1_EMPERYALİZME, FAŞİZME, ATAERKİYE VE HER TÜRDEN GERİCİLİĞE KARŞI ROJAVA’DA MEVZİ TUTMAK!

Türkiye’de Demokratik Halk Devrimi’nin Yolu Rojava’dan Geçiyor! Sınırların iki yakasında yaşanan olguların birbirleri ile olan diyalektik bağları Ortadoğu coğrafyasında daha güçlüdür. Ortadoğu’nun gerçekliği, Rojava’nın işgal edilmesi ve ortaya konan direnişle Türkiye’de süren sınıf mücadelesi arasında daha sıkı bir diyalektik bağı karşımıza çıkarmaktadır. Bu durum Proletarya Partisi’nin ortaya koyduğu “Ortadoğululaşma” perspektifinin ne denli önem kazandığını da göstermektedir.

 Giriş____Sınıf mücadelesinin seyri içinde Ortadoğu coğrafyası, son yüzyılın en çok üzerinde hesap yapılan yeri olmuştur. Petrol ve doğalgaz zenginliğiyle birlikte ticari ulaşım hatlarının önemli kesiminin bu coğrafyadan geçmesi, emperyalistlerin yönünü bu coğrafyaya çevirmiştir.

Yeraltı ve yerüstü zenginliklerine sahip olmanın yanısıra diğer emperyal güçleri de kontrol altında tutma politikasının uğrak yeri yine burasıdır. Mezopotamya ve Anadolu’dan Kuzey Afrika’ya, Arap Yarımadası’ndan, İran ve Orta Asya coğrafyasına kadar geniş bir etki alanı mevcuttur. Bir yandan hammadde zengini, diğer yandan kara, deniz ve havayollarının geçiş hatları bakımından oldukça elverişli bir bölgedir Ortadoğu.

İnsanlık tarihi boyunca kurulan birçok uygarlıktan günümüze binlerce yıllık geçmişi olan bu kadim toprakların halkları arasında birlikte yaşam ve birbirinden kaçış, savaş ve barış hep bir arada var olagelmiştir. Kadim halkların birbirleriyle olan savaşları, etnik, dini ve ulusal çelişkiler, günümüzde farklı bi- Partizan/6 çimleriyle kendisini var etmektedir. Bu çelişmelerin varlığı, halklar arasında birlikte yaşam olanaklarını sekteye uğratırken, mevcut çelişkiler emperyalistler tarafından kendi çıkar amaçları için kullanılmaktadır. Tarihsel çelişkilerin varlığına ve emperyalistlerin bunları kullanmak istemelerine rağmen halkların isyanı ve örgütlenmeleri de o denli eskiye tekabül etmekte, haksızlığa karşı arayışlar sürgit devam etmektedir.

Günümüzde Ortadoğu’da haklı isyan temelinde başkaldırı gerçekleştiren Kürt ve Filistin ulusları, bu coğrafyadan dünya ezilen halklarına umudu ve mücadeleyi vaat etmeye devam ediyorlar. Özellikle Kürt ulusunun son 50 yılda ortaya koyduğu ulusal özgürlük mücadelesi, yüzyıl önce gerçekleşen parçalanmışlığa bir meydan okuma olmuştur.

Nedir ki, parçalara bölünen Kürdistan’ın dört parçada da kendisini ulusal temelde örgütlemesi engellenememiş, daha da ötesinde Suriye’nin kuzey ve doğusunda Kürtler, özerk ve demokratik bir sistemin oluşmasına öncülük etmiştir. Yakalanan ulusal bilinç, Kürt Federe Devleti’nde referandum ile bağımsızlık istemini gündeme getirirken, TC faşist devletinin baş edemediği muazzam bir gerilla savaşının verilmesine neden olmuştur.

Özellikle Kürt ulusunun ulusal-devrimci çizgide 40 yılı aşkın süredir yürüttüğü özgürlük mücadelesi, Ortadoğu coğrafyasının yanısıra, enternasyonal alanda da ciddi etkilere sahiptir. Büyük bedeller ödenerek yaratılan bu mücadelenin ürünü olarak yeşeren Rojava Devrimi, faşist ve gerici ülkelerin orta yerinde demokratik kazanımlar yaratarak Ortadoğu halklarının istemlerine önemli oranda tercüman olmuştur.

Yüzyıl önce Sykes-Picot Antlaşması ile Kürdistan’ı dört parçaya bölen sınırların Kürt ulusu nezdinde bir kıymeti harbiyesi kalmamıştır. Dört parçada oluşan örgütlülük hali, sınırları altüst ederken bu sınırlara yeniden düzen vermek isteyen bölgenin uşak devletleri ne pahasına olursa olsun yeni bir SykesPicot ile Kürdistan’da oluşan fiili statüyü işlevsiz kılmanın arayışları içindedir. Bu başarılamadığı anda kendi iç krizleri tetiklenecek, iktidarları sarsılacak, yönetememe hali artarak devam edecektir. Sınırların iki yakasında yaşanan olguların birbirleri ile olan diyalektik bağları Ortadoğu coğrafyasında daha güçlüdür. Ortadoğu’nun gerçekliği, Rojava’nın işgal edilmesi ve ortaya konan direnişle Türkiye’de süren sınıf mücadelesi arasında daha sıkı bir diyalektik bağı karşımıza çıkarmaktadır.

 Bu durum Proletarya Partisi’nin 1. Kongre’sinde ortaya koyduğu “Ortadoğululaşma” perspektifinin ne denli önem kazandığını da göstermektedir. İşçi ve emekçilerin, ezilen halkların, kadınların ve LGBTİ+’ların, halk gençliğinin kurtuluşunun Demokratik Halk Devrimi ile sağlanması bölge halklarına da önemli oranda umut ve cesaret verecektir.

“Arap Baharı” denilen isyan hareketi, Ortadoğu’da halkların asla isyan etmeyeceğini dile getiren “küçük burjuva” düşünceleri yerle yeksan etmişti. Devrimci önderlikten yoksun olan bu isyan silsilesi, emperyalistler ve bölge gericiliğinin müdahalesi sonucu IŞİD gibi insanlık düşmanı bir örgütün ortaya çıkmasına neden olurken, buna karşı yine halkların ortak mücadelesi, Suriye Demokratik Güçleri’nde (QSD) kendisini var etmişti. Bugün de bu isyanlar Sudan’da, Lübnan’da, Irak’ta, İran’da kendisini yine dışa vurmakta, ezilenler kendilerine dayatılan köleliği kabul etmemektedirler.

Bu isyanların bir başka emperyalist kutup tarafından kendi çıkar amaçları için kullanılmak istemesi, isyanların haklı zeminini asla zedeleyemez. İhtiyaç olan devrimci ve komünist önderliğin oldukça zayıf olması, problemin odak noktasını oluşturmaktadır. Nerede bir haksızlık ve zulüm varsa orada direnişin veya isyanların olması sınıf mücadelesinin doğası gereğidir. Dolayısıyla dünyada ve özellikle Ortadoğu’da devrimci durum, devrimin objektif koşulları vardır.

Sorun subjektif koşulları yani proleter öncüyü inşa etmek, safları daha üst boyutta savaş içinde yeniden sıraya dizmekte düğümlenmektedir. Kürt ve Arap ulusları ile Hıristiyan ve Müslüman halklar arasındaki derin çelişkiler Rojava Devrimi süresince bir nebze de olsa giderilebilmiştir. Kadın mücadelesi YPJ ile en ileri sürecini yine bu topraklarda yaşamıştır. Bu kazanımların gelişmesiyle emperyalistlerin en büyük kozları ellerinden alınacağı için, Rojava’nın işgal edilme planına tüm emperyalist güçler rıza göstermişlerdir. Bu noktanın özellikle altını çizmek gerekir.

 Kimi sosyal şoven yaklaşımlar, bölgedeki emperyalist güçlerin varlığından hareketle, buradaki mücadeleye burun kıvırmışlar, Rojava Devrimi’nin bir devrim olmadığına dair sayfalar dolusu tahliller yapmışlardır. Gelinen aşamada ise emperyalistlerin ve bölge gericiliğinin Rojava’da devrimle kurulmaya çalışılan sistemle uyuşmadıkları, aralarında kan uyuşmazlığı olduğu, pratikte işgal süreciyle, saldırılarla net olarak görülmüştür.

Rojava, Ortadoğu coğrafyasında, emperyalist ve faşist kuşatma altında, her türlü gericiliğe karşı demokratik bir mevzi olarak ortaya çıkmıştır. Bu nokta iyi anlaşılmalıdır. Rojava Devrimi büyük bedeller ödenerek elde edildi. 11 bin şehit ve 20 binden fazla gazisi ile bu topraklar özgürleştirilebildi. Sekiz yıldır Rojava/Kuzey ve Doğu Suriye Özerk Yönetimi örgütlenmekte ve halkın kendi kendini yönetebileceğini ispatlamaya çalışmaktadır.

Ancak unutulmamalıdır,  bu süreç savaş haliyle birlikte sürdürülmüştür. Halk, bir yandan Devrim’i içselleştirme gayretindeyken diğer yandan TC ve DAİŞ tehlikesinin sürekli varlığı ile birlikte yaşamak durumunda kalmıştır. Emperyalist dalaş, 9 Ekim günü kendisini TC ve çetelerin ortak işgali şeklinde gösterirken, Rojava toprakları emperyalistlerin üzerinde tepindikleri bir toprak parçası haline getirilmek istenmektedir.

Kendi topraklarında çıkan petrolden faydalanamayan, üretimini tam olarak gerçekleştiremeyen, altyapı çalışmalarını yerine getiremeyen ve ancak savaşa sürekli hazır olma hali ile yaşamaya çalışan Rojava halkı, yeni durumda TC’nin işgalinin sonuçlarına da katlanmak zorunda kalmaktadır.

Bu durum, Rojava’nın gelişimini sekteye uğratırken, faşist işgale karşı emperyalistlerin “umut” olarak görülmesini tetikleyen bir faktör olmaktadır. 1. İşgale Karşı Direniş Savaşının Karakteri Rus emperyalizminin bölgede giderek büyüyen hegemonyası, enerji ve geçiş hatları üzerinde genişleyen nüfuzu; esas rakibi ABD emperyalizmini sürekli artan/değişen hamlelere zorunlu kılmaktadır.

ABD emperyalizmi kendisıkışmışlığı içerisinde çareyi besleyip büyüttüğü çeteler üzerinden kaosu derinleştirmekte ararken, genel olarak vekalet savaşları olarak tariflenen bu durum; emperyalistlerle, onların genel ve özel çıkarları ile doğrudan ilintilidir. Çeteler ve bölgesel milis güçleri üzerinden sürdürülen savaşların, emperyalizmle olan bağını bölge halkları üzerinde gölgeleyen/perdeleyen bir yanı da vardır. Ortadoğu halkları, yerel-bölgesel zorbalara karşı emperyalistlerin kanlı merhametine mahkum bırakılmaktadır.

Mevzu bahis emperyalist güçler, geniş halk yığınları nezdinde yanılsamalı şekilde kurtarıcı olarak görülebilmektedir. Bunun esas nedeni, bölgede anti-emperyalist bir duruşu ortaya koyabilecek devrimci ve komünist hareketin zayıf olmasıdır ki, anti-emperyalist bilinci yaratacak ve ona öncülük edecek devrimci ve komünist hareketin kendisidir. Burada vurgulanmak istenen de esas olarak bölgede sürgit devam eden savaşların, işgal ve katliamların kumanda merkezinde emperyalistlerin bulunduğudur. Bölgedeki savaş ve kaosun yaratıcısı emperyalizmdir.

Bu nedenle, işgal saldırıları karşısında konumlanmanın anti-emperyalist bir karakteri vardır. Bölgede emperyalizmin izni-bilgisi dahilinde olmayan tek bir saldırı yoktur. Faşist Türk devletinin Rojava’yı işgal-ilhak saldırısı da özellikle ABD ve Rus emperyalist güçlerinin bilgisi ve onayı dahilindedir. Meselenin özünde çok uluslu emperyalist tekellerin çıkarları yatmaktadır. Bu açıdan Türk devletinin işgal saldırısına karşı verilen savaş aynı zamanda emperyalizme karşı verilen bir savaştır.

Bu, savaşın anti-emperyalist karakterini bizlere göstermektedir. Önce DAİŞ çetelerine karşı, sonrasında faşist-ilhakçı TC devletinin ÖSOSMO ve türevi çetelerinin Afrin işgaline karşı yürütülen direniş savaşı ve en sonu yine Gire Spî’den başlayarak Serekaniye ile devam eden ve Rojava’nın bütününü hedefleyen işgal saldırısına karşı, QSD öncülüğünde yürütülen direniş savaşı devam etmektedir.

TC faşist devleti önce El Bab-Cerablus, ardından Afrin ve son olarak “güvenli bölge” adı altında Gire Spî, Serekaniye hattının işgalini doğrudan doğruya kendi askeri güçlerinisahaya sürerek yapmıştır. Esas olarak karada DAİŞ artığı SMO çetelerini kullansa da arka planda faşist Türk ordusu gerek askeri gerek teknolojik ve gerekse de lojistik olarak vardır. İşgal saldırısı sadece askeri olarak da sürdürülmemekte, işgal edilen yerlere kaymakam atamalarından, nüfus iskanına kadar bir dizi pratik hayata geçirilmektedir.

 Dolayısıyla işgale karşı savaş aynı zamanda TC faşizmine karşı savaştır. Bu da direniş savaşının anti-faşist karakterini ortaya koymaktadır. Bu savaşa karakterini veren diğer bir yan ise faşist TC devleti ve ona bağlı paralı cihadist çeteler tarafından işgal edilen Rojava toprakları üzerinde yaşayan çeşitli milliyet ve inançlardan halkın kendi topraklarını savunma savaşıdır. Bu savaşa niteliğini veren diğer bir unsur bu anlamda yurtseverliktir, yurtsever-devrimci çizgide sürdürülen direniş savaşıdır. İşgale karşı direniş savaşının bir diğer özelliği ise kadın devrimi olmasından ileri gelmektedir.

 Rojava Devrimi’yle kadınlar önemli kazanımlar elde etmişlerdir. Şimdiki işgal saldırısı, Rojava Devrimi’nin kadınlar açısından kazanımlarının ortadan kaldırılmasına da yöneliktir. Bu anlamıyla Rojava işgaline karşı direniş savaşı her türden gericiliğe, feodalizme özellikle de ataerkiye karşı bir savaşımdır.

Bu direniş savaşının bir başka özelliği de patriarkaya karşı savaşımdır. İşgal saldırıları karşısında Türkiyeli devrimci ve komünist parti ve örgütler, dünyanın birçok yanından gelen enternasyonalist savaşçılar da Rojava topraklarının savunulmasında aktif görev almaktadırlar.

Bugün bölge açısından sınıf ve ulusal kurtuluş mücadelesinin nabzı ve kalbi Rojava’da atmaktadır. Bölgenin kaderi burada yurtseverlik bilincinin büyütülmesi, sürdürülen direnişin başarısıyla doğrudan ilişkilidir.

Enternasyonal dayanışmanın en üst seviyede gösterilmesi, direnişiçinde Enternasyonal Özgürlük Taburu’nun ön saflarda yer alması ve direnişin enternasyonal çapta yarattığı yankı itibariyle savaşın enternasyonalist karakteri de ortaya çıkmaktadır.

Faşist Türk devletinin Rojava işgal saldırısı, Kürt ulusunun kazanımlarını yok etmeyi amaçlayan ve Kürt Ulusal Özgürlük Hareketi’ni bastırmak için girişilen bir soykırım hareketidir. Bu saldırının hedefinde başta Kürt ulusu olmak üzere; Asuriler, Süryaniler, Ermeniler ve işgal karşısında yurtsever çizgide konumlanan Araplar vb. bölgede yaşayan halklar vardır. İşgal saldırılarının Kürt ulusal sorunu bağlamında Afrin’den başlayarak bütün bir sınır hattı boyunca Kürtlerin yaşadığı topraklardan Suriye’nin içlerine doğru sürülerek, işgal edilen hat boyunca Türkmen-Arap kemeri oluşturma çabası; T. Kürdistanı, Kürdistan Federe Devleti ve Suriye Kürdistanı arasında mevcut sınırlar arasındaki bağı koparmak, değiştirmek vardır. İşgal saldırısı, yüzyıl önce çizilen ve Kürdistan’ı dört parçaya bölen Türkiye ve Irak sınır hatlarında gerilla karşısında imha operasyonlarının devamı niteliğindedir.

 İç içe geçen birçok saldırı birbirini tamamlayan saldırılardır. Türk egemen sınıflarının geleneksel aklı 2023’ten önce Kürt sorununu katliamlarla, soykırımla, sürgünlerle çözme eğilimdedir. Ortaya çıkan ulusal bilinci dumura uğratma, örgütlülükleri dağıtma amacındadır. T. Kürdistanı’ndaki köy, alan, bölge yasakları ile Rojava’da devam eden işgal saldırısının neden ve hedefleri aynıdır. Ancak TC devletinin hesaba katmadığı durum, Kürt ulusunun örgütlenme düzeyinin 100 yıl öncesine göre çok daha ileri olduğudur. Birçok örgütlenmenin yanısıra yurtsever-devrimci çizgide sergilenen direniş, TC’nin egemen güçlerini oldukça zora sokmaktadır.

Faşist Türk egemen sınıflarının içte yaşadığı kriz, kendi aralarında yaşadıkları çelişkinin açık/gizli bir çatışmaya dönüşmesi, AKP/MHP kliğinin halk kitleleri nezdinde her gün daha fazla teşhir olması, egemen sınıfların yönetememe krizini derinleştirmiştir. Egemen sınıfların içte halk kitlelerine vaat edebilecekleri hiçbir şey kalmamıştır. AKP/MHP iktidarı; hak gasplarına, KHK, EYT, çevre talanı, kadınlara, LGBTİ+lara yönelik erkek/devlet şiddetine karşı işçi ve emekçilerin, kadın ve LGBTİ+ların, çevrecilerin grev, direniş vb. her türlü karşı koyuşunu polis şiddeti, gözaltı ve tutuklamalarla bastırmaya çalışmaktadır.

Fakat kitlelerde mayalanan öfke patlamaları AKP/MHP iktidarını alaşağı edecek düzeye her geçen gün daha fazla yaklaşmaktadır. Kendileri açısından tehlikenin ve yaklaşan sonun farkına varan egemen sınıflar, çareyi halk kitleleri arasında kutuplaşma yaratarak gelişim halinde olan hareketi bölmeye-parçalamaya çalışmakta aramaktadır. Bugün egemen sınıfların kitle hareketini ötelemek için elinde kalan tek argüman, Kürt düşmanlığı üzerinden şovenizmin diri tutulmasıdır.

 Kürt düşmanlığı üzerinden Türk emekçi kitlelerini kendine yedeklemek istemektedirler. Terör söylemi üzerinden kitlelerin bilinci manipüle edilerek gelişebilecek tepki pasifize edilmek istenmektedir. Türk egemen sınıfları, bugün her zamankinden daha fazla terörizm söylemi üzerinden savaşa ihtiyaç duymaktadır.

Bu bağlamda bakıldığında mevcut Rojava işgal saldırısının Türkiye’de sınıf mücadelesi ile temas noktaları oldukça güçlüdür. Dolayısıyla Rojava işgali karşısındaki konumlanış sınıf mücadelesi içerisinde bir konumlanıştır. İşgal saldırısı karşısındaki direnişin başarısı ile halk kitlelerinin devrimci demokratik mücadelesi birbirini tetikleyen, önünü açan bir karaktere sahiptir. Her iki direnişin kazanımları da egemen sınıfların gücünü zayıflatacak ve çöküşünü hızlandıracaktır. Birleşik mücadelenin önemi de burada yatmaktadır. Her iki mücadele biçimi ne birbirinden kopuktur ne de çelişkileri ile hedefleri farklıdır.

Bundandır ki Rojava işgali karşısında sessiz kalanlar, uzağında duranlar ve bu direnişin parçası olmayanlar dolaylı veya dolaysız şovenizmi besleyerek başta işçi sınıfı olmak üzere emekçilere ihanet çemberinde egemen sınıflara hizmet etmektedirler. Bugün devrimci olmanın/kalmanın koşulu; Kürt ulusal sorunu bağlamında, işgal saldırıları karşısında aktif tutum alarak direniş saflarına katılmaktır.

Devam edecek....