı İmparatorluğu, toprak kaybetmeye de devam ediyordu. Bulgaristan yitirilmişti. Devamında Trablusgarp kaybedilmiş ve büyük bir hevesle girilen Balkan Savaşlarında ise hezimet yaşanmıştı. İttihatçıların katılaşmasını besleyecek ortamın daha fazla olgunlaşması demekti bunlar.

1912’de başlarında İsmail Enver’in bulunduğu İttihatçılar, meşhur “Bab- ı Ali” baskınını yaparak Türkçülük nidaları eşliğinde kaybettikleri iktidarı geri alıyorlardı. Bu kararı alanların arasında İsmail Enver, Mehmet Talat, Cemal Paşa, Ziya Gökalp, Fethi Okyar, Dr. Nazım, Kara Kemal... gibi ittihatçılardan kilit isimlerin yer alması ise manidardır.

İTC içerisinde sivil kadroların etkinliği zamanla zayıflamıştı. Artık daha fazla militarist bir niteliğe doğru evrilmişti. İttihatçılar, geleceğe dair tasarılarını orduya dayatma çerçevesinde şekillendiriyor, daha açık ve net bir tutumla baskıcı siyaseti, çizgisi haline getiriyordu. Zaten 1913-14’lere gelindiğinde, 4-5 yıl öncesinde desteğini aldığı birçok sosyal kesimin desteğini yitirmişti.

 

Buna rağmen yine de hem kentlerde hem de kırsal alanda kendine yeni sınıfsal dayanaklar bulmaktan da geri durmadı. Şehirlerde Müslüman-Türk burjuvazisiyle olan bağlarını, kırlarda ise toprak ağaları ve eşrafla olan ilişkilerini güçlendirdi. Tek başına iktidar olabilmenin koşullarını her türden baskıya başvurarak yaratmışlardı. Zaten “Üçlü Trimvu” denilen Enver, Talat ve Cemal gibi ırkçı, Turancı ideolojinin pratikçileri, İTC’nin tepesine yerleşmişlerdi.

Böylece, Emperyalist Paylaşım Savaşının eşiğine gelinirken İTC “hürriyet” kavramını, yapılan anıtlarda yaşatabilecek kadar kavrayabildiğini ve ancak o kadarına gücünün yettiğini göstermişti. Tek parti diktatörlüğüyle kurulan bir rejimden daha fazlasını beklemek de doğru olmazdı. “Abide-i Hürriyet Anıtı” yeterliydi amaçlanan “hürriyeti” ifade etmeye.

Kendinden olmayanı hain ve düşman ilan ederek katlini reva gören ittihatçı ideoloji için artık Türkçülük ve Türk ulusuna dayalı bir ulus devlet kurma arzusu öncelikli amaç haline gelmişti.

İttihatçıların hedefleri hakkında İsmail Beşikçi’nin ifadeleri genel çerçevenin anlaşılması için önemlidir:

“İttihat ve Terakki Fırkası’nın çok önemli bir hedefi vardı. Ekonomiyi millileştirmek, Osmanlı vatanını Türk olmayan unsurlardan temizlemek, Türk’e dayalı, Türk diline dayalı yeni bir devlet ve millet yaratmak, İttihat ve Terakki Fırkası’nın önemli bir hedefiydi. Rum’u, Ermeni’yi kovmak, nüfuslarını çürütmek, fabrika, atölye, ev, bağ, bahçe, tarla, zeytinlik, mandıra, dükkân gibi taşınmaz mallarına el koymak, Rumların, Ermenilerin zenginliklerini yağmalamak, bu zenginliklerin Türk eşrafın denetimine ve mülkiyetine geçmesini sağlamak, ekonomiyi millileştirmek anlamına geliyordu.

 

 İttihat ve Terakki’nin 6 Ağustos 1910’da, Selanik’te gerçekleştirilen kongresinde, bu hedef açık bir şekilde ortaya kondu... İttihatçılar bu hedeflere varmak için planlar, projeler yapmaya başladılar. Rumların ve Ermenilerin elindeki birikim bu projeler, planlar yapılırken her daim göz önünde tutuldu.

1912 Balkan yenilgisi, İttihatçılardaki bu düşüncenin, bu niyetin daha belirgin bir şekilde ortaya dökülmesine neden oldu. Bu planların, projelerin gizli yapıldığı, kapalı kapılar ardında tartışıldığı açıktır. Bu kongrede, Ermenilere, Rumlara, Kürtlere ve Alevilere ilişkin bazı kararlar alındı.

 Bu gizli kararları şu şekilde özetlemek mümkündür. Karadeniz havalisinde yaşayan Rumlar-Pontuslar, Ege’de Orta Anadolu’da, İstanbul’da yaşayan Rumlar sürgün edilmelidir. İstanbul’da, Doğu’da yaşayan Ermenilerin nüfusu çürütülmelidir. Kürtlerin Türklüğe, Alevilerin Müslümanlığa asimile edilmeleri sağlanmalıdır... Böylece bu halkların geleceği, yirminci yüzyılın başlarında, 1910’larda, İttihat ve Terakki tarafından belirlenmiş oldu...

Bu sadece düşünülmüş, kağıt üzerinde kalmış bir program değildir. Yaşama geçirilmiş bir programdır. İttihatçılardan sonra Kemalistler de bu programı sürdürmek için yoğun bir çaba içerisinde olmuşlardır.

” (Resmi İdeoloji Söz- lüğü, sy: 309-310-311, Özgür Üniversite Yay)

Yukarıdaki alıntı gerçekten de İTC’nin hem iktidarlaşma amaçlarını ve hem de iktidardayken yapmayı düşündüklerini özetle ortaya koyan bir değerlendirmedir.

Burada şu noktaya değinmekte fayda vardır; Osmanlı İmparatorluğu toprak yitirdikçe kapitalizmle at başı yürüyen uluslaşma sürecinin sancılarını çok ağır yaşadı. Değişen şartları ve dinamikleri doğru değerlendiremedi. Emperyalizmin ihracı olarak da olsa kapitalizm gerçeğinin yeni düşüncelere, yapılanmalara giden yolu geri dönülmez biçimde açtığını ve ulusal uyanışlarla geleneksel, statükocu düşüncelerin ve yapılanmaların büyük sarsıntılar geçireceğini gerektiği ölçülerde göremedi.

 

 Toprak yitirme telaşı ve geleneksel imparatorluk düşüncesi her şeyin önündeydi. Osmanlılık, İslamcılık gibi düşünceler, süreç kendini dayattıkça ileri sürüldü. Lakin akan suyun yönü ve gücü farklıydı. Yani farklı ve aynı zamanda gücü zayıflamış olan suları yutuyordu. O yüzden bu ideolojik kalıplar Osmanlı’nın derdine çare olamıyordu, olamazdı da.

Osmanlı İmparatorluğu’nun yönetici kesimleri, 1. Paylaşım Savaşı’nın eşiğine gelinmesine rağmen halen yitirilen toprakların yeniden ele geçirilmesi ve yine eskiden olduğu gibi Osmanlı’yı kıtalara uzanan sınırlarına kavuşturmanın hayalini kuruyorlardı.

 

Halbuki emperyalist devletler yeni yeni paylaşım planlarını dağılmaya uygun Osmanlı gibi çok kimlikli, çok dinli imparatorluklar üzerine yapıyordu. Bu emperyalizmin doğasında vardı. Her yeni ulus devlet, kapitalizm için paha biçilmez bir pazardır. Zayıf ekonomilerinin bağımlılık ilişkilerine gebeliği açıktır. Yarı-sömürge ilişkilerle hem ekonomik hem de siyasi alanda egemenlik kurabilmek daha kolaydır. Süreç bu çerçevede hızla ilerliyordu.

 

 

Osmanlı’nın, bir ulus temelinde devletsel varlığını oluşturamadan yaşayamayacağı görülür hale gelmişti. Burada özgün denebilecek nokta; bir devletleri olmasına rağmen, devletin dayanacağı tek bir ulus olgusunun olmamasıydı. Yani tez elden bir ulus yaratılmalıydı. Böylece devletin de bir ulusu olacaktı. Belki ulusal devletlerin genel şekillenişlerine bakıldığında aykırı görülebilir.

 

Ama Osmanlı’nın geldiği noktada böylesine bir görünüm vardı. Bu, Türk kökenli bir ulusal kimliğinin olmadığı anlamına gelmiyordu. Aksine başından beri etnik bir kimlik olarak varlığı söz konusudur. Buradaki farklılık var olan devletin kendini Türk ulusuna ve diline dayalı olarak hâkim bir kimliğe bürünerek ayakta kalabilmesini sağlayabilme noktasındadır.

Bu noktaya gelinmesi tamamen Osmanlı İmparatorluğu’nun yapısal gerçekliğine ve emperyalist-kapitalist dünyanın kaçınılmaz müdahalesiyle oluşan etkilere bağlıdır. Bir ulus inşa edilebilirse devletsel varlık kapitalist dünyanın içinde ayakta kalabilirdi.

 Geç de olsa İTC ideologları bu gerçeği keşfetmişlerdi. Bunun yolu ise İTC’nin hedefleri olarak ifade edilenlere ulaşılmasından geçiyordu. Türkçülük fikri öteden beri milliyetçi ideolojiyle şekillenmiş olan orduda hâkimdi. İTC’nin Ziya Gökalp, Dr. Nazım, Mehmet Talat ve Dr. Bahattin Şakir gibi ideologları durmadan çalışıyorlardı.

 

Bir kıyım projesini hayata geçirme konusunda dahi tereddütleri yoktu. Ne ilginçtir ki Ziya Gökalp Kürt asıllıdır, Dr. Nazım Rum, Dr. Bahattin ise Arnavut’tur.

Bunları Türkçülükle şekillenen milliyetçi ideoloji de kesmeyecek, ırkçı, kafatasçı ve Türk olmayanların her ne şekilde olursa olsun yok edilmesini düşünecek kadar katı bir ideoloji tatmin edebilecekti.

Zaten Türk ulusal bilincinin şekillenmesi için bir süredir çalışmalar yapılıyordu. 1910 yılında Türk Derneği, 1911’de Türk Yurdu Cemiyeti kuruluyor ve Türk Yurdu Dergisi yayınına başlıyor, 1912 yılında ise Türk Ocakları kuruluyordu. Bu, Kemalist dönemde de faaliyetlerini sürdürdü. Kemalistlerce kapatılana kadar. Aynı yıllarda bir kısım yazar da Türkçülüğün yayılması için çalışma yapıyordu.

 Z. Gökalp zaten İTC’nin genel merkez üyesiydi ve yazarlığıyla da etkindi.

Türk ulusuna dayalı devlet kurma hedefi için en önemli eksiklik şüphesiz ki iktisadi alanda yaşanıyordu. Güçlü bir ekonomiye sahip Türk burjuvazisi olmadan devletin geleceği düşünülemezdi. Osmanlı ekonomisinin iki temel dinamiği sanayi ve ticaret neredeyse tamamen Türk ve Müslüman olmayan kesimlerin elindeydi. Osmanlı’nın zenginleri, mülk sahipleri bunlardı. Ekonomik alan mutlak suretle Türkleştirilmeliydi.

Yani mevcut sermaye ya da sermaye dinamikleri zaman yitirilmeden el değiştirerek Türkleştirilmeliydi. “Türkleştirme”; nüfusun göç ettirilmesi, sürgünler, kıyımlar yoluyla, Osmanlı toprakları arındırılarak sağlanacaktı. Böylece Ermenilerden, Rumlardan kalan her şey Türklere dağıtılarak amaçlanan burjuva sınıflar yaratılacaktı. Ekonominin “millileştirilmesi” ancak bu şekilde mümkündü.

“Milli İktisat” söyleminin teorisyenlerinden ve pratikçilerinden olan ve aynı zamanda İTC’nin gizli örgütlenmesinin kilit adamı Kara Kemal; “Avrupa’da hükümetler ya işçiye ya da burjuva tabakalarına dayandılar. Güç anlarında güvenecekleri toplumsal desteğe sahiptiler.

 Biz hangi sınıfa dayanacağız...

Böyle güçlü bir sınıf Türkiye’de var mı?

 Bulunmadığına göre biz neden yaratmayalım” (Resmi Tarih Tartışmaları-2, sy: 90) derken eksikliğin ne olduğunu doğru tespit ediliyordu.

Yine İTC kadrolarından ve Cumhuriyet’in önemli kişilerinden Fethi Okyar anılarında Talat’la olan diyaloglarını aktarırken Müslüman olmayanların varlığına dair endişelerine karşı; “Bu intikamı Talat’a söylediğim zaman içini çekti:

 ‘Onları Türklüğe bağlamanın zamanı da fırsatları da heder olmuş. Şimdi hepsi kendi ırk, din, milliyet ve cinsi için didiniyor, bunu da bizlerin sırtında yapıyor. Biliyorum amma elden ne gelir? Sabredeceğiz ve hakikati görerek kendimize geleceğiz. Dur hele bakalım. Şu köprüleri geçelim. Bizden önce onlar bizi terk edecek’”(Üç Devirde Bir Adam, sy: 28, F. Okyar) şeklinde yanıt alır. Bu yanıt İTC’nin bütün bileşenlerinin atmayı düşündükleri adımı ifade ediyordu.

İttihat ve Terakki’nin “Milli İktisat” politikası tamamen içe dönüktür. Emperyalist-kapitalist sermayeye karşı bir politika değildir. Başından beri İTC içerisinde belirli kesim, İngiliz yanlısı ve diğer bir kesim de Alman yanlısı tutum içinde olmuştur. Bunların emperyalizme ya da yabancı sermayeye karşıtlığı hiçbir zaman olmadı. “Milli İktisat”ın amacı ekonomide ağırlığı bulunan Müslüman olmayanların tasfiye edilmesidir. Bu konuda kimi verilere bakarak tablonun daha iyi görülmesi sağlanabilir.

T. Çavdar; “İthalat ve ihracat ticaretinde Türkler sayı olarak % 4 civarındadır... Komisyoculukta bu oran % 3’ün altındadır. Liman işçileri tamamen Türk olmayanların elindedir...

Esham ve Kambiyo Borsası’nda alıcı ve simsarların % 95’i Türk olmayan unsurlardandır.

Sadece ‘İtibarı Milli’ ve ‘Adapazarı İslam ve Ticaret Bankası’ iki küçük banka Türk özel sermayesi ile kurulmuştur. Toptancı tüccarların (iç ticaretle iştigal eden) % 15’i Türk’tür. Bu oran perakendeci tüccarlarda % 25’e çıkmaktadır. Bütün bu oranlar Türklerin ticaret burjuvazisi içerisinde %5 ile % 10 arasında bir yere sahip olduğunu göstermektedir”

(Milli Mücadelenin Ekonomik Kökenleri, sy: 128, T. Çavdar) diye kısa bir tablo sunar.

Bu tabloyu ters yüz etmekle sınırlı kalmayı düşünmeyen İttihatçılar, daha Balkan Savaşları sırasında Rumları yerinden yurdundan etmeye başlamışlardı. Ondan önce 1909’un kargaşasını bahane ederek 14-16 Nisan 1909’da fuzuli bahanelere sarılarak Adana’da 17 bin Ermeni’nin ölümüyle sonuçlanan katliama imza atarak, mal ve mülklere yörenin ağaları, eşrafları el koymuştu.

Bu konuyla paralelliği olduğu için kısa da olsa İttihatçıların gizli ve çekirdek yapılanması olan“Teşkilat-ı Mahsusa”ya (Özel Örgüt) değinmek yerinde olur.

İttihatçıların hedeflerine ulaşabilmeleri için böylesine bir örgütlenmeye ihtiyaç duymaları olağandır. Dünya görüşleriyle pratikleri ne kadar uyumluysa Teşkilat-ı Mahsusa’nın varlığıyla İTC de o oranda birbirlerini tamamlayan iki yapıdır.

Ne zaman kurulduğu tam olarak bilinmese de 1911-1913 aralığında kurulduğuna dair genel bir kanı bulunmaktadır. 30 bin kişilik bir kadroya sahip olduğu, ülkenin birçok yerinde örgütlendiği, yerelde valilerden, kaymakamlara, eşraftan toprak ağasına kadar birçok kesimden insanların dâhil olduğu gizli bir yapılanmadır. İTC’nin fedaileri olarak tanımlanırlar. Her türden cinayeti işlemeye, suikastı düzenlemeye, yağma ve talan yapmaya, adam kaldırmaya, yakmaya-yıkmaya kadar nerede hangisine gerek duyulursa derhal yerine getirmeyi amaç edinmiş kişilerden oluşur.

 

 İttihatçılar hedeflerine ulaşmak için önlerinde engel olarak kimleri ya da neleri tespit etmişlerse ve bunun kaldırılması ya da yok edilmesi gerektiğine karar verilmişse, Teşkilat- ı Mahsusa derhal eyleme geçer. İlk tatbikatlarını daha Balkan Savaşı yıllarında yaparlar. Yüz binlerce Rum, yerlerinden yurtlarından çıkartılarak sürülür. Karadeniz’de, Anadolu’nun birçok yerinde benzer uygulamalar vardır. Nitekim Ermeni soykırımında en büyük pay bu teşkilatındır.

Teşkilat-ı Mahsusa bünyesinde hapishanelerde tutuklu bulunan binlerce mahkumun bulunması da manidardır. Özel izinle çıkartılıp ilgili bölgedeki örgüte teslim edilen mahkumlar gerekli askeri eğitimden sonra pratiğe sürülür. Bunların çoğu hırsızlıktan, yağmadan, adam öldürmeden mahkum olmuş insanlardır.

 

Tarihçi Ayşe Hür, bu örgütün “İç güvenliği sağlamak, devletin varlığı için hayati önemi olduğu düşünülen Türkçe konuşan azınlığın fazla toprak kaybetmesini engellemek şeklinde amaçları olduğunu belirtir.”

(Resmi Tarih Tartışmaları-3, sy: 70, Özgür Üniversite Yayınları)

Darbeci anlayışlarla iktidar yolunu döşeyen ve militarist özelliğini her dönem bileyen İttihatçılar, Teşkilat-ı Mahsusa ile elde edeceklerini, geleceklerinin teminatı olarak görüyorlardı. Haksız da sayılmazlardı, çünkü aynı kadrolar Cumhuriyetin kurucuları olarak tarih sayfalarına geçeceklerdi.

İttihat ve Terakki ile Kemalist iktidarlaşma arasındaki organik bağı, en açık biçimde izlenen politikala- rın ve bunları uygulayan kadroların birbirlerini tamamlar nitelikteki sürekliliğinde görmek mümkündür.

 “Teşkilat-ı Mahsusa’ya yönelik öyle isimler aldılar ki, bunlar daha sonra milli mücadele zamanında Anadolu’daki yerlerini alacaklardı. İçlerinde mebus ve ordu komutanları görülecekti.”

(Devlet Kavgası-İttihat ve Terakki, sy: 251, Tayfun Sorgun)

İttihatçılar, bu uygulamaları büyük bir pişkinlikle “fetih hareketi” ya da “milli bir hareket” olarak ifade etmekten de kaçınmıyordu. Türk olmayan unsurlardan kurtulmak için hedef olarak belirlenen düzeye ulaşabilme konusunda tüm İttihatçılar büyük bir gayretle çalışıyordu. Asıl mesele nüfus olarak daha büyük bir yoğunluğa sahip olan Ermenilerdi.

Sıra onlara da gelecekti. İttihat ve Terakki’nin kadrosu olup da Kemalist iktidarlaşma sürecinin de demirbaşı olan kadroların sayısından çok, aynı kadroların bütün karanlık geçmişlerine rağmen Cumhuriyet’in kurucuları olarak tarihsel devinimi şekillendirdiklerini söylemek en doğrusudur.

Bu kadroların hepsi Teşkilat-ı Mahsusa üyeleridir. Ermeni soykırımında rol aldıkları gerekçesiyle tutuklanıp Malta’ya sürülürler. Türkleştirme amaçlı belirlenen politikaların uygulayıcısıdırlar.

 Yani Osmanlı’da yaşanan etnik temizliği bizzat gerçekleştirenlerdir.

Sait Çetinoğlu, özellikle İttihatçı kadroların nasıl zincirleme bir devamlılık ve süreklilik içerisinde İttihat ve Terakki’den Cumhuriyet dönemine uzandığını somut verilerle ortaya koyuyor. 31 Mart’a müdahale için Selanik’ten yola çıkan “Hareket Ordusu” kadrolarının aynı şekilde Ermeni soykırımında yer

aldıkları için tutuklanan ve Malta’ya sürülen kadrolar olması ve sürgün kadrolarının da aynı şekilde “milli mücadelenin” ve cumhuriyetin kadroları olarak yeniden rol üstlenmeleri sıradan bir tesadüf olarak nitelendirilmese gerek.

Yeniden İttihat ve Terakki’nin hedeflediği politikalara dönecek olursak, esas yönelim de öncelikle etnik temizlikteydi. Sürecin bütün projeleri bu amaca odaklamıştı. Trakya’da, Ege’de, Karadeniz’de Rumlar katledilmiş, sürülmüş ve malları yağmalanmıştı. Her bölgenin İttihatçı güçleri etnik temizliğin sorumlusuydu. İdareciler, askeri yöneticiler, yerel eşraf, nam salmış çeteciler vs. ki bunların hepsi bir şekilde İttihatçı örgütlenmelerle doğrudan ilişkilidir.

El konulan mallar, yerel İttihatçıların kurduğu komisyonlarca düşük fiyatlarla eşrafa, toprak ağalarına, asker-sivil idarecilere peşkeş çekiliyordu. İttihatçılardan nemalanan bu kesimler aynı şekilde ittihatçılığın yeni sosyal dayanaklarını oluşturuyordu. Zaten amaç Türk ve Müslüman zengin yaratmaktı.

Neticede 1. Paylaşım Savaşı süreciyle birlikte Meclis tartışmalarına yansıdığına göre 1.500.000 Rum’un Osmanlı topraklarından sürüldüğü ve bu rakamın içerisinde ne kadarının bu süreçte katledildiği ise bilinmiyor.

Teşkilat-ı Mahsusa’nın katil unsurlarından Topal Osman’ın başını çektiği olaylarda bir iddiaya göre Karadeniz’de 700 bin olan Rum’dan sadece 350 bininin Yunanistan’a dönebildiği ve 350 bininin ise öldürüldüğü ya da meçhule gittiği anlatılır. Sadece bu tablo bile yaşananların boyutunu görmeye yeter sanırız.

İttihatçı emellere kurban edilen Ermenilere ise tarihte benzerine az rastlanır uygulamalarla tarifsiz bir bedel ödetildi. İttihat ve Terakki’nin merkezi kararı gereğince Ermeniler nüfus olarak, kendilerinin tabiriyle, “çürütülecekti.” Bunun için alınan karar, bir hükümet politikası şeklinde uygulanmalı, ilgili bölgelere, idarecilere iletilmeliydi. “Tehcir” olarak yansıtılan ve kırım olarak ilgililerince anlaşılan karar, tez zamanda ilgi görüyor, hükümet politikası olarak ele alındığından ve tüm yönetim birimlerine tebliğ edildiğinden resmiyet kazanıyordu.

Zaten bir süreden beri plan dâhilinde ciddi bir ön çalışma yapılmıştı. Bölgelerde etnik ve dini nüfus üzerinde araştırmalar yapılır, hangi etnik kimliğe mensup, dini inancı nedir, nüfus yoğunluğunun durumu, dilleri, eğitim düzeyleri, sahip oldukları mallar, mülkler (ev, işyeri, dükkân, gayri-menkuller vs.) üzerinde geniş kayıtlar tutuluyordu.

Bu bilgiler çerçevesinde nerelere öncelik verileceğine, nerelere yoğunlaşılacağına ve nasıl bir yol izleneceğine dair haritalar oluşturuluyor, böylece, nüfusun yerleştirilmesi adı altında Tehcir’le başlayıp ve soykırım olarak pratikleşen sürecin zemini ve hazırlıkları tamamlanmış oluyordu.

24 Nisan 1915’te çıkartılan kararname gereğince Ermenilerin önde gelen liderleri, öncüleri, aydınları tutuklanır. Kurmuş oldukları örgüt ve der- nekler kapatılır. 27 Mayıs 1915’te ise “Geçici Tehcir Yasası” çıkartılır. Bu yasa maddelerinde Ermeni sözcüğü geçmez ama Teşkilat-ı Mahsusa’nın ilgili bütün üyelerinden İttihat ve Terakki’nin idari bütün birimlerdeki elemanlarına kadar herkes tehcir edileceklerin Ermeniler olduğunu bilirler. Ve soykırımın planlaması, hazırlıkları, örgütlenmesi ve pratik süreci her yönüyle oluşturulmuş olur.

İttihatçılar bütün güçleriyle savaş ortamını da bir fırsat gibi değerlendirerek mevcut topraklarda en büyük gayri-Müslim nüfusa sahip Ermenileri yok etmeye koyuldular.

1.500.000 Ermeni kısa bir sürede katliamlarla, ölümcül sürgünle yok edildi. “Türkleştirme”, Türk ulusuna dayalı devletleşme, “Milli İktisat” yaratma gibi hedeflere ulaşabilmenin yolu İttihatçı zihniyete göre böylesine uygulamalardan geçiyordu.

Aynı yıl Hıristiyan topluluklardan Keldaniler, Süryaniler (Asurlular) ve Katolik Ermeniler Diyarbakır, Cizre, Mardin, Nusaybin yöresinde katliamdan geçirilir.

Osmanlı’nın desteğini arkasına alan Kürt çeteleri ve Çerkezler bu katliamların mimarlarıdır.

Bazı tarihçilerin araştırmalarına göre 1890-1925 yılları arasında yukarıda adı geçen Hıristiyan topluluklardan 450 bin kişi katledilir.

İttihatçılar her ne pahasına olursa olsun amaçlarına ulaşmak için bütün yolları ve yöntemleri kaygısızca benimsediklerinden çıkabilecek her sonuçtan bir şekilde yararlanacaklarının hesabını-kitabını yapmışlardı. Ortaya çıkan tablonun korkunç görünümü şüphesiz ki onlar için “muhteşem bir planlama”, “muazzam bir uygulama” ve “tarihsel bir başarı” şeklinde yankı buluyordu.

Rum, Ermeni, Asuri gibi gayri Müslim topluluklardan kurtulma amacına ulaşmış sayılırlardı İttihatçılar. Geriye kalan nüfus kendileri için tehlike değildi artık. Zamanla onlar da halledilecekti nasılsa.

1915’lerde Osmanlı nüfusunun yüzde 20’sini oluşturan gayri Müslim nüfusun 1927’ye gelindiğinde yüzde 2,6’ya düşmesi İttihatçıların hedeflerinin ve öngörülerinin gerçekleştiğinin de göstergesidir.

Tabii bu süreçte aynı şekilde nüfus düzenlemesi de yapıldı. Her yerleşim biriminde gayri Müslim nüfus mevcut nüfusun yüzde 5-10’u arasında olacaktı. Boşalan yerlere muhacirler yerleştirilecek, ele geçirilen malmülkten bunlara pay verilecekti.

Azınlıkta kalan topluluklar bir şekilde asimile edilecekti. Direnirlerse icaplarına bakılacaktı. Her şey bu denli basit ve düzdü İttihatçılar için.

İttihatçıların uygulamaları sonucu büyük bir servet, aleni biçimde el değiştirmişti. Sermayenin “millileştirilmesi” diğer bir ifadeyle “Türkleştirilmesi” gerçekleşmişti.

Enval-i Metruke (Terk Edilmiş Mülkler) üzerine yasalar, kararlar çıkartan İttihatçılar bu mülkleri, yaratmak istedikleri Türk- Müslüman zenginleri için uygun gördükleri kesimlere dağıttılar.

 Komisyonlar kurarak her türlü servet kaynağını ucuz fiyatla sattılar. Zenginliğine zenginlik katan idareciler, toprak ağaları, yerel eşraf, çeteciler büyük bir şevkle Türkçülük naraları eşliğinde bayram ettiler. Ekonomik zenginliğin katliamla, kırımla gelmesi bu kesimleri ideolojik olarak daha da bağnazlaştırdı. Devletçi, Türkçü bir sosyal tabanın da temelleri atılmış oldu. İttihatçılar, sırtlarını yaslayacakları dayanakları sağlamlaştırmışlardı.

İttihatçılar “Milli İktisat” projesi temelinde en önemli planı gerçekten de hayata geçirmeyi başarmışlardır. Kendi ırkına mensup burjuva sınıflar yaratma yani sermaye oluşumunu gerçekleştirme adına girişilen etnik temizlik ve mülklere el koyma işini halletmişlerdi.

“19. yüzyılın ve başlamakta olan 20. yüzyılın başka hiçbir devleti hükümranlık alanındaki etnik haritanın hesaplı bir şekilde değiştirilmesi için bu kadar yoğun sistematik şiddet kullanmamıştı.

 Hiçbir devlet ‘ulusal’ olarak nitelendirmesinden dolayı, üzerinde hak ettiği topraklarda yaşayan koca bir halkın fiziksel ve kültürel varlığını yok etmek için tüm modern güç aygıtlarını -ordu, telgraf, demiryolu, basın- seferber edecek kadar ileri gitmemişti” (Iskalanmış Barış-Doğu Vilayetlerinde Misyonerlik, Etnik Kimlik ve Devlet (1839-1938) sy: 713, H. Lucas Keiser) diye yaşananları özetliyor Hans-Lucas Kieser.

 

Yine bir başka yazar Ahmet Refik “Milli İktisat” adına yapılanlara ilişkin; “Hususiyle Milli Ticaret, adeta milli bir cinayetti. Bu cinayete iştirak için nazırlar, defterdarlar, valiler ve mutasarraflar memuriyetlerinden istifa edi- yorlar, el birliğiyle bedbaht halkı öldürmeye çalışıyorlardı. Fakat bu cinayette en ziyade iştiraki olanlar, hedefle meşgul mebuslardı. İttihad’in tacir ve muhtekir milletin en muhakkir sınıfını temsil ediyorlardı.

İttihadın cinayetlerini tasdik için bu zatların ağızlarına Topal İsmail Hakkı çuvallarla şeker atıyor, Talat deste deste imtiyaz beratları tıkıyordu”(Türkiye Ekonomisinin Tarihi, sy: 38, T. Çavdar/Akt. Res. Tar. Tar-2, sy: 99) derken, kırımda yer alan kesimlerin kimler olduğunu işaret ederek net bir fikrin oluşmasını sağlıyor.

Düne kadar yağmayı-talanı işgal ettikleri topraklarda yaparak zenginlik arayan Osmanlı, artık kendi topraklarında talanla, yağmayla “zenginlik” yaratmaya girişmişti. Dün fetih, işgal adına başkalarına savaş açıyordu, 20. yüzyılın başında ise kendi topraklarındakileri türlü bahanelerle düşman ilan ederek ortadan kaldırmanın savaşını yapıyordu. Gelenek, bir şekilde yaşatılıyordu.

İttihat ve Terakki’nin hedeflerinin esas temeli, iktisadi amaçların çerçevesine göre şekillenmişti. Belirleyici nokta “Milli İktisat”ın her ne pahasına olursa olsun oluşturulmasıydı. Diğer bütün politikalar “Milli İktisat”ın yaratılmasına paralellik arz edecek biçimde somutlanmıştı. Bu yüzden İttihat ve Terakki’nin bu yönü önemlidir.

Tabii buradaki “milli”lik vurgusu yanlış anlaşılmamalıdır. İttihatçıların “milli”den anladıkları gayri-Müslim ve Türk olmayan Osmanlı’daki etnik/dini kimlikler karşısında konumlanma ve onlardan arınmadır. Yani anti-emperyalist bir içeriğe sahip değildir.

Aksine, İttihatçılar başından beri emperyalist-kapitalist sistemin politikalarına sadık kalmış ve onlar için geniş imkanların sağlanmasına canla başla çalışmışlardır. Tıpkı kendilerinden önce Abdülhamid’in yaptığı gibi.

İttihat ve Terakki’nin “Milli İktisat” adına Türk ve Müslüman olmayan topluluklara karşı uygulamış olduğu zalimce tutumun arkasında emperyalist güçler vardı. Alman emperyalizmiyle içli-dışlı hareket eden İttihatçılar kendi örgüt bünyesinden gizli olarak aldığı birçok katliam, kıyım, sürgün kararını Alman generalleriyle alıyordu.

1911’lerde Ege’de başlatılan Rum nüfusunu göç ettirme projesinin mimarı İttihatçılar kadar Almanlardır. Keza Ermeni soykırımının böylesine “usta”ca bir planlama ve uygulama ile gerçekleştirilmesi tek başına İttihatçıların altından kalkabilecekleri iş değildi. Almanların bir şekilde içinde olduğunu dönemin Ermeni çevreleri açıktan dillendirmişlerdir.

İttihatçıların amaçları, politikaları, söylemleri Avrupalı kapitalist güçler tarafından övgüye değer bulunuyordu. Çünkü kendilerine her türlü imkanı sunan ve kendilerine bağlı hareket eden bir iktidar olarak görüyorlardı İttihatçılar. Ne de olsa kapitalizmin ihtiyaç duyduğu pazara kapılarını sonuna kadar açan bir ülke vardı karşılarında.

Sözgelimi Almanlar, başından beri Rum ve Ermeni uyruklu burjuvazinin Osmanlı ekonomisindeki dinamik rolünden rahatsızdılar. Bunların ekonomik gücü Alman yayılmacılığının kanallarını tıkıyordu. Esasta İngiliz ve Fransız kapitalizmiyle ilişki içerisinde olmaları ise Almanların huzursuzluğunu daha da büyütüyordu. Zaten İttihatçı kadroların Alman yönetim sisteminden, ekonomik formasyonundan ve uygulama sahasındaki hem disiplininden hem de pratik sonuçlarından azami düzeyde etkilendiğini ve iştahlarını kabarttığını bilen Almanlar, Türkçülük ideolojisini “milli iktisat” projesiyle eşgüdümlü olarak İttihatçılara empoze ediyordu. Rumların ilk elden göçertilmesi boşuna değildir.

Hatta Alman generali Sanders’in İzmir limanına inmesiyle Rumların, cellatlarını görmüşçesine endişeye kapıldıklarına dair anlatılanlar vardır. Bu da Almanya’nın yapmak istediklerinin birçok kesimce bilindiğini ve kaygı verici düşüncelerin oluşmasına neden olduğunu göstermektedir.

Dido Sotiruyu’dan şu ifadeler:

“Beyin Alman’dı, Türk’se kol, biri tasarlıyor öteki yapıyordu...

Çok geçmeden İzmir’e bir Alman şefi geldi. Prusya üniformaları içinde fatih edalı kupkuru bir adamdı bu, Liman Von Sanders’ti adı. İzmir Metropoliti Krizistomo bu adam için ‘Adını andığınız her seferinde gargara yapıp ağzınızı temizleyiniz...’ demişti. Bu uğursuzluk gibi çökmüştü Küçük Asya’nın üzerine... Harpten çok önce bir Alman ‘uzmanları’ akını başlamıştı. Tüccar, asker, polis, arkeolog, sosyolog, iktisatçı, doktor, rahip, öğretmen kisvesi altında durumu incelemeye, bizim aslımızı, geçmişimizi ve halimizi, istidat ve servetlerimizi öğrenmeye geliyorlardı. Hepsi de aynı ürkütücü sonuca vardılar:

Biz şeytan zekalı Rumlarla Ermeniler burada fazlaydık”(Benden Selam Söyleyin Anadolu’ya, sy: 64-65, Dido Sotiriyu/Res. Tar. Tar.-2, sy:103) çok daha açık biçimde durumu anlatabilmektedir.

 

Gerek Rumların sürülmesinde gerekse de Ermenilerin soykırıma uğratılmasında emperyalist güçler İttihatçılara ya destek olmuşlardır ya da “tarafsızlık” adına sessizliğe bürünmüşlerdir. Amerikalılar uzun vadede çıkar hesapları yaparak, İngilizler ise Osmanlı’nın Almanya’ya yakınlaşmasından rahatsızlık duyduklarından Osmanlı’yı hepten kaybetmemek ve tamamen Almanların kucağına atmamak için, Fransızlar ise daha sonra Osmanlı üzerinde baskı oluşturmanın bir fırsatı olarak gördüğü için süreci izliyorlardı.

 

Öyle ki Ermeni nüfusunun batılı ülkelere sürülmesini doğru bulmakla ye- tinmeyip teşvik edenler dahi vardı. ABD’li diplomatlar, misyonerler ucuz işgücü olarak Ermeni nüfusunun üzerinde hesaplar yapıyorlardı. Emperyalist devletlerin paylaşım savaşının içinde olması, kutuplaşmaların yaşanması ve henüz savaşın başında olunduğundan nasıl bir düzenin ya da dengenin şekilleneceğinin belirsiz oluşu İttihatçılar için tarihsel fırsatın olgunlaşması demekti. Nitekim öyle de oldu. Çünkü olayların yaşandığı dönemde kimse yaşananları kınamaya dahi yeltenmemişti.

Biraz da “milli iktisat” politikasının diğer ayağına değinerek İttihatçıların millilik vurgusuna açıklık getirmek yerinde olacaktır.

İttihatçıların iktisadi politikalarından dönemin Maliye Nazırı Cavit Bey sorumluydu. Bu kişi, Batılı kapitalizme her açıdan entegre olabilmek için liberal tutumların gerekliliğinde ısrarlıydı. Öyle ki Düyun-u Umumiye’ye övgüler düzmekten dahi çekinmezdi.

 Çünkü bağımlılık ilişkilerini diğer bir deyimle kapitalizm adına Osmanlı’nın her geçen gün daha fazla sömürüye maruz kalarak yarı-sömürge durumunun derinleşmesini yanlış görmüyordu. Osmanlı ekonomisini neredeyse hepten kontrol altına almış olan Düyun-u Umumiye memurlarının Osmanlı Bankası’nın hazırladığı reçeteleri gözü kapalı onaylayan birisiydi Cavit Bey.

Tabii sürecin politikaları sadece bir kişiyle izah edilemez. Elbette ki bütün bunlar İttihat ve Terakki’nin ortak görüşleri ve beklentileriydi.

Bu dönemin öne çıkan en önemli adımı 1913 yılında çıkartılan “Teşvik- i Sanayi Kanunu”dur. Bu kanunun içeriğine ve bununla amaçlananlara dik- kat etmek gerekir. Çünkü 1927’ye kadar yürürlükte kalır. Yani Kemalist iktidarlaşma sürecinde de uygulanır.

İttihatçılar “Türk kapitalizmi”ni oluşturmak için bu kararı alırlar. Kanun gereğince kimi kesimlere geniş imtiyazlar tanınır. Bunlar, Türk-Müslüman girişimcilerdir şüphesiz ki. Devlet, olanaklar sunarak ticarette ve sanayide Türk burjuvaların etkinliğinin artmasını ve payının büyümesini amaçlar. Gayri Müslimlerin tasfiyesinin diğer bir ayağı da budur.

Kanuna göre işletmeler için gerekli olan arazinin 5 dönüme kadarı parasız olarak verilecek; işletme için gerekli üretim araçları vergiden muaf tutulacak; gerekli teçhizatlar ve mallar yurt içinde üretilene kadar gümrük vergisinden muaf tutulacak; malların ilgili yerlere taşınması için imkan sağlanacak vs.

Bu kanunla İttihatçılar kendilerine bağlı burjuva sınıf oluşturmak istiyordu. Daha doğrusu İttihatçıların devlet aygıtını kendi sermaye birikimlerini sağlamak için etkili biçimde kullanmalarıdır söz konusu olan. Ama bunlar her açıdan emperyalist pazar ilişkilerinin birer uzantısydı. Bağımsız ve ifade edildiği gibi saf milli bir karakterli olmayacaktı, olamazdı. Basit bir ifadeyle komprador burjuva sınıfların palazlanması demektir bu.

“Eğer Türkler kendi içlerinde Avrupa sermayesinden istifade ederek bir sermayedar burjuva sınıfı çıkarmayacak olursa, yalnız asker, memur ve köylüden güç alan Osmanlı-Türk topluluğu çağdaş bir devlete dönüşemezdi. Osmanlı devletini ancak Türk burjuvazinin doğuşu kurtarabilirdi” diyordu

Z. Toprak. (Türkiye’de Milli İktisat, sy: 33, Zafer Toprak/Akt. Res. Tar. Tartışmaları-2, sy: 96)

Emperyalist sermayeden bağımsız bir burjuva- zinin olamayacağını bilsin ya da bilmesin ama bağımlı bir burjuvazinin varlığına dayanmaksızın var olunamayacağı görülüyordu.

Savaş yıllarında bu yönelim devam etti. Hem “yerli” burjuva sınıf yaratılacak hem de ulusal bilinç yani Türkçülük ideolojisi kendine güçlü bir ekonomik temel oluşturacaktı. İttihatçılar bu çerçevede karar almaya ve düzenlemeler yapmaya devam ettiler. Ticari alanda devlet destekli ayrıcalıklara, savaşın karmaşık ortamında doğan vurgunculuk da eklenince büyük kâr elde eden Müslüman Türk tacirleri ortaya çıktı.

 

Bunlar ağırlıklı olarak Alman kapitalistleriyle ilişkiliydiler. Zaten Alman emperyalizminin ekonomik etkisi savaş yıllarında bile artıyordu. Ekonomik-siyasi-askeri açıdan Osmanlı İmparatorluğu Almanya’nın nüfuzu altına girmişti. Bu etki, savaşın sonuna kadar sürecekti. İttihatçıların istediği de buydu.

İttihatçı gelenek, koşullara uygun yeni söylem ve içeriklerle kendini yaşatabilme alanı buluyordu.

N. Hovhannisyan’ın ifade ettiği gibi; “Zamanla Osmanlı İmparatorluğu’nda Türklerden, Kürtlerden ve Çerkezlerden oluşan ve cinayet ve kıyımlardan olgunlaşmış bir zümre doğdu.

 Bu onlar için bir tür uzmanlık, bir yaşam biçimi, yasadışı zengin olmanın en kolay yoluydu. Aynı zamanda, Osmanlı devlet hiyerarşisinde belli bir makam edinmenin bir yoluydu.”(Ermeni Soykırımı, sy: 75, N. Hovhannisyan)

İttihatçılar iktidarda kaldıkları süre boyunca “milli iktisat” projelerine bağlı hareket ettiler. Bütün gayrı meşru yollara başvurularak Müslüman- Türk unsura dayalı belirli bir ekonomik güç oluşturdular.

Zaten 1908’e kadar Türk-Müslüman unsurun ticaretteki % 3’lük payının savaş sonunda % 38’e çıkması, durumu izah ediyordu.

Tabii İttihatçılar sadece Teşvik-i Sanayi Kanunu ile yetinmemişlerdir. Bu süreci, Türk ve Müslüman unsura dayalı ulus devleti şekillendirme olarak görüyorlardı. O yüzden eğitimden, sosyal yaşama birçok alanda reformlara giriştiler. Bankacılık alanında önemli değişiklikler yapıldı. Birçok banka bu süreçte kuruldu. Savaş ortamından faydalanarak, her ne kadar müttefiki Almanya tepki gösterse de kapitülasyonlar kaldırıldı, Türkçe resmi dil ilan edildi, mahkemelerin tümü, oluşturulan Adalet Bakanlığı’na bağlandı, yerli malı haftası ilan edildi.

 Tabii sendikalaşmayı ve grevi yasaklayan kanunları da yürürlüğe koymayı unutmadılar. Yabancı şirketlere Türk personeli bulundurma yükümlülüğü getirildi, şirketlere tüm yazışmalarında Türkçeyi kullanmaları zorunlu kılındı, Kur’an Türkçe’ye çevrildi, boşanma işleri kadıdan alınıp yargıca verildi, yerleşim yerlerinin isimleri Türkçeleştirildi ve daha niceleri....

Kısaca söylemek gerekirse; İttihat ve Terakki tek başına iktidara hükmeder konuma geldikten sonra amaçladıklarına ulaşma konusunda ısrarcı oldu. I. Emperyalist Paylaşım Savaşı koşullarında bile hedeflerine ulaşmak için uğraştı. Zaten bu savaşa giriş nedenleri de bahsi geçen amaçları destekler nitelikteydi. Türkçü, Turancı ideolojinin çöküşe giden Osmanlı’yı hayal âlemine kapılarak yeniden eski genişliğine ve gücüne kavuşturma arzusu gerçekçi olmasa da itici bir etkiye sahipti.

 

 Hâlbuki emperyalistler, yıllar ön- cesinden gizli toplantılarla Osmanlı’nın nasıl paylaşılacağının olası hesapla- rını yapmışlardı. Buna rağmen Almanya’nın yanında belirli kazanımlar elde etmek için savaşa girmiş bir Osmanlı vardı. Panturanizm gibi Türk ırkçılığına dayanan bir ideolojiyle Kafkaslardan Orta Asya’ya kadar uzanan topraklarda imparatorluk düşlüyordu İttihatçılar. Hatta Enver’i, Talat’ı, Cemal’i orduları nerelere yönlendireceklerine dair birbirleriyle yarışıyorlardı.

İttihatçılar kimi noktalarda amaçlarına ulaşsalar da emperyalist-kapitalist dünyanın öğütücü çarkından kurtulamadılar. “Milli İktisat”la yol alınsa da bu yol emperyalist sermayeyle döşeliydi. Dolayısıyla Osmanlı’nın sömürgeleşmesine giden süreç hiçbir şekilde İttihatçıların hayallerine yanıt verecek potansiyele sahip değildi. Her ne kadar önemli oranda komprador Türk burjuvazisi yaratılmış olsa da; toprak ağaları, eşraflar gelişip güçlense ve iktisadi güç sahibi bir sosyal dayanak oluşturulsa da İttihatçı iktidar dönemi, çözülmeye mahkumdu. Ne kurulan bankalar ve şirketler ne de Alman

 emperyalizminin “koruyuculuğu”, Osmanlı’nın yıkılışını durdurabildi.

Osmanlı devleti, 19. yüzyılda geniş coğrafyası ve geri kalmış sosyal ekonomik yapısıyla gelişen Batı kapitalizmi için önemli bir pazar niteliğindeydi. Geniş pazarın sağlayacağı imkanları uzun vadeli hesaplayan emperyalistler, Osmanlı’yla tüm ilişkilerini buna göre düzenlemişlerdi.

 Osmanlı pazarındaki payını artırmak her emperyalist gücün öncelikli politikasıydı. Osmanlı yönetimi ise özellikle 19. yüzyılın başından itibaren emperyalist güç dengelerine oynayan bir dış politikayla kendince manevra alanını geniş tutmayı ve köklü sorunlarını bu zemine yayarak çözebilmeyi esas aldı. Yani dengelere oynadı. Batı kapitalizminin giderek artan gücü ve etkisi, Osmanlı’nın da emperyalistlerle çıkar ortaklığı çerçevesinde içe dönük yoğun bir yağma, sömürü politikası gütmesini getirdi. Zaten “batılılaşma” söyleminin pratik karşılığı emperyalistlerin sömürüye dayalı politikalarına yerine göre tam biat, yerine göre uyum çerçevesinde düzenlemeler adı altında yanıt olmaktı.

 Her ne kadar Osmanlı, dengelere oynayarak yolunu düzleştirmeye çalışsa da, emperyalist güçlerin attığı ağlar sürekli sıkılaşıyordu ve Osmanlı, bu ağların sıkışıklığı içinde sömürgeleşmeye giden yola mecbur bırakılıyordu.

Burada, tamamen iradesiz tam bir teslimiyetten söz etmek de gerçekçi olmaz. Osmanlı, yıkılışına kadar bir şekilde emperyalist güç dengelerini kullanarak fırsatlar yaratmaya da çalıştı. II. Abdülhamid bu siyasetin en belirgin karakteridir. İngilizlerle içli dışlıyken Almanlarla ilişkilenerek bu seçenekten faydalanma hesaplarını sıkı tutması gibi. Emperyalistler, Osmanlı’yı bağımlılaşan ekonomi üzerinden zorlasalar da Osmanlı, bölgesel politikalarda kendi potansiyeline göre kararlar alarak ağırlığını koyabilmek için duruma göre sırtını bir başka emperyalist güce dayamıştır.

En belirgin yansımaları maden bölgelerinin işletilmesinde, demiryollarının inşasında, limanların ya- pımında ya da işletilmesinde veya ticari imkanların kullanılmasında verilen imtiyazlar konusunda görülür. Bu politika, Osmanlı’dan sonra kurulan TC’nin de belirli yönleriyle benimseyip tercih ettiği politikadır.

I. Emperyalist Paylaşım Savaşı’nın eşiğinde güç dengeleri değişmişti. Osmanlı, ekonomik, siyasi ve askeri açıdan Alman emperyalizminin güdümüne girmişti. İttihatçı Enver, Talat ve Cemal, her yönüyle dümenin başındaydı.

Turancılık ideali belirginleşmiş ve kendisine yeni alanlar arıyordu. Almanların da desteklediği bu yayılmacı ideoloji aynı zamanda Alman emperyalizminin çıkarlarıyla örtüşüyordu. Kafkaslar’da, Orta Asya’da kendine bir kapı açmak ve İngiliz etkisini zayıflatmak istiyordu Almanya. Bu nedenle Turancılık hayalini bulunmaz bir nimet olarak görüyorlardı.

Öte yandan her ne kadar Osmanlı üzerinde halen önemli oranda ekonomik bir güce sahip olsa da İngilizler, artık Rusya ile hareket ediyordu. Klasik dengeler bozulmuştu. İngiliz-Rus ittifakı ve Fransa’nın da dahil olmasıyla Osmanlı, Almanya’yla yeni bir denge peşine düştü. Ama umduğunu bulamadı. İngilizler, Arapları milliyetçi emeller doğrultusunda destekleyerek Osmanlı’ya ilk darbeyi vurdu.

I. Emperyalist Paylaşım Savaşı’yla Osmanlı her cephede yenildi ve parçalanmanın kaçınılmaz sonucunu yaşadı.

Zaten, 16 Mayıs 1916’da İngiltere ve Fransa dışişleri bakanlarının isimleriyle anılan ve Rusya’nın da dahil olduğu “Sykes-Picot” gizli anlaşmasıyla emperyalistler hem Osmanlı’yı hem de Ortadoğu’yu nasıl paylaşacaklarını netleştirmişti. Gizli anlaşmanın İtalya’ya yansıtılmasıyla İtalya da ortak olmuştu. Her emperyalist güce verilecek topraklar yani fiili nüfuz alanları harita üzerinde kararlaştırılmıştı. Savaşın seyri tam da bu anlaşmanın öngördüğüne yakın biçimde ilerlemiş ve İngiltere ile Fransa’nın beklediği gibi sonuçlanmıştı.

30 Ekim 1918 tarihli Mondros Mütarekesi ile paylaşıma, bölüşüme resmiyet verilerek savaş sona erdirildi.

 Sınırlar, haritalar buna paralel yeniden şekillendirilecekti. Savaşla bozulan dengeler artık yerini yeni güç odaklarına bırakıyordu. Yani konjonktürel duruma uygun güçler dengesi şekilleniyordu. Mondros sonrası İttihat ve Terakki hükümeti kendini feshetti.

İttihatçıların tepe adamları Enver, Talat, Cemal ülkeyi terk ettiler. Emperyalistler de savaşın ganimeti olarak Osmanlı’dan geriye kalanlara el koymaya giriştiler.

Bu sürecin en önemli gelişmesi şüphesiz ki Rusya’daki Ekim Devrimi’dir.

 

Ekim Devrimi’yle Rusya bambaşka bir pozisyon almıştı. Kendi pozisyonunu yenilemekle kalmamış, hem emperyalistleri sarstı hem de ezilen tüm halklara tarihsel bir seçenek sunarak dünyalarını alt üst etmişti. Asıl güçlü dalga Bolşevik Devrimi’yle gelmişti. Bu dalga esas olarak emperyalist-kapitalist sistemi ve uygulamalarını sarstı, emperyalizmin ekonomik, siyasi, askeri, ideolojik bütün güç unsurlarına darbe vurdu. Korkulan olmuştu, artık yeni bir toplumsal yapı doğuyordu. Burjuva sınıfların iktidarlarını alaşağı edebilecek bir güç vardı. Yani devrimlerin fitili ateşlenmişti ve ezilen halkların umudu her zamankinden daha büyüktü artık.

30 Ekim 1918’le birlikte İttihat ve Terakki de kaybetmişti. Her ne kadar Enver, Talat, Cemal kaçsa da askeri sivil esas kadro ülkenin dört bir yanına yayılmış vaziyette fırsat bekliyordu. İktidarı görüntüde kaybetmişlerdi ama halen bütün güçleriyle her an hazır bekliyorlardı. Sonraki gelişmelerin kilit noktalarında yine İttihatçı kadrolar yer alacaktı.

Özetle İttihat ve Terakki’ye dair kısa bir değerlendirme yapmak gerekirse;

*           İttihat ve Terakki Cemiyeti, üst tabakadan asker-sivil kesimlerce kurulan ve Türk-Müslüman unsura dayalı homojen bir ulus ve ulus devlet yaratma amacını esas alan milliyetçi-şovenist bir ideolojiye sahiptir.

*           İttihat ve Terakki’nin sınıfsal ve sosyal dayanaklarını Osmanlı bürokrasisinin çeşitli katmanlarından asker-sivil kişiler, Türk-Müslüman kimliğe sahip üst ve orta katmanlardan kompradorlaşan burjuva kesimler, toprak ağaları, yerelde güç ve konum sahibi eşraflar oluşturmaktadır. İTC esasta bunların temsilcisi ve iktidar odağıdır.

*           İttihat ve Terakki, zora dayalı, baskıcı, komplocu, darbeci yöntemleri harmanlayarak tepeden inmeci bir tarzda iktidarlaştı. Siyasi arenada hiçbir muhalefetin yaşamasına tahammül edemediler ve açıktan cinayetlere başvurarak bütün muhalif sesleri susturdu.

*           İttihat ve Terakki, ordu merkezli bir yapılanma olduğundan, ordu gücüyle ve orduyla birlikte iktidarlaştığından hiçbir zaman gerçek manada sivil-parlamenter bir yönetim anlayışına ve uygulamasına sahip olmadı.

*           İttihat ve Terakki, iktidarlaştığı andan itibaren, meşrutiyet talebine destek veren kesimlerin büyük bir bölümüne karşı amansız baskı uyguladı. İşçilerin sendika ve grev hakkını yasakladı, köylüleri toprak ağalarının eşrafın ve tefecinin insafsızlığına terk etti, ağır vergilerle sömürüyü sürdürdü. Türk- Müslüman olmayan halka yönelik ise tarihin en büyük zulmünü uyguladı.

*           Türk-Müslüman ulus ve ulus devleti yaratma adına benimsenen “milli iktisat” projesiyle Türk ve Müslüman olmayan halkı baskıyla tehcire zorlayarak mallarının, mülklerinin yağmalanması ve zenginliğin Türk-Müslüman kesimlere geçmesini sağladılar.

 1.500.000 Ermeni’yi sistematik bir soykırımla ortadan kaldırdılar. Yüz binlerce Rum, Süryani ve Asuri yaşadıkları topraklardan sürdüler, katlettiler. Bütün bunlar İttihat ve Terakki’nin ırkçı, şovenist ve en baskıcı özelliklerini ifade etmektedir.

*           Günümüz tabiriyle İttihat ve Terakki rejimi, ideolojisiyle, politikalarıyla, uygulamalarıyla faşist diktatörlüktür.

*           İttihat ve Terakki; başından beri emperyalist güçlerle işbirliği içindeydi ve bu işbirliğini emperyalistlere tanınan imtiyazlarla yağmanın, sömürünün derinleşmesi temelinde güçlendirdi. Emperyalistlerin politikalarına uygun olarak imkanlar hazırladı ve sömürüye, yağmaya ortak oldu.

*           “Turancılık” ideolojisine dayanarak Osmanlı’nın kaybettiği toprakları geri alma hayaliyle emperyalist paylaşım savaşında taraf olarak yer aldı. Yüz binlerce kayıpla halklara ağır bir bedel ödetti, kendileri de savaş ortamında büyük kırımlara girişti.

*           İttihat ve Terakki izlediği politikalarla bütün halkların düşmanı olduğunu göstermekle kalmadı, Osmanlı’nın dağılıp parçalanmasıyla kendi ik- tidarına da son verdi. Ama bir sonraki sürecin şekillenmesinde temellerini atarak Kemalist hareketin doğuşunu sağlayan ortamı hazırladı.

*           İttihat ve Terakki, kendisinden sonraki siyasal ortamın ana damarı olarak belirleyici bir rol oynadı. Türkiye’nin siyasi tarihinin ideolojik, politik, sosyal, kültürel, psikolojik unsurlarının eşiklerini oluşturmakla kalmadı, tasarlanan ulus devletin temelini şekillendirerek, inşasına giden sürecin önünü açtı.

*           İttihat ve Terakki, Türkiye siyasal tarihine en büyük miras olarak, düzenin nasıl bir rejimle yönetileceği konusunda bir milat ya da vazgeçilmez bir referans olarak kabul gören veya kabul ettirilen, ordunun iktidar gücü olarak sürece dahil olmasının ve bunun da “parlamenter rejim”, “demokrasi”, “meşrutiyet” vs. gibi burjuva yönetim tarzları içerisinde meşruluk kazanmasını sağladı.

*           İttihat ve Terakki, ordu ve partinin bütünselliğiyle gerçekleştirilen bir darbe sonucu iktidara gelirken orduyu, “gericiliğe” karşı çıkan ve meşrutiyetin koruyucusu, kollayıcısı ve hatta güvencesi şeklinde “ilerici” diye öne sürerek, Kemalist iktidarın da referans noktalarını kesin olarak belirlemiş oldu.

Konuyu İ. Kaypakkaya’nın şu değerlendirmeleriyle noktalayalım:

“Türk burjuvazisinin önce İttihat ve Terakki Cemiyeti etrafında toplandığını, bu sınıfın subaylar ve asilzadelerle birlikte 1908 Jön Türk devrimine önderlik ettiğini biliyoruz.

 İttihat ve Terakki Cemiyeti iktidar makamına oturduktan sonra, dünya şartlarının ve Türkiye’nin tasfiye edilemeyen yarı-sömürge yapısının zorlanmasıyla İttihat ve Terakkiciler, Alman emperyalizmiyle işbirliğine giriştiler. Bir yandan burjuvazinin bir kanadı hızla büyüdü, palazlandı, Türk büyük burjuvazisini oluşturdu; öte yandan Abdülhamid zamanından beri mevcut olan genellikle azınlık milliyetlere mensup komprador burjuvazi varlığını devam ettiriyordu.

 İttihat ve Terakki Partisi, birincilerin menfaatini temsil ediyordu. İttihat ve Terakki Partisi, Alman emperyalizminin sadık uşağı, işçi sınıfının ve diğer emekçilerin de azılı düşmanı olup çıktı.

Türk burjuvazisinin büyüyen ve kompradorlaşan kanadı (yani Türk komprador büyük burjuvazisi) Birinci Dünya Savaşı yıllarında, istibdat şartlarında, savaş araç gereçleri alım satımı, vagon tekeli, zorunlu ihtiyaç maddeleri üzerinde yapılan vurgunlar vb. yoluyla muazzam zenginleşti.

Büyük servetler, sermayeler edindi. Bunlar Alman emperyalizminin kesin iflası ve bu sebeple kendi egemenliklerinin de tehlikeye düşmesi karşısında, itilaf emperyalizmine kuyruk sallamaya, onunla yakınlaşmaya ve bu yolda gerekli tedbirleri almaya giriştiler.”

Devamında Kaypakkaya İTC ile Kemalist rejim arasındaki paralellik konusunda da şu tespitleri yapar;

“İttihat ve Terakki döneminde olduğu gibi, Cumhuriyet döneminde de Kurtuluş Savaşına katılan orta-burjuvazinin bir kesimi, ele geçirdiği devlet gücünü, zenginleşmek için bir kaldıraç gibi kullanarak, devlet tekellerini yaratıp bunları kendi hizmetine koşarak, emperyalizmle işbirliğine girişerek, yüksek memuriyetleri de hizmete sokarak, devlet bankalarından aldıkları kredilerle, rüşvetlerle, vurgunlarla şişerek, Türkiye’yi terk eden ve katledilen Ermeni ve Rum kapitalistlerinin mallarına, mülklerine el koyarak iyice zenginleştiler, milli karakterdeki orta burjuvazinin diğer kesimlerinden koptular.

Bu farklılaşma ve kopma giderek daha belirgin hale geldi. İttihat ve Terakkici komprador Türk büyük burjuvazisinin bir kesimi ile bu yeni komprador Türk büyük burjuvazisi: Kemalist iktidar içindeki hakim unsurlar işte bunlardır! Türk burjuvazisinin bu yüksek tabakasının çıkarları, Avrupa kapitalistleri ile ayırt edilemeyecek derecede karışmış ve bunlar Avrupalı emperyalistlerle kesin bir tarzda işbirliğine girişmişlerdir.

” ( Seçme Yazılar, sy: 190-198-199, İbrahim Kaypakkaya)

İttihat ve Terakki ile Kemalist ideolojinin, politikalarının, hareketin ve iktidarın benzerliklerinden çok, devamlılığından, sürekliliğinden ve tamamlayıcılığından söz etmenin daha gerçekçi ve doğru bir tutum olduğu gün gibi açıktır. Bu yüzden Kemalist hareket ve iktidarlaşma süreci değerlendirilirken bu noktanın göz önünde tutulması yararlı olacaktır.

bitti....          https://partizanarsiv8.net/wp-content/uploads/2018/03/partizan_sayi_81.pdf

                                                                  sf: 14-214