İktidar kanadı iki süreci de yeni anayasa atağıyla dizayn etmek istiyor_Halil Gündoğan_4.04.2025

İktidar kanadı çıkış arıyor

19 Mart darbesiyle birlikte ortaya çıkan toplumsal muhalefet direnci, iktidar kanadını hayli zorlamışa benziyor. Bunun üstesinden gelebilmek adına fiziki şiddet, aleni işkence, cinsel taciz, tutuklama, hapse atma ve akla gelebilecek daha pek çok psikolojik harp taktikleriyle toplumu terörize etme gibi, çok yönlü azgın bir devlet terörü estirilmekte.

Ve eş zamanlı olarak direniş cephesini içten zayıflatma ve toplumsal ilgi odağını dağıtma hamlesi olarak, “çözüm süreci”ni hızlandırma ve yeni anayasa hazırlama kartı devreye sokulmak isteniyor. Bununla hedeflenen, öncelikli olarak DEM Partiyi muhalif toplumsal direniş hattından koparmak veya en azından, tıpkı Gezi sürecinde olduğu gibi, nötr pozisyona çekmektir. İkinci olarak da toplumun ilgi odağını dağıtarak; 19 Mart darbesiyle alevlendirdikleri toplumsal tepkiyi soğutma ve giderek de sönümlenme sürecine sokmaktır.

 İşte bunun bir gereği olarak, yine Bahçeli aracılığıyla, Devlet-Öcalan Mutabakatının ortak üst paydası olan “Demokratik Toplum İnşası” için ilk adım olarak yeni ‘demokratik’ bir anayasanın acilen hazırlanması gündemi oluşturulmaya çalışılıyor. Örneğin bu, devlet sözcüsü görevi üslenmiş olan Bahçeli tarafından şu ifade ve vurgularla dile getiriliyor:

 “Terörsüz Türkiye hedefimiz inşallah gerçeğe dönüşmektedir. Türkiye çok şükür milli birliğin tahkim olduğu, barış ve huzurun kalıcılaşacağı bir döneme girmiştir. Yeni bir siyasi ve toplumsal hayat vasat bulmaktadır. İmralı’nın 27 Şubat’ta DEM Parti heyeti aracılığı ile yaptığı PKK’ya (…) kendisini feshetme çağrısı tarihi bir dönüm noktasıdır. Milletimiz umutlu bir bekleyiş içerisindedir. Bu beklentiyi hüsrana değil sevince dönüştürmek elimizdedir. Neyi nasıl yaparsak milletimizin hayrına olur düşüncesiyle hareket etmek durumundayız.” (*)

 Etkili bir karşı atak gerekiyor

Toplum nezdinde iktidar kanadının bu hamlesini kesinlikle yoğun bir propaganda ve alternatif gerçek demokratik bir anayasa talebi ile etkisiz kılmak gerekiyor. Bunun için de özellikle, hazırlamayı düşündükleri yeni anayasanın nasıl tamamen tek adam yönetimini esas alan ve hali hazırda yürürlükte olan bu ceberut faşist başkanlık sisteminin tahkimi amacı güttüğünün giçlü bir şekilde deşifre edilmesi gerekiyor.

 Bu aynı zamanda, Öcalan ve DEM Partinin manipüle ettiği; bu yeni anayasa hazırlığıyla “demokratik bir toplum inşasının mümkün olabileceği” söyleminin nasıl koca bir aldatmacadan ibaret olduğunun daha kolay görülebilmesine de hizmet edecektir. Çünkü demokrasi ve dolayısıyla da demokratik bir anayasa hazırlamak hem bu ırkçı ve İslamo faşist çetenin fıtratına aykırıdır ve hem de onları böylesi bir adım atmaya mecbur bırakacak güçlü bir kuşatılmışlık hali söz konusu değil. Nitekim Bahçeli’nin kaleme aldığı “yüzyılın manifestosu” yeni anayasa kılavuzu, adeta bu faşist karakterin belgesi niteliğindedir.

 

“Demokratik Toplum İnşası” mutabakatı

Bilindiği gibi devlet kanadı ile Öcalan Kürt sorunun barışçıl yollarla, siyaset ve hukuk zemininde çözümünü öngören bir mutabakat anlaşmasına vardı. Bu mutabakatta devletin iç cepheye yönelik birinci önceliği PKK’nin silahlı mücadeleyi bırakması ve silahlarını teslim etmesi ve keza Kürt sorunun çözümünün “eşit anayasal vatandaşlık” ve “yerel yönetimler özerkliği” üzerinden sağlanmasıydı.

Dış cephede ise diğer parçalardaki Kürtlerin Türk Devletine entegrasyonun bir şekilde sağlanmasıydı. Öcalan açısından bunlar son derece makul ve reel politik olarak da günün koşullarıyla uyumluydu. Nitekim Öcalan zaten bunları ta İmralı süreci itibariyle ileri sürüp savunuyordu da.  Üzerinde anlaşmaya varılan bu mutabakat, topluma ve ama özellikle de PKK’nin sosyal tabanına; “Demokratik Toplum İnşası” üst başlığı ile empoze edilecekti.

 

Tabii Kürt sorunun çözümünü esas aldığı iddia edilen bu “Demokratik Toplum İnşasının” aslında neyin nesi olduğu ise adeta bir “devlet sırı” olarak kamuoyundan gizlendi. Oysa her toplumsal kesimin kendine göre bir “demokrasi” ve “demokratik toplum” anlayışı, gereksinim ve beklentisi vardır. Ama işte yine de ezilen bir ulusun baş müzakerecisi sıfatıyla Öcalan, ezen ulusun egemenlik aparatı ve aynı zamanda da İslamcı-ırkçı-faşist bir devlet ile; “Demokratik Toplum İnşa etme” asgari müştereğinde buluşabilmişti.

 

Fakat yine de bu “Demokratik Toplum İnşasının” neyin nesi olduğunun kamuoyundan gizlenmesi ısrarı, Bahçeli’nin bayram mesajına kadar titizlikle sürdürülmüş oldu. Bahçeli’nin açıklamalarının ortaya koyduğu acı gerçek ise; mutabakatın içeriği ve kapsamı konusunda bilgi sahibi olan Kürt siyasetçilerinin, affedilmesi mümkün olmayan bir karartma ve manipülasyonla bu süreci, Öcalan’ın soyunduğu İdrisi Bitlisi rolüne uygun olarak sürdürmeyi kendilerine görev edindikleridir.

Çünkü ortada, yeni bir anayasa üzerinden inşa edilecek herhangi bir demokrasi de demokratik toplum inşası da söz konusu değil. Yeni anayasada yapılacak tek değişiklik, adeta sadece, vatandaşlığın etnik köken üzerinden yapılan tanımının değiştirilmesi oluyor (Böyleyken, bunca alttan ve geriden alışı hangi daha büyük kazanımlar adına yaptıklarını kamuoyuna ve ama özellikle kendi tabanlarına açıklamamaları da bir başka kapalı kapıcılık ve anti demokratik yaklaşım örneğidir). Bunu şu ifadelerle formüle ediyor Bahçeli:

 

“Demokratikleşmeye dönük adımlara, milletimizi çağdaş medeniyetler seviyesine ulaştırma gayesi olarak, etnik siyasetin taleplerini aşan bir siyaset tarzıyla bakılabilecektir.

İmralı çağrısında yer alan ‘kültüralist politikalar dahil hiçbir talep söz konusu değildir’ söylemi çerçevesinde devletin atacağı adımlar etnik değil insani düzlemde ve herkese göre olmalıdır”

“Türkiye Cumhuriyeti’ne vatandaşlık bağı ile bağlı olan herkes, eşit hak ve yükümlülüklere sahiptir.” (*)

 

PKK önder kadrolarından Bese Hozat’ın ifşa etmesinden anlaşıldığı kadarıyla mutabakata varılan bir diğer konu ise Kürt sorununa yerel yönetimler özerkliği şeklinde bir çözümün öngörülmüş olmasıymış. Bunlar dışında toplumun demokratikleştirilmesini içeren hiçbir şey söz konusu değil. Tam aksine yeni anayasa tamamen, başkanlık sisteminin daha da tahkim edilmesi için istenmektedir. Örneğin şunları yapmak istiyorlarmış:

 İktidar blokunun yeni anayasa referansı

“(…) Yönetim sistemimiz etkinlik ve esneklik sağlayabilecek özelliktedir. Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi siyasi ve toplumsal uzlaşmanın ön plana çıktığı bir yönetim yapısıdır. Şartlara ve gelişmelere cevap veren dinamik demokratik bir tercihtir. (…) Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemiyle, ülkemiz, yönetimde istikrarın tesis, temsilde adaletin temin edileceği bir yönetim sistemine kavuşmuştur.

Güçlü yönetim, etkin meclis ile Türkiye’nin maruz kaldığı tehditlere daha güçlü karşılık verebilmesi mümkün hale gelmiş, (…) Devlet ile millet bütünleşmiş, milli şuur ve egemenlik siyasetin tek belirleyicisi haline gelmiştir. (…) Yargı, yasama ve yürütme katı biçimde birbirinden ayrılmış, kuvvetler arasındaki ayrım ve ilişkiler olması gereken şeklini almıştır. Yasama ve yürütme arasında güçlü bir denge ve denetim sistemi kurulmuş ve hukukun üstünlüğü teminat altına alınmıştır. Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemiyle birlikte Parlamenter sistem döneminde yaşanan anti demokratik süreçler, muhtıra ve darbeler dönemleri kapanmış, Türkiye prangalarını söküp atmıştır.”  Keza:

 

“Ahlaki kirlilik (“millet ve milli irade” kapsamına sadece kendilerinin sadık kemik tabanını aldıkları göz önünde bulundurulursa, bununla neyi kastettikleri de kolayca anlaşılacaktır. Bn.) ve yolsuzluklara kararlı ve etkin mücadele suretiyle temiz siyaset, temiz yönetim, temiz toplumu tesis etmektir.”

 

“İstihdam edilebilirliği yüksek, eğitimli, sağlıklı, vasıflı, yüksek ahlak ve seciye sahibi, Türk kültür ve değerlerini özümsemiş, evrensel düzeyde iddia sahibi bir gençlik yetiştirmektir.”

“Milli ve manevi değerleri güçlendirerek kültürel ve ahlaki yozlaşmayı önlemektir.” (Malum, bu gayeyle “Türkiye Yüzyılı Maarif Modeli” bile hazırlandı. Bn.)

 

“Bize göre Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sisteminin yönetim istikrarını, temsil adaletini ve uzlaşma kültürünü tesis eden yapısını daha da kurumsallaştıracak atılımları yapmak 28’nci dönem TBMM’nin önemli bir sorumluluğudur. Bu kapsamda; devletimizin kuruluş ilkelerini (bu vurgu, tayin edici bir çerçeve çizer. Yani mevcut Anayasa’nın ilk üç maddesinde yer alan o faşizan tekçilik olduğu gibi korunacaktır. Bn.), Cumhuriyetin temel niteliklerini koruyan, çatısının başkanlık sisteminin ana ilkelerince örüldüğü, milli ve katılımcı, kapsayıcı demokratik yeni bir anayasa ile (…)”

 

“(…) etnik kökeni, dini ve mezhebi, ideolojik aidiyeti, siyasi görüşü ne olursa olsun ‘bu vatan benim, bu bayrak hepimizin, bu devlet benim’ diyen ve bu değerlere yan gözle bakanlara (“yan gözle bakmak” bile suç sayılacaksa, demokratik bir anayasa ve toplumun olmazsa olmazı sayılması gereken demokrasi ve düşünce özgürlüğü nasıl mümkün olabilecek acaba? Bn.) tavır alabilen herkes baş tacıdır, can beraberimizdir.” (*)

 Özetle

İktidar kanadının nasıl bir anayasa ve keza bu anayasa ile nasıl bir “demokratik toplum inşası” istediği, Bahçeli’nin sunduğu “referansta” tüm açıklığıyla izah edilmiş durumda. Kimsenin bunu MHP liderinin kendisinin bireysel veya partisinin görüş ve yaklaşımının paylaşılması olarak görme yanılgısına düşmemesi gerekiyor. Öyle ki bunca alenileşen şeylere rağmen hâlâ da bazıları (ki bunların bir kısmı devletçi refleksleriyle, bilinçli olarak böyleymiş gibi sunmaya devam ediyorlar.) böyleymiş gibi yorumluyor ve dolayısıyla da toplumun itiraz gardının bozulmasına hizmet ediyorlar.

 

Bu süreç ne Bahçeli tarafından başlatılmıştır ne de Bahçeli tarafından belirlenen parametrelerle ilerliyor. Bu süreç bir devlet projesi olarak tasarlanmış, Öcalan ile ortaklaştırılmış stratejik bir devlet politikasıdır. Fiiliyata geçirilmesi de buna uygun yapılan plan, görev ve rol dağılımlarına göredir. Dolayısıyla da Bahçeli’nin bunun dışına çıkıp, kendisine vazife edinme şansı da pek mümkün olmayacaktır. Bu bağlamda olmak üzere; Bahçeli’nin yukarıya aktarılan ifadeleri de yapılacak anayasa ve tasarlanan “demokratik toplum inşasının” genel çerçeve referansı olarak okunmalıdır.

 PKK ve DEM Parti tarihi bir sorumlulukla karşı karşıyadır

Öcalan’ın tavır değiştirmesini ummak ve beklemek, en iyimser ifadeyle safdillik olur. Ama PKK ve DEM Parti bu topa iktidar bloğu safında girmeyerek bu oyunu bozabilir. Çünkü Öcalan’ın destek verdiğini söylediği bu devlet projesinin içinde demokrasi de demokratik toplum inşası da Kürt sorununun eşit haklar temelinde barışçıl çözümü de yoktur. Dolayısıyla da bu ceberut iktidara, Kürtlere tutunarak güç tahkim etme şansının tanınmaması tarihi bir sorumluluktur.

Bu ceberut iktidar bloğunun artık kesinlikle feshedilmesi gerektiği iradesi oluşturmuş karşı cephenin tüm demokrasi güçleri başta olmak üzere CHP ile asgari müştereği demokrasi ve Kürt sorunun eşit haklar temelinde çözümü olan yeni bir ittifak pekâlâ oluşturulabilir, bunun koşulları mevcuttur. Öznel koşullardaki elverişsizlikten ötürü devrimsel yıkıcılığın pek de mümkün olmadığı bugünün somutunda, ileriye yönelik bir mevzi kazanımı olarak, bunu denemek ve zorlamak, düne göre bugün çok daha olanaklı bir seçenek değil midir acaba?

(*) (https://www.odatv.com/guncel/devlet-bahceli-turkgun-yazisi-terorsuz-turkiye-cagrisi-120092698 )

 ----------------------------------------------------------------Gönderen Halil Gündoğan 

 

 

Analiz__Demokratik İsyanda Kızıl Siyasetin Rolü Üzerine….

Proleter devrimcilerin görevi İmamoğlu’nu desteklemek değil, halk kitlelerinin CHP’yi korkak ilan eden ve kurtuluşu sokakta gören demokratik isyanlarını büyütmektir.

19 Mart itibariyle Türk burjuva egemen fraksiyonu olan AKP-MHP koalisyonu meşruiyet krizine girmiştir. Burjuva devletin temel görevi halkın can ve mal güvenliğini korumaktır ve bu görevi bir sözleşmeyle, yani anayasa eliyle yürütür. Gelinen aşamada egemen burjuva-faşist fraksiyon kendi meşruiyetinin de kaynağı olan anayasayı fiilen hükümsüzleştirdi, halkın can ve mal güvenliğini ise tehdit eder hâle geldi. Bu kendi yazılı hukukunu da tanımayan durum, tekil ve tikel örneklerle geçmişte de varken, 19 Mart itibariyle genel bir duruma dönüşmüştür.

 Daha önce 2013’te, Gezi’de de benzer bir meşruiyet krizi yaşan AKP iktidarı, bu krizi atlattı ve daha baskıcı-faşist bir rejimi, 2016’daki Fetullahçı darbe girişimi sonrası MHP ile inşa etti.

 AKP-MHP rejiminin koyulaşmış burjuva diktatörlüğü adım adım daha açık bir faşist diktatörlüğe dönüşürken, dünya konjonktürü de bu aşırılaşmaya uygundu. Çünkü bu sırada dünyanın Batı’sında ve Doğu’sunda da emperyalist burjuvaziler dünyanın yeniden paylaşımına hazırlanırken, daha otoriter ve kontrolcü rejimler kurmaya yöneldi ve bu yönelimin inşa süreci hâlâ devam etmektedir.

 

Burjuva devrimlerin en önemli kazanımı olan genel oy hakkı, bugünkü dünyada, tekelci burjuvazinin ve onu temsil eden siyasetlerin önüne bir engel oluşturmaktadır. Artık burjuvazinin kanun yapmak için bir parlamentoya, Lenin’in deyimiyle ahıra ihtiyacı yoktur. Çünkü burjuvaziye kendi koydukları kanunlar bile dar gelmektedir, sömürü ihtiyaçlarına engel olmaktadır.

 

Türkiye burjuva siyasetinde de bir süredir, bu genel durumun yansımaları yaşanmaktadır. Özellikle geçtiğimiz iki yerel seçimde, bütün büyük kentlerin yönetiminin burjuva muhalefete geçmesi, burjuva egemenliği içerisinde ikili iktidar yarattı. Merkezi idare ile yerel idare iki ayrı burjuva fraksiyonun elinde kaldı. Kapitalizmin dünya genelindeki genel seyri, bu ikili iktidar durumuna izin vermemektedir. Sermayenin büyüme ihtiyaçları siyasetin bütünsel olarak tekelleşmesini ve otoriterleşmesini arzu etmektedir.

 

Yine uluslararası emperyalist rekabetin bir sonucu olarak, Orta Doğu’nun önemli siyasal düğümlerinden birini temsil eden, Kürt sorununun “çözülmesi” daha da yakıcı hale geldi. AKP-MHP faşist iktidarı böyle bir dönemde, Kürdistan’a atadığı kayyımların gölgesinde, Kürt Özgürlük Hareketi’ne yeniden havuç uzattı. İktidarın amacı hem bölgesel hegemonyacılığını güçlendirmekti hem de Kürt ulusunu Türkiye demokrasi güçlerinden koparmaktı. Kürk Özgürlük Hareketi’ni koparma konusunda kısmen başarılı oldu ama faşist rejime güveni kalmayan Kürt halk kitleleri konusunda kısmi de olsa başarılı olabildiğini sanmıyoruz. Özellikle büyük kentlerde yaşayan Kürt halk kitleleri AKP-MHP rejiminin CHP’ye operasyon çekerken dahi, bunu Kürt düşmanlığı üzerinden yaptığının farkındadır.

 

19 Mart’ta başlayan halk isyanı, tıpkı 2013 Gezi isyanı gibi kentli sınıfların demokratik isyanıdır. İçinde, farklı sınıfların muhtelif eğilimlerini barındırmaktadır. Bunlar 19 Mart ile Gezi arasındaki ortak özelliklerdir. Ancak güncel mücadele açısından 19 Mart ile Gezi arasındaki farkları ortaya koymak çok önemlidir.

 

Birinci fark: Gezi’nin siyasal önderliği yoktu ve yaşandığı süreç içerisinde de herhangi bir siyasal önderlik oluşamadı. 19 Mart isyanının önderliği burjuvazinin muhalif fraksiyonu olan CHP’dir. 19 Mart ayaklanmasının önderliği CHP olmasına rağmen, ayaklanmayı itekleyerek sürdüren halk kitleleri şimdiden CHP’yi aşan bir siyasal niteliğe ulaştı. Kitleler “Korkak CHP” ve “Özgür gelsene biber gazı yesene” gibi sloganlarla yalnızca CHP sınırlarını aşan bir siyasal niteliğe ulaşmakla kalmıyor, aynı zamanda, hâlâ sandık geveleyen CHP’yi sokakta tutan da bir basınç uyguluyor.

 

İkinci fark: Gezi, AKP ile Fetullahçılık arasındaki krizi büyütmüştü. AKP’nin şimdiki partneri MHP ile böyle bir krizin oluşması şartları var mıdır? Bu soru şimdilik belirsizdir. Ancak bürokrasiyi büyük ölçüde tekeline almış ve kaderini Erdoğan’la birleştirmiş görüntüsündeki bir MHP, AKP’den kopmaya ne kadar yeteneklidir, bu gerçekten şüphelidir. Görünen şudur ki, Gezi’ye kıyasla ayaklanma bastırma olanaklarını daha çok geliştirmiş bir devlet aygıtı ile karşı karşıyayız.

 

Üçüncü fark: 19 Mart isyanının Gezi isyanından en büyük farkı, bugünkü isyan pandemiden beri aşılamamış bir yoksullaşma ve ekonomik kriz içerisinde başladı. Yoksullaşmadan kaynaklı olarak da AKP-MHP rejimi ciddi bir toplumsal meşruiyet krizi yaşamaktadır. İktidarın toplumsal desteği hiç olmadığı kadar daralmıştır. Kitlelerin demokrasi talebinin yanında muazzam da bir sınıfsal öfkenin biriktiği bir aşamada isyan başladı. Meselenin bu yanı CHP’yi aşan, hatta CHP’yi de hedef alacak bir ideolojik-siyasal potansiyele sahiptir. Çünkü demokrasi talebine ekmek talebi eklenirse eğer, bu yalnızca AKP-MHP faşist rejimini değil, bütün olarak düzeni hedef alan bir etkinliğe dönüşebilir.

 

Dördüncü fark: Kitlelerin ekmek talebini siyaseten temsil edecek, proleter devrimci siyaset bugünkü isyana, Gezi’ye kıyasla daha zayıf bir güçle yakalanmıştır. Bu bir olgudur.

 

Son fark, bizim açımızdan en önemli farktır. Çünkü proleter devrimci siyaset bir asırlık tarihinin en zayıf dönemini yaşamasına rağmen, muhtelif siyasal çevrelerden bir avuç sosyalist genç, bugünkü ayaklanmanın sürükleyici dinamiği olan üniversiteli gençlik eylemliliklerine öncülük etmektedir. Eşitsiz gelişme yasası işlemektedir. Zayıf olanın nesnel koşullar gereği güçlü olma olanağı doğmuştur.

 

Mevcut koşullar toplumları ve siyaseti aşırılığa zorlamaktadır. Ya zorbalık daha da kurumsallaşacak ve hiçbir demokratik hak kalmayacak ya da düzeni temellerinden sarsacak proleter devrimci siyaset, tarihte bu coğrafyada hiç olmadığı düzeyde güçlenecektir.

 

19 Mart’la AKP-MHP rejimi bu anlamda dönülmez bir yola girdi ve eskiye dönme ya da uzlaşma olanağını da yitirdi. İktidar ya daha da sertleşecek ya da çözülecektir. Girişte belirttiğimiz gibi, bu hakikat sadece ulusal dinamikler içindeki çelişmeler açısından değil, uluslararası dinamikler içindeki çelişmeler gereği de böyledir.

 

Gelinen aşamada proleter devrimci siyasetin önünde ivedilikle yapması gereken iki görev vardır:

 

Bir; proleter devrimcilerin görevi İmamoğlu’nu desteklemek değil, halk kitlelerinin CHP’yi korkak ilan eden ve kurtuluşu sokakta gören demokratik isyanlarını büyütmektir. İmamoğlu’na destek olmak, CHP’ye yedeklenmek başka; genel oy hakkını ve adil yargılanma hakkını savunmak başka bir şeydir. Bağımsız-birleşik devrimci siyaset bu nedenle, tam da isyan eden kitlelerin sel gibi akan eylemleri içinde kurulmalıdır. Halkın ayağa kalktığı bu süreçte “sol” gerekçelerle eylemlerden uzak durmak da bağımsız-devrimci bir hat ısrarı yerine CHP’ye eklemlenmek de hem faşizmin daha da kurumsallaşmasına yol açar hem de proleter devrimciliğe ölümcül bir darbe indirir. Proleter devrimciler halkın isyan ettiği her alanda, emekçi halkın en geniş güçlerini birleştirerek ve bütün bir düzen siyasetini hedef alarak devrim isteğini arşa çıkarmalıdır.

 

İki; proleter devrimciler bütün demokratik güçleri, halk sınıflarını temsil eden tüm siyasetleri bir eylem birliği platformunda birleştirmelidir. Gezi’de kuramadığı devrimci koordinasyonu ve birleşik mücadeleyi bu defa kurmalıdır. Kitlelerin demokrasi ve ekmek talebi bu platformun asgari programı olmalıdır. Böyle bir platform ivedilikle kurulursa eğer hem burjuva muhalefetin peşine takılmanın ve ideolojik uzlaşmacılığın önüne geçilir hem de Kürt Özgürlük Hareketi’nin Türkiye demokratik güçleriyle bağları güçlenir ve Kürt halk kitleleri isyana daha güçlü katılır.

 

Zor bir süreçten geçiyoruz. Hızlı bir araya gelip, hızlı kararlar alıp, hızla alınan kararları uygulamamız gereken bir dönemdeyiz. Uzun tartışmalara ayıracağımız, kendi “dükkanlarımızı” koruma refleksleriyle hareket edeceğimiz bir tarihsellikten geçmiyoruz. Bu nedenle birleşik mücadelenin kurulması için bütün komünistlerin sorumlu davranması gerekmektedir.

 https://gazetepatika23.com/demokratik-isyanda-kizil-siyasetin-rolu-uzerine-164484.htm

###########Ya birleşik ve devrimci mücadele ya da hiçlik.

 

"Derin devlet” borazanı Bahçeli’den iç savaş tehdidi!__Halil Gündoğan_01.04.2025

Zorbalığa ve darbeye direnmek ve iktidarı talep etmek halkın meşru hakkıdır.

 Siyasal mücadelenin ana yöneliminin, iktidar olma ve orada kalma mücadelesi olduğu söylenirse; bu, yanlış olmayacaktır. Siyasal partiler bu mücadelenin meşru örgütsel aparatlarıdır. 

Varlık nedenleri, gelecek için ön gördükleri toplumsal düzeni tarif eden programları doğrultusunda örgütlenip, oluşturdukları toplumsal rıza ile iktidarı talep edip almaktır. 

 Bu, normal demokratik tüm sistemlerin, olmazsa olmaz temel işleyiş kuralıdır. Taraflar buna saygılı davrandığı oranda sistem, siyasal istikrarını esasen koruyor olacaktır. Ve fakat gerek bu normal yolla değil de askeri veya sivil darbe yoluyla iktidarın gasp edildiği veya terkedilmek istenmediği koşullarda toplum, kendi iradesine sahip çıkma meşru hakkına sahiptir. 

Bu da demokrasinin olmazsa olmaz bir diğer kuralıdır. Toplum, karşısına çıkarılan bu azınlık zorbalığı ve şiddetine karşı, zorunlu olarak kendisini ve haklarını korumak için savunma, direnme ve zorbaya haddini bildirme kolektif tutumu geliştirecektir. Bu, hem tamamen meşru ve demokratiktir ve hem de kaçınılamaz bir zorunluluktur. Çünkü şu veya bu şekilde iktidarı gasp ederek halkın iradesine ipotek koyanlar geriye bir başka yol bırakmamıştır.

 Darbeye karşı direnmek meşrudur 

Dinci faşist Cumhur İttifakı’nın 19 Mart’ta gerçekleştirdiği sivil darbe, hiçbir kıvırtmaya yer bırakmayacak açıklıkla nettir ki normal demokratik yollarla iktidarın el değiştirmesi kuralını askıya alma ve iktidarı terk etmeme operasyonuydu. Dolayısıyla da hem kendisi de bir sistem partisi olan ve varlık gerekçesi bu burjuva sistemin istikrarını korumak ve devam ettirmek olan ana muhalefet partisi konumunda olan CHP’nin ve hem diğer burjuva partilerinin ve hem de sol-sosyalist ve komünist parti ve siyasal oluşumların bu darbeye karşı direnç göstermeleri kadar meşru ve haklı başka hiçbir tutum yoktur, olamaz.

 

Başta anayasa olmak üzere “adil” ve “tarafsız” yargının askıya alındığı, yargının tamamen muktedirin keskin kılıcı olarak kullanıldığı koşullarda halkın en demokratik anayasal hakkını kullanarak sokak ve meydanlara çıkarak bu darbeyi boşa çıkarma iradesi göstermesi de yine aynı oranda meşrudur. Çünkü hem başka yol bırakılmamıştır ve ama daha da önemlisi hem de sokak ve meydanlar demokrasilerde halkın hak arama ve hesap sorma meşru alanlarıdır. Bu hakkın kullanılmasının kısıtlandığı veya zorlan ortadan kaldırıldığı yerlerde demokrasiden değil, her türden faşist yönetimden söze dilebilir ancak ki. Örneğin İsrail buna çarpıcı bir örnektir:

 Faşist-Siyonist ve başka halkların haklarına saygı duymayan mevcut iktidar, savaş koşullarında olmalarına rağmen, iktidar muhalifi farklı halk kesimlerinin sokak ve meydanları aktif bir mücadele alanı olarak kullanmasını, örneğin sıkı yönetim vb. yöntemlerle askıya almış değil, ya da alamıyor. Bu, burjuva anlamda da olsa oradaki sistemin iç demokrasinin ne oranda köklü bir oturmuşluğa sahip olduğunun bir göstergesidir de aslında.

 İslamcı faşist iktidar ise bu meşru hakkını kullananları iç savaşla tehdit ediyor

Derin devletin borazanı faşist şef Bahçeli, devletin ve tabii ki Erdoğan iktidarının refleksinin tercüman ifşacısı olarak şunları söyleyebiliyor:

 

“O sebeple sokaklar çare değildir.

Şayet sokağa davet edilenlerin karşısına 15 Temmuz’da olduğu gibi başkaları dikilirse kaçınılmaz çatışma nasıl önlenecek, olayların önüne nasıl geçilecektir? Sokak çağrısı yapan provokatörler acaba o vakit ortada bulunacaklar mı yoksa çoktan ülkeyi terk etmiş mi olacaklar. (…)” (*)

 

Açıkça görüleceği gibi Bahçeli burada hem bir iç savaş tehdidinde bulunuyor ve ama daha da önemlisi hem de bu tehdidi kullanarak, sıkıyönetim veya olağanüstü hâl ilan edilebileceğini söylemiş oluyor.

 

Bununla halka açıkça gözdağı verilmek isteniyor. Amaç, halkı sokak ve meydanlarda hak arama ve hesap sorma, zorbalığa ve irade gaspına dur deme kararlılığından vazgeçirmektir.

 

Bu konjonktürde iç savaşı göze alabilirler mi?

Bu konjonktürde, yani Bölgesel gelişmelerden ötürü “iç barışın”, “iç cephenin tahkim edilmesinin” ve Kürt-Türk İttifakının sağlanmaya çalışıldığı bu koşullarda iradi olarak bir iç savaşı göze alamayacakları rahatlıkla söylenebilir. Ancak toplumsal muhalefetin yıkıcı yöneliminin bastırılamadığı durumda, ezerek bastırma adına bunu göze alabileceklerini de hesaba katmak gerekiyor. Bahçeli’nin tam da bu süreçte, bir başka derin devlet elemanı ve aynı zamanda “ülkücü mafya lideri” Sedat Peker’e teminat vererek ülkeye dön çağrısı yapması da çok tesadüfü olmasa gerek. (**)

 İşte olası bu kötü senaryoya karşı da özellikle sol-sosyalist ve komünist devrimci örgütlerin ve keza bu özgülde CHP’nin de halkın can ve mal güvenliğinin nasıl sağlanacağına dair şimdiden “derslerini” iyi çalışmaları gerekecektir. Çünkü bir iç savaşın hafife alınacak hiçbir yanı olmayacaktır. Cumhur İttifakı’nın silahlandırılmış on binlerce yerli ve yabancı paramiliter gücünün, bir o kadar silahlı milis ve keza polis ve gece bekçilerinin oluşturduğu devasa bir silahlı gücünün olduğu unutulmazsa, durumun vahamet boyutu daha iyi anlaşılabilecektir.    

 Sıkıyönetim veya olağanüstü hâl

Toplumsal itirazın önünü alamaz ve de bunun artık bir “beka” tehdidi haline geldiği fikrine varırlarsa; hiç kuşku yok ki bunu da “Allah’ın bir lütfu” olarak değerlendirerek, sıkıyönetim veya olağanüstü hâl ilanı için gerekçe yapacakları kuvvetle olası olacaktır. 

 Tek çare her halükârda direnerek bu ceberutlar iktidarını defetmektir

Başta sol-sosyalist ve tüm diğer demokrasi güçlerinin ve keza bu sürecin doğrudan muhatap dinamiklerinden olan CHP’nin sürecin bu olası risklerini hesaba katarak, bir an önce toplumsal muhalefeti anti faşist direniş cephesi veya bir başka ifadeyle demokrasi ve özgürlük cephesi formatı altında çok daha güçlü bir şekilde örgütleyip, organize etmesi, ertelenemez tarihi bir görev ve sorumluluğu olacaktır. Aynı şekilde bu örgütlü güçle çok daha kararlı bir şekilde meydan ve sokakları terk etmeyerek; direnişi büyütmesidir. Emekçilerin üretimden gelen gücünü örgütleyerek, olası sıkıyönetim veya olağanüstü hâl ilanına karşı genel grev dahil, daha pek çok fiili yeni direniş cephelerinin şimdiden örgütlenip, hazır hale getirmesidir.

Evet, şayet bu bilinç ve kararlılıkla, birleşilebilecek tüm direniş dinamikleri anti faşist bir demokrasi cephesi altında birleştirilip, tavizsiz uzun soluklu bir direniş ve püskürtme stratejisi izlenirse; işte o zaman “örgütlü halkın kahredici bu gücü karşısında hiçbir ceberut güç dayanamayacaktır” diyebiliriz. Sıkıyönetimleri veya iç savaş teşebbüsleri de onları bu kaçınılmaz sonuçtan kurtarmaya yetmeyecektir. 

(*) (https://t24.com.tr/haber/bahceli-imamoglu-tutuklandiktan-sonra-ilk-kez-yorum-yapti-chp-nin-sokak-cagrisi-cok-tehlikeli-,1229654

 (**) (https://www.youtube.com/watch?v=RdEW4YiEMXA

 

 

Çamurdan Ayaklı Ahmaklar Kaldırdıkları Kayanın Altında Kalacaklar!!!!

Devrimci ve İlerici Kamuoyuna, Büyük Proleter Kültür Devrimi’nin ender haleflerinden, Türkiye’de, devrimci komünist/proleter enternasyonalist çizginin temsilcisi, Maoist ekolün kurucusu, önder İbrahim Kaypakkaya karşı yine iğrenç, alçakça, çamurdan bir saldırıyla karşı karşıyayız.

Bizler böylesi iğrenç, alçakça çamurdan saldırıları geçmişten de biliyoruz. İbrahim Kaypakkaya’yı “seni bizat kendi ellerimle geberteceğim” diyen Yaşar Değerli’nin, “sanık İbrahim Kaypakkaya, intihar etmiştir” diye başlayan bu saldırısı sırasıyla, Nasyonal Sosyalist Doğu Perinçek’in 70’lerden buyana dillendirdiği “intihar” yalanıyla, ardından Orhan Kotan’ın, “Rızgari” adına yayınlanan Diyarbakır Hapisanesi Raporu’ndaki “o işkenceye kimse dayanamaz, İbrahim’in direnişi şehir efsanesidir” çamurlarıyla devam edilmiştir.

Bugünkü saldırının failleri ise bizat önder Kaypakkaya’nın kurduğu ekolün yıllar içerisinde epey, bir hayli dejenere olmuş, paslanmış, küflenmiş halinin sonuçları olan tek tek safralardır. Bu safralar kendilerinin muhatap alınmasını, attıkları çamurun gündem olmasını ve tartışılmasını istiyorlar.

Görünürde ilk kuşaktan olup, Koordinasyon Komitesi üyelerini ama özellikle de Muzaffer Oruçoğlu’nu hedef alıyor muş gibi yapan bu iğrenç, alçakca çamur faaliyetin ESAS amacı ve HEDEFİ aslında, İbrahim Kaypakkaya’nın fikirleriyle hesaplaşmaktan kaçıp, onun geride kalan kemiklerini (“otopsi isterük” naralarıyla) taciz ve teşhir ettikten sonra çamura batırmaktır.

Şayet biz İbocular, balık hafızalı değilsek, 

Kaypakkaya yoldaşın koptuğu Türkiye İhtilalci İşçi Köylü Partisi’nin önde gelen kalan kadrolarının 1972 senesi içerisinde (sırasıyla Hasan Yalçın, Gün Zileli, Oral Çalışlar, Ferit İlsever, Nuri Çolakoğlu, Halil Berktay ve Doğu Perinçek’in) yakalandıklarını ve bunların polis ve savcılık ifadelerinde İbrahim Kaypakkaya hakkında gayet kapsamlı ve derinlikli bilgi verdiklerini çok iyi biliriz.

Şayet biz İbocular, balık hafızalı değilsek, 

3 Kasım 1972’de Ankara’daki Marmara Köşkü'nde yapılan Devlet Brifingi'nde “Diyarbakırda yakalanan gençlerin örgüt evlinde Kemalizm ve Milli Mesele Üzerine adlı bölücü yazıların çıktığına” dikkat çekildiğini gayet iyi hatırlarız.

 Şayet biz İbocular, balık hafızalı değilsek,

 önderimiz İbrahim Kaypakkaya’nın 28 Şubat 1973’de zincirle bağlı bulunduğu yatağından kaleme aldığı, adeta vasiyeti sayılacak mektupta, “saflarımızda çözülenleri ve moral bozanları derhal atın” dediğini nasıl unuturuz?

Şayet biz İbocular, balık hafızalı değilsek, buna mukabil başta Muzaffer Oruçoğlu olmak üzere Koordinasyon Komitesi mensuplarının direnmediklerini ve çözüldüklerini de iyi hatırlarız.

 Ve önder Kaypakkaya’yı en son gören tanıklardan olan yoldaş Hasan Zengin’in, çapraz hücrede kalan İbrahim Kaypakkaya’nın yanına Yaşar Değerli ve Güneydoğu Anadolu Sıkı Yöneim Komutanı Şükrü Olcay’ında bulunduğu kalabalık, sivil giyimli bir heyetin geldiğini ve bu heyet ile Kaypakkaya arasında geçen konuşmanın muhtevasını da gayet iyi biliriz:

Zira o “konuşmada” DEVLET, İbrahim Kaypakkaya’ya adeta “bu yazdıklarını savunuyor musun, hala arkasında mısın” diye sormuştur. İbrahim’de “evet, savunuyorum ve arkasındayım” demiştir.

Ve onun için ister işkenceyle, ister kurşunla olsun Kaypakkaya, “arkadaşlarının 21 Nisan 1973’den itibaren çözülmeleri sonucunda”, “devletin aslında öldürmeyecekken dikkatini çekmiş masum bir öğrenci olduğu için” DEĞİL, ta başından beri DEVLETİN sahip olduğu İSTİHBARATIN sonucu İNFAZ edilmiştir.

Şayet biz İbocular, balık hafızalı değilsek,

Ana Dava Dosyası’na konan ve müptezellerin bize unutturmaya çalıştıkları, MİT raporundaki şu saptamayı da hiçbir zaman akıldan çıkartmayız:

 

“Türkiye’de komünist mücadelede şimdiki haliyle en tehlikeli olan Kaypakkaya’nın fikirleridir. Onun yazılarında sunduğu görüşler ve öngördüğü mücadele metotları için hiç çekinmeden ihtilalci komünizmin Türkiye’ye uygulanması diyebiliriz.”

 

Şayet biz İbocular, balık hafızalı değilsek,

 

ABD emperyalistleri tarafından “Soğuk Savaş” yıllarında yayınlanan The Communist Year Book’un 1973 baskısında önder İbrahim Kaypakkaya başta olmak üzere, Ali Haydar Yıldız, Meral Yakar ve Ahmet Muharrem Çiçek’in ölüm haberlerinin H. Karpat tarafından adeta zafer edasıyla duyrulduğunu biliriz.

 

İşte tüm bu nedenlerden ötürü bugün bu iğrenç, alçakça çamur saldırının ana hedefi kati surette Muzaffer Oruçoğlu DEĞİLDİR.

 

 Bu iğrenç, alçakça, çamur saldırının ANA HEDEFİ önder İbrahim Kaypakkaya’nın ser verip sır vermediği, devrimci komünist, proleter enternasyonalist siyasi ve ideolojik hattır.

 

Bugün bu iğrenç, alçakça, çamur saldırıyı başlatıp yürüten safralar, İbocu hattan ta 70’lerin ikinci yarısında kopup, evvela Enver Hoca’cılığı tercih eden, sonra devrimciliği bitirip, şimdilerde Dersimcilik yaparak statü sahibi olmaya çalışan, Büyük Proleter Kültür Devrimi’ne “katliam” diyecek kadar antikomünistleşenlerdir.

 

 Ve ne ilginçtir ki,

 

bu safralar geçmişteki anlatımlarında (mesela Kırmızı Gül Buz İçinde belgeseli için verdikleri yaklaşık 3 saatlik mülakatte) tek kelime bugünkü iddialarından bahsetmemişlerdir.

 

 Keza o günlerde karşılaştıkları Arslan Kılıç’la da gayet mülayim mülayim sohbet etmişlerdir. Bugün bu iğrenç, alçakça, çamur saldırıyı başlatıp, yürüten safraların bazıları ise kişisel öç alma derdinde olanlardır.

 

Bunlar yıllarca İbocu=Dersimci denklemiyle eğitilmiş ama gerçekte İbrahim Kaypakkaya’nın ve onun dayandığı bütün bir komünist bilimle değil, Dersim’in yüzyıllarca sahip olduğu feodal kültürle yoğurulmuş müptezellerdir.

 

Bu safralar,

 

Kürt Milli Hareketi ile aileleri arasında yaşanan kanlı antagonizmaya, sırtlarını dayadıkları, Dersimli gördükleri, İboculukla alakası olmayan pragmatist hareketin ikircikli politikasına karşı gelip, kendilerini Türk şovenizminin Dersim temsilcisi eski CHP’li vekillerin kollarına atanlardır.

 

 

Bu müptezellerin, vaktiyle Doğu Perinçek’in, Arslan Kılıç’a talimat verip, Arslan Kılıç’ında, “Ordu Göreve” pankartıyla bilinen, Nasyonal Sosyalist Gökçe Fırat’ın, “Türk Solu” dergisinde kalem oynatan Turhan Feyizoğlu’na siparişle yazdırdığı, İbo kitabının basımına nasıl cevaz verdikleri bilinir (bu kitap, hiç utanma ve arlanma duyulmaksızın bütün “İbo anma gecelerinde” de maslarda sergilenir).

 

İbo kitabının dayandığı iki iddia vardır:

 

1. İbrahim Kaypakkaya, TİİKP’den “bir kadın meselesinden ötürü ayrılmıştır”.

 

 2. İbrahim Kaypakkaya, “jiletle intihar etmiştir”.

 

İşin ilginç yanı şudur ki bu çamur kitabın “Önsözü”, gayet övücü sözlerle Muzaffer Oruçoğlu tarafından yazılmıştır. Ve bugün Oruçoğlu konusunda çok hassasiyet sahibi imiş gibi gözüküp, bu iğrenç, alçakça, çamur saldırının başını çekenler tarafından da o dönemde basımına ve dağıtımına onay verilmiştir.

 

Bugün bu iğrenç, alçakça, çamur saldırıyı başlatan bir diğer safra ise, yazdığı 9 sayfalık çamur yazının altına imzasını koyamayacak kadar alçak ve korkaktır.

 

Bu müptezelin davet edilmediği, 2017’de Darmstadt’da buluşan İbocu geleneğin farklı nesillerinin toplantısında, birden ortaya çıktığı ve “Arslan Kılıç, İbrahim’den teorik olarak ileriydi. Ben Arslan ağabey ile konuştum. İbrahim işkence falan görmedi, intihar etti” der demez, nasıl linç edilmekten son anda kurtulduğu ve topuklarını yağlayıp, nasıl sırra kadem bastığı da bilinir.

 

 Bugün bu iğrenç, alçakça, çamur saldırıda kullanan TKP/ML 1. Ana Dava Dosyası’nın biz İbocular açısından zerre kadar özgül ve orijinal tek bir yanı yoktur. O dosyanın yegane özelliği, o dönemki kadroların alttan alta önder İbrahim Kaypakkaya’nın 5 Temel Belgesi’ne nasıl ŞÜPHE duymaya başladıklarının göstergesidir. (Zaten onun içindir ki, ortak bir savunma yapılamamaıştır)

 

Bu ŞÜPHE’nin daha sonra 1978’de yapılan 1. Konferans’da verilen “Özeleştiri” ile TEORİLEŞTİRİLDİĞİ ve bugünlere dek uzayıp geldiğni de zaten hepimiz görmekteyiz.

 

 Öte yandan bu iğrenç, alçakça, çamur saldırının manidar boyutları da vardır ve ne ilginçdir ki, bir zamanlar Sosyal Emperyalistlerin Türkiye temsilcisi İsmail Bilen ve Haydar Kutlu TKP’sinin kurduğu TÜSTAV arşivinin envanterinde, TKP/ML 1. Ana Dava Dosyası gözükmekle birlikte, çevrim içi bu dosyanın tek bir sayfası dahi dijital olarak TÜSTAV sitesinde BULUNMAZKEN, iğrenç, alçakça, çamur saldırının sorumlusu, bahsi geçen müptezellerine kim veya kimler tarafından SERVİS edildiği ve hatta Türkiye’den Ethem Sancak’ın ortağı olduğu Türk-Rus ortak arama motoru YANDEX’e kim veya kimler tarafından da yüklendiğidir.

 

 Dünyanın olası bir 3. Emperyalist savaşla burun buruna geldiği, Türkiye’de islamcı-faşist bir rejimin 20 yıldır kendisini adım adım tahkim ettiği bir ortamda, önder İbrahim Kaypakkaya’ya yapılan bu iğrenç, alçakça, çamur saldırının insanlığa ve devrime zerre kadar faydasının olmadığı son derece aşikardır. Yeni, genç nesiller bu iğrenç, alçakça, çamur saldırıdan ne öğrenecektir?

 

 Çamurdan ayaklı bu ahmaklar, İbrahim Kaypakkaya’ya karşı bir kaya kaldırdılar.

 

 Hiç kimsenin şüphesi olmasın.

Tarihsel olarak şimdiden o kayanın altında kalmışlardır. İnanmayan Hasan Yalçın’a, Gün Zileli’ye, Oral Çalışlar’a, Ferit İlsever’e, Nuri Çolakoğlu’na, Halil Berktay’a, Doğu Perinçek’e, Yaşar Değerli’ye, Orhan Kotan’a, Turhan Feyizoğlu’na baksın. Tüm bu adlar bugün hangi siyasi ideolojilk hela deliğine yuvarlandılarsa bu iğrenç, alçakça, çamur saldırının başını çeken safralar da o deliğe yuvarlanacaklardır...

https://www.avrupahaber11.org/camurdan-ayakli-ahmaklar-kaldirdiklari-kayanin-altinda-kalacaklar-emrah-cilasun.html

Ateşi Çalmak!__Kadrajın dışında kalanlar_Hakan_GURER_2016

 

Süleyman Cihan olayı!

“Süleyman ve bir kadın yoldaş ev boşaltmaya gittiklerinde içeride pusu kuran ekiple karşı karşıya gelir. Yanındaki kadın yoldaş (Gülay) uyanık davranarak operasyon ekibini oyalar, beklemediği (kimin beklemediği? BN) bir yanıltma hareketi yaparak Süleyman yoldaşın kaçıp kurtulmasını sağlar, ama kendisi faşizmin eline düşer.” (Hasan Aksu-Şafak alazında harpagos’a kafa tuttuk. Syf:337) 

Paragrafta ifade edilenler ne yazık ki tam değil, eksik ve okuyunca insanın kafasında farklı şekilde canlandırmasını sağlıyor. 

Yazımın ilk girişinde ifade etmiştim, tarihsel olaylar dikkatli aktarılmalıdır. Yanlış anlamalara yol açmamalıdır. Hele tanıkların anlatımları belgelerle mevcut ise yorum katılmadan olduğu gibi verilmesi en doğru olanıdır.

 Şimdi bu paragraftaki durumu, direk Süleyman Cihan ile giden kadın arkadaşın kendisinden dinleyelim:

::::::::::::::::::::::::::::::::::::DEVAMI_LiNKTE

https://hakangurer.blogspot.com/2016/07/bir-kitap-ve-bir-hareketin-portresi.html#more

BURJUVAZİDE TEZGAH BİTMEZ __Mehmet Akkaya

Kitlelerin tepkisi, sorunları, öfkesi ve taleplerinin arttığı her tarihi momentte, bunu söndürmek ve boşa düşürmek için sermayenin çeşitli klikleri harekete geçer. Bunların bitmez tükenmez tezgahları emekçileri beklemektedir. 

19 Marttan (2025) itibaren başlayan eylem, gösteri, tepki, yürüyüşler, tarihi tecrübeleri artırırken ona yeni deneyimler de eklemektedir. Gösteriler dizisi, ülkemizde kurulmuş yüz yıllık devletin (karakol) niteliğini göstermesi açısından da bir kez daha yeni kanıtlar sunmaktadır.

 Hukukun, polisin, bilimin, teknolojinin, eğitim kurumlarının, medyanın ve yolsuzluk gibi hadiselerin sorgulanması için de geniş imkanlar ortaya koyuyor. Saraçhane merkezli eylemlere / gösterilere katılan kitlelerin beklentisi için şu söylenebilir ki, "devlet partisi"nin "hükümet partisi"ni yenmesi ve sonra da yenilmesi halkların ve emekçilerin yararınadır. 

Neticede bu iki sermaye bloku yenildikten sonra ideal olan ise emekçi sınıfların ve ezilenlerin iktidara gelmesidir.

 Burjuva toplumu ve kapitalist sistem, 500 yıldır proletaryayı ve dünya halklarını, silahlı güçlerle birlikte hukuk, bilim, din, laiklik, eğitim, felsefe, kilise, estetik, siyaset, üniversite, medya, parlamento ve teknoloji gibi hurafelerle sevk ve idare ediyor. Buna güçler ayrılığı, devlet, demokrasi, futbol, moda ve seçim gibi ideolojik manipülasyon araçlarını da eklemek gerekiyor. Dünyadaki sayısız örnekler bir yana Türk egemen sınıflarının son bir haftalık uygulaması, tüm bu anılan şatafatlı kurum, söylem ve disiplinlerin neden sahte olduğunu pek güzelce gözler önüne sermiştir / sermektedir. Milyonlarca insanın, oylarıyla seçtiği bir kanaat gönderi, tüm kadrosuyla birlikte bir çırpıda görevden alınabiliyor. Böyle durumlara kılıf bulmak zor değildir: Yolsuzluk!

 

Sanki yolsuzluk, kapitalizmin doğası gereği değilmiş gibi bir algı oluşturuluyor! Kapitalizm koşullarında yolsuzluğa, yağmaya, talana, özellikle de sömürüye başvurmayan bir tek bürokrat dahi bulmak zordur. Dolayısıyla yirmi milyonluk bir kentin belediye başkanını, yolsuzluk gerekçesiyle görevden almak, tek başına bile hukukun yalan olduğunu kanıtlayan bir durumdur. Aynı zamanda hükümetin koyduğu 3-5 günlük gösteri yasakları da kitlesel gösterilerle aşılmış, mülki amirlerin verdiği "hukuki" kararlar da etkisini zerrece gösteremediği için boşa düşmüştür. Demek ki kim güçlüyse hukuku bu güç belirliyor. Olaylara bakarak denilebilir ki hukuku boşa düşüren gelişmeler eğitim alanında da sürmüştür ve sürmektedir.

 

Sınıflı toplumlarda ve sermaye çağında diplomaların lüzumsuzluğu bir yana kutsiyet yüklenen, "her şeyin başı eğitim" sözüne kaynaklık teşkil eden eğitim kurumlarının verdiği diplomayı iptal etmek de oldukça düşündürücüdür. Üstelik aynı kişiye uygulanması, hukuk duygusunun gücünü daha da şüpheli hale getirmektedir. Bunlara bakılarak hukukun lüzumsuz olduğu kadar eğitimin de lüzumsuz olduğunu söylemek mümkün hale geliyor diyebiliriz. Zira burjuvazi kendi koyduğu kanunlara kendisi uymuyor. 1215'teki Magna Carta sözleşmesinden beri yürürlükte olan burjuva / feodal mülk özgürlüğünü de etkisiz kılıyor. Kapitalist sistem, eğitim özgürlüğünü hiçe sayarak diplomalara el koyduğu gibi mala mülke de çökmekte bir beis görmüyor. Sonra da komünizm, özel mülkiyete karşı olduğu için itham ediliyor, reddediliyor. Akademik ünvan ve payelere olağanüstü çıkartılan kanunlar ile çöküldüğü gibi yine bir hukuk kurumu olan baro yönetimlerine de çökülüyor. Velhasıl hukuk kurumuna yapılan kayyıma, "hukuki" diyen bir garip mantıkla karşı karşıyayız.

 

Gösteri ve eylemler sırasında metrolar, otobüs, metrobüs ve toplu ulaşım araçlarının kısıtlanması, sosyal medyanın "tık" işaretiyle kapatılması ile kapitalist sistem kitlelere adeta "alın size bilim", "alın size teknoloji" demiştir. Kısa sürelerde de olsa İstanbul'da ulaşım durmuştur. Buna göre burjuva toplumunun şişirip durduğu seyahat özgürlüğünün de boyutu ve inandırıcılığı ortaya çıkmış oluyor. Keza tomalar ve kimyasal gazlı saldırılar marifetiyle sermaye düzeni, kitlelere "alın size yeni teknolojiler" diyerek bilim ve teknolojinin ne olduğunu, sınıflı toplumlarda nasıl bir işlev gördüğünü ve kimlere hizmet ettiğini de pek güzel açıklamıştır.

 

Ana akım, burjuva medyanın tavrı da normaldir! Medyadan şikayet ederek onun rejim ve yönetim yanlısı, eylem ve protesto karşıtı tavrını görerek şaşıranlara "ne bekliyordunuz ya?" diye sormak gerekiyor. Çünkü medya da işini yapıyor. Bütün burjuva - feodal kurum gibi medya da halkın ve emekçilerin bilinçlenmesi için değil tersine gerçekleri tersyüz etmek için vardır. Anımsatmak isterim ki, ülkemizde devrimci / özgür medya yıllardır yasaklıdır. Yurtdışından sınırlı imkanlarla yayın yapılır ve elbette ki sınırlı sayıda kesime ulaşır. Dolayısıyla ülkemizde haber alma özgürlüğünün olduğuna inanmak da mümkün değildir.

 

Uygar, sınıflı bu dünyada cami, kilise gibi kurumlar da tıpkı genel eğitim kurumları ve üniversiteler gibi çok kullanışlı aparatlardır. Sistem, yalnızca ibadet yoluyla rızalık üretmekle kalmaz. Eylemcilerin, pratik ihtiyaçlar nedeniyle buralara yönelmesi, egemen sınıflar tarafından istismar edilebilir. Adına da kutsala saldırı denilir. Keza polisin tavrı da derslerle doludur. Sınıf bilincinden ve sermayeci sistemin bilgisinden uzak olan kesimler polisin saldırısı karşısında şaşırmıştır! Oysa bilim gibi medya gibi polis de işini yapıyor!

 

Kapitalizm koşullarında ve özellikle her faşist sistemde polis "resmi / meşru /hukuki" bir tarzda saldırı yapar, baskı uygular, gerektiğinde işkence de yapar, silah da kullanır. Bu durum sınıflı toplumların doğası gereğidir. Bu durum, yalnızca bizim gibi faşizmlerin açıktan hüküm sürdüğü ülkelerde değil, bütün dünyada böyledir. Çünkü polis ve devlet kendi şiddetine "hukuki" der, toplumsal şiddeti "suç" sayar. Üstüne üstlük buna inanan kitlesel düzeyde bir "enayiler" topluluğu da bulur. Sorun polis değil sistemdir. Sistem feodalizm, kapitalizm ve emperyalizmdir. Enternasyonal proletarya için hedef, tek tek polislerle, hukukla, bilimle, seçimle, seçilmişle, atanmışla, eğitimle, teknoloji ile uğraşmak değil kapitalist - emperyalist sistemi bir bütün olarak ortadan kaldırmak olmalıdır.

 

Proletarya, kendine özgü bilinciyle sınıf olduğu gibi kendine özgü, kültürü, inancı, enternasyonal marşı, ve bayrağıyla da bağımsız bir sınıftır. Toplumsal hareketlerin uzağında duran değil, kuyruğuna takılan da değil içinde olan ve bir adım ileride olmayı arzulayan bir sınıftır. Yeni doğmuş ve gelişen bir sınıftır. Onun bayrağı, burjuva, feodal sınıfların bayrağı olmadığı gibi ay yıldızlı milli bayrak da değildir. Oraç - çekiçli kızıl bayraktır. Onun bilincini ve teorisini ise Marksizm temsil eder. Böylesi bir bilinç, hamle ve örgütsel tavırdan yoksun her hareket, bir yanıyla Donkişotça sonuçlara batar, bir yanıyla da sermaye partilerinin etkinlikleri içinde erime, küçülme, buharlaşma riskiyle karşı karşıya kalır.

 

Saraçhane merkezli hareketliliğin, 2013 Haziran ayaklanmasından farklı olarak bazı riskler barındırdığı ileri sürülebilir. Çünkü ilkinde halkın ve devrimci dinamiklerin ağırlığı belirleyici olduğu halde bugünkü hareketlilik, tamamen sermaye partisinin kontrolündedir. Taşınacak bayrağı bile kendisi belirliyor. "Al yıldızlı bayrağı al, eyleme öyle gel" diyor. Hatta "faşizme karşı eylem yapıyoruz" diyor. Sanki faşizmi kendisi üretmiyor ve taşımıyormuş gibi bir manipülasyon yapıyor.

 

Burjuva toplumu açısından kutsal sayılan ve "genel irade" olarak bilinen seçilmişlere müdahale edilmesi süreci, sözde barış süreci ile aynı zamanda gerçekleşmiş oldu. Düşündürücüdür! Üstelik 2013'te de benzer bir durum doğmuştu. Yaklaşık 10 yıl arayla adeta birbirini tekrar eden çözüm / barış süreçleri ve kitlesel ayaklanmalar, büyük oranda sermayenin kontrolünde gerçekleşiyor. Bu koşullarda "barış" söyleminin de sorgulanması gerektiği açıktır.

 

Ne yazık ki hem Kürt ulusal hareketi hem de emekçi sınıflar ve onlar için harekete geçen siyasal özneler de büyük sermayenin suyundan gitme ve sermayeye inanma gibi bir eğilim içinde olduklarından, zaafiyet söz konusudur. Bu zaafiyeti Marksist ideolojiden ziyade küçük burjuva ideolojisi olarak tespit etmek zor değildir. Oysa ulusal ve sınıfsal barış ve özgürlük süreçlerini örgütleyecek ve sonuç alacak güçler, sermaye odakları değil kitlelerin, ezilenlerin ve proletaryanın kendi gücü ve kendi kollarıdır.

 

Mücadeleyi Büyüterek Bu Sistemi Değiştirmeliyiz!_yusufkose@hotmail.com_30 Mart 2025 Pazar

Kitleler eskisi gibi yaşamak istemiyor, iktidar sahipleride eskisi gibi yönetemiyor. Eskisi gibi yönetmketen, artık -baskıyla karışık- toplumsal bir „rıza“ üretemiyor anlaşılmalıdır. Bunu esasta 2013 yılından beri kaybetti. 2013 yılı GEZİ (Haziran Ayaklanması) direnişinin geriye çekilmesinden ve belli bir süre uykuya yatmasından sonra, halk, yeniden sahnedeki aktif yerini aldı. Başka türlü de olamazdı. Bu kadar kitleyi sokaklara döken ekonomik yan arka planda kalsada, GEZİ ve bugünkü eylemlerde bütünüyle politiktir. Kitlelerin, politik haklar kazanılmadan ekonomik hakların kazanılmayacağının bilincinde olduğu söylenebilir. Grev yasağı politik olduğu gibi, ona karşı direnişte politiktir. Bu nedenle, grev ve direnişler komünizmin okuludur.

 Sınıflı toplumun diyalektiği tersine işlemez. Her zaman, toplumsal çelişmelerin ana hattını oluşturan ve yeniyi temsil eden (işçi) sınıfın, mücadele açısından lehine olumlu gelişmeler yaşanır. „Yaprak bile kımıldamıyor“ umutsuzluk yayanların aksine, toplumsal umudu besleyen ve yaşatan da bu (emek-sermaye) çelişmenin varlığıdır. O, bir şekilde kendi mecrasını bulacaktır. Önüne çıkarılan nesnel ve öznel engeller, yine o çelişmenin kaçınılmaz dinamiği ve öznesi tarafından mücadele içinde aşılır ve yaratılır.

 İşçi sınıfı ve emekçiler açısından, 13 yıllık süreç, derin bir uyku süreci olmayıp, pasif direnişlerle kendini hazırladı. Grevler, yer yer büyük kitlesel protesto ve mitinglerle beslendi. Faşist iktidar, sermaye lehine birçok grevi yasaklamasına karşın, işçiler yasak dinelemeyip direnişe geçtiler. Örneğin, en son işçi kenti Antep’deki işçi direnişleri (özellikle, Başpınar) ve yine aylarca devam eden Çayırhan madenlerinin özelleştirilmesine karşı, maden işçilerinin sürdürdürmeye devam ettiği direniş bunlardan sadece bir kaç tanesidir.

 İmamoğlu’nun tutuklanmasıyla başlayan kitlesel tepki, salt onu korumak ve onun şahsı için deği, o bir vesile oldu. Aynı GEZİ’deki „bir kaç ağaç meselesi“ olmadığı gibi. Toplumun büyük bölümü patalamaya şu veya bu şekilde hazırdı. Bekelenen sadece küçük bir kıvılcımdı. O da İmamoğlu’nun tutuklanmasıyla geldi. Genelde ,büyük kitlesel patlamalar ve birkimiş öfkelerin sokaklara taşması, ortaya çıkan bir kıvılcımla kendini dışarıya vurur. Nicel birikimlerin nitel aşamasıdır bu.

 Faşist Erdoğan başkanlığındaki sermayenin tek adam rejimi, iktidarını sürdürebilmesi için elinde sadece faşist devlet şiddeti kaldı. Bu nedenle, sadece işçi sınıfı ve emekçileri değil, burjuva muhalefeti ve toplumun geniş bir kesmini karşısına alacak baskı ve şiddeti yaygınlaştırdı. Çünkü iktidar kaybı, büyük bir sermaye kaybıdır. Sermaye devletinin kitlelere vereceği ekonomik ve demokratik hak anlamında bir şey kalmamasının ve iktidarını kaybedeceğinin bilincinde olmasının açık faşist politikasıdır. Bu kapitalist sistemin kendi yapısal ve esasta çözemeyeceği sorunlardan biri ve bu da onun yıkımını getirecek çelişmeyi içinde taşımasından kaynaklıdır.

 

Ekonomik ve siyasal olarak yöentemez krizi içinde olan faşist iktidar, Egemen sınıfların siyasal temsilcisi olarak muhalefetteki kanadını oluşturan CHP ile çekişmeli uzlaşısını bitirdi. CHP, uzun yıllardır Erdoğan iktidarının ayakta kalmasının stepnesi görevini yerine getidi. Kitlelerin haklı öfkesinin kitlesel olarak sokaklara taşmasının önünde bariyer oldu. Ancak, birnevi seçme seçilme hakkı elinden alınınca, kitlelerin birkmiş öfkesini de arkasına alarak harekete geçti. Çünkü siyasal olarak varolması buna bağlıdır.

 

Ancak, İşçi sınıfı ve emekçilerin ve özellikle gençliğin (sadece ünüversite gençliği değil, işçi gençliği de) talepleri ile CHP’nin talepleri bu sistemin reformize edilmesi (CHP açısından seçme seçilme hakkının korunması) konusunda kısmen birleşmesine karşın, esasta aynı değil. İşçi sınıfı ve gençliğin talepleri daha ileri bir noktadadır. Faşist diktataörlüğün yıkılması, demokratik hak ve özgürlüklerin kazanılması kitlelerin -şimdilik- asli talebidir. İşçi sınıfının nihai talebi ise, elbette farklıdır. Ve bu sosyalizmdir. Devrimci işçi sınıfı, sömürü ve baskının bütünüyle kalkmasından yanadır. Onun esas çıkarları buradadır. CHP’nin programı kapitalist sistemi, yani, sermaye sınıfının çıkarlarını esas alan sistemi ve işçi sınıfı ve emekçiler üzerinde sermaye egemenliğini sağlayan burjuva devletini korumaktan yanadır. 

AKP-MHP ile arasındaki kavga, „seçimle gelen seçimle gider“ prensibinin korunması ve bütün egemen sınıf partilerince kabul edilmesi ve uygulanmasıdır. Tabi ki, aralarındaki ekonomik temel çelişme devletin olanaklarını kendi çıkarları doğrultusunda kullanmak ve sömürüden daha fazla pay almaktır. Bu bağlamda, CHP iktidara geldiğinde şimdi eleştirdiği, işçi sınıfının büyük bir bölümünü ve emeklileri açlık sınırı altında yaşamaya mahkum eden „M. Şimşek Programı“ vb.ni harfiyen belki de daha ağırlarını uygulayacaktır. Ülkemizin en büyük sermaye grubunu temsil eden TÜSİAD’ın istemleri ve çıkarları dışına esasta çıkamaz. TÜSİAD (MÜSİAD üyelerinin de bir bölümü dahil) ise, uluslararası sermayeyi temsil eden ve uluslararası alanda sermaye yatırımları olan emperyalist nitelikli bir sermayaderler grubudur.

 

CHP, bugün burjuva anlamda „demokratik hak ve özgürlüklerden „yana olması, kendi üzerindeki elimine etme baskısı yanı sıra, kitlelerin ilerici öfkesi karşısında kitlesel öfkenin taleplerini sahiplenmek zorunda kalmasıdır. Bu nedenle, sık sık „Deniz Gezmişlerin arkadaşlarıyız“ söylemini yineliyorlar. Bu geçici olarak iyi, ancak, işçi sınıfı ve emekçileri kendi burjuva programına mahkum etmesi tehlikesini içerdiği görülmelidir.

 

Gelinen aşamada, uluslararası kapitalist-emperyalist sistem derin bir bunalıma girdiği gibi, artık 1950-1970‘lerin reformist sosyal demokrat parogramlarını uygulaması süreci geçti. Sermayenin yoğunlaşmasına koşut olarak gericileşme faşistleşme düzeyine geldi. Kapitalist sistemin topluma baskı ve ağır sömürünün dışında vereceği bir şey kalmadığı için, burjuva sosyal demokrat partilerin iktidara gelmesi sorunun özünün değiştirmeyecekitr. Onlar, reformist değil, sermayenin baskıcı ve faşizan politikalarını hayata geçireceklerdir. Bugün ABD ve Avrupa (AB) ülkelerinde olduğu gibi.

 

Bu kitlesel büyük tepki ve direnişler bitmiş değil. Artık uzun bir süredir bireysel olan tepkileri kitleselleşmişitr. Çünkü faşist Erdoğan rejmi bütünüyle toplumsal güvenini yitirmiştir. O da bunu bildiği için elindeki tüm faşist devlet şiddetini yargısıyla, polisiyle, bürokrasiyle, ekonomik uygulamalarıyla ortaya koymaktadır. Kürtlere „süreç“ olarak sunduğu ya da sunar gibi yaptığı „havuç“un ise, gerçekte herzamanki, TC imzalı, üzerinde; asimile et, asimile edemiyorsan ez, çivili bir sopa olduğu biliniyor.

Öte yandan, demokratik hak ve özgürlükler için en aktif kitleyi pasifize etme ve hatta elimine ederek susturma taktiğinden başka bir şey olmadığını doğrudan muahttapları olan PKK’da biliyor ve özellikle de Newroz meydanlarında toplanan yüzbinlerece Kürt işçi ve emekçileri her gün yaşadıkları zulümden biliyor.

Bilmemesi olası değildir. Burjuva anlamda dahi demokratik bir ortamın olmadığı bir ülkede, ezilen ulusun kendini özgürce ifade etmesine olanak sağlanmaz. Bu bağlamda, Kürt işçi ve emekçilerinin yeri, bütün ülkedeki işçi ve emekçilerin yeri ve yanıdır. Sınıf kardeşliği temelinde ve işçi sınıfının çıkarları doğrultusunda ortaklaşa mücadeleyi geliştirmektir. Faşist Erdoğan iktidarının böl-yönet, milliyetçi-ırkçı ve sosyalşovenist politikasını boşa çıkarmak, Türk ve Kürt işçi sınıfı ve emekçilerinin, gelinen aşamda en acil görevdir. Kapitalist sistemde ve de emperyalizmin korumacılığı altında da „asla barış“ olmaz. Gerçek barış ve özgürlük ancak ve ancak sosyalizmle gerçekleşir.

 

Karşı karşıya olan iki tarafında eskisi gibi yaşamak istememesine karşın, hala devrimci bir durum yok, devrimci durumun gelişmesinin nesnel koşulları fazlasıyla olgunlaşmış durumdadır. Devrimci durumun gelişmesi işçi sınıfının üretimden gelen gücü, yani, üniversiteli gençliğin „genel boykot, genel direnişine“ karşılık „genel grev ve genel direniş“ ile mücadelenin daha geniş bir boyutta ortaklaştırılmasıyla olacaktır. Ancak, iktidar yanlısı sarı sendikalarla „genel gerev“ olmayacağı için, işçi sınıfının devrimci ve kömünistler tarafından tabandan örgütelenerek bunun gerçekleştirilmesi olasılığı vardır. 

DİSK’in sadece İzmir özelinde yarım günlük „iş bırakma“ eylemi (tamamen politik) çok önemli olmasına karşın, bu durum Türkiye ve Kuzey Kürdistan çapında yayılamadı. Devrimci ve komünistlerin işçi sınıfı içinde çalışma ve örgütlenmeyi esas almasının önemi bir kere daha ortaya çıktı. İşçi sınıfının önemli bir bölümü, üretimden gelen gücünü mücadele sahnesine sokamazsa, demokratik hak ve özgürlüklerin kazanılmasının başarı şansı az olduğu bilinmelidir.

 

Harekete geçen kitlelerin politik hedefi, elbette 23 yıldır iktidarda olan faşist Erdoğan rejminden kurtulmak. Yani, asgari ölçüde de olsa demokratik hak ve özgürlükleri elde etmek. Bu başarılabilir ve başarılacaktırda. Ancak, devrimci ve komünistlerin işçi sınıfı ve gençliğin içinde örgütlü mücadelelerini geliştirmeye ve kitleleri, burjuva muhalefetin frenleyici etkisinden kurtarmaya bağlıdır.

 

Bütün bunlara rağmen, mücadele durmayacak, bastırıldığı yerden yeniden dirilmesini bilecektir. Çünkü, AKP-MHP faşist iktidarının kitlelerin „rızasını“ alacak, şiddetten başka bir aracı kalmadı. En zayıf dönemini yaşıyorlar. Uluslarası emperyalist gericilik, faşizm ve savaş tehlikesi, onu ayakta tutmaya yeterli olmayacaktır. İçerde egemen sınıflar arası çelişmeler daha da keskineleşcek, ama her şeyden önce sefil duruma düşürülen işçi sınfı ve emekçiler ve gençlik hareketleri, kitlesel hareket etmesini öğrendikleri ve bununla neyi başardıklarını bildikleri faşist rejimi zayıflatmaya ve yıkana kadar mücadeleyi sürdürmeye devam edecektir. 

Bu nedenle „Birleşe Birleşe Kazanacağız“, kitle hareketinin motosunu oluşturmuştur. 30.03.2025

https://yusufkose.blogspot.com/?fbclid=IwY2xjawJWIDVleHRuA2FlbQIxMAABHRwRbPLoBARZi2uURp_YH0622N9t1HoP0N5UiLu0gtW2P0D05z_5hf7o3A_aem_TtDVQXBynLzBPa6A-0lC0w

 

 

Hasan_Çetinkaya__DOĞA VE TARİHİN İLKSİNE UYMAYAN "ANMA "LAR VE YARATILAN "BİLİÇ BULANIKLIĞINA" KARŞI ÇIKAN KAYPAKKAYA

Doğa ve tarihin ilkesine uymayan fikirlerin" Engels gibi doğru olduğunu öngören kaypakkaya, 360 güne sığmayacak anmalar için:

" Her geçen gün işçi, köylü, genç, aydın yeni arkadaşlar eksilecek aramızdan, program durmadan bunların gerisinde kalacak. (...) Neden filan isim varda, şu isim yok gibi, kısır, verimsiz, tatsız tartışmalara yol açabilir.

Ayıca (...) her saftan komünist, revizyonist, anarşist bütün sıfatlardan isimlerin yan yana yer alması sadece kitlelerin bilincini bulandırmaya, onların hepsini bir ve aynı hareketin unsurları olarak görmelerine yol açar.

Eğer her saftan kişiyi peş peşe sıralamakla, bunlara sempati duyan herkesin desteğinin kazanılacağı hesaplanıyorsa, bu basit bir politika oyunudur. Ve insanın ayağına dolaşır."....

Burda bir parantez açarsak;

Bu gün "ardılıyım" diyen bazı guruplar tamda kaypakayanın " Peşpeş sıraladıkları isimlere sempati duyanların desteğini almak için politika oyunu yapıyorlar.

 Kaypakkaya ise, pratiğinde kanıtladığı gibi ( sinaların ihbarcısını cezalandırır.) " Emperyalizme ve gericiliğe karşı döğüşürken ölen herkes, saygıya değerdir" derken;

" komünistlerle, komünist olmayanlar arasına çizgi çekilmesinden" yanadır .

 Bu sekterlik değildir!

Tıpkı önderi Stalin dediği gibi :

" (...) Görüş ayrılıklarırımızın politik temelini imalarla, ve muğlak sözlerle örtbas etmek istiyorlar. Politikanın yerine kahvehane politikacılığı geçirmek istiyorlar"

 ( Stalin. C.12. S.14. İnter yy)

ilkeselliğidir.

İdolojik mücadele yerine, ilkesiz barıştan yana olan tasfiyeciler; ibrahim Kaypakkaya nın komünist programının içini boşaltıkları için, onu anti - faşist, anti- emperyalist bir öndere dönüştürüyorlar.

Kaypakayanın şapkası değil, görüşleri savunulmalıdır.

 Anmalar 12 ayın bir yılına adanmalı. Politik görüşlerin eğtimine dönüşmelidir...

…………………………………………….

Hidir Kala

_Facebook

 

 

19 Mart Darbesi ve bu iktidarla demokratik toplum inşa beklentisi_Halil Gündoğan¬_29.03.2025

Erdoğan iktidarı 19 Mart’ta tam olarak ne yaptı ve niye yaptı?

Toplumsal ortam, tümüyle olmasa da önemlice bir bölümünce, bir süreden beridir “binyıllık kardeşliğin yeniden tesisi edilmesi”, “iç barış”, “Kürt-Türk İttifakı”, “iç cephe tahkimi” ve “demokratik toplum inşası” söylemleriyle temkinli “iyimser beklenti” esintileri altındaydı. 

Ancak Erdoğan iktidarı 19 Mart’ta yaptığı siyasi hamleyle bütün bunları, ama esasen de “iç barış”, dış tehdide karşı “iç cephenin tahkimi” ve “demokratik toplum inşası” söylem ve yaklaşımlarının samimiyetini geniş toplumsal kesimler nezdinde esastan sorgulatır oldu.

 Çünkü iktidarın bu hamlesi tamamen ve doğrudan Erdoğan’ın gerek tasarladığı anayasa değişikliği ve gerekse kendisinin yeniden cumhurbaşkanı seçilmesini riske sokacağını düşündüğü rakip parti ve onun cumhurbaşkanı adayının tasfiye edilmesi operasyonuydu. Tabii aynı zamanda İstanbul Büyükşehir Belediyesi’ne de çökmekti.

Hatırlanacağı gibi Özgür Özel ile Erdoğan arasında kısa bir süre “normalleşme” denemesi de yapıldı. Ancak Erdoğan’ın bundan anladığı, kendi deyimiyle; “Ana muhalefet partisini yumuşatmaktı”. Ama beklediği gibi olmayınca, yani CHP’yi bu yolla hizaya çekemeyeceğini anlayınca, tipik despotik bir küstahlıkla: “Sayın Özel, başkomutan olarak sana sesleniyorum; ayaklarını denk al, denk almazsan denk getirmesini de biz biliriz” (*) diyerek, açıkça tehdit etmişti de. İşte bu operasyon aslında o kastettiği; “denk almazsan denk getirmesini de biz biliriz” operasyonunun yargı aparatı üzerinden pratiğe dökülmesiydi bir bakıma.

Bununla varılmak veya elde edilmek istenenleri ise şu dört başlıkta özetlemek mümkün: 1. hedef, cumhurbaşkanlığı yarışında CHP adayı olarak karşısına çıkarılmak istenen güçlü rakibi Ekrem İmamoğlu’nu kesin bir şekilde oyun dışına atmak. 2. hedefi, İstanbul Büyükşehir Belediyesine kayım atayarak oraya çökmek. 3. hedefi, kriminalize ederek bir bütün olarak CHP’yi kapatmayı olanaklı hale getirerek, tasarladıkları şer’i hukuka dayalı yeni anayasada laik kesimi etkisiz kılmak. 4. hedefiyse, DEM Parti’nin olası CHP alternatifini boşa çıkararak, kendisine daha fazla mecbur bırakmak.

 

 Erdoğan için iktidarda kalmak bir “beka” sorunu

Dolayısıyla da Erdoğan’ın iktidarını kaybetmeye ve seçimle devretmeye hiç mi hiç niyeti yok. Nitekim bu, yeni ortaya çıkmış bir şey de değil. Bilindiği gibi son iki genel seçimi de aslında kazanamamıştı. Ama devlet olanaklarını ve CHP’nin basiretsizliğini de sonuna kadar kullanarak, iradeyi alenen gasp ederek, iktidarını korudu. Ancak şimdi hem koşullardaki kimi farklılıklar ve hem de CHP’nin gerek İstanbul seçimlerini kaptırmamakta sergilediği performans ve hem de yine onca hile hurdaya rağmen yerel seçimlerde sergilediği yaklaşım, Erdoğan’ın gözünü korkutmuşa benziyor. Bu yüzden gözünü karartarak, işi daha sağlam kazığa bağlamaya yöneltti.

“İç cephe tahkiminin” yeni boyutu

19 Mart hamlesinden önce Trump ile yaptığı tlf görüşmesinden de aldığı destek ile, “iç cephenin tahkimi” meselesini bu kez doğrudan kendi iktidarının garantiye alınması boyutuna indirgeyiverdi. Muhtemelen bu yeni hamlesini çok da zorlanmadan gerçekleştirebileceğinin güvencesini de vermiş olmalı, “bu, Türkiye’nin iç meselesi” diyerek, dolaylı desteklerini sunmakta gecikmeyen malum emperyalist güç odaklarına. Tabii bu desteği nelerin sözünü vererek aldığı ise nasılsa bir süre sonra deşifre olacaktır. Ama elbette ki bu “al-ver pazarlığı” esasen Bölgenin ön görülen yeniden dizaynı üzerinden yapılmıştır.

Erdoğan’ın iktidarda kalma ısrarının ikinci nedeni

Erdoğan’ın iktidarda kalma ısrarının bir nedeni gelecek kaygı ve korkusu iken; ikinci esas nedeni ise artık gizliği de kalmamış olan “gizli ajandasınca” hedefledikleri şer’i hukuka uygun olarak sistemi değiştirme hamlelerini nihayete erdirerek, anayasa güvencesine kavuşturmaktır. Yani hilafeti tasfiye ederek “laik cumhuriyet” ilan eden “Kemalist Devrim”den rövanş almaktır. Bu tarihi hesabı kapatan ve öte yandan Türk-Kürt ittifakıyla hem Türkiye’yi coğrafi olarak büyüten ve hem de “Bölgenin lider ülkelerinden biri yapan” “ümmetin ulu hakanı” ve Kemalistlerin Lozan Antlaşmasıyla kaybettiği toprakları geri alan gerçek “Ulu Önder” payesi alarak “ebediyete göçme” gibi de narsistçe özel kişisel, bir takıntı sahibi.

Bütün bunlardan anlaşılması gereken ise şu oluyor

Erdoğan iktidarının gündeminde “demokratik toplum inşası” gibi bir şeyin olması, eşyanın tabiatı gereği, imkânsızdır. Çünkü, pratikte de görüldüğü gibi, onun tasarladığı ve inşa etmek için uğraştığı sistem, tam olarak koyu faşizan, otokratik bir sistemdir.

İkinci olarak Erdoğan iktidarının mevcut iç ve ama esasen de dış koşullarda Kürt-Türk İttifakını askıya alma gibi bir lüksü bulunmuyor. Bunu en sonuna kadar kullanmaya ihtiyacı var çünkü.

 

 Devlet ile Öcalan’ın mutabık kaldığı “Demokratik Toplum İnşası”

 

Aslında burada, özellikle de DEM Parti açık bir ikilem kıskacında. Aynı ikilem Bese Hozat gibi kimi PKK kadrolarında da söz konusu. Yani bir nevi bir bilinç bölünmesi hali yaşanıyor. Bir taraftan gerçek anlamda toplumun demokratik bir dönüşümünü istiyorlar samimiyetle, ama öte taraftan da iradelerini teslim ettikleri “baş müzakerecinin” iradesine bağlı kalma yemini ediyorlar. Ve bu tabi olma durumu, Erdoğan iktidarının demokratikleşmenin üst sınırını Kürt sorunun çözümünü “yerel yönetimler özerkliği” düzeyiyle belirlemiş olmasından ötürü, haliyle böylesi bir “demokratikleşme” ile sözü edilen o “demokratik toplum inşası” ise asla mümkün olamayacaktır.

 Dolayısıyla da DEM Parti ve PKK gerçekten de en azından burjuva demokrasisi çerçevesinde demokratik bir toplum inşa etmek istiyorlarsa; o halde bunun kimlerle ve hangi güçler ittifakıyla yapmanın mümkün olabileceğini de doğru belirlemeleri ve bu konuda kurumsal yeni bir irade ortaya koymaları gerekir.

 

 Örneğin en azından daha önceki iradeleri olan “AKP-MHP faşist iktidarını yıkmayı” sürecin ve de demokratikleşmenin ilk koşulu olarak yeniden güncellemeleri gerekir. Yani bu iktidar ile toplumun demokratik dönüşümünün mümkün olmayacağını, bunun olabilmesi için bu iktidarın mutlak surette tasfiye edilmesi gerektiğini kararlaştırmaları gerekiyor. Ve bu doğrultuda, yani aynı hedefe sahip toplumsal güçlerle yeni ittifaklar kurmayı hedeflemeleri gerekecektir. Örneğin 19 Mart Darbesinin sunduğu şu siyasal atmosfer kimlerin kimlerle yan yana ve karşı karşıya olabileceğinin bir nevi yol gösteren rehberi gibi, aleni bir tablo sunuyor.

Kürt sorunun çözümünün eşit anayasal vatandaşlık ve yerel yönetimler özerkliği koşulunun anayasal güvenceye kavuşturulmasına indirgendiği bir durumda (**) bu, örneğin CHP ile kurulacak ittifakın da koşulu yapılabilir pekâlâ, değil mi? Böylece hiç olmazsa dinci faşist otokratik Erdoğan rejiminin tasfiyesi mümkün hale gelebilecektir. Herhalde bu da toplumun demokratikleştirilmesi mücadelesinde hiç de hafifsenecek bir adım olmayacaktır. Belki de daha da önemlisi, bununla, daha kötüye gidişin önü kesilecek ve toplumun biraz soluk alıp, kendisini toparlamasının zemini oluşturulacaktır.

(*)https://www.bbc.com/turkce/articles/cly6ze4ep76o

(**)https://www.youtube.com/watch?v=-g9pNmugssA  

 

Birlik Çağrımıza Olumsuz Yanıtın Gerekçesine Dair Kısa Bir Değerlendirme_ Analiz_15. Mart 2025

Komünistlerin birliği, halkın ve devrimin ihtiyaçları, menfaatleri ve çıkarları için ilkesel bir gereklilik olduğu inancıyla çağrımızı yaptık, yapmaya da devam edeceğiz. Komünistlerin, birlikte değil ayrı yapılanmalar içinde olması devrimin yararına değil, zararına olduğunu tartışmanın bir mantığı olmadığını belirtmemizin gereği yok.

Devrimin ve halkın çıkarlarıyla, partinin, örgütün veya grubun çıkarları çeliştiğinde hiç tereddüt duymadan devrimin ve halkın çıkarları yanında saf tutmak en asgari komünist tutumdur; bizim yaptığımız da budur. Çünkü parti veya örgüt devrim için amaç değil birer araçtırlar. Araçlar, amaca hizmet etmek için oluşturulur. Araç amaca dönüştürüldüğü an, araç olmaktan çıkar ve gerçek amaç bir kenara itilmiş olur. Yani, amaç hiçbir şey, araç her şey olarak öne çıkartılır ki, işte o zaman Marksist ideolojiden ciddi olarak sapılmış olunur.

Komünistler eğer birleşemiyorlarsa amaçların yerini araçların aldığı kaygısı öne çıkar. Biz, yoldaşların da belirttiği gibi, grup kaygılarıyla değil devrimci kaygılarla yola çıktık. Bu yolda yürümenin vaz geçilmez bir ilke olduğu bilinciyle hareket ediyoruz.

Yoldaşlar, birlik önerimizi neden reddetmişler onun gerekçesine bakmak gerekiyor. Sosyal medyada yayımlanan yazıda aynen şöyle deniliyor. “MKP’nin “birlik” çağrısının bütün alt kongrelerimizde ve nihayi olarak 2. kongremizde tartışıldığı ve de karara bağlandığıdır. Bu tartışmanın ürünü olarak 2. kongre irademiz, MKP’nin “birlik” çağrısının devrimci kaygılarla yapıldığını düşünmekle birlikte, var olan ideolojik- politik farklılıklarımız, MKP’nin ideolojik bir bütünlük gösteren bir pozisyonda olmaması nedeniyle olumsuz yanıt verilmiştir.”

Sosyal medyada yayımlanan yazıda belirtilen gerekçe tamı tamına bu. Var olan “ideolojik –politik farklılıklar” programa tekabül eden şeyler mi, değil mi onları ileride daha geniş boyutlarıyla tartışırız. Bizce, yapılmış olan sosyo- ekonomik yapı tespitinden sonra birliğin önünü tıkayan ilkesel bir şey yok. Ama, “MKP’nin ideolojik bir bütünlük gösteren bir pozisyonu olmaması” iddiasını tartışalım. Çünkü bu iddia, ağır ve iddia sahiplerinin altından kalkamayacağı bir iddia olduğunun altını çizelim. Peki altından kalkılamayacak bir iddia neden durup dururken ortaya atılır?

Bizce alınan birlik karşıtı kararla bir ilgisi olsa gerek. Birliğin önünü tıkamak için zorlama ve gayri ciddi bir iddia olduğu bizim açımızdan su götürmez bir gerçektir. Yok arkadaşlar açısından böyle değilse, geriye bir ihtimal kalıyor. O da ideolojinin ne anlama geldiği konusunda kafalarının karışık olduğudur. O halde ideoloji nedir, neyi içerir ona bir bakmak gerekir. “Napolyon bilgiç, ukala tip aydınlardan bezar oldukça “bırakın şu ideologları!” dermiş. İdeoloji o zamanlar ukalalıkla aynı anlamda kullanılırmış.

Tabii biraz da alay konusu edilerek. Ta ki Marks, ideolojiyi iktisat, siyaset bilimi, sosyoloji, felsefe vb. dallarda kişisel kafa ve zihin işi olmaktan çıkartıp, tamamen sınıf gerçeğine dayalı sosyal bir oluşum çizgisine oturtana kadar. Marks, burjuvazi tarafından kitlelere dayatılan sömürü sisteminin ezelden ebede hep böyle gelmiş, böyle gidecekmiş aldatmacasında baş rolü ideolojinin oynadığını görür ve buna karşı sınıf gerçekliğine dayalı sosyal oluşum çizgisini savunur.

Öncelikle ideoloji nedir? Sorusuna yanıt verilmelidir. İdeolojiyi çok değişik manada tarif edenlerin olduğunu belirtmek gerekir. Ama en genel anlamıyla ve genelde herkesin hemfikir olduğu anlamıyla; “ideoloji, belli bir toplumsal kesimin (sınıf, grup, meslek, vs. sahiplerinin) – statüleri ile uyum halinde ve yerine göre davranışlarını haklı ve meşru görmek üzere – paylaştıkları ortak düşünceler ve değer yargıları toplamıdır.” Tıpkı işçi sınıfı ideolojisi, küçük burjuva ideolojisi veya hâkim sınıflar ideolojisi vb. gibi. Din de bir ideolojidir. Her sınıf, grup veya ara katmanlar meselelere kendi sınıf çıkarları doğrultusunda yaklaşır ve ideoloji bu çıkarlara göre şekillenir. En basit ve anlaşılır tanımıyla bilinç unsuru olan ideoloji; maddenin, olgunun, sürecin varoluş yasalarına bakış açısından öte bir şey değildir.

Kapitalizm ebedi midir? geçici midir?

Madde biz öyle düşündüğümüz için mi öyledir, yoksa zihnimize yansıdığı şey olarak mı odur?

Evrenin, maddenin, toplumun, bireyin çelişmeli hali tekdüze ve statik midir, yoksa koşulları bulduğunda değişmeye, başka bir duruma dönüşmeye koşullu mudur?

Sosyal statü kader midir yoksa değiştirilebilir bir durum mudur?

Bunlar ideolojinin sorunudur.

Devrimin kaçınılmaz olduğu, kitlelerin eseri olduğu, sosyal varlığın sınıf çatışması yoluyla değişip dönüştüğü; komünist partinin birbirinden kopuk, tarih ve toplum yasalarından habersiz olan ezilenleri örgütleme, bilinçlendirme ve harekete geçiren bir araç olarak gerekli olduğu ya da olmadığı da bir ideoloji sorunudur.

 Marks, “işçi sınıfı bir parti olmaksızın hareket edemez” derken, olgudan hareketle bunu söyledi ve gereğini yaptı. Programıyla, ilişkileriyle, hukukuyla “mükemmel” de olsa sınıfın bilinçli unsurlarını ve kitleleri birleştirmeyi başarmadığı müddetçe her örgüt, sadece örgüt olarak kalır. Bu da bir ideoloji sorunudur. Ve tabii ki ideolojik olan her şey aynı zamanda sınıfsal, aynı zamanda diyalektik olarak ya nesneldir ya da özneldir. Proletarya ideolojisi nesnelliğe dayanır, burjuva ideolojisi özneldir, kadercidir. Maddeden mi hareket edeceksin yoksa maddeler üstü bir varlığın zaten her şeyi kaderiyle birlikte var ettiği inancından mı?

Yani diyalektik ve tarihsel materyalizmle mi yaşama müdahale edeceksin, yoksa seninle ilgili olan her şeyi belirlediğini düşündüğün tanrıya şükrederek mi ömrünü tamamlayacaksın? Bunlar ideolojinin sorunlarıdır.

Marksizm, kapitalizmden sosyalizme geçilir derken, kapitalizmin nesnel yasalarının çözümünden bu sonuca ulaştı. Sınıf mücadelesi olmaksızın emekçilerin kurtuluşu mümkün değildir dedi. Bu savaşımın sonucu olarak proletarya diktatörlüğüne ve oradan da sınıfsız, sınırsız bir toplum olan komünizme varılacağını öngördü. Ekim Devrimi’yle başlayan yirminci yüzyılın devrimleri bu öngörüyü inanç düzeyinden çıkarıp bir gerçekliğe, yaşam tarzına ve sisteme dönüştürdü.

Çünkü Marksizm maddi gerçeklikten hareket ediyordu ve bilimseldi. Aynı şekilde Marksizmin sınıf, parti, sınıf mücadelesi, proletarya diktatörlüğü ve devrimin sürekliliğine dair on dokuzuncu yüzyılda inanç düzeyinde olan her şey gerçekleşti ve yaşanılabilir oldu. Bu olgular da insanlığın sınıflı halinin değişebileceğini, özel mülkiyet olmaksızın ortak mülkiyetle insanlığın daha mutlu ve müreffeh yaşayabileceğini, dünyayı ateş topuna çeviren emperyalist savaşların bir daha maddi bir zemin bulmamak üzere tarihe yollanabileceğine dair tezleri tartışma götürmez oldu. İşte bütün bunlar önce ideoloji, yani inanç sonra pratikğin sorundur.

Öte yandan ideoloji, sadece tek kişinin kendi başına ve kendi boyutları içinde kendi kendisini avutan bir illüzyon değildir. Grup davranışlarının kolektif bakış açılarının ve sınıf çıkarlarının ifadesidir. Ayrıca sadece düşünce katında oluşan ve orada kalan zihin oyunu da değildir. Sınıfın, grubun vs. kolektif düşünüşün sözlü ve yazılı biçimde açıklanışıdır da. Bundandır ki, ideoloji grup veya sınıf davranışının bilinçle birleştiği ortak araştırma alanını meydana getirir. En önemlisi de insanlık tarihi. Sınıf mücadeleleri tarihi ise, ideolojide bu tarihin bütünlüklü çerçevesinin ifadesidir. Bu, Komintern’in kuruluş ideolojisini belirleyen en yakın Marksist ideolojidir.

Şimdi soruyu biz yoldaşlarımıza soralım; siz ideolojik bütünlükten ne anlıyorsunuz? Ya da bir komünist parti içerisinde farklı ideolojik yapıların olmaması mümkün mü? KP içinde proletaryanın dışında, köylülerin, küçük- burjuva kesimlerin olmadığını söyleyebilir miyiz? Bu hem sınıf mücadelesinin hem de KP’nin mücadelenin aracı olma gerçekliğine aykırıdır.

Devrimden çıkarı olan farklı sınıf ve katmanlar, gruplar KP içinde yer alır ve bunlar kendi ideolojilerini de KP’nin içine taşırlar. Eğer böyle olmasaydı iki çizgi mücadelesine neden ihtiyaç duyulsun ki? Bu meselenin kaçınılmaz olan objektif yanı. İdeolojik bütünlük aranacaksa KP’nin, proletarya dışında bütün farklı sınıf katmanlara kapıları kapatması gerekir. O zaman da devrimi imkansızlaştırmış olursunuz, bu düşünüş tarzı o noktaya kadar savurur insanı.

Eğer böyle değil de program temelinde meseleye bakılıyorsa, o zaman bir soru daha sorma ihtiyacı doğar: Aynı yazıda deniliyor ki; “….Öte yandan Kongremiz, aynı gelenekten gelen, MLM’yi ve İbrahim Kaypakkaya’ı savunan, bugün bir dizi önemli ideolojik ve çizgisel farklılıklarımız olsa da MKP ile daha yakın bir birliktelik içerisinde hareket etmeyi …”  

Soru şu; MLM’yi ve Kaypakkaya’yı savunan bir partinin programı, nasıl bir program olur sizce? Hiç sağa- sola bükmeye gerek yok, MLM olur elbette. Parti içerisinde farklı ideolojik akımlar bulunsa bile, o partinin ideolojisini belirleyen şey onun programıdır. Program MLM ise, ideolojisi de Marksist ideoloji olur. Önemli ve belirleyici olan da budur. Bu durumda “ideolojik bütünlüğün olmadığı” iddiası ayakları havada ve zorlama bir iddiadır. Zorlamadır, çünkü hem partinin kapılarını proletarya dışında kimseye açmamaktır hem de parti içinde olması muhtemel, hatta kaçınılmaz olan çelişkilerle programı birbirine karıştırmaktır. Halk dilinde buna sapla samanı birbirine karıştırmak denir.

Bu iddiayı elbette masumiyetle ve bilinçsizce ileri sürülmüş bir iddia olarak görmüyoruz. Komünistlerin birliğinin önünü tıkamanın gereksiz bir çabası olarak görüyoruz. Ama yoldaşlar baltayı taşa vurduklarının galiba farkında değiller. Hiçbir anlamsız çaba devrim kaygısı olan komünistlerin birliğini önleyemez, engelleyemez. Kim ki grup çıkarları gömleğini sırtından çıkartıp atmış, devrim ve halkın çıkarlarıyla kendisini şekillendirmişse yoldaşlarıyla birlikte kavganın ateşinde pişmekten zerrece tereddüt etmeyecektir.

“Daha yakın bir birliktelik içerisinde hareket etmek” elbette bunu önemsiyor ve devrimci mücadele açısından kıymetli de buluyoruz. İçinde yaşadığımız koşullar, gerek dünya halkları açısından olsun ve gerekse ülkemiz halkları açısından olsun, devrimcilerin ortak noktalarda buluşması ve ortak hareket noktaları yaratması, bizce istemin de ötesinde bir zorunluluk halini almıştır. Ancak bu, komünistlerin birliği anlamına gelmiyor. Daha çok devrimcilerin ittifak ve eylem birlikleri anlamına geliyor.

Birliğin önünde engel olan “İdeolojik- politik farklılıklar”dan söz ediliyor.  Sadece bu söylemden yola çıkarak gereksiz bir tartışmaya girmek niyetinde değiliz. Söylemin altının doldurulmuş halini gördüğümüzde daha sağlıklı bir tartışma yürüteceğimiz kanısındayız. Ancak, ideolojik- politik farklılıklar, çizgiler, programatik düzeyde değilse, bunların birliğin önünde engel teşkil edeceğini de düşünmüyoruz.

Her KP içinde bu türden çelişik durumlar, tartışmalar vardır, olması da kaçınılmazdır.  Zaten yoldaşlar da program düzeyinde bir farklılıktan söz etmiyorlar. “Çizgi ve ideolojik-politik farklılıklar”dan söz ediyorlar. Mao yoldaşın dediği gibi, eğer bu türden tartışmalar yoksa, o parti ölü partidir.  Çünkü biliyoruz ki, parti, sınıflar üstü bir olgu değildir. Mücadelenin içinde doğmuştur ve o mücadelenin antagonist olmayan çelişkilerini kendi içinde yaşayacaktır. Sınıf mücadelesinin bu gerçeğinden kaçmak, herkesi aynı torna makinasından çıkartmak gibi çabaların içine girmek devrimci kavganın gerçekliği ile bağdaşmayacağı gibi, KP içine yansıyan çelişki ve ideolojik mücadeleleri de anlamamış oluruz.

Sonuç olarak; Marksizm, Alman idealist felsefesine, İngiliz liberal ekonomi-politiğine ve Fransız ütopik sosyalizmine karşı mücadelede kullandığı tarihsel materyalist yöntemle hem bilimsel olanı keşfetmiş hem de bilimsel ölçülerle iki ayağı üzerine dikilip yürüyen bir ideoloji halini almıştır. Bu Marksist ideoloji, burjuva toplumunu ve onun üzerinde yükseldiği üretim tarzı ve ilişkilerini meşrulaştıran idealist düşünce ve ideolojisinin yerine, doğanın ve toplumun materyalist yorumuna dayalı düşünce ve ideolojiyi koymuştur. Bu kadar kapsamlı ve maddi yaşamın her alanına hükmeden ideolojiyi, KP içinde tek tipe indirgemek doğru olmayacağı gibi, parti ve örgütün diyalektiği olan farklı düşüncelerin varlığını komünistlerin birliğinin önüne dikmek abestir.

‘‘İdeolojik Bütünlüğünüz Yok‘‘  iddiasına daha doğrudan bir yanıt gerekirse;  

Partimizde “ideolojik bütünlüğün olmadığı” iddiası öncelikle yoruma açık bir iddia olması sebebiyle izaha muhtaçtır.  Partimizde ideoloji mi bütünlüklü savunulmuyor, yoksa partimiz içinde kategoriler saptanarak bunların ideolojik pozisyonları kastedilerek mi ideolojik bütünlüğümüzün olmadığı karara bağlanıyor? İleri sürülen iddia izah edilmediği için bizler de haklı olarak iki olasılığı dikkatte alarak yanıtlamaya çalışacağız…

Birlik önerimizin reddedilmesine gerekçe olarak sunulan, ‘‘temel konular da dahil birçok konuda farklılıklarımız var‘‘ mealindeki genelleme sebepler arasındaki tek somut gerekçe, partimizde  ‘‘ideolojik bütünlüğün olmadığı‘‘ iddiası ya da tespitidir. Yoldaşlar bizlerle özel bir tartışmaya/eleştiriye girmeme adına aramızdaki farklılıkları önem belirten tanımlamalarla tarif etmiş, tek-tek konulara girmekten sakınmıştır. Bu duyarlılıklarına anlayış gösteriyoruz. Ancak ayrılıklarımızla ilgili bir özet yapmış olmalarını isterdik. Sebep ne olursa olsun net olarak elimizde bulunan yaklaşım, partimizde ideolojik bütünlüğün olmadığı iddiasıdır; bizim cevabımız da bu iddiaya cevapla sınırlı olacaktır.  

1)-Bir partide ideolojik birlik/bütünlük nasıl tespit edilir? Bu sorunun tespitinde tayin edici unsur nedir?

 Öncelikle, o partideki irade-eylem birliğinin olup olmamasına, irade-eylem birliğini yansıtan ve ona zemin sunarak olanak veren demokratik-merkeziyetçi örgütlenme ilkesine göre örgütlenip örgütlenmemesine, örgütün hiyerarşik zincir içinde merkezileşip merkezileşmemesine, gönüllü disiplinin ve eleştiri-özeleştiri  mekanizmasının işleyip işlemediğine ve o parti/örgütün  merkezi yapıya sahip olup olmamasına, nihayetinde o partinin programı ve tüzüğüne vb. bakılarak karar verilir…

Daha anlaşılır ifadeyle söylersek; şayet bir parti/örgüt kongre veya konferansında ideolojik-siyasi-örgütsel çizgisini ya da genel siyasi çizgisini, irade temsiliyeti taşıyan ilgili demokratik platformunda yürüttüğü özgür tartışmalar sonunda demokrasiye uygun olarak çoğunluğun görüşleri temelinde kararlaştırmış ise, o partide ‘‘ideolojik bütünlük‘‘ var demektir. Daha doğrusu, bir partide ideolojik bütünlüğün olup olmadığını, ilgili partinin kongresinde aldığı karara ya da kararlaştırdığı ideolojik çizgiye bakarak saptayabiliriz.

Yani, değerlendirecek merci için bağlayıcı ve meşru olan yol şudur; değerlendireceğin partide, parti içinde yaşanan ideolojik mücadelelere bakılarak, ideolojik tartışma ve farklılıklara bakılarak değil, O PARTİNİN demokratik kongresinde, meşru parti iradesinin aldığı karara veya kararlaştırdığı çizgiye bakılarak o partinin ideolojik çizgisi saptanır. Muhatap alınan tek çizgi bu olur. Eleştiri konusu yapılan çizgi bu olur. Ama bu yaklaşım terk edilip, muhtelif bir partinin içindeki farklı görüş ve eğilimlere göre hareket edilir, onlar dikkatte alınarak saptamalar yapılırsa açık ki, bu yanlış olur.  Hangi partinin içinde hangi farklı ideolojik akım ve eğilimler var sorunu, bizzat o partinin merak alanına girer, başkasının değil. En önemlisi de o başkası, muhatabı olan bir başka partiyi değerlendirirken ya da ideolojik bütünlüğünü merak edip ölçerken, bunda düz ve doğru yol O PARTİNİN kongre kararlarına, ideolojik-teorik savunularına, belge ve metinlerine bakmaktır. Diğeri yorucu olmaktan başka işe yaramaz. Bir partideki ideolojik bütünlük durumu A’ya B’ye bakılarak münakaşa edilemeyeceği gibi, şu veya bu konudaki farklı eğilim ve görüşlere bakılarak da kararlaştırılamaz.  Merkezileşmiş görüş-çizgi neyse, bağlayıcı olan odur. Zira, azınlık değişebilir, azınlık fikir dönüşebilir; bundandır ki bunlara göre hareket edilmez…

2)-Monolotik bir partiden söz etmek diyalektik dışıdır. Her partide farklı fikirlerin olduğu teorik doğru olmaktan öteye, her partinin bizzat deneyimlediği pratik bir gerçektir. Tek bir fikirden teşekkül olan hiçbir süreç yoktur. Her süreç bir dizi farklı görüş ve eğilimi barındırır. Bu zemin genel manada ideolojik farklılıklara işaret eder. İdeolojik olarak mutlak arı olan bir siyasi parti tasavvur edilemeyeceği gibi, hiçbir ideoloji de katıksız saflığa sahip değildir. Bütün bunların sınıfsal ve maddi temellere, sınıflar arası ilişki ve etkileşim gerçeğine uygun olup, değişim-gelişim(çelişki) yasasına uygun olduğunu söylemeye gerek yok…

Özcesi, (muhtemelen hemen her siyasi partide olduğu gibi) partimizde de ideolojik meselelerde bir dizi iç tartışmanın olduğunu, bunun bir süreç olarak işlediğini söyleyebiliriz. Parti içinde farklı fikirlerin varlığını, nesnel bir gerçeklik ve sınıflı toplumsal gerçeğin bir yansıması olarak kaçınılmaz olduğu/olacağı görüşündeyiz.  Siyasi partilerin iradesine rağmen ve iradesinden bağımsız olarak farklı fikirler parti içinde olurlar. İki çizgi mücadelesi, ideolojik mücadele, doğru-yanlış mücadelesi ve hatta eleştiri-özeleştiri süreci vb. parti içindeki farklı fikirlerin göstergesi ve ürünüdür.

Eğer parti içinde bu tartışma/canlı ideolojik tartışma yoksa o parti siyasi ölümünü tamamlama yolunda ilerliyor demektir. Yani, parti içinde ideolojik sorun, tartışma ve farklılıklar inkar edilemez gerçeklerdir; bizlere rağmen vardır ve bu farklılıkların olması kaçınılmazdır.  Lakin bu durum, partinin ‘‘ideolojik bütünlük içinde olmadığı” anlamına gelmez. Partideki ideolojik bütünlük, kongrede kararlaştırılan ideolojik çizgiyle ölçülür.

Önemli olan parti iradesi tarafından demokratik normlar temelinde onaylanan veya kararlaştırılan çizgidir/ideolojik birliktir. Parti, merkezi görüş ve kararı temelinde ideolojik çizgisini netleştirmiş, ideolojik-siyasi-örgütsel merkezileşmesini sağlamıştır. Bu yapıldıktan sonra, içeride farklı fikirlerin olması, şu veya bu görüşlerin varlığı vs. partiyi ideolojik bütünlükten yoksun kılmaz.  Kaçınılmaz olarak ve irademize rağmen parti içinde gündeme gelecek olan farklılıklar ideolojik bütünlüğün olmadığı anlamına gelmez. İddia ediyoruz ki, her partide farklı fikir ve görüşler vardır; bunlar kaçınılmazdır. İdeolojik durum bu görüş ve fikirlerden bağımsız mütalaa edilemeyeceğine göre, her partide ideolojik farklılıklar, bunu biliyoruz; diyalektiği içermeksizin hiçbir şeyin var olmayacağını kendi varlık durumumuzdan emin olduğumuz kadar eminiz! Vardır…

 https://halkingunlugu5.org/birlik-cagrimiza-olumsuz-yanitin-gerekcesine-dair-kisa-bir-degerlendirme/